Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.139.2020.1.MT
z 27 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu dzierżawy części gruntu rolnego na cele nierolnicze - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT z tytułu dzierżawy części gruntu rolnego na cele nierolnicze.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest rolnikiem indywidualnym nieprowadzącym innej działalności gospodarczej. Wnioskodawca zrezygnował ze zwolnienia opisanego w art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, dokonał zgłoszenia rejestracyjnego i jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

W okolicy Wnioskodawcy wydobywany jest na masową skalę piasek ze żwirem. Jakiś czas temu (ok. 2 lat) jeden z przedsiębiorców działający w tej branży zgłosił się do Wnioskodawcy z prośbą o zgodę na badanie gruntu, a potem z propozycją podpisania umowy na dzierżawę części gruntu pod wydobycie piasku i żwiru. Podobną propozycję złożono kilku sąsiadom, ponieważ udokumentowanie nowego złoża jest na ich gruntach. W lutym 2020 r. Wnioskodawca podpisał z ww. przedsiębiorcą umowę dzierżawy. Umowa została zawarta na okres maksymalnie do 31 grudnia 2029 r. (wydobycie plus rekultywacja), a jeśli wydobycie z rekultywacją zakończy się wcześniej to do tego czasu.

Czynsz będzie płatny kwartalnie w równych ratach z wyrównaniem po zakończeniu każdego roku eksploatacji według faktycznego wydobycia w każdym roku, z tym że pierwszy czynsz za rok 2020 r. będzie płatny jednorazowo do 31 grudnia 2020 r. Wydanie gruntu do eksploatacji nastąpi po zebraniu plonów, nie później niż do 1 września 2020 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy jako podatnik VAT czynny, prowadzący działalność rolniczą, Wnioskodawca będzie miał status podatnika VAT na podstawie art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT z tytułu dzierżawy gruntów rolnych na cele nierolnicze w sytuacji, gdy jest to umowa jednorazowa, incydentalna, zawarta bez żadnej aktywności ze strony Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo bycia czynnym podatnikiem podatku VAT, prowadzącym działalność rolną, z tytułu osiągania przychodów z dzierżawy gruntów rolnych na cele nierolnicze, nie będzie On podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że podatnikami są m.in. osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje producentów, handlowców lub usługodawców. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Niewątpliwie w przypadku Wnioskodawcy istnieje cel zarobkowy dzierżawy, lecz nie jest dla Niego jasne czy jest to cel związany z ciągłością działania. Zgodnie z orzecznictwem sądowym pod pojęciem ciągłości należy rozumieć nie jednorazowość, nie incydentalność wykorzystania składników majątku.

Dodatkowo z orzecznictwa TSUE wynika, że o tym czy osoba dokonująca czynności jest podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą decyduje stopień aktywności tej osoby przy danej transakcji.

Odnosząc ww. informacje na grunt podpisanej umowy dzierżawy, mając na uwadze że Wnioskodawca nie przejawiał jakiejkolwiek aktywności w celu znalezienia przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie wydobycia piasku i żwirku, a także to, że jest to umowa incydentalna, ponieważ nie ma na terenie Wnioskodawcy innych złóż piasku i żwiru. Wnioskodawca uważa, że w tym konkretnym przypadku warunek ciągłości nie jest zachowany. Dzierżawa gruntu opisana powyżej nie może być traktowana jako działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a więc z tytułu wykonywania tych czynności Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT, pomimo tego, że jest czynnym podatnikiem VAT z tytułu prowadzenia działalności rolniczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy jednak zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonywana przez podmiot o statusie podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do tej czynności.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest rolnikiem, nieprowadzącym innej działalności gospodarczej. Wnioskodawca zrezygnował ze zwolnienia opisanego w art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT i dokonał zgłoszenia rejestracyjnego i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W okolicy Wnioskodawcy wydobywany jest na masową skalę piasek ze żwirem. Jeden z przedsiębiorców działający w tej branży zgłosił się do Wnioskodawcy z prośbą o zgodę na badanie gruntu, a potem z propozycją podpisania umowy na dzierżawę części gruntu pod wydobycie piasku i żwiru. W lutym 2020 r. Wnioskodawca podpisał z ww. przedsiębiorcą umowę dzierżawy. Umowa została zawarta na okres maksymalnie do 31 grudnia 2029 r. (wydobycie plus rekultywacja), a jeśli wydobycie z rekultywacją zakończy się wcześniej to do tego czasu. Czynsz będzie płatny kwartalnie w równych ratach z wyrównaniem po zakończeniu każdego roku eksploatacji według faktycznego wydobycia w każdym roku, z tym że pierwszy czynsz za rok 2020 r. będzie płatny jednorazowo do 31 grudnia 2020 r. Wydanie gruntu do eksploatacji nastąpi po zebraniu plonów, nie później niż do 1 września 2020 r.

Wątpliwości w niniejszej sprawie dotyczą kwestii, czy z tytułu dzierżawy przedsiębiorcy części gospodarstwa rolnego na cele nierolnicze, związane z wydobyciem surowców naturalnych (żwir, piasek), Wnioskodawca posiada status podatnika podatku VAT.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.), przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca, za oddaną mu w dzierżawę rzecz, płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą, a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Zatem, dzierżawa części gospodarstwa rolnego przez Wnioskodawcę na cele nierolnicze (wydobycie piasku i żwiru) stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej i z tytułu tej dzierżawy Wnioskodawca posiada status podatnika podatku VAT stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …, … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568).

Stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.