Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.91.2020.1.SK
z 27 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 stycznia 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności celno-podatkowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności celno-podatkowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie organizacji odpraw celnych eksportowych i importowych. W imporcie występuje często jako przedstawiciel pośredni a więc tego rodzaju agencja celna która niejako zastępuje w dokumentach celnych właściciela towaru czyli faktycznego importera. W przepisach celnych tego rodzaju przedstawicielstwo charakteryzuje się odpowiedzialnością agencji celnej za należności celno-podatkowe importera.

Spółka dokonuje odpraw celnych ponosząc ryzyko odpowiedzialności za cudze zobowiązania co w praktyce przekłada się na sytuacje w których importer nie reguluje swoich zobowiązań wyliczonych przez organ celny i odpowiedzialność obciąża Spółkę, która musi uregulować zaległe zobowiązania importera. Może to dotyczyć cła, podatku akcyzowego i podatku od towarów i usług. Taka sytuacja miała miejsce i Spółka pokryła za importera podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy.

Próba odzyskania uregulowanych za importera należności nie powiodła się z uwagi na brak jego majątku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu należności celno-podatkowych zapłaconych za niewypłacalnego importera w odniesieniu do

• podatku od towarów i usług,
• podatku akcyzowego.

Choć każda z tych kategorii kosztów ma odrębne uregulowania ustawowe to są one jednorodne dla Spółki jako koszty prowadzenia usług agencji celnej jeśli zmuszana jest do ich pokrycia zamiast ich zapłaty przez importera?

Zdaniem Wnioskodawcy, osobno omówiono zagadnienie podatku od towarów i usług ze względu na specyficzne zapisy w ustawie podatkowej o czym mowa niżej a osobno podatek akcyzowy jako dwie kategorie kosztów. W ocenie Spółki ma ona prawo zaliczenia do kosztów podatkowych podatku od towarów i usług zapłaconego za kontrahenta bowiem te należności związane są z działalnością Spółki wykonywaną jako agencja celna. Przepisy znajdującej w stosunku do Spółki zastosowanie w odniesieniu do kosztów uzyskania przychodów to oczywiście przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które zawierają uniwersalną zasadę w art. 15 ust. 1 iż kosztami tymi są wszelkie koszty ponoszone w celu uzyskania, utrzymania i zabezpieczenia źródła przychodu. Zasadę tę tłumaczy się jako możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkich kosztów racjonalnie związanych z prowadzoną opodatkowaną działalnością gospodarczą. Wśród ograniczeń co do tej ogólnej zasady zapisanych w art. 16 nie znajdziemy przepisów odnoszących się wprost do działalności agencji celnych. Jedynie można odnieść pośrednio do tej sytuacji przepis zawarty w art. 16 ust. 1 pkt 46. Jednak jego analiza również wskazuje, że nie znajduje on zastosowania w przedmiotowej sprawie. Dotyczy on zakupów i sprzedaży wykonywanej przez podatnika CIT występującego w roli czynnego podatnika VAT. Mowa jest bowiem o podatku naliczonym i należnym a te kategorie występują przy rozliczeniu własnego podatku VAT przy działalności prowadzonej w takiej formie jej rozliczania. Nie mogą więc mieć zastosowania do analiz co do możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych podatku VAT od importu zapłaconego przez spółkę występującą jako agencja celna a dokładnie przedstawiciel pośredni importera. Spółka uważa więc, że żaden przepis ustawy podatkowej nie stoi na przeszkodzie zaliczeniu należności tego rodzaju do kosztów podatkowych bowiem są one skutkiem prowadzenia działalności w tym zakresie i występującym jak przy każdej działalności ryzyku.

Jednak aby podnosić pogląd o możliwości zaliczenia VAT granicznego do kosztów podatkowych należy przeanalizować możliwość odliczenia tego rodzaju podatku we własnej działalności agencji.

Przez wiele lat organy podatkowe przyznawały prawo do dokonania odliczenia VAT od importu towarów rzez podmiot, który nie był ich właścicielem. Takie stanowisko można znaleźć m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 września 2012 r. Znak: IPP3/443-634/12-2/JK oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 maja 2012 r. Znak: ILPP4/443-67/12-4/ISN.

W tym czasie organy uważały, za wystarczające bycie importerem do odliczenia podatku nawet jeśli importer nie był właścicielem towaru pod warunkiem oczywiście istnienia związku między importem a prowadzoną opodatkowaną działalnością. Jednak po wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 25 czerwca 2015 r w sprawie C-187/14, w którym Trybunał stwierdził zgodnie z brzmieniem art. 168 e) dyrektywy Vat prawo do odliczenia istnieje jedynie wówczas, gdy przywiezione towary są wykorzystywane na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika. Zgodnie więc z utrwalonym orzecznictwem Trybunału dotyczącym prawa odliczenia podatku Vat obciążającego nabycie towarów lub usług przesłanka ta jest spełniona jedynie wówczas, gdy koszt świadczeń powodujących naliczenie podatku jest włączony w cenę poszczególnych transakcji objętych podatkiem należnym lub w cenę towarów lub usług świadczonych przez podatnika w ramach jego działalności gospodarczej organy zmieniły zdanie na ten temat.

TSUE zawęził prawo do odliczenia podatku Vat od importu do przypadków gdy podatek ten jest wliczany do cen towarów lub innych świadczeń w ramach własnej działalności Organy zmieniły więc stanowisko i obecnie za TSUE twierdzą, ze odliczenie np. w przypadku agencji celnej działającej jako przedstawiciel pośredni nie jest możliwe przykładowo w interpretacji z 3 lutego 2017 r. Znak: 2461-IBPP4.4512.112.2016.3.LG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził: Jeżeli zatem zgłoszenie towarów do odprawy celnej dokonywane jest poprzez przedstawiciela w rozumieniu przepisów celnych który na podstawie przepisów jest zobowiązany do uiszczenia zobowiązania wynikającego z podatku Vat z tytułu importu, uiszczony przez niego należny podatek z tytułu importu towarów nie będzie stanowił u niego podatku naliczonego i nie będzie podlegał odliczeniu.

Przyjmując więc to stanowisko za słuszne Spółka nie może mimo zapłaty Vat z tytułu importu odliczyć go we własnej działalności. Co więc jeśli ponosząc ryzyko takiej działalności i wskutek regulacji prawa celnego i podatkowego zapłaciła należność z tytułu podatku Vat. W ocenie Spółki ma więc prawo do zaliczenia tego wydatku do kosztów podatkowych w chwili poniesienia tego kosztu. Nie można jej bowiem zarzucić lekkomyślności czy niewłaściwego wykonania usługi bowiem nie ma możliwości sprawdzić jaki jest skład chemiczny towarów zgłaszanych do odprawy i w tym zakresie musi opierać się na informacjach importera. Jeśli natomiast organy celne po kilku latach badań stwierdzają, że towar był wyrobem akcyzowym to nie ma możliwości by Spółka miała taką wiedzę w momencie zgłaszania do odprawy importowej tych towarów.

Odnośnie kosztów podatku akcyzowego ustawa o podatku dochodowym me zawiera właściwie żadnych regulacji mogących mieć zastosowanie do poniesienia kosztów akcyzy przez agencję Przepis art. 15 ust. 1 pkt 47 (winno być: art. 16 ust. 1 pkt 47) ustawy o CIT donoszący się do ubytków wyrobów akcyzowych nie dotyczy importu. W ocenie Spółki podobnie jak w przypadku podatku od towarów i usług Spółka ponosząc koszty cudzego podatku akcyzowego skoro nie może go odzyskać od organów jak też od kontrahenta winna mieć możliwość zaliczenia go do kosztów podatkowych. Spółka stoi więc na stanowisku, że koszt akcyzy winien stanowić koszty podatkowe w momencie zapłaty.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że należności zapłacone za importera nie podlegają żadnym ograniczeniom co do możliwości zaliczenia ich do kosztów podatkowych Spółka pod rygorem lub w trakcie egzekucji administracyjnej reguluje te należności a skoro wynikają one z ogólnego ryzyka tej działalności nie wynikają z lekkomyślności czy niestaranności nie powinny podlegać pod tym względem ograniczeniom w zaliczeniu do kosztów Spółka, co wskazano wyżej sprawdza kontrahentów pod kątem ich wiarygodności. W sytuacjach gdy musiała zapłacić zaległy podatek akcyzowy oraz Vat należności przez organy celne określone zostały po kilku latach od odpraw celnych bowiem taki czas był niezbędny do ustalenia szczególnych właściwości importowanego towaru co z kolei pozwoliło na zaliczenie go do wyrobów akcyzowych.

Specyfika odpraw celnych w których Spółka występuje jako przedstawiciel pośredni jest taka, że odprawiane towary nie są zwalniane do dyspozycji importera dopóki nie ureguluje swoich zobowiązań. Nie ma jednak możliwości zabezpieczenia się przed ryzykiem zmiany kwalifikacji celnej towarów do innej grupy towarowej po kilku latach od dokonania odpraw i wynikających z tego zaległości. Nie funkcjonują na rynku takie mechanizmy, które pozwoliłyby na skuteczne zabezpieczenie roszczeń wobec kontrahenta na cały okres do przedawnienia tych należności podatkowo celnych. W obrocie między firmami nie funkcjonują zabezpieczenia zapłaty jak w kontaktach między importerami a służbą celną. Należy więc wliczyć takie sytuacje w ogólne ryzyko prowadzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm. dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości, które nie zostały wykazane w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna więc brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką prowadzącą działalność gospodarczą m.in. w zakresie organizacji odpraw celnych eksportowych i importowych. W imporcie występuje często jako przedstawiciel pośredni - agencja celna która niejako zastępuje w dokumentach celnych właściciela towaru czyli faktycznego importera. Spółka dokonuje odpraw celnych ponosząc ryzyko odpowiedzialności za cudze zobowiązania co w praktyce przekłada się na sytuacje w których importer nie reguluje swoich zobowiązań wyliczonych przez organ celny i odpowiedzialność obciąża Spółkę, która musi uregulować zaległe zobowiązania importera. Spółka pokryła za importera podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, a próba odzyskania uregulowanych za importera należności nie powiodła się z uwagi na brak jego majątku. Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów należności celno-podatkowych zapłaconych za niewypłacalnego importera tj. podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego.

Uwzględniając powyższe należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie w wyniku nie przedstawienia przez importera (Kontrahenta) naczelnikowi urzędu celno-skarbowego dokumentów potwierdzających rozliczenie kwoty podatku należnego z tytułu importu towarów w wyznaczonym terminie powstaje „dług celny”, do którego zapłaty zwraca się organ celny. W takiej sytuacji Spółka w ramach solidarnej odpowiedzialności przedstawiciela ponosi ciężar podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów.

Nadmienić należy, że na gruncie polskiego ustawodawstwa kwestie związane z przedstawicielstwem w kwestiach podatkowo-celnych regulują między innymi przepisy ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Prawo celne (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1169).

Stosownie do art. 76 ww. Prawa celnego, czynności dokonane przez przedstawiciela celnego w granicach upoważnienia pociągają za sobą skutki bezpośrednio dla osoby, która go ustanowiła.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń.

Zaznaczyć należy, że wskazane w tym przepisie przykładowe tytuły prawne (gwarancja, poręczenie), nie stanowią katalogu zamkniętego.

Wyjaśnić należy, że gwarancją bankową zgodnie z art. 81 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2357) jest jednostronne zobowiązanie banku − gwaranta, że po spełnieniu przez podmiot uprawniony (beneficjenta gwarancji) określonych warunków zapłaty (....), bank ten wykona świadczenie pieniężne na rzecz beneficjenta gwarancji – bezpośrednio albo za pośrednictwem innego banku.

Natomiast zgodnie z art. 876 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145, ze zm.) poprzez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. W jednym jak i w drugim przypadku czynności te nie tworzą kosztów podatkowych, a jedynie zobowiązania cywilno-prawne.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że Wnioskodawca prowadząc działalność w zakresie usług agencji celnej nie jest „gwarantem” w rozumieniu prawa celnego, jak również nie wykonuje, co do zasady, czynności poręczenia na podstawie konkretnej umowy, choć z charakteru prowadzonej działalności pośrednio to wynika.

Agencja Celna występuje w sprawach celno-podatkowych jako przedstawiciel bezpośredni w trybie uregulowanym art. 5 ust. 2 Wspólnotowego Kodeksu Celnego oraz przywołanego powyżej art. 76 ustawy Prawo celne i ta okoliczność jest decydująca w aspekcie braku możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca jako przedstawiciel bezpośredni swoim działaniem na rzecz osoby reprezentowanej i w jej imieniu wywołuje skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

Zgodnie z art. 76 Kodeksu Celnego czynności dokonywane przez przedstawiciela w granicach upoważnienia pociągają za sobą skutki bezpośrednio dla osoby, która go ustanowiła, co oznacza, że przedstawiciel taki dokonuje zgłoszeń celnych, zapłaty należności celnych oraz zapłaty podatku od towarów i usług oraz innych należności publicznoprawnych w imieniu zleceniodawcy.

W konsekwencji, uiszczone przez Spółkę zobowiązanie nie jest jej zobowiązaniem, lecz osoby, której jest przedstawicielem, a zatem nie stanowi jej kosztów podatkowych, a ich zapłata mieści się w kategorii wydatków „na spłatę innych zobowiązań”, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

O zaliczeniu kwoty podatku należnego z tytułu importu towarów zapłaconej przez przedstawiciela celnego zobowiązanego solidarnie do zapłaty w przypadku niedopełnienia przez podatnika obowiązków dokumentacyjnych do kosztów uzyskania przychodów Spółki nie może przy tym decydować okoliczność, że Spółka dokonując odpraw celnych ponosi ryzyko odpowiedzialności za cudze zobowiązania co w praktyce może przekładać się na sytuacje w których importer nie reguluje swoich zobowiązań wyliczonych przez organ celny i odpowiedzialność obciąża Spółkę, która musi uregulować zaległe zobowiązania importera. Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą w zakresie organizacji odpraw celnych eksportowych i importowych świadomie przyjmuje na siebie ryzyko wystąpienia ww. sytuacji, gdyż stanowi ono jedno z zagrożeń nierozerwalnie związanych z tego typu działalnością. Chcąc zatem uzyskiwać przychody z tego typu działalności, Wnioskodawca musi zaakceptować owe ryzyko, gdyż w innym przypadku jej wykonywanie byłoby niemożliwe, a co za tym idzie − Wnioskodawca zostałby pozbawiony jednego ze swoich źródeł przychodów.

W omawianej sprawie należy stwierdzić, że zapłacone przez Wnioskodawcę jako przedstawiciela celnego za importera (zleceniodawcę) kwoty podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego w ramach solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania importera (Kontrahenta), dokonywane są w imieniu zleceniodawcy − a więc na jego korzyść i na jego rachunek.

Jak wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 4 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Op 25/08 (orzeczenie prawomocne), w sprawie braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków czynionych w imieniu kontrahenta w związku z świadczoną usługą przedstawicielstwa bezpośredniego w ramach agencji celnej: „Wydatki te sytuują się poza rachunkiem podatkowym skarżącej właśnie dlatego, że dokonywane są w imieniu zleceniodawcy, a więc na jego korzyść i na jego rachunek. Nie jest zatem wykluczone, że mogą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych − ale przychodów kontrahenta skarżącej, a nie samej skarżącej. Rozróżnienie pomiędzy ponoszonymi przez skarżącą we własnym imieniu i na własną rzecz wydatkami na funkcjonowanie agencji celnej, które niewątpliwie należy do kosztów uzyskania przychodów skarżącej, a wydatkami ponoszonymi wprawdzie przy wykonywaniu zlecenia, ale w imieniu i na rzecz kontrahenta, których to wydatków do kosztów uzyskania przychodów skarżącej zaliczyć nie można, wydaje się klarowne i wątpliwości budzić nie powinno”.

Co więcej, w wyroku tym wskazano również, że: „Czynione przez skarżącą, jako przedstawiciela bezpośredniego, wydatki na pokrycie należności publicznoprawnych jej kontrahentów, podlegają zwrotowi, co wynika wprost z charakteru czynności dokonywanych w imieniu i na rzecz tych kontrahentów, a także z czynionych przez skarżącą prób wyegzekwowania zwrotu tych wydatków na drodze prawnej. Nie mają więc dla skarżącej charakteru definitywnego. Charakteru tego nie tracą także wtedy, gdy w późniejszym okresie okaże się, że zwrot tych wydatków jest problematyczny ze względu na bezskuteczność egzekucji od kontrahenta, gdyż trudności w rozliczeniach dokonywanych ex post nie mogą zmienić istoty operacji gospodarczej, określającej jej charakter”.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że uiszczane przez Wnioskodawcę jako przedstawiciela celnego za importera (zleceniodawcę) kwoty podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego z tytułu importu towarów w ramach solidarnej odpowiedzialności za zobowiązania importera (Kontrahenta), dokonywane są w imieniu zleceniodawcy − a więc na jego korzyść i na jego rachunek. Zatem wszelkie czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w granicach upoważnienia pociągały za sobą skutki bezpośrednio dla osoby, która ją ustanowiła- tj. importera.

W konsekwencji zapłata długu celnego przez agenta celnego – Wnioskodawcę, nie stanowi w istocie jego zobowiązania, lecz zobowiązanie osoby która go ustanowiła, a zatem należność uiszczona przez Wnioskodawcę w imieniu swojego mocodawcy nie może stanowić kosztów podatkowych Wnioskodawcy, a ich zapłata mieści się w kategorii wydatków „na spłatę innych zobowiązań”, niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.