Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.807.2019.3.AM
z 27 marca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), uzupełnionym pismem z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu 18 marca 2020 r.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2019 r. (data wpływu 20 grudnia 2019 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania sprzedaży weksli za usługę, która korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej:

• podatku od towarów i usług,
  

• podatku dochodowego od osób prawnych,
  

• podatku od czynności cywilnoprawnych.
  
  

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 16 marca 2020 r. (data wpływu 18 marca 2020 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy, wskazanie przedmiotu wniosku, uiszczenie dodatkowej opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu wekslami zupełnymi (nie niezupełnymi, czyli in blanco). Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę polega na nabyciu weksli traktowanych jako papiery wartościowe. Zakup weksla dokonywany przez Wnioskodawcę następuje za określoną kwotę, co do zasady, niższą od wartości nominalnej weksla, która wpłacana jest wystawcy weksla. Z założenia późniejszy wykup weksla przez jego wystawcę następuje po cenie równej wartości nominalnej takiego weksla.

Wnioskodawca nabywa weksle zupełne i wystawione imiennie na Wnioskodawcę (w przypadkach, gdy Wnioskodawca jest remitentem) oraz zamierza nabywać weksle zupełne od innych podmiotów niż wystawcy, indosowane lub cedowane na Wnioskodawcę. Wnioskodawca zakłada również możliwość nabywania innych rodzajów weksli (np. trasowanych, na okaziciela, itp.). Wnioskodawca nie obraca wekslami niezupełnymi – in blanco. Weksel stanowi samodzielne, abstrakcyjne zobowiązanie. Co do zasady, wystawcy emitują weksle, wręczają je Wnioskodawcy, a następnie Wnioskodawca przekazuje wystawcy do dyspozycji określoną kwotę - niższą od wartości nominalnej wskazanej na wekslu. To samo może się dziać w przypadku weksli wystawionych przez osoby inne niż ich zbywcy (w tym zakresie potrzebne będzie weryfikowanie tożsamości wystawców, zatem Wnioskodawca zakłada, że taki obrót nie będzie głównym aspektem jego działalności).

Zakup weksli od podmiotu trzeciego, który zainteresowany jest zbyciem weksla, następować będzie przez indos lub przelew prawa z weksla, a nadto przekazanie weksla Wnioskodawcy w zamian za określoną kwotę - co do zasady, niższą od wartości nominalnej weksla (inaczej rzecz może się mieć, np. w przypadku weksli oprocentowanych). Wnioskodawca nabywać więc będzie weksle od wystawców lub od innych podmiotów niebędących wystawcą weksla.

Wnioskodawca dokonując obrotu wekslami, korzysta z obrotowej funkcji weksla. Wnioskodawca nie dostarcza towarów i nie wykonuje usług w zamian za weksle. Wystawca lub inna osoba zobowiązana wekslowo (np. poręczyciel), zobowiązany jest wykupić weksel według jego wartości nominalnej (w przypadku oprocentowania sumy wekslowej – nominał + odsetki, ewentualnie również koszty). Różnica to dyskonto – wynagrodzenie Wnioskodawcy.

Dodatkowo od niewykupionego przez wystawcę w terminie weksla, mogą zostać naliczone odsetki, co również stanowić będzie dla Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu dokonanej transakcji. Weksle zupełne, nabyte przez Wnioskodawcę, pełnią jedynie funkcję obrotową.

Co do zasady, weksle nabywane przez Wnioskodawcę, nie zawierają klauzuli zakazującej ich indosowania. Weksle w stosunku z Wnioskodawcą nie stanowią również zabezpieczenia wykonania jakiejkolwiek umowy (np. umowy pożyczki, zastawu). Prawo Wnioskodawcy zbycia weksli na rzecz podmiotów trzecich wynika z charakteru obiegowego weksli oraz z natury weksli. Każdy weksel niezawierający klauzuli indosowania można zbyć - indosować na kolejny podmiot. Weksel z zakazem indosowania można przekazać w drodze przelewu praw.

Wnioskodawca zakłada też możliwość emitowania weksli, które będzie zbywał powyżej ceny nominalnej w nich wskazanej. Weksle takie mogą służyć jako środek płatniczy w przypadku, gdy osoba będącą posiadaczem weksla będzie chciała dokonać płatności za pośrednictwem podmiotu trzeciego - w tym przypadku Wnioskodawcy lub np. nie będzie chciała płacić gotówką. W takim przypadku wynagrodzeniem Wnioskodawcy będzie różnica pomiędzy ceną zbycia a sumą wekslową.

W ramach opisanej powyżej działalności mogą zaistnieć m.in. następujące sytuacje:

1. Wystawca weksla wykupuje weksel - tym samym Wnioskodawca uzyskuje środki tytułem wykupu weksla i zwraca weksel jego Wystawcy,
   
2. Wystawca weksla nie wykupuje weksla, tj. nie wywiązuje się z zawartej umowy i w tym przypadku, Wnioskodawca może:
   1. dochodzić od wystawcy, akceptanta lub poręczyciela weksla, kwoty wskazanej w wekslu,
      
   2. zbyć weksel na rzecz podmiotu trzeciego, uzyskując tym samym przychód ze zbycia weksla.
   
   

W przypadku, o którym mowa w pkt 2a powyżej, Wnioskodawca ponosi koszty związane z dochodzeniem należności z weksla, w tym koszty obsługi prawnej, koszty postępowania przed sądem cywilnym oraz koszty egzekucji, zabezpieczenia.

W przypadku 2b, zbycie weksla może nastąpić po cenie niższej od ceny nominalnej weksla, a nawet niższej niż koszty poniesione na nabycie weksla.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż nie jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zakresem pytania nr 1 jest objęta zarówno sprzedaż (indos) przeniesienie praw z weksla (czyli dalsze przeniesienie wcześniej nabytych weksli), jak i zbycie na powyższych zasadach weksli wyemitowanych przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(we wniosku przedstawione jako nr 1)

Czy sprzedaż weksla jako papieru wartościowego, stanowi usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: „u.p.t.u.”), która to usługa korzysta ze zwolnienia z VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku), transakcja zbycia (w tym indosowania) weksla stanowi usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 u.p.t.u., a tym samym stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.

Sprzedaż weksla korzysta jednocześnie ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u, zgodnie z którym zwalnia się z podatku od towarów i usług „usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług”.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o VAT. Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Natomiast zgodnie z ust. 13 powołanego artykułu, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane przez Wnioskodawcę czynności skutkujące uzyskaniem wynagrodzenia w związku ze zbyciem weksli wypełniają definicję usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i ze względu na ich odpłatny charakter podlegają opodatkowaniu tym podatkiem, jednocześnie korzystając ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż stanowisko nie uległo zmianie w wyniku uzupełnienia wniosku i odnosi się do wyżej wskazanych czynności z tym zastrzeżeniem, że Wnioskodawca jako uzasadnienia swojego stanowiska nie przywołuje już art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług (w związku z jego uchyleniem).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie ustawy o podatku od towarów i usług. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku od czynności cywilnoprawnych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, iż nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznawane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania usługi. Wynagrodzenie musi być należne za jej wykonanie.

Kwestią „odpłatności” zajmował się wielokrotnie w swoim orzecznictwie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, iż o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Zatem w ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, że świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl natomiast art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W świetle art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu wekslami zupełnymi (nie niezupełnymi, czyli in blanco). Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę polega na nabyciu weksli traktowanych jako papiery wartościowe. Zakup weksla dokonywany przez Wnioskodawcę następuje za określoną kwotę, co do zasady niższą od wartości nominalnej weksla, która wpłacana jest wystawcy weksla. Z założenia późniejszy wykup weksla przez jego wystawcę następuje po cenie równej wartości nominalnej takiego weksla. Wnioskodawca nabywa weksle zupełne i wystawione imiennie na Wnioskodawcę (w przypadkach, gdy Wnioskodawca jest remitentem) oraz zamierza nabywać weksle zupełne od innych podmiotów niż wystawcy, indosowane lub cedowane na Wnioskodawcę. Wnioskodawca zakłada również możliwość nabywania innych rodzajów weksli (np. trasowanych, na okaziciela, itp.). Wnioskodawca nie obraca wekslami niezupełnymi – in blanco. Zakup weksli od podmiotu trzeciego, który zainteresowany jest zbyciem weksla następować będzie przez indos lub przelew prawa z weksla, a nadto przekazanie weksla Wnioskodawcy w zamian za określoną kwotę - co do zasady niższą od wartości nominalnej weksla (inaczej rzecz może się mieć, np. w przypadku weksli oprocentowanych). Wnioskodawca nabywać więc będzie weksle od wystawców lub od innych podmiotów niebędących wystawcą weksla. Wnioskodawca dokonując obrotu wekslami korzysta z obrotowej funkcji weksla. Wnioskodawca nie dostarcza towarów i nie wykonuje usług w zamian za weksle. Wystawca lub inna osoba zobowiązana wekslowo (np. poręczyciel), zobowiązany jest wykupić weksel według jego wartości nominalnej (w przypadku oprocentowania sumy wekslowej – nominał + odsetki, ewentualnie również koszty). Różnica to dyskonto – wynagrodzenie Wnioskodawcy. Dodatkowo od niewykupionego przez wystawcę w terminie weksla, mogą zostać naliczone odsetki, co również stanowić będzie dla Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu dokonanej transakcji. Weksle zupełne nabyte przez Wnioskodawcę pełnią jedynie funkcję obrotową.

W ramach opisanej powyżej działalności mogą zaistnieć m.in. następujące sytuacje:

1. Wystawca weksla wykupuje weksel - tym samym Wnioskodawca uzyskuje środki tyt. wykupu weksla, i zwraca weksel jego Wystawcy,
   
2. Wystawca weksla nie wykupuje weksla tj. nie wywiązuje się z zawartej umowy i w tym przypadku. Wnioskodawca może:
   1. dochodzić od wystawcy, akceptanta lub poręczyciela weksla kwoty wskazanej w wekslu,
      
   2. zbyć weksel na rzecz podmiotu trzeciego, uzyskując tym samym przychód ze zbycia weksla.
   
   

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania, czy sprzedaż weksla jako papieru wartościowego stanowi usługę, która korzysta ze zwolnienia z VAT.

Weksel emitowany, na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (Dz. U. z 2016 r., poz. 160 z późn. zm.), jest papierem wartościowym, którego funkcją jest uregulowanie lub zabezpieczenie zobowiązania pieniężnego. Weksel wystawiony przez nabywcę towaru lub usługi na rzecz sprzedawcy w związku z istnieniem zobowiązania pieniężnego z tytułu dokonanej sprzedaży towaru lub usługi może być (zgodnie z prawem wekslowym) przenoszony na inne osoby w drodze indosu. Przyjęcie weksla ze wskazanym terminem płatności powoduje, że jego posiadacz może przedstawić go do zapłaty dopiero z nadejściem terminu jego wymagalności. Posiadacz weksla (remitent, indosariusz) ma również możliwość uzyskania sumy wekslowej przed terminem jego wymagalności w ramach tzw. kredytu dyskontowego, udzielanego przez banki w ramach operacji wekslowych uznawanych za czynności bankowe, zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r., poz. 2357 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14 ustawy Prawo wekslowe, indos przenosi wszystkie prawa z wekslu. Również dopuszczalnym sposobem przeniesienia weksla na osobę trzecią jest przelew wierzytelności. Umowa przelewu wierzytelności wekslowej podlega ogólnej regulacji z art. 509-516 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019, poz. 1145 z późn. zm.).

Zgodnie bowiem z art. 509 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Powyższe potwierdza wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2005 r. (sygn. akt VCK 407/05), w którym wskazano, że: „obrót prawami z weksla in blanco przed jego wypełnieniem może nastąpić według przepisów prawa cywilnego, w drodze przelewu (art. 509 w zw. z art. 517 KC).”

Niemniej jednak art. 517 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że przepisów o przelewie nie stosuje się do wierzytelności związanej z dokumentem zbywalnym przez indos. Oznacza to, że wystawca weksla może zabezpieczyć się przed ewentualnym przeniesieniem roszczenia wekslowego na inną osobę poprzez umieszczenie na wekslu wyraźnej klauzuli „nie na zlecenie” oraz poprzez jednoczesne zaznaczenie w treści weksla braku możliwości dokonania przelewu na podstawie art. 509 Kodeksu cywilnego.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że zobowiązanie wekslowe odrywa się od sytuacji faktycznej, która była podstawą wystawienia i wręczenia weksla, nabierając charakteru samodzielnego i abstrakcyjnego, tj. oderwanego od podstawy gospodarczej, która spowodowała jego wystawienie. Weksel może być środkiem płatniczym spełniającym funkcję pieniądza, może również spełniać funkcje kredytową, pozwalając na dokonanie różnorodnych transakcji bez konieczności natychmiastowej zapłaty gotówką, albo funkcje gwarancyjną, jako zabezpieczenie spłaty kredytu, czy też pożyczki.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, iż opisane przez Wnioskodawcę czynności skutkujące uzyskaniem wynagrodzenia w związku ze sprzedażą weksli wypełniają definicję usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i ze względu na ich odpłatny charakter podlegają/będą podlegały opodatkowaniu tym podatkiem, jednocześnie korzystając ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania). Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.