Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.17.2020.1.AM
z 10 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2020 r. (data wpływu 14 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonych opłat i prowizji za prowadzenie rachunków bankowych, na moment ich wyksięgowania z ewidencji rachunkowej, w sytuacji sporządzenia przez Bank protokołu, stwierdzającego, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem opłat lub prowizji byłyby równe albo wyższe od kwoty opłat lub prowizji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonych opłat i prowizji za prowadzenie rachunków bankowych, na moment ich wyksięgowania z ewidencji rachunkowej, w sytuacji sporządzenia przez Bank protokołu, stwierdzającego, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem opłat lub prowizji byłyby równe albo wyższe od kwoty opłat lub prowizji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką akcyjną, bankiem, prowadzącym działalność bankową w rozumieniu ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 2187 ze zm., dalej: „prawo bankowe”), w ramach której oferuje dla szerokiego kręgu odbiorców różnego rodzaju usługi finansowe. Bank posiada siedzibę w Polsce oraz jest polskim rezydentem podatkowym (podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).

Przedmiotem działalności Banku jest oferowanie kompleksowego zakresu usług bankowych zarówno dla klientów krajowych, jak i zagranicznych. Zakres przedmiotowy działalności Banku obejmuje m.in. prowadzenie rachunków bankowych, emitowanie bankowych papierów wartościowych oraz prowadzenie skupu i sprzedaży wartości dewizowych, jak również usługi maklerskie oraz doradztwa i pośrednictwa finansowego.

W ramach swojej działalności, Bank prowadzi rachunki bankowe, za których prowadzenie Bank pobiera opłaty i prowizje. Z perspektywy rachunkowej, opłaty i prowizje za prowadzenie rachunków bankowych ewidencjonowane są na kontach przychodów Banku (konto z grupy 8), a drugostronnie ewidencjonowane są w bilansie Banku na rachunku Klienta. W przypadku gdy na rachunku bankowym Klienta brak jest środków na pokrycie opłaty lub prowizji za prowadzenie rachunku, wówczas opłata lub prowizja księgowana jest w ciężar rachunku Klienta tj. na rachunku bankowym Klienta powstaje debet (saldo ujemne), który Bank prezentuje w bilansie na wydzielonych kontach aktywów. W takiej sytuacji, na naliczone w przychody opłaty i prowizje tworzone są odpisy z tytułu utraty wartości.

Jednocześnie, opłaty i prowizje za prowadzenie rachunków bankowych stanowią w całości przychody podatkowe Banku, niezależnie od tego, czy na rachunku Klienta były środki na pokrycie opłaty/prowizji, czy nie. Bank nie uwzględnia w rachunku podatkowym odpisów z tytułu utraty wartości.

W przypadku gdy saldo ujemne na rachunku bankowym klienta z tytułu naliczonych opłat i prowizji nie jest spłacane (utrzymuje się przez okres nie krótszy niż 60 dni), a na rachunku klienta brak jest jakichkolwiek obrotów, a ponadto dochodzenie naliczonych opłat i prowizji z uwagi na ich kwotę jest nieopłacalne (przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od kwoty dochodzonych opłat lub prowizji), Bank podejmuje decyzję o wyksięgowaniu (usunięciu z ewidencji bilansowej) naliczonych opłat i prowizji.

Zgodnie z przyjętym przez Bank schematem księgowym, wyksięgowanie (usunięcie z ewidencji bilansowej) naliczonych opłat i prowizji następuje w ten sposób, że Bank wyksięgowuje z kont przychodów nieotrzymane opłaty i prowizje za prowadzenie rachunków, a następnie uznaje rachunek Klienta (debet jest zerowany). Jednocześnie, odpisy z tytułu utraty wartości są rozwiązywane w przychody rachunkowe Banku. Rozwiązanie odpisów z tytułu utraty wartości opłat i prowizji jest neutralne podatkowo.

Biorąc pod uwagę, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od kwoty dochodzonych opłat lub prowizji, Bank zamierza sporządzać protokół nieściągalności wierzytelności, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3) updop.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) Wnioskodawca wnosi o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: czy Bank może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 3 updop, naliczone opłaty i prowizje za prowadzenie rachunków bankowych, na moment ich wyksięgowania z ewidencji rachunkowej, w sytuacji sporządzenia przez Bank protokołu, stwierdzającego, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem opłat lub prowizji byłyby równe albo wyższe od kwoty opłat lub prowizji?

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, Bank może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 3 updop, naliczone opłaty i prowizje za prowadzenie rachunków bankowych, na moment ich wyksięgowania z ewidencji rachunkowej, w sytuacji sporządzenia przez Bank protokołu, stwierdzającego, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem opłat lub prowizji byłyby równe albo wyższe od kwoty opłat lub prowizji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Z kolei, art. 16 ust. 1 updop zawiera nie tylko katalog wyłączeń w zakresie kosztów podatkowych, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem:

1. wierzytelności, w części w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2,
   
2. wymagalnych a nieściągalnych kredytów (pożyczek) pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub odpisów na straty kredytowe albo odpisów aktualizujących wartość należności, utworzonych na te kredyty (pożyczki), zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów - w przypadku gdy te kredyty (pożyczki) udzielone zostały przez jednostkę organizacyjną, której działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawnioną do udzielania kredytów (pożyczek) na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady jej funkcjonowania,
   ba) nabytych wierzytelności banku hipotecznego - wymagalnych a nieściągalnych, pomniejszonych o kwotę odsetek, opłat i prowizji oraz o równowartość rezerw lub równowartość odpisów na straty kredytowe, utworzonych na te wierzytelności banku hipotecznego, zaliczonych uprzednio do kosztów uzyskania przychodów,
3. strat poniesionych przez bank z tytułu udzielonych po dniu 1 stycznia 1997 r. gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek, obliczonych zgodnie z pkt 25 lit. b.
   
   

W stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) będącym przedmiotem wniosku, zastosowanie znajdzie lit. a ww. przepisu.

Zgodnie zaś z art. 16 ust. 2 updop, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
      
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej nieściągalnej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, aby móc rozpoznać w kosztach uzyskania przychodów nieściągalne wierzytelności, muszą zostać spełnione następujące warunki:

1. wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 updop,
2. wierzytelności te powinny być odpisane jako nieściągalne,
3. nieściągalność wierzytelności powinna zostać udokumentowana w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.
   
   

Zgodnie z przyjętą linią interpretacyjną, dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest spełnienie powyższych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została odpowiednio udokumentowana.

Powyższe stanowisko co do warunków zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nieściągalnych zostało przedstawione w m.in. interpretacji wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 kwietnia 2017 roku (sygn. 3063-ILPB2.4510.257.2016.2.ŁM).

Wnioskodawca pragnie wskazać, że w jego opinii, powyższe warunki są spełnione w odniesieniu do przedstawionego przez Bank stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), co uzasadnia poniżej.

Ad.l. Wierzytelności z tytułu opłat i prowizje za prowadzenie rachunków stanowią przychody należne Banku, opodatkowane zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, tj. Bank zalicza kwotę naliczonych opłat i prowizji do swoich przychodów podatkowych.

Ad.2. Pojęcie „odpisania” wierzytelności nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej. Znaczenia tego pojęcia można poszukiwać na gruncie stosowanych przez Bank przepisów rachunkowych. I tak, zgodnie z Międzynarodowym Standardem Sprawozdawczości Finansowej nr 9 w pkt 5.4.4. ustawodawca wskazał na pojęcie odpisania, zgodnie z którym: „Jednostka bezpośrednio obniża wartość bilansową brutto składnika aktywów finansowych, jeżeli nie ma ona uzasadnionych perspektyw na odzyskanie danego składnika aktywów finansowych w całości lub części. Odpisanie stanowi zdarzenie prowadzące do zaprzestania ujmowania (zob. paragraf B3.2.16 pkt r))”.

Z kolei, w wymienionej powyżej interpretacji indywidualnej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej rozumie odpisanie jako dokonanie odpowiedniego zapisu w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 updop. Dyrektor wskazał, że: „wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych)”.

W przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), w ocenie Banku, brak jest perspektyw na odzyskanie (zapłatę przez klienta) wierzytelności z tytułu naliczonych opłat i prowizji za prowadzenie rachunku bankowego, z uwagi na fakt, że wierzytelności nie są spłacane (saldo ujemne na rachunku klienta utrzymuje się przez okres nie krótszy niż 60 dni), na rachunku bankowym klienta brak jest jakichkolwiek obrotów, a jednocześnie Bank nie zamierza dochodzić naliczonych wierzytelności od klientów na drodze sądowej, gdyż przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem tych wierzytelności byłyby równe albo wyższe od kwoty dochodzonych opłat lub prowizji. Zatem byłoby to dla Banku całkowicie nieopłacalne.

W związku z powyższym, Bank podejmuje decyzję o wyksięgowaniu niespłaconych opłat i prowizji z ewidencji rachunkowej, w rezultacie czego Bank dokonuje odpowiedniego zapisu w ewidencji rachunkowej, tj. dokonuje wyksięgowania naliczonych a niespłaconych wierzytelności z tytułu opłat i prowizji za prowadzenie rachunku bankowego z ewidencji rachunkowej. Wskutek tej operacji Bank nie będzie tych wierzytelności dłużej wykazywał w swoim bilansie i odpowiednio pomniejszy również przychody bilansowe z tego tytułu.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Banku warunek odpisania wierzytelności jako nieściągalnych, o którym mowa w interpretowanym przepisie należy uznać za spełniony.

Ad.3. Bank sporządzi protokół, stwierdzający, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem niespłaconych opłat lub prowizji byłyby równe albo wyższe od kwoty tych wierzytelności. Jako, że protokół taki jest wprost wymieniony w pkt 3 art. 16 ust. 2 updop jako dokument, za pomocą którego następuje właściwe udokumentowanie nieściągalności wierzytelności, zdaniem Wnioskodawcy, również warunek dotyczący odpowiedniego udokumentowania nieściągalności wierzytelności zostanie spełniony.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym, Bank może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 25 w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 3 updop, naliczone opłaty i prowizje za prowadzenie rachunków bankowych, na moment ich wyksięgowania z ewidencji rachunkowej.

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, w części, w jakiej uprzednio zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei z art. 16 ust. 2 tej ustawy wynika, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność wymieniona w lit. a, lub
      
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   
   

Dodatkowo z art. 16 ust. 1 pkt 20 updop wynika, że do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Analiza przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że zasadą generalną jest brak możliwości ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne. Od tej zasady został jednak przewidziany wyjątek, który pozwala zaliczyć do kosztów podatkowych nieprzedawnione wierzytelności odpisane jako nieściągalne, które uprzednio, zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, były zarachowane jako przychody należne i ich nieściągalność została udokumentowana na jeden ze sposobów określonych w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Jak wynika z art. 16 ust. 2 pkt 3 updop, jednym z nich jest protokół o przewidywanych kosztach dochodzenia wierzytelności.

Protokół ten powinien stwierdzać, że przewidywane:

• koszty procesowe (koszty sądowe i koszty zastępstwa procesowego) oraz
  

• koszty egzekucyjne
  

- związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe lub wyższe od jej kwoty.

W tym miejscu należy poczynić uwagę, że w przypadku zaliczenia do kosztów nieściągalnej wierzytelności na podstawie protokołu, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 updop, decydujące znaczenie ma właściwe ustalenie limitu, który zależy od przewidywanych kosztów procesowych i egzekucyjnych związanych z dochodzeniem wierzytelności, do wysokości którego wartość wierzytelności odpisanej jako nieściągalna, może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku Bank, w ramach swojej działalności, prowadzi rachunki bankowe, za których prowadzenie Bank pobiera opłaty i prowizje. W przypadku gdy na rachunku bankowym Klienta brak jest środków na pokrycie opłaty lub prowizji za prowadzenie rachunku, wówczas opłata lub prowizja księgowana jest w ciężar rachunku Klienta tj. na rachunku bankowym Klienta powstaje debet (saldo ujemne), który Bank prezentuje w bilansie na wydzielonych kontach aktywów. W takiej sytuacji, na naliczone w przychody opłaty i prowizje tworzone są odpisy z tytułu utraty wartości.

Wnioskodawca wskazuje, że opłaty i prowizje za prowadzenie rachunków bankowych stanowią w całości przychody podatkowe Banku, niezależnie od tego, czy na rachunku Klienta były środki na pokrycie opłaty/prowizji, czy nie. Bank nie uwzględnia w rachunku podatkowym odpisów z tytułu utraty wartości.

W przypadku gdy saldo ujemne na rachunku bankowym klienta z tytułu naliczonych opłat i prowizji nie jest spłacane (utrzymuje się przez okres nie krótszy niż 60 dni), a na rachunku klienta brak jest jakichkolwiek obrotów, a ponadto dochodzenie naliczonych opłat i prowizji z uwagi na ich kwotę jest nieopłacalne (przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od kwoty dochodzonych opłat lub prowizji), Bank podejmuje decyzję o wyksięgowaniu (usunięciu z ewidencji bilansowej) naliczonych opłat i prowizji. Bank wyksięgowuje z kont przychodów nieotrzymane opłaty i prowizje za prowadzenie rachunków, a następnie uznaje rachunek Klienta (debet jest zerowany). Jednocześnie, odpisy z tytułu utraty wartości są rozwiązywane w przychody rachunkowe Banku. Rozwiązanie odpisów z tytułu utraty wartości opłat i prowizji jest neutralne podatkowo.

W związku z powyższym Bank zamierza sporządzić protokół, stwierdzający, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem niespłaconych opłat lub prowizji byłyby równe albo wyższe od kwoty tych wierzytelności, o którym mowa w art. 16 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

A zatem, należy stwierdzić że w przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umożliwiające zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, które zostały zarachowane do przychodów należnych i których nieściągalność została udokumentowana protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.