Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.538.2019.2.KS
z 5 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 grudnia 2019 r. (data wpływu 23 grudnia 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 26 lutego 2020 r. (data nadania 26 lutego 2020 r., data wpływu 28 lutego 2020 r.) na wezwanie z dnia 11 lutego 2020 r. nr 0114-KDIP2-1.4010.538.2019.1.KS (data nadania 11 lutego 2020 r., data doręczenia 25 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie miała prawo, na podstawie art. 20 ust. 1 updop, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku u źródła pobranego w Federacyjnej Republice Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz spółki prawa brazylijskiego (A), której wspólnikiem jest Wnioskodawca, usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie miała prawo, na podstawie art. 20 ust. 1 updop, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku u źródła pobranego w Federacyjnej Republice Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz spółki prawa brazylijskiego (A), której wspólnikiem jest Wnioskodawca, usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie.

Pismem z dnia 26 lutego 2020 r. Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego o dane identyfikujące podmiot występujący w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka B. S A. („Spółka” lub „Wnioskodawca”) podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania (jest polskim rezydentem podatkowym). Główną działalnością Spółki jest świadczenie usług retargetingu cyfrowego w oparciu o tzw. real- time bidding technology w cyfrowych sieciach reklamowych. W ramach swojej działalności Wnioskodawca wypracował szereg rozwiązań w postaci algorytmów i programów służących do rozwoju strategii marketingowych w Internecie („software”).

Spółka jest wspólnikiem spółki prawa brazylijskiego podlegającej w Brazylii opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania („A”). W szczególności A. jest podatnikiem brazylijskiego podatku dochodowego od osób prawnych (tj. Imposto sobre a renda das pessoas juridicas) od osiąganych w Brazylii dochodów. A prowadzi w Brazylii działalność usług retargetingu cyfrowego w oparciu o tzw. real-time bidding technology w cyfrowych sieciach reklamowych na rynku brazylijskim oraz w mniejszym zakresie innych krajów Ameryki Południowej. W celu prowadzenia tej działalności A. prowadzi w C. biuro i zatrudnia ok. 20 osób.

W przyszłości Spółka może zawrzeć z A. umowę, na podstawie której w zamian za wynagrodzenie świadczyć będzie na rzecz A. usługi, które obejmować mogą m.in. udzielenie licencji niewyłącznej na korzystanie z całości lub części software.

Wynagrodzenie wypłacane na rzecz Spółki przez A. z tytułu świadczonych usług na podstawie ww. umowy, na podstawie przepisów podatkowych obowiązujących w Brazylii, może podlegać opodatkowaniu w Brazylii tzw. „podatkiem u źródła” (withholding tax). Oznacza to, że A jako wypłacający ww. wynagrodzenie może być zobowiązana do pobrania i zapłaty podatku z wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy. Wg wiedzy Spółki stawka podatku u źródła w Brazylii powinna wynosić 15%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 updop, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz A usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 updop, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz A usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 updop jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 updop, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 pkt 3 tej ustawy wolne od podatku są (...) dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Przepisy powyższe regulują zasady eliminacji podwójnego opodatkowania krajowych podatników z tytułu dochodów osiąganych poza Polską (faktycznego podwójnego opodatkowania). Wskazany przepis przewiduje stosowanie metody unikania podwójnego opodatkowania, zwanej kredytem podatkowym. Metoda kredytu podatkowego ma zastosowanie do dochodów, które nie są zwolnione na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 3 updop i polega na zaliczeniu przez dane państwo na rzecz własnego zobowiązania podatkowego podatku zapłaconego w drugim państwie. W Polsce zastosowanie tej metody przewiduje możliwość odliczenia od podatku obliczonego od całości dochodów (zarówno uzyskanych za granicą, jak i dochodów uzyskanych w kraju) podatku zapłaconego za granicą. Przy czym polskie regulacje przewidują stosowanie metody zaliczenia proporcjonalnego, a więc odliczeniu podlega jedynie ta część podatku, która proporcjonalnie przypada na dochód osiągnięty za granicą.

Dodatkowy warunek zastosowania odliczenia wynikającego z art. 20 ust. 1 updop został przez ustawodawcę wprowadzony przepisem art. 22b updop, zgodnie z którym zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Tym samym, podsumowując warunki stosowania ww. odliczenia wynikające z art. 20 ust. 1 i art. 22b updop wskazać należy, że zastosowanie odliczenia przewidzianego w art. 20 ust. 1 updop i zawartej w nim metody unikania podwójnego opodatkowania możliwe jest, jeżeli:

1. spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Polski, podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, oraz
2. osiąga również dochody poza terytorium Polski i dochody te podlegają opodatkowaniu w obcym państwie, oraz
   
3. dochód ten nie podlega zwolnieniu na podstawie jakiejkolwiek umowy międzynarodowej, oraz
   
4. istnieje podstawa prawna wynikająca z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa obcego w którym powstał wskazany dochód.
   
   

Przewidziane powyżej warunki zastosowania tego przepisu są zdaniem Spółki spełnione w niniejszej sprawie, gdyż:

1. Spółka ma siedzibę na terytorium Polski
2. Spółka będzie osiągać dochód z tytułu świadczenia usług na rzecz A, tj. będzie osiągać dochód poza terytorium Polski, i dochód ten będzie podlegać opodatkowaniu w Brazylii;
   
3. dochód ten nie będzie podlegał zwolnieniu na podstawie umowy międzynarodowej (Polska nie zawarła bowiem z Brazylią umowy międzynarodowej, która mogłaby być podstawą takiego zwolnienia);
   
4. a jednocześnie, chociaż Polska nie zawarła z Brazylią umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, to istnieje podstawa prawna wynikająca z ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego Brazylii.
   
   

W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy warunki zastosowania ww. odliczenia do podatku pobranego w Brazylii będą spełnione, a tym samym Spółce przysługiwać będzie prawo dokonania ww. odliczenia.

Odnosząc się szerzej do ostatniego ze wskazanych wyżej warunków, Spółka wyjaśnia, że jak już zostało wskazane, Polska nie zawarła z Brazylią umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Niemniej, zarówno Polska jak i Brazylia są stronami Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych zawartej w Strasburgu dnia 25 stycznia 1988 r. (dalej: „Konwencja”). W odniesieniu do Polski Konwencja weszła w życie 1 października 1997 r., zaś w odniesieniu do Brazylii 1 października 2016 r. Konwencja stanowi jeden z podstawowych aktów prawa międzynarodowego regulujący wymianę informacji w sprawach podatkowych, wyznaczając zakres i zasady wymiany informacji podatkowych, z równoczesnym zapewnieniem ochrony ich poufności oraz poszanowaniem międzynarodowych standardów w zakresie ochrony praw osobistych i przepływu informacji personalnych. Zgodnie bowiem z art. 1 Konwencji, jej strony zapewniają sobie wzajemną pomoc administracyjną w sprawach podatkowych. Pomoc obejmuje wymianę informacji, jednoczesną kontrolę podatkową, pomoc w egzekucji, a także dostarczanie dokumentów. Natomiast w myśl art. 2 Konwencji, dotyczy ona m in. podatków od dochodu lub zysków. Konwencja przewiduje, że jej strony będą wymieniać między sobą wszelkie informacje, w szczególności te, które mogą mieć istotne znaczenie dla stosowania lub wdrażania wewnętrznego ustawodawstwa dotyczącego podatków.

Konwencja w sposób szeroki przewiduje pomoc i wzajemną wymianę informacji przez kraje, które ją sygnowały, i tak kolejno w art. 5, 6 i 7 przewiduje (i) wymianę informacji na żądanie, (ii) automatyczną wymianę informacji i (iii) spontaniczną wymianę informacji.

To, że Konwencja jest podstawą do wymiany informacji podatkowych potwierdzają również polscy przedstawiciele doktryny. Przykładowo W. Dmoch wskazał, że: „Uzyskanie przez organy podatkowe wymaganych informacji podatkowych może być również dokonane na podstawie Konwencji z 25.1.1988 r. o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych” (W. Dmoch, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz. Wyd. 7, Warszawa 2018 )”.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie również w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 sierpnia 2017 r. sygn. 0111-KDIB1-2.4010.129.2017.1.AK wskazano, że nie ulega (...) wątpliwości, że Konwencja, jako ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa dotycząca problematyki podatkowej, stanowi podstawę do uzyskania przez polskie organy podatkowe informacji podatkowych od organu podatkowego Brazylii. (...) Spółka ma prawo do odliczenia od podatku należnego od Spółki podatku u źródła pobranego w Brazylii zgodnie z art. 20 ust. 1 updop. Tożsame stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyraził w interpretacji indywidualnej z dnia 28 sierpnia 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.268.2018.1.AK dotyczącej dochodów uzyskiwanych przez polskiego rezydenta z tytułu świadczenia usług na rzecz spółki brazylijskiej. Tym samym nie powinno ulegać wątpliwości, że Konwencja stanowi wskazaną w art. 22b updop podstawę do wymiany informacji podatkowych - jest międzynarodową umową ratyfikowaną przez Polskę, dotyczy problematyki podatkowej, a także stanowi podstawę do uzyskania od brazylijskich organów informacji podatkowych.

Powyższe potwierdza, iż ostatni ze wskazanych powyżej warunków zastosowania odliczenia, o którym mowa w art. 20 ust. 1 updop, również jest spełniony w przedmiotowym przypadku. Z powyższych względów, zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko, zgodnie z którym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 updop, do odliczenia podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce podatku u źródła pobranego w Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz A usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie, jest prawidłowe.

Końcowo Spółka zwraca uwagę, iż dla możliwości zastosowania przedmiotowego odliczenia nie ma znaczenia rodzaj dochodu uzyskiwanego przez polskich rezydentów zagranicą (z dywidend, odsetek, licencji, świadczenia usług), gdyż analizowany przepis wskazuje, iż może być on stosowany do wszelkich kategorii dochodów uzyskanych przez polskich rezydentów zagranicą, które podlegają tam opodatkowaniu, jeśli nie ma do nich zastosowania zwolnienie wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 3 updop i istnieje podstawa do wymiany informacji podatkowych z państwem źródła. Jak wykazała przeprowadzona powyżej analiza, warunki powyższe będą spełnione w odniesieniu do dochodu Spółki z tytułu świadczenia na rzecz A usług opisanych w zdarzeniu przyszłym, a tym samym do podatku u źródła pobranego w Brazylii od tego dochodu zastosowanie znaleźć powinno odliczenie z art. 20 ust. 1 updop.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia, czy Spółka będzie miała prawo, na podstawie art. 20 ust. 1 updop, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku u źródła pobranego w Federacyjnej Republice Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz spółki prawa brazylijskiego (A), której wspólnikiem jest Wnioskodawca, usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „updop”), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 20 ust. 1 updop, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Zgodnie bowiem z art. 20 ust. 6 updop, łączna kwota odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany z tego źródła dochodu.

Jak stanowi art. 20 ust. 8 updop, określając wielkość odliczenia, o którym mowa w ust. 1 i 2, oraz zwolnienia, o którym mowa w ust. 3, kwotę podatku zapłaconego w obcym państwie oraz osiągniętego dochodu (przychodu) przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty tego podatku lub dzień osiągnięcia dochodu (przychodu).

Stosownie do art. 22b updop, zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20–22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i wspólnikiem spółki prawa brazylijskiego podlegającej w Brazylii opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania („A”). W szczególności A jest podatnikiem brazylijskiego podatku dochodowego od osób prawnych (tj. Imposto sobre a renda das pessoas juridicas) od osiąganych w Brazylii dochodów. A prowadzi w Brazylii działalność usług retargetingu cyfrowego w oparciu o tzw. real-time bidding technology w cyfrowych sieciach reklamowych na rynku brazylijskim oraz w mniejszym zakresie innych krajów Ameryki Południowej. W celu prowadzenia tej działalności A prowadzi w C biuro i zatrudnia ok. 20 osób.

W przyszłości Wnioskodawca może zawrzeć z A umowę, na podstawie której w zamian za wynagrodzenie świadczyć będzie na rzecz A usługi, które obejmować mogą m in. udzielenie licencji niewyłącznej na korzystanie z całości lub części software. Wynagrodzenie wypłacane na rzecz Spółki przez A z tytułu świadczonych usług na podstawie ww. umowy, na podstawie przepisów podatkowych obowiązujących w Brazylii, może podlegać opodatkowaniu w Brazylii tzw. „podatkiem u źródła” (withholding tax). Oznacza to, że A jako wypłacający ww. wynagrodzenie może być zobowiązana do pobrania i zapłaty podatku z wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy. Według wiedzy Spółki stawka podatku u źródła w Brazylii wynosić 15%.

Należy podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje dokładnie, co należy rozumieć pod pojęciami „podstawy prawnej do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa”, o której mowa w art. 22b updop. Pewne wskazówki w tym względzie zawiera ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2018 r., poz. 900 ze zm.).

W myśl art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

W tym miejscu należy wskazać, że 1 października 1997 r. weszła w życie w Rzeczypospolitej Polskiej Konwencja o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych (Dz.U. z 1998 r. Nr 141, poz. 913, dalej: „Konwencja”), sporządzona w Strasburgu 25 stycznia 1988 r., następnie zmieniona protokołem sporządzonym w Paryżu 27 maja 2010 r. Co istotne, od 1 października 2016 r. regulacje Konwencji obowiązują również w Brazylii.

Konwencja stanowi jeden z podstawowych aktów prawa międzynarodowego regulujący wymianę informacji w sprawach podatkowych, wyznaczając zakres i zasady wymiany informacji podatkowych, z równoczesnym zapewnieniem ochrony ich poufności oraz poszanowaniem międzynarodowych standardów w zakresie ochrony praw osobistych i przepływu informacji personalnych.

W myśl art. 1 pkt 1 Konwencji, Strony, z uwzględnieniem postanowień rozdziału IV, zapewnią sobie wzajemną pomoc administracyjną w sprawach podatkowych. Taka pomoc może, w razie potrzeby, oznaczać podjęcie działań przez organy orzekające.

Zgodnie z art. 1 pkt 2 Konwencji, pomoc administracyjna obejmuje:

1. wymianę informacji, w tym jednoczesną kontrolę podatkową i udział w jednoczesnej kontroli podatkowej za granicą;
2. pomoc w egzekucji, w tym działania zabezpieczające; i
   
3. dostarczanie dokumentów.
   
   

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 1 lit. a Konwencji, konwencja ma zastosowanie do następujących podatków:

1. podatków od dochodu lub zysków,
2. podatków od zysków z przeniesienia tytułu własności mienia, nałożonych oddzielnie, niezależnie od podatku od dochodu lub zysków,
   
3. podatków od dochodu netto nałożonych w imieniu Strony.
   

Nie ulega zatem wątpliwości, że Konwencja, jako ratyfikowana przez Rzeczpospolitą Polską umowa międzynarodowa dotycząca problematyki podatkowej, stanowi podstawę do uzyskania przez polskie organy podatkowe informacji podatkowych od organu podatkowego Federacyjnej Republiki Brazylii.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Federacyjnej Republice Brazylii, do wysokości limitu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka będzie uprawniona, na podstawie art. 20 ust. 1 updop, do odliczenia od podatku dochodowego od osób prawnych do zapłaty w Polsce, podatku u źródła pobranego w Federacyjnej Republice Brazylii od wynagrodzenia z tytułu świadczenia na rzecz A usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach wskazanych w tym przepisie jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.