Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.601.2019.2.IM
z 13 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.) uzupełnionym 5 marca 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w opisanym stanie faktycznym Spółka ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu odpisu aktualizującego z tytułu Należności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w opisanym stanie faktycznym Spółka ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu odpisu aktualizującego z tytułu Należności. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 21 lutego 2020 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 5 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest (...). Przedmiotem przeważającej działalności przedsiębiorcy jest działalność związana z oprogramowaniem tj. PKD 62.01.Z. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonał z niemiecką spółką (dalej jako: „Kontrahent”) transakcji handlowych. Z tego tytułu podatnik rozpoznał przychód należny, na zasadzie przepisu art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Pierwotnie, kontrahent nie dokonał uregulowania całości należności względem Spółki. Kontrahent został postawiony w stan upadłości z tym, że jako niemiecki podmiot podlegał w tym względzie odpowiednim regulacjom niemieckiego prawa upadłościowego. W toku postępowania upadłościowego Spółka uzyskała zaspokojenie swojej należności. Środki pieniężne zostały przekazane w ramach ww. postępowania. Jednakże, w dalszym toku tegoż postępowania okazało się, że kwota przelana na rzecz Spółki była zbyt duża - w stosunku do zasad podziału środków pomiędzy wierzycieli. Innymi słowy - w wyniku omyłki popełnionej w niemieckim postępowaniu upadłościowym - zaspokojono roszczenie Spółki w stopniu zbyt wysokim, niż powinno to wynikać z właściwych i wiążących prawnie ustaleń ww. postępowania. W efekcie, Spółka będzie zobowiązana do podpisania stosownych dokumentów (porozumienia) i zwrotu części otrzymanej kwoty tak, aby stopień jej zaspokojenia odpowiadał przyjętemu rozwiązaniu prawnemu, zapadłemu we wskazanym postępowaniu.

Zwrot został dokonany 2019 r., jednakże stosowne porozumienie zostanie doręczone w Spółce w 2020 r. (co wynika z niemieckich przepisów w zakresie prawa upadłościowego). Z księgowego punktu widzenia powyższe powoduje to, że w księgach podatkowych Spółki widnieć będzie, w efekcie dokonanego zwrotu, należność - odpowiadająca kwocie „zwróconej” (dalej: „Należność”). Jednocześnie, z uwagi na wskazane powyżej okoliczności postępowania upadłościowego Kontrahenta w Niemczech, Spółka dokona odpisu aktualizującego - dla celów rachunkowych - Należności.

Mając na uwadze ww. stan faktyczny Spółka powzięła wątpliwość czy przysługuje jej prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu odpisu dotyczącego Należności.

Należność nie została odpisana jako przedawniona. Na moment dokonania odpisu (spisania) postępowanie upadłościowe w Niemczech nie będzie jeszcze zakończone.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym Spółka ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu odpisu aktualizującego z tytułu Należności?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym powyżej stanie faktycznym Spółka ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu odpisu aktualizującego z tytułu Należności.

Na wstępie niniejszego uzasadnienia należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów oraz zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Co do zasady odpisy aktualizujące są więc wyłączone z kosztów podatkowych. Wyjątek stanowią odpisy, które spełniają łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie o rachunkowości,
• dotyczą należności bądź jej części uprzednio zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o CIT,
• wierzytelność, której odpis dotyczy, nie uległa przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT),
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT.
  
  

Prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących wartość należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu ich zaliczenia - w momencie uprawdopodobnienia - do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w razie uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność - kosztem jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 35b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. 2019, poz. 351, ze zm., dalej: „ustawa o rachunkowości”) wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu m.in. do należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości oraz w stosunku do których zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu - do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu-komisarzowi w postępowaniu upadłościowym lub umieszczonej w spisie wierzytelności w postępowaniu restrukturyzacyjnym.

Wykładnia celowościowa art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości nakazuje stosowanie tej regulacji również w sytuacji, gdy dłużnik będący zagraniczną spółką został objęty postępowaniem upadłościowym czy układowym (restrukturyzacyjnym), a Spółka efektywnie nie uzyskała w wyniku tego postępowania zaspokojenia (jak w wypadku Należności).

Zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT, nieściągalność wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT, uznaje się za uprawdopodobnioną, jeżeli:

• dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
• zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z 15.05.2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
• wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
• wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
  
  

Ww. katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności ma charakter otwarty, czy wierzyciel może w inny sposób uprawdopodobnić, że dana wierzytelność jest nieściągalna – pod warunkiem, że wskazane przez niego przesłanki uprawdopodobnienia będą miały równorzędne znaczenie prawne do określonych w art. 16 ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT. Zdaniem Wnioskodawcy, taką równorzędną przesłanką może być przypadek opisany powyżej, bowiem konieczność zwrotu Należności w ramach postepowania opisanego powyżej definitywnie uprawdopodabnia nieściągalność wierzytelności. Jeżeli wierzyciel posiada dokumenty potwierdzające ten fakt, może wówczas zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące wartość należności, co potwierdzają również organy podatkowe (np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 16 grudnia 2016 r. nr 2461-IBPB-1-3.4510.931.2016.2.JKT).

Podsumowując, zdaniem Spółki ma ona prawo do zaliczenia odpisu aktualizującego Należność - zgodnie z treścią art. 15 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 26a w zw. z ust. 2a pkt 1 ustawy o CIT - do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów w określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm., dalej:„updop”). Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 updop zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 updop, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków. I tak, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1. Z powyższego przepisu wynika, że ustawodawca wyłącza zatem odpisy aktualizujące z kategorii kosztów podatkowych.

Wyjątkiem są odpisy spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z 29 września 1994 r.o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 351);
• dotyczą należności bądź jej części uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust.3 updop;
• nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 updop;
• wierzytelność, której odpis dotyczy, nie uległa przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy).
  
  

Do kosztów uzyskania przychodu mogą zostać zaliczone tylko odpisy aktualizujące od tych wierzytelności, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny (art. 12 ust. 3 updop). Stosownie do art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Z kolei przepis art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. b updop stanowi, że nieściągalność wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 26-26c, uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

• dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
• zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
• wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
• wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
  
  

Ustawodawca określając w przepisach zawartych w art. 16 ust. 2a updop, sposób uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 26a, wskazuje jednocześnie, że nieściągalność wierzytelności zachodzi w sytuacji, gdy uzasadnione jest twierdzenie, że podatnik nie uzyska zapłaty przysługujących mu wierzytelności. Wniosek taki wypływa z porównania hipotetycznych sytuacji opisanych w poszczególnych przepisach zawartych w art. 16 ust. 2a updop. Sytuacje te cechują się wspólnym elementem obiektywnie uzasadnionego stwierdzenia, że wierzyciel nie uzyska nawet częściowej zapłaty przysługującej mu wierzytelności.

Prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących wartość należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 16 ust. 2a pkt 1 updop ma charakter otwarty, czyli możliwe są sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Wobec powyższego, nieściągalność wierzytelności będzie uznana za uprawdopodobnioną w przypadkach określonych w ww. przepisie oraz gdy przesłanki uprawdopodobnienia będą miały charakter przesłanek o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Dodać także należy, że udowodnienie nieściągalności wierzytelności ciąży na podatniku.

Jednocześnie na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 20 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Należy dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących wartość należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów. Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem nie dającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Chodzi więc nie o przeprowadzenie dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym, lecz o wskazanie okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu. To podatnik musi wykazać, że prawdopodobnie nie ściągnie długu. Okoliczności, których zaistnienie skutkuje dokonaniem odpisu aktualizującego, zostały określone w art. 35b ustawy o rachunkowości. Z przepisów tam zawartych wynika, że odpisy aktualizujące tworzy się na należności, w stosunku do których istnieje duże prawdopodobieństwo, że nie zostaną uregulowane.

Utworzenie odpisów aktualizujących jest konsekwencją aktualizacji wartości należności poprzez uwzględnienie stopnia prawdopodobieństwa jej spłaty. Utworzenie odpisu aktualizującego wartość należności odzwierciedla więc fakt, iż jednostka przewiduje, że należne jej kwoty z tytułu danej wierzytelności są mniej prawdopodobne do odzyskania. Dla możliwości zaliczenia odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodów wystarczające jest ich uprawdopodobnienie, które jest jedynie środkiem zastępczym dowodu.

Natomiast celem regulacji art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ostateczne „neutralizowanie” skutków podatkowych obowiązku wykazywania przychodu należnego z transakcji gospodarczych w przypadku, gdy podatnik nie otrzymał faktycznej zapłaty należności, której wartość została wykazana jako przychód należny i nie ma możliwości jej skutecznego wyegzekwowania od dłużnika. W takim przypadku wartość wierzytelności wykazana uprzednio jako przychód należny, która miała wpływ na zwiększenie podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym w okresie, w którym rozpoznano ten przychód, może zostać zaliczona definitywnie do kosztów podatkowych, pomniejszając tym samym podstawę opodatkowania w okresie, w którym potrącono ten koszt uzyskania przychodów.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, przychodem jest wartość zwróconych wierzytelności, które uprzednio, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lub 43, zostały odpisane jako nieściągalne lub umorzone i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4d updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartości należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 4e updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności równowartość odpisów aktualizujących wartość należności, uprzednio zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku ustania przyczyn, dla których dokonano tych odpisów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzują momentu, w którym należy zaliczyć odpisy aktualizujące oraz nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim uprawdopodobnieniu lub udokumentowaniu nieściągalności wierzytelności w sposób określony w art. 16 ust. 2 lub 2a cytowanej ustawy. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób

prawnych, stanowiący, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych oraz odpisów aktualizujących wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...). Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, odpis aktualizujący lub wierzytelność nieściągalna zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

1. wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
2. nieściągalność wierzytelności powinna być uprawdopodobniona lub odpowiednio udokumentowana.
   
   

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Zgodnie z ww. przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli na daną wierzytelność wierzyciel dokonał odpisu aktualizującego i zaliczył go do kosztów podatkowych, a następnie doszło np. do rozwiązania dokonanego odpisu aktualizującego, podatnik zobowiązany będzie zwiększyć swój przychód podatkowy. Jeśli natomiast dokonanego odpisu nie zaliczył do kosztów podatkowych – a contrario – rozwiązania dokonanego odpisu aktualizującego nie stanowi przychodu podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiada nieprzedawnione wierzytelności wobec niemieckiej Spółki. Wierzytelności były wcześniej zaliczone na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych Wnioskodawcy. Kontrahent nie dokonał uregulowania całości należności względem Wnioskodawcy. Jednocześnie spółka niemiecka została postawiona w stan upadłości. W toku postępowania upadłościowego Spółka uzyskała zaspokojenie swojej należności. Wnioskodawca uzyskał środki pieniężne z tytułu zaspokojenia roszczenia w kwocie przewyższającej wymaganą należność w stosunku do ustalonych w toku postępowania upadłościowego, zasad podziału środków pomiędzy wierzycielami. W konsekwencji, Spółka będzie zobowiązana do podpisania porozumienia i zwrotu części otrzymanej kwoty w zakresie ustalonego w wyniku postępowania upadłościowego, podziału środków między wierzycielami.

Jeżeli zatem, zwrot nadwyżki na podstawie ww. dokumentów będzie stanowił na gruncie ustawy o rachunkowości (niebędącej przepisami prawa podatkowego) podstawę do dokonania odpisu aktualizującego to w ocenie tut. Organu występują w opisanym stanie faktycznym, przesłanki zawarte w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 26a i ust. 2a pkt 1 lit. a) updop.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy czy w opisanym powyżej stanie faktycznym Spółka ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu odpisu aktualizującego z tytułu Należności należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.