Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.151.2020.1.ISK
z 22 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2020 r. (data wpływu 4 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• braku opodatkowania zapłaty wynagrodzenia w formie rzeczowej w ramach zawartej umowy datio in solutum (pytanie nr 1 wniosku) - jest nieprawidłowe;
  

• zastosowania procedury VAT-marża do transakcji zbycia Ruchomości (pytanie nr 2 wniosku) - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania zapłaty wynagrodzenia w formie rzeczowej w ramach zawartej umowy datio in solutum oraz zastosowania procedury VAT-marża do transakcji zbycia Ruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dwa podmioty - osoba fizyczna i Spółka z o.o. prowadzące działalność gospodarczą, będące czynnymi podatnikami VAT pozostają w relacji współpracy na zasadzie sprzedaży przez osobę fizyczną materiałów - stali, itp. dla Spółki. Z tytułu współpracy powstała wierzytelność osoby fizycznej względem Spółki o zapłatę wynagrodzenia w formie pieniężnej. W ramach zaspokojenia tej wierzytelności strony zawarły umowę świadczenia w miejsce wykonania (datio in solutum), w wyniku której Spółka przeniosła na rzecz osoby fizycznej prawo własności Ruchomości - maszyn i urządzeń. Spółka dokonała zatem czynności zapłaty wynagrodzenia w formie rzeczowej. Z tytułu dostaw towarów na rzecz spółki przez osobę fizyczną został odprowadzony podatek VAT. Wobec tego skutkiem dokonanej transakcji było zaspokojenie roszczenia osoby fizycznej względem Spółki w postaci zapłaty wynagrodzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zawarta umowa datio in solutum wywiera skutki w podatku VAT jako czynność zapłaty wynagrodzenia w formie rzeczowej, w związku z czym powinna być opodatkowana VAT?
2. Czy transakcja zbycia Ruchomości może zostać objęta procedurą VAT-marża, z uwagi na to, że zbywane towary są używane, z tytułu ich pierwotnego nabycia dokonywano odliczeń VAT oraz podlegały amortyzacji?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1

Konstrukcję datio in solutum regulują przepisy kodeksu cywilnego, które stanowią, że jest to instytucja świadczenia w miejsce wykonania. Oznacza to, że strony porozumiewają się, że dłużnik wykonana inne świadczenie niż pierwotnie określone w celu zwolnienia się ze zobowiązania.

Na gruncie ustawy o podatku VAT fundamentalną zasadą jest klauzula unikania podwójnego opodatkowania, czyli reguła jednokrotnego opodatkowania transakcji gospodarczej podlegającej zakresowi przepisów o VAT. Zasada ta wynika z przepisów wspólnotowych jak i orzecznictwa TSUE, np. orzeczenie w sprawie C-50/68 Heinz Kuhne przeciwko Finanzamt Munchen III. Dodatkowo w doktrynie podkreśla się znaczenie zasady podwójnego opodatkowania: „podwójne opodatkowanie jest sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości i powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 84 oraz w pewnym sensie w art. 217 konstytucji’’. Potwierdzeniem zakazu podwójnego opodatkowania są również orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Trybunału Konstytucyjnego, m.in. orzeczenie Trybunału z 25 października 2004 r., sygn. akt SK 33/03, OTK-A 2004/9/94 oraz uchwała NSA z 22 kwietnia 2002 r., sygn. akt FPS 2/02, ONSA 2002/4/136.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Wobec powyższego oraz mając na uwadze zasadę unikania podwójnego opodatkowania należy stwierdzić, że przekazanie towarów jako zapłata wynagrodzenia w formie rzeczowej zamiast wynagrodzenia w formie pieniężnej nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż z tytułu czynności zapłaty za wydany towar został już odprowadzony podatek VAT. Sama czynność zapłaty wynagrodzenia nie jest czynnością opodatkowaną VAT, zatem przekazanie towarów jako w istocie zapłata wynagrodzenia, lecz w formie rzeczowej, a nie pieniężnej, nie podlega opodatkowaniu VAT. Gdyby uznać, że wydanie towarów w miejsce zapłaty wynagrodzenia w formie pieniężnej podlega opodatkowaniu VAT to prowadzi do podwójnego opodatkowania czynności oraz do sytuacji, w której w zasadzie czynność zapłaty wynagrodzenia zawsze należy opodatkować VAT. Przyjęcie, że opodatkowaniu VAT podlega zapłata wynagrodzenia w formie rzeczowej doprowadziłoby do nie znajdujących potwierdzenia w ustawie o VAT skutków, gdyż opodatkowaniu podlegałaby czynność, która nie spełnia definicji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Na gruncie podatku VAT, opodatkowanie danej czynności może podlegać opodatkowaniu VAT tylko, gdy spełnia warunki opodatkowania, zgodne z zapisem ustawy o VAT. W tym kontekście nie można uznać, że zapłata wynagrodzenia w formie rzeczowej stanowi odpłatną dostawę lub odpłatne świadczenie usług.

Wobec tego zapłata wynagrodzenia w formie rzeczowej, a nie pieniężnej nie podlega opodatkowaniu VAT.

Ad 2

Procedura VAT-marża oznacza uproszczoną formę opodatkowania, która może zostać zastosowana tylko po spełnieniu warunków wymienionych w ustawie o VAT.

Zgodnie z art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112).

Stosownie do art. 120 ust. 4 ustawy o VAT w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia.

Zgodnie z art. 120 ust. 10 ustawy o VAT przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Warunkiem opodatkowania towaru w ramach procedury VAT-marża jest spełnienie kryterium definicji towaru używanego, nabycie w celu dalszej sprzedaży (spełnienie tego kryterium dotyczy także środków trwałych, nie tylko materiałów handlowych) oraz nabycie towaru od podmiotu określonego w art. 120 ust. 10 ustawy o VAT.

Należy wskazać, że warunek z art. 120 ust. 10 ustawy o VAT generalnie dotyczy nabycia od podmiotów, które albo były zwolnione od podatku, nie były podatnikami VAT lub stosowały do tego towaru procedurę marży. Cechą wspólną tych przypadków jest to, że w każdym z nich nie wystąpi VAT, który podatnik mógłby odliczyć przy nabyciu towarów od tych podmiotów. Oznacza to, że podatnik może zastosować procedurę marży tylko wtedy, gdy nabył towary bez VAT lub w systemie marży.

Wobec powyższego, mimo tego, że zbywane towary są używane i z tego tytułu można by było zastosować procedurę VAT-marża, jednakże z tytułu ich pierwotnego nabycia dokonywano odliczenia VAT, co oznacza, że ich nabycie nie spełnia żadnego z warunków z art. 120 ust. 10 ustawy o VAT.

Podsumowując należy stwierdzić, że towary przekazane przez Spółkę, w wykonaniu umowy datio in solutum jako czynność zapłaty wynagrodzenia w formie rzeczowej, nie podlegają opodatkowaniu VAT jako niespełniające ustawowych przesłanek opodatkowania VAT i wykluczone z tego opodatkowania w związku z zasadą unikania podwójnego opodatkowania tej samej czynności. Do ich sprzedaży nie można także zastosować procedury VAT-marża, gdyż ich pierwotne nabycie nie spełnia żadnego z warunków art. 120 ust. 10 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie zastosowania procedury VAT-marża do transakcji zbycia Ruchomości (pytanie nr 2 wniosku) oraz nieprawidłowe w zakresie braku opodatkowania zapłaty wynagrodzenia w formie rzeczowej w ramach zawartej umowy datio in solutum (pytanie nr 1 wniosku).

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są dokonywane przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tych czynności. Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza więc czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług – oraz czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika działającego w takim charakterze.

Należy też zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego).

Z kolei odpłatność czynności (dostawy towarów czy też świadczenia usług) oznacza wykonanie tej czynności za wynagrodzeniem. Aby uznać daną czynność za odpłatną, konieczny jest bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem. Dostawcę towarów lub usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia za dokonanie tych czynności. Wynagrodzenie musi być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu.

Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 ze zm.), zwanej dalej Kodeks cywilny, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Na podstawie art. 353¹ Kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Jak stanowi art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Jednakże gdy przedmiot świadczenia ma wady, dłużnik obowiązany jest do rękojmi według przepisów o rękojmi przy sprzedaży.

Świadczenie w miejsce wykonania może być dokonywane w ramach wszelkiego typu zobowiązań o charakterze cywilnoprawnym (tj. wynikających z czynności prawnych). Zakres modyfikacji dotychczasowego zobowiązania uzależniony jest jedynie od ogólnie obowiązujących przepisów, ale to od uznania stron zależy, jakie świadczenie zgodzi się przyjąć wierzyciel w miejsce dotychczasowego i jakie dłużnik będzie mógł wykonać.

Należy podkreślić, że celem datio in solutum jest wygaśnięcie istniejących pomiędzy stronami zobowiązań poprzez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie, przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania – poza umową stron – jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że dwa podmioty - osoba fizyczna i Spółka z o.o. prowadzące działalność gospodarczą, będące czynnymi podatnikami VAT pozostają w relacji współpracy na zasadzie sprzedaży przez osobę fizyczną materiałów - stali, itp. dla Spółki. Z tytułu współpracy powstała wierzytelność osoby fizycznej względem Spółki o zapłatę wynagrodzenia w formie pieniężnej. W ramach zaspokojenia tej wierzytelności strony zawarły umowę świadczenia w miejsce wykonania (datio in solutum), w wyniku której Spółka przeniosła na rzecz osoby fizycznej prawo własności Ruchomości - maszyn i urządzeń. Spółka dokonała zatem czynności zapłaty wynagrodzenia w formie rzeczowej. Z tytułu dostaw towarów na rzecz spółki przez osobę fizyczną został odprowadzony podatek VAT. Wobec tego skutkiem dokonanej transakcji było zaspokojenie roszczenia osoby fizycznej względem Spółki w postaci zapłaty wynagrodzenia.

Ad 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem VAT zapłaty wynagrodzenia w formie rzeczowej w ramach zawartej umowy datio in solutum.

Przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że pomiędzy stronami zaistnieje więź o charakterze zobowiązaniowym – Wnioskodawca zobowiązał się na podstawie zawartej umowy przenieść na rzecz osoby fizycznej – wierzyciela prawo własności Ruchomości – maszyn i urządzeń. Tym samym, istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów w zakresie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami a wynagrodzeniem stanowiącym konkretną wartość wyrażalną w pieniądzu (wartość zobowiązań Wnioskodawcy wobec osoby fizycznej).

Trzeba przy tym podkreślić, że zapłaty (wynagrodzenia) nie można utożsamiać jedynie ze świadczeniem pieniężnym. Także świadczenie o charakterze rzeczowym jest wynagrodzeniem. Przykładowo więc zamiana towarów, zamiana towaru na usługę i odwrotnie, wydanie towarów (świadczenie usług) w zamian za wierzytelności itp. będzie uznane odpowiednio za odpłatną dostawę towarów czy też odpłatne świadczenie usług. Mamy bowiem do czynienia z konkretną korzyścią, która należna jest za dokonywane świadczenie.

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że przeniesienie własności Ruchomości w zamian za uregulowanie zobowiązań, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, będzie odpowiadało hipotezie art. 7 ustawy. Za taką oceną przemawia fakt, że mamy tutaj do czynienia z dostawą towarów rozumianą w myśl art. 7 ust. 1 ustawy jako przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami (tu: Rruchomościami) jak właściciel i dodatkowo ma ona charakter odpłatny. Pojęcie „rozporządzenia towarami jak właściciel”, jak już wyżej wspomniano, należy rozumieć szeroko. Spośród czynności „przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” można na pewno wymienić sprzedaż i zamianę oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu.

Zatem, przeniesienie własności Ruchomości przez Wnioskodawcę na osobę fizyczną w zamian za uregulowanie zobowiązań w ramach zawartej umowy datio in solutum, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy i tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Ad 2

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do zastosowania procedury VAT-marża do transakcji zbycia Ruchomości w sytuacji gdy zbywane towary są używane, z tytułu ich nabycia dokonano odliczeń VAT oraz podlegały one amortyzacji.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 120 ust. 4 ustawy – w przypadku podatnika dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika w ramach prowadzonej działalności, w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, że przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Towarami używanymi są zatem te dobra ruchome, które wcześniej zostały choć raz użyte, lecz nadają się do wielokrotnego wykorzystania (nie ulegają zużyciu po jednokrotnym użytku).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zatem stosowanie szczególnej procedury opodatkowania dostawy – między innymi – towarów używanych, polegającej na opodatkowaniu marży.

Zgodnie z art. 120 ust. 10 ustawy – przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeśli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Z treści art. 120 ust. 10 ustawy wynika, że procedura VAT-marża ma zastosowanie tylko do dostawy towarów używanych, które podatnik nabył od określonej kategorii podmiotów w ściśle w tym przepisie wymienionych przypadkach.

Z kolei zgodnie z art. 120 ust. 19 ustawy o podatku od towarów i usług, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, jeżeli podlegały opodatkowaniu zgodnie z ust. 4 i 5.

Analiza przedstawionego opisu sprawy w odniesieniu do sformułowanych wątpliwości oraz treści powołanych przepisów pozwala na stwierdzenie, że do planowanej dostawy Ruchomości w postaci maszyn i urządzeń nie będzie miała zastosowania szczególna procedura ich opodatkowania przewidziana w art. 120 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Na powyższe ma wpływ fakt, że z tytułu nabycia zbywanych Ruchomości w postaci maszyn i urządzeń dokonano odliczeń VAT. Oznacza to, że nie zostały spełnione podstawowe warunki do zastosowania procedury VAT-marża, a mianowicie zakup towarów nie nastąpił w okolicznościach, o których mowa w art. 120 ust. 10 ustawy oraz nie został spełniony warunek braku prawa do odliczenia podatku z tytułu nabycia towarów, o którym mowa w art. 120 ust. 19 ustawy. W konsekwencji planowana sprzedaż Ruchomości w postaci maszyn i urządzeń powinna być opodatkowana na zasadach ogólnych.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 wniosku należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.