Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.4.2020.2.ENB
z 16 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 stycznia 2020 r. (data wpływu), uzupełnionym w dniu 19 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych – jest nieprawidłowe w części dotyczącej braku obowiązku opłacania zaliczek w ciągu roku oraz złożenia zeznania, jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 1 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 19 marca 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną. Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej. Wnioskodawca posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodek interesów życiowych. Wnioskodawca nie będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawca będzie uzyskiwał wynagrodzenie wyłącznie za najemne świadczenie pracy jako marynarz żeglugi międzynarodowej na statku (statkach) morskim pływającym na wodach międzynarodowych w transporcie międzynarodowym, eksploatowanym przez przedsiębiorcę posiadającego faktyczny zarząd i siedzibę w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca będzie wykonywał pracę na statkach (statku) morskich używanych do przewozu ładunku lub pasażerów w żegludze międzynarodowej. Wnioskodawca nie jest i nie będzie osobą, która okazjonalnie wykonuje na statku (statkach) pracę niezwiązaną z żeglugą morską. Statki (statek), na których Wnioskodawca będzie wykonywał pracę będą podnosiły banderę państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego i będą używane do przewozu ładunku lub pasażerów w żegludze międzynarodowej. Wnioskodawca nie będzie wykonywał pracy ani na holownikach, na których mniej niż 50% czasu pracy faktycznie wykonywanej przez holownik w ciągu roku stanowi przewóz ładunku lub pasażerów drogą morską; ani na pogłębiarkach, na których mniej niż 50% czasu pracy faktycznie wykonywanej przez pogłębiarkę w ciągu roku stanowi przewóz wydobytego materiału drogą morską. Dochody Wnioskodawcy uzyskiwane będą z pracy, która w danym roku podatkowym będzie wykonywana łącznie przez okres co najmniej 183 dni, do którego to okresu Wnioskodawca zalicza również okresy: 1) podróży do miejsca rozpoczęcia pracy na statku, liczony wraz z dniem rozpoczęcia podróży z miejsca zamieszkania lub innego miejsca wskazanego w marynarskiej umowie o pracę, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, do dnia rozpoczęcia pracy na statku, a w przypadku statków obsługiwanych przez kolejno wymieniające się załogi statku lub część załogi statku - jeden dzień przy każdorazowej zmianie załogi; 2) podróży z miejsca zakończenia pracy na statku, liczony wraz z dniem zakończenia pracy na statku, do dnia zakończenia podróży w miejscu zamieszkania lub innym miejscu wskazanym w marynarskiej umowie o pracę, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, a w przypadku statków obsługiwanych przez kolejno wymieniające się załogi statku lub część załogi statku - jeden dzień przy każdorazowej zmianie załogi; 3) repatriacji i oczekiwania na repatriację w rozumieniu ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu - w przypadku gdy na podstawie przepisów dotyczących kosztów ponoszenia repatriacji armator jest obowiązany do ponoszenia tych kosztów; 4) pobierania zasiłku chorobowego lub zasiłku macierzyńskiego oraz okresy niezdolności do pracy z tytułu wypadku przy pracy lub choroby, które miały miejsce w okresie zatrudnienia na statku, określone w zaświadczeniach lekarskich; 5) szkolenia lub przeszkolenia w jednostkach edukacyjnych, prowadzących szkolenia zgodnie z wymogami Międzynarodowej konwencji o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht. 1978, sporządzonej w Londynie dnia 7 lipca 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 201 i 202, z 1999 r. poz. 286, z 2013 r. poz. 1092, z 2018 poz. 1866 i 2088 oraz z 2019 r. poz. 103); 6) szkolenia lub przeszkolenia innego niż wskazane w pkt 5, na które marynarz został skierowany przez armatora, a obowiązek odbycia tego szkolenia lub przeszkolenia wynika z odrębnych przepisów; 7) urlopu wypoczynkowego lub okolicznościowego, jeżeli marynarska umowa o pracę, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, przewiduje jego uzyskanie; 8) wolnego od pracy pobytu na lądzie, udzielonego na podstawie przepisów dotyczących czasu pracy marynarzy, bezpośrednio po czasie pracy na statku obsługiwanym przez kolejno wymieniające się załogi statku lub część załogi statku; 9) urlopu wyrównawczego, o którym mowa w art. 56 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu. Okresy, o których mowa wyżej, będą ustalane na podstawie dokumentów przedłożonych przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie pełnił na statku (statkach) funkcję oficera wachtowego. Wnioskodawca posiada i będzie posiadał certyfikaty i zaświadczenia dopuszczające Go do pracy jako oficer wachtowy i potwierdzające kwalifikacje zawodowe oficera wachtowego. Wnioskodawca posiada w szczególności polski dyplom oficera wachtowego wydany przez dyrektora urzędu morskiego oraz jego holenderski i brytyjski odpowiednik. Kwalifikacje Wnioskodawcy jako członka załogi statków morskich odpowiadają wymaganiom określonym odpowiednio w Konwencji STCW oraz Konwencji SOLAS. Pracodawcą Wnioskodawcy będzie przedsiębiorca posiadający faktyczny zarząd i siedzibę w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca będzie otrzymywał wynagrodzenie za najemne świadczenie pracy od podmiotu posiadającego siedzibę na terytorium Cypru. Przedsiębiorca wypłacający Wnioskodawcy wynagrodzenie za najemne świadczenie pracy będzie działał przy wypłacie wynagrodzenia w imieniu i na rzecz przedsiębiorcy posiadającego siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii. Faktyczny ciężar wynagrodzenia wysyłanego Wnioskodawcy będzie ponoszony przez przedsiębiorcę posiadającego siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii. Przedsiębiorca posiadający siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii będzie świadczył usługi transportu morskiego i będzie podmiotem czarterującym statki od innych podmiotów, na których to statkach Wnioskodawca wykonuje swoją pracę. Przedsiębiorca posiadający siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii de facto będzie czerpał zyski w związku ze świadczeniem pracy przez Wnioskodawcę. Wynagrodzenie uzyskiwane przez Wnioskodawcę od podmiotu posiadającego siedzibę na terytorium Cypru będzie uzyskiwane w związku z eksploatacją statków przez podmiot posiadający siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca nie będzie osiągał innych dochodów, w tym w szczególności z tytułu innych umów o pracę, umowy zlecenia, umowy o dzieło, umowy agencyjnej ani innej umowy, do której mają zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego o umowie zlecenia. Nie będzie prowadził również działalności gospodarczej oraz nie będzie uzyskiwał przychodów z najmu lub dzierżawy nieruchomości. Wnioskodawca wskazuje, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny dotyczy 2020 r. oraz lat następnych.

Ponadto w przesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wyjaśnił, że statek (statki), na którym Wnioskodawca będzie wykonywał pracę nie będzie eksploatowany w transporcie międzynarodowym wyłącznie między miejscami położonymi w jednym państwie, będzie eksploatowany w transporcie międzynarodowym między miejscami położonymi w różnych państwach. Statek (statki), na którym Wnioskodawca będzie wykonywał pracę będzie eksploatowany w żegludze międzynarodowej w rozumieniu art. 5a pkt 48 lit. c - e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. żegludze między: portami zagranicznymi, miejscami przeznaczenia położonymi poza granicą polskiego morza terytorialnego, portami zagranicznymi a miejscami przeznaczenia położonymi poza granicą polskiego morza terytorialnego. Statek ten nie będzie eksploatowany w żegludze międzynarodowej w rozumieniu art. 5a pkt 48 lit. a - b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. żegludze między: portami polskimi a portami zagranicznymi, w tym także między portami polskimi, pod warunkiem, że żegluga między portami polskimi jest częścią podróży morskiej do portu zagranicznego, portami polskimi a miejscami przeznaczenia położonymi poza granicą polskiego morza terytorialnego. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że statek, na którym obecnie wykonuje pracę operuje na Morzu Karaibskim i zaopatruje w paliwa szereg państw, przechodzi każdorazowo odprawy celne, w związku z którymi wystawiane są międzynarodowe dokumenty przewozowe, nie pływa po polskich wodach ani też nie wpływa do polskich portów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie opisanego stanu faktycznego, pod warunkiem złożenia przez Wnioskodawcę urzędowi skarbowemu, o którym mowa w art. 45 ust. 1b u.p.d.o.f., nie później niż przed upływem terminu określonego w art. 45 ust. 1 u.p.d.o.f., zaświadczenia lub zaświadczeń o których mowa w art. 21 ust. 35 pkt 2 u.p.d.o.f., przychody Wnioskodawcy, o których mowa w przedstawionym stanie faktycznym będą w Polsce zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku opłacania zaliczek na podatek dochodowy w ciągu roku, jak również nie będzie miał obowiązku składania zeznań rocznych o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym?

Przedmiotem niniejszej interpretacji są kwestie dotyczące obowiązku wpłaty zaliczek, warunków zastosowania zwolnienia przedmiotowego oraz obowiązku złożenia zeznania podatkowego. W zakresie dotyczącym formy i sposobu wystawiania zaświadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 35 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz konieczności ich przetłumaczenia na język polski zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej „u.p.d.o.f.”) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). W myśl art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a u.p.d.o.f., osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a u.p.d.o.f.). Z brzmienia powołanych wyżej przepisów wynika, że Wnioskodawca posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, ponieważ ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż posiada w Polsce ośrodek interesów życiowych. Z uwagi na to, że Wnioskodawca będzie uzyskiwał wynagrodzenie wyłącznie za najemne świadczenie pracy jako marynarz żeglugi międzynarodowej na statku (statkach) morskim pływającym na wodach międzynarodowych w transporcie międzynarodowym, eksploatowanym przez przedsiębiorcę posiadającego faktyczny zarząd i siedzibę w Wielkiej Brytanii, konieczne jest zastosowanie przepisów Konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840; dalej: Konwencja polsko-brytyjska). Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Wielka Brytania notyfikowały ww. Konwencję polsko-brytyjską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., podpisaną w Paryżu dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369; dalej: Konwencja MLI). Konwencja MLI, której celem było jednorazowe zmodyfikowanie sieci umów o unikaniu podwójnego opodatkowania bez konieczności czasochłonnych negocjacji bilateralnych, została ratyfikowana przez Polskę w dniu 23 stycznia 2018 r., a przez Wielką Brytanię w dniu 29 czerwca 2018 r. Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Wielkiej Brytanii dzień 1 października 2018 r. Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy). Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Konwencją polsko-brytyjską, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Wielkiej Brytanii zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 11 października 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 2253). Konwencja MLI wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 1 Konwencji MLI).

Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia Konwencji MLI po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, Konwencja MLI wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 2 Konwencji MLI). Z kolei, zasady stosowania postanowień Konwencji MLI w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 Konwencji MLI. Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI przepisy Konwencji MLI będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie Konwencja MLI: a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą Konwencja MLI wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie Konwencja MLI; oraz b) w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą Konwencja MLI wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie Konwencja MLI. Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy podatkowej począwszy od innych dat niż data wejścia w życie. Przy tym, poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. W konsekwencji, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust 1, art. 7 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji polsko-brytyjskiej przez Polskę: a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2019 r.; oraz b) w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, do podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 kwietnia 2019 r. W tym miejscu wskazać należy, że okresem podatkowym dla osoby fizycznej jest rok podatkowy. Stosownie do art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej. W związku z powyższym w opisanym stanie faktycznym do przychodów Wnioskodawcy z tytułu pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku morskiego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym, którym zarządza i eksploatuje przedsiębiorca posiadający siedzibę na terytorium Wielkiej Brytanii przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie od dnia 1 stycznia 2020 r. Wskutek tego dojdzie do zmiany metody unikania podwójnego opodatkowania, która znajdzie zastosowanie do wynagrodzenia Wnioskodawcy za najemne świadczenie pracy jako marynarz żeglugi międzynarodowej na statku (statkach) morskim pływającym na wodach międzynarodowych w transporcie międzynarodowym, eksploatowanym przez przedsiębiorcę posiadającego faktyczny zarząd i siedzibę w Wielkiej Brytanii. Metoda wyłączenia z progresją, o której mowa w art. 22 ust. 2 pkt a) Konwencji polsko-brytyjskiej zostanie zastąpiona przez metodę proporcjonalnego odliczenia. Zasady te będą stosowane do wynagrodzenia uzyskiwanego począwszy od 1 stycznia 2020 r.

Spowoduje to, że co do zasady, począwszy od roku 2020 Wnioskodawca będzie zobowiązany do comiesięcznego opłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce od dochodów (przychodów) uzyskiwanych za najemne świadczenie pracy jako marynarz żeglugi międzynarodowej na statku (statkach) morskim pływającym na wodach międzynarodowych w transporcie międzynarodowym, eksploatowanym przez przedsiębiorcę posiadającego faktyczny zarząd i siedzibę w Wielkiej Brytanii. Po stronie Wnioskodawcy, z mocy art. 45 ust. 1 ustawy, co do zasady powstanie też obowiązek składania zeznań rocznych podatkowych w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku, za który dane zeznanie będzie składane. W zeznaniach rocznych co do zasady możliwe będzie skorzystanie z tzw. ulgi abolicyjnej, o której mowa w art. 27g ustawy. Wnioskodawca będzie miał również możliwość uzyskania zwolnienia z obowiązku opłacania comiesięcznych zaliczek. W tym celu Wnioskodawca może w trybie art. 22 § 2a ustawy Ordynacja podatkowa złożyć wniosek o ograniczenie obowiązku opłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w ciągu roku z uwagi na fakt, iż zaliczki byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego. Niemniej jednak jeśli Wnioskodawca będzie składał urzędowi skarbowemu, o którym mowa w art. 45 ust. 1b ustawy, nie później niż przed upływem terminu określonego w art. 45 ust. 1 ustawy zaświadczenia armatora lub agencji zatrudnienia, o której mowa w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, zawierające: a) imię i nazwisko Wnioskodawcy, Jego adres zamieszkania i numer PESEL, b) informację o liczbie dni przepracowanych w roku na statku spełniającym wymagania, o których mowa w ust. 1 pkt 23c, przez Wnioskodawcę, z podaniem okresów zatrudnienia, nazwy i bandery statku, c) informację o kwocie przychodu Wnioskodawcy z tytułu pracy u armatora, d) informacje dotyczące armatora obejmujące : imię i nazwisko lub nazwę, adres miejsca zamieszkania albo adres siedziby, numer identyfikacyjny podatnika, formę prawną, to wówczas Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23c ustawy. Jest tak dlatego, że Wnioskodawca spełnia definicję marynarza, o której mowa w art. 5a pkt 47 ustawy. W świetle tego przepisu, za marynarza uważa się marynarza w rozumieniu ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu (Dz. U. z 2018 r. poz. 616 i 2245). Marynarzem w świetle tego przepisu jest zaś osoba posiadająca kwalifikacje zawodowe, o których mowa w rozdziale 4 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. z 2019 r. poz. 1452 i 1702), a także inna osoba zatrudniona na statku, z wyjątkiem osoby, która okazjonalnie wykonuje na statku pracę niezwiązaną z żeglugą morską. W art. 63 pkt 1 ustawy o bezpieczeństwie morskim wskazuje się, że potwierdzeniem posiadania kwalifikacji zawodowych, niezbędnych do zajmowania stanowisk na statku, jest dyplom - dla stanowisk oficerskich. Nadto, zgodnie z art. 62 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie morskim, kwalifikacje członków załóg statków morskich i statków rybackich muszą odpowiadać wymaganiom określonym odpowiednio w Konwencji STCW, Konwencji STCW-F, Konwencji SOLAS, Konwencji MLC, przepisach ustawy. W ocenie Wnioskodawcy fakt zatrudnienia Wnioskodawcy na statku w randze oficera wachtowego, jak również fakt posiadania certyfikatów i zaświadczeń dopuszczających Go do pracy jako oficer wachtowy i potwierdzających kwalifikacje zawodowe oficera wachtowego (w szczególności polski dyplom oficera wachtowego wydany przez dyrektora urzędu morskiego oraz jego holenderski i brytyjski odpowiednik) uzasadniają przyjęcie, że spełnia on powołaną wyżej definicję marynarza. Zwłaszcza, że kwalifikacje Wnioskodawcy jako członka załogi statków morskich odpowiadają wymaganiom określonym odpowiednio w Konwencji STCW oraz Konwencji SOLAS. Wnioskodawca wskazał również, że nie jest i nie będzie osobą, która okazjonalnie wykonuje na statku pracę niezwiązaną z żeglugą morską. Ponadto, Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej. Dodatkowo, Wnioskodawca będzie uzyskiwał dochody z tytułu pracy na statkach morskich podnoszących banderę państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego używanych do przewozu ładunku lub pasażerów w żegludze międzynarodowej. Praca ta będzie w danym roku podatkowym wykonywana łącznie przez okres co najmniej 183 dni. Wnioskodawca nie będzie wykonywał pracy na: - holownikach, na których mniej niż 50% czasu pracy faktycznie wykonywanej przez holownik w ciągu roku stanowił przewóz ładunku lub pasażerów drogą morską. - pogłębiarkach, na których mniej niż 50% czasu pracy faktycznie wykonywanej przez pogłębiarkę w ciągu roku stanowił przewóz wydobytego materiału drogą morską Zgodnie z art. 21 ust. 35 u.p.d.o.f., zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 23c, ma zastosowanie pod warunkiem złożenia urzędowi skarbowemu, o którym mowa w art. 45 ust. 1b, nie później niż przed upływem terminu określonego w art. 45 ust. 1: 1) w przypadku pracy na statku podnoszącym polską banderę - zaświadczenia, o którym mowa w art. 85 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r o pracy na morzu; 2) w przypadku pracy na statku podnoszącym inną, niż polska, banderę - zaświadczenia armatora lub agencji zatrudnienia, o której mowa w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, zawierającego: a) imię i nazwisko marynarza, jego adres zamieszkania i numer PESEL, a w przypadku jego braku - numer dokumentu potwierdzającego tożsamość, b) informację o liczbie dni przepracowanych w roku na statku spełniającym wymagania, o których mowa w ust. 1 pkt 23c, przez marynarza, którego dotyczy zaświadczenie, z podaniem okresów zatrudnienia, nazwy i bandery statku, c) informację o kwocie przychodu marynarza z tytułu pracy u armatora, d) informacje dotyczące armatora obejmujące: - imię i nazwisko lub nazwę, - adres miejsca zamieszkania albo adres siedziby, - numer identyfikacji podatkowej lub zagraniczny numer identyfikacyjny podatnika, - formę prawną. W ocenie Wnioskodawcy, w zaprezentowanym stanie faktycznym spełnia On warunki zwolnienia, o którym mowa art. 21 ust. 1 pkt 23c u.p.d.o.f. i będzie mógł z niego skorzystać pod warunkiem złożenia urzędowi skarbowemu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 b, nie później niż przed upływem terminu określonego w art. 45 ust. 1 zaświadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 35 pkt 2 u.p.d.o.f. Wnioskodawca jest też zdania, że z rzeczonych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia możliwe jest przedstawienie kilku zaświadczeń dotyczących danego roku podatkowego, z których łącznie będzie wynikało, że praca w danym roku podatkowym wykonywana była łącznie przez okres co najmniej 183 dni. Uzyskanie dwóch lub większej ilości zaświadczeń będzie bowiem konieczne m.in. wówczas, gdy Wnioskodawca zmieni w trakcie roku podatkowego pracodawcę. Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, iż na gruncie opisanego stanu faktycznego, pod warunkiem złożenia przez Wnioskodawcę urzędowi skarbowemu, o którym mowa w art. 45 ust. 1b u.p.d.o.f., nie później niż przed upływem terminu określonego w art. 45 ust. 1 u.p.d.o.f., zaświadczenia lub zaświadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 35 pkt 2 u.p.d.o.f., przychody Wnioskodawcy, o których mowa w przedstawionym stanie faktycznym będą w Polsce zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku opłacania zaliczek na podatek dochodowy w ciągu roku. jak również nie będzie miał obowiązku składania zeznań rocznych o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie opodatkowania dochodów zagranicznych jest nieprawidłowe w części dotyczącej braku obowiązku opłacania zaliczek w ciągu roku oraz złożenia zeznania, jest prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej. Wnioskodawca posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ośrodek interesów życiowych. Wnioskodawca będzie uzyskiwał wynagrodzenie wyłącznie za najemne świadczenie pracy jako marynarz żeglugi międzynarodowej na statku (statkach) morskim pływającym na wodach międzynarodowych w transporcie międzynarodowym, eksploatowanym przez przedsiębiorcę posiadającego faktyczny zarząd i siedzibę w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca będzie wykonywał pracę na statkach (statku) morskich używanych do przewozu ładunku lub pasażerów w żegludze międzynarodowej. Wnioskodawca nie jest i nie będzie osobą, która okazjonalnie wykonuje na statku (statkach) pracę niezwiązaną z żeglugą morską. Statki (statek), na których Wnioskodawca będzie wykonywał pracę będą podnosiły banderę państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego i będą używane do przewozu ładunku lub pasażerów w żegludze międzynarodowej. Wnioskodawca nie będzie wykonywał pracy ani na holownikach, na których mniej niż 50% czasu pracy faktycznie wykonywanej przez holownik w ciągu roku stanowi przewóz ładunku lub pasażerów drogą morską; ani na pogłębiarkach, na których mniej niż 50% czasu pracy faktycznie wykonywanej przez pogłębiarkę w ciągu roku stanowi przewóz wydobytego materiału drogą morską. Dochody Wnioskodawcy uzyskiwane będą z pracy, która w danym roku podatkowym będzie wykonywana łącznie przez okres co najmniej 183 dni, do którego to okresu Wnioskodawca zalicza również okresy: 1) podróży do miejsca rozpoczęcia pracy na statku, liczony wraz z dniem rozpoczęcia podróży z miejsca zamieszkania lub innego miejsca wskazanego w marynarskiej umowie o pracę, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, do dnia rozpoczęcia pracy na statku, a w przypadku statków obsługiwanych przez kolejno wymieniające się załogi statku lub część załogi statku - jeden dzień przy każdorazowej zmianie załogi; 2) podróży z miejsca zakończenia pracy na statku, liczony wraz z dniem zakończenia pracy na statku, do dnia zakończenia podróży w miejscu zamieszkania lub innym miejscu wskazanym w marynarskiej umowie o pracę, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, a w przypadku statków obsługiwanych przez kolejno wymieniające się załogi statku lub część załogi statku - jeden dzień przy każdorazowej zmianie załogi; 3) repatriacji i oczekiwania na repatriację w rozumieniu ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu - w przypadku gdy na podstawie przepisów dotyczących kosztów ponoszenia repatriacji armator jest obowiązany do ponoszenia tych kosztów; 4) pobierania zasiłku chorobowego lub zasiłku macierzyńskiego oraz okresy niezdolności do pracy z tytułu wypadku przy pracy lub choroby, które miały miejsce w okresie zatrudnienia na statku, określone w zaświadczeniach lekarskich; 5) szkolenia lub przeszkolenia w jednostkach edukacyjnych, prowadzących szkolenia zgodnie z wymogami Międzynarodowej konwencji o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht. 1978, sporządzonej w Londynie dnia 7 lipca 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 201 i 202, z 1999 r. poz. 286, z 2013 r. poz. 1092, z 2018 poz. 1866 i 2088 oraz z 2019 r. poz. 103); 6) szkolenia lub przeszkolenia innego niż wskazane w pkt 5, na które marynarz został skierowany przez armatora, a obowiązek odbycia tego szkolenia lub przeszkolenia wynika z odrębnych przepisów; 7) urlopu wypoczynkowego lub okolicznościowego, jeżeli marynarska umowa o pracę, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, przewiduje jego uzyskanie; 8) wolnego od pracy pobytu na lądzie, udzielonego na podstawie przepisów dotyczących czasu pracy marynarzy, bezpośrednio po czasie pracy na statku obsługiwanym przez kolejno wymieniające się załogi statku lub część załogi statku; 9) urlopu wyrównawczego, o którym mowa w art. 56 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu. Okresy, o których mowa wyżej, będą ustalane na podstawie dokumentów przedłożonych przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca będzie pełnił na statku (statkach) funkcję oficera wachtowego. Wnioskodawca posiada i będzie posiadał certyfikaty i zaświadczenia dopuszczające Go do pracy jako oficer wachtowy i potwierdzające kwalifikacje zawodowe oficera wachtowego. Pracodawcą Wnioskodawcy będzie przedsiębiorca posiadający faktyczny zarząd i siedzibę w Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca będzie otrzymywał wynagrodzenie za najemne świadczenie pracy od podmiotu posiadającego siedzibę na terytorium Cypru. Przedsiębiorca wypłacający Wnioskodawcy wynagrodzenie za najemne świadczenie pracy będzie działał przy wypłacie wynagrodzenia w imieniu i na rzecz przedsiębiorcy posiadającego siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii. Faktyczny ciężar wynagrodzenia wysyłanego Wnioskodawcy będzie ponoszony przez przedsiębiorcę posiadającego siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii. Przedsiębiorca posiadający siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii będzie świadczył usługi transportu morskiego i będzie podmiotem czarterującym statki od innych podmiotów, na których to statkach Wnioskodawca wykonuje swoją pracę. Przedsiębiorca posiadający siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii de facto będzie czerpał zyski w związku ze świadczeniem pracy przez Wnioskodawcę. Wynagrodzenie uzyskiwane przez Wnioskodawcę od podmiotu posiadającego siedzibę na terytorium Cypru będzie uzyskiwane w związku z eksploatacją statków przez podmiot posiadający siedzibę i faktyczny zarząd na terytorium Wielkiej Brytanii. Wnioskodawca wskazuje, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny dotyczy 2020 r. oraz lat następnych.

Statek (statki), na którym Wnioskodawca będzie wykonywał pracę nie będzie eksploatowany w transporcie międzynarodowym wyłącznie między miejscami położonymi w jednym państwie, będzie eksploatowany w transporcie międzynarodowym między miejscami położonymi w różnych państwach. Statek (statki), na którym Wnioskodawca będzie wykonywał pracę będzie eksploatowany w żegludze międzynarodowej w rozumieniu art. 5a pkt 48 lit. c - e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. żegludze między: portami zagranicznymi, miejscami przeznaczenia położonymi poza granicą polskiego morza terytorialnego, portami zagranicznymi a miejscami przeznaczenia położonymi poza granicą polskiego morza terytorialnego. Statek ten nie będzie eksploatowany w żegludze międzynarodowej w rozumieniu art. 5a pkt 48 lit. a - b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. żegludze między: portami polskimi a portami zagranicznymi, w tym także między portami polskimi, pod warunkiem, że żegluga między portami polskimi jest częścią podróży morskiej do portu zagranicznego, portami polskimi a miejscami przeznaczenia położonymi poza granicą polskiego morza terytorialnego. Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, że statek, na którym obecnie wykonuje pracę operuje na Morzu Karaibskim i zaopatruje w paliwa szereg państw, przechodzi każdorazowo odprawy celne, w związku z którymi wystawiane są międzynarodowe dokumenty przewozowe, nie pływa po polskich wodach ani też nie wpływa do polskich portów.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca będzie uzyskiwał przychody z tytułu pracy najemnej wykonywanej na statku morskim eksploatowanym w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorcę posiadającego faktyczny zarząd i siedzibę w Wielkiej Brytanii, konieczne jest zastosowanie przepisów Konwencji z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r., Nr 250, poz. 1840; dalej: Konwencja polsko-brytyjska).

Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Wielka Brytania notyfikowały ww. Konwencję polsko-brytyjską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1369). Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Wielkiej Brytanii dzień 1 października 2018 r.

Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy).

Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1370), natomiast wspólne stanowisko Polski i Wielkiej Brytanii zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z dnia 11 października 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowania w realizacji postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2018 r., poz. 2253).

Konwencja wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 1 Konwencji MLI).

Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 2 ww. Konwencji).

Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja:

1. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi wżycie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz
2. w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja.

Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy podatkowej począwszy od innych dat niż data wejścia w życie. Przy tym, poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI.

W konsekwencji, jeżeli również w ww. stanowiskach nie wskazano inaczej, to zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji polsko-brytyjskiej przez Polskę:

1. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2019 r.; oraz
2. w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, do podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 kwietnia 2019 r.

W tym miejscu wskazać należy, że okresem podatkowym dla osoby fizycznej jest rok podatkowy. Stosownie do art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.

Przepisy Konwencji MLI mają zatem zastosowanie do dochodów z pracy najemnej wykonywanej na statku eksploatowanym w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo z siedzibą w Wielkiej Brytanii uzyskanych od dnia 1 stycznia 2020 r.

W związku z powyższym w opisanym zdarzeniu przyszłym do przychodów Wnioskodawcy z tytułu pracy najemnej wykonywanej na wskazanych we wniosku statkach będą miały zastosowanie zarówno przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych jak i Konwencji MLI.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 3 ww. Konwencji polsko-brytyjskiej, wynagrodzenie otrzymywane za pracę najemną, wykonywaną na pokładzie statku morskiego bądź statku powietrznego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa może być opodatkowane w tym Państwie.

Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt g) ww. Konwencji polsko-brytyjskiej określenia „przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa” i „przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa” oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie i przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie.

Natomiast określenie „transport międzynarodowy” oznacza wszelki transport statkiem morskim lub statkiem powietrznym, eksploatowanym przez przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa, z wyjątkiem przypadku, kiedy statek morski lub statek powietrzny eksploatowany jest wyłącznie między miejscami położonymi w drugim Umawiającym się Państwie – art. 3 ust. 1 pkt h) ww. Konwencji polsko-brytyjskiej.

Biorąc pod uwagę ww. okoliczności przedstawione we wniosku uznać należy, że w stosunku do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawcę z tytułu pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku znajdzie zastosowanie przepis art. 14 ust. 3 ww. Konwencji polsko-brytyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych.

W konsekwencji dochody które Wnioskodawca osiągnie z tytułu pracy wykonywanej na pokładzie statku morskiego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo mające siedzibę na terytorium Wielkiej Brytanii będą podlegały opodatkowaniu zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w Polsce. Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować właściwą metodę zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu.

W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że art. 22 ust. 2 pkt a) Konwencji polsko-brytyjskiej został zastąpiony przez art. 5 ust. 6 Konwencji MLI.

Zgodnie z tym przepisem, w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji uzyskuje dochód lub posiada majątek, które zgodnie z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, mogą być opodatkowane przez drugą Umawiającą się Jurysdykcję (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez tę drugą Umawiającą się Jurysdykcję wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji), pierwsza wymieniona Umawiająca się Jurysdykcja zezwoli na:

i) odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji;

ii) odliczenie od podatku od majątku takiej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu lub od majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód lub majątek, które mogą być opodatkowane w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dochód uzyskany lub majątek posiadany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji jest zwolniony z opodatkowania przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, wówczas ta Umawiającą się Jurysdykcja może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód lub majątek.

Zatem, w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce uzyskuje dochód lub zyski majątkowe, które zgodnie z postanowieniami Konwencji, mogą być opodatkowane w Zjednoczonym Królestwie (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez Zjednoczone Królestwo wyłącznie z powodu, że dany dochód lub zyski majątkowe są także dochodem lub zyskami majątkowymi uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Zjednoczonego Królestwa), Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby, kwoty równej podatkowi od dochodu lub zysków majątkowych zapłaconemu w Zjednoczonym Królestwie.

Wobec powyższego do dochodów które uzyska Wnioskodawca zastosowanie będzie miała metoda proporcjonalnego zaliczenia.

W myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Stosownie do art. 27 ust. 9a ustawy w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

W myśl natomiast art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Natomiast na podstawie art. 44 ust. 7 tej ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, czasowo przebywający za granicą, którzy osiągają dochody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócili do kraju, wpłacić zaliczkę na podatek dochodowy. Jeżeli termin płatności przypada po zakończeniu roku podatkowego, należny podatek jest płatny w terminie złożenia zeznania. Do obliczenia należnej zaliczki stosuje się odpowiednio ust. 3a oraz 3c.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ww. ustawy).

Zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 3a zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, zapłaconej w danym miesiącu ze środków podatnika (art. 44 ust. 3c ww. ustawy).

Przepisy ust. 1a i 7 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy art. 27 ust. 9 i 9a stosuje się odpowiednio – o czym stanowi art. 44 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl natomiast art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23c ustawy od podatku dochodowego wolne są dochody marynarzy, którzy są obywatelami państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, uzyskane z tytułu pracy na statkach morskich podnoszących banderę państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego używanych do przewozu ładunku lub pasażerów w żegludze międzynarodowej, jeżeli była ona w danym roku podatkowym wykonywana łącznie przez okres co najmniej 183 dni, z wyjątkiem pracy wykonywanej na:

1. holownikach, na których mniej niż 50% czasu pracy faktycznie wykonywanej przez holownik w ciągu roku stanowił przewóz ładunku lub pasażerów drogą morską,
2. pogłębiarkach, na których mniej niż 50% czasu pracy faktycznie wykonywanej przez pogłębiarkę w ciągu roku stanowił przewóz wydobytego materiału drogą morską.

Na podstawie art. 21 ust. 35 tej ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 23c, ma zastosowanie pod warunkiem złożenia urzędowi skarbowemu, o którym mowa w art. 45 ust. 1b, nie później niż przed upływem terminu określonego w art. 45 ust. 1:

1. w przypadku pracy na statku podnoszącym polską banderę - zaświadczenia, o którym mowa w art. 85 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu;
   
2. w przypadku pracy na statku podnoszącym inną, niż polska, banderę - zaświadczenia armatora lub agencji zatrudnienia, o której mowa w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, zawierającego:
   
   
   
   
   1. imię i nazwisko marynarza, jego adres zamieszkania i numer PESEL, a w przypadku jego braku - numer dokumentu potwierdzającego tożsamość,
      
   2. informację o liczbie dni przepracowanych w roku na statku spełniającym wymagania, o których mowa w ust. 1 pkt 23c, przez marynarza, którego dotyczy zaświadczenie, z podaniem okresów zatrudnienia, nazwy i bandery statku,
      
   3. informację o kwocie przychodu marynarza z tytułu pracy u armatora,
      
   4. informacje dotyczące armatora obejmujące:
      - imię i nazwisko lub nazwę,
      - adres miejsca zamieszkania albo adres siedziby,
      - numer identyfikacji podatkowej lub zagraniczny numer identyfikacyjny podatnika,
      - formę prawną.

W myśl natomiast art. 21 ust. 35b ustawy, do okresu, o którym mowa w ust. 1 pkt 23c, zalicza się okres:

1. podróży do miejsca rozpoczęcia pracy na statku, liczony wraz z dniem rozpoczęcia podróży z miejsca zamieszkania lub innego miejsca wskazanego w marynarskiej umowie o pracę, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, do dnia rozpoczęcia pracy na statku, a w przypadku statków obsługiwanych przez kolejno wymieniające się załogi statku lub część załogi statku - jeden dzień przy każdorazowej zmianie załogi;
2. podróży z miejsca zakończenia pracy na statku, liczony wraz z dniem zakończenia pracy na statku, do dnia zakończenia podróży w miejscu zamieszkania lub innym miejscu wskazanym w marynarskiej umowie o pracę, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, a w przypadku statków obsługiwanych przez kolejno wymieniające się załogi statku lub część załogi statku - jeden dzień przy każdorazowej zmianie załogi;
3. repatriacji i oczekiwania na repatriację w rozumieniu ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu - w przypadku gdy na podstawie przepisów dotyczących kosztów ponoszenia repatriacji armator jest obowiązany do ponoszenia tych kosztów;
4. pobierania zasiłku chorobowego lub zasiłku macierzyńskiego oraz okresy niezdolności do pracy z tytułu wypadku przy pracy lub choroby, które miały miejsce w okresie zatrudnienia na statku, określone w zaświadczeniach lekarskich;
5. szkolenia lub przeszkolenia w jednostkach edukacyjnych, prowadzących szkolenia zgodnie z wymogami Międzynarodowej konwencji o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht, 1978, sporządzonej w Londynie dnia 7 lipca 1978 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 201 i 202, z 1999 r. poz. 286, z 2013 r. poz. 1092, z 2018 poz. 1866 i 2088 oraz z 2019 r. poz. 103);
6. szkolenia lub przeszkolenia innego niż wskazane w pkt 5, na które marynarz został skierowany przez armatora, a obowiązek odbycia tego szkolenia lub przeszkolenia wynika z odrębnych przepisów;
7. urlopu wypoczynkowego lub okolicznościowego, jeżeli marynarska umowa o pracę, o której mowa w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, przewiduje jego uzyskanie;
8. wolnego od pracy pobytu na lądzie, udzielonego na podstawie przepisów dotyczących czasu pracy marynarzy, bezpośrednio po czasie pracy na statku obsługiwanym przez kolejno wymieniające się załogi statku lub część załogi statku;
9. urlopu wyrównawczego, o którym mowa w art. 56 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 35c ustawy, okresy, o których mowa w ust. 35b, ustalane są na podstawie dokumentów przedłożonych przez marynarza.

Przez armatora, o którym mowa w ust. 35 i 35b, rozumie się armatora, o którym mowa w art. 11 ust. 1 lit. j Konwencji o pracy na morzu, przyjętej przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy w Genewie dnia 23 lutego 2006 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 845, z 2017 r. poz. 512 oraz z 2019 r. poz. 962) (art. 21 ust. 35d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o:

pkt 47a) marynarzu - oznacza to marynarza w rozumieniu ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu (Dz. U. z 2018 r. poz. 616 i 2245);

pkt 48) żegludze międzynarodowej - oznacza to żeglugę między:

1. portami polskimi a portami zagranicznymi, w tym także między portami polskimi, pod warunkiem że żegluga między portami polskimi jest częścią podróży morskiej do portu zagranicznego,
2. portami polskimi a miejscami przeznaczenia położonymi poza granicą polskiego morza terytorialnego,
3. portami zagranicznymi,
4. miejscami przeznaczenia położonymi poza granicą polskiego morza terytorialnego,
5. portami zagranicznymi a miejscami przeznaczenia położonymi poza granicą polskiego morza terytorialnego.

W konsekwencji mając na uwadze, że Wnioskodawca mający obywatelstwo Polskie w 2020 r. będzie wykonywał pracę jako marynarz na statku morskim, podnoszącym banderę państwa członkowskiego Unii Europejskiej faktycznie używanym do przewozu ładunków w żegludze międzynarodowej, a ponadto praca będzie wykonywana przez okres minimum 183 dni w roku podatkowym, uznać należy, że w sytuacji gdy Wnioskodawca złoży urzędowi skarbowemu, o którym mowa w art. 45 ust. 1b, nie później niż przed upływem terminu określonego w art. 45 ust. 1 zaświadczenie (lub zaświadczenia w przypadku pracy wykonywanej dla różnych armatorów) armatora lub agencji zatrudnienia, o której mowa w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o pracy na morzu, zawierające:

1. imię i nazwisko Wnioskodawcy, Jego adres zamieszkania i numer PESEL, a w przypadku jego braku - numer dokumentu potwierdzającego tożsamość,
2. informację o liczbie dni przepracowanych w roku na statku spełniającym wymagania, o których mowa w ust. 1 pkt 23c, przez Wnioskodawcę, którego dotyczy zaświadczenie, z podaniem okresów zatrudnienia, nazwy i bandery statku,
3. informację o kwocie przychodu Wnioskodawcy z tytułu pracy u armatora,
4. informacje dotyczące armatora obejmujące:
   
   
   
   
   1. imię i nazwisko lub nazwę,
      
   2. adres miejsca zamieszkania albo adres siedziby,
      
   3. numer identyfikacji podatkowej lub zagraniczny numer identyfikacyjny podatnika,
      
   4. formę prawną,

wówczas dochody uzyskane w 2020 r. w związku z wykonywaniem pracy najemnej na wskazanym we wniosku statku będą mogły korzystać ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie można natomiast zgodzić się z Wnioskodawcą, że planowane złożenie w wymaganym terminie ww. zaświadczenia zwalnia z uiszczania zaliczek na podatek dochodowy w trakcie roku podatkowego. Zauważyć bowiem należy, że ww. zwolnienie przedmiotowe jest warunkowane m. in. złożeniem zaświadczenia, zatem w trakcie roku podatkowego nie sposób stwierdzić, czy warunki do zastosowania zwolnienia przedmiotowego zostaną spełnione. Brak zatem przesłanek do stosowania zwolnienia przedmiotowego w trakcie danego roku podatkowego przy uiszczaniu zaliczek.

W konsekwencji mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że Wnioskodawca jest zobowiązany bez wezwania ¬ do samodzielnego obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy w trakcie roku podatkowego na zasadach określonych zgodnie z art. 44 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji gdy Wnioskodawca przebywa za granicą, będzie zobowiązany w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wróci do kraju, wpłacić zaliczkę na podatek dochodowy. Jeśli termin płatności przypadnie po zakończeniu roku podatkowego, należny podatek będzie płatny w terminie złożenia zeznania.

Co do zasady Wnioskodawca będzie również zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji złożenia w wymaganym terminie zaświadczenia, o którym mowa w art. art. 21 ust. 35 ustawy, złożone zeznanie umożliwi odzyskanie zaliczek zapłaconych od dochodu, który będzie korzystał ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23c ustawy.

Powyższe ustalenia będą miały również zastosowanie do opodatkowania dochodów uzyskanych w latach następnych, o ile nie ulegnie zmianie stan faktyczny i prawny.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo ww. wstrzymania biegu terminu.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.