Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.127.2020.1.AKU
z 7 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2020 r. (data wpływu 28 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty środków z pracowniczego programu emerytalnego ze Szwajcarii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty środków z pracowniczego programu emerytalnego ze Szwajcarii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Od dnia 15 lipca 2008 r. do dnia 31 stycznia 2019 r. Wnioskodawca świadczył pracę na podstawie umowy o pracę na terytorium Szwajcarii na rzecz szwajcarskiego pracodawcy.

Wnioskodawca posiada tylko i wyłącznie polskie obywatelstwo.

Przez cały ww. okres świadczenia pracy pozostawał polskim rezydentem podatkowym, ponadto Jego centrum interesów osobistych oraz gospodarczych (centrum interesów życiowych) była Polska.

W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek przebywał na terytorium Polski krócej niż 183 dni w każdym roku podatkowym.

W okresie od dnia … lipca 2008 r. do dnia … stycznia 2019 r. nie był rezydentem podatkowym Szwajcarii oraz posiadał w tym państwie ograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

W okresie od dnia … grudnia 1997 r. do dnia … lutego 2019 r. Wnioskodawca prowadził na terytorium Polski jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (…) w zakresie sprzedaży detalicznej prowadzonej w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych, oraz uzyskiwał z tytułu ww. działalności gospodarczej dochody.

Od dnia .. lipca 2008 r. do dnia … stycznia 2019 r. w związku z wykonywaną pracą na terytorium Szwajcarii, Wnioskodawca objęty był szwajcarskim programem emerytalnym, w ramach którego, zarówno pracodawca, jak i pracownik, zobowiązany jest do odprowadzania regularnych składek na fundusze emerytalne (w tym na tzw. „II filar szwajcarski”).

Szwajcarski system emerytalny składa się z trzech filarów, z tym że I oraz II filar posiadają charakter obligatoryjny. W ramach I filaru składki odprowadzane są do Federalnego Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. II filar emerytalny charakteryzuje się tym, że to pracodawca wybiera jeden z uprawnionych funduszy oraz odprowadza do niego składki w ramach pracowniczego programu emerytalnego.

Ponadto, zgodnie ze szwajcarskimi przepisami dot. „…” (II filar), osoba ubezpieczona, która uzyskuje wynagrodzenie minimalne, jest obowiązkowo objęta pracowniczym programem emerytalnym stworzonym przez pracodawcę.

Przez cały okres, którego dotyczy wniosek, Wnioskodawca był członkiem funduszu (…) oraz odprowadzał składki do ww. funduszu. Fundusz ten zajmował się inwestowaniem składek zgromadzonych w ramach II filaru emerytalnego oraz działał w oparciu o przepisy dot. pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Szwajcarii.

Regulamin ww. funduszu, którego Wnioskodawca był członkiem, przewidywał możliwość jednorazowej wypłaty kapitału zgromadzonego w ramach II filaru emerytalnego pod warunkiem ukończenia 58 roku życia, niepodejmowania żadnej stałej pracy zarobkowej na terytorium Szwajcarii, nieposiadania statusu osoby zameldowanej na pobyt stały na terytorium Szwajcarii. W związku ze spełnieniem wszystkich ww. przesłanek w dniu … lutego 2019 r. Wnioskodawca otrzymał świadczenie emerytalne w wysokości 63 133,80 franków szwajcarskich. Ww. świadczenie pomniejszone zostało o podatek u źródła w wysokości 3 901,50 franków szwajcarskich. Faktyczna kwota, którą otrzymał wyniosła zatem 59 236,90 franków szwajcarskich.

Powyższe świadczenie, które zostało Wnioskodawcy wypłacone zgodnie ze spełnieniem przesłanek zawartych w regulaminie funduszu, realizowało cel programu emerytalnego w postaci zabezpieczenia źródła utrzymania Wnioskodawcy w przypadku przejścia na emeryturę.

Na dzień złożenia wniosku Wnioskodawca jest zatrudniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz posiada polską rezydencję podatkową, tzn. Jego centrum interesów osobistych oraz gospodarczych (centrum interesów życiowych) jest Rzeczpospolita Polska.

Przedmiotowy wniosek dot. roku podatkowego 2019.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stosunku do świadczenia wypłaconego ze środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym, stanowiącym tzw. II filar ubezpieczeń w Konfederacji Szwajcarskiej, utworzonym w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Konfederacji Szwajcarskiej, ma zastosowanie zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) w zw. z art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387)?

Zdaniem Wnioskodawcy, analiza zapisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w ….. dnia …. września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 22, poz. 92, z późn. zm.) prowadzi do wniosku, że wypłata środków, zgromadzonych w programie emerytalnym co do zasady podlega opodatkowaniu w Polsce. Wynika to bezpośrednio z treści art. 18 Konwencji, zgodnie z którym, emerytury i inne podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniej pracy najemnej, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie. Przepis ten obejmuje również wypłaty jednorazowe. Treść art. 18 Konwencji w tym zakresie doprecyzowuje Protokół do Umowy w brzmieniu ustalonym Protokołem Zmieniającym (art. XI ust. 5 Protokołu do Umowy: „Do artykułów 18 i 19 rozumie się, iż termin – emerytura – użyty odpowiednio w artykułach 18 i 19, nie obejmuje wyłącznie płatności okresowych, ale obejmuje również płatności ryczałtowe”).

W związku z otrzymanym w dniu 22 lutego 2019 r. świadczeniem emerytalnym wypłaconym ze środków znajdujących się na indywidualnym koncie emerytalnym, prowadzonym przez (…), Wnioskodawcy uważa, że były one środkami pochodzącymi ze środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym, w którym uczestniczył. Należy uznać, że wypłaty dokonywane z indywidualnego konta emerytalnego, są bezapelacyjnie środkami pochodzącymi z pracowniczych programów emerytalnych, a zatem zgodnie z art. 18 ww. Konwencji, powinny być opodatkowane na terytorium Polski, korzystając jednocześnie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387).

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 czerwca 2017 r., o sygn. II FSK 1543/15: „(…) Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) u.p.d.o.f. zwolnienie obejmuje wypłatę środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym. Cechy przedmiotowe wypłaty objętej opisywanym zwolnieniem zostały zatem określone przez ustawodawcę na płaszczyźnie językowej. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę zastrzeżenie zawarte in fine art. 21 ust. 1 pkt 58 u.p.d.o.f., prawidłowa wykładnia tego przepisu nie jest możliwa bez jego łącznego odczytania z art. 21 ust. 33 u.p.d.o.f. Dodając do art. 21 u.p.d.o.f. z dniem 1 stycznia 2011 r. ustęp 33 ustawodawca sprecyzował zakres przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) tej ustawy, zwolnienia podatkowego. W przepisie tym, definiując pojęcie pracowniczego programu emerytalnego, ustawodawca posłużył się odesłaniem do przepisów poszczególnych państw członkowskich Unii Europejskiej, państw należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz – jak ma to miejsce w badanej sprawie – Konfederacji Szwajcarii. W konsekwencji zwolnieniem objęte są wypłaty realizowane przez pracownicze fundusze emerytalne, których działanie uregulowane zostało w przepisach dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady. W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z art. 21 przywołanej dyrektywy, obowiązkiem Państw Członkowskich, w tym także Szwajcarii, jest zapewnienie jednolitego stosowania tej dyrektywy.

Mając na względzie wspomniane odesłanie, jak również brak definicji legalnej pojęcia „środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym”, a przede wszystkim tego, czym jest wypłata tych środków, należy posłużyć się wykładnią systemową zewnętrzną. Zgodnie z art. 6 lit. b) dyrektywy 2003/41/WE „program emerytalny” oznacza „umowę, porozumienie, umowę powierniczą lub reguły określające, które świadczenia emerytalne są przyznawane i na jakich warunkach”. W art. 6 lit. d) tego aktu zdefiniowano natomiast pojęcie „świadczenia emerytalnego”, jako świadczenie „wypłacane w zależności od osiągniętego lub przewidywanego osiągnięcia emerytury lub, gdy są one uzupełnieniem tych świadczeń i świadczone dodatkowo w formie wypłat z tytułu śmierci, niepełnosprawności lub zaprzestania zatrudnienia lub w formie zapomóg lub usług w razie choroby, ubóstwa lub śmierci. W celu zapewnienia bezpieczeństwa finansowego na emeryturze, świadczenia te przyjmują zazwyczaj formę dożywotnich wypłat. Mogą to być również wypłaty dokonywane na okresy przejściowe lub jako ryczałt”. W konsekwencji, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, przez „wypłatę środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym” należy rozumieć wypłatę świadczenia emerytalnego w związku ze spełnieniem przez osobę uprawnioną warunków przewidzianych w programie. Innymi słowy, wypłata musi dojść do skutku w wyniku realizacji uprawnienia uczestnika programu, związanego z celem samego programu emerytalnego. Natomiast przekazanie wspomnianych środków w związku z faktyczną likwidacją programu nie odpowiada przesłance warunkującej zastosowanie opisywanego zwolnienia podatkowego. (...)”

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika – z zastrzeżeniem ust. 33.

Zgodnie z art. 21 ust. 33 cytowanej ustawy, przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych, obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Niezależnie od powyższego, należy zauważyć, że zaprezentowane przez Wnioskodawcę stanowisko, jednoznacznie potwierdzone zostało między innymi w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 10 marca 2011 r. (sygn. akt SA/Kr 2231/10) oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 maja 2011 r. (sygn. Akt SA/Po 255/11).

Sumując, jako uczestnik pracowniczego programu emerytalnego Wnioskodawca otrzymał wypłatę środków zgromadzonych na koncie prowadzonym w ramach tego programu na podstawie złożonego przez siebie wniosku. Wypłata została zrealizowana na warunkach określonych w regulaminie pracowniczego programu emerytalnego i realizuje cel programu, tj. zabezpieczenie źródła utrzymania osobie, otrzymującej wypłatę po przejściu na emeryturę. Wnioskodawca otrzymał wypłatę w formie przelewu na wskazany przez siebie rachunek bankowy. Biorąc dodatkowo pod uwagę, że pracowniczy program emerytalny został utworzony i działa w oparciu o obowiązujące w Konfederacji Szwajcarskiej przepisy, dotyczące pracowniczych programów emerytalnych, należy stwierdzić, że otrzymana przez Wnioskodawcę wypłata zgromadzonych w ramach pracowniczego programu emerytalnego środków, korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 4a ww. ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest polskim obywatelem i świadczył pracę od dnia 15 lipca 2008 r. do dnia 31 stycznia 2019 r. na podstawie umowy o pracę na terytorium Szwajcarii.

Przez cały ww. okres świadczenia pracy pozostawał polskim rezydentem podatkowym, ponadto Jego centrum interesów osobistych oraz gospodarczych (centrum interesów życiowych) znajdowało się w Polsce. W okresie obejmującym przedmiotowy wniosek przebywał na terytorium Polski krócej niż 183 dni w każdym roku podatkowym.

W związku z wykonywaną pracą na terytorium Szwajcarii Wnioskodawca objęty był szwajcarskim programem emerytalnym, w ramach którego, zarówno pracodawca jak i pracownik, zobowiązany był do odprowadzania regularnych składek na fundusze emerytalne.

W ramach I filaru szwajcarskiego systemu emerytalnego składki należy odprowadzać do Federalnego Funduszu Ubezpieczeń Społecznych natomiast, II filar emerytalny charakteryzuje się tym, że to pracodawca wybiera jeden z uprawnionych funduszy oraz odprowadza do niego składki w ramach pracowniczego programu emerytalnego.

Ponadto, zgodnie ze szwajcarskimi przepisami dot. „berufliche Vorsorge” (II filar), osoba ubezpieczona, która uzyskuje wynagrodzenie minimalne, jest obowiązkowo objęta pracowniczym programem emerytalnym stworzonym przez pracodawcę.

Przez cały okres, którego dotyczy wniosek, Wnioskodawca był członkiem funduszu (…) oraz odprowadzał do niego składki. Fundusz ten zajmował się inwestowaniem składek zgromadzonych w ramach II filaru emerytalnego oraz działał w oparciu o przepisy dot. pracowniczych programów emerytalnych obowiązujących w Szwajcarii.

Regulamin ww. funduszu, którego Wnioskodawca był członkiem, przewidywał możliwość jednorazowej wypłaty kapitału zgromadzonego w ramach II filaru emerytalnego pod warunkiem ukończenia 58 roku życia, nie podejmowania żadnej stałej pracy zarobkowej na terytorium Szwajcarii, nie posiadania statusu osoby zameldowanej na pobyt stały na terytorium Szwajcarii. W związku ze spełnieniem wszystkich ww. przesłanek, w dniu 22 lutego 2019 r. Wnioskodawca otrzymał świadczenie emerytalne, pomniejszone o zapłacony podatek u źródła. Powyższe świadczenie, które zostało Wnioskodawcy wypłacone zgodnie ze spełnieniem przesłanek zawartych w regulaminie funduszu, realizowało cel programu emerytalnego w postaci zabezpieczenia źródła utrzymania Wnioskodawcy w przypadku przejścia na emeryturę.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, uznać należy, że Wnioskodawca w 2019 r. w Polsce objęty był nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W konsekwencji, w odniesieniu do świadczenia, które Wnioskodawca otrzymał ze szwajcarskiego pracowniczego programu emerytalnego zastosowanie znajdą przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w …. dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 22, poz. 92, z późn. zm.).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Stosownie do art. 18 ust. 1 ww. Konwencji z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniej pracy najemnej, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

W myśl art. 19 ust. 2 pkt a) Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, jakakolwiek renta lub emerytura, wypłacana przez jedno Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną osobie fizycznej z tytułu funkcji wykonywanych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Natomiast, zgodnie z art. 19 ust. 2 pkt b) ww. Konwencji, taka emerytura podlega opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli osoba ją otrzymująca jest obywatelem tego państwa i posiada w nim miejsce zamieszkania.

Zatem, w przedmiotowej sprawie świadczenie wypłacane Wnioskodawcy – osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce – z pracowniczego programu emerytalnego ze Szwajcarii, podlegają opodatkowaniu w Polsce według zasad wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodu jest m.in. emerytura.

W myśl art. 12 ust. 7 ww. ustawy przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika – z zastrzeżeniem ust. 33.

Jak wynika z ust. 33 ww. przepisu przez pracownicze programy emerytalne rozumie się pracownicze programy emerytalne utworzone i działające w oparciu o przepisy dotyczące pracowniczych programów emerytalnych obowiązujące w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub w innych państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Na podstawie art. 2 pkt 18 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 850, z późn. zm.) przez wypłatę rozumie się dokonaną przez uczestnika lub osobę uprawnioną wypłatę gotówkową lub realizację przelewu środków zgromadzonych w ramach programu na wskazany przez uczestnika lub tę osobę rachunek bankowy – na warunkach określonych w umowie zakładowej, w przypadku spełnienia warunków określonych w ustawie.

Warunki te określone są w art. 42 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym wypłata następuje:

1. na wniosek uczestnika po osiągnięciu przez niego wieku 60 lat;
2. na wniosek uczestnika po przedstawieniu przez niego decyzji o przyznaniu prawa do emerytury i po ukończeniu 55 roku życia;
3. w przypadku ukończenia przez uczestnika 70 lat, jeżeli wcześniej nie wystąpił z wnioskiem o wypłatę środków;
4. na wniosek osoby uprawnionej, w przypadku śmierci uczestnika.
   
   

Z powyższego wynika, że zamiarem ustawodawcy było, aby określenie „wypłata” dotyczyło świadczeń, które realizują cel programu emerytalnego, tj. zabezpieczenie źródła utrzymania osobie otrzymującej wypłatę po przejściu na emeryturę.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa – w szczególności fakt, że wypłata wskazanego we wniosku świadczenia nastąpiła w związku z wcześniejszym przejściem na emeryturę i miała na celu zabezpieczenie źródła przychodu po przejściu na emeryturę, stwierdzić należy, że świadczenie emerytalne wypłacone Wnioskodawcy ze środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym, stanowiącym II filar ubezpieczeń w Konfederacji Szwajcarskiej, korzystało ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b) w związku z art. 21 ust. 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …, …, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.