Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.62.2020.3.AD
z 24 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a , art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2020 r. (data wpływu 23 stycznia 2020 r.), uzupełniony pismem z dnia 25 marca 2020 r. (data wpływu 27 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu najmu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu najmu. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 25 marca 2020 r. (data wpływu 27 marca 2020 r.).

We wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujące stany faktyczne i zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem/ współwłaścicielem lokali użytkowych i mieszkalnych, które traktuje jako lokatę kapitału wypracowanego z dochodów z pracy najemnej, w tym wynagrodzenia członka zarządu oraz prowadzonej wcześniej działalności gospodarczej, która w 2017 r. została zlikwidowana.

Wnioskodawca zamierza zarządzać własnymi aktywami majątkowymi w celu ich zachowania i pobierania pożytków. Dlatego też wynajmuje swoje lokale przedsiębiorstwu, które w profesjonalny sposób zajmuje się obsługą rynku nieruchomości.

Wnioskodawca zawarł umowę, w której przekazał ww. przedsiębiorcy przedmiotowe lokale do używania przez czas nieoznaczony, zaś ten przedsiębiorca w zamian za ustalony, miesięczny czynsz najmu jest uprawniony do dalszego wynajmowania tych lokali w imieniu własnym i na własne ryzyko. Czynsz należny Wnioskodawcy jest stały dla każdego lokalu z osobna i jest niezależny od tego, czy ww. przedsiębiorca osiąga przychód z działalności oraz czy skutecznie udaje mu się podnająć lokale. Wszelkie koszty administracyjne oraz opłaty za media ponosi ów przedsiębiorca lub jego najemcy.

Do zawarcia przedmiotowej umowy wynajmu nieruchomości doszło w dniu 28 sierpnia 2016 r. Umowa z powołanym przedsiębiorcą na rzecz, którego dokonano najmu lokali obowiązuje nadal.

W ramach przedmiotowej umowy od dnia 28 sierpnia 2016 r. wynajęte zostały następujące lokale:

• lokal użytkowy o pow. 50,20 m² ,
• lokal użytkowy o pow. 53,08 m² ,
• lokal użytkowy o pow. 39 m²,
• lokale użytkowe o pow. 280 m².

Powyższa lista lokali wynajętych w ramach umowy jest aktualna na dzień sporządzenia przedmiotowego wniosku.

Przed zawarciem umowy najmu z dnia 28 sierpnia 2016 r. nie były zawierane umowy najmu na rzecz osób trzecich.

Wnioskodawca w bierny sposób pobiera pożytek cywilny z posiadanego majątku i zgodnie z przepisami ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym opodatkowuje przychody z najmu według stawki 8,5%. (obecnie nie osiąga przychodu z najmu powyżej 100 tys. zł rocznie, toteż nie stosuje stawki 12%).

Wnioskodawca składał oświadczenie o wyborze opodatkowania najmu zryczałtowanym podatkiem dochodowym gdy obowiązek taki przepisy przewidywały.

Wnioskodawca oświadczenie o wyborze opodatkowania najmu zryczałtowanym podatkiem dochodowym składał w 2016 r. przed uzyskaniem pierwszego przychodu z tego źródła, który uzyskał w okresie grudnia 2016 r.

Wnioskodawca w okresie od 2016 r. nie dokonywał zmiany formy opodatkowania i nie planuje dokonywać takiej zmiany, a w tym okresie czasu wynajmował nieruchomości w sposób nieprzerwany z tym, że różna była ich ilość w poszczególnych okresach.

Wnioskodawca przewiduje, że jego zasób lokalowy wzrośnie o kolejne mieszkania i jego przychód przekroczyć może kwotę 100 tys. zł rocznie. Wnioskodawca planuje nadwyżkę swoich przychodów rocznych ponad 100 tys. zł opodatkować stawką 12%.

Wnioskodawca podaje, że pytanie nr 1 przedstawione we wniosku dotyczy okresu od dnia złożenia oświadczenia o wyborze opodatkowania najmu zryczałtowanym podatkiem dochodowym (2016 r.) do dnia złożenia przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (zdarzenie bieżące) oraz okresów przyszłych po dniu złożenia przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w których wnioskodawca planuje zwiększyć liczbę wynajmowanych lokali (zdarzenie przyszłe).

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 25 marca 2020 r. sformułował następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo kwalifikuje przychody z najmu prywatnego majątku niewykorzystywanego w ramach działalności gospodarczej do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym, czy przysługuje mu uprawnienie do opodatkowania tych przychodów na podstawie przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne?
2. Czy Wnioskodawca prawidłowo kwalifikował będzie przychody z najmu prywatnego majątku niewykorzystywanego w ramach działalności gospodarczej do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym, czy przysługiwać mu będzie nadal uprawnienie do opodatkowania tych przychodów na podstawie przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne jeśli zwiększy zasób posiadanych lokali i wynajmie ich więcej na rzecz tego samego przedsiębiorcy będącego organizatorem dalszego najmu?
3. Czy prawidłowe jest opodatkowanie przez Wnioskodawcę podatkiem dochodowym zryczałtowanym według stawki 8,5% do przychodu poniżej 100 tys. zł rocznie najmu prywatnego bez względu na rodzaj i ilość wynajmowanych lokali?
4. Czy prawidłowe będzie opodatkowanie przez Wnioskodawcę podatkiem dochodowym zryczałtowanym według stawki 12,5 % od przychodu powyżej 100 tys. zł rocznie najmu prywatnego bez względu na rodzaj i ilość wynajmowanych lokali po możliwym przekroczeniu w niedalekiej przyszłości wysokości przychodu 100 tys. zł (zdarzenie przyszłe)?

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowanie w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzeń przyszłych przychodów z najmu prywatnego podatkiem zryczałtowanym 8,5% i 12,5% jest właściwe.

Wnioskodawca wskazuje, że przychody te traktuje jak niedotyczące działalności gospodarczej, nie ma w tym zakresie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.

Pomimo, że osiągane przychody stanowią działalność zarobkową w rozumieniu art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a tym samym w rozumieniu art. 5 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (są to niemal identyczne definicje ustawowe), to ze względu na wybór jaki planuje dokonać nie stanowi ona przychodu z działalności gospodarczej.

Wynika to z językowej wykładni przepisu art. 5 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który określając działalność gospodarczą, dokonuje zastrzeżenia „z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, i 4-9”.

W przypadku przychodów z najmu (podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy) zostały one wskazane w art. 10 ust 1 pkt 6 przedmiotowej ustawy, tj. jako odrębne od działalności gospodarczej (pkt 3) źródło przychodu, co w korespondencji z art. 5 pkt 6a tej ustawy oznacza, że najem (i podobne umowy) może według wyboru podatnika zostać zaliczony jako realizowany w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ale też może być odrębnym od tej działalności źródłem przychodu.

Z przepisów tej ustawy ani jakichkolwiek innych nie wynika, by podatnik przy wyborze źródła przychodu dla osiąganych przez niego przychodów z najmu był związany jakimikolwiek kryteriami czy to rzeczowymi (np. liczba przedmiotów najmu) czy finansowymi (wartość przychodów z tego tytułu), jest więc to jego w pełni autonomiczna decyzja, przy której ustawodawca pozostawia mu pełną swobodę.

Powyższe twierdzenia Wnioskodawcy znajdują w całości zastosowanie także na gruncie przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, gdyż w zakresie pojęcia „pozarolniczej działalności gospodarczej” ustawa ta w art. 4 pkt 12 odsyła do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do której odnoszą się powyższe twierdzenia Wnioskodawcy.

Prawidłowość tych twierdzeń wynika również bezpośrednio z przepisów ustawy o podatku zryczałtowanym, gdyż w jej art. 1 pkt 2 wymienia się przychody z tytułu najmu (i podobnych umów), o ile nie są zawierane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Oznacza to identyczny jak wyrażony wyżej wniosek o autonomiczności wyboru przez podatnika dla osiąganych przez niego przychodów z najmu między działalnością gospodarczą (bo de facto chodzi jednak o działalność zarobkową), a odrębnym od niej źródłem przychodu i to bez względu na kryterium przedmiotowe lub finansowe.

Wnioskodawca zauważa również, że poza ściśle określonymi wyłączeniami możliwości stosowania opodatkowania w formie ryczałtu (art. 8 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym), które dla jego przypadku są bezprzedmiotowe, również wybór między zasadami ogólnymi opodatkowania przychodów z najmu (art. 10 ust. 1 pkt 6 albo w przypadku działalności gospodarczej art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a ryczałtową formą opodatkowania takich przychodów pozostawił uznaniu podatnika. Brak jest bowiem w obu ustawach kryteriów, które obligowałyby podatnika do wyboru którejś z form opodatkowania uniemożliwiając skorzystanie z drugiej z tych form.

Wnioskodawca zamierza zarządzać własnymi aktywami majątkowymi w celu ich zachowania i pobierania pożytków. Czynsz należny Wnioskodawcy będzie stały i niezależny od tego czy przedsiębiorca, któremu planuje wynająć swoje nieruchomości osiągnie przychód z działalności. Wszelkie ryzyka oraz koszty będzie ponosił ów przedsiębiorca lub jego najemcy. Wnioskodawca będzie w bierny sposób pobierał pożytek cywilny z posiadanego majątku.

Odnosząc przedstawioną powyżej wykładnię przepisów do przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca uważa, ze prawidłowo planuje opodatkować najem lokali mieszkalnych i użytkowych ryczałtowym podatkiem 8,5% i 12,5%, gdyż nie włączył wynajmowanych składników majątku do ewidencji działalności gospodarczej, nie zgłosił do tej działalności najmu, a dodatkowo dokonał zgłoszenia o wyborze ryczałtowej formy opodatkowania do właściwego organu podatkowego w myśl przepisów, które obowiązywały gdy zgłoszenie takie miało być dokonane.

Dodatkowo za zasadnością swego stanowiska Wnioskodawca przywołuje interpretację indywidualną nr IPTP81/415-163/11-2/MD z 28 listopada 2011 r., wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi oraz interpretację indywidualną nr IIPB1/4511-1-1515/15-2/AK z 4 lutego 2016 r., wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w których w analogicznym stanie faktycznym - organy uznawały stanowisko podatnika za prawidłowe. Tak samo orzekł Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z 21 kwietnia 2017 r., nr 0113-KDIPT2-1.4011.38.2017.1.KU oraz Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 27 marca 2016 r., nr 0112-KDIL34.4011.95.2018.1.KF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym, czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3),
• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6).

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, za działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że najem dla celów podatkowych może być traktowany jako pozarolnicza działalność gospodarcza lub jako odrębne źródło przychodów, określone w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Podkreślić należy, że nie w każdej sytuacji podatnik może sam zaliczyć wynajmowane nieruchomości do majątku prywatnego lub związanego z działalnością gospodarczą. Podstawowe znaczenie ma sposób wykonywania najmu, a więc profesjonalny, zarobkowy, zorganizowany i ciągły charakter dokonywanych czynności oraz prowadzenie najmu na własny rachunek i ryzyko. Jeżeli najem spełnia przesłanki uznania za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to powinien zostać rozliczony na zasadach właściwych dla tej działalności.

Wskazać należy, że treść definicji zawartej w wyżej cytowanym art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje podstawę by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie trzech warunków: po pierwsze, dana działalność musi być działalnością zarobkową, po drugie, działalnością wykonywaną w sposób zorganizowany oraz, po trzecie, w sposób ciągły.

Tak więc, działalność gospodarcza to taka działalność, która:

• jest prowadzona w celu osiągnięcia dochodu, przy czym nawet ewentualna strata będąca wynikiem tej działalności nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej, bowiem istotny jest sam zamiar osiągnięcia dochodu,
• wykonywana jest w sposób ciągły. Jednakże przesłanki tej nie należy rozumieć jako konieczność wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu np. powtarzalna sprzedaż przedmiotów własności posiadających tożsamy charakter. Przy czym o ciągłości nie przesądza wynajmowanie danej nieruchomości przez kilka lat, lecz powtarzalność podejmowanych działań,
• prowadzona jest w sposób zorganizowany, co oznacza, że podejmowane działania są podporządkowane obowiązującym regułom, normom i służą osiągnięciu celu, mają wpływ na racjonalność gospodarowania posiadanymi środkami, a tym samym uczestnictwa obrocie gospodarczym.

Zatem każde działanie spełniające wskazane wyżej przesłanki, stanowi w rozumieniu przepisów ww. ustawy pozarolniczą działalność gospodarczą, niezależnie od tego czy podatnik dokonał jej rejestracji. Decydujące znaczenie dla kwalifikacji przychodów z najmu mają zatem obiektywne kryteria wskazane w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie subiektywne przekonanie podatnika.

Ponadto, w myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy dotyczącym źródła przychodu jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

A zatem z przychodami uzyskiwanymi z najmu i zaliczanymi do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza mamy do czynienia wówczas, gdy najem spełnia kryteria ciągłości i zorganizowania tej działalności wynikające z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub przedmiotem umowy najmu są składniki majątku związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Co do zasady kwalifikacja przychodów pod tym względem nie jest przy tym ograniczona ilością wynajmowanych nieruchomości, lecz charakterem zawartej umowy najmu, a także ewentualnym powiązaniem funkcjonalnym wynajętej nieruchomości z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jeżeli bowiem wynajęta nieruchomość jest wykorzystywana w działalności gospodarczej, lub jeśli najem jest prowadzony w sposób zorganizowany i ciągły, to przychody z takiego najmu należy kwalifikować jako przychody z działalności gospodarczej.

Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że uzyskiwane przez Wnioskodawcę przychody z najmu - opisanych we wniosku lokali, których jest i których będzie w przyszłości właścicielem i współwłaścicielem - z uwagi na sposób jego wykonywania, stanowią i będą stanowić przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prowadzony najem nie jest i nie będzie - wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy - najmem okazjonalnym mieszczącym się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, (tzn. mającym na celu zwyczajowo przyjęte reguły gospodarowania prywatnym majątkiem), lecz jest i będzie realizowany w sposób wypełniający znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sposób wykonywania najmu istotnie odbiega od normalnego, zwyczajowo przyjętego wykonywania prawa własności - składników majątku prywatnego. Wnioskodawca z wykonywanych działań de facto uczynił i ma dalszy zamiar uczynienia stałego (nie okazjonalnego) źródła zarobkowania, gdyż nabywał i ma zamiar nabyć kolejne lokale, które mają być przedmiotem najmu.

Okoliczności faktyczne świadczą o tym, że Wnioskodawca angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w zakresie najmu. Wnioskodawca decydując się na taki rozmiar inwestycji czerpie i zamierza czerpać z niej korzyści na większą skalę. O powyższym świadczy fakt, że przewiduje zwiększyć zasób lokalowy o kolejne mieszkania i jego przychód z najmu może przekroczyć kwotę 100 tys. zł rocznie. W efekcie działania Wnioskodawcy w zakresie najmu wykazują cechy zorganizowania i ciągłości, gdyż podejmowane czynności związane z zagospodarowaniem tego mienia i jego rozporządzaniem, znacznie odbiegają i będą odbiegać od zwyczajowo przyjętego wykonywania prawa własności, a z podejmowanych czynności Wnioskodawca uczynił stałe (nie okazjonalne) źródło zarobkowania. Jak sam bowiem podaje czynsz mu należny jest stały dla każdego lokalu z osobna i jest niezależny od tego, czy najemca (przedsiębiorca) osiąga przychód z działalności oraz czy skutecznie udaje mu się podnająć lokale. Wszelkie koszty administracyjne oraz opłaty za media ponosi ów przedsiębiorca lub jego najemcy.

Działania Wnioskodawcy dotyczące najmu już posiadanych lokali mają charakter długofalowy, ukierunkowany na wykorzystanie posiadanych składników majątku w sposób zorganizowany i ciągły. Najem trwa od 2016 r. i Wnioskodawca zamierza go kontynuować w latach następnych w zwiększonym zakresie w wyniku nabycia kolejnych lokali. Cechą charakterystyczną działalności gospodarczej - co ma miejsce w rozpatrywanym przypadku - jest również jej ukierunkowanie na zaspakajanie potrzeb osób trzecich. Również fakt zawarcia umowy z przedsiębiorstwem, które zajmuje się profesjonalnie obsługą rynku nieruchomości, uzyskaniu w wyniku tej umowy stałych przychodów bez ponoszenia dodatkowych kosztów, świadczy o profesjonalizmie i o przemyślanym działaniu Wnioskodawcy ukierunkowanym na zminimalizowanie strat.

Całokształt okoliczności faktycznych sprawy przesądza o tym, że działania Wnioskodawcy przy wskazanym sposobie wykonywania najmu i jednocześnie możliwość nabywania kolejnych lokali mających być przedmiotem najmu nie mogą mieć ze swej istoty charakteru przypadkowego, incydentalnego.

Biorąc pod uwagę treść wniosku oraz przytoczone przepisy prawa w tym zakresie, należy stwierdzić, że opisany we wniosku najem spełnia wszystkie przesłanki uznania go za działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody uzyskiwane z tego tytułu należy zaliczyć zatem do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Skoro zatem przychody z tytułu opisanego we wniosku najmu nie mogą być zakwalifikowane do tzw. najmu prywatnego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to w niniejszym przypadku nie znajdują zastosowania przepisy ustawy o zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawcy zaprezentowane we wniosku z dnia 18 stycznia 2020 r. w sprawie oceny prawnej przedstawionych w nim stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałych stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń oraz zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych - Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.)

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.