2020.03.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.41.2020.1.KT
z 20 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 14 stycznia 2020 r. (data wpływu 17 stycznia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

uznania za organizatora transakcji, objętych zakresem wniosku, Wnioskodawcę 1 i w konsekwencji uznania transakcji realizowanych przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 jako ruchomej dostawy towarów i opodatkowania ww. transakcji stawką podatku VAT w wysokości 0%, do 1 stycznia 2020 r. (pytanie oznaczone jako nr 1);

braku opodatkowania podatkiem VAT przez Wnioskodawcę 2 czynności związanych z udziałem w transakcjach oraz niewykazywania ich w deklaracji podatkowej (pytanie oznaczone jako nr 2)

– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia dostaw dokonanych przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 w ramach transakcji łańcuchowych.

We wniosku złożonym przez:

Zainteresowanego będącego stroną postępowania: Wnioskodawca 1

Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: Wnioskodawca 2

przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca 1 (dalej jako: „Wnioskodawca 1” lub „Spółka”) jest zarejestrowana na terenie kraju jako czynny podatnik VAT i podatnik VAT-UE. Przedmiotem jej działalności jest m.in. produkcja odlewów z żeliwa, np. złączek czy zaworów. Wnioskodawca 1 część swoich produktów sprzedaje na rzecz spółki powiązanej Wnioskodawca 2 (dalej jako: „Wnioskodawca 2”, łącznie dalej jako: „Strony” lub „Zainteresowani”).

Wnioskodawca 2 jest podmiotem z siedzibą w Belgii, zarejestrowanym dla celów VAT zarówno na terenie Belgii, jak i Polski jako czynny podatnik VAT i VAT-UE. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy 2 jest sprzedaż i rozwój instalacji rurowych, tryskaczy, łączników, kształtek, zaworów, osprzętu oraz wynajem narzędzi wykorzystywanych w różnych gałęziach przemysłu na rzecz odbiorców z całego świata. Wnioskodawca 2 posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce dla VAT.

W ramach prowadzonej działalności Strony dokonują różnego rodzaju transakcji, w tym również tzw. transakcji łańcuchowych, tj. transakcji, w ramach których kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy. W niektórych z tych transakcji występują jednocześnie obie Strony (jako kolejne podmioty w łańcuchu dostaw) oraz podmioty trzecie – tych transakcji dotyczy niniejszy wniosek.

W ramach transakcji łańcuchowych będących przedmiotem wniosku o interpretację, realizowanych przez Strony, występują zazwyczaj 3 podmioty:

pierwszym z nich jest Wnioskodawca 1 (tj. podmiotem, od którego towar jest wysyłany bezpośrednio do finalnego nabywcy);

drugim podmiotem w łańcuchu jest Wnioskodawca 2,

ostatnim podmiotem, w zależności od konkretnej transakcji, może być kontrahent z kraju członkowskiego Unii Europejskiej (będący podatnikiem VAT w tym kraju) lub też kontrahent z kraju trzeciego nienależącego do Unii Europejskiej (dalej: „Odbiorca”).

Towar jest wysyłany z Polski bezpośrednio od Wnioskodawcy 1 odpowiednio do innego kraju unijnego lub kraju spoza UE.

W zakresie modelu transakcji opisywanego na potrzeby niniejszego wniosku:

transakcje dokonywane pomiędzy pierwszym a drugim w łańcuchu podmiotem (tj. pomiędzy Wnioskodawcą 1 a Wnioskodawcą 2) realizowane są w oparciu o reguły INCOTERMS ExW;

transakcje dokonywane pomiędzy drugim a trzecim w łańcuchu podmiotem (tj. Wnioskodawcą 2 a Odbiorcą z innego kraju Unii Europejskiej lub z kraju trzeciego), realizowane są w oparciu o jedną z następujących reguł INCOTERMS:
- dla transakcji z krajami poza UE: CIF, CFR, CPT albo DAP;
- dla transakcji wewnątrz UE: DAP.

Ryzyka związane z towarem przechodzą ze sprzedawcy na nabywcę zgodnie z regułami Incoterms.

W ramach realizowanych przez Strony transakcji łańcuchowych, w związku z organizacją transportu podejmowany jest szereg czynności:

Wnioskodawca 2 odpowiedzialny jest za takie czynności i obowiązki jak:

wybór przewoźnika (obejmuje to także takie czynności jak uzgodnienie cen z przewoźnikiem, a także podpisanie ewentualnej umowy z przewoźnikiem dotyczącej transportu towarów) oraz pokrycie kosztów transportu,

nadzorowanie towarów będących przedmiotem dostawy, w trakcie transportu,

dokonywanie skarg i zażaleń związanych z transportem,

nadzorowanie punktualności dostaw.

Wnioskodawca 1 jest odpowiedzialny za takie czynności i obowiązki jak:

kontakt telefoniczny z przewoźnikiem w sprawie transportu towarów,

zarządzanie procesem przygotowywania towaru do wysyłki, obejmującym szereg czynności faktycznych dotyczących całego procesu,

potwierdzenie przewoźnikowi dostępności konkretnych towarów,

potwierdzenie przewoźnikowi daty wydania i załadunku konkretnego zamówienia,

ustalanie z przewoźnikiem sposobu załadunku konkretnego zamówienia,

określenie przewoźnikowi wymagań dotyczących środka transportu,

generowanie listu przewozowego związanego z konkretną dostawą.

W przypadkach dotyczących wywozu towarów z Polski poza UE w dokumentach celnych jako „Exporter of records" wskazywany jest przy tym Wnioskodawca 2.

Dla potrzeb tych transakcji Wnioskodawca 2 co do zasady nie planuje posługiwać się polskim numerem VAT UE (o ile nie będzie to konieczne w związku z zasadami wynikającymi z opodatkowania VAT transakcji łańcuchowych). Opisywane transakcje realizowane są/będą zarówno przed, jak i po 1 stycznia 2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w przedstawionych okolicznościach Spółka powinna zostać uznana za organizatora transportu w ramach transakcji łańcuchowych, a w związku z tym transakcja realizowana przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 stanowi w każdym z przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przypadków tzw. ruchomą dostawę towarów i w konsekwencji Wnioskodawcy 1 przysługuje / będzie przysługiwać prawo do zadeklarowania tych transakcji w Polsce jako opodatkowana stawką 0% VAT:
1. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT)
2. eksport towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 41 ust. 6 ustawy o VAT)?

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1: czy prawidłowe jest podejście, zgodnie z którym Wnioskodawca 2 nie ma/nie będzie miał w Polsce żadnych obowiązków na gruncie przepisów ustawy o VAT w związku z udziałem w opisanych transakcjach (tzn. zakup od Wnioskodawcy 1, ani sprzedaż do Odbiorcy z UE lub spoza UE nie będzie dla Wnioskodawcy 2 czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce i nie będzie konieczne ujęcie ich w polskich rozliczeniach VAT Wnioskodawcy 2)?

W przypadku uznania w pytaniu nr 1 stanowiska Stron za nieprawidłowe (tj. uznania, że to Wnioskodawca 2 powinien być uznany za organizatora transportu w ramach realizowanych transakcji łańcuchowych): czy w transakcjach opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym:
- Scenariusz (a) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach DAP;
- Scenariusz (b) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CFR lub CIF,
- Scenariusz (c) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CPT,

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT)
eksport towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 41 ust. 6 ustawy o VAT)?

W przypadku uznania w pytaniu nr 5 stanowiska Stron za prawidłowe: czy prawidłowe jest podejście zgodnie z którym w transakcjach opisanych w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym:
- Scenariusz (a) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach DAP,
- Scenariusz (b) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CFR lub CIF,
- Scenariusz (c) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CPT,

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad. 1) (oznaczone jako Ad. 1 we wniosku)

W przedstawionych okolicznościach Spółka powinna zostać uznana za organizatora transportu w ramach transakcji łańcuchowych, a w związku z tym transakcja realizowana przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 stanowi w każdym z przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przypadków tzw. ruchomą dostawę towarów. W konsekwencji Wnioskodawcy 1 będzie przysługiwać prawo do zadeklarowania tych transakcji w Polsce jako opodatkowane stawką 0% VAT:

wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT) albo
eksport towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 41 ust. 6
ustawy o VAT).

Ad. 2) (oznaczone jako Ad. 2 we wniosku)

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1: zdaniem Stron prawidłowe jest podejście zgodnie z którym Wnioskodawca 2 nie ma/nie będzie miał w Polsce żadnych obowiązków na gruncie przepisów ustawy o VAT w związku z udziałem w opisanych transakcjach (tzn. zakup od Wnioskodawcy 1, ani sprzedaż do Odbiorcy z UE lub spoza UE nie będzie Wnioskodawcy 2 czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce i nie będzie konieczne ujęcie ich w polskich rozliczeniach VAT Wnioskodawcy 2).

Ad. 3) (oznaczone jako Ad. 5 we wniosku)

W przypadku uznania w pytaniu nr 1 stanowiska Stron za nieprawidłowe (tj. uznania, że to Wnioskodawca 2 powinien być uznany za organizatora transportu w ramach realizowanych transakcji łańcuchowych): zdaniem Zainteresowanych w transakcjach opisanych w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym:

Scenariusz (a) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach DAP, lub

Scenariusz (b) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CFR lub CIF, lub

Scenariusz (c) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CPT,

- mimo wszystko transakcja realizowana przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 stanowi/stanowić będzie tzw. ruchomą dostawę towarów i w konsekwencji Wnioskodawcy 1 przysługuje/będzie przysługiwać prawo do zadeklarowania tych transakcji w Polsce jako opodatkowana stawką 0% VAT: (i) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT) albo (ii) eksport towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 41 ust. 6 ustawy o VAT).

Ad. 4) (oznaczone jako Ad. 6 we wniosku)

W przypadku uznania w pytaniu nr 5 stanowiska Stron za prawidłowe: zdaniem Zainteresowanych w transakcjach opisanych w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym:

Scenariusz (a) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach DAP,

Scenariusz (b) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CFR lub CIF,

Scenariusz (c) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CPT,

Wnioskodawca 2 nie ma/nie będzie miał w Polsce żadnych obowiązków na gruncie przepisów ustawy o VAT w związku z udziałem w opisanych transakcjach (tzn. zakup od Wnioskodawcy 1, ani sprzedaż do Odbiorcy z UE lub spoza UE nie będzie Wnioskodawcy 2 czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce i nie będzie konieczne ujęcie ich w polskich rozliczeniach VAT Wnioskodawcy 2).

Uzasadnienie stanowiska Stron

Ad. 1)

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o eksporcie towarów – rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

dostawcę lub na jego rzecz, lub
nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez właściwy organ celny określony w przepisach celnych.

Z kolei zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Na mocy art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z kolei art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT stanowi, że miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Co więcej, art. 22 ust. 2 ustawy o VAT wskazuje, iż w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie (tzw. dostawa ruchoma); jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 3 ustawy o VAT, dostawę towarów, która:

poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;

następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.

Z kolei art. 41 ust. 6 ustawy o VAT stanowi, że stawkę podatku 0% stosuje się w eksporcie towarów, o którym mowa w ust. 4 i 5, pod warunkiem że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jak wynika z powyżej przywołanych przepisów, w przypadku transakcji łańcuchowych, gdzie ten sam towar jest przedmiotem kilku kolejnych dostaw, ale jest przemieszczany od pierwszego podmiotu w łańcuchu do ostatniego, przyjmuje się, iż miejsce ma wyłącznie jedna wysyłka (transport). Dostawa, do której można przyporządkować transport jest tzw. dostawą ruchomą, a wszystkie inne dostawy w łańcuchu są tzw. dostawami nieruchomymi.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie EMAG o sygn. C-245/04 z 6 kwietnia 2006 r.: „Jeżeli dostawą, która skutkuje wysyłką lub wewnątrzwspólnotowym transportem towarów – i której odpowiada zatem wewnątrzwspólnotowe nabycie opodatkowane w państwie członkowskim zakończenia tej wysyłki lub transportu – jest pierwsza z dwóch następujących po sobie dostaw, uznaje się, że druga dostawa została dokonana w miejscu dokonania poprzedzającego ją nabycia wewnątrzwspólnotowego, tzn. w państwie członkowskim zakończenia wysyłki lub transportu. Natomiast jeżeli dostawą skutkującą wysyłką lub transportem wewnątrzwspólnotowym towarów jest druga z dwóch następujących po sobie dostaw, pierwszą dostawę, która w domyśle miała miejsce przed dokonaniem wysyłki lub transportu towarów, uznaje się za dokonaną w państwie członkowskim, w którym wysyłka ta lub transport zostały rozpoczęte”.

Podstawową kwestią z punktu widzenia określenia właściwego sposobu opodatkowania poszczególnych dostaw w ramach realizowanej transakcji łańcuchowej jest ustalenie, który z podmiotów biorących udział w przedstawionym we wniosku łańcuchu dostaw, jest w rzeczywistości podmiotem organizującym transport towarów, a kolejno przyporządkowanie transportu do dostawy.

Podkreślenia wymaga fakt, iż obowiązujące regulacje ustawy o VAT nie zawierają w swej treści definicji podmiotu organizującego transport ani też nie determinują katalogu czynności, których wykonanie w ramach realizowanej transakcji przekładałoby się wprost na możliwość ich łącznego określenia jako organizacji transportu.

Zgodnie z definicją ze Słownika Języka Polskiego PWN (sjp.pwn.pl) pojęcie „organizować” oznacza planować i koordynować poszczególne etapy jakichś działań.

Pojęcie organizatora transportu kształtowane jest w ramach praktyki organów podatkowych prezentowanej zarówno w wydawanych interpretacji indywidualnych, jak również w wyrokach sądów administracyjnych.

Biorąc pod uwagę aktualne podejście prezentowane przez organy podatkowe w ramach wydawanych interpretacji indywidulanych należy dojść do wniosku, iż o tym, do której z dostaw dokonywanych w ramach realizowanej transakcji łańcuchowej należy przypisać transport decyduje to, który z uczestniczących w niej podmiotów jest odpowiedzialny za techniczna organizację transportu. Zgodnie z prezentowanym przez organy podatkowe podejściem, bez znaczenia pozostaje w omawianym przypadku fakt ponoszenia kosztów transportu towarów czy też fakt zawarcia umowy z konkretnym przewoźnikiem.

Przykładowo, wspomniane wytyczne dotyczące zasad ustalania podmiotu będącego organizatorem transportu w ramach łańcucha dostaw wskazane zostały w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 30 sierpnia 2019 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.357.2019.2.PR), w której organ podatkowy uznał, iż: „(...) przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Dlatego też przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów. Bez znaczenia dla organizacji/przyporządkowania transportu pozostaje natomiast kwestia wyboru przewoźnika czy ponoszenia kosztów transportu. Kryterium przy ocenie tego, do której dostawy powinien zostać przyporządkowany transport jest to kto organizuje/zleca przedmiotowy transport, nie zaś kto wskazuje przewoźnika i jest obciążany kosztami transportu”;

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 30 kwietnia 2019 r. (sygn. 0114-KDIP1-2.4012.129.2019.2.RM), w której uznał, że: „w celu ustalenia dostawy, której przyporządkowany jest transport towarów należy poddać analizie okoliczności związane z organizacją transportu, tzn. jakie czynności faktyczne związane z transportem podjął każdy z uczestników transakcji łańcuchowej. Przy czym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport towarów kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu”;

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 23 kwietnia 2018 r. (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.97.2018.2.JN), w której uznał, że: „Niewątpliwe ustalenie z przewoźnikiem terminu i miejsca odbioru towarów i ich dostawy, rozmiary i ilość dostarczanych towarów, potwierdzenie dostępności towarów i ich gotowości do odbioru, uzgodnienie sposobu załadunku towarów i wymogów, jakie muszą spełniać środki transportu oraz odpowiedzialność za przygotowanie i załadunek towarów stanowią zasadnicze elementy procesu przygotowania i organizacji transportu towarów, wypełniające przywołaną powyżej definicję „przyporządkowania”. Jednocześnie przez „organizację” należy rozumieć „sposób zorganizowania czegoś lub organizowanie czegoś”. Dlatego też przez organizację transportu towarów należy rozumieć planowanie, jak i koordynowanie poszczególnych etapów wywozu towarów. Bez znaczenia dla organizacji/przyporządkowania transportu pozostaje natomiast kwestia ponoszenia jego kosztów. Dla oceny podatkowej dokonywanej dostawy nie jest istotne, który z podmiotów ostatecznie ponosi koszty transportu. Kryterium przy ocenie tego, do której dostawy powinien zostać przyporządkowany transport jest to kto organizuje/zleca przedmiotowy transport, nie zaś kto ostatecznie i w jaki sposób jest obciążany jego kosztami”;

Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 20 lutego 2018 r., (sygn. 0112-KDIL1-3.4012.649.2017.2.PR), w której organ podatkowy odstępując od uzasadnienia zgodził się, iż to pierwszy podmiot w łańcuchu jest podmiotem organizującym transport, realizującym następujące czynności: „podejmowanie (inicjowanie) kontaktu z przewoźnikiem odpowiedzialnym za transport towarów (względnie przejmie kontakt od Dealera po zainicjowaniu kontaktu z przewoźnikiem); – uzgadnianie z przewoźnikiem daty odbioru produktów oraz termin realizacji dostawy do Dealera; – informowanie przewoźnika o szczegółach dotyczących transportu – takich jak waga i rozmiar łodzi, nr HIN łodzi, miejsce odbioru towarów oraz datę ich załadunku; – uzgadnianie z przewoźnikiem sposobu załadunku towarów i wymogów, jakie muszą spełniać środki transportu”;

Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 15 marca 2016 r., (sygn. IBPP4/4512-15/16/PK), w której organ uznał: „Spółka zajmuje się operacyjną organizacją transportu, tzn. podejmuje następujące czynności: (i) podejmuje (inicjuje) kontakt z przewoźnikiem/spedytorem odpowiedzialnym za transport towarów; (ii) uzgadnia z tym podmiotem termin odbioru, rozmiary oraz wagę dostarczanych towarów; (iii) generuje awizo transportowe lub inny podobny dokument (Informację) oraz przesyła przedsiębiorstwu transportowemu numer zamówienia upoważniający do odbioru towaru w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonym terminie; (iv) wspólnie z przewoźnikiem ustala ilość i rozmiar opakowań (np. kontenerów) transportowych oraz sporządza potwierdzający to dokument („Load Order”); (v) uzgadnia z przewoźnikiem sposób załadunku towarów i wymogi, jakie muszą spełniać środki transportu (w tym celu Spółka przesyła przewoźnikowi instrukcję dotyczącą załadunków i rozładunków obowiązującą na terenie zakładów Spółki, przedstawia inne wymogi dotyczące m.in. wielkości podstawianego środka transportu, sposobu umieszczenia przewożonego towaru, itd.). Przenosząc powyższe na grunt przytoczonych przepisów należy stwierdzić, że zakres czynności, które wykonuje Spółka w związku z organizowaniem transportu - nawet jeżeli to nie ona wskazuje firmę transportowa – przesądza o tym, że to Spółka jest organizatorem transportu”;

Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 października 2016 r., sygn. IPPP3.4512.659.2016.1.RM, w której organ podatkowy wskazał: „Przy tym, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport kluczową okolicznością jest to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłka towarów. Bez wpływu na powyższe pozostaje fakt kto jest obciążony kosztami transportu”;

Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 października 2016 r., sygn. ITPP3/4512-455/16/MD, w której organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko wnioskodawcy: „W ocenie Spółki, dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport kluczową okolicznością nie jest to, kto formalnie płaci za transport, i na rzecz którego podmiotu wystawiana jest faktura dokumentująca transport, lecz to, który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. W tym zakresie istotnym jest, który z podmiotów w szczególności: (i) kontaktuje się z przedsiębiorstwem transportowym w celu potwierdzenia dostępności towaru do odbioru; (ii) uzgadnia z przedsiębiorstwem transportowym termin odbioru, rozmiary oraz wagę towarów; (iii) uzgadnia sposób załadunku towarów i wymogi jakie muszą spełniać środki transportu; (iv) generuje numer zamówienia oraz przesyła przedsiębiorstwu transportowemu numer zamówienia upoważniający do odbioru towaru w wyznaczonym miejscu i o wyznaczonym terminie; (v) kontaktuje się z pierwszym w łańcuchu dostaw sprzedawcą w celu potwierdzenia daty oraz innych szczegółów wysyłki; (vi) udziela przedsiębiorcy transportowemu wskazówek dotyczących bezpiecznego załadunku, transportu oraz rozładunku towarów”;

Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 listopada 2015 r., sygn. IPPP3/4512-710/15-2/JF, w której organ uznał za prawidłowe następujące stanowisko „(...) podmiotem który organizował wysyłkę lub transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 Ustawy o VAT w ramach opisanych w stanie faktycznym transakcji (...) był Polski Dostawca, jako podmiot, który: (i) Po uzgodnieniu zakresu dostawy ze Spółką, kontaktował się z przewoźnikiem w celu potwierdzenia dostępności oraz gotowości Produktów do odebrania; (ii) Uzgadniał z przewoźnikiem datę odbioru Produktów oraz ich dostawy; (iii) informował przewoźnika o szczegółach transportu – takich jak waga i rozmiar Produktów; (iv) Dokładne miejsce odbioru towarów oraz datę ich załadunku – nie zaś Spółka, jako podmiot, która zawarła urnowe z przewoźnikiem oraz była przez przewoźnika obciążana kosztami transportu”.

Podobne stanowisko prezentowane jest także przez sądy. Przykładowo, w wyroku WSA w Poznaniu o sygn. I SA/Po 2/18 z 16 lutego 2018 r., sąd uznał, że: „Dla ustalenia, który z podmiotów jest odpowiedzialny za wysyłkę lub transport, kluczowa okolicznością nie jest to, kto formalnie płaci za transport i na rzecz którego podmiotu wystawiana jest faktura VAT dokumentującą transport, lecz aspekt. który podmiot rzeczywiście jest odpowiedzialny za techniczne i organizacyjne aspekty związane z organizacją oraz wysyłką towarów. W tym zakresie w orzecznictwie ukształtowało się stanowisko, że istotne jest między innymi to, który z podmiotów kontaktuje się z firmą transportową w celu potwierdzenia dostępności towaru; uzgadnia z firmą transportowa termin i miejsce odbioru towarów, ich ilość; uzgadnia sposób załadunku towarów, ewentualnie rodzaj środka transportu, czy też udziela firmie transportowej sugestii co do bezpiecznego załadunku, transportu, rozładunku oraz innych szczegółów wysyłki. (...) Nie można przypisać organizacji transportu osobie, która nie zna miejsca załadunku, rozładunku towaru, instrukcji czy poleceń z nim związanych; nie wie czy transport towarów był ubezpieczony, a jeżeli tak to kto go ubezpieczył; jakim samochodem przedmiotowe towary były przewożone; jakie dokumenty związane z tym transportem dotarły do firmy [...], kto i kiedy te dokumenty wypisał, podpisał (...)”.

Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, że w ramach transakcji przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zdaniem Spółki to Wnioskodawca 1 ma bezpośredni kontakt z przewoźnikiem i to Wnioskodawca 1 w ocenie Stron planuje i koordynuje transport, realizuje bowiem następujące czynności:

kontakt telefoniczny z przewoźnikiem w sprawie uzgodnienia zasad transportu towarów,

zarządzanie procesem przygotowywania towaru do wysyłki, obejmującym szereg czynności faktycznych dotyczących całego procesu,

potwierdzenie przewoźnikowi dostępności konkretnych towarów,

potwierdzenie przewoźnikowi daty wydania i załadunku konkretnego zamówienia,

ustalanie z przewoźnikiem sposobu załadunku konkretnego zamówienia,

określenie przewoźnikowi wymagań dotyczących środka transportu,

generowanie listu przewozowego związanego z konkretną dostawą.

Tym samym, zdaniem Spółki, w świetle wskazanych powyżej interpretacji i wyroków sądów administracyjnych to Wnioskodawca 1 powinien zostać uznany za organizatora transportu, nawet jeśli Wnioskodawca 2 realizuje w ramach analizowanych transakcji następujące czynności:

wybór przewoźnika (obejmuje to także takie czynności jak uzgodnienie cen z przewoźnikiem, a także podpisanie ewentualnej umowy z przewoźnikiem dotyczącej transportu towarów) oraz pokrycie kosztów transportu,

nadzorowanie towarów będących przedmiotem dostawy, w trakcie transportu,

dokonywanie skarg i zażaleń związanych z transportem,

nadzorowanie punktualności dostaw.

W konsekwencji, w ramach analizowanych transakcji łańcuchowych to dostawie realizowanej przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 powinien zostać przyporządkowany transport i tą dostawę należy uznać za tzw. dostawę ruchomą. W związku z tym, w zależności od tego, czy krajem docelowym wysyłki transportu będzie kraj UE albo kraj spoza UE, w przypadkach przedstawionych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 będą stanowiły dla Wnioskodawcy 1 odpowiednio WDT (dla dostaw do krajów UE innych niż Polska) albo eksport towarów (dla dostaw towarów do krajów spoza UE).

Ad. 2)

W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, jeśli Spółka będzie zobowiązana do zadeklarowania:

WDT (dla dostaw realizowanych finalnie na rzecz Odbiorców w innych krajach UE) lub

eksportu towarów (dla dostaw realizowanych finalnie na rzecz Odbiorców w krajach spoza UE),

- będą to jedyne transakcje opodatkowane VAT w Polsce w ramach opisanych transakcji łańcuchowych. Wiążą się one bowiem z wywozem towarów odpowiednio poza Polskę (do kraju UE lub spoza UE).

W rezultacie, zdaniem Stron Wnioskodawca 2 nie ma / nie będzie miał w Polsce żadnych obowiązków na gruncie przepisów ustawy o VAT w związku z udziałem w opisanych transakcjach (tzn. zakup od Wnioskodawcy 1, ani sprzedaż do Odbiorcy z UE lub spoza UE nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT po stronie Wnioskodawcy 2 w Polsce i nie będzie konieczne ujęcie ich w polskich rozliczeniach VAT Wnioskodawcy 2).

Ad. 3) i 4) (oznaczone we wniosku jako Ad. 5 i Ad. 6 we wniosku)

W przypadku uznania stanowiska Stron w zakresie pytania 1 za nieprawidłowe (tj. w przypadku uznania, że w przedstawionych okolicznościach Wnioskodawca 2 powinien być uznany za organizatora transportu), w ocenie Spółki należy przeanalizować scenariusze opisane w pytaniu 5, które występują niezależnie od siebie w ramach transakcji jakie Strony obecnie realizują/będą realizować z Odbiorcami.

Scenariusze mogą objąć następujące sytuacje:

Scenariusz (a) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach DAP,

Scenariusz (b) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CFR lub CIF,

Scenariusz (c) – dostawy realizowane przez Wnioskodawcę 2 do Odbiorców na warunkach CPT.

Przy czym zdaniem Stron, jakkolwiek argumentacja może się różnić w przypadku poszczególnych scenariuszy, finalnie wniosek powinien być analogiczny w każdym z tych scenariuszy, tj.:

mimo wszystko transakcja realizowana przez Wnioskodawcę 1 na rzecz Wnioskodawcy 2 stanowi tzw. ruchomą dostawę towarów i w konsekwencji Wnioskodawcy 1 przysługuje/będzie przysługiwać prawo do zadeklarowania tych transakcji w Polsce jako opodatkowanych stawką 0% VAT jako: (i) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT) albo (ii) eksport towarów (zakładając, że zostaną spełnione warunki, o których mowa w art. 41 ust. 6 ustawy o VAT), oraz

Wnioskodawca 2 nie ma/nie będzie miał w Polsce żadnych obowiązków na gruncie przepisów ustawy o VAT w związku z udziałem w opisanych transakcjach (tzn. zakup od Wnioskodawcy 1, ani sprzedaż do Odbiorcy z UE lub spoza UE nie będzie Wnioskodawcy 2 czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce i nie będzie konieczne ujęcie ich w polskich rozliczeniach VAT Wnioskodawcy 2).

Scenariusz (a) – Odbiorcy z UE i spoza UE:

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie EMAG o sygn. C-245/04 z 6 kwietnia 2006 r.: „(...) nawet jeśli dwie następujące po sobie dostawy skutkują tylko jedynym przemieszczeniem towarów, to należy uznać, że nastąpiły one jedna po drugiej. W rzeczywistości pośredni nabywca może przenieść na drugiego nabywcę prawo do rozporządzania towarem jak właściciel dopiero wtedy, gdy otrzymał je wcześniej od pierwszego sprzedawcy, a zatem druga dostawa może mieć miejsce dopiero wtedy, gdy zrealizowana zostanie pierwsza dostawa”.

W tym miejscu Spółka pragnie przywołać wyrok TSUE w sprawie Euro Tyre, gdzie Trybunał stwierdził, iż w sytuacji, w której towar jest wysyłany lub transportowany od pierwszego dostawcy do ostatecznego nabywcy przez podmiot pośredniczący, dla oceny, która transakcja skutkuje wysyłką lub transportem towarów kluczowe jest określenie, gdzie podmiot pośredniczący przenosi prawo do dysponowania towarem jak właściciel na ostatecznego nabywcę: „W przypadku gdy nabywca uzyskuje prawo do rozporządzania towarem jak właściciel w państwie członkowskim dostawy i przejmuje na siebie obowiązek przetransportowania go do państwa członkowskiego przeznaczenia, jak ma to miejsce w przypadku dostaw, których warunkiem jest odbiór towarów z magazynu dostawcy, powinny być brane pod uwagę w miarę możliwości intencje nabywcy w chwili nabycia, o ile są one poparte obiektywnymi okolicznościami (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie X, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo). (...) W okolicznościach takich jak rozpatrywane przez sąd krajowy, w których pierwszy nabywca, jaki uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku VAT przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego”.

Z kolei w wyroku TSUE w sprawie VSTR o sygn. C-587/10 z 27 września 2012 r. Trybunał stwierdził, że: „(...) Jeżeli chodzi o okoliczności faktyczne, które mogą być brane pod uwagę, Trybunał orzekł już, że jeżeli pierwszy nabywca, który uzyskał prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terytorium państwa członkowskiego pierwszej dostawy, wskazuje na zamiar przetransportowania tego towaru do innego państwa członkowskiego i przedstawia swój numer identyfikacyjny nadany do celów podatku VAT przez to ostatnie państwo, transport wspólnotowy powinien zostać przypisany pierwszej dostawie, pod warunkiem że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na drugiego nabywcę w państwie członkowskim przeznaczenia transportu wewnątrzwspólnotowego (zob. ww. wyrok w sprawie Euro Tyre Holding, pkt 44, 45)”.

W związku z tym, jeśli Organ uznałby Wnioskodawcę 2 za organizatora transportu, wówczas zdaniem Stron w przypadku Scenariusza (a) to pierwsza transakcja powinna zostać uznana za transakcję ruchomą korzystającą z prawa do zastosowania stawki 0% VAT dla WDT (w przypadku wywozu do kraju UE) albo eksportu towarów (w przypadku wywozu do kraju trzeciego). W konsekwencji druga dostawa realizowana przez Wnioskodawcę 2 jest dostawą krajową mającą miejsce w kraju docelowym.

Powyższe wnioski dotyczyć będą zarówno transakcji realizowanych przez 1 stycznia 2020 r., jak i po tej dacie.

Scenariusz (b) oraz Scenariusz (c) – Odbiorcy spoza UE:

W przypadku uznania stanowiska Stron za nieprawidłowe w pytaniu nr 1, mając na uwadze przede wszystkim podział zadań pomiędzy Wnioskodawcą 1 i Wnioskodawcą 2 związanych z organizacją transportu, to i tak w ocenie Stron nie sposób uznać, że druga dostawa jest tzw. dostawą ruchomą, tj. eksportem towarów w przypadku wywozu do kraju spoza UE.

W obu scenariuszach to Wnioskodawca 2 ponosi koszty transportu (na bazie uzgodnionych warunków CFR, CIF lub CPT) i w relacji z Odbiorcą to on jest odpowiedzialny za kontakt z przewoźnikiem. W oparciu bowiem o wskazane warunki Incoterms CFR/CIF sprzedający (tu Wnioskodawca 2 jako sprzedający wobec Odbiorców) musi zawrzeć umowę przewozu oraz opłacić koszty i fracht, niezbędne do przywiezienia towaru do wymienionego z nazwy portu przeznaczenia. Podobnie, warunek Incoterms CPT oznacza, że to sprzedający w danej relacji dwóch podmiotów (tu: „Wnioskodawca 2” oraz „Odbiorca”) ponosi koszty frachtu.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Stron, patrząc przede wszystkim na całokształt działań realizowanych zarówno przez Wnioskodawcę 1, jak i Wnioskodawcę 2 związanych z organizacją transportu, to dostawa realizowana pomiędzy Stronami stanowi tzw. dostawę ruchomą korzystającą z prawa do zastosowania stawki VAT 0% dla odpowiednio WDT albo eksportu towarów. Zdaniem Stron błędem byłoby przypisanie dostawy ruchomej do dostawy realizowanej przez Wnioskodawcę 2 na rzecz Odbiorcy.

Podsumowując powyższe uwagi dotyczące Scenariuszy (a), (b) oraz (c), zdaniem Stron dla analizowanych transakcji Wnioskodawca 2 nie ma / nie będzie miał w Polsce żadnych obowiązków na gruncie przepisów ustawy o VAT w związku z udziałem w opisanych transakcjach (tzn. zakup od Wnioskodawcy 1, ani sprzedaż do Odbiorcy z UE oraz spoza UE nie będzie Wnioskodawcy 2 czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce i nie będzie konieczne ujęcie ich w polskich rozliczeniach VAT Wnioskodawcy 2).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie pytań oznaczonych we wniosku jako nr 1-2 jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Zainteresowanych w zakresie pytań oznaczonych we wniosku jako nr 1-2.

Z uwagi na powyższe, że w niniejszej interpretacji uznano stanowisko Zainteresowanych w zakresie pytań oznaczonych we wniosku jako nr 1-2 za prawidłowe, odstąpiono od odpowiedzi na pytania oznaczone we wniosku jako nr 5 i 6.

Natomiast w zakresie pytań oznaczonych we wniosku jako nr 3 i 4 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanych. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach opisu sprawy przedstawionego przez Zainteresowanych. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisu sprawy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowani ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin