2020.03.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.729.2019.2.EW
z 13 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2019 r. (data wpływu 31 grudnia 2019 r.), uzupełnione pismem Strony z dnia 27 lutego 2020 r. (data wpływu 2 marca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 17 lutego 2020 r. (skutecznie doręczonym w dniu 20 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania transakcji sprzedaży przedsiębiorstwa - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem Strony z dnia 27 lutego 2020 r. (data wpływu 2 marca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 17 lutego 2020 r. (skutecznie doręczonym w dniu 20 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania transakcji sprzedaży przedsiębiorstwa.

We wniosku przedstawiono zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 18 czerwca 2019 r. zawarł w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: zcp) na mocy której sprzedał zakład produkcyjny stanowiący hutę (...) położoną w miejscowości (…) w gminie (…), przy ul. (…). Nabywcą zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest Spółka (…) S.A. z siedzibą w (…) (dalej: Nabywca). Wnioskodawca i Nabywca nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy o VAT.

Przed dokonaniem transakcji Walne Zgromadzenie Wnioskodawcy podjęło uchwałę „w sprawie wyrażenia zgody na zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa Spółki oraz zgody na zbycie nieruchomości Spółki”, natomiast Nabywca uzyskał zgodę swojego Walnego Zgromadzenia na „zawarcie i wykonanie przez Spółkę jako kupującego umowy sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa stanowiącej zakład produkcyjny, hutę (...) położony w miejscowości (…)”.

Przedmiotem sprzedaży zgodnie z umową jest „zakład produkcji wyrobów (...) (huta (...)), stanowiący zorganizowaną część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, tj. zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, z uwzględnieniem zmian i wyłączeń wynikających z umowy („Przedmiot Sprzedaży”)”. W skład wskazanego Przedmiotu Sprzedaży wchodzą w szczególności (cytując postanowienia umowy):

prawo własności zabudowanej nieruchomości gruntowej, położonej w miejscowości (…) przy ulicy (…), w gminie (…), powiecie (…), województwie (…), składającej się z działki ewidencyjnej nr 1, stanowiącej tereny przemysłowe, o powierzchni 2,6813 ha (dwa hektary sześć tysięcy osiemset trzynaście metrów kwadratowych), z obrębu 0033 (zero zero trzy trzy), dla której Sąd Rejonowy w (…), (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (…) (...) („Nieruchomość"),
znajdujące się lub związane z Nieruchomością budynki o funkcji produkcyjno- magazynowo-biurowej („Budynki") wraz z przyłączami wodociągowymi, gazowymi, wodno-kanalizacyjnymi, telefonicznymi oraz energetycznymi,
znajdujące się w Budynkach wyposażenie oraz urządzenia służące do produkcji (...) i wyrobów (...),
zezwolenia/pozwolenia związane z działalnością Zakładu Produkcyjnego.

Szczegółowy wykaz powyższych składników majątkowych, w tym budynków, urządzeń i wyposażenia stanowiących przedmiot sprzedaży, zawarto w załączniku nr 6 do umowy. Wymienić tu można m.in.:

Grupa 1: budynki: maszyn (...), odprężania; magazynu wyrobów gotowych, stacji kriogenicznej, zestawiarni, wyposażenia technologicznego, warsztatowy, hali produkcyjnej, biurowy, administracyjno-socjalny;
Grupa 2: instalacje: odprowadzania wód deszczowych i wody technologicznej; drogi i place wewnątrzzakładowe utwardzone kostką; przyłącza: wodno-kanalizacyjne, gazowe, energetyczne; oświetlenie terenu, komin stalowy 45,3 m, instalacja wewnętrzna wodno-kanalizacyjna, drogi wewnętrzne, kabel SN 25kV;
Grupa 3: kotły (EKW, gazowy, odzyskownicowy); zespół prądotwórczy i generator prądu;
Grupa 4: szlifierki, wiertarko-frezarka, palniki, notebooki i laptopy, spawarki, wiertarki, wentylatory, tokarki, urządzenia spawalnicze, drukarki, monitory, komputery, centralny system komputerowy, urządzenia UPS;
Grupa 5: drukarka do etykiet, dystrybutory kropli, komplety form.

Natomiast celem uniknięcia wątpliwości strony umowy potwierdziły, że przedmiotu sprzedaży nie stanowią żadne inne składniki majątkowe poza składnikami wskazanymi w umowie sprzedaży, w szczególności strony wyłączają z przedmiotu sprzedaży składniki majątkowe wymienione w załączniku nr 7 do umowy, wyroby gotowe, znaki towarowe, środki pieniężne na rachunkach bankowych, zobowiązania i należności, roszczenia i wierzytelności związane z działalnością przedsiębiorstwa powstałe przed Datą Wydania, w tym wszelkie roszczenia przysługujące sprzedającemu (czyli Wnioskodawcy) w stosunku do imiennie wskazanego w pkt 3.3. umowy sprzedaży, przedsiębiorstwa produkcyjno-remontowego. Dalej w akcie notarialnym wymieniono obciążenia nieruchomości wpisane w stosownych księgach wieczystych (służebności gruntowe, użytkowanie, hipoteka). Strony postanowiły także, że od dnia zawarcia umowy sprzedaży Nabywca ponosi wyłączną odpowiedzialność za wszelkie zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa stanowiącego przedmiot sprzedaży, powstałe wskutek zdarzeń mających miejsce od dnia zawarcia umowy. Ta odpowiedzialność dotyczy zobowiązań z wszelkich tytułów, w tym zarówno zobowiązań cywilnoprawnych jak i publicznoprawnych, administracyjnych, podatkowych oraz wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Co istotne, należy w tym miejscu wskazać, iż przedmiot sprzedaży był już od dnia 3 stycznia 2019 r. (to dzień określający ww. Datę Wydania) użytkowany przez Nabywcę na mocy zawartej z Wnioskodawcą umowy użytkowania oraz przedwstępnej umowy sprzedaży wraz ustanowieniem tytułu egzekucyjnego (art. 777 par. 1 pkt 5 kodeksu postępowania cywilnego) i ustanowieniem pełnomocnictwa, zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 13 lipca 2018 r. Przedmiotem tego użytkowania był przedmiotowy zakład produkcyjny (huta (...)), wraz z nieruchomością gruntową, budynkami, wyposażeniem oraz urządzeniami i maszynami służącymi do produkcji (...) i wyrobów (...), ogółem stanowiący zorganizowaną część prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa i tak też opisany został w umowie użytkowania. W skład przedmiotu użytkowania nie wchodziły, analogicznie jak to miało miejsce w przypadku późniejszej umowy sprzedaży, wyroby gotowe, znaki towarowe, środki pieniężne na rachunkach bankowych, zobowiązania i należności, a także składniki majątkowe wymienione w załączniku nr 7 do umowy użytkowania. W celu prowadzenia działalności zakładu produkcyjnego Nabywca w Dacie Wydania przejął od Wnioskodawcy zakład pracy w rozumieniu art. 23¹ Kodeksu pracy, tj. stał się stroną dotychczasowych umów o pracę zawartych przez Wnioskodawcę z wszystkimi pracownikami zatrudnionymi przez niego na podstawie umowy o pracę (ogółem w Dacie Wydania Wnioskodawca zatrudniał 139 pracowników). Nabywca w związku z umową użytkowania zobowiązał się przejąć zobowiązania Wnioskodawcy z umów cywilnoprawnych związanych z działalnością zakładu produkcyjnego i wymienionych w załączniku nr 10, pod warunkiem uzyskania zgody kontrahentów Wnioskodawcy, a w przypadku braku ich zgody, strony postanowiły że Wnioskodawca będzie refakturował koszty wynikające z tych umów na Nabywcę.

Wskazana powyżej umowa użytkowania weszła w życie i była wykonywana. Przed zawarciem umowy użytkowania prowadzenie działalności przez tą część przedsiębiorstwa Wnioskodawcy nie wymagało udziału pozostałych struktur jego przedsiębiorstwa, a zespół składników materialnych i niematerialnych stanowiących przedmiotową hutę (...) był wystarczający do samodzielnego wykonywania zadań, i takie też zadania w zakresie produkcji wyrobów (...) spełnia do dzisiaj u Nabywcy. Podstawowy profil produkcji (tj. wyroby (...)) jest kontynuowany przez Nabywcę z użyciem przejętych składników. Zakład wymagał pewnych nakładów, np. nową inwestycją ze strony Nabywcy była rozbiórka i utylizacja na swój koszt istniejącej wanny (...) (linii technologicznej do wytopu (...)) i zastąpienie jej nową wanną. Nabywca po Dacie Wydania wydzierżawił dodatkowo jedną z dwóch linii produkcyjnych S.(...), która w ramach modernizacji zakładu zostanie wymieniona na nową.

Dokonane już oraz planowane inwestycje nie zmieniają jednak ogólnego obrazu sytuacji, gdzie zdecydowana większość składników stanowiących zcp, to składniki przejęte od Wnioskodawcy - a nowe składniki instalowane przez Nabywcę mają na celu zasadniczo wymianę tych, które są już wyeksploatowane.

Dodatkowo warto wskazać, iż kwestia użytkowania powyższego zakładu produkcyjnego (huty (...)) jako czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT była na wniosek Nabywcy przedmiotem wydanej interpretacji indywidualnej z dnia 20 listopada 2018 r., nr 0112-KDIL2-1.4012.495.2018.1.MK. We wniosku o interpretację Nabywca wskazał, że przejął do użytkowania zakład stanowiący zcp.

Od Daty Wydania, czyli już od ponad 11 miesięcy Nabywca kontynuuje działalność gospodarczą prowadzoną wcześniej przez Wnioskodawcę, tj. w okresie od 3 stycznia 2019 r. jako dzierżawca, a od 18 czerwca 2019 r. już jako właściciel huty (...) (wraz z zawarciem umowy sprzedaży z dnia 18 czerwca 2019 r. strony rozwiązały za porozumieniem wcześniejszą umowę użytkowania).

Trzeba zaznaczyć, że przedmiotowa huta (...) stanowiła jedyny majątek produkcyjny Wnioskodawcy i w zasadzie cała działalność gospodarcza Wnioskodawcy opierała się na tym zakładzie. Z chwilą oddania zakładu do użytkowania, Wnioskodawca nie kontynuował już żadnej innej działalności gospodarczej ani nie podjął nowej działalności, czerpiąc swoje dochody z umowy użytkowania. Majątkiem jaki nie wszedł w skład wydzierżawionego a następnie sprzedanego zcp były środki trwałe, które Nabywca z uwagi na ich stan zachowania uznał za zbędne do kontynuacji produkcji wyrobów (...), tj. dwa automaty do produkcji opakowań (...) S.(...) oraz dwa piece odprężające naprężenia wewnętrzne S.(...). U Wnioskodawcy w dacie sprzedaży pozostały również znaki towarowe, środki pieniężne na rachunkach bankowych, określone zobowiązania i należności oraz wierzytelności związane z działalnością zcp powstałe jeszcze przed Datą Wydania.

Zakład produkcyjny (huta (...)) nie był formalnie wyodrębniony w strukturach Wnioskodawcy jako zakład albo oddział. Jak zaznaczono powyżej stanowił on jedyny majątek produkcyjny Wnioskodawcy, a jako że Wnioskodawca nie prowadził innej działalności, takie wyodrębnienie z formalnego punktu widzenia nie było konieczne i niczemu by nie służyło. Z kolei pod względem finansowym zcp stanowił u Wnioskodawcy odrębną całość w tym sensie, że na podstawie ewidencji księgowej możliwe było w pełni przyporządkowanie przychodów i kosztów, należności i zobowiązań do działalności tego zakładu, w tym jego wyniku finansowego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca poinformował, że przedmiot sprzedaży (huta (...)) stanowił kompletną całość stanowiącą zakład produkcyjny. Huta była jeszcze przed sprzedażą użytkowana przez nabywcę, który kontynuował działalność produkcyjną prowadzoną wcześniej przez sprzedawcę (Wnioskodawcę). Na moment sprzedaży nabywca już od niemal pół roku prowadził działalność polegającą na produkcji wyrobów (...) w oparciu o użytkowaną hutę. Chociaż pewne składniki huty były już mocno wyeksploatowane i w związku z czym wymagały wymiany lub modernizacji, jak np. wskazana we wniosku wanna (...), niemniej wymiana ta lub modernizacja dokonana przez nabywcę stanowiła działania związane z prawidłowym zarządem majątkiem i miała na celu utrzymanie zdolności produkcyjnych huty.

Sama umowa sprzedaży zakładu produkcyjnego nie przewidywała przeniesienia zobowiązań Wnioskodawcy na nabywcę związanych z prowadzoną działalnością, a to z tego powodu, że zobowiązania te zostały na nabywcę przeniesione już w wcześniej, tj. w związku z zawarciem umowy użytkowania huty (...) oraz przedwstępnej umowy sprzedaży (umowa zawarta dnia 13 lipca 2018 r., a Data Wydania huty nabywcy to dzień 3 stycznia 2019 r.). Umowa użytkowania przewidywała, że zbywca (Wnioskodawca) przenosi na nabywcę zobowiązania zbywcy z umów wymienionych w załączniku do umowy (związanych z działalnością huty), pod warunkiem uzyskania zgody kontrahentów na przeniesienie zobowiązań na nabywcę.

Przede wszystkim, przedmiotem najpierw umowy użytkowania, a potem sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, były tylko składniki związane z działalnością produkcyjną stanowiącą hutę (...) i były one wystarczające do kontynuowania działalności gospodarczej po Wnioskodawcy. Jak wskazaliśmy wyżej, zakład produkcyjny wymagał nakładów polegających na wymianie wyeksploatowanych zespołów i części, ale tu należałoby przyjąć, że chodzi o takie naprawy, które podtrzymują zdolności produkcyjne. Według najlepszej wiedzy Wnioskodawcy, nabywca chciał też jednak rozwinąć działalność produkcyjną o wprowadzenie nowych wyrobów (...), w tym budowę nowej linii produkcyjnej - w tym więc zakresie, w celu rozbudowy huty, możemy przyjąć iż nabywca chciał zaangażować również inne składniki majątkowe niż te, które stanowiły przedmiot umowy sprzedaży. Jak jednak wyżej zaznaczyliśmy, Wnioskodawca nie ma w tym zakresie pełnej wiedzy, ponieważ nabywca nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę zakładu produkcyjnego (huty (...)), ze względu na charakter przedmiotu sprzedaży, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, czy też nie stosuje się do tej sprzedaży przepisów ustawy o VAT w związku z jej art. 6 pkt 1.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy sprzedaż przez niego zakładu produkcyjnego (huty (...)) jest wyłączona spod opodatkowania na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, ponieważ przedmiotem sprzedaży jest zcp, bądź ewentualnie dlatego, że przedmiotem jest samo przedsiębiorstwo.

Zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Przepisy ustawy o VAT nie wskazują wprost, co należy rozumieć przez pojęcie „przedsiębiorstwa” na jej gruncie, niemniej nie ulega wątpliwości, że należy w tym względzie stosować przepisy Kodeksu cywilnego. Poprzez analogię można podać, że wprost wskazuje na to np. art. 5a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 4a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Funkcjonalna wykładnia przepisów ustawy o VAT powinna prowadzić do takich samych wniosków. Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa),

własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości,

prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych,

wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne,

koncesje, licencje i zezwolenia.

patenty i inne prawa własności przemysłowej,

majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,

tajemnice przedsiębiorstwa,

księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie natomiast z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z jej treści albo z przepisów szczególnych. Stronom czynności prawnej mającej za swój przedmiot przedsiębiorstwo przysługuje zatem swoboda w wyłączeniu z zakresu tej czynności określonych jego składników. Swoboda ta nie może jednak prowadzić do tego, aby zakres wyłączeń przekreślał istotę przedsiębiorstwa. Dlatego też, aby mówić o przedsiębiorstwie, określony zespół składników majątkowych musi obejmować te składniki, za pomocą których możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej.

Z kolei zorganizowana część przedsiębiorstwa jest zdefiniowana w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT i rozumie się przez niż „organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania”. W definicji tej mowa jest zatem o takim stopniu zorganizowania danych składników, że mogłyby one stanowić niezależne przedsiębiorstwo, co sprawia że każdy zcp powinien potencjalnie samodzielnie spełniać kryteria przedsiębiorstwa z art. 55¹ Kodeksu cywilnego. W świetle powyższego różnicę na gruncie prawa pomiędzy przedsiębiorstwem a zcp można w uproszczeniu sprowadzić do tego, że zcp to potencjalne przedsiębiorstwo charakteryzujące się wyodrębnieniem w ramach istniejącego już przedsiębiorstwa na trzech płaszczyznach: organizacyjnej, finansowej i funkcjonalnej, przy czym wszystkie trzy muszą wystąpić łącznie. Z kolei dana masa majątkowa aby być przedsiębiorstwem nie musi być wyodrębniona w ww. sposób, przy czym oczywiście koniecznym jest występowanie elementu organizacji oraz funkcjonalnego powiązania różnorodnych jego składników w taki sposób, by mocje traktować jako całość. Z punktu widzenia regulacji art. 6 pkt 1 ustawy o VAT nie ma jednak praktycznego znaczenia, czy dany zespół składników jest przedsiębiorstwem czy zcp, albowiem skutek jest w obu przypadkach taki sam.

Zdaniem Wnioskodawcy zakład produkcyjny będący przedmiotem sprzedaży spełnia kryteria zcp określone w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT.

Pierwszy rodzaj wyodrębnienia, czyli organizacyjne, odnosi się do wewnętrznej struktury danego przedsiębiorstwa. W odniesieniu do tego kryterium przepisy nie ustanawiają żadnych precyzyjnych wymogów. Przykładowo o wyodrębnieniu organizacyjnym możemy mówić w przypadku, gdy dana masa majątkowa była przeznaczona na potrzeby określonego działu, zakładu bądź filii przedsiębiorstwa, realizującego określone, wyodrębnione czynności w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej.

W przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca nie ustanowił w sposób formalny, np. w statucie lub innym dokumencie regulującym działalność, odrębności huty (...) od innych działalności, ale też należy zauważyć, że Wnioskodawca nie prowadził żadnej innej działalności niż produkcja wyrobów (...) z użyciem jednego zakładu produkcyjnego znajdującego się w miejscowości (…).

W takiej sytuacji zasadnym jest twierdzenie, że wyodrębnienie zakładu produkcyjnego zostało dokonane w sposób faktyczny, co wobec tego iż, przepisy nie ustanawiają żadnych precyzyjnych wymogów w tym względzie, jest dopuszczalne. Zakład sprzedany przez Wnioskodawcę był również wyodrębniony finansowo, bowiem w praktyce oznacza to takie prowadzenie ksiąg podatkowych (a w szczególności ksiąg rachunkowych), gdzie zdarzenia gospodarcze są rejestrowane w odniesieniu do danej masy majątkowej, z którą są związane. W tym przypadku, wobec tego, że Wnioskodawca nie prowadził innego rodzaju działalności, wszystkie rejestrowane zdarzenia gospodarcze dotyczyły działalności jej zakładu produkcyjnego (huty (...)), więc należy uznać, że były one w dostateczny sposób wyodrębnione. Wreszcie wyodrębnienie funkcjonalne, to wykorzystywanie określonej masy składników majątkowych w danym przedsiębiorstwie do realizacji określonych celów gospodarczych. Składniki te muszą stanowić całość i umożliwiać prowadzenie działalności. Tak też jest w ocenie Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym, bowiem pomimo pewnych wyłączeń (w zakresie znaku towarowego oraz określonych zobowiązań ze stosunków umownych), to zakład produkcyjny mógł i faktycznie stanowił niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie prowadzące działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów (...).

Wobec powyższego i mając na uwadze, iż przedmiotem sprzedaży był zakład, w którym Nabywca na mocy umowy użytkowania kontynuował wcześniejszy profil produkcji, z użyciem przejętych od Wnioskodawcy pracowników oraz masy majątkowej złożonej z wielu składników umożliwiających jako całość niezależną działalność produkcyjną, o należytym stopniu zorganizowania i wyodrębnienia na trzech ww. płaszczyznach, w ocenie Wnioskodawcy przedmiotem transakcji z Nabywcą było zcp w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy o VAT. W związku z tym do przedmiotowej sprzedaży nie miały zastosowania przepisy ustawy o VAT.

Ewentualnie, w razie uznania, że wyodrębnienie zakładu produkcyjnego (huty (...)) Wnioskodawcy było niewystarczające na którejkolwiek z trzech powyższych płaszczyzn, należałoby uznać, że przedmiotem transakcji nie było zcp, ale samo przedsiębiorstwo Wnioskodawcy. Stopień zorganizowania, samodzielności, funkcjonalności zakładu produkcyjnego nie powinien budzić wątpliwości, że stanowi on przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego. Tego typu transakcja mająca za przedmiot przedsiębiorstwo, również jest wyłączona spod opodatkowania VAT na mocy art. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – co wynika z art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Są tutaj wskazane te czynności, które co do zasady należą do grupy czynności podlegających opodatkowaniu, mieszcząc się w zakresie odpłatnej dostawy towarów, czy też odpłatnego świadczenia usług. Z uwagi jednakże na stosowne wyłączenie, czynności te – chociaż można je zakwalifikować jako odpłatną dostawę towarów, czy też odpłatne świadczenie usług – nie podlegają opodatkowaniu.

Jak stanowi art. 6 pkt 1 ustawy – przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje więc te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta jest w art. 2 ust. 27e ustawy, pod którym to pojęciem rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług będziemy mieli do czynienia ze zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa, jeżeli spełnione są wszystkie następujące przesłanki:

istnieje zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązań,

zespół ten jest organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie,

składniki te przeznaczone są do realizacji określonych zadań gospodarczych,

zespół tych składników mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące zadania gospodarcze.

Wyodrębnienie organizacyjne oznacza, że zorganizowana część przedsiębiorstwa ma swoje miejsce w strukturze organizacyjnej podatnika. Wyodrębnienie finansowe najpełniej realizowane jest w przypadku zakładu lub oddziału osoby prawnej. Wyodrębnienie finansowe nie oznacza samodzielności finansowej, ale sytuację, w której poprzez odpowiednią ewidencję zdarzeń gospodarczych możliwe jest przyporządkowanie przychodów i kosztów oraz należności i zobowiązań do zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Natomiast wyodrębnienie funkcjonalne należy rozumieć jako przeznaczenie do realizacji określonych zadań gospodarczych. Zorganizowana część przedsiębiorstwa musi stanowić funkcjonalnie odrębną całość - obejmować elementy niezbędne do samodzielnego prowadzenia działań gospodarczych, którym służy w strukturze przedsiębiorstwa.

Zorganizowana część przedsiębiorstwa nie jest dowolnym zbiorem składników majątkowych (materialnych i niematerialnych) wchodzących w skład przedsiębiorstwa, ale wyodrębnionym organizacyjnie, finansowo i funkcjonalnie zespołem tych składników, zdolnym do samodzielnej realizacji określonych zadań gospodarczych. Brak zaistnienia którejkolwiek z omawianych powyżej przesłanek wyklucza uznanie zespołu składników majątkowych przedsiębiorstwa za jego zorganizowaną część w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy.

Prawidłowa klasyfikacja przedmiotu transakcji, tj. przedsiębiorstwo/zorganizowana część przedsiębiorstwa lub poszczególne składniki majątkowe – ma decydujące znaczenie dla prawidłowego ustalenia skutków podatkowych transakcji.

Przy ocenie, czy składniki majątku powinny być uznane za (i) przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy, czy też (ii) zorganizowaną część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 2 pkt 27e ustawy uwzględnić należy następujące okoliczności:

zamiar kontynuowania przez nabywcę działalności prowadzonej dotychczas przez zbywcę przy pomocy składników majątkowych będących przedmiotem transakcji oraz

faktyczną możliwość kontynuowania tej działalności w oparciu o składniki będące przedmiotem transakcji (wyrok TSUE z dnia 30 maja 2013 r. w sprawie C-651/11 X BV, pkt 34).

Wskazanej oceny należy dokonać na moment przeprowadzenia transakcji. Tym samym, w przypadku, gdy konieczne dla kontynuowania działalności gospodarczej jest angażowanie przez nabywcę innych składników majątku, które nie są przedmiotem transakcji lub podejmowanie dodatkowych działań, brak jest możliwości stwierdzenia, że w danym przypadku zespół składników majątkowych stanowi przedsiębiorstwo lub ZCP.

Zaznaczenia wymaga, że definicja zorganizowanej części przedsiębiorstwa zawarta w przepisie art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest definicją samoistną, lecz należy rozpatrywać ją m.in. w kontekście uregulowań art. 6 pkt 1 ustawy, który wyłącza z opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycie składników majątkowych i niemajątkowych uprzednio wyodrębnionych organizacyjnie i finansowo w istniejącym przedsiębiorstwie, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, nie dotyczy zaś zbycia poszczególnych składników majątkowych przedsiębiorstwa.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 18 czerwca 2019 r. zawarł w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: zcp) na mocy której sprzedał zakład produkcyjny stanowiący hutę (...) położoną w miejscowości (…) w gminie (…), przy (…). Nabywcą zorganizowanej części przedsiębiorstwa jest Spółka (…) S.A. z siedzibą w (…) (dalej: Nabywca).

Przedmiot sprzedaży był już od dnia 3 stycznia 2019 r. (to dzień określający ww. Datę Wydania) użytkowany przez Nabywcę na mocy zawartej z Wnioskodawcą umowy użytkowania oraz przedwstępnej umowy sprzedaży wraz z ustanowieniem tytułu egzekucyjnego (art. 777 par. 1 pkt 5 kodeksu postępowania cywilnego) i ustanowieniem pełnomocnictwa, zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 13 lipca 2018 r. Przedmiotem tego użytkowania był przedmiotowy zakład produkcyjny (huta (...)), wraz z nieruchomością gruntową, budynkami, wyposażeniem oraz urządzeniami i maszynami służącymi do produkcji (...) i wyrobów (...), ogółem stanowiący zorganizowaną część prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa i tak też opisany został w umowie użytkowania. W skład przedmiotu użytkowania nie wchodziły, analogicznie jak to miało miejsce w przypadku późniejszej umowy sprzedaży, wyroby gotowe, znaki towarowe, środki pieniężne na rachunkach bankowych, zobowiązania i należności, a także składniki majątkowe wymienione w załączniku nr 7 do umowy użytkowania. W celu prowadzenia działalności zakładu produkcyjnego Nabywca w Dacie Wydania przejął od Wnioskodawcy zakład pracy w rozumieniu art. 23¹ Kodeksu pracy, tj. stał się stroną dotychczasowych umów o pracę zawartych przez Wnioskodawcę z wszystkimi pracownikami zatrudnionymi przez niego na podstawie umowy o pracę (ogółem w Dacie Wydania Wnioskodawca zatrudniał 139 pracowników). Nabywca w związku z umową użytkowania zobowiązał się przejąć zobowiązania Wnioskodawcy z umów cywilnoprawnych związanych z działalnością zakładu produkcyjnego i wymienionych w załączniku nr 10, pod warunkiem uzyskania zgody kontrahentów Wnioskodawcy, a w przypadku braku ich zgody, strony postanowiły że Wnioskodawca będzie refakturował koszty wynikające z tych umów na Nabywcę.

Podstawowy profil produkcji (tj. wyroby (...)) jest kontynuowany przez Nabywcę z użyciem przejętych składników. Zakład wymagał pewnych nakładów, np. nową inwestycją ze strony Nabywcy była rozbiórka i utylizacja na swój koszt istniejącej wanny (...) (linii technologicznej do wytopu (...)) i zastąpienie jej nową wanną. Nabywca po Dacie Wydania wydzierżawił dodatkowo jedną z dwóch linii produkcyjnych S.(...), która w ramach modernizacji zakładu zostanie wymieniona na nową.

Przedmiotowa huta (...) stanowiła jedyny majątek produkcyjny Wnioskodawcy i w zasadzie cała działalność gospodarcza Wnioskodawcy opierała się na tym zakładzie. Z chwilą oddania zakładu do użytkowania, Wnioskodawca nie kontynuował już żadnej innej działalności gospodarczej ani nie podjął nowej działalności, czerpiąc swoje dochody z umowy użytkowania. Majątkiem jaki nie wszedł w skład wydzierżawionego a następnie sprzedanego zcp były środki trwałe, które Nabywca z uwagi na ich stan zachowania uznał za zbędne do kontynuacji produkcji wyrobów (...), tj. dwa automaty do produkcji opakowań (...) S.(...) oraz dwa piece odprężające naprężenia wewnętrzne S.(...).

Nabywca kupił hutę z zamiarem kontynowania dotychczasowej produkcji i w tym celu zaciągnął kredyt bankowy na sfinansowanie zakupu huty oraz jej modernizacji. Według najlepszej wiedzy Wnioskodawcy nabywca chciał również rozszerzyć zakres działalności o nowe produkty (wyroby (...)), które nie były w ofercie zbywcy oraz pozyskać własny portfel zamówień, nie tylko ten oparty o kontrahentów przejętych od zbywcy. Wnioskodawca nie ma jednak pełnej wiedzy na temat tego jakie działania i jakie umowy w związku z tym zawarł nabywca, który nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą. Przede wszystkim, przedmiotem najpierw umowy użytkowania, a potem sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, były tylko składniki związane z działalnością produkcyjną stanowiącą hutę (...) i były one wystarczające do kontynuowania działalności gospodarczej po Wnioskodawcy.

Na tle powyższego, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, czy w przypadku uznania opisanych w stanowisku składników materialnych i niematerialnych za zorganizowaną część przedsiębiorstwa, na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy VAT, czynność sprzedaży opisanych składników była wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

O tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik obowiązany jest do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Z okoliczności sprawy wynika, że przedmiotem sprzedaży był zakład produkcyjny stanowiący hutę (...) położony w miejscowości (…). Przedmiotowa huta (...) stanowiła jedyny majątek produkcyjny Wnioskodawcy i w zasadzie cała działalność gospodarcza Wnioskodawcy opierała się na tym zakładzie. Zakład produkcyjny (huta (...)) nie był formalnie wyodrębniony w strukturach Wnioskodawcy jako zakład albo oddział. Jak zaznaczono powyżej stanowił on jedyny majątek produkcyjny Wnioskodawcy. Z kolei pod względem finansowym huta stanowiła u Wnioskodawcy odrębną całość w tym sensie, że na podstawie ewidencji księgowej możliwe było w pełni przyporządkowanie przychodów i kosztów, należności i zobowiązań do działalności tego zakładu, w tym jego wyniku finansowego. Zatem przedmiot sprzedaży (huta (...)) stanowił kompletną całość stanowiącą zakład produkcyjny.

W związku z powyższym przedmiot sprzedaży nie stanowił zorganizowanej części przedsiębiorstwa ze względu na niespełnienie przesłanek zawartych w art. 2 pkt 27e ustawy o VAT, zatem należy przeanalizować czy będąca przedmiotem sprzedaży huta (...) stanowiła przedsiębiorstwo.

Zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia „przedsiębiorstwo”, należy więc odwołać się odpowiednio do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
koncesje, licencje i zezwolenia;
patenty i inne prawa własności przemysłowej;
majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
tajemnice przedsiębiorstwa;
księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Ustawodawca w ww. przepisie wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej. Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie.

Zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego – czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Jak wcześniej wskazano, o tym, czy nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują każdorazowo okoliczności faktyczne związane z konkretną transakcją. Podatnik jest obowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z koniecznością prawidłowego zdefiniowania dokonywanej czynności.

Przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, że można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów, których jedyną cechą wspólną jest własność jednego podmiotu gospodarczego. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami tak, żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej. Aby zatem, w rozumieniu przepisów podatkowych, określony zespół składników mógł zostać zakwalifikowany jako przedsiębiorstwo, nie jest wystarczające jakiekolwiek zorganizowanie masy majątkowej – musi się ona odznaczać pełną odrębnością, niezbędną do samodzielnego funkcjonowania w obrocie gospodarczym. Transakcja mająca za przedmiot zbycie przedsiębiorstwa ma miejsce jedynie wówczas, gdy wymienione w art. 55¹ Kodeksu cywilnego elementy (o ile występują w danym stanie faktycznym), zostaną przekazane nabywcy. Należy podkreślić, że na gruncie przytaczanego przepisu, istnieje możliwość umownego wyłączenia pewnych elementów z transakcji zbycia przedsiębiorstwa, ale tylko wówczas, gdy elementy te nie mają istotnego znaczenia dla funkcjonowania przedsiębiorstwa. W przeciwnym wypadku, danej transakcji nie można uznać za zbycie przedsiębiorstwa.

Należy zauważyć, że powyższa definicja opisuje przedsiębiorstwo w ujęciu przedmiotowym, jako zespół niematerialnych i materialnych składników stanowiący przedmiot prawa w szerokim znaczeniu. Użyte w art. 55 k.c. określenie „w szczególności” wskazuje jedynie na przykładowe wyliczenie składników przedsiębiorstwa. Oznacza to, że z jednej strony w jego skład mogą wchodzić inne elementy, niewymienione w tym artykule, a z drugiej, brak któregoś z tych elementów nie pozbawia zespołu rzeczy i praw przymiotu przedsiębiorstwa, jakie konkretnie składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa. Przy czym to z okoliczności faktycznych wynika.

Aby zatem ocenić czy w danej, konkretnej sytuacji mamy do czynienia ze sprzedażą przedsiębiorstwa należy dokładnie przeanalizować zarówno to jakie składniki majątku będą przedmiotem sprzedaży, ale także czy istniejące między nimi funkcjonalne zależności pozwolą na kontynuowanie działalności zbywanego przedsiębiorstwa. Przy dokonaniu tej analizy pomocne, a czasami nawet niezbędne mogą okazać się orzeczenia TSUE. Regulacja art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE była bowiem przedmiotem szeregu orzeczeń Trybunału.

I tak, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita-Modes (C-497/01), stwierdził, że: „(…) pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które łącznie stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów”. Z orzeczenia tego wynika ponadto, że – w świetle tej normy dyrektywy – nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów”.

Podobnie Trybunał wypowiedział się w wyroku z 10 listopada 2011 r., w sprawie C-444/10 Finanzamt Ludenscheid przeciwko Christel Schriever, wskazując, że regulacja art. 5 (8) VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 112) obejmuje przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w tym składników materialnych i ewentualnie niematerialnych, łącznie składających się na przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną prowadzić samodzielną działalność gospodarczą, nie obejmuje samego zbycia towarów, jak sprzedaż zapasu produktów. Jak wskazuje Trybunał, stwierdzenie, że nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części w rozumieniu art. 19 Dyrektywy 112, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej. Kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej.

Wskazać należy, że – co do zasady – zbycie przedsiębiorstwa ma miejsce wówczas, gdy cały majątek przedsiębiorstwa przechodzi na własność jednego nabywcy, który kontynuuje działalność gospodarczą zbywcy. O tym, czy doszło do wyodrębnienia przedsiębiorstwa decyduje pełen zakres zbywanego majątku, praw i zobowiązań, wyodrębnienie to musi dotyczyć przedsiębiorstwa jako całości. Nie może ono obejmować dowolnej części danego przedsiębiorstwa, żeby można było uznać, że doszło do powstania zespołu składników, które mogłyby stanowić niezależne przedsiębiorstwo.

Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że sprzedał całe prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo, w tym: Nieruchomości, wraz ze wzniesionymi na nich budynkami i budowlami, a także instalacjami oraz wyposażeniem huty (...). Z wniosku wynika również, że Nabywca kontynuuje działalność uprzednio prowadzoną przez Wnioskodawcę, przy wykorzystaniu majątku stanowiącego przedmiot sprzedaży. W skład przedmiotu sprzedaży nie weszły wyroby gotowe, znaki towarowe, środki pieniężne na rachunkach bankowych, zobowiązania i należności, roszczenia i wierzytelności związane z działalnością, które zgodnie z art. 55¹ kodeksu cywilnego są elementami tworzącymi pojęcie przedsiębiorstwa, ale nie są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa.

Z powołanych przepisów wynika, że jeżeli zostały spełnione warunki określone w art. 55¹ k.c., dotyczące definicji przedsiębiorstwa, to zgodnie z art. 6 pkt 1 ustawy, sprzedaż przedsiębiorstwa, była czynnością, która jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Odnosząc przywołane powyżej przepisy prawa do przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego i stanowiska Wnioskodawcy w kontekście zadanego pytania stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie zespół składników majątkowych i niemajątkowych przedstawiony w opisie sprawy, stanowi przedsiębiorstwo, w rozumieniu art. 55¹ Kodeksu cywilnego, zatem jego sprzedaż była wyłączona spod działania ustawy o podatku od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1.

Reasumując, sprzedaż opisanych we wniosku składników materialnych i niematerialnych stanowi przedsiębiorstwo i w związku z tym podlega wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy VAT.

Oceniając zatem całościowo stanowisko Wnioskodawcy, Organ uznał je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem sprawy.

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem sprawy podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn.zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi sięw dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa,ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP lub /KIS/wnioski (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin