Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.499.2019.3.MK
z 20 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismami: z dnia 24 lutego 2020 r. (data wpływu 26 lutego 2020 r.), z dnia 26 lutego 2020 r. (data wpływu 26 lutego 2020 r.) oraz z dnia 12 marca (data wpływu 16 i 17 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2019 r. został złożony, uzupełniony w dniach: 26 lutego 2020 r. oraz 16 i 17 marca 2020 r., ww. wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis stanu faktycznego.

Wnioskodawca, zgodnie z umową nr X w sprawie przyznania jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej współfinansowanych przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego zawartej w dniu 30 października 2019 r. (dalej jako „Umowa”) otrzymał dotację w wysokości 19.500 zł, która wpłynęła na jego konto tego samego dnia. Udzielone dofinansowanie, zgodnie z Umową, stanowi pomoc de minimis w rozumieniu rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. U. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1).

Działalność, na której rozpoczęcie Wnioskodawca otrzymał dofinansowanie, jest sklasyfikowana pod numerem 69.10.Z - działalność prawnicza, którą to obecnie wykonuje. Wnioskodawca tę działalność rozpoczął dnia 4 listopada 2019 r. i jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, rozliczający się na zasadach ogólnych, prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Otrzymaną kwotę zobowiązany jest (był – dopisek organu) wydatkować w terminie do 2 miesięcy od daty podjęcia działalności gospodarczej, zgodnie ze szczegółową specyfikacją wskazaną we wniosku. Wszystkie dokonane w ramach dotacji zakupy zostały udokumentowane fakturami zakupu, na których Wnioskodawca widnieje jako nabywca. W ramach przyznanego dofinansowania zakupił rzeczy niezbędne do wykonywania wskazanej wyżej działalności, tj.:

1. Stworzenie strony internetowej – 2.644,50 zł
2. Zaprojektowanie logo i wykonanie wizytówek – 1.846,08 zł
3. Tablet – 1.489,00 zł
4. Notebook – 3.599,00 zł
5. Urządzenie wielofunkcyjne - drukarka – 1.900,00 zł
6. Telefon komórkowy – 1.448,00 zł
7. Przenośny dysk twardy – 2.148,00 zł
8. Pieczątki firmowe - 269,00 zł
9. Licencja na oprogramowanie biurowe - 749,00 zł
10. Literatura fachowa – 1.662,40 zł
11. Pokrowiec na telefon – 69,99 zł
12. Pokrowiec na tablet – 249,00 zł
13. Materiały eksploatacyjne do biura i drukarki – 1.127,03 zł
14. Mysz komputerowa do notebooka – 299,00 zł

• co razem dało kwotę 19.500,00 zł.

Po rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej kwoty z przyznanego dofinansowania nie zaliczono do przychodów osiąganych z działalności gospodarczej, w związku z czym dotacja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wydatków na zakup wymienionego wyżej wyposażenia Wnioskodawca nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, zakupionych urządzeń nie wprowadzono do ewidencji środków trwałych, ponieważ zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku osobowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o którym mowa w art. 22a, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do użytkowania.

Wnioskodawca otrzymał dotacją na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2019 r., poz. 1482).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy składniki majątku firmowego, nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, o których stanowi art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno w art. 22, jak również w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazano na brak możliwości zaliczenia wydatków na zakup wyposażenia do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatki na zakup wyposażenia nie zostały w szczególności wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że składniki majątkowe nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy, jego stanowisko pokrywa się z interpretacjami indywidualnymi w podobnych sprawach, np. w interpretacjach: znak 0113-KDIPT2.1.4011.12.2018.2.MD, znak 0112.KDIL3-1.4011.70.2018.1.GM oraz znak ITP kwotę zobowiązany jest (był – dopisek organu) /AK a także znak IPTPB1/4511-711/15-3/MH.

Podmiotem, z którym Wnioskodawca podpisał umowę znak X w sprawie przyznania jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej jest Prezydent Miasta XY - reprezentowany przez Dyrektora Urzędu Pracy.

Wymienione we wniosku składniki majątku będą służyły (służą) celom prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika - Wnioskodawcę (w formie prowadzenia Kancelarii Radcy Prawnego). W chwili obecnej Wnioskodawca nie zatrudnia innych osób, a składniki majątku wskazane we wniosku nie są wykorzystywane przez żadne osoby trzecie.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wskazane przez niego składniki majątku stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. W szczególności odnosząc się do poszczególnych składników majątkowych wskazanych we wniosku, precyzuje, iż:

1. Strona internetowa - jest jednym z głównych narzędzi, które umożliwia dotarcie do przyszłych klientów i poinformowanie ich o prowadzonej działalności. Doświadczenie życiowe pokazuje, że w dzisiejszych czasach większość z nich szuka rozwiązań swoich problemów w pierwszej kolejności w Internecie. Odpowiednio dobrze spozycjonowana strona internetowa i prowadzona na niej działalność informacyjna (np. publikowanie artykułów na temat danych problemów prawnych) może pozwolić klientowi na dotarcie do profesjonalisty znającego dane zagadnienie i uzyskanie od niego profesjonalnej pomocy prawnej. Zaznaczyć należy, iż wykonywanie zawodu radcy prawnego wiąże się z dużymi restrykcjami dotyczącymi reklamowania oferowanych usług prawniczych (wobec czego nieraz strona internetowa pozostaje jedynym medium skutecznego dotarcia do klienta na odległość). Czynności związane ze stworzeniem strony internetowej wymagają wiedzy specjalistycznej, której nie posiada, w związku z czym wydatek ten (zdanie nie zostało zakończone – dopisek organu);
2. Zaprojektowanie logo i wizytówek - kreowanie własnego wizerunku jest bardzo istotne z punktu widzenia budowania profilu prowadzonej działalności. Do tego niezbędne było stworzenie logotypu kancelarii, będącego odróżniającym elementem prowadzonej przeze Wnioskodawcę działalności od konkurencji na rynku. Zaprojektowane logo zostało umieszczone na jego stronie internetowej, wizytówkach oraz papierze firmowym (kancelaryjnym) oraz teczkach oferowych i pomoże w odróżnieniu profilu kancelarii u potencjalnych klientów. Z uwagi na fakt, iż prowadzona przeze Wnioskodawcę działalność opiera się w dużej mierze na kontaktach z innymi osobami, posiadanie profesjonalnych wizytówek czy teczek ofertowych jest bardzo pożądane w działalności kancelarii.
3. Tablet - w ramach prowadzonej działalności często jest zmuszony do przemieszczania się i jeździ np. do różnych instytucji, urzędów oraz sądów (w tym wydziałów Krajowego Rejestru Sądowego oraz wydziałów ksiąg wieczystych). Często w ramach podejmowanych czynności zmuszony jest robić notatki w trakcie rozpraw i posiedzeń, w tym posiadać dostęp do aktualnej bazy aktów prawnych i orzecznictwa (systemy informacji prawnych takie jak np. Lex czy Legalis). Do tego nieraz stawiennictwo w sądzie i obecność w urzędach wymaga przeglądania akt prowadzonych postępowań. Analiza dokumentów jest jednym z podstawowych działań podejmowanych w pracy radcy prawnego, zaś utrwalenie dokumentów w formie zdjęć istotne jest również w kontekście potrzeby późniejszego wykorzystania tych materiałów w wykonywanych zadaniach na rzecz klientów. Konieczność wykonywania zdjęć wiąże się również z utrwalaniem innych okoliczności, które w ramach taktyki procesowej mogą zostać wykorzystane podczas sporu sądowego (wizje nieruchomości, zdjęcia postaci, przedmiotów). Przy tym dostęp do tych materiałów zdjęciowych może być potrzebny także w trakcie rozpraw lub posiedzeń sądowych. To wszystko jest możliwe dzięki małemu, przenośnemu urządzeniu w postaci tabletu, który w standardzie jest wyposażony we wbudowany aparat fotograficzny.
4. Notebook - jednym z głównych sposobów świadczenia pomocy prawnej w ramach prowadzonej działalności jest sporządzanie pism, w tym pism procesowych, opinii prawnych i innych stanowisk wyrażanych na piśmie. Prowadzenie działalności gospodarczej jest obecnie niemożliwe bez posiadania sprzętu komputerowego, który umożliwi sporządzanie ww. pism oraz komunikowanie się z klientami w formie elektronicznej, ale też wyszukiwanie niezbędnych informacji i posiadanie dostępu do aktów prawnych, orzecznictwa i komentarzy w Internecie. W ramach czynności wykonywanych przez prawnika przy użyciu komputera jest również odsłuchiwanie nagrań dźwiękowych i audiowizualnych oraz analiza materiałów zdjęciowych (np. dla celów procesowych, w celu udzielenia fachowej pomocy prawnej).
5. Urządzenie wielofunkcyjne (drukarka/skaner/faks w jednym) - jest dopełnieniem konieczności posiadania sprzętu komputerowego. W ramach działalności gospodarczej sporządza się bardzo duże ilości pism, często o różnym charakterze (pisma procesowe, czy pisma przedprocesowe). Dodatkowo w pracy niezbędna jest funkcja skanera w celu utrwalania i przesyłania dokumentów do urządzeń elektronicznych. Faks może być również narzędziem do odbioru korespondencji kierowanej z urzędów czy sądów.
6. Telefon komórkowy - aktywne pozyskiwanie klientów wymaga wielu form komunikowania się, często najszybszą i najbardziej skuteczną jest forma rozmowy telefonicznej. Potencjalny klient winien mieć możliwość prostego i szybkiego skomunikowania się z radcą prawnym, od którego będzie oczekiwać fachowej obsługi. Nadto wskazać należy, iż utrzymywanie pozyskanych klientów wymaga bieżących i ciągłych kontaktów. W przypadku prowadzenia działalności przez prawnika występują często nagłe i nieoczekiwane sytuacje, które wymagają pilnego skonsultowania z klientem, dlatego też posiadanie telefonu służbowego w prowadzonej działalności gospodarczej wydaje się niezbędne.
7. Przenośny dysk twardy - w ramach prowadzonej działalności otrzymuje wiele dokumentów od klientów, które zgodnie z zasadami wykonywania zawodu należy w sposób bezpieczny przechowywać i archiwizować. W tym zakresie niezbędne jest posiadanie zewnętrznego dysku twardego, który można zaszyfrować, w celu zminimalizowania ryzyka nielegalnego przechwycenia danych. Powyższe działania związane są również z potrzebą zachowania tajemnicy zawodowej radcy prawnego na właściwym poziomie oraz spełnienie wymagań związanych z RODO. Do tego ważne jest, by taki dysk twardy wyposażony był w moduł Wi-Fi, tak aby dostęp do dokumentów klientów był możliwy także zdalnie i w każdym możliwym momencie w razie uzasadnionej potrzeby.
8. Pieczątki firmowe - w kontekście posiadania odpowiedniego logotypu i odróżniania się na rynku usług prawniczych konieczne jest także posiadanie odpowiednich pieczątek firmowych, za pomocą których można będzie stemplować sporządzane pisma czy faktury (a także w łatwy sposób oznaczać korespondencję wychodzącą, w tym potwierdzenia nadania). Trzeba nadmienić, że jedną z form aktywności radcy prawnego jest uwierzytelnianie dokumentów, co wymaga opatrzeniem ich treścią „poświadczam za zgodność z oryginałem” ze wskazaniem odpowiedniej daty i miejscowości (właściwych na dzień uwierzytelnienia) - przy dużej ilości dokumentów wydaje się to niemożliwe bez posiadania odpowiedniej pieczątki. Posiadanie pieczątek jest powszechnie spotykane w każdej kancelarii prawnej i bez nich codzienne funkcjonowanie byłoby często niemożliwe.
9. Licencja na oprogramowanie biurowe - w stosunku do posiadania odpowiedniego sprzętu komputerowego niezbędne jest także posiadanie odpowiedniej licencji na oprogramowanie biurowe do wykonywania bieżących zadań w pracy radcy prawnego. Oprogramowanie to powinno dawać możliwość otwierania, edytowania i zapisywania najbardziej popularnych typów plików MS Office (Word - *.doc i *docx, Excel - *xlsx, *.xls, Power Point - *.ppt i inne). Brak takiego oprogramowania może uniemożliwić, bądź znacznie utrudnić bieżące funkcjonowanie, jako że klienci często celem skonsultowania projektu jakiegoś pisma czy umowy wysyłają taki projekt w formie elektronicznej. Trudno sobie wyobrażać, żeby radca prawny mógł odmówić świadczenia pomocy prawnej z uwagi na brak możliwości odczytania, czy też odtworzenia przesłanych mu plików (zresztą przepisy korporacyjne ściśle określają przypadki, kiedy radca prawny takiej pomocy może odmówić i brak odpowiednich warunków technicznych nie jest jednym z nich).
10. Literatura fachowa - w wykonywaniu zawodu jako radca prawny bardzo istotne jest bieżące śledzenie zmian w ustawodawstwie oraz analiza obecnie obowiązujących przepisów. W tym kontekście niezbędne jest wyposażenie kancelarii w fachową literaturę prawniczą (komentarze, zbiory orzecznictwa, monografie itp.). Publikacje te służą w bieżącej działalności, w szczególności sporządzaniu opinii prawnych, pism procesowych, udzielaniu porad prawnych. Brak dostępu do literatury prawniczej utrudnia prawnikowi profesjonalne wykonywanie swoich obowiązków i negatywnie wpływa na jego wizerunek jako przedsiębiorcy i może doprowadzić do zmniejszenia kręgu potencjalnych klientów.
11. Pokrowiec na telefon - z uwagi na konieczność częstego przemieszczania się pomiędzy kancelarią i sądami/urzędami jak wskazano w pkt 3) powyżej, istnieje potrzeba dokładnego zabezpieczenia zakupionego telefonu (pkt 6 powyżej) przed jego uszkodzeniem, dlatego konieczny stał się zakup wysokiej jakości pokrowca chroniącego telefon przed upadkiem czy zarysowaniem.
12. Pokrowiec na tablet - podobnie jak w pkt 11) powyżej - konieczna jest ochrona zakupionego w ramach działalności gospodarczej tabletu przed uszkodzeniami mechanicznymi.
13. Materiały eksploatacyjne - kancelaria radcy prawnego dla swojego bieżącego funkcjonowania musi być wyposażona w odpowiednią ilość materiałów biurowych, tj.: segregatory, teczki, koperty, papier, długopisy, spinacze, zszywacze, dziurkacze i inne materiały eksploatacyjne, które zużywane są na bieżąco (np. tonery do drukarki). Mysz komputerowa - służy do obsługi zakupionego notebooka (pkt 4 powyżej) i znacznie poprawia komfort pracy oraz pozwala na przyspieszenie podejmowanych czynności, a tym samym zwiększa wydajność pracy.

Wnioskodawca uważa, że zarówno w art. 22, jak również w art. 23 UPD nie wskazano na brak możliwości zaliczenia wydatków na zakup wyposażenia do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki na zakup wyposażenia nie zostały w szczególności wymienione w art. 23 ust. 1 UPD, który przewiduje ustawowe wyłączenia przedmiotowe (wskazuje jakie składniki do kosztów uzyskania przychodu nie należą). W związku z powyższym składniki majątkowe nabyte przy wykorzystaniu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2019 r. poz. 1482), stanowią koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy – jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Powyższe przesądza, że (co do zasady) wszelkie otrzymywane przez podatnika dotacje i dopłaty związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą stanowią przychód z tej działalności. Wyjątek stanowią wyłącznie te dotacje, które przeznaczone są na nabycie lub wytworzenie podlegających amortyzacji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Niektóre z dotacji (dofinansowań) mogą jednakże podlegać zwolnieniom przewidzianym w rozdziale 3 omawianej ustawy. I tak zgodnie z:

• art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1482, z późn. zm.),
• art. 21 ust. 1 pkt 137 wskazanej ustawy wolne od podatku dochodowego są środki finansowe otrzymane przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach programu finansowanego z udziałem środków europejskich, o których mowa w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 869, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

Treść przytoczonych przepisów przesądza, że wyłącznie środki otrzymane na podjęcie działalności gospodarczej z Funduszu Pracy podlegają pod ramy zwolnienia wskazanego w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przy czym, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29b, 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Kosztami uzyskania przychodów są tylko racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• być właściwie udokumentowany;
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 49 - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych – w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu - na zakup składników majątku, które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy, i które mają służyć wyłącznie celom prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika.

W myśl rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2019 r., poz. 2544), załącznik nr 1 objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów - punkt 13. wyposażenie – to rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Wobec powyższego wydatki na zakup składników majątku ze środków uzyskanych z Funduszu Pracy, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (w tym przypadku elementy wyposażenia oraz tzw. materiały pomocnicze), których jednostkowa wartość początkowa określona zgodnie z art. 22g ustawy nie przekracza 10.000 zł, i które nie zostały zaliczone przez podatnika do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując, sfinansowanie zakupu wyposażenia i innych wydatków firmowych (tj. na nabycie składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 10.000 zł, które nie zostały zaliczone do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych) ze środków przyznanych z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej - nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pomimo że przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 powołanej ustawy. Co do zasady - nie ma przeszkód, aby Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wyżej wymienione wydatki poniesione na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 10.000 zł, niezaliczonych przez niego do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, które zostały sfinansowane ze środków pochodzących z omawianego dofinansowania – a które, jak Wnioskodawca precyzyjnie uzasadnił, stanowiły wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów w rozumieniu przepisu art. 22 ust. 1 ustawy w odniesieniu do realizowanej przez niego działalności prawniczej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe. Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Wnioskodawca powinien przy tym mieć na uwadze, że postanowienia cytowanego przepisu art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.