2020.03.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.641.2019.3.MJ
z 4 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2019 r. (data wpływu 29 listopada 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2020 r. (data wpływu 2 lutego 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 24 stycznia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.641.2019.1.MJ oraz pismem z dnia 1 marca 2020 r. (data wpływu 2 marca 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 26 lutego 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.641.2019.2.MJ o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od 1989 r. jest etatowym pracownikiem X, gdzie od początku zatrudnienia pracuje na stanowisku kierownika produkcji audycji (…) będąc aktualnie zatrudnioną w odpowiedniej agencji producenckiej stanowiącej integralną część X. Jako kierownik produkcji … Wnioskodawczyni jest jednym z kluczowych współtwórców utworów audiowizualnych - posiadającym każdorazowo aktywny wpływ na kształt finalny realizowanych audycji - począwszy od etapu koncepcji, a na postaci finalnej dzieła skończywszy. Wnioskodawczyni każdorazowo wykonuje pracę składającą się z czynności twórczych, organizacyjnych, technicznych, ekonomicznych, prawnych, które wprost prowadziły do stworzenia utworów audiowizualnych będących odrębnymi audycjami telewizyjnymi bądź składowymi częściami (odcinkami) serii czy cyklu audycji. Zgodnie z obowiązującą ustawą o prawie autorskim i p.p. z dnia 4 lutego 1994 r. audycja … wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim i stanowi utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) ww. ustawy. Cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym. Wnioskodawczyni w ramach sprawowanej funkcji osobiście odpowiada za przeprowadzenie złożonego procesu produkcyjnego na różnych jego etapach - koncepcyjnych i realizacyjnych. Zgodnie z powszechnie przyjętymi standardami zawodowymi uzupełnionych zakresem obowiązków odnoszącym się do specyfiki produkcji wewnętrznej X Wnioskodawczyni odpowiada za optymalny dobór elementów produkcji, które każdorazowo umożliwiać miały osiągnięcie oczekiwanego efektu antenowego. W zakresie kompetencji Wnioskodawczyni leży m. in. dostosowanie merytoryczne scenariusza do warunków produkcyjnych, dobór i pozyskane prowadzących i innych uczestników audycji, dobór gości, uzgodnienie z wydawcą tematów przewodnich i pobocznych poszczególnych wydań, uzgodnienie rozstawienia kamer i poszczególnych planów zdjęciowych, wybór miejsc realizacji zdjęć, dobór materiałów filmowych możliwych do wykorzystania, określenie kolejności wykorzystania materiałów …, podjęcie decyzji o skróceniu bądź wydłużeniu określonych partii audycji, ekspozycji materiałów inscenizacyjnych - użycie określonych rekwizytów, zdefiniowanie potrzeb w zakresie grafiki komputerowej i oprawy muzycznej oraz inne działania stanowiące konkludentny i możliwy do stwierdzenia wyraz artystyczny w utworze. Jako kierownik produkcji Wnioskodawczyni bezpośredni udział w procesie twórczym i kreatywnym audycji jest niezwykle rozległy i bezpośrednio oddziaływuje na efekt artystyczny realizowanego dzieła. Od strony formalnej istotnym w tym przypadku jest fakt, iż na podstawie Ustawy o prawie autorskim i p.p. - art. 12 ust 1, podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w X każdorazowo Wnioskodawczyni przenosi na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego. Ważnym aspektem jest też fakt, iż tak samo jak w przypadku innych zawodów twórczych Wnioskodawczyni umowa o pracę w X nie określa nominalnego bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez Wnioskodawczynię z tytułu umowy o pracę. W tym zakresie X. korzysta z zapisów art. 12.1 obowiązującej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowiącym o „nabyciu z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowych w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron”. Z powyższych względów zarówno w odniesieniu do Wnioskodawczyni zatrudnienia jak i wszystkich innych zawodów twórczych stosowana w X ewidencja czasu pracy nie uwzględnia rozdziału na część związaną z tworzeniem utworów i z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi. Do roku 2001 płatnik (X) w zaliczkach na poczet podatku dochodowego stosował dla podatników zatrudnionych na stanowisku producent wewnętrzny, kierownik produkcji i organizator produkcji zryczałtowaną - 50% stawkę kosztu uzyskania przychodu wynikającą z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W 2001 roku dokonał zmian w zakresie sposobu wewnętrznego zaszeregowania, wyodrębniając pracowników zatrudnionych na ww. stanowiskach i tworząc nową grupę zawodową pn. realizacji audycji telewizyjnych i filmu. W zakresie tej grupy zawodowej uznał co do zasady, iż zakres czynności realizowanych na tych stanowiskach nie będzie wiązał się z czynnościami twórczymi. Założenia te jednak nie pociągnęły za sobą konsekwencji w zakresie zmiany czynności i procesów wykonywanych na tych stanowiskach, która prowadziłaby do eliminacji jednoznacznie twórczego charakteru wykonywanych zadań. W kolejnych zmianach regulacji dotyczących funkcjonowania wewnętrznego Systemu Producenckiego (kluczowym zbiorze regulacji dotyczącym produkcji wewnętrznej) Zarząd X utrzymał twórczy charakter stanowisk producenckich odpowiednio specyfikując wykaz przyporządkowanych im zadań twórczych. Co więcej, w samej definicji producenta tam zawartej jednoznacznie określił, iż jest to osobą, której „powierza się wytworzenie audycji telewizyjnej” (tj. wg ustawy utworu audiowizualnego) - nieprzypadkowo sięgając po wyraz "wytworzenie" jako leżącego w bezpośrednim związku z wyrazami "utwór" i "twórca". W zakresie regulaminu wynagradzania przyjął, iż premia zadaniowa wypłacana na tych stanowiskach uwzględniać będzie analogiczną konstrukcję jaką stosuje się do pozostałych zawodów twórczych w systemie honoracyjnym, gdzie główna część wynagrodzenia jest wprost powiązana z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy produkcjach poszczególnych audycji (…) i jest uzupełniana o stałe wynagrodzenie zasadnicze przyporządkowaną do tzw. zwykłych (pozatwórczych) obowiązków pracowniczych. Przede wszystkim jednak zaniechał zakładanych zmian w zakresie faktycznie wykonywanych czynności - utrzymując twórczy ich charakter. W tym kontekście zasadnym jest przytoczyć uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego (sygnatura IIIRN/133/01) sankcjonujące status faktycznie wykonywanych czynności względem tzw. aktów prawnych (umów, regulaminów, itp.). Wprowadzone zmiany zaszeregowania zablokowały w systemach ewidencji płacowej możliwość kwalifikowania przez jednostki produkcyjne czynności wykonywane przez producentów, kierowników i organizatorów produkcji jako czynności twórczych. W konsekwencji tego naliczane wynagrodzenia w części wynikającej z tytułu współtworzenia audycji … przez ww. grupę zawodową nie były objęte przez płatnika zryczałtowaną - 50% stawkę kosztu uzyskania przychodu.

Pismem z dnia 24 stycznia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.641.2019.1.MJ, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków wniosku poprzez:

Doprecyzowanie opisu stanu faktycznego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, aby możliwe było wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a w szczególności jednoznaczne wskazanie:
1. Czy z zawartej umowy bądź regulaminu jednoznacznie wynikało, jaka konkretnie kwota stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do stworzonego utworu? Należy wskazać, jakie konkretnie postanowienia są zawarte w ww. umowie/regulaminie.
2. W jaki sposób kwota honorarium była ustalana, a więc: czy kwota honorarium jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu, rzeczywiście wykonanej pracy o charakterze twórczym, wartości rynkowej przekazanego prawa autorskiego, czy też jest ustalana w inny sposób – jaki? Proszę dokładnie wyjaśnić, w jaki sposób i na podstawie jakich przesłanek kwota honorarium jest ustalana.
3. Czy było wypłacane honorarium w sytuacji, gdy nie stworzyła Pani w danym miesiącu żadnego utworu?
4. Czy przedmiotowe honorarium było uzależnione od czasu pracy poświęconego na stworzenie utworu?
5. Czy prowadzona jest szczegółowa dokumentacja (ewidencja) poszczególnych utworów?
6. Czy przedmiot Pani zapytania dotyczy całości wypłacanego w latach 2013-2017 wynagrodzenia, czy tylko tej części dotyczącej pracy twórczej? Wątpliwość tut. Organu powstała z uwagi na to, że w stanie faktycznym wskazała Pani, że „(…) główna część wynagrodzenia jest wprost powiązana z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy produkcjach poszczególnych audycji … i jest uzupełniana o stałe wynagrodzenie zasadnicze przyporządkowaną do tzw. zwykłych (pozatwórczych) obowiązków pracowniczych(…)”

Pismem z dnia 2 lutego 2020 r. w wyznaczonym terminie (data wpływu uzupełnienia 2 lutego 2020 r., data nadania 2 lutego 2020 r.), Wnioskodawczyni dokonała uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez wskazanie, że:

X korzysta z zapisów artykułu 12 ust. 1 obowiązującej Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowiących o nabyciu z chwilą przyjęcia utworu autorskich praw majątkowych w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron z powyższych względów zarówno w odniesieniu do zatrudnienia Wnioskodawczyni w X jak innych twórców stosowana w telewizji ewidencja czasu pracy nie uwzględnia rozdziału na część związaną z tworzeniem utworów i z tak zwanymi zwykłym obowiązkami pracowniczymi, dotyczy to też innych pracowników twórczych. Kwota honorarium była i jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu i jest ustalana uznaniowo przez pracodawcę w tym wypadku dyrektora (…) bądź szefa redakcji, bądź wydawców poszczególnych programów. W całej karierze zawodowej Wnioskodawczyni, która trwa w X od 30 lat (na tym samym stanowisku ) nie było sytuacji aby Wnioskodawczyni w miesiącu nie stworzyła żadnego utworu, ale gdyby hipotetycznie taka sytuacja nastąpiła, Wnioskodawczyni nie miałaby za co otrzymać honorarium, ponieważ nie byłoby podstaw do jego wypłaty. I dlatego też honorarium jest uzależnione od czasu poświęconego na stworzenie utworu. W X jest prowadzona szczegółowa dokumentacja poszczególnych utworów i znajduje się ona w archiwum X, w tym wypadku dokładnie w (…). Zapytanie Wnioskodawczyni dotyczy całości wypłaconego wynagrodzenia w latach 2013-2017, ponieważ Wnioskodawczyni praca jest tylko pracą twórczą i nie ma w niej elementów przyporządkowanych do tak zwanych zwykłych poza twórczych obowiązków pracowniczych (w zeznaniach o wysokości osiągniętego dochodu za lata 2013-2017 nie ma podziału na pracę twórczą i poza twórczą).

Pismem z dnia 26 lutego 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.641.2019.2.MJ, ponownie wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków wniosku poprzez:

Doprecyzowanie stanu faktycznego poprzez jednoznaczne wskazanie:

Czy Pani wynagrodzenie w latach 2013-2017 obejmowało tylko wynagrodzenie za prace twórczą?
Czy wypłata honorarium była uzależniona od powstania utworu i przeniesienia praw autorskich na pracodawcę?
Co to znaczy, że kwota honorarium jest „ustalana uznaniowo”, tj. czy wysokość wypłacanego honorarium była uzależniona od wniesionego wkładu, umiejętności, złożoności utworu, innych czynności (jakich?)?

Pismem z dnia 1 marca 2020 r. w wyznaczonym terminie (data wpływu uzupełnienia 2 marca 2020 r., data nadania 2 marca 2020 r.), Wnioskodawczyni dokonała uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez wskazanie, że wynagrodzenie Wnioskodawczyni w latach 2013-2017 obejmowało tylko wynagrodzenie za pracę twórczą, w tych latach Wnioskodawczyni pracowała na tym samym stanowisku w tej samej (…) i wykonywała ten sam zawód kierownika produkcji. Wypłata honorarium jest zawsze uzależniona od powstania utworu i przeniesienia praw autorskich na pracodawcę, w momencie gdy utwór nie zostanie skończony pracodawca nie wypłaca honorariów. Kwota honorarium ustalana jest na podstawie wewnętrznego taryfikatora obowiązującego w X ustalonego przez dyrektorów A. Wysokość wypłaconego honorarium zawsze jest uzależniona od czasu poświęconego na stworzenie utworu i skali jego trudności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wykonując w latach 2013-2017 zadania kierownika produkcji (…) i będąc zatrudniona na tym stanowisku przysługiwało Wnioskodawczyni prawo stosowania zryczałtowanej - 50% stawki kosztu uzyskania przychodu dla przychodów uzyskiwanych z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie argumentów przedstawionych w pkt G (rubryka 74) określających stan faktyczny oraz poczuciem jednoznacznego wykonywania czynności twórczych związanych z tworzeniem utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9) ustawy o prawie autorskim i p.p., co odzwierciedla m.in. stosowne przenoszenie praw autorskich Wnioskodawczyni uważa, iż w związku ze sprawowaniem funkcji kierownika produkcji audycji telewizyjnych w latach 2013-2017 przysługiwało Jej prawo stosowania zryczałtowanej stawki 50% kosztu uzyskania przychodu. Wykonywane przez Wnioskodawczynię czynności stanowiły jednoznacznie czynności twórcze, niepowtarzalne, cechujące się indywidualnym charakterem, a tym samym w pełnej rozciągłości spełniające przesłanki określone w domenie utworu zdefiniowanej w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz innych przepisach tej ustawy. O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decydował wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) - co w tym przypadku jednoznacznie zachodził. Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "Koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód." Zgodnie z orzecznictwem zawartym w wyroku Sądu Najwyższego, z dnia 5 kwietnia 2002 r (sygnatura IIIRN/133/01) należały przyjąć, że "prawa autorskie nie powstają w drodze oświadczeń woli stron umowy, lecz o ich istnieniu lub nie istnieniu przesądzają fakty, a więc w każdym wypadku konieczne jest ustalenie, czy konkretne zachowania danej osoby miały znamiona «działalności twórczej», której rezultatem było powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, będącego substratem materialnym twórczej działalności określonej osoby.” Stanowisko Wnioskodawczyni znajduje potwierdzenie w piśmie Ministerstwa Finansów - Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 21 lipca 1994 r. (P05/3-804-09390/94) skierowanym do Izb i Urzędów Skarbowych, które stanowi, iż do przychodów uzyskanych z tytułu działalności kierownika produkcji jako współtwórcy utworu audiowizualnego, stosuje się 50% koszty uzyskania przychodu. Odnosząc się precyzyjnie do wykładni prawnej Wnioskodawczyni uważa, iż w dla zaistniałego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące zapisy: Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy należy uznać, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Dla kwalifikacji prac twórczych w zakresie normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% nie ma w tym przypadku znaczenia forma stosunku prawnego, w ramach którego wykonane są prace twórcze, tj. czy to będzie umowa o pracę czy też umowa o dzieło lub zlecenie. Wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, zazwyczaj będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy. W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 ustawy nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu. Tak jak wskazano wcześniej, stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz.631 ze zm.). Zgodnie z zapisem art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 9) ustawy o prawie autorskim i p.p. przedmiotem prawa autorskiego są utwory audiowizualne - co bezpośrednio koresponduje z przedmiotowym wnioskiem. Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia: nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nie ukończoną. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności. Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i p.p. "Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu."

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika, uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje, co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w latach 2013-2017, nadanym art. 1 pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 24 października 2012 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1278), koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust.9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ustawy w brzmieniu obowiązującym w latach 2013-2017).

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy: jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami), i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 880, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
plastyczne;
fotograficzne;
lutnicze;
wzornictwa przemysłowego;
architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
muzyczne i słowno-muzyczne;
sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
audiowizualne (w tym filmowe).

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy: prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że: domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem, aby możliwe było zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodu, warunkiem koniecznym jest, aby pracownik w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy stworzył utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jego działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz pracownik dokonał rozporządzania prawami albo skorzystał ze swoich praw. Pojęcia „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielanie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na zakład pracy mieści się w ich zakresie.

Nabycie przez pracodawcę majątkowych praw autorskich do utworów pracowniczych nie ma charakteru pierwotnego. Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu: jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Powyższe oznacza, że od chwili powstania utworu do jego przyjęcia przez pracodawcę autorskie prawa pozostają przy twórcy. Jeżeli pracodawca nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od dostarczenia utworu o jego nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin (art. 13 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Powyższa analiza w sposób jednoznaczny przesądza, że zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe jedynie wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub praw pokrewnych oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli (w przypadku Wnioskodawczyni) gdy przejdą one na zamawiającego, tj. pracodawcę Wnioskodawczyni.

Wskazać należy, że przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego.

W razie zatem wykonywania na podstawie stosunku pracy czynności zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, udokumentowania wymaga wartość wynagrodzenia z tytułu korzystania z prawa autorskiego. Tylko bowiem wyraźne rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac – utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu.

Fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być udokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła.

Wykonywanie pracy twórczej nie oznacza bowiem automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na pracodawcę.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej, a wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych.

Z treści umowy o pracę (lub innego dokumentu) powinno więc wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują działalność twórczą, a wyodrębniona część, czy też całość wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która związana jest z korzystaniem lub rozporządzaniem przez pracownika z przysługujących mu praw autorskich.

Podsumowując wcześniejsze rozważania, tutejszy organ zaznacza, że wyłącznie wówczas gdy:

praca wykonywana przez pracownika jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część (kwotę) związaną z korzystaniem z praw autorskich (honorarium autorskie) i część (kwotę) związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz prowadzona jest stosowna dokumentacja w tym zakresie, np. szczegółowa ewidencja przeniesionych praw autorskich,

do przychodu z tego źródła mogą być zastosowane podwyższone koszty uzyskania przychodu, zgodnie z treścią powołanego art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, samo posiadanie statusu twórcy utworów jest niewystarczające do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu. Niezbędne jest by twórca osiągał przychód bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych lub rozporządzaniem tymi prawami.

Należy podkreślić, że tylko jednoznaczne wyliczenie wartości honorarium z tytułu rzeczywiście wykonanej pracy twórczej pozwoli na zastosowanie do tak wyliczonej wartości – części wynagrodzenia kosztów uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazano powyżej, podwyższone koszty uzyskania przychodów można stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, natomiast obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, a wynagrodzenie za pracę (czy też jego część) stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych. O możliwości zastosowania podwyższonej 50% wysokości kosztów uzyskania przychodu decyduje fakt uzyskiwania przychodów jako wynagrodzenia za czynności będące przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Tylko faktyczna wartość honorarium z tytułu rzeczywiście wykonanej pracy twórczej przez Pracownika (Twórcę) pozwalać będzie na zastosowanie do tej wartości kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie znajdzie zastosowania do wynagrodzenia wyliczonego w sposób hipotetyczny, nawet jeśli będzie ono zbliżone do wartości rzeczywistej.

Innymi słowy warunkiem zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów jest uzyskanie przychodu przez twórcę, źródłem tego przychodu muszą być prawa autorskie lub prawa pokrewne i uzyskanie przychodu przez twórcę musi wynikać z korzystania przez twórcę z tychże praw lub z rozporządzenia tymi prawami.

Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że skoro:

w wyniku pracy Wnioskodawczyni powstaje utwór – dzieło (audycje telewizyjne), w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Wnioskodawczyni jest kluczowym współtwórcą utworu, od którego zależy kształt utworu począwszy od jego koncepcji, a na postaci finalnej dzieła skończywszy,

pracodawca korzysta z zapisów art. 12 ust. 1 Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowiących o nabyciu z chwilą przyjęcia utworu autorskich praw majątkowych wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron,

kwota honorarium była i jest wyznacznikiem rzeczywistej wartości utworu i jest ustalana uznaniowo przez pracodawcę,

wypłata honorarium jest zawsze uzależniona od powstania utworu i przeniesienia praw autorskich na pracodawcę, w momencie gdy utwór nie zostanie skończony pracodawca nie wypłaca honorarium,

Wnioskodawczyni każdorazowo przenosi na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku pracy,

u pracodawcy jest prowadzona szczegółowa dokumentacja poszczególnych utworów i znajduje się ona w archiwum pracodawcy,

praca Wnioskodawczyni jest tylko pracą twórczą i nie ma w niej elementów przyporządkowanych do tak zwanych zwykłych poza twórczych obowiązków pracowniczych,

wynagrodzenie Wnioskodawczyni w latach 2013-2017 obejmowało tylko wynagrodzenie za pracę twórczą,

to w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy. W związku z tym Wnioskodawczyni może zastosować 50% koszty uzyskania przychodów, przy czym koszty te nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że z tytułu wykonywania pracy twórczej w latach 2013-2017, Wnioskodawczyni przysługiwało prawo do odliczenia 50% kosztów uzyskania przychodu. Przy czym koszty te nie mogły przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ww. ustawy - jeżeli wszystkie warunki, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały spełnione.

Reasumując, na tle przedstawionego stanu faktycznego zajęte przez Wnioskodawczynię stanowisko w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe, gdyż nie uwzględnia ono obowiązującej od dnia 1 stycznia 2013 r. normy prawnej zawartej w art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl której w przypadku przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich koszty uzyskania przychodów określone w wysokości 50% uzyskanego przychodu, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

Należy również podkreślić, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawczyni w kwestii uznania efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ocena stanowiska Wnioskodawczyni została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której: ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów, a tym samym do stwierdzenia, czy efektem pracy Wnioskodawcy jest powstanie utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W sprawach interpretowania przepisów ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawno-Legislacyjny.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin