Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.15.2020.2.AP
z 17 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 8 stycznia 2020 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia ePUAP-….), uzupełnionym pismem z dnia 17 lutego 2020 r. (data wpływu 24 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków o wartości powyżej 15 000 zł uregulowanych za pomocą rachunku bankowego, którego współwłaścicielem jest Wnioskodawca – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu za pośrednictwem platformy ePUAP ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 10 lutego 2020 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.15.2020.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w związku z art. 14h powołanej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 10 lutego 2020 r. (data doręczenia 11 lutego 2020 r.; identyfikator poświadczenia doręczenia ….). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem z dnia 17 lutego 2020 r. (data wpływu 24 lutego 2020 r.), nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 18 lutego 2020 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, która została sklasyfikowana według PKD jako 41.20.Z - Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej korzysta z usług podwykonawców oraz dokonuje zakupu materiałów. W 2019 r., w okresie od stycznia do sierpnia, dokonywał płatności za faktury obejmujące usługi zewnętrzne oraz zakup towaru poprzez rachunek bankowy prowadzony w banku …. Kwoty faktur kosztowych, a tym samym jednorazowych transakcji przekraczają 15 000 zł. Również na ten rachunek bankowy wpływały kwoty za wystawione przez Niego faktury w związku ze świadczonymi usługami na rzecz kontrahentów. Przedmiotowy rachunek został założony dla dwóch osób. Osobą uprawnioną jest również matka Wnioskodawcy, która jednak nie dokonywała na rachunku bankowym żadnych operacji. Wszystkie zdarzenia na rachunku bankowym dotyczą działalności gospodarczej Wnioskodawcy lub są z nią związane. Wnioskodawca w dacie transakcji nie posiadał innego rachunku bankowego, za pośrednictwem którego dokonywałby operacji związanych z przyjmowaniem zapłaty za faktury lub dokonywaniem płatności za nie. Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodu faktury, za które płatność nastąpiła za pośrednictwem ww. rachunku bankowego uznając, że płatność za pośrednictwem tego rachunku spełnia wymagania określone w art. 22p ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzemieniu sprzed nowelizacji, jaka miała miejsce w dniu 1 stycznia 2020 r.

W piśmie z dnia 17 lutego 2020 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą od dnia 2 stycznia 2017 r. W latach 2017-2018 przychody z działalności opodatkowane były ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, stawką 5,5%. Ze względu na przekroczenie limitu uprawniającego do korzystania z ryczałtu od 2019 r. została zmieniona forma opodatkowania. Aktualnie Wnioskodawca opodatkowany jest podatkiem liniowym w wysokości 19%. Prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów. Opisane we wniosku transakcje odbywają się w ramach jednej umowy z podwykonawcą. Jest to umowa o roboty budowlane. Umowa stanowi, że płatność za faktury podwykonawcy zostanie uregulowana bezgotówkowo, tj. przelewem bankowym. Umowa nie przewiduje kwoty jednorazowej transakcji, natomiast określa stawki wynagrodzenia za m² lub m³ poszczególnych prac budowlanych. Faktury dotyczą usług wyłącznie jednego podwykonawcy i obejmują kwoty przekraczające 15 000 zł jednorazowej transakcji w rozumieniu art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292, z późn. zm.). Podwykonawca jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ww. ustawy. Poszczególne faktury należy potraktować jako rozliczenie części umowy. Strony każdego miesiąca dokonują pomiarów oraz kalkulacji wykonanych prac i po zatwierdzeniu kalkulacji wykonawca wystawia fakturę obejmującą zakres prac zrealizowanych w danym miesiącu. Wszystkie faktury składają się na transakcję obejmującą realizację robót na danej inwestycji. Każda z faktur częściowych przekracza kwotę 15 000 zł. Rachunek bankowy, o którym mowa we wniosku, był zgłoszony w CEiDG w styczniu 2017 r., jako rachunek prywatny związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jest to rachunek płatniczy, który umożliwia jego posiadaczowi składanie dostawcy zleceń wykonania transakcji płatniczych przy wykorzystaniu środków przechowywanych na tym rachunku. Rachunek służy do wykonywania wszystkich transakcji związanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Wnioskodawca ma możliwość wydawania dyspozycji przeprowadzania transakcji płatniczych. Wydatki, o których mowa we wniosku, stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy. Wpłaty dokonywane na ten rachunek bankowy są wyłącznie wpłatami związanymi z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Wnioskodawcę. Na rachunku drugi jego współwłaściciel nie gromadzi swoich środków oraz nie wydatkuje środków z tego rachunku na własne cele.

Wnioskodawca do uzupełnienia przedłożył otrzymany z Urzędu Skarbowego w … dokument z dnia 11 grudnia 2019 r. zatytułowany „Protokół z przeprowadzonych czynności”, z którego treści wynika, że w toku przeprowadzonych czynności sprawdzających ustalono, że zapłata z rachunku stanowiącego współwłasność przedsiębiorcy oraz jego matki ogranicza możliwość ujęcia ww. wydatków w kosztach podatkowych. W ocenie organu podatkowego, warunek pośrednictwa rachunku płatniczego przedsiębiorcy nie został spełniony. W protokole znajduje się również informacja, że Wnioskodawca został poinformowany o braku możliwości odliczenia z kosztów uzyskania przychodów faktur z powodu dokonania przelewów z rachunku bankowego będącego Jego współwłasnością z matką.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnienie wniosku):

Czy w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę, mając na uwadze pismo Urzędu Skarbowego w … z dnia 11 lutego 2019 r., zatytułowane „Protokół z przeprowadzonych czynności”, Wnioskodawca był uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22p ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, transakcji, za które płatność została dokonana za pośrednictwem rachunku bankowego, którego współwłaścicielem jest Jego matka?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), Jego postępowanie jest prawidłowe i miał On możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu transakcji, w sytuacji, gdy płatność dokonał za pośrednictwem rachunku bankowego, którego współwłaścicielem jest Jego matka.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 22p ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r., poz. 646) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W zaistniałym przypadku nie doszło do pominięcia rachunku bankowego przy dokonywaniu płatności, a sam rachunek stanowi współwłasność Wnioskodawcy (przedsiębiorcy). Wszystkie zaś operacje na rachunku dotyczą lub są związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą.

Dodatkowo, warto nadmienić, że przepisy obowiązujące w dniu dokonywania przelewów nie zabraniały korzystania z prywatnych rachunków bankowych podatników. W tym przypadku zastosowanie znaleźć powinna ogólna zasada wynikająca z art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którą niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie przychodu, ewentualnie na zwiększenie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
  

• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy,
  

• wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.
  
  

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł, mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w przywołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

Stosownie do art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do końca 2019 r., podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Zaś stosownie do art. 22p ust. 2 ww. ustawy, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:

1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów - zwiększają przychody

-w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Stosownie do art. 19 ustawy Prawo przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Jak wynika z uzasadnienia do ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 2016 r., poz. 780): „w praktyce obrotu gospodarczego, m.in. ze względu na bezpieczeństwo stron umowy (transakcji), przedsiębiorcy nie dokonują płatności gotówkowych zbliżonych wartością do limitu 15 tys. euro, określonego obecnie we wskazanym przepisie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Tym samym, np. faktury gotówkowe opiewające na kilkadziesiąt tysięcy złotych mogą być w praktyce dokumentem dotyczącym transakcji, która nie miała miejsca. (...) Równocześnie proponuje się dokonanie zmiany w zakresie ustalenia limitu płatności, wskazanego w przepisie art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej - z 15 tys. euro na 15 tys. zł. Obniżenie obecnie obowiązującego limitu będzie miało pozytywny wpływ na zwiększenie transparentności dokonywanych transakcji, wzrost uczciwej konkurencji między przedsiębiorcami, zmniejszanie szarej strefy i w konsekwencji przyczyni się to do zwiększenia dochodów budżetu państwa. Zmniejszenie tego limitu wraz z określeniem skutków w podatkach dochodowych dla działania niezgodnego z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej powinno sprawić, że znacząco większa część transakcji pomiędzy podmiotami gospodarczymi będzie rejestrowana na rachunkach płatniczych, co powinno pozytywnie wpłynąć nie tylko na ograniczanie szarej strefy w gospodarce, ale również pełne realizowanie obowiązków podatkowych przedsiębiorców.”

Zgodnie z powyższym, głównym założeniem wprowadzonego w art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązku regulowania zobowiązań za pomocą rachunku płatniczego było zmniejszenie obrotu gotówkowego, funkcjonującego często w przypadku tzw. „pustych faktur”. Regulacja ta miała zatem na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego. Zapłata przelewem zwiększa transparentność dokonanych transakcji i ich rozliczeń.

W myśl art. 51 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2019 r., poz. 2357), rachunek bankowy, z wyjątkiem rachunku rodzinnego, może być prowadzony dla kilku osób fizycznych, kilku jednostek samorządu terytorialnego, stron umowy o współpracy w rozumieniu ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2019 r., poz. 868, 1214 i 1495) albo kilku dobrowolnych funduszy emerytalnych będących funduszami zdefiniowanej daty w rozumieniu ustawy z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (Dz. U., poz. 2215 oraz z 2019 r., poz. 1074 i 1572) zarządzanymi przez jedno powszechne towarzystwo emerytalne - rachunek wspólny.

Z komentarza do powyższego przepisu wynika, że „rachunek wspólny dla osób fizycznych może być otwarty zarówno dla osób nieprowadzących działalności gospodarczej (np. małżonkowie), jak i dla prowadzących taką działalność (np. rachunek dla wspólników spółki cywilnej, o ile są osobami fizycznymi) [tak słusznie W. Pyzioł, w: Prawo..., s. 182; odmiennie M. Bączyk, w: S. Włodyka (red.), System..., s. 837]. Nie ma formalnych przeszkód, aby jeden rachunek wspólny był prowadzony dla osób fizycznych zarówno prowadzących, jak i nieprowadzących działalności gospodarczej. Taka możliwość wynika z brzmienia art. 49 ust. 1. Wspólny rachunek bankowy może także powstać w drodze dziedziczenia (tak W. Pyzioł, w: Prawo..., s. 182) – źródło LEX, Kawulski Arkadiusz, komentarz do art. 51.

Natomiast zgodnie z art. 51a Prawa bankowego, w przypadku rachunku wspólnego prowadzonego dla osób fizycznych, o ile umowa rachunku bankowego nie stanowi inaczej:

• każdy ze współposiadaczy rachunku może dysponować samodzielnie środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku;
  

• każdy ze współposiadaczy rachunku może w każdym czasie wypowiedzieć umowę ze skutkiem dla pozostałych współposiadaczy.
  
  

Zatem, każdy współposiadacz rachunku wspólnego, korzysta z uprawnień posiadacza rachunku, które wynikają z istoty danego rodzaju rachunku. Tym samym, każdy ze współposiadaczy rachunku może samodzielnie - bez konieczności uzyskiwania zgody pozostałych - składać zlecenia przeprowadzenia rozliczeń.

Jak stanowi art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2019 r., poz. 659), rachunkiem płatniczym jest rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników służący do wykonywania transakcji płatniczych, przy czym przez rachunek płatniczy rozumie się także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jeżeli rachunki te służą do wykonywania transakcji płatniczych.

„(...) Rachunek płatniczy został zdefiniowany w odniesieniu do pojęcia transakcji płatniczej, które to pojęcie (...) stanowi element definicyjny rachunku płatniczego. Wynikają z tego trojakie konsekwencje. Po pierwsze każdy rachunek bankowy połączony z dokonywaniem rozliczeń pieniężnych (por. art. 705 kc) będzie jednocześnie rachunkiem płatniczym (...). Po drugie, co do zasady każdy rachunek, z którym związana jest transakcja płatnicza, czyli wpłata, transfer lub wypłata środków pieniężnych, będzie rachunkiem płatniczym...” (Komentarz Mateusza Pacaka do art. 2 ustawy o usługach płatniczych, Lex 9455).

Należy dodatkowo wskazać, że przepisy ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2019 r., nie narzucały małym przedsiębiorcom obowiązku założenia rachunku firmowego. Podatnik mógł korzystać w swojej firmie zarówno z konta prywatnego, jak i konta firmowego. W związku z powyższym, regulując zobowiązania firmy podatnik mógł co do zasady skorzystać z dowolnego, należącego do niego rachunku bankowego zgłoszonego w CEiDG. Przy czym, obowiązek zgłaszania do CEiDG rachunku prywatnego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest wymogiem ustawowym, warunkującym dokonywanie za jego pośrednictwem płatności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, która została sklasyfikowana według PKD jako 41.20.Z - Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej korzysta z usług podwykonawców oraz dokonuje zakupu materiałów. W 2019 r., począwszy od stycznia do sierpnia dokonywał płatności za faktury obejmujące usługi zewnętrzne oraz zakup towaru poprzez rachunek bankowy prowadzony w banku. Kwoty faktur kosztowych, a tym samym jednorazowych transakcji przekraczają 15 000 zł. Również na ten rachunek bankowy wpływały kwoty za wystawione przez Niego faktury w związku ze świadczonymi usługami na rzecz kontrahentów. Przedmiotowy rachunek został założony dla dwóch osób. Osobą uprawnioną jest również matka Wnioskodawcy, która jednak nie dokonywała na rachunku bankowym żadnych operacji. Wszystkie zdarzenia na rachunku bankowym dotyczą działalności gospodarczej Wnioskodawcy lub są z nią związane. Wnioskodawca w dacie transakcji nie posiadał innego rachunku bankowego, za pośrednictwem którego dokonywałby operacji związanych z przyjmowaniem zapłaty za faktury lub dokonywaniem płatności za nie. Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodu faktury, za które płatność nastąpiła za pośrednictwem ww. rachunku bankowego uznając, że płatność za pośrednictwem tego rachunku spełnia wymagania określone w art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzemieniu sprzed nowelizacji, jaka miała miejsce w dniu 1 stycznia 2020 r.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie płatności za faktury zostały dokonane za pośrednictwem rachunku bankowego, którego Wnioskodawca jest współwłaścicielem, a rachunek ten stanowi rachunek płatniczy w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej – przyjąć należy, że transakcje opłacone za jego pośrednictwem nie były wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2020 r.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Końcowo zaznaczyć należy, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U., poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 568).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.