Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.169.2020.1.MS
z 23 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r., poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2020 r. (data wpływu 12 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem lekarzom weterynarii udokumentowanych kosztów dojazdu do miejsc wykonywania zleconych czynności jest – prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem lekarzom weterynarii udokumentowanych kosztów dojazdu do miejsc wykonywania zleconych czynności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wskazał, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu lekarzom weterynarii udokumentowanych kosztów dojazdu prywatnym samochodem osobowym do miejsca wykonywania czynności zleconych przez powiatowego lekarza weterynarii.

Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 29 styczna 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1557), powiatowy lekarz weterynarii w trybie decyzji administracyjnej wyznacza lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Powiatowego Inspektoratu Weterynarii do realizacji niektórych czynności w jego imieniu i na rzecz Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w …. Podstawą dla realizacji przytoczonych czynności są umowy zlecenia, które określają szczegółowo prawa i obowiązki stron.

Na podstawie rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 stycznia 2018 r. w sprawie warunków i wysokości wynagrodzenia za wykonywanie czynności przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone przez powiatowego lekarza weterynarii (Dz. U. z 2018 r., poz. 129, z późn. zm.) za wykonane usługi w ramach umów zlecenia wyznaczeni lekarze otrzymują stosowne wynagrodzenie.

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia, na wygrodzenie składa się: część podstawa ustalona według obowiązujących stawek, które stanowią załącznik do rzeczonego rozporządzenia oraz zwrot odpowiednio udokumentowanych kosztów dojazdu prywatnymi samochodami do miejsca wykonywanych czynności.

Powyższe koszty dojazdu są naliczane zgodnie z zryczałtowanymi stawkami używania pojazdów prywatnych do celów służbowych, które są określone w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 nr 27, poz. 271 z późn. zm ). Na wynagrodzenie brutto osób wyznaczonych za wykonywane czynności składają się oba ww. składniki (tj. podstawa wynagrodzenia i zwrot kosztów dojazdów).

Stosownie do zapisów art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387), za przychód uważa się przychody osoby fizycznej, którym organ władzy lub administracji państwowej zlecił na podstawie właściwych przepisów prawa wykonanie wyznaczonych czynności. W tym przypadku, podstawę wyliczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych stanowi wynagrodzenie brutto osoby wyznaczonej po uwzględnieniu 20% zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów. Podatek naliczony jest pomniejszony o naliczoną składkę zdrowotną w wysokości 7,75% podstawy wymiaru.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu lekarzy wyznaczonych do wykonywania przez nich czynności należy kwalifikować do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa z dnia 29 stycznia 2004 r o Inspekcji Weterynaryjnej, w art. 16 określa zasady wyznaczania przez powiatowego lekarza weterynarii na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji do wykonywania niektórych ustawowych zadań Inspekcji Weterynaryjnej. Wyznaczeni mogą zostać:

• lekarze weterynarii niebędący pracownikami Inspekcji,
  

• lekarze weterynarii niebędący pracownikami Inspekcji, świadczący usługi weterynaryjne w ramach zakładu leczniczego dla zwierząt,
  

• osoby niebędące pracownikami Inspekcji, posiadające odpowiednie kwalifikacje do wykonywania niektórych czynności pomocniczych.
  
  

Wyznaczenie do wykonywania czynności weterynaryjnych następuje w drodze decyzji administracyjnej powiatowego lekarza weterynarii określającej rodzaj i zakres czynności przekazanych do wykonania (art. 16 ust. 2 ww. ustawy).

Mając na uwadze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że skoro na podstawie przepisów ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej powiatowy lekarz weterynarii jako organ administracji rządowej zleca decyzją administracyjną wykonanie określonych czynności osobie fizycznej, to przychód osiągnięty przez tę osobę należy zakwalifikować do przychodów, o których mowa w art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, o których mowa w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy stanowi, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika i osoby niebędącej pracownikiem do określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju z zastrzeżeniem ust. 13.

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywaną podróżą służbową mogły skorzystać ze zwolnienia, kwoty te muszą mieć związek z określanymi celami lub rodzajami działalności, a także nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w przypadku zaliczania tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów świadczenia stanowiące zwrot tych wydatków będą więc stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Wnioskodawca jest państwową jednostką budżetową, realizującą zadania w zakresie administracji rządowej, na podstawie ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1557).

Jak wynika z treści art. 16 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli powiatowy lekarz weterynarii z przyczyn finansowych lub organizacyjnych nie jest w stanie wykonać ustawowych zadań Inspekcji, może:

• wyznaczać na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji (pkt 1),
  

• wyznaczać na czas określony lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji, świadczących usługi weterynaryjne w ramach zakładu leczniczego dla zwierząt (pkt 1a),
  

• wyznaczać osoby niebędące pracownikami Inspekcji, posiadające odpowiednie kwalifikacje, do wykonywania niektórych czynności pomocniczych (pkt 2).
  
  

Art. 16 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej, opisuje tryb postępowania przy wyznaczaniu danej osoby do wykonywania określonych czynności.

Wyznaczenie do wykonania czynności, o którym mowa w ust. 1, następuje w drodze decyzji administracyjnej powiatowego lekarza weterynarii określającej rodzaj i zakres czynności przekazanych do wykonania ( art. 16 ust. 2 ww. ustawy)

Natomiast w myśl art. 16 ust. 3 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej, wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1, następuje po zawarciu przez powiatowego lekarza weterynarii umowy z:

1. osobami, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2,
2. podmiotem prowadzącym zakład leczniczy dla zwierząt – w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1a

– określającej zakres, terminy i miejsce wykonywania tych czynności, wysokość wynagrodzenia za ich wykonanie oraz termin płatności, a w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1a, dodatkowo imię i nazwisko wyznaczonego lekarza weterynarii świadczącego usługi weterynaryjne w ramach zakładu leczniczego dla zwierząt.

Stosownie do brzmienia § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 stycznia 2018 r. w sprawie warunków i wysokości wynagrodzenia za wykonywanie czynności przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone przez powiatowego lekarza weterynarii (Dz. U. z 2018 r., poz. 129), lekarzom weterynarii i innym osobom niebędącym pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej, wyznaczonym przez powiatowego lekarza weterynarii do wykonywania czynności, o których mowa w art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej, zwanej dalej „ustawą”, lekarzom weterynarii niebędącym pracownikami kierowanego przez powiatowego lekarza weterynarii powiatowego inspektoratu weterynarii oraz lekarzom weterynarii i innym osobom niebędącym pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej, wyznaczonym przez powiatowego lekarza weterynarii, a także podmiotom prowadzącym zakład leczniczy dla zwierząt, z którymi zawarto umowę, o której mowa w art. 16 ust. 3 ustawy, za wykonywanie czynności określonych w art. 16 ust. 1 ustawy przysługuje wynagrodzenie obejmujące:

1. część podstawową, której wysokość ustala się według stawek określonych w załączniku do rozporządzenia;
   
2. zwrot udokumentowanych kosztów:
   1. dojazdu według stawek określonych w przepisach w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, związanego z wykonywaniem czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia w poz. 1-6, 8, 10, 16, 20, 21, 23 i poz. 24 pkt 3 oraz poz. 25-29, z tym że w przypadku nadzoru nad ubojem, o którym mowa w załączniku do rozporządzenia w poz. 8, zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu przysługuje wyłącznie w przypadku dojazdu do rzeźni nieposiadającej automatycznego przesuwu taśmy,
      
   2. użytych produktów leczniczych weterynaryjnych i wyrobów medycznych w związku z wykonywaniem czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia w poz. 1-6, 20, 21, 25 i 26.
      
      

Przechodząc na grunt ustawy podatkowej wskazać należy, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy uznać zatem każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnym źródłem przychodów jest określona w pkt 2 tego przepisu działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 6 cytowanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a cyt. ustawy).

Wskazać przy tym należy, że płatnik przy ustalaniu dochodu ze źródła, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, winien wziąć pod uwagę miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy.

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Stosownie do treści § 2 powołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
   
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
      
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
      
   3. noclegów,
      
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
      
      
   
   

Ponadto, zgodnie z § 3 ust. 3 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

Stosownie do § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia, w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21). W tym zakresie obowiązują przepisy Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271, z późn. zm.).

Aby jednak przedmiotowe świadczenia – do wysokości określonej w ww. rozporządzeniach – korzystały ze zwolnienia, muszą być spełnione warunki wynikające z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że dotyczy on opodatkowania zwrotu lekarzom weterynarii udokumentowanych kosztów dojazdu prywatnym samochodem osobowym do miejsca wykonywania czynności zleconych przez powiatowego lekarza weterynarii. Wnioskodawca wskazał, że powiatowy lekarz weterynarii w trybie decyzji administracyjnej wyznacza lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Powiatowego Inspektoratu Weterynarii do realizacji niektórych czynności w jego imieniu i na rzecz Powiatowego Inspektoratu Weterynarii. Podstawą dla realizacji przytoczonych czynności są umowy zlecenia, które określają szczegółowo prawa i obowiązki stron. Na podstawie rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie warunków i wysokości wynagrodzenia za wykonywanie czynności przez lekarzy weterynarii i inne osoby wyznaczone przez powiatowego lekarza weterynarii za wykonane usługi w ramach umów zlecenia wyznaczeni lekarze otrzymują stosowne wynagrodzenie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania zwolnienia z opodatkowania w świetle przepisów art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do zwrotu kosztów dojazdów lekarzy weterynarii niebędących pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej, ale wyznaczonych przez Inspekcję Weterynaryjną do wykonywania określonych czynności w trybie art. 16 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej.

Jak wynika z treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku świadczenia pieniężnego dla powstania przychodu wystarczające jest jego postawienie do dyspozycji lub otrzymanie, a wówczas przysporzenie jest niewątpliwe i bezwarunkowe (oznacza zwiększenie aktywów). W omawianym przypadku mamy do czynienia z wypłacanym lekarzom weterynarii zwrotem poniesionych wydatków, a więc ze świadczeniem pieniężnym. W konsekwencji, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczenie to stanowi przychód lekarzy weterynarii, który należy zakwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 13 pkt 6 tej ustawy.

Przystępując do oceny możliwości zastosowania przez Wnioskodawcę, jako płatnika, zwolnienia przedmiotowego wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do zwracanych, udokumentowanych kosztów dojazdu lekarzom weterynarii do miejsca świadczenia zleconych czynności – koniecznym jest ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie „podróży” użyte w tym przepisie.

Zwrot ten nie został zdefiniowany ani w ustawie podatkowej, ani w innych przepisach. Zatem właściwą metodą odkodowania jego znaczenia jest sięgnięcie do reguł wykładni językowej. Według internetowego Słownika Języka Polskiego (www.sjp.pl) „podróż” to przebywanie drogi do odległego miejsca; przemierzanie rozległych terenów; podróżowanie. Efektem zastosowania wykładni językowej jest więc ustalenie, że podróż to przebycie drogi do jakiegoś odległego miejsca.

Ponadto odnosząc się do znaczenia pojęć „podróż osoby niebędącej pracownikiem” i „podróż służbowa” wskazać należy, że nie są one tożsame. Należy zauważyć, że w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych, ale wszelkich podróży osób niebędących pracownikami pod warunkiem, że zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 21 ust. 13 ww. ustawy.

Z powyższego zwolnienia na podstawie omawianego przepisu będzie korzystał zwrot kosztów dojazdów lekarzom weterynarii, niebędących pracownikami Powiatowego Inspektoratu Weterynarii, ale wyznaczonych przez powiatowego lekarza weterynarii do realizacji niektórych czynności w jego imieniu i na rzecz Powiatowego Inspektoratu Weterynarii, jeśli nie zostały zaliczone przez lekarza weterynarii do kosztów uzyskania przychodów, ponoszone są one bowiem w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw (tu: Inspekcji Weterynaryjnej). Tym samym, w omawianym przypadku warunki zwolnienia, wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w zw. z ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostaną spełnione. Natomiast, w przypadku niedotrzymania warunków wynikających z ust. 13 ww. ustawy spowoduje, że świadczenia stanowiące zwrot kosztów dojazdu lekarzy weterynarii wyznaczonych do wykonywania określonych czynności będzie stanowił dla tych lekarzy przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśnić również należy, że dojazdy lekarza weterynarii w celu wykonania zleconych zadań mogą mieć również charakter jazd lokalnych (w obrębie miejscowości, w której znajduje się siedziba zleceniodawcy).

Wówczas, pojęcie „podróży” należy rozumieć jako przebywanie drogi do jakiegoś odległego miejsca, należy uznać, że jazdy lokalne w rozumieniu przepisów o transporcie drogowym, nie mogą być utożsamiane z podróżą, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za prawidłowością takiego rozumienia omawianego przepisu przemawia także wykładnia systemowa art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy bowiem zauważyć, że zasady korzystania ze zwolnienia z tytułu zwrotu kosztów poniesionych w związku z używaniem samochodu prywatnego zostały uregulowane w ust. 1 pkt 23b tego przepisu, który stanowi, że wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw – do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Przepis ten nie obejmuje swoim zakresem zleceniobiorców (tu: lekarza weterynarii wykonującego zlecone zadania), gdyż dotyczy wyłącznie pracowników i to jedynie w sytuacji, gdy obowiązek ponoszenia ww. kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw.

W związku z tym należy uznać, że art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do zwrotu wydatków poniesionych przez zleceniobiorców (tu: lekarzy weterynarii), z tytułu używania prywatnych samochodów do jazd lokalnych (w obrębie miejscowości, w której znajduje się siedziba podmiotu, który wypłaca wynagrodzenie).

Mając zatem, na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymywany przez lekarzy weterynarii – niebędących pracownikami Powiatowego Inspektoratu Weterynarii, ale wyznaczonych przez powiatowego lekarza weterynarii do realizacji niektórych czynności w jego imieniu i na rzecz Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w trybie art. 16 ustawy o Inspekcji Weterynaryjnej – zwrot udokumentowanych kosztów dojazdu stanowi dla nich przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ze zwolnienia – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b w zw. z ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – korzystać będzie zwrot wydatków związanych z przejazdem lekarza weterynarii do innej miejscowości niż ta, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy, do wysokości określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, w powiązaniu z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury regulującymi maksymalne stawki za 1 km przebiegu. Oznacza to, że w tym zakresie na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika. Należy jednak podkreślić, że jeżeli zwracane przez Wnioskodawcę ww. koszty będą wyższe od limitów określonych w przedmiotowych rozporządzeniach, to nadwyżka ponad te limity podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym, a na Wnioskodawcy ciążyć będą obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższego zwolnienia na podstawie omawianego przepisu, będzie korzystał omawiany zwrot kosztów dojazdów, jeśli nie zostały one zaliczone przez lekarza weterynarii do kosztów uzyskania przychodów, ponoszone są one bowiem w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw. Zatem, słusznie stwierdził Wnioskodawca, że w przypadku zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, świadczenia stanowiące zwrot tych wydatków będą stanowiły przychód dla tych lekarzy weterynarii podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a na Wnioskodawcy ciążyć będą obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w sytuacji, gdy przejazdy lekarzy weterynarii odbywać się będą w obrębie miejscowości, w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy (czyli w sytuacji gdy mają one charakter jazd lokalnych), to wówczas zwrot tych kosztów nie będzie korzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że z tytułu zwrotu ww. kosztów dojazdu na Wnioskodawcy będą ciążyły obowiązki płatnika wynikające z powołanego art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać – za prawidłowe.

Zaznaczyć należy, że wydana przez Organ interpretacja indywidualna dotyczy zwrotu udokumentowanych kosztów dojazdu lekarzom weterynarii będącymi osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej z tytułu zawartych umów zleceń.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Pełna weryfikacja prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy może być dokonana jedynie w toku ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.