Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-1.4010.15.2020.2.BKD
z 17 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 stycznia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-puap 13 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 13 marca 2020 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy ograniczenie, o którym mowa w art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajdzie zastosowanie w sytuacji uregulowania zobowiązania w formie wystawienia weksla własnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy ograniczenie, o którym mowa w art. 15d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych znajdzie zastosowanie w sytuacji uregulowania zobowiązania w formie wystawienia weksla własnego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 6 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.15.2020.1.BKD wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 13 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Sp. z o.o. (dalej „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów w Polsce oraz jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca rozważa aby część swoich zobowiązań regulować za pomocą wystawienia weksli własnych wraz z podpisanym porozumieniem wekslowym., które pełnić będą funkcję płatniczą. Weksle będą podpisane i wręczone za każdym razem przed dniem wymagalności faktur wystawionych na rzecz Spółki. Strony uzgodnią, że w dacie przekazania weksla własnego wystawionego przez Spółkę na rzecz dostawcy, zobowiązanie z tytułu ceny zakupu zostaje zaspokojone - uregulowane, a tym samym zobowiązanie z tytułu zapłaty ceny wygasa. Ta forma regulowania swoich zobowiązań dotyczyć będzie posiadanych zobowiązań zarówno wobec podmiotów krajowych jak i posiadających siedzibę poza granicami Polski. Kwoty zobowiązania regulowane w ten sposób przekraczać będą kwoty 15.000 zł. Transakcje regulowane za pomocą wystawienia weksla własnego nie będą dotyczyć usług i towarów wymienionych w zał. 15 do ustawy o VAT i nie będą objęte mechanizmem podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy uregulowanie zobowiązania, dotyczącego transakcji powyżej 15.000 zł, w formie wystawienia weksla własnego będzie powodować, że Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu tej części transakcji jaka została uregulowana w ten sposób?

Zdaniem Wnioskodawcy, uregulowanie zobowiązania w formie wystawienia weksla własnego, w przypadku zobowiązań powyżej 15.000 zł, który pełnić będzie funkcję płatniczą nie będzie powodować po stronie Wnioskodawcy żadnych negatywnych skutków na gruncie CIT i transakcja w części w jakiej została uregulowana za pomocą wystawienia weksla własnego będzie stanowić koszty uzyskania przychodów. W pierwszej kolejności należy wyjaśnić czy weksel własny może w określonych okolicznościach powodować wygaśnięcie zobowiązania. W reżimie prawa cywilnego wskazuje się, że jedną z podstawowych funkcji weksla jest funkcja płatnicza, w związku z czym, jeśli strony tak postanowią weksel może pełnić rolę pieniądza, bowiem jego wręczenie prowadzi do zaspokojenia (i wygaśnięcia) konkretnego zobowiązania (M. Czarnecki, L. Bagińska; Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Wydanie 2, Warszawa 2000, s. 28). Zauważyć należy, że termin „uregulowanie” jest pojęciem szerokim, obejmującym rozliczenia typu: gotówka, czek gotówkowy, dowód wpłaty na rachunek bankowy, polecenie przelewu, polecenie zapłaty, czek rozrachunkowy, akredytywa, weksel własny, weksel trasowany, okresowe rozliczenia saldami, rozliczenia planowe, karta płatnicza, potrącenie (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 26 czerwca 2013 r., Znak: IPTPB3/423-101/13-4/MF). Wystawiony przez Wnioskodawcę i przyjęty przez kontrahenta weksel spełniać będzie funkcję płatniczą, to znaczy stanowić będzie bezwarunkową zapłatę za usługi (towary) nabyte w dniu wręczenia weksla, co bezpośrednio skutkować będzie wygaśnięciem zobowiązania z tytułu zakupu w stosunku do sprzedającego. W następstwie przekazania weksla nastąpi w trybie art. 506 § 1 Kodeksu cywilnego, umorzenie zobowiązania Wnioskodawcy co do uregulowania ceny, a w miejsce tego umorzonego zobowiązania powstało nowe zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej. Zatem wystawienie weksla własnego stanowić będzie formę uregulowania zobowiązania. W dalszej kolejności należy wskazać, że ustawodawca w art. 15d ustawy o CIT wskazał przypadki, w których podatnik nie ma prawa do zaliczenia pewnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 15d ust. 1 ustawy o CIT podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców: 1) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub 2) została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny, lub 3) pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy. Przechodząc do literalnej wykładni tego przepisu należy wskazać, że ustawodawca posługuje się zwrotem „płatność”. Jak już wyżej wskazano płatność jest, obok wręczenia weksla, jedną z wielu form regulowania zobowiązania. Zatem uregulowanie zobowiązania wekslem nie jest formą płatności, natomiast na równi z płatnością stanowi jedną z form uregulowania zobowiązania. Innymi słowy, regulowanie/wykonanie zobowiązań między kontrahentami może następować w formie: 1) zapłaty/płatności, 2) innych form regulowania zobowiązania między kontrahentami, które także prowadzą do efektywnego wygaśnięcia dotychczasowego zobowiązania dłużnika (pomimo braku dokonania zapłaty pieniężnej). Ustawy o podatku dochodowym nie zawierają definicji „płatności”, zatem przy wykładni tego terminu należy przypisywać temu pojęciu takie znacznie, jakie ma ono w języku potocznym - mówionym. Płatność/zapłata w języku potocznym oznacza uregulowanie zobowiązania w formie pieniężnej, zapłatę gotówką, przekazanie pieniędzy. Regulowanie zobowiązania w formie wystawienia weksla własnego nie jest zatem z pewnością „płatnością”, o której mowa w art. 15d ustawy o CIT. Wystawienie weksla jest inną formą regulowania zobowiązań, występującą obok płatności i zawierającą się w szerszym pojęciu jakim jest „regulowanie zobowiązań”. Tym bardziej, że weksel może być przedmiotem dalszego obrotu. Reasumując, ustawodawca uzależnił wyłącznie możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodu transakcji, które zostały uregulowane w formie płatności w sposób inny niż wynikający z art. 15d ustawy o CIT. Żadne przepisy ustawy o CIT nie ograniczają możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów transakcji uregulowanych w formie wystawienia weksla własnego, który obok płatności jest jedną z form wykonania zobowiązania.

Powyższe stanowisko jest zgodne z interpretacją indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17 marca 2017 r. Znak: 1462-IPPB1.4511.31.2017.1.ES.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Będący przedmiotem niniejszej sprawy art. 15d ust. 1 został znowelizowany na mocy art. 3 ustawy z dnia 12 kwietnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1018) poprzez dodanie pkt 1 i 2 oraz na mocy art. 6 ustawy z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1751) poprzez dodanie do art. 15d ust. 1 pkt 3.

I tak, zgodnie z nowym brzmieniem art. 15d ust. 1 ustawy o CIT obowiązujących od 1 stycznia 2020 r., podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców:

1. została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego lub
2. została dokonana przelewem na rachunek inny niż zawarty na dzień zlecenia przelewu w wykazie podmiotów, o którym mowa w art. 96b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, potwierdzonych fakturą, dokonanych przez dostawcę towarów lub usługodawcę zarejestrowanego na potrzeby podatku od towarów i usług jako podatnik VAT czynny,
   
lub

3. pomimo zawarcia na fakturze wyrazów „mechanizm podzielonej płatności” zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o podatku od towarów i usług, została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności określonego w art. 108a ust. 1a tej ustawy.
   
   

Natomiast, stosownie do ust. 2 tego artykułu, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców została dokonana z naruszeniem ust. 1, podatnicy w tej części:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów – zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym odpowiednio została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego, został zlecony przelew albo płatność została dokonana z pominięciem mechanizmu podzielonej płatności.

Z kolei w myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1292, ze zm.), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15.000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Zestawienie ww. przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15.000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu do kosztów uzyskania przychodów w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca rozważa aby część swoich zobowiązań regulować za pomocą wystawienia weksli własnych wraz z podpisanym porozumieniem wekslowym, które pełnić będą funkcję płatniczą. Weksle będą podpisane i wręczone za każdym razem przed dniem wymagalności faktur wystawionych na rzecz Spółki. Strony uzgodnią, że w dacie przekazania weksla własnego wystawionego przez Spółkę na rzecz dostawcy, zobowiązanie z tytułu ceny zakupu zostaje zaspokojone - uregulowane, a tym samym zobowiązanie z tytułu zapłaty ceny wygasa. Ta forma regulowania swoich zobowiązań dotyczyć będzie posiadanych zobowiązań zarówno wobec podmiotów krajowych jak i posiadających siedzibę poza granicami Polski. Kwoty zobowiązania regulowane w ten sposób przekraczać będą kwoty 15.000 zł.

Transakcje regulowane za pomocą wystawienia weksla własnego nie będą dotyczyć usług i towarów wymienionych w zał. 15 do ustawy o VAT i nie będą objęte mechanizmem podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe, w pierwszej kolejności należy wskazać, że zarówno przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jak też ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych posługują się pojęciem „płatności”, która jest jednym ze sposobów uregulowania zobowiązań.

W doktrynie prawa i orzecznictwie przyjmuje się, że pojęcie „regulowania zobowiązań” należy interpretować szeroko. Obejmuje ono bowiem każdą dopuszczalną prawnie formę dokonania rozliczenia, której skutkiem jest wygaśnięcie zobowiązania. Obok zapłaty pieniężnej (płatności) Kodeks cywilny przewiduje m.in. odnowienie, czyli zobowiązanie się dłużnika do spełnienia innego świadczenia lub tego samego świadczenia, lecz z innej podstawy prawnej, w zamian za umorzenie dotychczasowego zobowiązania (art. 506 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145; dalej: „Kodeks cywilny”). W myśl tego przepisu, jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa.

Mając na uwadze transakcję opartą na wydaniu weksla własnego należy odwołać się do przepisów zawartych w ustawie z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 160) stanowiących podstawę prawną emisji weksli.

Zgodnie z przepisami Prawa wekslowego, weksel jest dokumentem stanowiącym bezwarunkowe zobowiązanie do zapłaty określonej osobie, w określonym terminie i miejscu przez wystawcę weksla lub osobę przez niego wskazaną określonej na wekslu sumy pieniędzy. Emisja weksla własnego jest zdarzeniem powodującym powstanie określonych praw i obowiązków, a mianowicie po stronie nabywcy powstaje powinność wpłaty kwoty nabycia, natomiast dla wystawcy bezwarunkowy obowiązek zapłaty określonej w nim kwoty pieniężnej, czyli zobowiązanie do wykupu weksla po jego okazaniu.

Istotne znaczenie ma okoliczność, że transakcję opartą na wydaniu weksla własnego należy utożsamiać z czynnością mającą na celu uregulowanie zobowiązania.

Należy więc stwierdzić, że uregulowanie zobowiązań w formie weksla w opisanej we wniosku sytuacji nie będzie podlegało ograniczeniom, o których mowa w art. 15d ust. 1 updop.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych. Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.