Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.107.2020.1.JS
z 16 kwietnia 2020 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z organizacją imprez mieszanych – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 19 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z organizacją imprez mieszanych.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
… Dom Kultury (dalej DK) jest samorządową instytucją kultury wpisaną do Rejestru Instytucji Kultury pod numerem … prowadzonego przez Gminę …. DK działa na podstawie ustawy z 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1983 z późn. zm.; dalej: uopdk) oraz Statutu nadanego przez Organizatora. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu VATU oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Wymieniona uopdk wskazuje w art. 3 ust. 3, że do działalności kulturalnej (niestanowiącej działalności gospodarczej w rozumieniu odrębnych przepisów) prowadzonej przez m.in. instytucje kultury (osoby prawne), w zakresie nieuregulowanym przepisami ustawy dotyczącymi organizowania i prowadzenia działalności kulturalnej oraz przepisami o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, stosuje się przepisy o prowadzeniu działalności gospodarczej.
DK prowadzi wyłącznie działalność określoną Statutem DK i nie może podejmować innej działalności niż wskazana przez organizatora w tym akcie. Zgodnie z art. 13 uopdk DK działa na podstawie aktu o utworzeniu oraz statutu nadanego przez organizatora, w którym określa się m.in. zakres działalności; określenie źródeł finansowania; postanowienia dotyczące prowadzenia działalności innej niż kulturalna, jeżeli instytucja zamierza działalność taką prowadzić.
Zgodnie z § 6 Statutu DK:
- Do podstawowych zadań … Domu Kultury należy:
- rozpoznawanie i rozbudzanie zainteresowań oraz potrzeb kulturalnych lokalnej społeczności;
- przygotowywanie do tworzenia i odbioru wartości kulturalnych;
- inspirowanie społeczeństwa do czynnego uczestniczenia w kulturze i tworzenia tworzenia jej wartości;
- promocja nowych zjawisk artystycznych i wspieranie rozwoju młodych twórców;
- wspieranie inicjatyw kulturalnych wśród społeczności lokalnej poprzez ich merytoryczne i organizacyjne wsparcie;
- kształtowanie wzorów aktywnego uczestnictwa w kulturze;
- ochrona dziedzictwa kulturowego;
- organizowanie przedsięwzięć propagujących i prezentujących dorobek kulturalny w mieście, w kraju i za granicą;
- rozwijanie idei wolontariatu;
- organizowanie różnorodnych form edukacji artystycznej, kulturalnej, społecznej i naukowej, kierowanej do odbiorców wszystkich grup wiekowych;
- popularyzacja i promocja twórczości artystycznej ze wszystkich dziedzin sztuki;
- podejmowanie działań integracyjnych w sferze kultury dla osób niepełnosprawnych;
- prowadzenie działalności instruktażowo-metodycznej, popularnonaukowej, szkoleń i warsztatów, organizację konferencji, sympozjów;
- realizacja projektów kulturalnych o charakterze społecznym;
- prowadzenie działalności promocyjnej miasta ….
- Zadania, o których mowa w ust. 1, Wnioskodawca realizuje przede wszystkim poprzez organizowanie:
- zespołowego uczestnictwa w kulturze:
- spektakle, projekcje filmów, koncerty, wystawy, wernisaże, odczyty i spotkania,
- imprezy rozrywkowe, turystyczne, artystyczne, edukacyjne i rekreacyjne,
- akcje promocyjne i informacyjne,
- różnorodnych form edukacji kulturalnej,
- krajowa i międzynarodowa wymiana kulturowa;
Oprócz powyższego ma znaczenie również § 12 Statutu DK: § 12. 1. … Dom Kultury może prowadzić działalność inną niż kulturalna na zasadach określonych odrębnymi przepisami.
- Działalność, o której mowa w ust. 1, może być prowadzona w szczególności poprzez:
- realizowanie imprez zleconych;
- najem i dzierżawę posiadanych składników majątku;
- obsługę merytoryczną i techniczną imprez;
- organizowanie wypoczynku, w tym wymiany partnerskiej, kolonii, półkolonii, obozów i wycieczek;
- sprzedaż dzieł sztuki;
- świadczenie usług gastronomicznych i handlowych;
- reklamę i transport;
- krajową i międzynarodową wymianę kulturalną;
- współpracę z wolontariuszami.
Zasadniczym źródłem finansowania działalności Wnioskodawcy są dotacje podmiotowe i celowe otrzymywane zarówno z budżetu organizatora (Gminy …), jak i dotacje celowe z budżetu państwa, które stanowią przychody DK.
Wnioskodawca uzyskuje jednak również wpływy finansowe m.in.:
- z realizacji zadań statutowych, w szczególności poprzez: bufet, sprzedaż biletów do kina, na biletowane imprezy kulturalne (np. koncerty, spektakle), wykłady, zajęcia sportowe (np. aerobik), taneczne, wyjazdy krajoznawcze, bale itp., zajęcia stałe (np. studio teatralne, piosenki, plastyczne, wokalne), warsztaty taneczne, psychologiczne, plastyczne, półkolonie, usługi reklamowe (w tym podczas imprez plenerowych, na które jest wstęp wolny),
- ze sprzedaży składników majątku ruchomego,
- z najmu i dzierżawy składników majątkowych (np. sali widowiskowej, kina, galerii) na szkolenia, pokazy, imprezy okolicznościowe,
- z ekspozycji plakatów na słupach ogłoszeniowych,
- ze środków otrzymanych od osób fizycznych i prawnych oraz z innych zewnętrznych źródeł,
- z prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności wydawniczej.
Wszelkie działania w stosunku do korzystających z usług DK opierają się na dobrowolności i stosunkach cywilnoprawnych. Przychody uzyskane z prowadzonej działalności mogą być wykorzystane wyłącznie na działalność statutową DK.
Działalność statutowa DK obejmuje zatem swoim zakresem:
- działalność nieobjętą przepisami ustawy o VAT (z uwagi na brak odpłatności za usługi świadczone przez DK),
- działalność gospodarczą zwolnioną od podatku, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy o VAT oraz
- działalność opodatkowaną, gdzie wymienia się usługi kulturalne świadczone przez podmioty wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną.
Wnioskodawca stosuje stawki VAT:
- 5% dla sprzedaży art. spożywczych w bufecie kina,
- 8% przy sprzedaży biletów do kina i na koncerty,
- 23% przy wynajmach pomieszczeń, nagłośnienia, umieszczania plakatów na słupach ogłoszeniowych, reklamie, refakturowaniu energii, oraz zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy VAT dla odpłatności za zajęcia sportowe, taneczne, plastyczne, językowe, półkolonie i inne zajęcia realizujące cele statutowe DK.
Wnioskodawca zasadniczo prowadzi działalność odpłatną, a jeżeli pewne usługi świadczone są dla niektórych odbiorców nieodpłatnie - to i tak, w czasie świadczenia tych usług Wnioskodawca osiąga przychody z tytułu innych usług świadczonych w tym samym lub następującym okresie. Przykładowo - w czasie koncertów, na które wstęp nie jest biletowany są świadczone przez DK usługi reklamowe (roznoszone ulotki, wynajmowana przestrzeń reklamowa itp.). Podczas takich wydarzeń DK promuje również swoje odpłatne wydarzenia - służą one więc pośrednio uzyskaniu zysku.
Zatem nawet w sytuacji, w których organizowane przez DK wydarzenia nie są biletowane, Wnioskodawca uzyskuje z nich częściowo zyski - zarówno pośrednio (przez reklamę własnych wydarzeń i akcji realizowanych odpłatnie), jak i bezpośrednio (świadcząc usługi reklamowe dla reklamodawców). Wydarzenia te przyciągają osoby, które następnie korzystają z odpłatnych usług DK - dzięki tym niebiletowanym wydarzeniom dowiadują się bowiem o ofercie kulturalnej DK, co może ich przyciągnąć na różne odpłatne zajęcia i wydarzenia. Jednocześnie pozwalają one uzyskać bezpośredni zysk za usługi reklamowe (wyświetlenie filmów promocyjnych przed seansami w kinie, rozdawanie ulotek).
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.
Czy w przypadku wydarzeń bezpłatnych, z których Wnioskodawca czerpie zyski bezpośrednio (usługi reklamowe) oraz pośrednio (reklamując swoje usługi odpłatne) - nazwanych na potrzeby niniejszego wniosku „imprezami mieszanymi” Wnioskodawca może proporcjonalnie odliczać podatek VAT na podstawie art. 86 ust. 2a i nast. ustawy o VAT?
Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku tzw. imprez mieszanych jest on uprawniony do odliczania podatku VAT w proporcji określonej zgodnie ze sposobem wskazanym w art. 86 ust. 2a i nast. ustawy o VAT.
Art. 86 ust. 2 wskazuje, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Podatek naliczony związany z czynnościami niepodlegającymi podatkowi VAT prowadzonymi w ramach działalności statutowej oraz związany z czynnościami zwolnionymi z podatku VAT nie podlega odliczeniu od podatku należnego.
W przedstawionym wyżej stanie faktycznym, towary i usługi nabywane przez DK w celu organizowania tzw. imprez mieszanych są wykorzystywane w części do wykonywania czynności opodatkowanych (świadczenie usług reklamowych podczas bezpłatnych imprez), do celów wykonywanej działalności gospodarczej (w celu promocji własnych odpłatnych usług wśród uczestników tych imprez), jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (imprezy te są niebiletowane i nie jest z nich uzyskiwany bezpośredni zysk od ich uczestników).
Zdaniem Wnioskodawcy kwalifikuje się to jako sytuacja opisana w art. 86 ust. 2a ustawy o VAT, a tym samym możliwe jest proporcjonalne odliczenie podatku naliczonego od takich zakupów. Jest to bowiem sytuacja, w której nabywane są towary i usługi wykorzystywane zarówno do celów wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza.
Określając cele działalności gospodarczej należy rozpatrywać je w kontekście art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT. Zgodnie ze zdaniem drugim art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Cele kulturalne (upowszechnianie kultury) realizowane są w podstawowym zakresie przez DK poprzez organizację odpłatnych zajęć, koncertów, spektakli w sposób zorganizowany i ciągły. Działalność tego rodzaju wymaga jednak podejmowania działań marketingowych i promocyjnych, w ramach których organizowane są wydarzenia nieodpłatne Dni … czy koncerty niebiletowane. Imprezy mieszane (wydarzenia nieodpłatne) mają zatem na celu uzyskanie zysku z działalności gospodarczej Wnioskodawca rozpowszechnia podczas nich wiedzę o DK oraz jego repertuarze imprez i zajęć odpłatnych. Oczywiście instytucje kulturalne nie działają w warunkach pełnej konkurencji rynkowej, ale niewątpliwie w ramach instytucji kulturalnych istnieje konkurencja, a zatem również potrzeba promocji.
Czynności te w postaci usług reklamowych oraz promowania własnych działań odpłatnych podczas imprez mieszanych – towarzyszą zatem działalności gospodarczej DK. Również w interpretacji Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej z dnia 28 czerwca 2017 r. (0113-KDIPT1-2.4012.146.2017.2.KW) organ uznał, że w przypadku instytucji kultury, która podejmuje nieodpłatne przedsięwzięcia w celach promocyjnych i marketingowych, a ich efektem ma być poszerzenie grona widzów, którzy skorzystają ostatecznie z odpłatnej usługi świadczonej przez daną instytucję kultury mogłoby spełniać przesłanki do uznania ich za związane z działalnością gospodarczą (...). Przy tak przedstawionym opisie sprawy, rozstrzygając wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności podkreślić, iż przesłanki do uznania czynności za związane z działalnością gospodarczą mogą spełniać nieodpłatne czynności podejmowane przez Filharmonię wyłącznie w celach promocyjnych i marketingowych, których efektem będzie poszerzenie grona widzów, mających skorzystać ostatecznie z odpłatnych usług świadczonych przez Wnioskodawcę. W interpretacji tej organ przyjął, że w przypadku świadczenia przez samorządową instytucję kultury nieodpłatnych usług, mających na celu również promocję i marketing możliwe jest proporcjonalne odliczenie podatku VAT przy zastosowaniu art. 86 ust. 2a i nast., oraz art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.
Podobne stanowisko (na gruncie działalności muzeum) zostało wyrażone w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0112-KDIL2-2.4012.112.2017.2.EW z dnia 27 czerwca 2017 r. Wskazano w niej: W takich okolicznościach uzasadnione jest stwierdzenie, że wydatki na nabycie towarów i usług ponoszone przez Muzeum w celu realizacji opisanych nieodpłatnych przedsięwzięć wykorzystywane są zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza. W związku z powyższym należy zaznaczyć, że w sytuacji gdy przypisanie części nabywanych towarów i usług, związanych z tymi wydarzeniami w całości do działalności gospodarczej nie jest/nie będzie możliwe, Muzeum powinno stosować przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników przy odliczeniu podatku naliczonego. (...) w sytuacji, gdy dokonywane zakupy towarów i usług mają/będą miały związek zarówno z działalnością gospodarczą, jak i z czynnościami wykonywanymi w ramach czynności innych niż działalność gospodarcza (co ma miejsce w przedmiotowej sytuacji), to do tego typu zakupów znajdą zastosowanie przepisy art. 86 ust. 2a-2h ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników. W konsekwencji, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy, należy obliczać zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.
O możliwości proporcjonalnego odliczania podatku VAT na podstawie art. 86 ust. 2a ustawy przesądził również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 2 lutego 2017 r. (2461- IBPP3.4512.789.2016.1.ASz) na gruncie imprez plenerowych organizowanych przez gminę (niebiletowanych), podczas których były świadczone również usługi reklamowe.
W ocenie Wnioskodawcy, w działalności DK pojawiają się zatem:
- podatek naliczony niepodlegający odliczeniu – dotyczy to działalności statutowej oraz gospodarczej zwolnionej z VAT (nieodpłatne wydarzenia kulturalne);
- podatek naliczony podlegający odliczeniu w pełnej wysokości – związany z działalnością gospodarczą opodatkowaną VAT (sprzedaż biletów do kina, artykułów spożywczych w kinie - bufet, płatne koncerty);
- podatek naliczony podlegający proporcjonalnemu odliczeniu na podstawie art. 86 ust. 2a i nast. dotyczący właśnie zakupów na tzw. imprezy mieszane, a zatem takich, których nie można w sposób jednoznaczny przypisać do działalności statutowej oraz działalności gospodarczej opodatkowanej i zwolnionej z VAT.
Reasumując należy stwierdzić, że skoro wydatki związane z realizacją imprez mieszanych będą związane z czynnościami opodatkowanymi, zwolnionymi od podatku oraz niepodlegającymi opodatkowaniu, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego w wysokości ustalonej w pierwszej kolejności w oparciu o sposób określenia proporcji, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy, a następnie na podstawie proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.
Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:
- nabycia towarów i usług,
- dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).
Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do obniżenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
I tak, na podstawie przepisu art. 88 ust. 4 ustawy – odliczenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.
Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.
Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.
W świetle art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:
- zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
- obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
Stosownie do art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:
- średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
- średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
- roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
- średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.
W myśl art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.
Na mocy art. 86 ust. 2e ustawy, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.
W świetle art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.
Na podstawie art. 86 ust. 2g ustawy, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.
W przypadku, gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.
Jak stanowi art. 86 ust. 22 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.
W wydanym, na podstawie ww. przepisu art. 86 ust. 22 ustawy rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193, z późn. zm.), wskazano w przypadku samorządowych instytucji kultury sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez instytucje działalności i dokonywanych przez nią nabyć (tzw. sposób określenia proporcji), jak również wskazano dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji.
Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy będzie mieć zatem zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.
Przepis ten wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5), w sytuacji, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga, że dla stwierdzenia, czy działalność lub transakcje stanowią „cele inne niż związane z działalnością gospodarczą” znaczenie ma, czy mieszczą się one w przedmiocie działalności danej jednostki.
Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i ust. 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).
W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku wykonywania w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług oraz zwolnionych z opodatkowania tym podatkiem, należy mieć na uwadze uregulowania zawarte w art. 90 ustawy. Powyższe przepisy stanowią uzupełnienie regulacji art. 86 ustawy.
Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.
Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, to – na mocy art. 90 ust. 2 ustawy – podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.
Na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w cyt. wyżej ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.
Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje zatem, że na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.
Należy jednak podkreślić, że przepisy dotyczące zasad odliczania częściowego, zawarte w art. 90 ustawy, znajdują zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy. Zatem dotyczą czynności podlegających opodatkowaniu (opodatkowanych i zwolnionych).
Na zakres prawa do odliczeń w sposób bezpośredni wpływa również pojmowanie statusu danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług wykonującego czynności opodatkowane. Tylko podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego. Co do zasady status podatnika związany jest z prowadzeniem przez dany podmiot działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.
W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Zaznaczyć należy, że definicja działalności gospodarczej wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter autonomiczny i winna być rozpatrywana niezależnie od innych przepisów regulujących działalność Wnioskodawcy. Ponadto wskazać należy, że definicja zawarta w art. 15 ust. 2 ww. ustawy stanowi wprost jakiego rodzaju czynności należy uznać za działalność gospodarczą, stąd też należy dokonywać jej wykładni literalnej.
W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Wskazać należy, że w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu.
W myśl art. 8 ust. 2 ustawy – za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:
- użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych,
- nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
W przypadku wykonywania przez instytucję kultury prowadzącą działalność gospodarczą, również czynności nieodpłatnych, punktem wyjścia powinna być ocena, czy czynności te należy uznać za odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności podatnika, czy też czynności te towarzyszą działalności gospodarczej. W przypadku stwierdzenia (decyduje o tym specyfika działalności danej instytucji kultury), że czynności nieodpłatne stanowią odrębny, obok działalności gospodarczej, przedmiot działalności danej instytucji kultury (np. samorządowa instytucja kultury wykonuje nieodpłatną działalność statutową w zakresie upowszechniania kultury, polegającą na organizacji nieodpłatnie imprez i wydarzeń kulturalnych, świadczeniu usług nieodpłatnej edukacji kulturalnej oraz prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy polegającą na np.: wynajmowaniu powierzchni na cele użytkowe) wówczas, w celu odliczenia podatku naliczonego, jeżeli nie będzie możliwe przypisanie go w całości do działalności gospodarczej, podatnik będzie musiał stosować zasady, o których mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy, przy czym może skorzystać z metody zaproponowanej dla samorządowej instytucji kultury w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.
W przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest samorządową instytucją kultury wpisaną do rejestru instytucji kultury, zasadnym jest odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2017 r., poz. 862, z późn. zm.) określającej zasady tworzenia i działania instytucji kultury.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, działalność kulturalna polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.
W myśl art. 1 ust. 2 ww. ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, państwo sprawuje mecenat nad działalnością kulturalną polegający na wspieraniu i promocji twórczości, edukacji i oświaty kulturalnej, działań i inicjatyw kulturalnych, a także opieki nad zabytkami i ochrony dziedzictwa narodowego w Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą.
Stosownie do art. 1 ust. 3 i 4 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego może wspierać finansowo, w ramach mecenatu państwa, realizację planowanych na dany rok zadań związanych z polityką kulturalną państwa, prowadzonych przez instytucje kultury i inne podmioty nienależące do sektora finansów publicznych. Mecenat, o którym mowa w ust. 2 i 3, sprawują także organy jednostek samorządu terytorialnego w zakresie ich właściwości.
W myśl art. 2 ww. ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, formami organizacyjnymi działalności kulturalnej są w szczególności: teatry, opery, operetki, filharmonie, orkiestry, instytucje filmowe, kina, muzea, biblioteki, domy kultury, ogniska artystyczne, galerie sztuki oraz ośrodki badań i dokumentacji w różnych dziedzinach kultury.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, podmioty prowadzące działalność kulturalną na zasadach określonych w art. 3 mogą otrzymywać dotacje celowe na realizację zadań państwowych.
Według art. 5 ust. 2 ww. ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, organizacje pozarządowe prowadzące działalność kulturalną mogą otrzymywać dotacje celowe z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, na zadania objęte mecenatem państwa, w tym dotacje celowe na finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji.
W świetle art. 9 ust. 1 powyższej ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, jednostki samorządu terytorialnego organizują działalność kulturalną, tworząc samorządowe instytucje kultury, dla których prowadzenie takiej działalności jest podstawowym celem statutowym.
Na mocy art. 9 ust. 3 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, instytucje kultury, dla których organizatorami są jednostki samorządu terytorialnego, mogą otrzymywać dotacje celowe na zadania objęte mecenatem państwa, w tym dotacje celowe na finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji, z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
Mając na uwadze powołane przepisy, odnosząc się do opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, należy zauważyć, że co do zasady działalność instytucji kultury, stanowiąca działalność statutową, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Z powołanego art. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej jednoznacznie wynika, że działalność kulturalna polega na tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.
Cele statutowe należy odróżnić od czynności stricte komercyjnych. Wnioskodawca niejako realizuje misję publiczną – kształtuje odpowiednie wzorce osobowe i postawy społeczne rzeszy odbiorców, jest kreatorem kultury. W tym znaczeniu może być traktowany jako swego rodzaju dobro publiczne finansowane m.in. z publicznych dotacji. Celem Wnioskodawcy jako instytucji kultury jest bowiem przede wszystkim tworzenie, upowszechnienie i ochrona kultury, a więc realizowanie zadań nałożonych ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Działania te w swojej istocie nie są działaniami stricte komercyjnymi, lecz działaniami ukierunkowanymi na realizację misji publicznej.
W okolicznościach analizowanej sprawy należy zatem przyjąć, że nieodpłatne czynności nie przyczyniają się wyłącznie do poszerzenia grona i pozyskania przyszłych klientów, ale również stanowią działania upowszechniające kulturę w szerokim tego pojęcia znaczeniu, czyli są wyrazem realizacji celów statutowych, do których Wnioskodawca jako instytucja kultury, został powołany przez organizatora. W rezultacie cel podejmowanych działań będzie służyć zarówno realizacji celów statutowych (upowszechnianie kultury w szerokim tego pojęcia znaczeniu), jak również działalności gospodarczej.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca będzie realizował przedmiotowe imprezy mieszane w ramach działalności gospodarczej, jak i działalności innej niż działalność gospodarcza, to obowiązkiem Wnioskodawcy jest w pierwszej kolejności przypisanie konkretnych wydatków do określonego rodzaju działalności, z którym te wydatki są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, z jakim rodzajem działalności będzie związany podatek wynikający z otrzymanych faktur zakupu, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji. Jeżeli takie wyodrębnienie jest możliwe, przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych ze sprzedażą opodatkowaną. Brak jest natomiast takiego prawa w stosunku do towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności niepodlegających temu podatkowi lub zwolnionych od podatku.
Z kolei w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe Wnioskodawca ma obowiązek stosowania art. 86 ust. 2a i następne ustawy. A zatem kwotę podatku naliczonego Wnioskodawca zobowiązany jest obliczyć zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.
W związku z powyższym, w przypadku wydatków poniesionych na organizację wydarzeń, objętych zakresem zadanego pytania we wniosku, które służą zarówno realizacji celów statutowych (upowszechnianiu kultury w szerokim znaczeniu tego pojęcia), jak również działalności gospodarczej, jeżeli nie jest możliwe przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ww. wydatkami w wysokości ustalonej na podstawie art. 86 ust. 2a i następne ustawy. Jeżeli natomiast w ramach działalności gospodarczej wydatki są wykorzystywane również do czynności zwolnionych, Wnioskodawca jest zobowiązany do zastosowania proporcji obliczonej zgodnie z art. 90 ust. 2 i następne ustawy.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w myśl którego w stosunku do wydatków związanych z realizacją imprez mieszanych Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do częściowego odliczenia podatku naliczonego w wysokości ustalonej w pierwszej kolejności w oparciu o sposób określenia proporcji, o którym mowa w art. 86 ust. 2a ustawy, a następnie na podstawie proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.
Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.
Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568).
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.