Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.54.2020.1.OK
z 31 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2020 r. (data nadania 29 stycznia 2020 r., data wpływu 4 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca), należy do międzynarodowej grupy, która jest jednym z większych producentów (…) do napojów i żywności na świecie. Spółka posiada zakład produkcyjny, który znajduje się w (…) na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE). Zakład Spółki prowadzony jest na podstawie zezwolenia o nr (…) (dalej: zezwolenie).

Działalność gospodarcza Spółki objęta zezwoleniem, polega na działalności produkcyjnej, handlowej oraz usługowej dotyczącej zamknięć do puszek aluminiowych i stalowych, tzw. wieczek. W prowadzonej na terenie SSE działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje środki trwałe, które podatkowo amortyzuje metodą liniową, zgodnie ze stawkami amortyzacyjnymi wskazanymi w wykazie stawek amortyzacyjnych - załączniku nr 1, do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2217 ze zm.) (dalej: ustawa o CIT).

W świetle art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT na mocy posiadanego zezwolenia, działalność Spółki prowadzona na terenie SSE i w przedstawionym wyżej zakresie pozostaje zwolniona z podatku dochodowego od osób prawnych. W związku z tym, że przychody z działalności podstawowej Spółki są zwolnione z podatku dochodowego od osób prawnych w praktyce oznacza, iż Spółka nie jest w stanie wykorzystać podatkowo kosztów generowanych przez amortyzację środków trwałych, wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym Spółka nabrała wątpliwości czy prawidłowe byłoby obniżenie stosowanych przez nią stawek amortyzacyjnych wykorzystywanych środków trwałych do 1%.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca zadał następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym, Spółka na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT może obniżyć stosowane obecnie stawki amortyzacyjne w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej do dowolnej wysokości, w tym nawet do poziomu 1%?

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą obniżać podane w wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiana stawek powinna być dokonana począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, wydatki na nabycie składników majątku trwałego nie mogą być zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Za koszt podatkowy, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, uznawane są jednak odpisy amortyzacyjne dokonywane z tytułu zużycia środków trwałych. Zasady dotyczące ich dokonywania zostały zawarte w art. 16a - 16m ww. ustawy.

Jak przewiduje art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  

• maszyny, urządzenia i środki transportu,
  

• inne przedmioty
  

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego należy zauważyć, iż amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych o wartość używanych w prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku, które zużywają się w dłuższym okresie czasu. Okres amortyzowania danego rodzaju środków trwałych jest zazwyczaj zbliżony do standardowego okresu użytkowania tych środków trwałych, czego wyrazem jest wysokość stawek amortyzacyjnych wskazanych w wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b ustawy o CIT. Jak wskazuje ust. 3 art. 16f ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1 ustawy o CIT, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16m ustawy o CIT albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. Zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 161 i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k ustawy o CIT dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jak wskazuje art. 16h ust. 4 ustawy o CIT, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i ustawy o CIT. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

A zatem stosownie do brzmienia art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Natomiast w art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, ustawodawca przewidział dla podatników możliwość obniżenia stawek podanych w wykazie stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych.

W przywołanym przepisie ani w przepisach następnych ustawy o CIT, ustawodawca nie wskazuje, w przypadku których środków trwałych stawka podstawowa mogłaby zostać obniżona. Regulacje podatkowe nie określają również, do jakiej wysokości stawki mogą zostać obniżone. Dlatego też zdaniem Wnioskodawcy ustawodawca pozostawił w gestii podatników decyzję do jakiej wysokości i co do których środków trwałych zastosują obniżenie stawki amortyzacyjnej.

Dlatego też w ocenie Wnioskodawcy przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT nie wprowadza ograniczeń co do tego, ile razy obniżenie stawek może zostać dokonane, a zatem zmiana stawek może nastąpić wielokrotnie, jednak warunkiem pozwalającym na obniżenie stawek jest amortyzowanie środka trwałego do celów podatkowych metodą liniową. Nie jest zatem możliwe obniżenie stawki amortyzacji dla środka trwałego, który amortyzowany jest z zastosowaniem stawki indywidualnej.

Dlatego też Spółka może dokonać zmiany stawki amortyzacyjnej, tj. jej zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, a także zmniejszenia stawki lub zwiększenia uprzednio obniżonej począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Zmiana stawek amortyzacyjnych może nastąpić zarówno w odniesieniu do środków trwałych dopiero wprowadzanych do ewidencji środków trwałych, jak i środków trwałych już amortyzowanych. Ponadto podatnik ma możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, pod warunkiem jednak, że stawki te nie będą wyższe od stawek określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych.

Możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności, a decyzję w tym zakresie podejmuje podatnik. Co więcej, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest całkowicie dowolna, z zastrzeżeniem dotyczącym stawki maksymalnej wynikającej z wykazu stawek amortyzacyjnych. Podatnik może obniżyć stawkę amortyzacji środka trwałego do dowolnie wybranego przez siebie poziomu, w tym nawet do 0%.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez organy podatkowe. W interpretacji indywidualnej z dnia 27 lipca 2018 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.227.2018.2.ZK Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał za prawidłową opinię spółki rozpoczynającej działalność na terenie specjalnej strefie ekonomicznej, iż: „(...) jest ona uprawniona do obniżania stawek amortyzacyjnych dla poszczególnych środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności na terenie SSE do dowolnego poziomu (w tym również do 0%), począwszy od miesiąca, w którym te środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych albo od pierwszego miesiąca każdego kolejnego roku podatkowego”.

Wyżej przytoczony pogląd potwierdził również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 26 marca 2018 r., nr 0111-KDIB2-1.4510.37.2017.1.JP, uznając za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, iż „(...) prawidłowym jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek dowolnie obniżonych (w tym do poziomu 0%), czyli w konsekwencji nie dokonywanie w danym okresie jakichkolwiek odpisów amortyzacyjnych”.

Stanowisko to potwierdzają również inne liczne interpretacje, m.in. pisma:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 stycznia 2015 r., nr IBPBI/1/423-68/14/ZK,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 lipca 2008 r., nr ILPB3/423-226/08-2/EK,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 grudnia 2010 r., nr ILPB4/423-226/10-2/DS,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 listopada 2011 r., nr IBPBI/1/423-37/11/ZK.
  
  

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy - prawidłowym jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek dowolnie obniżonych (w tym do poziomu 1%), czyli w konsekwencji dokonywanie w danym okresie minimalnych odpisów amortyzacyjnych.

Wnioskodawca jest świadomy, że przedstawione powyżej interpretacje indywidualne organów podatkowych nie posiadają waloru ochronnego w stosunku do Wnioskodawcy, jednak ze względu na tożsamość stosowanych regulacji prawa podatkowego, stanowią potwierdzenie ugruntowanej linii interpretacyjnej organów podatkowych i mogą zostać potraktowane jako wskazówki interpretacyjne w opisanym stanie faktycznym przedstawionym w niniejszym wniosku.

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że zaprezentowane przez niego stanowisko i rozumienie treści przepisów w odniesieniu do przedstawionych przez niego pytań jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości obniżenia stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do wszystkich lub dowolnie wybranych środków trwałych – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.