Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.51.2020.1.JC
z 24 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku ze spłatą Obecnego Wierzyciela na podstawie umowy Subrogacji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku ze spłatą Obecnego Wierzyciela na podstawie umowy Subrogacji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

1. Wnioskodawca lub Nowy Wierzyciel, jest spółką kapitałową utworzoną zgodnie z prawem polskim. Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski i jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie nabywania, budowania/inwestowania, zarządzania i wynajmu nieruchomości komercyjnych, przeznaczonych do prowadzenia działalności handlowej i detalicznej. Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej, prowadzącej działalność gospodarczą w branży, skupiającej się na handlu detalicznym [Grupa]. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik czynny podatku od towarów i usług [VAT].
   
   
2. W związku z planowanymi zmianami właścicielskimi w Grupie, w przyszłości Wnioskodawca ma nabyć 100 % udziałów w sześciu spółkach zależnych z Grupy, których przedmiotem działalności jest m.in. nabywanie, budowanie/inwestowanie, zarządzanie i wynajem nieruchomości komercyjnych, przeznaczonych do prowadzenia działalności handlowej i detalicznej [Spółki]. Spółki posiadają siedzibę na terytorium Polski i każda z nich jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.
   
   
3. Wnioskodawca nabędzie udziały Spółek od należącej do Grupy, holenderskiej spółki kapitałowej, będącej holenderskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Holandii obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, co potwierdza certyfikat rezydencji podatkowej wydany przez właściwe władze podatkowe Holandii [Obecny Wierzyciel]. Obecny Wierzyciel nie prowadzi działalności gospodarczej poprzez zakład położony na terenie Polski w rozumieniu art. 5 UPO.
   
   
4. Wnioskodawca wskazuje przy tym, wypełniając wymóg wynikający z art. 14b § 3a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 9000, t.j. ze zm.), dane holenderskiej spółki z Grupy.
   
   
5. Od nabycia udziałów na podstawie umowy sprzedaży Wnioskodawca zapłaci 1% podatku od czynności cywilnoprawnych [PCC].
   
   
6. Obecny Wierzyciel posiada wobec Spółek wierzytelności z tytułu udzielonych im pożyczek, które obejmują kwoty główne pożyczek, jak również naliczone, niespłacone i jeszcze niewymagalne odsetki [Wierzytelności]. W związku z nabyciem udziałów w Spółkach, planowane jest, aby Wnioskodawca stał się również wierzycielem z tytułu Wierzytelności.
   
   
7. Wierzytelności zostaną nabyte przez Wnioskodawcę na podstawie umowy subrogacji zgodnie z art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego [Subrogacja]. Na podstawie umowy Subrogacji, Wnioskodawca, za zgodą każdej ze Spółek (oraz potencjalnych innych podmiotów, których zgoda może być wymagana), spłaci Obecnego Wierzyciela i nabędzie spłaconą Wierzytelność w wysokości kwoty głównej każdej z pożyczek oraz wszystkich naliczonych do dnia zawarcia umowy Subrogacji odsetek i w konsekwencji wstąpi w prawa zaspokojonego wierzyciela wynikające z nabytych Wierzytelności.
   
   
8. Na podstawie umowy Subrogacji, Obecnemu Wierzycielowi przestaną przysługiwać Wierzytelności wobec Spółek, a Wnioskodawca nabędzie Wierzytelności i stanie się nowym wierzycielem Spółek z tego tytułu.
   
   
9. Planowana umowa Subrogacji nie będzie przewidywała wynagrodzenia należnego Obecnemu Wierzycielowi za przeniesienie na Wnioskodawcę praw majątkowych wynikających z Wierzytelności, gdyż, co wynika wprost z art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego, Wnioskodawca dokona spłaty Wierzytelności, w której nie będzie mieściło się jakiekolwiek dodatkowe wynagrodzenie dla Obecnego Wierzyciela.
   
   
10. W oparciu o powyższe ustalenia - Spółki będą spłacały na rzecz Wnioskodawcy zarówno kwoty główne udzielonych pożyczek jak i należne odsetki wynikające z Wierzytelności, nabyte przez Wnioskodawcę na podstawie umowy Subrogacji.
    
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w związku ze spłatą Obecnego Wierzyciela na podstawie umowy Subrogacji (art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego), Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych [podatek u źródła]?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze spłatą Obecnego Wierzyciela na podstawie umowy Subrogacji (art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego), Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do pobrania podatku u źródła.

1. W opisanym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) zastosowanie znajdzie konstrukcja prawna określona w treści art. 518 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 518 § 1 Kodeksu cywilnego osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty:
   1. jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi;
      
   2. jeżeli przysługuje jej prawo, przed którym spłacona wierzytelność ma pierwszeństwo zaspokojenia;
      
   3. jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie;
      
   4. jeżeli to przewidują przepisy szczególne.
      
2. Stosownie do § 2 ww. artykułu, w wypadkach powyższych wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia, które jest już wymagalne.
   
   
3. W oparciu o § 3 powołanego wyżej artykułu, jeżeli wierzyciel został spłacony przez osobę trzecią tylko w części, przysługuje mu co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed wierzytelnością, która przeszła na osobę trzecią wskutek zapłaty częściowej.
   
   
4. Innymi słowy następuje przekształcenie po stronie podmiotu, który może domagać się od pożyczkobiorców zwrotu wierzytelności. W efekcie tylko Wnioskodawca będzie mógł domagać się od Spółek zapłaty przejętych Wierzytelności, a Spółki zobowiązane będą dokonać zapłaty Wierzytelności na jego rzecz. Zmianie nie ulegnie natomiast przedmiot zobowiązania Spółek, tzn. nadal będą one zobowiązane do zapłaty Wierzytelności, tj. kwot pożyczek wraz z należnymi odsetkami. A zatem poza przekształceniem podmiotowym, w mocy pozostanie treść dotychczasowych stosunków prawnych i ich przedmiot.
   
   
5. Podkreślić więc należy, że Wierzytelności na skutek spłacenia Obecnego Wierzyciela nie wygasną, lecz będą trwać nadal, jedynie ze zmienionym podmiotem po stronie wierzyciela (z Obecnego Wierzyciela na Wnioskodawcę). Natomiast Spółki pozostaną dłużnikami w stosunku do pożyczek i odsetek.
   
   
6. Powyższe podejście jest zgodne z ugruntowanym stanowiskiem doktryny, stosownie do którego: „konstrukcja jurydyczna subrogacji ustawowej zakłada, że stosunek zobowiązaniowy łączący wierzyciela z dłużnikiem, po spełnieniu świadczenia przez osobę trzecią, trwa nadal. Nie dochodzi zatem do powstania nowego stosunku obligacyjnego między nowym wierzycielem a dłużnikiem. W związku z tym osoba trzecia wstępuje z mocy ustawy w pozycję prawną dotychczasowego wierzyciela, przy zachowaniu tożsamości dotychczasowej więzi prawnej i co do wszystkich jej elementów” („Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania Część ogólna (art. 353-534)” Witold Kurowski, Wolters Kluwer Polska, 2018, komentarz do art. 518 Kodeksu cywilnego).
   
   
7. Powyższe rozważania znajdują potwierdzenie w stanowisku sądów, np.:
   1. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 marca 2017 r. (sygn. II FSK 253/15), zgodnie z którym: „W konsekwencji subrogacji nabywca wierzytelności wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki dotychczasowego wierzyciela. Należy jednak zaznaczyć, że w ramach takiego podstawienia podatnik nie może przekazać drugiemu podatnikowi więcej praw niż sam posiada (nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet), w tym praw, z których już skorzystał”;
      
   2. w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 lutego 2017 r. (sygn. I ACa 725/16), zgodnie z którym: „Subrogacja ustawowa prowadzi do wstąpienia subrogowanego ex lege w istniejącą już prawnie ukształtowaną wierzytelność poprzednio uprawnionego. Jednakże od tego momentu jego uprawnienia odrywają się już od uprawnień wierzyciela. Uprawnienie wynikające z tego, że wierzyciel później uzyskał tytuł zasądzający subrogowane roszczenie, już nie przechodzi na subrogowanego”;
      
   3. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn. IV CSK 164/08), zgodnie z którym: „Nowy wierzyciel kontynuuje bowiem ten sam jurydycznie stosunek obligacyjny do czasu uzyskania świadczenia od dłużnika. Innymi słowy, wstępuje w sytuację prawną wierzyciela wobec dłużnika”.
      
8. W związku z powyższym, dokonanie płatności przez Wnioskodawcę na rzecz Obecnego Wierzyciela nie może zostać potraktowane jako wypełnienie zobowiązań przez Spółki. Płatność ta będzie jedynie swoistym „wynagrodzeniem”, jakie otrzyma Obecny Wierzyciel w zamian za to, że na podstawie przepisów prawa, inny podmiot uzyska uprawnienie do dochodzenia Wierzytelności od Spółek.
   
   
9. Samo przeniesienie Wierzytelności Spółek na rzecz Wnioskodawcy nie ma charakteru zapłaty za świadczenie przez Wnioskodawcę usługi na rzecz Obecnego Wierzyciela, ale stanowi skutek wstąpienia Wnioskodawcy w prawa zaspokojonego wierzyciela z tytułu Wierzytelności przysługujących wcześniej Obecnemu Wierzycielowi wobec Spółek od udzielonych pożyczek.
   
   
10. Natomiast pierwotne zobowiązania Spółek, tj. wynikające z Wierzytelności wobec Obecnego Wierzyciela, nadal będą istnieć - wykonanie zobowiązań i spłata pożyczek wraz z należnymi odsetkami, nastąpią dopiero z chwilą zapłaty Wierzytelności przez Spółki na rzecz Wnioskodawcy.
    
    
11. Stosownie do postanowień art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z poźń. zm., dalej: „ustawy o CIT”) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Polski siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski. Należy przy tym jednak zaznaczyć, iż w zakresie ich opodatkowania zastosowanie znajdą nie tylko przepisy prawa krajowego (polskiego), lecz również postanowienia odpowiednich umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.
    
    
12. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ww. ustawy, przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.
    
    
13. Zgodnie z art. 22a ustawy o CIT przepisy art. 21 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
    
    
14. Art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ww. ustawy, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d ww. ustawy, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e ustawy o CIT. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.
    
    
15. Wnioskodawca nabędzie Wierzytelności przysługujące Obecnemu Wierzycielowi, natomiast zobowiązania Spółek do spłat kwot pożyczek wraz z odsetkami na podstawie zawartych wcześniej z Obecnym Wierzycielem umów nie wygasną na podstawie umowy Subrogacji - będą one nadal istniały, z tym że należności z tytułu Wierzytelności będą podlegały zapłacie na rzecz Wnioskodawcy, który stanie się podmiotem uprawnionym do żądania od Spółek spłat wynikających z Wierzytelności. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że związku z Subrogacją nie dojdzie do zmiany wysokości Wierzytelności (tzn. Subrogacja nie będzie miała wpływu na kwoty główne oraz wartość naliczonych odsetek od pożyczek związanych z Wierzytelnościami).
    
    
16. Płatność na rzecz Obecnego Wierzyciela za nabyte przez Wnioskodawcę Wierzytelności nie została wymieniona w art. 21 ust. 1 i art. 22 ustawy o CIT jako podlegająca podatkowi u źródła.
    
    
17. Celem dokonania Subrogacji jest uzyskanie statusu wierzyciela Spółek na skutek wstąpienia w prawa Obecnego Wierzyciela. W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania do płatności za nabycie Wierzytelności na podstawie umowy Subrogacji, której dokona Wnioskodawca, gdyż to nie Spółki będą dokonywały spłaty odsetek (związanych z Wierzytelnościami), lecz Wnioskodawca dokona spłaty Obecnego Wierzyciela w oparciu o art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego.
    
    
18. W świetle wyżej zaprezentowanej argumentacji, w opisanym zdarzeniu przyszłym nie wystąpi po stronie Wnioskodawcy obowiązek pobrania podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, gdyż płatność, która zostanie dokonana na rzecz Obecnego Wierzyciela nie będzie kreować obowiązku podatkowego według regulacji art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.
    
    
19. Powyższe znajduje potwierdzenie w stanowiskach prezentowanych przez organy podatkowe, np.: w interpretacji indywidualnej z dnia 22 lutego 2013 r. (sygn. IPPB5/423-1188/12-2/MW), zgodnie z którą Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził stanowisko wnioskodawcy, że w odniesieniu do subrogacji: „wskazana płatność nie będzie podlegać regulacjom określonym w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W szczególności zaś płatność ta nie będzie stanowić zapłaty z tytułu odsetek, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, gdyż nie będzie ona wynikać z umów pożyczek (w związku z treścią art. 359 § 1 Kodeksu cywilnego), lecz będzie płatnością znajdującą swoją podstawę w art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego. W efekcie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od tej płatności”.
    
    
20. Mając na uwadze fakt, że Obecny Wierzyciel jest rezydentem podatkowym Holandii, analiza dotyczącą obowiązków Wnioskodawcy w zakresie podatku u źródła, powinna zostać przeprowadzona również w oparciu o postanowienia UPO, która stanowi integralną część polskiego systemu podatkowego.
    
    
21. Zgodnie z art. 1 UPO, umowa ta dotyczy osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub w obu umawiających się państwach. Z art. 3 UPO wynika natomiast, że spółka jest „osobą” w rozumieniu ww. umowy.
    
    
22. UPO przewiduje możliwość poboru podatku u źródła m.in. w przypadku zysków z dywidend, odsetek oraz należności licencyjnych. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy należy przeanalizować, czy spłata Obecnego Wierzyciela na podstawie umowy Subrogacji może zostać potraktowana na gruncie UPO jako dywidenda, odsetki bądź należności licencyjne.
    
    
23. Art. 10 ust. 5 UPO definiuje dywidendy jako dochód z akcji, akcji gratisowych lub praw do udziału w zyskach, akcji w górnictwie, akcji członków założycieli lub innych praw do udziału w zyskach, jak również dochód z wierzytelności dających prawo uczestniczenia w zyskach oraz dochód z innych praw w spółce, który według prawa państwa, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma siedzibę, jest pod względem podatkowym traktowany jak dochód z akcji.
    
    
24. Powyższy przepis obejmuje zatem swym zakresem te przychody, które pozostają w związku z prawem do otrzymania udziału w zyskach osób prawnych (stanowią wynik partycypacji w zyskach osób prawnych).
    
    
25. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał w wyroku z dnia 14 stycznia 2014 r. (sygn. II FSK 187/12), że:
    1. „W wyroku z dnia 22 września 1993 r., sygn. akt SA/Ka 565/93, Naczelny Sąd Administracyjny wypowiedział się, że dochód z udziału w zyskach osoby prawnej jest pojęciem zawierającym w swej treści wszelkie dochody, jakie powstają w następstwie posiadania przez podatnika prawa do udziału w zyskach innej osoby prawnej. Można zatem uznać, że wszelkie dochody podatników podatku dochodowego od osób prawnych, których podstawą jest tytuł prawny w postaci wniesionego udziału/akcji, zapewniający przysporzenie finansowane bezpośrednio lub pośrednio z zysku tych osób, stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem dochodowym według zasad określonych dla dywidend i innych przychodów w zyskach osób prawnych”.
       
26. W świetle powyższego należy uznać, że płatność za Wierzytelności nie będzie dywidendą dla celów stosowania UPO.
    
    
27. W myśl art. 11 ust. 5 UPO, użyte w tym artykule określenie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką, lecz niedających prawa do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi papierami wartościowymi, obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu tego artykułu.
    
    
28. W związku z tym, że zawarte przez Polskę umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym UPO) oparte są o wzorzec umowny zawarty w Konwencji Modelowej OECD [Konwencja Modelowa], do interpretacji przepisów w nich zawartych w praktyce stosować można Komentarz do Konwencji Modelowej [Komentarz], który wskazuje na sposób interpretacji użytych tam zwrotów i zawartych postanowień, a jego treść odgrywa decydującą rolę w przypadku wątpliwości powstałych na tle postanowień umów.
    
    
29. Wnioskodawca podkreśla, iż już w uwagach wstępnych do art. 11 Konwencji Modelowej (regulującego opodatkowanie odsetek) zawartych w Komentarzu przyjmuje się, iż: „Uważa się powszechnie, iż określenie „odsetki” oznacza wynagrodzenie z tytułu pożyczonych pieniędzy (...)”.
    
    
30. Tożsame rozumienie pojęcia odsetek prezentują przedstawiciele doktryny w komentarzu do Konwencji Modelowej pod redakcją Bogumiła Brzezińskiego, zgodnie z którym: „Termin odsetki rozumiany jest szeroko i oznacza „dochody z wierzytelności wszelkiego rodzaju” z tytułu udostępnienia dłużnikowi na czas oznaczony lub nieoznaczony kapitału w formie pieniężnej (...)”.
    
    
31. Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega zatem wątpliwości, iż spłata Obecnego Wierzyciela na podstawie umowy Subrogacji nie będzie miała charakteru odsetek, gdyż nie stanowi zapłaty z tytułu udostępnienia dłużnikowi kapitału w formie pieniężnej. Wnioskodawca nie będzie płacił Obecnemu Wierzycielowi za korzystanie z jego kapitału.
    
    
32. Spłata Obecnego Wierzyciela na podstawie umowy Subrogacji nie będzie również stanowić należności licencyjnej w rozumieniu UPO. Określenie „należności licencyjne” w rozumieniu art. 12 ust. 4 UPO oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
    
    
33. Biorąc pod uwagę powyższą regulację, spłata Obecnego Wierzyciela na podstawie umowy Subrogacji nie będzie należnością za używanie przez Wnioskodawcę wymienionych w art. 12 ust. 4 UPO praw lub informacji.
    
    
34. Podsumowując, Wnioskodawca nie dokona zapłaty odsetek, należności licencyjnych czy dywidend na rzecz Obecnego Wierzyciela.
    
    
35. W ocenie Wnioskodawcy płatność może stanowić dochód ze zbycia praw majątkowych opodatkowanych w Holandii na podstawie art. 13 ust. 4 UPO.
    
    
36. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydanych przez organy podatkowe, m.in.:
    1. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 czerwca 2017 r., w której organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, że: „przychody, które Kontrahent uzyskuje w związku z cesją wierzytelności, nie mogą być uznane za odsetki ani w rozumieniu art. 11 UPO, ani na gruncie polskiego ustawodawstwa. Przychody te nie stanowią dla Kontrahenta wynagrodzenia za udostępnienie Pożyczkobiorcy kapitału. Kontrahent nie udostępnia bowiem Pożyczkobiorcy bezpośrednio żadnych środków pieniężnych, nie udziela mu żadnego finansowania, czyni to w okolicznościach niniejszej sprawy ewentualnie jedynie Spółka (...) Spółka uważa, iż w okolicznościach niniejszej sprawy przychody uzyskiwane przez Kontrahenta w związku z cesją wierzytelności nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, a w konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku na podstawie art. 21 ust. 1 w zw. z art. 26 ust. 1 ustawy CIT”;
       
    2. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 sierpnia 2016 r. (sygn. ITPB3/4510-248/16-6/JG), w której organ potwierdził, że: „W związku z tym, że cena ponoszona przez Spółkę nie stanowi jakiegokolwiek przychodu wymienionego w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zysk przeniesienia Wierzytelności powinien zostać opodatkowany wyłącznie w Estonii (na mocy art. 13 ust. 4 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania), Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku z uiszczeniem przez Wnioskodawcę ceny za Wierzytelności nabyte od Kontrahenta, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego”;
       
    3. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 31 lipca 2015 r. (sygn. IPPB5/4510-405/15-5/PS), w której stwierdzono: „Definicja «odsetek» na mocy Konwencji obejmuje dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności, tj. obejmuje wynagrodzenie za korzystanie z udostępnionego kapitału (pożyczonych pieniędzy). Jednocześnie, definicja ta nie obejmuje wynagrodzenia za usługi inne niż udostępnienie kapitału, na przykład prowizji, które stanowią wynagrodzenie za czynności administracyjne wykonywane w związku i w celu udzielenia pożyczki”.
       
37. W związku z tym, że płatność za Wierzytelności przez Wnioskodawcę na rzecz Obecnego Wierzyciela nie stanowi jakiegokolwiek przychodu wymienionego w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT oraz na gruncie UPO stanowi dochód ze zbycia praw majątkowych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku ze spłatą Obecnego Wierzyciela na podstawie umowy Subrogacji (art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego), Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania podatku u źródła zarówno w dacie przejęcia Wierzytelności, w dacie dokonania płatności za Wierzytelności nabyte na podstawie umowy Subrogacji lub w jakimkolwiek innym momencie.
    
    
    

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja rozstrzyga tylko w zakresie objętym pytaniem Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. Jednocześnie zauważyć należy, że tezy wynikające z interpretacji powołanych przez Spółkę w pkt 36a-c nie mają zastosowania na gruncie niniejszej sprawy.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.