2020.04.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2.4011.21.2020.3.MU
z 21 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2020 r. (data wpływu 9 stycznia 2020 r.), uzupełnionym w dniu 3 kwietnia 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 3 kwietnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie prawomocnej ugody sądowej zawartej w październiku 2019 r. przed Sądem o podział majątku wspólnego oraz o dział spadku po zmarłym mężu zostały zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni rekompensaty pieniężne od pozostałych spadkobierców ustawowych z tytułu poniesionych przez nią nakładów finansowych na utrzymanie 2 mieszkań spośród 3 wymienionych w pkt 1 ugody. Nakłady te Wnioskodawczyni poniosła w okresie od dnia nabycia spadku do dnia działu spadku tj. w latach 2011 – 2019. Mieszkania te stanowiły masę spadkową przyjętą solidarnie przez wszystkich spadkobierców ustawowych podczas gdy tylko Wnioskodawczyni ponosiła koszty ich utrzymania w ww. okresie. Łączna kwota rekompensat zasądzonych na rzecz Wnioskodawczyni z tego tytułu wynosi 25.076,52 zł.

Otrzymany zwrot nakładów w kwocie 25.076,52 zł poniesionych przez Wnioskodawczynię na utrzymanie dwóch wspomnianych mieszkań został zasądzony tylko i wyłącznie z tytułu opłat za czynsz. Kwota ta została zasądzona na podstawie przedstawionych przed Sądem zaświadczeń ze spółdzielni mieszkaniowych o wysokości uiszczonego czynszu w określonym we wniosku przedziale czasowym.

Łączna kwota 25.076,52 zł zwróconych nakładów odpowiada wydatkom poniesionym przez Wnioskodawczynię na utrzymanie wskazanych we wniosku dwóch mieszkań a dokładnie jest to część poniesionych przez nią całkowitych wydatków proporcjonalnych do udziału pozostałych spadkobierców w masie spadkowej. Do poniesienia tej części nakładów zobowiązani byli pozostali spadkobiercy zgodnie z ich proporcjonalnym udziałem w spadku na mocy postanowienia Sądu Rejonowego o stwierdzeniu nabycia spadku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy tego typu rekompensaty z tytułu poniesionych nakładów na utrzymanie mieszkań zasądzone przez sąd w drodze prawomocnej ugody sądowej mogą być rozumiane jako odszkodowanie i w konsekwencji zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowania na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Rekompensata nakładów poniesionych samodzielnie na utrzymanie mieszkań wchodzących w skład masy spadkowej jest przez nią rozumiana jako forma odszkodowania za poniesioną stratę finansową, gdyż koszty te powinny być ponoszone solidarnie przez wszystkich ustawowych spadkobierców od dnia przyjęcia przez niech spadku. Pomimo, iż we wspomnianej ugodzie sądowej nie pada słowo odszkodowanie to jednak zamysł zasądzenia ww. rekompensat wydaje się być formą odszkodowania. W konsekwencji kwota zasądzonej rekompensaty powinna być zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

O przychodzie można mówić wtedy, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Tak więc podstawą uzyskania przychodów mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega zatem dochód uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia, osiągniętym przysporzeniem majątkowym mającym konkretny wymiar finansowy.

Wobec tego do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie zalicza się kwot uzyskanych z tytułu różnego rodzaju zwrotów nakładów własnych poczynionych za inny podmiot, pod warunkiem, że ów zwrot rzeczywiście odpowiada kwocie uprzednio poniesionych nakładów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że na podstawie prawomocnej ugody sądowej zawartej w październiku 2019 r. przed Sądem o podział majątku wspólnego oraz o dział spadku po zmarłym mężu zostały zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni rekompensaty pieniężne od pozostałych spadkobierców ustawowych z tytułu poniesionych przez nią nakładów finansowych na utrzymanie 2 mieszkań spośród 3 wymienionych w pkt 1 ugody. Nakłady te Wnioskodawczyni poniosła w okresie od dnia nabycia spadku do dnia działu spadku tj. w latach 2011 – 2019. Mieszkania te stanowiły masę spadkową przyjętą solidarnie przez wszystkich spadkobierców ustawowych podczas gdy tylko Wnioskodawczyni ponosiła koszty ich utrzymania w ww. okresie. Łączna kwota rekompensat zasądzonych na rzecz Wnioskodawczyni z tego tytułu wynosi 25.076,52 zł.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny uznać należy, że zasądzona na podstawie ugody sądowej na rzecz Wnioskodawczyni kwota pieniężna, stanowiąca zwrot poniesionych nakładów w postaci opłat za czynsz za dwa wskazane we wniosku mieszkania, odpowiadająca kosztom faktycznie poniesionym przez Wnioskodawczynię, do poniesienia których zobowiązani byli pozostali spadkobiercy zgodnie z ich proporcjonalnym udziałem w spadku, nie stanowi po stronie Wnioskodawczyni przysporzenia majątkowego, a tym samym nie powstaje z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją uznania, że przedmiotowa kwota pieniężna nie stanowi dla Wnioskodawczyni przychodu, jest brak możliwości objęcia wartości tego świadczenia zwolnieniem wymienionym w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy. Nie można bowiem zwolnić z opodatkowania czegoś co nie stanowi przedmiotu opodatkowania.

Dlatego też, nie można w takiej sytuacji mówić - wbrew twierdzeniu Wnioskodawczyni o zwolnieniu z opodatkowania. Aby bowiem dane świadczenie mogło korzystać ze zwolnienia, to musi zostać zaliczone do przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rezultacie, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym rekompensaty z tytułu poniesionych nakładów na utrzymanie mieszkań zasądzone przez sąd w drodze prawomocnej ugody sądowej mogą być rozumiane jako odszkodowanie i w konsekwencji zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b należało uznać za nieprawidłowe, ponieważ w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni nie uzyskała przychodu

Jednocześnie w przedmiotowej sprawie dodać należy, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Organ właściwy do wydania interpretacji indywidualnej nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, nie jest zatem ani obowiązany ani uprawniony do analizy dołączonych do wniosku dokumentów ani do wykorzystania ich treści przy ocenie stanowiska wnioskodawcy. Organ ten jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo ww. wstrzymania biegu terminu.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin