Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.26.2020.1.SP
z 8 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wnioskuzdnia 24 stycznia2020 r. (data wpływu 27 stycznia 2020 r.)o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresieustalenia czy ujęcie oprogramowania w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako części składowych kompleksowych środków trwałych, stanowi czynnik decydujący o jego klasyfikacji jako środki trwałe dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i związanych z tym rozliczeń– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy ujęcie oprogramowania w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako części składowych kompleksowych środków trwałych, stanowi czynnik decydujący o jego klasyfikacji jako środki trwałe dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i związanych z tym rozliczeń.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z siedzibą w Polsce, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest rezydentem podatkowym w Polsce). Spółka jest członkiem międzynarodowej Grupy A (dalej: „Grupa”), składającej się z przedsiębiorstw handlu detalicznego specjalizujących się w szczególności w sprzedaży markowych ubrań po obniżonych cenach. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest magazynowanie i dystrybucja towarów przy wykorzystaniu nowoczesnego centrum operacyjnego położonego w B, które pełni funkcję centrum usług wspólnych w zakresie logistyki, działalności administracyjnej oraz zarządzania procesami na rzecz Grupy na rynku europejskim.

W związku z działalnością gospodarczą prowadzoną za pośrednictwem wskazanego centrum operacyjnego, Spółka ponosiła szereg wydatków związanych z automatyzacją i robotyzacją maszyn oraz urządzeń technicznych znajdujących się na terenie tego obiektu. W szczególności, realizacja tych zadań nastąpiła w ramach trwającego począwszy od 2014 r. projektu inwestycyjnego, którego celem była automatyzacja procesów logistycznych i dystrybucyjnych w Spółce w oparciu o nowoczesne technologie (dalej: „Projekt”). W związku z realizacją przedmiotowego Projektu, Spółka wdrożyła między innymi zautomatyzowany system magazynowania i pobierania ASRS (ang. Automated Storage &Retrieval System), na który składają się specjalistyczne systemy komputerowe służące do sterowania i obsługi logistycznej dystrybuowanych przez Spółkę towarów, w tym umieszczania, zdejmowania i przemieszczania poszczególnych ładunków pomiędzy określonymi miejscami składowania, a także oprogramowanie pomocnicze (dalej łącznie jako: „Oprogramowanie”).

W tym zakresie Spółka pragnie wskazać, że zgodnie ze standardami obowiązującymi wewnątrz Grupy, prowadzi ona jednolitą, wspólną ewidencję środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, w ramach której wszelkie nowowprowadzane składniki majątku są wykazywane jako środki trwałe. Zgodnie ze stosowaną polityką, Grupa zasadniczo nie rozpoznaje aktywów jako wartości niematerialne i prawne. Z powyższych względów wszelkie wydatki ponoszone w związku z realizacją Projektu, w ramach oddawania kolejnych jego etapów, są kapitalizowane na wartość początkową określonych składników majątkowych rozpoznawanych przez Spółkę jako środki trwałe w jej ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz odpowiednio oznaczone kolejnymi numerami rozpoczynającymi się ciągiem liczb począwszy od 430, domyślnie przyporządkowanymi do środków trwałych. W ramach ich wprowadzania do ewidencji, Spółka nie wyszczególniała przy tym Oprogramowania jako osobnych pozycji – było ono wprowadzane w określonych częściach w ramach oddawania poszczególnych etapów Projektu.

W chwili obecnej Spółka zamierza dokonać wewnętrznego przeglądu rozliczeń księgowych i podatkowych, którego elementem ma być przeprowadzenie dla celów zarządczych inwentaryzacji posiadanych przez nią środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz uporządkowanie prowadzonej w tym zakresie ewidencji. W przypadku Oprogramowania, które wraz z innymi aktywami materialnymi i niematerialnymi nabytymi w związku z realizacją Projektu, było kapitalizowane na wartość początkową szeregu określonych środków trwałych i opatrzonych numerem odpowiednim dla środków trwałych, w części dotyczącej tego Oprogramowania, które faktycznie stanowią wartość niematerialną i prawną, o których mowa w art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, Spółka zamierza traktować te części dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako wartości niematerialne i prawne, niezależnie od sposobu ich faktycznego oznaczenia w ewidencji.

Dodatkowo, w odniesieniu do otrzymanego przez Spółkę postanowienia Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 listopada 2019 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4010.416.2019.l.SJ), na podstawie którego tut. Organ odmówił Wnioskodawcy wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w analogicznym stanie faktycznym z uwagi na fakt, że odpowiedź na pytanie zadane wówczas przez Spółkę wymagałaby od Organu analizy Oprogramowania pod kątem stwierdzenia, czy jest „autorskim lub pokrewnym prawem majątkowym” lub „licencją”, w celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości, Wnioskodawca, w ramach postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej wszczętego na niniejszy wniosek, prosi o przyjęcie założenia, że Oprogramowanie spełnia warunki określone w art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT do uznania go za wartość niematerialną i prawną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ujęcie Oprogramowania (stanowiącego wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT) w prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, jako części składowych kompleksowych środków trwałych, stanowi czynnik decydujący o jego klasyfikacji jako środki trwałe dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i związanych z tym rozliczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, ujęcie Oprogramowania (stanowiącego wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm.) w prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, jako części składowych kompleksowych środków trwałych, nie stanowi czynnika decydującego o jego klasyfikacji jako środki trwałe dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i związanych z tym rozliczeń.

Uzasadnienie stanowiska

Stosownie do art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania autorskie prawa majątkowe oraz licencje o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Ustawa nie zawiera przy tym własnej definicji pojęć „autorskie prawa majątkowe” oraz „licencje”, wobec czego w celu ich zdefiniowania odwołać należy się do ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1231 ze zm., dalej: „Prawo autorskie”).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 Prawa autorskiego jego przedmiotem jest utwór, rozumiany jako każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. Osobie, która stworzyła utwór przysługują do tego utworu autorskie prawa majątkowe. Prawa te mogą być przeniesione na inny podmiot poprzez zawarcie umowy pisemnej pod rygorem nieważności, która wskazywać powinna pola eksploatacji, w stosunku, do których następuje przeniesienie praw autorskich.

Z kolei w rozumieniu art. 41 ust. 2 Prawa autorskiego licencja jest umową o korzystanie z utworu, która również obejmować powinna jedynie pola eksploatacji wyraźnie w niej wskazane. Określenia licencja używa się również jako synonimu prawa do korzystania z utworu udzielonego w oparciu o umowę licencyjną. W odróżnieniu od umowy dotyczącej przeniesienia majątkowych praw autorskich do utworu umowa licencyjna nie zawsze musi być zawarta w formie pisemnej pod rygorem nieważności – wymóg ten, zgodnie z art. 67 ust. 5 Prawa autorskiego, dotyczy wyłącznie umowy licencyjnej wyłącznej, podczas gdy umowa licencji niewyłącznej może zostać zawarta w dowolnej formie, zgodnie z ogólnymi regułami prawa cywilnego.

Ponadto, Prawo autorskie w art. 74 ust. 1 stanowi jednoznacznie, że programy komputerowe podlegają ochronie wynikającej z ustawy, jeżeli spełniają przesłanki twórczości i indywidualności.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Spółki, Oprogramowanie wykazane przez nią w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako środek trwały będzie mogło zostać uznane dla celów podatkowych za wartość niematerialną i prawną, jeżeli będzie ono spełniać następujące warunki:

• zostało nabyte przez podatnika od innego podmiotu,
• należy do jednej z kategorii wartości niematerialnych i prawnych wskazanych w art. 16b ust. 1 pkt 1-7 ustawy o CIT (m.in. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe oraz licencje),
• nadaje się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia jej do używania,
• przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok,
• wykorzystywane jest na potrzeby związane z działalnością gospodarczą albo przeznaczone do oddania do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub innej o podobnym charakterze.
  
  

Spółka pragnie podkreślić, że Oprogramowanie zostało przez nią nabyte w formie licencji lub praw autorskich od zewnętrznego dostawcy, który był odpowiedzialny za jego dostarczenie oraz odpowiednią implementację, która była niezbędna dla zapewnienia jego prawidłowego funkcjonowania. Jednocześnie wraz z zakończeniem poszczególnych etapów realizacji Projektu, Oprogramowanie mogło być efektywnie używane i nadawało się do gospodarczego wykorzystania. Ponadto, należy wskazać, że realizacja Projektu była decyzją strategiczną Spółki, a efekty jej implementacji będą długotrwałe, w związku z czym przewidywany okres wykorzystania Oprogramowania znacznie przekracza okres jednego roku. Co więcej, Wnioskodawca na bieżąco wykorzystuje Oprogramowanie na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą na terenie centrum operacyjnego w B i niewątpliwie wpływa ono na znaczące usprawnienie procesów logistycznych i dystrybucyjnych w Spółce. W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Oprogramowanie zaimplementowane w ramach realizacji Projektu spełnia wszystkie wskazane powyżej warunki, a tym samym stanowi wartość niematerialną i prawną dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

Niemniej jednak, jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, Oprogramowanie było wprowadzane przez Wnioskodawcę do prowadzonej przez niego ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jako część składowa kompleksowych środków trwałych, rozpoznawanych kolejno w ramach realizacji poszczególnych faz Projektu.

W ocenie Spółki, klasyfikacja danego składnika majątku w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, przy spełnieniu pozostałych warunków ustawowych, nie determinuje sposobu jego rozpoznania dla celów podatkowych i prowadzenia rozliczeń z tym związanych, m.in. w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Takie stanowisko znajduje również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 5 września 2017 r., sygn. 0114-KDIP2-3.4010.112.2017.1.KK (zob. pytanie oznaczone numerem 1 oraz 2).

Ponadto, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w jego ocenie przepisy podatkowe nie uzależniają możliwości przypisania danego składnika majątku do danej kategorii od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w jednolitej linii interpretacyjnej i orzeczniczej, m.in. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 grudnia 2019 r. (sygn. 0112-KDIL2-2.4011.48.2019.1.GM) czy też wyroku WSA w Łodzi z dnia 13 stycznia 2017 r. (sygn. akt I SA/Łd 944/16), które odnoszą się co prawda do kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodów wygenerowanych ze sprzedaży składników majątkowych, niemniej jednak, ogólne postanowienia wynikające z tych rozstrzygnięć, mogą również znaleźć zastosowanie w kontekście niniejszej sprawy.

Zdaniem Spółki, decydującym dla klasyfikacji z pespektywy podatkowej danego składnika majątku jako wartości niematerialnej i prawnej lub jako środka trwałego, jest jego istota, a nie przyznana mu kategoria i określony numer w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 23 sierpnia 2013 r., sygn. IPPB3/423-391/13-4/PK1.

Tym samym, mając na względzie powyższe rozważania, w ocenie Wnioskodawcy, ujęcie Oprogramowania (stanowiącego wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o CIT) w prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o CIT, jako części składowych kompleksowych środków trwałych, nie stanowi czynnika decydującego o jego klasyfikacji jako środki trwałe dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i związanych z tym rozliczeń.

W świetle przedstawionego powyżej stanowiska, Wnioskodawca uprzejmie prosi o udzielenie odpowiedzi na pytanie przedstawione w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresieustalenia czy ujęcie oprogramowania w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako części składowych kompleksowych środków trwałych, stanowi czynnik decydujący o jego klasyfikacji jako środki trwałe dla celów podatku dochodowego od osób prawnych i związanych z tym rozliczeńza prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny w sprawie będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Skargę wnosi się zapośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną naadres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.