Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.581.2019.1.BKD
z 12 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 grudnia 2019 r. (data wpływu 13 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku wypłaty na rzecz polskiego rezydenta podatkowego dywidendy (dywidend), do momentu, w którym łączna kwota płatności podlegających podatkowi u źródła dokonywanych na rzecz Odbiorcy Należności nie przekroczy w roku podatkowym Wnioskodawcy kwoty 2 mln PLN i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT, Spółka jest obowiązana do weryfikacji, czy Odbiorca Należności jest rzeczywistym właścicielem tej dywidendy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku wypłaty na rzecz polskiego rezydenta podatkowego dywidendy (dywidend), do momentu, w którym łączna kwota płatności podlegających podatkowi u źródła dokonywanych na rzecz Odbiorcy Należności nie przekroczy w roku podatkowym Wnioskodawcy kwoty 2 mln PLN i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT, Spółka jest obowiązana do weryfikacji, czy Odbiorca Należności jest rzeczywistym właścicielem tej dywidendy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Spółka S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką z siedzibą w Polsce, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka jest firmą inwestycyjną (domem maklerskim), której podstawowa działalność obejmuje m.in. (i) przyjmowanie, przekazywanie zleceń nabycia lub zbycia instrumentów finansowych, (ii) nabywanie lub zbywanie instrumentów finansowych na rachunek własny lub dającego zlecenie, (iii) zarządzanie portfelami inwestycyjnymi oraz (iv) doradztwo inwestycyjne.

Działając jako dom maklerski Spółka jest podmiotem, za pośrednictwem którego następuje, w szczególności, wypłata dywidend (dalej: „Należności”) na rzecz akcjonariuszy spółek publicznych będących klientami Wnioskodawcy, tj. podmiotów na rzecz których Spółka prowadzi rachunki papierów wartościowych. Odbiorcami Należności mogą być osoby fizyczne, spółki prawa handlowego oraz inne osoby prawne, będące rezydentami bądź podmiotami zagranicznymi mającymi rezydencję podatkową w innych krajach niż Polska. Wśród odbiorców Należności mogą znajdować się podmioty, które spełniają formalne przesłanki do zastosowania zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT.

W związku z opisaną wyżej prowadzoną działalnością Spółka pełni funkcję płatnika podatku dochodowego, w tym na podstawie art. 26 ust. 2c ustawy CIT (tj. w odniesieniu do płatności przekazywanych na rzecz podatników CIT).

W celu realizacji nałożonych na Wnioskodawcę obowiązków związanych z pełnieniem funkcji płatnika, Spółka wdrożyła procedurę określającą standardy należytej staranności weryfikacji warunków zastosowania stawki podatkowej innej niż określona m.in. w art. 22 ust. 1 ustawy CIT bądź zwolnienia lub warunków niepobrania podatku wynikającego z przepisów szczególnych (np. art. 22 ust. 4 ustawy CIT) w odniesieniu do płatności dokonywanych na rzecz swoich klientów, które łącznie w roku podatkowym Wnioskodawcy nie przekraczają progu 2 mln PLN (dalej: „Procedura”) obliczanego indywidualnie dla każdego z klientów.

Zgodnie z przyjętą Procedurą, w celu zastosowania zwolnienia z CIT, o którym mowa w art. 22 ust. 4 ustawy CIT, Spółka wymaga od podatnika będącego spółką (w tym polskim rezydentem podatkowym) w rozumieniu ustawy CIT, przedłożenia w szczególności:

1. oświadczenia o spełnianiu przesłanek do zwolnienia od podatku CIT, o których mowa w art. 22 ust. 4 ustawy CIT (dalej: „Oświadczenie”), oraz
2. oświadczenia potwierdzającego, że odbiorca jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności (dalej: „Oświadczenie BO”).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wypłaty na rzecz polskiego rezydenta podatkowego będącego spółką w rozumieniu art. 4a pkt 21 ustawy CIT (dalej: „Odbiorca Należności”) dywidendy (dywidend), do momentu, w którym łączna kwota płatności podlegających podatkowi u źródła (zgodnie z art. 26 ustawy CIT) dokonywanych na rzecz Odbiorcy Należności nie przekroczy w roku podatkowym Wnioskodawcy kwoty 2 mln PLN i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT, Spółka jest obowiązana do weryfikacji (w szczególności na podstawie informacji i oświadczeń złożonych przez Odbiorcę Należności), czy Odbiorca Należności jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a ustawy CIT) tej dywidendy?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaty dywidendy (dywidend), do momentu, w którym łączna kwota płatności podlegających podatkowi u źródła (zgodnie z art. 26 ustawy CIT) dokonywanych na rzecz Odbiorcy Należności nie przekroczy w roku podatkowym Wnioskodawcy kwoty 2 mln PLN na rzecz polskiego rezydenta podatkowego będącego spółką w rozumieniu art. 4a pkt 21 ustawy CIT i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT, Spółka nie jest obowiązana do weryfikacji (w szczególności na podstawie informacji i oświadczeń złożonych przez Odbiorcę Należności), czy Odbiorca Należności jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a ustawy CIT) tej dywidendy.

Zgodnie z art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy CIT, za przychody z zysków kapitałowych uważa się: przychody z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4b ustawy CIT, stanowiące przychody faktycznie uzyskane z tego udziału, w tym: dywidendy, nadwyżki bilansowe w spółdzielniach oraz otrzymane przez uczestników funduszy inwestycyjnych lub instytucji wspólnego inwestowania dochody tego funduszu lub tej instytucji, w przypadku gdy statut przewiduje wypłacanie tych dochodów bez odkupywania jednostek uczestnictwa albo wykupywania certyfikatów inwestycyjnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy CIT, podatek dochodowy od określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 przychodów z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu (dochodu).

Z kolei, stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy CIT, zwalnia się od podatku dochodowego przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a, f oraz j, z wyjątkiem dochodów uzyskiwanych przez komplementariusza z tytułu udziału w zyskach spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. wypłacającym dywidendę oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spółka mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. uzyskującym dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w pkt 1, jest spółka podlegająca w Rzeczypospolitej Polskiej lub w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania;
3. spółka, o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 10% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1;
4. spółka, o której mowa w pkt 2, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.
   
   

Powyższe zwolnienie ma zastosowanie w przypadku, kiedy spółka uzyskująca dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiada udziały (akcje) w spółce wypłacającej te należności w wysokości, o której mowa w art. 22 ust. 4 pkt 3 ustawy CIT, nieprzerwanie przez okres dwóch lat (art. 22 ust. 4a ustawy CIT).

Zwolnienie to ma również zastosowanie w przypadku, gdy okres dwóch lat nieprzerwanego posiadania udziałów (akcji), w wysokości określonej w art. 22 ust. 4 pkt 3 ustawy CIT, przez spółkę uzyskującą dochody (przychody) z tytułu udziału w zysku osoby prawnej mającej siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, upływa po dniu uzyskania tych dochodów (przychodów). W przypadku niedotrzymania warunku posiadania udziałów (akcji), w wysokości określonej w art. 22 ust. 4 pkt 3 ustawy CIT, nieprzerwanie przez okres dwóch lat spółka, o której mowa w art. 22 ust. 4 pkt 2 ustawy CIT, jest obowiązana do zapłaty podatku, wraz z odsetkami za zwłokę, od dochodów (przychodów) określonych w ust. 1 w wysokości 19% dochodów (przychodów) do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym utraciła prawo do zwolnienia. Odsetki nalicza się od następnego dnia po dniu, w którym po raz pierwszy skorzystała ze zwolnienia (art. 22 ust. 4b ustawy CIT).

Zgodnie z art. 22 ust. 4d ustawy CIT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 4, stosuje się:

1. jeżeli posiadanie udziałów (akcji), o którym mowa w ust. 4 pkt 3, wynika z tytułu własności;
2. w odniesieniu do dochodów uzyskanych z udziałów (akcji) posiadanych na podstawie tytułu:
1. własności,
   
2. innego niż własność, pod warunkiem że te dochody (przychody) korzystałyby ze zwolnienia, gdyby posiadanie tych udziałów (akcji) nie zostało przeniesione.

Natomiast, jak wynika z art. 22c ust. 1 pkt 2) ustawy CIT, przepisów art. 20 ust. 3, art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4 nie stosuje się, jeżeli skorzystanie ze zwolnienia określonego w tych przepisach było głównym lub jednym z głównych celów dokonania transakcji lub innej czynności albo wielu transakcji lub innych czynności, a sposób działania był sztuczny.

W przypadkach określonych w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy CIT przychodów (dochodów) z dywidend oraz innych przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych, mających siedzibę lub zarząd na terytorium Polski - zastosowana została w ustawie CIT konstrukcja poboru i zapłaty podatku od tych przychodów ( dochodów) przez płatnika.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. l lub art. 22 ust. l, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Stosownie zaś do art. 26 ust. 2c pkt 2 ustawy CIT, w przypadku wypłat należności z tytułu przychodów wymienionych w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. a, b, e oraz g, uzyskanych z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych - obowiązek, o którym mowa w ust. 1, stosuje się do podmiotów prowadzących rachunki papierów wartościowych albo rachunki zbiorcze, jeżeli wypłata należności następuje za pośrednictwem tych podmiotów.

Płatnicy, o których mowa w art. 26 ust. 2c ustawy CIT, pobierają zryczałtowany podatek dochodowy w dniu przekazania należności do dyspozycji posiadacza rachunku papierów wartościowych lub posiadacza rachunku zbiorczego. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przepisy art. 26 ust. lc-11 ustawy CIT stosuje się odpowiednio (art. 26 ust. 2d ustawy CIT).

Jak wynika z art. 26 ust. 1c ustawy CIT, jeżeli łączna kwota należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacona podatnikowi w obowiązującym u płatnika roku podatkowym nie przekracza kwoty, o której mowa w ust. 1 (tj. 2 mln zł), osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, w związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, stosują zwolnienia wynikające z tych przepisów pod warunkiem udokumentowania przez spółkę, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 albo w art. 22 ust. 4 pkt 2, mającą siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego:

1. jej miejsca siedziby dla celów podatkowych, uzyskanym od niej certyfikatem rezydencji, lub
2. istnienia zagranicznego zakładu - zaświadczeniem wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa, w którym znajduje się jej siedziba lub zarząd, albo przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.
   
   

W przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacanych na rzecz spółki, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 oraz art. 22 ust. 4 pkt 2, lub jej zagranicznego zakładu, jeżeli łączna kwota należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacona temu podatnikowi w obowiązującym u płatnika roku podatkowym, nie przekracza kwoty, o której mowa w ust. 1, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat tych należności, stosują zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, z uwzględnieniem ust. lc, pod warunkiem uzyskania od tej spółki lub jej zagranicznego zakładu pisemnego oświadczenia, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3a i 3c lub art. 22 ust. 4 pkt 4. W przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1, pisemne oświadczenie powinno wskazywać, że spółka albo zagraniczny zakład jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności (art. 26 ust. lf ustawy CIT).

Mając na uwadze powyższe przepisy, Wnioskodawca zauważa, że obowiązki płatnika w odniesieniu do wypłaty dywidendy oraz zasady stosowania rozwiązań preferencyjnych (tj. obniżonej stawki, zwolnienia lub niepobrania podatku zostały określone w art. 26 ustawy CIT). Mianowicie, w przepisie wskazano, że w przypadku chęci zastosowania zwolnienia z CIT na podstawie przepisów szczególnych (tu: na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy CIT) płatnik ma obowiązek dochowania należytej staranności przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 22 ust. 1 ustawy CIT.

Z kolei, w art. 26 ust. lc i ust. lf ustawy CIT zostały określone ścisłe warunki formalne, z których powinien wywiązać się płatnik, aby zastosować preferencyjne rozwiązanie w podatku u źródła. Przy czym, w art. 26 ust. lc ustawy CIT określono warunek przedstawiania certyfikatu rezydencji podatkowej (który, z uwagi na to, że Odbiorca Należności jest spółką kapitałową z siedzibą na terytorium Polski, nie ma zastosowania w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym). Z kolei, w art. 26 ust. lf ustawy CIT określono obowiązek przedstawienia oświadczenia, że odbiorca dywidendy nie korzysta w państwie rezydencji ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania (Wnioskodawca oświadczenie to otrzymuje w formie Oświadczenia).

Jak wynika z zasady ogólnej określonej w art. 26 ust. 1 ustawy CIT, płatnik (tj. prócz zgromadzenia stosownych dokumentów - wypełnienia ścisłych warunków formalnych) ma obowiązek dochować należytej staranności przy weryfikacji warunków określonych w art. 22 ust. 4 ustawy CIT uprawniających go do zastosowania zwolnienia z CIT. Podkreślenia wymaga, że wśród przesłanek zastosowania zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT, w obowiązujących przepisach nie wymieniono explicite konieczności bycia przez odbiorcę należności rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a ustawy CIT) wpłacanej dywidendy. W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy, skoro przesłanka taka nie została uregulowana przez ustawodawcę, to Płatnik, w celu zastosowania zwolnienia uregulowanego w art. 22 ust. 4 i nast. ustawy CIT nie ma obowiązku weryfikować statusu rzeczywistego odbiorcy Należności (w szczególności uzyskiwać Oświadczenia BO), aby zgodnie z prawem zastosować zwolnienie.

Wnioskodawca podkreśla, że Ustawa CIT przewiduje obowiązek przedstawienia oświadczenia, z którego wynikałoby, że spółka jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności w ściśle określonych przypadkach. W szczególności, obowiązek przedłożenia takiego oświadczenia został wskazany, w art. 26 ust. 1f in fine ustawy CIT. Dotyczy on wyłącznie sytuacji, w których płatnik zamierzałby zastosować zwolnienie z podatku u źródła (uregulowane w art. 21 ust. 3 i nast. ustawy CIT) w odniesieniu do należności określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, tj. do przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). Wynika to z faktu, że jednym z materialnych warunków zastosowania tego zwolnienia, wskazanych w art. 21 ust. 3 pkt 4 ustawy CIT, jest fakt bycia rzeczywistym właścicielem należności przez podmiot otrzymujący odsetki lub należności licencyjne. Podkreślenia wymaga, że ustawodawca nie zawarł analogicznej przesłanki regulując warunki stosowania zwolnienia dla dywidend (tj. zwolnienia z art. 22 ust. 4 i nast. ustawy CIT).

W związku z powyższym, Wnioskodawca nie ma wątpliwości, że z literalnego brzmienia art. 26 ust. lf ustawy CIT, a także z pozostałych przepisów ustawy CIT nie wynika, aby płatnik miał obowiązek weryfikacji, czy Odbiorca Należności jest rzeczywistym właścicielem wypłacanej dywidendy. W przepisach wskazano bowiem jedynie, że musi on spełniać warunki określone w art. 22 ust. 4 ustawy CIT, wśród których w przeciwieństwie do art. 21 ust. 3 pkt 4 ustawy CIT, nie wskazano na konieczność bycia rzeczywistym właścicielem dywidendy (i złożenie stosownego oświadczenia w tym zakresie).

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca wskazuje, iż jego stanowisko znajduje potwierdzenie w komentarzu do art. 26 ustawy CIT pod redakcją K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz.” (Wydanie 3, Warszawa 2019), w którym, co prawda, cytowany fragment dotyczy podmiotów zagranicznych, ale, w ocenie Wnioskodawcy, wnioski w nim przedstawione są aktualne także w przypadku podmiotów krajowych: Innymi słowy, biorąc po uwagę, iż zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 22 ust. 4 PDOPrU, w przypadku wypłaty dywidendy nie przewiduje konieczności spełnienia wymogów rzeczywistego właściciela, taki dodatkowy warunek nie może zostać dodany w regulacji przewidującej już wyłącznie techniczny sposób poboru podatku lub jego zwrotu. Podobnie, nie istnieją jakiekolwiek podstawy do stosowania takiego dodatkowego wymogu przy ocenie braku obowiązku opodatkowania zagranicznej płatności z tytułu świadczonych usług niematerialnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a PDOPrU.

Ponadto, podkreślenia wymaga, że definicja rzeczywistego właściciela (określona w art. 4a pkt 29) ustawy CIT) została wprowadzona (od 1 stycznia 2017 r.) m.in. na potrzeby stosowania zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 3 ustawy CIT (tj. zwolnienia odsetek oraz należności licencyjnych wypłacanych pomiędzy określonymi podmiotami powiązanymi) będącego implementacją dyrektywy Rady 2003/49/WE z 3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz należności licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych Państw Członkowskich, która to regulacja dotyczy tylko wypłat na rzecz nierezydentów. Zatem, pojęcie rzeczywistego właściciela, choć wprowadzone do ustawy CIT, stanowi pojęcie prawa międzynarodowego i dotyczy stosunków transgranicznych, a nie relacji miedzy podmiotami krajowymi. W konsekwencji, ustawa CIT nie wymaga bezpośrednio zastosowania w relacji między podmiotami polskimi (tak jak w omawianym przypadku pomiędzy Spółką a Odbiorcą Należności) regulacji dotyczących rzeczywistego odbiorcy. W szczególności, brak jest przesłanek aby twierdzić, że polski podatnik, na rzecz którego następuje wypłata dywidendy, musi spełniać warunki do uznania go za rzeczywistego właściciela należności, w celu zastosowania zwolnienia z art. 22 ust. 4 i nast. ustawy CIT.

Prezentowane przez Wnioskodawcę podejście nie jest odosobnione i znajduje poparcie m.in. w stanowiskach doktryny. Mianowicie, w komentarzu do ustawy CIT pod redakcją K. Gil, A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz.” (Wydanie 3, Warszawa 2019), zostało wprost wskazane zastosowanie pojęcia rzeczywistego właściciela: Jak zostało wskazane wyżej, warunek, by odbiorca był rzeczywistym właścicielem należności, jest przewidziany jedynie w przepisach regulujących zwolnienie z opodatkowania odsetek i należności licencyjnych (art. 21 ust. 3 PDOPrU), definicja rzeczywistego właściciela nie będzie mieć więc zastosowania w przypadku zwolnienia dla przychodów (dochodów) z udziału w zyskach osób prawnych (art. 22 ust. 4 PDOPrU).

Wnioskodawca wskazuje, że prezentowane stanowisko w zakresie obowiązków płatnika wynika z intencji ustawodawcy. Gdyby bowiem jego zamiarem było nałożenie na płatnika obowiązku weryfikacji statusu rzeczywistego właściciela odbiorcy należności w przypadku wypłaty dywidendy, to określiłby ten obowiązek wprost w art. 22 ust. 4 ustawy CIT i konsekwentnie w art. 26 ust. lf ustawy CIT, tak jak to zrobił w przypadku możliwości zastosowania zwolnienia z podatku u źródła (art. 21 ust. 3 i nast. Ustawy CIT) należności wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT. Jakakolwiek inna konstatacja byłaby sprzeczna z art. 217 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (dalej: „Konstytucja”) (zgodnie z którym nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy). Powyższy przepis Konstytucji ustalający ustawowy obowiązek regulacji obowiązków podatkowych ma zastosowanie także do płatników.

W tym miejscu warto przywołać fragment komentarza do Konstytucji „Konstytucja RP. Tom II. Komentarz do art. 87-243”, pod red. prof, dr hab. Marek Safjan, dr hab. Leszek Bosek (Warszawa 2016), w którym w odniesieniu do art. 217 wskazano, że: W doktrynie wskazuje się ponadto, że elementami regulowanymi wyłqcznie w drodze ustawy powinny być także warunki i tryb zapłaty, w tym zaliczki na podatek (wyr. TK z 9.11.1999 r., K 28/98, OTK1999, Nr 7, poz. 156), ale również obowiązki innych niż podatnik podmiotów, czyli płatników i inkasentów (T. Dębowska-Romanowska, Obliczenie podatku, s. 31-32; A. Bień-Kacała, Zasada władztwa daninowego, s. 124-125). Zasada ustawowej regulacji dotyczy także odpowiedzialności innych podmiotów za zobowiązania podatnika, płatnika i inkasenta.

Z kolei, mając na uwadze bogate orzecznictwo sądownictwa administracyjnego, Wnioskodawca wskazuje na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 marca 2015 r., sygn. akt I GSK 1987/13, w którym zaznaczono, że: art. 217 obok art. 84 Konstytucji jest jednym z dwóch najważniejszych przepisów w zakresie regulacji danin publicznoprawnych, stanowi podstawę funkcjonowania krajowego systemu podatkowego. Wynika z niego, że obligatoryjne elementy konstrukcji prawnej podatku normuje każdorazowo ustawa podatkowa. Przewiduje zatem bezwzględną wyłączność ustawową podstawowych elementów konstrukcyjnych podatków. Ustawodawca w odniesieniu do tych elementów nie pozostawił swobody regulacyjnej organom władzy wykonawczej.

Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca (por. wyrok SN z 22 października 1992 r., sygn. akt III ARN 50/92, OSNC1993/10/181 oraz wyrok NSA z 23 kwietnia 1998 r., sygn. akt I SA/Po 1782/97). Unormowanie z art. 217 Konstytucji należy postrzegać w ten sposób, że powstanie obowiązku podatkowego, w sytuacji zaistnienia określonego zdarzenia faktycznego, musi wynikać z konkretnego pozytywnego przepisu ustawy podatkowej. Tylko istnienie takiej normy kreuje obowiązek podatkowy. Nie można natomiast domniemywać powstania takiego obowiązku, jeżeli w ustawie podatkowej nie został on skonkretyzowany i odwrotnie - nie można domniemywać nieistnienia obowiązku, jeżeli w odniesieniu do określonego zdarzenia faktycznego, został on w ustawie wyraźnie przewidziany (por. wyrok NSA z 18 lipca 2012 r., sygn. akt II FSK 1566/11).

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe stanowisko odnoszące się do konieczności ustawowego uregulowania zakresu działań i odpowiedzialności płatnika wskazuje, że gdyby racjonalny ustawodawca wymagał, aby zastosowanie zwolnienia z podatku u źródła wypłacanej dywidendy było uwarunkowane dokonaniem przez płatnika weryfikacji, czy podmiot, na rzecz którego wypłacana jest dywidenda jest jej rzeczywistym właścicielem, to - analogicznie jak w przypadku stosowania zwolnienia z podatku u źródła odsetek i należności licencyjnych - explicite wyraziłby takie żądanie w przepisach ustawy CIT.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wypłaty dywidendy (dywidend), do momentu, w którym łączna kwota płatności podlegających podatkowi u źródła (zgodnie z art. 26 ustawy CIT) dokonywanych na rzecz Odbiorcy Należności nie przekroczy w roku podatkowym Wnioskodawcy kwoty 2 mln PLN na rzecz polskiego rezydenta podatkowego będącego spółką w rozumieniu art. 4a pkt 21) ustawy CIT i chęci zastosowania przez Wnioskodawcę (płatnika) zwolnienia z art. 22 ust. 4 ustawy CIT, Spółka nie jest obowiązana do weryfikacji (w szczególności na podstawie informacji i oświadczeń złożonych przez Odbiorcę Należności), czy Odbiorca Należności jest rzeczywistym właścicielem (w rozumieniu art. 4a pkt 29a ustawy CIT) tej dywidendy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie zauważyć należy, że stosownie do zadanego we wniosku pytania, wyznaczającego granicę rozpatrzanego wniosku niniejsza interpretacja indywidualna rozstrzyga wyłącznie wątpliwości Wnioskodawcy, jako płatnika w związku z wypłatą dywidend na rzecz polskiego rezydenta podatkowego będącego spółką w rozumieniu art. 4a pkt 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.) których wysokość w obowiązującym u wypłacającego roku podatkowym nie przekroczy kwoty 2.000.000 zł.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w zdarzeniu przyszłym w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.