Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.715.2019.3.IR
z 11 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2019 r. (data wpływu 2 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zatrudnianiem obywateli Azerbejdżanu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem świadczącym usługi utrzymania w czystości, usługi profesjonalnego sprzątania, mycia i dezynfekcji pomieszczeń w przemyśle spożywczym, rozbiórki i dzielenia mięsa oraz jego przetworów, a także działalność związaną z zatrudnieniem.

Odpowiadając na potrzeby Klientów, a ponadto z uwagi na sytuację na rynku pracy i coraz większe problemy z pozyskaniem współpracowników wśród polskich obywateli, Wnioskodawca wdrożył usługę rekrutacji personelu z krajów „Wschodu”, a więc m.in. Azerbejdżanu, Ukrainy, Białorusi, Mołdawii. Wnioskodawca dysponuje siecią agentów działających na terenie krajów, z których rekrutowany jest personel, realizujących zlecenia, obejmujące poszukiwanie zarówno niewykwalifikowanego personelu jak również specjalistów. Wnioskodawca ma obecnie około 33 osób, w tym 13 obcokrajowców.

Wnioskodawca zamierza pozyskać personel z Azerbejdżanu, Ukrainy, Białorusi, Mołdawii i zawierać z obywatelami tego kraju umowy zlecenia, spełniające następujące kryteria:

1. Wnioskodawca będzie zawierał umowy w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej;
2. obywatele Azerbejdżanu, Ukrainy, Białorusi, Mołdawii będą zawierali z Wnioskodawcą umowy jako osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej;
3. wszyscy Zleceniobiorcy Wnioskodawcy będą przebywać i wykonywać zlecenie legalnie na terytorium Polski, tzn. posiadać wymagane przepisami dokumenty takie jak wiza, pozwolenie na pobyt i/lub pracę, itp.;
4. umowy zlecenia zawierane przez Wnioskodawcę z obywatelami Azerbejdżanu, Ukrainy, Białorusi, Mołdawii będą odpłatne i opiewać będą na kwoty wynagrodzenia nie niższe niż minimalne wynagrodzenie godzinowe;
5. w ciągu roku okres pobytu Zleceniobiorców Wnioskodawcy na terenie Polski będzie zróżnicowany, tj. w przypadku niektórych Zleceniobiorców okres pobytu na terenie Polski wynosić będzie w ciągu roku mniej niż 183 dni, zaś w przypadku innych Zleceniobiorców więcej niż 183 dni;
6. Zleceniobiorcy posiadać będą polskie numery identyfikacji podatkowej PESEL;
7. Zleceniobiorcy posiadać będą rachunki bankowe w oddziałach polskich banków.
   
   

Doświadczenie pokazało, że obywatele Azerbejdżanu, Ukrainy, Białorusi, Mołdawii, zawierający z Wnioskodawcą umowy zlecenia, nie przedstawiają Wnioskodawcy żadnych certyfikatów rezydencji, które to dokumenty mogłyby wyjaśnić zasady opodatkowania Zleceniobiorców w kraju ich pochodzenia. W związku z powyższym Wnioskodawca zakłada, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym sytuacja ta nie zmieni się, tzn. obywatele Azerbejdżanu przy zawieraniu umów z Wnioskodawcą w dalszym ciągu nie będą przedstawiać certyfikatu rezydencji.

Z uwagi na brak prawnych możliwości samodzielnego określenia rezydencji podatkowej Zleceniobiorców z Azerbejdżanu, Ukrainy, Białorusi, Mołdawii, Wnioskodawca planuje przy zawieraniu z nimi umów zlecenia żądać oświadczenia, w których samodzielnie będą oni określać swoją rezydencję podatkową. To bowiem Zleceniobiorca jest najlepiej zorientowany, czy zachodzą w stosunku do niego okoliczności, które zgodnie z ustawą pozwalają przyjąć, że Zleceniobiorca jest osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (dalej również: RP) zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca zamierza zwracać się do Zleceniobiorców o złożenie wyjaśnienia kwestii rezydencji poprzez złożenie zgodnego ze stanem rzeczywistym oświadczenia (przetłumaczonego również na język Zleceniobiorcy), przy czym Zleceniobiorca będzie mógł wybrać jedno z trzech następujących oświadczeń:

1. „Ja niżej podpisany/a (...) legitymujący się paszportem nr (...) deklaruję, iż z uwagi na mój interes osobisty oraz moją działalność zarobkową moim centrum interesów osobistych i gospodarczych w roku podatkowym (...) jest Rzeczpospolita Polska. Mam świadomość, że składając niniejsze oświadczenie mam obowiązek uiszczenia podatku dochodowego od całości dochodów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce położenia ich źródła, zatem także od dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych za granicą, w tym na terenie Republiki Azerbejdżanu (Ukrainy, Białorusi, Mołdawii). Zostałem również poinformowany, że brak złożenia niniejszej deklaracji skutkować będzie koniecznością potrącenia zryczałtowanego 20% podatku dochodowego”. Miejscowość (...), data (...), podpis Zleceniobiorcy (...)

albo

2. „Ja niżej podpisany/a (...) legitymujący się paszportem nr (...) deklaruję, iż w niniejszym roku podatkowym tj. przebywam na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. Mam świadomość, że z uwagi na przekroczenie 183 dni pobytu w Polsce mam obowiązek uiszczania podatku dochodowego od całości dochodów na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce położenia ich źródła, zatem także od dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych za granicą, w tym na terytorium Republiki Azerbejdżanu (Ukrainy, Białorusi, Mołdawii). Zostałem poinformowany, że brak złożenia oświadczenia niniejszej deklaracji skutkować będzie koniecznością potrącenia zryczałtowanego 20% podatku dochodowego”. Miejscowość (...), data (...), podpis Zleceniobiorcy (...)

albo

3. „Ja niżej podpisany/a (...) legitymujący się paszportem nr (...) deklaruję, że w okresie pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej, w tym również w okresie wykonywania zlecenia na rzecz Z. nie posiadam ośrodka interesów życiowych w Polsce, a ponadto w tym roku podatkowym mój pobyt w Polsce nie przekroczył 183 dni, co oznacza, że w (...) `roku nie jestem rezydentem podatkowym Polski. Zostałem poinformowany, że złożenie deklaracji niniejszej skutkować będzie koniecznością potrącenia zryczałtowanego 20% podatku dochodowego i nie będę zobligowany do rocznego rozliczenia podatku w Polsce ‒ chyba, że ostatecznie mój pobyt w Polsce przekroczy 183 dni w roku kalendarzowym, o czym zobowiązuje się powiadomić Z.”. Miejscowość (...), data (...), podpis (...).
   
   

Wnioskodawca będzie zawierał w umowach zlecenia klauzulę nakładającą na Zleceniobiorców obowiązek niezwłocznej aktualizacji danych objętych wyżej wskazanymi oświadczeniami.

Powyższych oświadczeń Wnioskodawca będzie ponownie żądał z początkiem każdego kolejnego roku wykonywania usług na rzecz Wnioskodawcy. Brak oświadczenia będzie skutkował uznaniem Zleceniobiorcy jako nierezydenta podatkowego Polski dla celów podatkowych. W przypadku złożenia oświadczenia a) albo b) Zleceniobiorca zostanie przez Wnioskodawcę potraktowany jako rezydent podatkowy Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy jeżeli Zleceniobiorca przy zawarciu umowy zlecenia złoży oświadczenie, że jego centrum interesów osobistych lub gospodarczych mieści się w Polsce, to czy Wnioskodawca może traktować go od początku współpracy jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem?
2. Czy jeżeli Zleceniobiorca w momencie podpisania umowy zlecenia złoży oświadczenie, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dniu w toku podatkowym, to czy Wnioskodawca może od początku współpracy traktować go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych, a w związku z tym obliczać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie obowiązków Wnioskodawcy w związku z zatrudnianiem na umowę zlecenie obywateli Azerbejdżanu. W części dotyczącej obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z zatrudnianiem na umowę zlecenie obywateli Ukrainy, Białorusi, Mołdawii wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad 1.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że złożenie przy zawarciu umowy zlecenia oświadczenia, że centrum interesów osobistych lub gospodarczych mieści się w Polsce, powoduje konieczność traktowania Zleceniobiorcy jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych od początku współpracy, a w związku z tym konieczność obliczania zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem.

Ad 2.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że złożenie przez Zleceniobiorcę, w chwili podpisania umowy zlecenia oświadczenia, że w danym roku podatkowym przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dniu w toku podatkowym, skutkuje koniecznością traktowania go jako rezydenta podatkowego Polski dla potrzeb podatkowych od początku współpracy, a w związku z tym Wnioskodawca będzie obliczał zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, a nie ryczałtem, pod warunkiem, że Wnioskodawca działający w dobrej wierze nie ma wiarygodnej informacji o sprzeczności otrzymanego oświadczenia ze stanem rzeczywistym.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a tej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

O tym, czy daną osobę można uznać za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a więc za rezydenta Polski dla celów podatkowych, decyduje art. 3 ust. 1 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Powyższe zasady należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, o czym stanowi art. 4a.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Azerbejdżanu w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisaną w Warszawie w dniu 26 sierpnia 1997 r. – jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania: jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Identyczne regulacje są zawarte w umowach o unikania podwójnego opodatkowania pomiędzy Rzeczpospolitą Polską a Ukrainą Białorusią Mołdawią.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca przewiduje i zakłada, że nie otrzyma od Zleceniobiorców certyfikatów rezydencji. Podstawę do ustalenia, czy obowiązek podatkowy jest ograniczony, czy nieograniczony jest więc w pierwszej kolejności ustalenie, gdzie jest ośrodek interesów życiowych Zleceniobiorcy. Oceniając, w którym z Państw znajduje się centrum interesów życiowych i zawodowych osoby fizycznej, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce wykonywania działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza ona swoim mieniem (tak: WSA w Opolu w wyroku z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Op 164/09).

Rozstrzyganie tych okoliczności ma charakter indywidualny i niejednokrotnie subiektywny. Wnioskodawca zaś jako płatnik nie posiada instrumentów do dokonywania interpretacji ośrodka interesów życiowych każdego Zleceniobiorcy z osobna zwłaszcza gdy ma ich około 13. Osobą, która najlepiej jest w stanie określić, czy czuje się osobiście i ekonomicznie związana z Rzeczpospolitą Polską jest cudzoziemiec zawierający z Wnioskodawcą umowę i to właśnie na podstawie oświadczenia złożonego przez zatrudnionego cudzoziemca Wnioskodawca może (w przedstawionym zdarzeniu przyszłym w zasadzie wyłącznie) ustalić, czy zachodzi przypadek określony w art. 3 ust. 1 a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznania osoby fizycznej za mającej miejsce zamieszkania, w związku z posiadaniem w RP centrum interesów osobistych i gospodarczych. Stanowisko to ma poparcie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0113-KDIPT2-2.4011.573.2018.1.AKR oraz nr 0113-KDIPT2-1.4011.167.2018.2018.1.MM, por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2015 r., nr ILPB/4511-1-1283/15-2/AK).

W związku z powyższym Wnioskodawca działający jako płatnik, w przypadku otrzymania oświadczenia przytoczonego w pytaniu pierwszym odnośnie ośrodka interesów życiowych, obowiązany jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ww. ustawy) i sporządzenia za ten okres deklaracji PIT-4R i informacji PIT-11.

Odnośnie natomiast drugiego pytania, Wnioskodawca również podziela stanowisko zajęte w wyżej powołanych interpretacjach indywidualnych, że ustalenie, czy podatnik ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powinno być rozpatrywane każdorazowo indywidualnie, w oparciu o ogół dostępnych płatnikowi danych. Jeżeli Zleceniobiorca złoży oświadczenie na przyszłość, w ramach którego twierdzi, że będzie przebywać na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, nie może to stanowić dowodu na możliwość traktowania go jako osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP, a w konsekwencji pobierania zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy. Jeżeli natomiast Zleceniobiorca oświadczy, że już przebywa ponad 183 dni na terytorium Polski w danym roku podatkowym (co zasadniczo możliwe jest najwcześniej począwszy od 184 dnia w roku podatkowym ‒ przy założeniu pobytu od 1 stycznia danego roku ‒ wówczas informacja taka, w braku innych danych przeciwnych, może stanowić podstawę do uznania miejsca zamieszkania Zleceniobiorcy w Polsce i przyjęcia nieograniczonego obowiązku podatkowego, a w konsekwencji do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ww. ustawy), nie zaś na zasadzie ryczałtu. Najdalej jednak do końca roku, bowiem w nowym roku podatkowym konieczne staje się ponowne odczekanie 183 dni w nowym roku podatkowym i dopiero od 184 dnia możliwe jest złożenie analogicznego oświadczenia przez obywatela Azerbejdżanu, Ukrainy, Białorusi, Mołdawii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a powołanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy). Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wspomniany przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Pierwszym wskazanym w przepisie warunkiem pozwalającym na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć tzw. ognisko domowe, wszelkie powiązania rodzinne i towarzyskie, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy, ww. warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodka interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak już bowiem wspomniano, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena, czy osoba fizyczna podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza zawierać umowy zlecenia z osobami fizycznymi będącymi m.in. obywatelami Azerbejdżanu. W ciągu roku okres pobytu Zleceniobiorców Wnioskodawcy na terenie Polski będzie zróżnicowany, tj. w przypadku niektórych Zleceniobiorców okres ten wynosić będzie mniej niż 183 dni, zaś w przypadku innych – więcej niż 183 dni. Jednocześnie, Zleceniobiorcy będą wyjaśniać Wnioskodawcy kwestię rezydencji poprzez złożenie jednego z trzech oświadczeń, tj. oświadczenia, że centrum Ich interesów osobistych lub gospodarczych znajduje się w Polsce albo oświadczenia, że przebywają Oni na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym bądź też będą deklarować, iż w okresie pobytu w Polsce nie posiadają ośrodka interesów życiowych w RP oraz że w danym roku podatkowym pobyt ten nie przekroczył 183 dni. Ponadto, Zleceniobiorcy nie będą przedstawiać Wnioskodawcy certyfikatów rezydencji podatkowej.

W związku z tym, że Spółka planuje zatrudnić na podstawie umowy zlecenia obywateli Azerbejdżanu, do wynagrodzeń wypłacanych z tego tytułu mają zastosowanie przepisy Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Azerbejdżańskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie w dniu 26 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2008 r., Nr 9, poz. 52).

W świetle art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, w rozumieniu niniejszej Konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarejestrowania, utworzenia, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł znajdujących się w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W świetle art. 13 pkt 8 powyższej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,
3. przedsiębiorstwa w spadku

– z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-12, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 1 cytowanej ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W świetle przedstawionych regulacji należy zatem wskazać, że od wynagrodzeń wypłacanych przez Wnioskodawcę obywatelom Azerbejdżanu zatrudnionym na podstawie umowy zlecenia, którzy:

• złożyli oświadczenia o posiadaniu ośrodka interesów życiowych w Polsce w rozumieniu art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy (niezależnie od długości ich pobytu w Polsce) lub
  

• przebywają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym,
  

Wnioskodawca (płatnik) obowiązany jest do poboru zaliczek na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ww. ustawy).

Należy zaznaczyć, że rozliczanie cudzoziemców na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ww. ustawy) obowiązywać będzie od dnia spełnienia przesłanek wynikających z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do dnia ich ustania. Zatem zasada obowiązuje:

• w stosunku do zleceniobiorców – obywateli Azerbejdżanu, którzy złożyli oświadczenie o posiadaniu centrum interesów osobistych i gospodarczych na terytorium Polski, zasada będzie obowiązywać od dnia złożenia takiego oświadczenia do dnia uzyskania informacji o zmianie posiadanych danych;
  

• w stosunku do zleceniobiorców– obywateli Azerbejdżanu, którzy przebywają na terytorium Polski powyżej 183 dni – od dnia następującego po 183 dniu pobytu w danym roku podatkowym (kalendarzowym) do końca roku kalendarzowego, za który dokonywane jest rozliczenie podatkowe; od stycznia kolejnego roku podatkowego płatnik zatem ponownie obowiązany jest pobierać od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy, aż do upływu 183 dnia pobytu cudzoziemca w Polsce.
  
  

W sytuacji wypłaty wynagrodzenia obywatelowi Azerbejdżanu, którego pobyt na terenie Polski nie przekroczy 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca obowiązany będzie pobrać od wypłacanego wynagrodzenia 20% zryczałtowany podatek, o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy. Jeśli pobyt ten przekroczy 183 dni Wnioskodawca powinien od tego momentu stosować zasady jak dla osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Dodać należy, że od stycznia następnego roku pobiera się podatek zryczałtowany, a po przekroczeniu 183 dnia stosuje się zasady ogólne.

Podkreślenia wymaga, że w momencie wypłaty wynagrodzenia płatnik może posłużyć się jedynie faktycznymi informacjami, które są w jego posiadaniu (posiadanie ośrodka interesów życiowych przez zleceniobiorcę, czy potwierdzony fakt przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni) i na ich podstawie pobierać zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych (art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Informacje takie płatnik ocenia w każdym przypadku indywidualnie, działając w dobrej wierze i wyłącznie na podstawie dostępnych mu danych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja indywidualna stanowi rozstrzygnięcie w zakresie postawionych pytań dotyczące obowiązków płatnika w zakresie obliczania zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych i obliczania ryczałtu z tytułu zatrudniania zleceniobiorców na podstawie umowy-zlecenia. Nie odnosi się natomiast do obowiązków informacyjnych Wnioskodawcy jako płatnika z powyższego tytułu, ponieważ kwestia ta nie była przedmiotem zapytania.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.