Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.18.2020.1.AR
z 13 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 15 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• kwalifikacji wymienionych we wniosku kosztów uruchomienia kopalni do pośrednich kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe,
• ustalenia momentu zaliczenia ww. kosztów do kosztów podatkowych – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji kosztów uruchomienia kopalni za pośrednie koszty uzyskania przychodu oraz ustalenia momentu zaliczenia ww. kosztów do kosztów podatkowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest spółką z ograniczona odpowiedzialnością, podatnikiem podatku dochodowego w Polsce. Spółka powstała w .... Obecnie Wnioskodawca prowadzi działalność górniczą – wydobywa piasek i inne minerały w kopalni odkrywkowej (będącej ...Zakładem ...). Niektóre kopaliny (np. glaukonit) podlegają dalszej przeróbce w zakładzie przeróbczym Wnioskodawcy.

Od 2015 r. Spółka rozpoczęła przygotowania do uruchomienia kopalni i zakładu przeróbczego.

Były to prace i wydatki polegające m.in. na:

• wierceniach geologicznych,
• wykonaniu map złóż,
• przygotowaniu dokumentacji geologicznej i górniczej,
• próbnych procesach przeróbczych kopalin,
• budowie tymczasowej infrastruktury technicznej związanej z uruchomieniem kopalni i zakładu przeróbczego (budowa sieci elektroenergetycznych, kablowych),
• wynajmie i zakupie kontenerów magazynowych i biurowych,
• kosztach zużycia energii elektrycznej, paliwa do maszyn i urządzeń pracujących na wyrobisku.
  
  

Do czasu uruchomienia wydobycia, Wnioskodawca prezentował poniesione koszty na rozliczeniach międzyokresowych kosztów, w aktywach bilansu i nie wykazywał ich w rachunku zysków i strat (prawo bilansowe) ani w rocznych deklaracjach CIT ( prawo podatkowe).

Pierwsze wydobycie i sprzedaż piasku nastąpiła w listopadzie 2018 roku. Wszystkie koszty wymienione powyżej związane z przygotowaniem kopalni do wydobycia zostały podzielone na 60 miesięcznych okresów (czas ten został określony przez zarząd spółki po uwzględnieniu przewidywanego czasu eksploatacji przygotowanych złóż).

Od listopada 2018 r. koszty przygotowania kopalni poniesione we wcześniejszych okresach i do tego czasu prezentowane na RMK Wnioskodawca kwalifikuje jako koszty pośrednie wydziałowe (co miesiąc w wartości 1/60 kosztów wcześniej prezentowanych na RMK), wchodzące w skład kosztu wydobycia piasku i tym samym zwiększają one wartość magazynowanego piasku. W momencie sprzedaży piasku koszt wydobycia staje się kosztem podatkowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy ujęcie kosztów uruchomienia kopalni jako kosztów pośrednich wydziałowych wydobycia piasku od czasu rozpoczęcia wydobycia jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o zapis art. 15 ustawy o PDOP taka kwalifikacja kosztów uruchomienia kopalni jest prawidłowa, ponieważ odnosząc te koszty do ilości wydobytego piasku Wnioskodawca potrafi określić jak ich część dotyczy danego roku podatkowego licząc od rozpoczęcia wydobycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest częściowo prawidłowe a częściowo nieprawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania wyznaczającego granice rozpatrzenia wniosku – przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia dotycząca sposobu i momentu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 Ustawy CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),
• inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośredniego” oraz kosztu „pośredniego” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru. Podobnie traktować należy wydatki na zakup materiałów i produktów, które można przypisać do konkretnego przychodu, a tym samym dokonać identyfikacji i konkretyzacji przychodu uzyskanego w następstwie poniesienia tego rodzaju wydatku.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność górniczą – wydobywa piasek i inne minerały w kopalni odkrywkowej (będącej ... Zakładem ...). Od 2015 r. Spółka rozpoczęła przygotowania do uruchomienia kopalni i zakładu przeróbczego.

Z tego też tytułu Wnioskodawca poniósł wydatki na:

• wiercenia geologiczne,
• wykonanie map złóż,
• przygotowanie dokumentacji geologicznej i górniczej,
• próbne procesy przeróbcze kopalin,
• budowę tymczasowej infrastruktury technicznej związanej z uruchomieniem kopalni i zakładu przeróbczego (budowa sieci elektroenergetycznych, kablowych),
• wynajem i zakup kontenerów magazynowych i biurowych,
• energię elektryczną, paliwo do maszyn i urządzeń pracujących na wyrobisku.
  
  

Do czasu uruchomienia wydobycia Wnioskodawca prezentował poniesione koszty na rozliczeniach międzyokresowych kosztów (RMK) w aktywach bilansu i nie wykazywał ich w rachunku zysków i strat ani w rocznych deklaracjach CIT.

Pierwsze wydobycie i sprzedaż piasku nastąpiła w listopadzie 2018 r. Od tego momentu. koszty przygotowania kopalni poniesione we wcześniejszych okresach i do tego czasu prezentowane na RMK Wnioskodawca kwalifikuje jako koszty pośrednie wydziałowe (co miesiąc w wartości 1/60 kosztów wcześniej prezentowanych na RMK), wchodzące w skład kosztu wydobycia piasku i tym samym zwiększają one wartość magazynowanego piasku. W momencie sprzedaży piasku koszt wydobycia staje się kosztem podatkowym.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia poprawności ujęcia i momentu potrącenia ww. kosztów.

Przenosząc przytoczone na wstępie rozważania prawne na grunt przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że poniesione przez Spółkę a wskazane we wniosku koszty uruchomienia kopalni, należy zakwalifikować do kosztów „pośrednich”, gdyż nie mają one bezpośredniego odzwierciedlenia w uzyskanych przychodach, ale ich poniesienie jest niewątpliwie związane z całokształtem działalności gospodarczej Spółki i osiąganymi przez Nią przychodami z tej działalności lub też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało zatem uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do momentu potrącalności ww. kosztów pośrednich należy wskazać, że powyższa kwestia został przez ustawodawcę uregulowana w art. 15 ust. 4d Ustawy CIT. W myśl ww. przepisu koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wykładnia wskazanego wyżej przepisu art. 15 ust. 4d wskazuje na wątpliwości interpretacyjne dotyczące zawartego w nim pojęcia „okresu którego dotyczą” dane koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami.

Można tu przyjąć dwie interpretacje:

1. uznać, że „okres, którego dotyczą” dane koszty, to okres uzyskiwania przychodów, z którymi związane są koszty. Interpretacja ta ma dwie wady. Po pierwsze, skoro rozpatrujemy tu koszty, które nie są bezpośrednio związane z przychodami, to jest praktycznie niemożliwe ustalenie okresu uzyskiwania przychodów, które są związane z tymi kosztami. Po drugie, nawet gdyby teoretycznie było możliwe ustalenie, z jakimi przychodami dane koszty są pośrednio związane, to w dacie ich poniesienia nie jest wiadome, jak długo (przez ile lat podatkowych) te przychody będą uzyskiwane, zatem nie wiadomo, jak długo ma trwać „okres, którego dotyczą” dane koszty,
2. uznać, że „okres, którego dotyczą” dane koszty, to okres, w jakim będzie wykonywana usługa, za którą ponoszony jest ten dany koszt skutkujący uzyskiwaniem przychodu. Na przykład okres najmu powierzchni magazynowej, okres emitowania reklamy, okres prenumeraty czasopism czy też programów komputerowych (np. baz danych).
   
   

Zdaniem Organu, druga interpretacja jest prawidłowa, w przeciwnym bowiem wypadku zastosowanie omawianej regulacji art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych byłoby praktycznie niemożliwe, gdyż nie byłoby możliwe ustalenie „okresu, którego dotyczą” koszty pośrednie.

W opinii Organu, wskazane we wniosku koszty pośrednie nie mogą być ściśle przyporządkowane do konkretnych lat m.in. dlatego, że wielkość eksploatacji kopalin uzależniona jest od rynkowego zapotrzebowania na wyroby/towary Spółki, a tym samym nie jest możliwe dokładne określenie (z góry) czasu eksploatacji przygotowanych złóż.

Przede wszystkim jednak należy podkreślić, iż zwrot „dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy” obejmuje wydatki dotyczące usług (świadczeń) wykonywanych w kilku okresach. Nie dotyczy zaś wydatków związanych ze świadczeniami wykonywanymi jednorazowo, lecz wykorzystywanymi lub odnoszącymi skutek przez dłuższy czas.

Dodatkowo zauważyć należy, że o tym czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydują ostatecznie przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego.

Uwzględniając orzecznictwo sądów administracyjnych należy stwierdzić, że art. 15 ust. 4e Ustawy CIT odnosi się do pojęcia kosztu zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 tej ustawy, a więc pojęcia kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej.

Według jednolitych i utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (zob. wyroki NSA: z 9 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1237/13; z 24 czerwca 2016 r. sygn. akt II FSK 1555/14; z 6 maja 2015 r. sygn. akt II FSK 1071/13; z 20 lipca 2011 r. sygn. akt II FSK 414/10). Kosztami mającymi wpływ na ustalenie wysokości podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych są tylko te koszty, które zostały wyraźnie określone w Ustawie CIT.

Ponadto zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Przepisy ustawy o rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Księgi rachunkowe służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (wyrok TK z 4 lutego 1994 r. sygn. akt U 2/90).

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w Ustawie CIT jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych.

W zakresie wszelkich wydatków stanowiących na gruncie Ustawy CIT pośrednie koszty uzyskania przychodów, które w momencie poniesienia, dla celów księgowych, są ujmowane na innych kontach niż kosztowe (tj. nie są księgowane jako koszt), podatnik jest uprawniony do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie, pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Należy bowiem zauważyć, że istnieje taka grupa wydatków (kosztów) poniesionych przez podatnika, które stanowią koszt poniesiony w rozumieniu art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, a rachunkowo nie będą ujęte na koncie kosztowym wcale albo będą ujęte z opóźnieniem. W związku z powyższym, jeżeli podatnik poniósł dany wydatek (koszt), który ujęty został w księgach rachunkowych i zgodnie z Ustawą CIT można go uznać za koszt pośredni, to data ujęcia w księgach rachunkowych tego wydatku będzie momentem poniesienia kosztu podatkowego.

W świetle powyższego należy uznać, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych (tj. ujęcie danego wydatku „jako koszt” w księgach rachunkowych – ujęcie wydatku na koncie kosztowym) nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 4e Ustawy CIT.

Zatem, dniem poniesienia wskazanych we wniosku kosztów uruchomienia kopalni jest dzień, na który ujęto ww. koszty w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto ww. koszty na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), bez względu na sposób ujęcia tych kosztów dla celów rachunkowych (bilansowych), tj. bez względu na to, czy dany wydatek ujęto w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na koncie kosztowym czy też nie.

Reasumując Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• uznania wymienionych we wniosku kosztów uruchomienia kopalni za pośrednie koszty uzyskania przychodu – jest prawidłowe,
• ustalenia momentu zaliczenia ww. kosztów do kosztów podatkowych – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.