Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.30.2020.2.AW
z 18 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 stycznia 2020 r. (data wpływu 22 stycznia 2020 r.), uzupełnionym pismem z 10 marca 2020 r. (data wpływu 13 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

1. Spółka będzie uprawniona do rozliczenia straty podatkowej zlikwidowanego Oddziału na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy CIT w związku z brakiem możliwości jej rozliczania przez Oddział na terytorium Litwy;
2. strata zlikwidowanego Oddziału poniesiona w okresie od 2017 r. do roku, w którym Oddział został zlikwidowany będzie mogła być rozliczona przez Spółkę w Polsce na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy CIT w ciągu pięciu następujących po sobie lat podatkowych, licząc od roku podatkowego za który Oddział złoży ostatnie zeznanie podatkowe w zakresie podatku dochodowego (2019 r.), nie więcej jednak niż 50% kwoty strat w jednym roku podatkowym

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

1. Spółka będzie uprawniona do rozliczenia straty podatkowej zlikwidowanego Oddziału na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy CIT w związku z brakiem możliwości jej rozliczania przez Oddział na terytorium Litwy;
2. strata zlikwidowanego Oddziału poniesiona w okresie od 2017 r. do roku, w którym Oddział został zlikwidowany będzie mogła być rozliczona przez Spółkę w Polsce na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy CIT w ciągu pięciu następujących po sobie lat podatkowych, licząc od roku podatkowego za który Oddział złoży ostatnie zeznanie podatkowe w zakresie podatku dochodowego (2019 r.), nie więcej jednak niż 50% kwoty strat w jednym roku podatkowym.
   
   

Wniosek uzupełniono pismem z 10 marca 2020 r. (data wpływu 13 marca 2020 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 3 marca 2020 r. znak 0111-KDIB1-2.4010.30.2020.1.AW.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest podmiotem, którego głównym przedmiotem działalności jest pośrednictwo pieniężne, w szczególności, w zakresie udzielania klientom finansowania w formie pożyczek. Ponadto, Spółka prowadziła działalność na terytorium Litwy przez położony tam oddział (dalej: „Oddział”).

Oddział Spółki utworzony na terytorium Litwy stanowił zakład w rozumieniu art. 5 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w ... dnia 20 stycznia 1994 r. (Dz.U. z 2008 r. nr 80 poz. 483, dalej jako: „UPO”). Wobec czego, zgodnie z art. 7 w zw. z art. 25 ust. 1 pkt 1 UPO, dochody oddziału Spółki utworzonego na terytorium Litwy podlegały opodatkowaniu wyłącznie na terytorium Litwy.

Oddział rozpoczął działalność na terytorium Litwy w 2017 r. Oddział od początku swojej działalności nie osiągnął dochodu podlegającego opodatkowaniu na terytorium Litwy, tj. Oddział w 2017 r., 2018 r. oraz 2019 r. poniósł stratę podatkową.

W związku z powyższym, Spółka zlikwidowała Oddział w 2019 r. Do momentu likwidacji Oddziału straty poniesione w 2017 r., 2018 r. oraz 2019 r. nie zostały rozliczone na Litwie. Spółka planuje odliczanie od dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce strat poniesionych przez Oddział. Oddział nie prowadzi działalności od 1 września 2019 r., swoją działalność zakończył 31 sierpnia 2019 r., do tego dnia zostali zwolnieni pracownicy, na ten dzień został sporządzony bilans oraz deklaracje podatkowe. Faktyczne wykreślenie Oddziału z litewskiego odpowiednika KRS nastąpiło 31 grudnia 2019 r. W konsekwencji z perspektywy podatkowej, w związku z zamknięciem ksiąg rachunkowych i przekazaniem ostatecznej deklaracji, Oddział zakończył działalność z dniem 31 sierpnia 2019 r.

Spółka nie planuje również prowadzenia dalszej działalności na terytorium Litwy poprzez nowy Oddział. W konsekwencji, nie będzie możliwe rozliczenie straty na Litwie. 

W uzupełnieniu wniosku Spółka podała nazwę i numer NIP Oddziału na Litwie oraz informację dotyczącą wskazania kraju jurysdykcji podatkowej, który wydał numer NIP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka będzie uprawniona do rozliczenia straty podatkowej zlikwidowanego Oddziału na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy CIT w związku z brakiem możliwości jej rozliczania przez Oddział na terytorium Litwy?
2. Czy strata zlikwidowanego Oddziału poniesiona w okresie od 2017 r. do roku, w którym Oddział został zlikwidowany będzie mogła być rozliczona przez Spółkę w Polsce na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy CIT w ciągu pięciu następujących po sobie lat podatkowych, licząc od roku podatkowego za który Oddział złoży ostatnie zeznanie podatkowe w zakresie podatku dochodowego (2019 r.), nie więcej jednak niż 50% kwoty strat w jednym roku podatkowym?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

W związku z likwidacją Oddziału na Litwie Spółka będzie uprawniona do rozliczenia straty podatkowej zlikwidowanego Oddziału na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy CIT w związku z brakiem możliwości jej rozliczania przez Oddział na terytorium Litwy.

Ad 2

Spółka może dokonać rozliczenia strat Oddziału, w związku z likwidacją tego Oddziału, na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 ustawy CIT. Rozliczenie strat poniesionych przez zagraniczny oddział przysługuje na takich samych zasadach jak przy rozliczeniu strat powstałych w Polsce, co oznacza, że straty Oddziału Wnioskodawcy mogą być odliczane po likwidacji Oddziału, ale przez okres kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych, od momentu ich powstania w Oddziale, przy czym wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty przy czym w odniesieniu do strat za 2019 r. Spółka będzie mogła rozliczyć stratę w wysokości 100%, o ile strata rozliczona w danym roku nie będzie przekraczać 5 mln złotych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Ad 1

Zgodnie z art. 7 ust. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865; dalej: ustawa CIT): „o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5.000.000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty”.

Na podstawie art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 oraz ust. 4 ustawy o CIT przy ustalaniu dochodu lub straty nie bierze się pod uwagę przychodów ze źródeł przychodów i kosztów ich uzyskania, jeżeli dochody z tych źródeł są wolne od podatku.

Zgodnie art. 7 UPO oraz art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT w zw. z art. 25 ust. 1 lit. a UPO w okresie funkcjonowania Oddziału osiągane przez ten Oddział dochody podlegają opodatkowaniu na Litwie i są zwolnione z opodatkowania w Polsce. W konsekwencji, w okresie funkcjonowania Oddziału Wnioskodawca nie jest uprawniony do pomniejszania dochodu osiąganego w Polsce o stratę poniesioną na Litwie.

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175): „straty poniesione przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych za lata podatkowe poprzedzające rok podatkowy rozpoczęty po dniu 31 grudnia 2017 r. podlegają odliczeniu od dochodu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, na zasadach i w wysokości określonych w przepisach tej ustawy, w brzmieniu dotychczasowym”.

Prawo do odliczenia od dochodu Spółki w Polsce strat poniesionych przez Oddział działający na terytorium Litwy, w przypadku, gdy straty te po dokonaniu likwidacji Oddziału, nie będą mogły być rozliczone na Litwie, wynika z art. 7 ust. 3 ustawy CIT.

W niniejszej sprawie ustawę o CIT oraz UPO należy interpretować z uwzględnieniem istotnych przepisów prawa wspólnotowego w tym m.in. zgodnie z obowiązującą w Unii Europejskiej zasadą swobody przedsiębiorczości, co zostało potwierdzone w ukształtowanym orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej jako: „TSUE") oraz polskich sądów administracyjnych.

Artykuł 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (dalej jako: „TFUE”) (dawny art. 43 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską dalej: „WE”), konstytuujący zasadę swobody przedsiębiorczości stanowi, iż „ograniczenia swobody przedsiębiorczości obywateli jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego są zakazane w ramach poniższych postanowień. Zakaz ten obejmuje również ograniczenia w tworzeniu agencji, oddziałów lub filii przez obywateli danego państwa członkowskiego, ustanowionych na terytorium innego państwa członkowskiego. Z zastrzeżeniem postanowień rozdziału dotyczącego kapitału, swoboda przedsiębiorczości obejmuje podejmowanie i wykonywanie działalności prowadzonej na własny rachunek, jak również zakładanie i zarządzanie przedsiębiorstwami, a zwłaszcza spółkami w rozumieniu artykułu 54 akapit drugi, na warunkach określonych przez, ustawodawstwo państwa przyjmującego dla własnych obywateli”.

Ugruntowana linia orzecznicza TSUE jednoznacznie wskazuje, iż zawarta w art. 49 TFUE zasada swobody przedsiębiorczości zabrania nakładania przez państwo pochodzenia ograniczeń w podejmowaniu działalności w innym państwie członkowskim przez jego obywateli lub przez podmiot założony na podstawie jego przepisów.

Zgodnie z stanowiskiem TSUE wyrażonym m.in. w wyroku z 15 maja 2008 r. w sprawie Lidl Belgium GmbH 81 Co. KG przeciwko Finanzamt Heilbronn (sygn. C-414/06) do naruszenia zasady swobody przedsiębiorczości dochodzi poprzez mniej korzystne traktowanie podatników, prowadzących zakład w innym państwie członkowskim, w porównaniu z podatnikami prowadzącymi działalność za pośrednictwem zakładów krajowych. Podobne stanowisko TSUE wyraził w wyroku z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie Marks & Spencer pic przeciwko David Halsey (sygn. C-446/03), zgodnie z którym ograniczenia zasady swobody przedsiębiorczości „jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy służy ono słusznemu celowi, który jest zgodny z Traktatem i jest uzasadniony nadrzędnymi względami interesu ogólnego. Powinno ono ponadto w takiej sytuacji być, odpowiednie dla zagwarantowania realizacji danego celu i nie wykraczać poza to, co jest niezbędne dla jego osiągnięcia”. Pomimo tego, że niniejszy wyrok dotyczył możliwości odliczenia przez spółkę dominującą straty spółki zależnej, a nie oddziału, ma on kluczowe znaczenie dla wykładni krajowych przepisów zgodnie z zasadą swobody przedsiębiorczości.

Wobec powyższego z orzecznictwa TSUE jasno wynika, iż państwa członkowskie Unii Europejskiej nie mogą wprowadzać ograniczeń (innych niż odnoszące się do wszystkich podatników, tj. działających zarówno na rynku krajowym, jak i zagranicznym) w zakresie rozliczania przez podatników będących rezydentami podatkowymi tych państw, strat poniesionych przez odziały tych podatników funkcjonujące w innych państwach członkowskich, o ile te oddziały nie mają możliwości odliczenia tych strat w państwie członkowskim funkcjonowania oddziału (z innych przyczyn niż uregulowania wewnętrzne państwa funkcjonowania oddziału), gdyż w takim przypadku nie występuje ryzyko podwójnego uwzględnienia strat.

W ocenie TSUE zakaz odliczania straty poniesionej za granicą może zostać uzasadniony jedynie koniecznością ochrony interesu ogólnego, przejawiającą się w szczególności:

• zachowaniem podziału władztwa podatkowego między zainteresowanymi państwami członkowskimi (naruszeniem tej przesłanki jest przyznanie spółce prawa wyboru państwa, w którym zostanie uwzględniona strata),
• zapobieżeniem ryzyku podwójnego uwzględnienia strat oraz
• przeciwdziałaniem unikaniu opodatkowania.
  
  

Analizując niniejszą sprawę należy również zwrócić uwagę na stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego. NSA w wyroku z dnia 22 marca 2017 r. sygn. akt II FSK 484/15, wydanym w podobnej sprawie stwierdził, że „(...) Zagadnienie wykładni art. 7 ust. 5 ustawy CIT w relacji do zasad, wyrażonych w art. 18 i art. 49 TFUE, było już przedmiotem szeregu wypowiedzi orzeczniczych Naczelnego Sądu Administracyjnego (...). W orzeczeniach tych NSA jednoznacznie uznał, że likwidacja oddziału (zakładu) zagranicznego spółki polskiej, skutkująca niemożnością rozliczenia straty w systemie podatkowym tego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym oddział (zakład) polskiej spółki był prowadzony, w oparciu o zasadę swobody przedsiębiorczości (art. 49 TFUE) oraz test proporcjonalności, wskazany przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 11 X 2007 r. (C-443/06), wymaga przyjęcia, że na gruncie art. 7 ust. 5 o CIT spółce przysługuje uprawnienie do rozliczenia w polskim systemie podatkowym straty wygenerowanej przez ten oddział (zakład), a niemożliwej do rozliczenia w państwie, w którym był on prowadzony”.

Dodatkowo, NSA w wyroku z dnia 16 maja 2017 r. sygn. II FSK 1003/15 wskazał, iż „likwidacja zakładu zagranicznego spółki, powodująca niemożność rozliczenia straty w systemie podatkowym drugiego państwa członkowskiego UE wymaga przyjęcia, że na gruncie art. 7 ust. 5 u.p.d.o.p. spółce przysługuje uprawnienie do rozliczenia w polskim systemie podatkowym straty wygenerowanej przez ten zakład działający w innym państwie członkowskim, a niemożliwej do rozliczenia w tym państwie. Jedynie taka wykładnia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych spełni wymaganie prawa wspólnotowego, aby korzystanie przez państwo członkowskie (w tym przypadku Polskę) z autonomii w zakresie regulacji podatków bezpośrednich nie naruszyło zasady swobody przedsiębiorczości, przez tworzenie sytuacji dyskryminujących jedne podmioty gospodarcze (posiadające zakłady zagraniczne w obszarze UE) względem innych (spółki działające jedynie przez zakłady krajowe)”.

Analizowane zagadnienie było również przedmiotem wielu interpretacji indywidualnych prawa podatkowego w tym m.in. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który w interpretacji z dnia 25 maja 2018 r. sygn. IPPB5/423-347/14-3/S/AS uznał, że: „Spółka – co do zasady – ma prawo do rozliczenia straty podatkowej zlikwidowanego Oddziału na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 Ustawy CIT w związku z brakiem możliwości jej rozliczania przez Oddział na terytorium Irlandii” oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który w interpretacji z dnia 16 sierpnia 2016 r. sygn. ITPB3/4510-298/16/PS zgodził się z wnioskodawcą, iż: „straty podatkowe Oddziału nierozliczone w chwili likwidacji Oddziału na terytorium Niemiec, będą mogły zostać uwzględnione w rozliczeniu Wnioskodawcy dla celów CIT w Polsce, na zasadach przewidzianych w art. 7 ust. 5 Ustawy o CIT, począwszy od roku, w którym nastąpi likwidacja Oddziału”.

Wobec powyższego w ocenie Wnioskodawcy w związku z likwidacją Oddziału nie wystąpiły okoliczności wykluczające możliwość odliczenia przez Spółkę straty. Zatem strata będzie mogła być odliczona przez Spółkę począwszy od roku, w którym nastąpiła likwidacja Oddziału, tj. 2019. Spółka jest w stanie wykazać, że wyczerpane zostały możliwości uwzględnienia strat Oddziału na Litwie w danym roku podatkowym, jak również w poprzednich latach podatkowych. Dodatkowo brak możliwości rozliczenia straty Oddziału na Litwie, z uwagi na jego likwidację, implikuje brak występowania wyżej wskazanych ryzyk, które dopuszczają ograniczenia przedmiotowej zasady wynikającej z art. 49 TFUE. Należy bowiem zauważyć, że w opisanym zdarzeniu przyszłym nie wystąpi niebezpieczeństwo przyznania swobody wyboru kraju, w którym strata zostanie rozliczona, a tym samym wyeliminowane zostanie ryzyko naruszenia władztwa podatkowego, jak i podwójnego uwzględnienia straty oraz unikania podwójnego opodatkowania. Strata bowiem będzie mogła zostać rozliczona tylko raz i tylko według prawa polskiego.

Na marginesie Wnioskodawca również wskazał, iż przedstawione w uzasadnieniu stanowisko zostało również potwierdzone przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 grudnia 2017 r. sygn. IPPB5/423-686/13-5/S/PW oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 czerwca 2016 r. sygn. IBPB-1-2/4510-478/16/BG.

Ad 2

Ustawa CIT nie wskazuje jednoznacznie, w jaki sposób Wnioskodawca może dokonać odliczenia strat Oddziału na terytorium Litwy od dochodu podlegającego opodatkowaniu w Polsce. Odpowiednie zastosowanie powinien w takim przypadku znaleźć art. 7 ust. 5 ustawy CIT.

Zgodnie z tym przepisem Spółka jest uprawniona do obniżenia swojego dochodu w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych.

Zgodnie z cytowanym wyżej art. 7 ust. 5 ustawy o CIT, o wysokość straty, o której mowa w ust. 2, poniesionej w roku podatkowym można obniżyć dochód w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty. Tym samym w odniesieniu do metodologii rozliczenia strat stwierdzić należy, że rozliczenie strat poniesionych przez zagraniczny oddział przysługuje na takich samych zasadach jak przy rozliczeniu strat powstałych w Polsce, co oznacza, że straty oddziału Wnioskodawcy działającego na Litwie mogą być odliczane po likwidacji Oddziału, ale przez okres kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych, od momentu ich powstania w Oddziale, przy czym wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 5 mln złotych rocznie lub 50% kwoty tej straty. W konsekwencji, jeżeli okres 5-letni od powstania straty upłynął przed likwidacją Oddziału, strata taka nie będzie mogła być odliczona przez Wnioskodawcę, natomiast w innych przypadkach tylko przez czas jaki pozostał do upływu okresu 5-letniego od momentu powstania strat w oddziale na Litwie.

Przedstawione wyżej stanowisko zostało również potwierdzone przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 listopada 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.376.2018.1.MR, z dnia 25 maja 2018 r., sygn. IPPB5/423-347/14-3/S/AS, z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. IPPB5/423-686/13-5/S/PW.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Wnioskodawcy Spółka, będzie mogła odliczyć stratę powstałą w zlikwidowanym w 2019 r. Oddziale począwszy od rozliczenia CIT za 2019 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.