Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.62.2020.2.MAZ
z 10 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2020 r. (data wpływu – 4 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z 2 kwietnia 2020 r. (data wpływu – 2 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie podstawy prawnej ustalenia miejsca świadczenia dla kontrahentów zagranicznych usługi, polegającej na umożliwieniu usługobiorcy przesyłania danych poprzez łącze światłowodowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie podstawy prawnej ustalenia miejsca świadczenia dla kontrahentów zagranicznych usługi, polegającej na umożliwieniu usługobiorcy przesyłania danych poprzez łącze światłowodowe. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 2 kwietnia 2020 r. (data wpływu – 2 kwietnia 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 20 marca 2020 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.62.2020.1.MAZ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca (dalej także jako: „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, mającym siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą; według informacji z rejestru przedsiębiorców, przeważający przedmiot działalności stanowi działalność w zakresie telekomunikacji przewodowej.

Zasadniczym profilem działalności Spółki będzie świadczenie usług polegających na umożliwieniu usługobiorcy przesyłania danych i sygnałów poprzez łącze światłowodowe, do którego dostęp zapewniał będzie Wnioskodawca ( dalej jako: „Usługa”). Istotą Usługi jest zapewnieniu kontrahentom możliwości przesyłu danych za pomocą sieci telekomunikacyjnej pomiędzy punktami końcowymi, określonymi w umowie stron. Faktyczny przebieg łącza ani własność poszczególnych elementów sieci nie są istotne z punktu widzenia usługobiorcy, jako że przedmiotem Usługi jest zapewnienie wyłącznie możliwości przepływu danych między określonymi punktami, z zachowaniem odpowiednich parametrów jakościowych. Umowa na świadczenie Usługi przez Wnioskodawcę nie wskazuje zatem ani własności światłowodu, ani jego przebiegu. Wnioskodawca zapewnia wszystkie warunki pracy infrastruktury służącej do świadczenia Usług, jak również dba o jej sprawność.

Umowa regulująca świadczenie przez Wnioskodawcę Usługi zawierana jest na czas określony i przewiduje naliczanie miesięcznych opłat abonamentowych oraz opłaty początkowej.

Umowa przewiduje minimalny gwarantowany poziom dostępności Usługi (liczony w danym okresie rozliczeniowym) oraz przepustowości łącza. Niedotrzymanie parametrów jakości Usługi stanowi podstawę do obniżenia miesięcznego abonamentu, a w przypadku przedłużającego się niedotrzymania parametrów jakości (powyżej 30 dni) - klient Wnioskodawcy uprawniony jest do wypowiedzenia umowy, bez konieczności uiszczania dodatkowych opłat.

Wśród klientów Wnioskodawcy znajdować będą się także podmioty mające siedzibę poza terenem Polski, niepodlegające w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, nie dokonujący zakupu Usługi na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (dalej jako: „Kontrahenci zagraniczni”).

W uzupełnieniu wniosku z 2 kwietnia 2020 r. Wnioskodawca wyjaśnił, że kwalifikacja usługi na gruncie VAT stanowi istotny element oceny prawnej dokonywanej przez Organ. Tak jak Wnioskodawca opisał we wniosku, usługa polega na zapewnieniu kontrahentom możliwości przesyłu danych poprzez łącze światłowodowe, pomiędzy punktami końcowymi, które określa umowa zawarta między Wnioskodawcą a kontrahentem. Wnioskodawca przedstawił w tym zakresie wyczerpująco wszelkie informacje dotyczące opisu usługi, umowy stron etc. Dlatego też Wnioskodawca uzasadniając swoje stanowisko wyjaśnił, iż w jego ocenie przedmiotową usługę zapewniającą możliwości przesyłu danych należy kwalifikować jako usługę niezwiązaną z nieruchomością (usługę telekomunikacyjną), do której zastosowanie znajdzie art. 28b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: „ustawa VAT”).

Wnioskodawca zamierza świadczyć usługę wyłącznie na rzecz podatników w rozumieniu art. 28a ustawy VAT i nie planuje na dzień dzisiejszy świadczenia usługi na rzecz podmiotów niebędących podatnikami. Wnioskodawca nie zamierza na dzień dzisiejszy świadczyć usługi na rzecz podmiotów niebędących podatnikami. Zapytanie Wnioskodawcy nie obejmuje możliwości stosowania opisanej w art. 28k ustawy VAT specjalnej procedury MOSS.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym, miejsce świadczenia Usługi na rzecz Kontrahentów zagranicznych ustalać należy zgodnie z art. 28b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: „ustawa VAT”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Usługę należy zakwalifikować jako usługę telekomunikacyjną polegającą na transmisji danych, wskutek czego ustalenie miejsca świadczenia Usługi należy dokonywać zgodnie z normą art. 28b ustawy VAT, tj. w miejscu siedziby odbiorcy. Tym samym Usługę świadczoną na rzecz Kontrahenta zagranicznego należy uznać za wykonaną w jego siedzibie (zagranica), a co za tym idzie, faktura dokumentująca taką [usługę] nie będzie zawierać polskiego podatku od towarów i usług, winna natomiast być opatrzona oznaczeniem „odwrotne obciążenie”.

Zdaniem Wnioskodawcy, Usługa nie może zostać uznana za usługę najmu, dzierżawy lub inną usługę o podobnym charakterze, gdyż nie przewiduje wydania do korzystania infrastruktury eksploatowanej przez Wnioskodawcę, przeniesienia jej posiadania zależnego (umowa nie opisuje nawet przedmiotowej infrastruktury), nie wskazuje także szczegółowego przebiegu (lokalizacji).

Zgodnie z definicją zawartą w ustawie VAT, usługi telekomunikacyjne to usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych, z uwzględnieniem art. 6a rozporządzenia 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Istotą usług telekomunikacyjnych jest zatem przesyłanie, emitowanie i odbieranie sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji. Dotyczy to danych zarówno w formie analogowej, jak i cyfrowej.

Informacje muszą być przesyłane za pomocą określonych środków technicznych. Musi to następować przy wykorzystaniu albo kabli, fal radiowych, fal optycznych, albo innych systemów elektroenergetycznych. (vide Bartosiewicz A. Art. 2. w: VAT. Komentarz, wyd. XIII. Wolters Kluwer Polska, 2019).

Transmisja danych jest usługą telekomunikacyjną polegającą na zapewnieniu przesyłu danych (za pomocą sieci telekomunikacyjnej) pomiędzy punktami końcowymi, określonymi w umowie stron. Faktyczny przebieg ani własność poszczególnych elementów sieci nie są istotne, jako że przedmiotem usługi jest zapewnienie wyłącznie przepływu danych między określonymi punktami, w określonej jakości.

Kwestia świadczenia usługi telekomunikacyjnej uregulowana została także w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (dalej jako: „UPT”).

W myśl art. 2 pkt 48 UPT, przez usługę telekomunikacyjną rozumie się usługę polegającą głównie na przekazywaniu sygnałów w sieci telekomunikacyjnej. Natomiast świadczenie usług telekomunikacyjnych to - zgodnie z art. 2 pkt 41 UPT - wykonywanie usług za pomocą własnej sieci, z wykorzystaniem sieci innego operatora lub sprzedaż we własnym imieniu i na własny rachunek usługi telekomunikacyjnej wykonywanej przez innego dostawcę usług.

Przyjmuje się, że usługa transmisji danych nie posiada związku z nieruchomością i może być, z technicznego punktu widzenia, przenoszona (przełączana) pomiędzy różnymi punktami (przy założeniu istnienia odpowiedniej infrastruktury w takim miejscu). Dla istoty takiej usługi konieczne jest jedynie zapewnienie możliwości przesyłu danych pomiędzy określonymi punktami, niezależnie gdzie taki punkt się znajduje, przy zachowaniu określonych parametrów jakościowych takiej transmisji. Punkty te są punktami umownymi, określającymi m.in. granicę odpowiedzialności stron umowy. Taki właśnie charakter mają Usługi świadczone przez Wnioskodawcę - ma on zapewnić jedynie techniczną możliwość przesyłu danych między punktami, zaś dostarczenie i odbiór danych z ww. punktów, w odpowiedniej formie, należy do klienta.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 7 września 2006 r. w sprawie

C-166/05 Rudi Heger GmbH, Trybunał stwierdził, że przepis Dyrektywy dotyczący miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami dotyczy jedynie świadczenia usług, które pozostają w bezpośrednim związku z nieruchomością. W przypadku takich usług nieruchomość stanowi centralny i nieodzowny element świadczenia, a ponadto miejsce, w którym położona jest nieruchomość, odpowiada miejscu ostatecznego skorzystania z usług.

Mając na uwadze opis Usługi nie sposób uznać, aby posiadała ona ww. cechy mogące wiązać ją z konkretną nieruchomością.

Na gruncie analizowanej sprawy, biorąc pod uwagę charakter Usługi, wskazać należy, że przebieg linii światłowodu nie ma żadnego znaczenia z punktu widzenia interesów klientów (w tym Kontrahentów zagranicznych), nie jest też elementem zobowiązania Wnioskodawcy. Położenie czy przebieg infrastruktury, przy pomocy której Wnioskodawca świadczy usługę, nie mają żadnego znaczenia i zasadniczo mogą ulegać dowolnej zmianie w trakcie trwania umowy tak długo, jak Spółka jest w stanie utrzymać określone, zdefiniowane w umowie z klientem, parametry jakościowe.

Uwzględniając powyższe, w zaistniałej sytuacji nie będzie mieć zastosowania art. 28e ustawy [VAT] (w zakresie usług związanych z nieruchomościami), lecz art. 28b ustawy [VAT], tj. miejscem świadczenia, jak i opodatkowania, usługi będzie miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą (Kontrahent zagraniczny) posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Prawidłowość takiego stanowiska potwierdza m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 stycznia 2015 r., znak: IBPP4/443-622/14/PK, jak również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, znak: IBPP4/443-621/14/PK.

Tym samym miejsce świadczenia Usługi na rzecz Kontrahenta zagranicznego znajduje się poza terenem Polski, a co za tym idzie Usługa winna być udokumentowana przez Wnioskodawcę fakturą bez podawania stawki oraz wartości podatku od towarów i usług. Jednocześnie na fakturze takiej Wnioskodawca winien zamieścić adnotację „odwrotne obciążenie”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a). Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy zauważyć, iż pojęcie usług zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce ich opodatkowania. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

I tak, według art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Powyższy artykuł wprowadza w ustawie definicję podatnika, mającą zastosowanie wyłącznie w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług.

Generalna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług (na rzecz podatników) została określona w art. 28b ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Przy czym w myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości – art. 28e ustawy.

Zgodnie z art. 28k ustawy, miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym podmioty te posiadają siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

W myśl art. 2 pkt 25a ustawy, przez usługi telekomunikacyjne rozumie się usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesję praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych, z uwzględnieniem art. 6a rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”.

W myśl art. 6a ust. 1 rozporządzenia 282/2011, usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE obejmują w szczególności następujące usługi:

1. usługi telefonii stacjonarnej i komórkowej służące do przesyłania i przełączania komunikacji głosowej, danych i obrazu, łącznie z usługami telefonicznymi obejmującymi element obrazu, nazywane inaczej usługami wideotelefonicznymi;
2. usługi telefoniczne świadczone przez internet, łącznie z usługami telefonii internetowej (VoIP);
3. poczta głosowa, oczekiwanie na połączenie, przekazywanie połączenia, identyfikacja dzwoniącego, telekonferencja i inne usługi obsługiwania połączeń;
4. usługi przywoływania;
5. usługi „audiotekst”;
6. faks, telegraf i teleks;
7. dostęp do internetu i stron World Wide Web;
8. prywatne połączenia sieciowe oddające łącza telekomunikacyjne do wyłącznego użytku usługobiorcy.
   
   

Zgodnie z art. 6a ust. 2 rozporządzenia 282/2011, usługi telekomunikacyjne w rozumieniu art. 24 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE nie obejmują następujących usług:

1. usług świadczonych drogą elektroniczną;
2. usług nadawczych radiowych i telewizyjnych (dalej zwanych „usługami nadawczymi”).
   
   

Jak natomiast stanowi art. 24 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., s. 1, ze zm.), „usługi telekomunikacyjne” oznaczają usługi dotyczące transmisji, emisji i odbioru sygnałów, tekstów, obrazów i dźwięków lub wszelkiego rodzaju informacji drogą kablową, radiową, optyczną lub za pośrednictwem innych systemów elektromagnetycznych, w tym związane z nimi przeniesienie lub cesja praw do użytkowania środków dla zapewniania takiej transmisji, emisji i odbioru, wraz z zapewnieniem dostępu do ogólnoświatowych sieci informacyjnych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie telekomunikacji przewodowej. Spółka planuje świadczenie usług umożliwiających usługobiorcom przesyłanie danych i sygnałów poprzez łącze światłowodowe na podstawie stosownej umowy. Klientami będą także podmioty mające siedzibę poza terenem Polski, niepodlegające w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, niedokonujące zakupu Usługi na potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce – Kontrahenci zagraniczni. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotową Usługę kwalifikuje jako usługę niezwiązana z nieruchomościami (usługę telekomunikacyjną), do której znajdzie zastosowanie art. 28b ustawy. Spółka nie zamierza świadczyć usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy określenia podstawy prawnej ustalenia miejsca świadczenia dla Kontrahentów zagranicznych Usługi, polegającej na umożliwieniu usługobiorcy przesyłania danych poprzez łącze światłowodowe.

Przedstawiony we wniosku opis Usługi, którą planuje świadczyć Wnioskodawca, wskazuje, że odpowiada ona definicji usługi telekomunikacyjnej, zawartej w art. 2 pkt 25a ustawy. Istotą Usługi ma być bowiem udostępnienie łącza światłowodowego, czyli zapewnienie warunków technicznych do przesyłania danych za pomocą sieci telekomunikacyjnej, pomiędzy punktami końcowymi określonymi w umowie, przy zachowaniu parametrów jakościowych (minimalnego gwarantowanego poziomu dostępności Usługi oraz przepustowości łącza). Przy tym umowa na świadczenie Usługi nie zawiera odniesień co do własności światłowodu i jego przebiegu.

Opisana przez Wnioskodawcę Usługa będzie również lokowała się w katalogu usług telekomunikacyjnych, wymienionym w art. 6a ust. 1 rozporządzenia 282/2011. Zauważyć przy tym należy, że nie jest to katalog o charakterze zamkniętym, na co wskazuje zwrot „w szczególności”, zastosowany przed enumeratywnym wyliczeniem tych usług telekomunikacyjnych.

Odnosząc się do uzasadnienia stanowiska Wnioskodawcy, w którym dowodził braku związku świadczonych Usług z nieruchomościami należy zauważyć, że w istocie w przedmiotowej sprawie usługi telekomunikacyjne świadczone przez Spółkę nie pozostają w związku z nieruchomością, a zatem w kwestii określenia miejsca świadczenia nie znajdzie zastosowania art. 28e ustawy.

Mając na uwadze treść art. 28b ust. 1 ustawy, należy stwierdzić, że miejscem świadczenia usług telekomunikacyjnych przez Spółkę dla podatników będących Kontrahentami zagranicznymi (podmiotów mających siedzibę poza terytorium Polski, niepodlegających w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu) jest miejsce siedziby podatników. Zatem w sytuacji, gdy usługobiorcami Usług będą opisani we wniosku Kontrahenci zagraniczni, usługi te będą podlegały opodatkowaniu poza Polską. Spółka podała bowiem, że nie będzie świadczyła Usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, zatem w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 28k ustawy.

Tym samym za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy, że w sprawie objętej wnioskiem zastosowanie znajdzie przepis art. 28b ust. 1 ustawy, co oznacza, że miejsce świadczenia opisanych usług, wykonywanych na rzecz Kontrahentów zagranicznych, będzie znajdowało się poza terytorium kraju.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy. Kwestie nieobjęte pytaniem nie były przedmiotem oceny.

W postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji, rolą organu jest ocenić stanowisko Wnioskodawcy przez pryzmat zadanego pytania w stosunku do przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Każda interpretacja musi być rozpatrywana indywidualnie, gdyż każdy odmienny element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego ma istotny wpływ na prawidłowość stanowiska.

Mając powyższe na uwadze, odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, zauważyć należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników. W konsekwencji interpretacje te kształtują niewątpliwie sytuację prawną tych podatników, w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (prawomocny wyrok WSA w Łodzi z 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydanie interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54§ 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.