Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.289.2019.3.MK
z 30 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 grudnia 2019 r. (data wpływu 30 grudnia 2019 r.), uzupełnionym pismem z 28 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.) oraz pismem z 10 marca 2020 r. (data wpływu 18 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie stwierdzenia czy zawarcie umowy dzierżawy magazynu wraz ze znajdujących się w nim maszynami do obróbki suszu tytoniowego, skutkować będzie powstaniem obowiązku zapłaty podatku akcyzowego po stronie Dzierżawcy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie stwierdzenia czy zawarcie umowy dzierżawy magazynu wraz ze znajdujących się w nim maszynami do obróbki suszu tytoniowego, skutkować będzie powstaniem obowiązku zapłaty podatku akcyzowego po stronie Dzierżawcy. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 19 lutego 2020 r. znak: 0111-KDIB3-3.4013.289.2019.1.MK oraz pismem z 10 marca 2020 r. (data wpływu 18 marca 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 5 marca 2020 r., znak: 0111-KDIB3-3.4013.289.2019.2.MK.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane po uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca jako osoba fizyczna posiadająca status rolnika indywidualnego prowadzącego gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 roku o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1405 z póżn. zm.) zamierza dzierżawić magazyn wraz ze znajdującymi się w nim maszynami do obróbki suszu tytoniowego, od wydzierżawiającego będącego właścicielem magazynu i maszyn, również posiadającego status rolnika indywidualnego w rozumieniu powołanej ustawy. Wnioskodawca będzie zatem dzierżawcą.

Podstawą prawną korzystania przez Wnioskodawcę z magazynu miałaby być umowa dzierżawy w rozumieniu art. 693 § 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145, dalej jako „Kodeks cywilny”) z jednoczesnym prawem do nieodpłatnego używania przez Wnioskodawcę maszyn przeznaczonych do obróbki suszu tytoniowego.

Przedmiotem świadczenia ze strony wydzierżawiającego będzie wydzierżawienie magazynu oraz użyczenie znajdujących się w nim maszyn, z kolei Wnioskodawca będzie korzystał z magazynu i maszyn płacąc wydzierżawiającemu umówiony czynsz dzierżawny.

W dzierżawionym magazynie, przy pomocy użyczonych maszyn, Wnioskodawca będzie dokonywał obróbki suszu tytoniowego w sposób samodzielny. Zarówno susz tytoniowy przed poddaniem go procesowi odżyłowania, jak i powstałe z niego liście i żyły tytoniu, stanowić będą wyłączną własność Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie będzie zaopatrywany przez wydzierżawiającego w susz tytoniowy, wydzierżawiający nie będzie uczestniczył w procesie jego obróbki, jak również nie będzie brał udziału w ewentualnej dalszej odsprzedaży.

Praca maszyn w procesie odżyłowania polega na rozdzieleniu liścia tytoniowego na blaszkę (właściwy surowiec tytoniowy) oraz unerwienie tych liści (żyły tytoniowe). W wyniku tego procesu otrzymuje się pozbawione żył (lub z jej minimalną ilością) wolne elementy blaszki liściowej i oczyszczone z blaszki liściowej nerwy zwane żyłami tytoniowymi.

Na dalszym etapie maszyna dokonywać będzie pakowania powstałego produktu w specjalne kartony C-48 (waga netto kartonu ok. 14 kg) dostarczone przez dzierżawcę (producenta). Blaszki liściowe i żyły tytoniowe będą pakowane i przechowywane oddzielnie, a następnie przewożone do producenta albo bezpośrednio do nabywcy. Wszelkie czynności związane z pakowaniem produktu, jak również jego transportem, będzie wykonywał dzierżawca we własnym zakresie i przy wykorzystaniu własnych środków transportu lub firm przewozowych.

Powstałe na skutek obróbki tytoniu wolne elementy blaszki liściowej i żyły tytoniowe, nie będą poddawane dalszej obróbce, w szczególności nie będą cięte lub w inny sposób dzielone, skręcane, sprasowane, zrolowane lub poszarpane.

Susz tytoniowy składowany będzie sukcesywnie w dzierżawionym magazynie, o czym zostanie poinformowany Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa (KOWR), sprawujący kontrolę nad produkcją suszu tytoniowego.

Wnioskodawca nie prowadzi składu podatkowego.

Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał:

1. Wnioskodawca nie posiada statusu pośredniczącego podmiotu tytoniowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 23b ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 864 z późn. zm.).
   Wnioskodawca jest rolnikiem indywidualnym i należy do grupy producentów rolnych w rozumieniu ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 1026).
   
2. Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy zdarzenia przyszłego wyłącznie w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy dzierżawy magazynu z prawem do korzystania ze znajdujących się w nim maszyn do obróbki suszu tytoniowego, nie zaś procesu tzw. odżyłowania suszu tytoniowego.
   Niezależnie od powyższego, w trakcie przetwarzania suszu tytoniowego przez Wnioskodawcę nie będzie dochodziło do jego zużycia.
   Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca będzie we własnym zakresie oddzielał żyły liścia od blaszki liścia tytoniowego, przy użyciu dzierżawionych przez siebie maszyn do obróbki suszu tytoniowego. Wśród czynności wymienionych w art. 9b ust. 1 Ustawy brak jest czynności związanej z oddzieleniem żyły liścia od blaszki liścia tytoniu. Wnioskodawca nie zamierza przetwarzać suszu tytoniowego tak wyprodukowanego w szczególności poprzez cięcie dzielenie, skracanie.
   W opisanym zdarzeniu przyszłym susz tytoniowy w wyniku wykonanych czynności nadal pozostanie suszem tytoniowym przeznaczonym wyłącznie do sprzedaży.
   
3. Żadne z części tytoniu powstałe w trakcie czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę, nie nadają się do palenia bez dalszego przetworzenia przemysłowego.
   Zgodnie z art. 99a ust. 1 Ustawy, suszem tytoniowym jest tytoń, który nie jest połączony z żywą rośliną i nie jest jeszcze wyrobem tytoniowym, bez względu na jego wilgotność. Skutkiem procesu tzw. odżyłowania, jest wyodrębnienie liścia suszu tytoniowego od żyły suszu tytoniowego, przy czym żaden z produktów nie jest produktem końcowym nadającym się do palenia bez dalszego przetworzenia.
   W związku z powyższym, zarówno żyła liścia tytoniu oddzielona od blaszki liścia, a także liść tytoniu bez żyły, nie mogą zostać uznane za tytoń nadający się do palenia. Wyroby te nie będą spełniały warunków zawartych w art. 98 ust. 1-8 Ustawy, ponieważ będą to liście tytoniu nieprzetworzone, odżyłowane lub częściowo odżyłowane, niepocięte. niepodzielone, nieskręcone, niesprasowane. niezrolowane ani nieposzarpane oraz co ważne nienadające się do palenia bez dalszego przetworzenia przemysłowego.
   Za tytoń do palenia, w myśl art. 98 ust. 5 Ustawy, uznaje się natomiast:
   
   1. tytoń, który został pocięty lub inaczej podzielony, skręcony lub sprasowany w postaci bloków oraz nadający się do palenia bez dalszego przetwarzania przemysłowego,
   2. odpady tytoniowe będące pozostałościami liści tytoniu i produktami ubocznymi uzyskanymi podczas przetwarzania tytoniu lub produkcji wyrobów tytoniowych, oddane do sprzedaży detalicznej, niebędące papierosami, cygarami lub cygaretkami, a nadające się do palenia.
   Powstałe w wyżej wskazany sposób liście i żyły tytoniowe nie będą spełniały definicji tytoniu do palenia z art. 98 ust. 5 Ustawy, gdyż nie zostaną poddane wskazanym w przepisie zabiegom.
   Powstałe na skutek odżyłowania części tytoniu (żyła tytoniowa) stanowiące odpady, poddane będą przez Wnioskodawcę procesowi kompostowania, który również nie stanowi przedmiotu opodatkowania podatkiem akcyzowym.
   
4. Wnioskodawca będąc rolnikiem indywidualnym wszystkie powyżej czynności dokonywać będzie wyłącznie w stosunku do tytoniu pochodzącego z własnej uprawy
   Zgodnie bowiem z art. 9b ust. 1 pkt 6 Ustawy, susz tytoniowy podlega opodatkowaniu podatkiem akcyzowym w przypadku jego nabycia lub posiadania przez inny podmiot niż podmiot prowadzący skład podatkowy, który zużywa susz tytoniowy do produkcji wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich, pośredniczący podmiot tytoniowy lub rolnika, który wyprodukował susz tytoniowy, jeżeli nie została od niego zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał jego sprzedaży.
   Wnioskodawca we własnym zakresie produkuje susz tytoniowy. Pod pojęciem produkcji Wnioskodawca rozumie wysiew, pielęgnację, zbiór suszu tytoniowego oraz poddanie go procesowi tzw. odżyłowania. W stosunku do Wnioskodawcy, który sam wyprodukował susz tytoniowy, mając na uwadze art. 9b ust. 1 pkt 6 Ustawy, nie powstanie obowiązek zapłaty podatku akcyzowego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy zawarcie umowy dzierżawy, w ramach której Wnioskodawca dzierżawiłby magazyn wraz ze znajdującymi się w nim maszynami do obróbki suszu tytoniowego stanowiącymi własność wydzierżawiającego, skutkować będzie powstaniem obowiązku zapłaty podatku akcyzowego po stronie Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy dzierżawy magazynu wraz z prawem do korzystania ze znajdujących się w nim maszyn do obróbki suszu tytoniowego, nie będzie skutkowało powstaniem obowiązku zapłaty podatku po stronie Wnioskodawcy, jak również nie będzie skutkowało powstaniem takiego obowiązku po stronie wydzierżawiającego.

W art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2019 r., poz. 864) zwanej w dalszej części „Ustawą”, został określony jej zakres przedmiotowy, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem akcyzowym podlegają wyroby akcyzowe oraz samochody osobowe, organizacja obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

Z kolei stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 Ustawy, do wyrobów akcyzowych zalicza się wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do Ustawy.

Suszem tytoniowym w rozumieniu art. 99a ust. 1 Ustawy, jest tytoń, który nie jest połączony z żywą rośliną i nie jest jeszcze wyrobem tytoniowym, bez względu na jego wilgotność.

W przypadku suszu tytoniowego, zgodnie z art. 9b ust. 1 Ustawy, przedmiotem opodatkowania podatkiem akcyzowym jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe suszu tytoniowego przez inny podmiot niż podmiot prowadzący skład podatkowy, który zużywa susz tytoniowy do produkcji wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich, lub pośredniczący podmiot tytoniowy,
2. sprzedaż suszu tytoniowego innemu podmiotowi niż podmiot prowadzący skład podatkowy, który zużywa susz tytoniowy do produkcji wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich, lub pośredniczący podmiot tytoniowy, z wyłączeniem sprzedaży przez podmiot prowadzący skład podatkowy, grupę producentów suszu tytoniowego utworzoną na podstawie ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1026), zwaną dalej „grupą producentów”, oraz pośredniczący podmiot tytoniowy, którzy jednocześnie z tą sprzedażą dokonują dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu suszu tytoniowego,
3. import suszu tytoniowego przez inny podmiot niż podmiot prowadzący skład podatkowy, który zużywa susz tytoniowy do produkcji wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich, lub pośredniczący podmiot tytoniowy,
4. zużycie suszu tytoniowego przez pośredniczący podmiot tytoniowy,
5. zużycie suszu tytoniowego przez podmiot prowadzący skład podatkowy do innych celów niż produkcja wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich,
6. nabycie lub posiadanie suszu tytoniowego przez inny podmiot niż podmiot prowadzący skład podatkowy, który zużywa susz tytoniowy do produkcji wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich, pośredniczący podmiot tytoniowy lub rolnika, który wyprodukował susz tytoniowy, jeżeli nie została od niego zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał jego sprzedaży.
   
   

Tylko zatem wykonanie którejkolwiek z czynności przewidzianych w art. 9b ust. 1 Ustawy, powoduje powstanie obowiązku podatkowego.

Jak już wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca i wydzierżawiający nie będą podejmowali żadnych czynności z wymienionych w art. 9b ust. 1 Ustawy. Przedmiotem świadczenia ze strony wydzierżawiającego będzie wydzierżawienie magazynu oraz użyczenie znajdujących się w magazynie maszyn służących do obróbki suszu tytoniowego, przy czym zarówno magazyn, jak i maszyny stanowić będą wyłączną własność wydzierżawiającego, natomiast Wnioskodawca będzie korzystał z magazynu oraz maszyn płacąc wydzierżawiającemu umówiony czynsz dzierżawny oraz dokonując obróbki własnego suszu tytoniowego w sposób samodzielny.

Podstawą prawną korzystania z magazynu będzie, w zamiarze Wnioskodawcy, umowa dzierżawy w rozumieniu art. 693 § 1 Kodeksu cywilnego, natomiast podstawą prawną korzystania z maszyn będzie umowa użyczenia z art. 710 Kodeksu cywilnego.

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz, z kolei przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Samo wytworzenie żyły liścia oddzielonego od blaszki liścia suszu tytoniowego oraz liścia tytoniu po usunięciu z niego żyły liścia suszu tytoniowego, będzie należało do Wnioskodawcy korzystającego z magazynu i maszyn odpowiednio na podstawie umowy dzierżawy i użyczenia, bez jakiejkolwiek aktywności ze strony wydzierżawiającego.

Zgodnie z treścią art. 13 ust. 1 Ustawy, podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą.

Mając na uwadze, że z powołanych powyżej przepisów wynika, że w przypadku suszu tytoniowego ustawodawca objął podatkiem akcyzowym czynności wymienione w art. 9b ust. 1 Ustawy, Wnioskodawca jako dzierżawca nie może zostać uznany za podatnika podatku akcyzowego z tytułu podejmowania opisanych we wniosku czynności.

Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego od wytworzonych przez siebie żył liścia suszu tytoniowego i liści tytoniu z usuniętymi żyłami. Według Wnioskodawcy Ustawa nie przewiduje opodatkowania podatkiem akcyzowym dzierżawy jakichkolwiek pomieszczeń, czy użyczenia jakichkolwiek maszyn na jakikolwiek cel.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 864 z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą” – ustawa określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym dalej „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, wyroby akcyzowe to wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe, susz tytoniowy, płyn do papierosów elektronicznych oraz wyroby nowatorskie, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W pozycji 45 załącznika nr 1 do ustawy, bez względu na kod CN, wymieniono susz tytoniowy.

Za susz tytoniowy w rozumieniu art. 99a ustawy uznaje się, bez względu na wilgotność, tytoń, który nie jest połączony z żywą rośliną i nie jest jeszcze wyrobem tytoniowym.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy w przypadku suszu tytoniowego przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe suszu tytoniowego przez inny podmiot niż podmiot prowadzący skład podatkowy, który zużywa susz tytoniowy do produkcji wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich, lub pośredniczący podmiot tytoniowy;
2. sprzedaż suszu tytoniowego innemu podmiotowi niż podmiot prowadzący skład podatkowy, który zużywa susz tytoniowy do produkcji wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich, lub pośredniczący podmiot tytoniowy, z wyłączeniem sprzedaży przez podmiot prowadzący skład podatkowy, grupę producentów suszu tytoniowego utworzoną na podstawie ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach producentów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1026) zwaną dalej "grupą producentów", oraz pośredniczący podmiot tytoniowy, którzy jednocześnie z tą sprzedażą dokonują dostawy wewnątrzwspólnotowej lub eksportu suszu tytoniowego;
3. import suszu tytoniowego przez inny podmiot niż podmiot prowadzący skład podatkowy, który zużywa susz tytoniowy do produkcji wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich, lub pośredniczący podmiot tytoniowy;
4. zużycie suszu tytoniowego przez pośredniczący podmiot tytoniowy;
5. zużycie suszu tytoniowego przez podmiot prowadzący skład podatkowy do innych celów niż produkcja wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich;
6. nabycie lub posiadanie suszu tytoniowego przez inny podmiot niż podmiot prowadzący skład podatkowy, który zużywa susz tytoniowy do produkcji wyrobów tytoniowych lub wyrobów nowatorskich, pośredniczący podmiot tytoniowy lub rolnika, który wyprodukował susz tytoniowy, jeżeli nie została od niego zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał jego sprzedaży.
   
   

Za sprzedaż uznaje się czynności, o których mowa w art. 9a ust. 2 pkt 1-8 – art. 9b ust. 2 ustawy.

W myśl zatem art. 9a ust. 2 pkt 1-8 w zw. z art. 9b ust. 2 ustawy za sprzedaż suszu tytoniowego uznaje się:

1. sprzedaż, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025, 1104, 1629, 2073 i 2244 oraz z 2019 r. poz. 80);
2. zamianę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
3. wydanie w zamian za wierzytelności;
4. wydanie w miejsce świadczenia pieniężnego;
5. darowiznę, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny;
6. wydanie w zamian za dokonanie określonej czynności;
7. przekazanie lub wykorzystanie na potrzeby reprezentacji albo reklamy;
8. przekazanie przez podatnika na potrzeby osobiste podatnika, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, a także zatrudnionych przez niego pracowników oraz byłych pracowników.
   
   

Jeżeli w stosunku do suszu tytoniowego powstał obowiązek podatkowy w związku z wykonaniem jednej z czynności, o których mowa w ust. 1, to nie powstaje obowiązek podatkowy na podstawie innej czynności podlegającej opodatkowaniu akcyzą, jeżeli kwota akcyzy została określona lub zadeklarowana w należnej wysokości – art. 9b ust. 3 ustawy.

W myśl art. 11a ustawy w przypadku suszu tytoniowego obowiązek podatkowy powstaje z dniem:

1. nabycia wewnątrzwspólnotowego suszu tytoniowego;
2. wydania suszu tytoniowego w przypadku dokonania jego sprzedaży;
3. zużycia suszu tytoniowego;
4. nabycia lub wejścia w posiadanie suszu tytoniowego przez inny podmiot niż podmiot prowadzący skład podatkowy, pośredniczący podmiot tytoniowy, grupę producentów lub rolnika, który wyprodukował susz tytoniowy, jeżeli nie została od niego zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży suszu tytoniowego;
5. powstania długu celnego, w przypadku importu suszu tytoniowego.
   
   

Podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą – art. 13 ust. 1 ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Z kolei w rozumieniu art. 710 Kodeksu cywilnego, przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego, zgodnie z którym Wnioskodawca dzierżawił będzie na podstawie umowy dzierżawy magazyn wraz ze znajdującymi się w nim maszynami do obróbki suszu tytoniowego stanowiącymi własność wydzierżawiającego, nie będzie skutkować powstaniem obowiązku zapłaty podatku akcyzowego po stronie Wnioskodawcy (Dzierżawcy).

Dzierżawa bowiem przez Wnioskodawcę magazynu wraz ze znajdującymi się w nim maszynami do obróbki suszu tytoniowego, nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym, której konsekwencją byłoby powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w akcyzie i uznania Wnioskodawcy za podatnika akcyzy w tym zakresie.

W konsekwencji odpowiadając wprost na pytanie Wnioskodawcy, stanowisko w tym zakresie uznać należy za prawidłowe.

Organ w tym miejscu zastrzega, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zapytania Zainteresowanego (Dzierżawcy), dotyczącego dzierżawy magazyn wraz ze znajdującymi się w nim maszynami do obróbki suszu tytoniowego i wyłącznie jego sytuacji prawnopodatkowej w zakresie związanym z ustawą o podatku akcyzowym.

Pozostałem kwestie opisane we wniosku, które nie zostały objęte zapytaniem i nie dotyczą sytuacji prawnopodatkowej Zainteresowanego, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54§ 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.