Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.37.2020.2.AK
z 21 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 marca 2020 r. (data nadania 19 marca 2020 r., data wpływu 19 marca 2020 r.) na wezwanie z dnia 11 marca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.37.2020.1.AK (data nadania 12 marca 2020 r., data doręczenia 12 marca 2020 r.) oraz pismem z dnia 7 kwietnia 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi termomodernizacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi termomodernizacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 11 marca 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.37.2020.1.AK (data nadania 12 marca 2020 r., data doręczenia 12 marca 2020 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 19 marca 2020 r. (data nadania 19 marca 2020 r., data wpływu 19 marca 2020 r.) oraz pismem z dnia 7 kwietnia 2020 r. (data wpływu 7 kwietnia 2020 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzpełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W latach 2018 i 2019 w Gminie realizowany był projekt X, w ramach którego Wnioskodawczyni wraz z mężem, jako właściciele domu jednorodzinnego, zawarli z Gminą umowy na przedsięwzięcia termomodernizacyjne:

• montaż kotła centralnego ogrzewania opalanego biomasą,
• montaż instalacji fotowoltaicznej.
  
  

Umowy zostały zawarte w sierpniu 2018 r. w celu ustalenia wzajemnych zobowiązań organizacyjnych i finansowych związanych z montażem urządzeń i stanowiły m.in. że właściciel nieruchomości zobowiązuje się do wniesienia wkładu własnego do przedmiotowej inwestycji, pozostała część kosztów została pokryta z dotacji z EFRR.

Małżonkowie wpłaty dokonali przelewem na rachunek Gminy dnia 30 sierpnia 2018 r. Wartość kotła brutto 22.485,36 zł – wpłata wkładu własnego – 8.294,01 zł.

Wartość instalacji fotowoltaicznej 12.487,80 zł – wpłata wkładu własnego 4.606,03 zł.

W par. 5 Umowy z mieszkańcem określony jest czas trwania umowy:

„1. Umowę zawiera się na cały czas trwania projektu, przy czym realizacja prac instalacyjnych objętych niniejszą umową nastąpi w roku 2018, natomiast zakończenie projektu nastąpi po upływie minimum 5 lat, licząc od dnia zatwierdzenia końcowego raportu z realizacji projektu. Termin realizacji prac instalacyjnych może ulec zmianie, jeśli zostanie zmieniony termin realizacji umowy o dofinansowanie z RPO W (...) 2014-2020.”

Na początku 2019 r. małżonkowie otrzymali informację z Gminy, o przedłużeniu terminu wykonania prac instalacyjnych do końca maja 2019 r. Termin faktycznego montażu pieca to 15 listopada 2018 roku. Montaż paneli fotowoltaicznych zakończył się w maju 2019 r.

Gmina jako główny inwestor realizował inwestycję przy udziale podwykonawcy wyłonionego w drodze przetargu. Umowa na dostawę i montaż urządzeń podpisana w 2018 roku – czas trwania umowy do końca maja 2019 roku. Gmina rozliczyła się za dostawę i montaż urządzeń w 2019 r., wszystkie faktury zarówno za dostawę i montaż paneli fotowoltaicznych jak i kotłów c.o. podwykonawca wystawił w 2019 r. (na fakturze data zakończenia świadczenia usługi 2019 r.).

Kwota wpłacona przez Wnioskodawczynię w 2018 r. stanowiła swego rodzaju zaliczkę na poczet realizacji zadania. Szacowany termin montażu pierwotnie był określony na 31 grudnia 2018 r., nastepnie z przyczyn od Wnioskodawczyni niezależnych przedłużony do maja 2019 r.

W uzupełnieniach Wnioskodawczyni doprecyzowała zdarzenie przyszłe o następujące informacje:

1. Wnioskodawczyni jest podatnikiem opodatkowującym swoje dochody według skali podatkowej.
   
2. Wydatki poniesione w związku z zakupem i montażem pieca oraz instalacji fotowoltaicznej nie zostały/nie zostaną zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie zostały/nie zostaną odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym ani też uwzględnione w związku z korzystaniem z ulg podatkowych innych niż termomodernizacyjna.
   
3. Zakupiony przez Wnioskodawczynię kocioł c.o. na biomasę to kocioł wymieniony w Rozporządzeniu Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 21 grudnia 2018 r.
   
4. Faktury za kompleksową usługę polegającą na zakupie, dostawie i montażu instalacji fotowoltaicznej oraz kotła c.o. na biomasę wystawione zostały przez Gminę, czynnego podatnika podatku VAT, który nie korzystał ze zwolnienia z VAT.
   
5. W związku z wpłatą wkładu własnego przez Wnioskodawczynię na instalację fotowoltaiczną i piec c.o. Gmina wystawiła faktury VAT:
   - data wystawienia/data wykonania usługi – taka jak data wpłaty wkładu własnego (sierpień 2018). W tamtym momencie umowa określała ostateczną datę zakupu, dostawy i montażu urządzeń – do końca 2018 r., następnie termin został przesunięty na 31 maja 2019 r. Piec został zamontowany w listopadzie 2018 r. zaś instalacja fotowoltaiczna w pierwszej połowie 2019 roku. Dokumentami potwierdzającymi faktyczną datę instalacji są protokoły odbioru i inne dokumenty gwarancyjne.
   
6. Gmina wystawiła fakturę, w której wymieniona jest usługa: Instalacja fotowoltaiczna (wkład własny mieszkańca i zwrot VAT od dotacji). Oznacza to kompleksową usługę polegającą na zakupie, dostawie urządzenia i montażu instalacji fotowoltaicznej.
   Umowa między Wnioskodawczynią a Gminą zawiera zapis: Instalacja fotowoltaiczna instalowana przez Gminę w nieruchomości będzie składała się z następujących elementów: moduły fotowoltaiczne, konstrukcja wsporcza, przemienniki częstotliwości (falowniki), urządzenia pomiarowe, zabezpieczające i komunikacyjne, przewody kablowe. Moc zainstalowana: min. 2 kWp.
   Gmina wystawiła fakturę, w której wymieniona jest usługa: Instalacja kotła c.o. (wkład własny mieszkańca i zwrot VAT od dotacji). Oznacza to kompleksową usługę polegającą na zakupie, dostawie urządzenia i montażu kotła centralnego ogrzewania opalanego biomasą.
   Umowa między Wnioskodawczynią a Gminą zawiera zapis: instalacja kotła centralnego ogrzewania opalanego biomasą instalowanego przez Gminę w nieruchomości będzie składała się z następujących czynności: demontaż istniejącego kotła, dostawa i montaż kotła na pellet drzewny o mocy 20 kW podłączenie pieca do instalacji c.o. i ewentualnie c.w.u, montaż zespołu pompowego ze sterowaniem.
   
   
   

Gmina wystawiła faktury dla Wnioskodawczyni w 2018 r. w dacie wpłaty wkładu własnego.

Podwykonawca wystawił faktury dla Gminy w 2019 roku po wykonaniu instalacji u mieszkańców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni jako właściciel domu mieszkalnego i podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych ma prawo do skorzystania w rozliczeniu za 2019 rok z ulgi termomodernizacyjnej w związku z poniesionymi kosztami na wymianę pieca centralnego ogrzewania i montażem paneli fotowoltaicznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jako właściciel domu mieszkalnego jednorodzinnego i podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych ma prawo do skorzystania w rozliczeniu za 2019 rok z ulgi termomodernizacyjnej w związku z poniesionymi kosztami na wymianę pieca centralnego ogrzewania i montażem paneli fotowoltaicznych, ale tylko w wysokości wniesionego wkładu własnego, ponieważ odliczeniu podlegają jedynie te wydatki, których ciężar ekonomiczny ponosi podatnik.

Wydatki podlegające odliczeniu zostały poniesione na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, którego przedmiotem – zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów – jest m.in:

• ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie zapotrzebowania na energię dostarczaną na potrzeby ogrzewania i podgrzewania wody użytkowej oraz ogrzewania do budynków mieszkalnych,
• całkowita lub częściowa zamiana źródeł energii na źródła odnawialne lub zastosowanie wysokosprawnej kogeneracji.
  
  

Pomimo, że wpłaty wkładu własnego Wnioskodawczyni dokonała w 2018 roku przysługuje Jej prawo do skorzystania z ulgi, ponieważ była to swego rodzaju zaliczka w sytuacji, gdy zakończenie świadczenia usługi montażu i dostawy instalacji fotowoltaicznych i pieca c.o. miało miejsce w 2019 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26h ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podatnik będący właścicielem lub współwłaścicielem budynku mieszkalnego jednorodzinnego ma prawo odliczyć od podstawy obliczenia podatku, ustalonej zgodnie z art. 26 ust. 1 lub art. 30c ust. 2, wydatki poniesione w roku podatkowym na materiały budowlane, urządzenia i usługi, związane z realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w tym budynku, określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 10, które zostanie zakończone w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

W myśl ww. przepisu adresatami ulgi termomodernizacyjnej są podatnicy podatku dochodowego opłacający podatek według skali podatkowej, 19% stawki podatku oraz opłacający ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, będący właścicielami lub współwłaścicielami jednorodzinnych budynków mieszkalnych, ponoszący wydatki na realizację przedsięwzięć termomodernizacyjnych. Ponadto, odliczenie przysługuje pod warunkiem zakończenia przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w okresie do 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Zgodnie z art. 5a pkt 18b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynek mieszkalny jednorodzinny, o którym mowa w ww. art. 26h ust. 1 to budynek mieszkalny jednorodzinny w rozumieniu art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186).

Zgodnie z art. 3 pkt 2a ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o budynku mieszkalnym jednorodzinnym – należy przez to rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Z kolei art. 5a pkt 18c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje przedsięwzięcie termomodernizacyjne jako przedsięwzięcie termomodernizacyjne w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu termomodernizacji i remontów (Dz. U. z 2018 r., poz. 966).

W myśl art. 2 pkt 2 ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów użyte w ustawie określenia oznaczają przedsięwzięcia termomodernizacyjne – przedsięwzięcia, których przedmiotem jest:

1. ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie zapotrzebowania na energię dostarczaną na potrzeby ogrzewania i podgrzewania wody użytkowej oraz ogrzewania do budynków mieszkalnych, budynków zbiorowego zamieszkania oraz budynków stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego służących do wykonywania przez nie zadań publicznych,
2. ulepszenie, w wyniku którego następuje zmniejszenie strat energii pierwotnej w lokalnych sieciach ciepłowniczych oraz zasilających je lokalnych źródłach ciepła, jeżeli budynki wymienione w lit. a), do których dostarczana jest z tych sieci energia, spełniają wymagania w zakresie oszczędności energii, określone w przepisach prawa budowlanego, lub zostały podjęte działania mające na celu zmniejszenie zużycia energii dostarczanej do tych budynków,
3. wykonanie przyłącza technicznego do scentralizowanego źródła ciepła, w związku z likwidacją lokalnego źródła ciepła, w wyniku czego następuje zmniejszenie kosztów pozyskania ciepła dostarczanego do budynków wymienionych w lit. a),
4. całkowita lub częściowa zamiana źródeł energii na źródła odnawialne lub zastosowanie wysokosprawnej kogeneracji.
   
   

Katalog wydatków podlegających odliczeniu znajduje się w załączniku do rozporządzenia Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia 21 grudnia 2018 r. w sprawie określenia wykazu rodzajów materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 2489). Wśród nich wymienia się m.in. wydatki na nabycie ogniwa fotowoltaicznego wraz z osprzętem, a także montaż instalacji fotowoltaicznej.

Odliczeniu podlegają wydatki na materiały budowlane i urządzenia:

1. materiały budowlane wykorzystywane do docieplenia przegród budowlanych, płyt balkonowych oraz fundamentów wchodzące w skład systemów dociepleń lub wykorzystywane do zabezpieczenia przed zawilgoceniem;
   
2. węzeł cieplny wraz z programatorem temperatury,
   
3. kocioł gazowy kondensacyjny wraz ze sterowaniem, armaturą zabezpieczającą i regulującą oraz układem doprowadzenia powietrza i odprowadzenia spalin,
   
4. kocioł olejowy kondensacyjny wraz ze sterowaniem, armaturą zabezpieczającą i regulującą oraz układem doprowadzenia powietrza i odprowadzenia spalin,
   
5. zbiornik na gaz lub zbiornik na olej,
   
6. kocioł na paliwo stałe spełniający co najmniej wymagania określone w rozporządzeniu Komisji (UE) 2015/1189 z dnia 28 kwietnia 2015 r. w sprawie wykonania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE w odniesieniu do wymogów dotyczących ekoprojektu dla kotłów na paliwa stałe (Dz. Urz. UE L 193 z dnia 21 lipca 2015 r., s. 100),
   
7. przyłącze do sieci ciepłowniczej lub gazowej,
   
8. materiały budowlane wchodzące w skład instalacji ogrzewczej,
   
9. materiały budowlane wchodzące w skład instalacji przygotowania ciepłej wody użytkowej,
   
10. materiały budowlane wchodzące w skład systemu ogrzewania elektrycznego,
    
11. pompa ciepła wraz z osprzętem,
    
12. kolektor słoneczny wraz z osprzętem,
    
13. ogniwo fotowoltaiczne wraz z osprzętem,
    
14. stolarka okienna i drzwiowa, w tym okna, okna połaciowe wraz z systemami montażowymi, drzwi balkonowe, bramy garażowe, powierzchnie przezroczyste nieotwieralne,
    
15. materiały budowlane składające się na system wentylacji mechanicznej wraz z odzyskaniem ciepła lub odzyskiem ciepła i chłodu.
    
    
    

Odliczeniem objęte są również wydatki na następujące usługi:

1. wykonanie audytu energetycznego budynku przed realizacją przedsięwzięcia termomodernizacyjnego,
   
2. wykonanie analizy termograficznej budynku,
   
3. wykonanie dokumentacji projektowej związanej z pracami termomodernizacyjnymi,
   
4. wykonanie ekspertyzy ornitologicznej i chiropterologicznej,
   
5. docieplenie przegród budowlanych lub płyt balkonowych lub fundamentów,
   
6. wymiana stolarki zewnętrznej np.: okien, okien połaciowych, drzwi balkonowych, drzwi zewnętrznych, bram garażowych, powierzchni przezroczystych nieotwieralnych,
   
7. wymiana elementów istniejącej instalacji ogrzewczej lub instalacji przygotowania ciepłej wody użytkowej lub wykonanie nowej instalacji wewnętrznej ogrzewania lub instalacji przygotowania ciepłej wody użytkowej,
   
8. montaż kotła gazowego kondensacyjnego,
   
9. montaż kotła olejowego kondensacyjnego,
   
10. montaż pompy ciepła,
    
11. montaż kolektora słonecznego,
    
12. montaż systemu wentylacji mechanicznej z odzyskiem ciepła z powietrza wywiewanego,
    
13. montaż instalacji fotowoltaicznej,
    
14. uruchomienie i regulacja źródła ciepła oraz analiza spalin,
    
15. regulacja i równoważenie hydrauliczne instalacji,
    
16. demontaż źródła ciepła na paliwo stałe.
    
    
    

W myśl art. 26h ust. 2 kwota odliczenia nie może przekroczyć 53.000 zł w odniesieniu do wszystkich realizowanych przedsięwzięć termomodernizacyjnych w poszczególnych budynkach, których podatnik jest właścicielem lub współwłaścicielem.

Stosownie do art. 26h ust. 3 ww. ustawy, wysokość wydatków ustala się na podstawie faktur wystawionych przez podatnika podatku od towarów i usług niekorzystającego ze zwolnienia od tego podatku. Jeżeli poniesione wydatki były opodatkowane podatkiem od towarów i usług, za kwotę wydatku uważa się wydatek wraz z podatkiem od towarów i usług, o ile podatek ten nie został odliczony na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług (art. 26h ust. 4 ww. ustawy).

Natomiast, zgodnie z art. 26h ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczeniu nie podlegają wydatki w części, w jakiej zostały:

1. sfinansowane (dofinansowane) ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej lub wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej lub zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie;
2. zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub uwzględnione przez podatnika w związku z korzystaniem z ulg podatkowych w rozumieniu Ordynacji podatkowej.
   
   

Powyższa regulacja wskazuje na brak możliwości odliczenia wydatków, których podatnik nie poniósł, gdyż zostały mu zrefinansowane (zwrócone). Odliczeniu podlegają te wydatki, których ciężar ekonomiczny ponosi podatnik (uszczuplają jego majątek). Nie ma także możliwości odliczenia wydatków, które w jakiejkolwiek formie pomniejszyły już zobowiązanie podatkowe podatnika.

Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki (art. 26h ust. 6 ww. ustawy).

W myśl art. 26h ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwota odliczenia nieznajdująca pokrycia w rocznym dochodzie podatnika podlega odliczeniu w kolejnych latach, nie dłużej jednak niż przez 6 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Zgodnie z art. 26h ust. 8 ww. ustawy, podatnik, który po roku, w którym dokonał odliczeń, otrzymał zwrot odliczonych wydatków na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego, jest obowiązany doliczyć odpowiednio kwoty poprzednio odliczone do dochodu za rok podatkowy, w którym otrzymał ten zwrot. W przypadku niezrealizowania przedsięwzięcia termomodernizacyjnego w terminie, o którym mowa w ust. 1, podatnik dolicza kwoty poprzednio odliczone do dochodu za rok podatkowy, w którym upłynął ten termin (art. 26h ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Odliczenie z tytułu ulgi termomodernizacyjnej stosuje się również do przedsięwzięcia termomodernizacyjnego rozpoczętego przed dniem 1 stycznia 2019 r., które zostanie zakończone po dniu 31 grudnia 2018 r., jednak nie później niż w okresie 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek. W takim przypadku odliczeniu podlegają wydatki poniesione na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia, w którym upływa okres 3 kolejnych lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Odliczenia dokonuje się w zeznaniu składanym za rok, w którym poniesiono wydatki. Zatem z punktu widzenia zastosownia ulgi termomodenizacyjnej istotna jest data poniesienia wydatku.

Za datę poniesienia wydatku uważa się dzień sprzedaży (datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi) określony na fakturze VAT, ponieważ na podstawie faktury ustala się wysokość poniesionych wydatków na termomodernizację budynku. W przypadku, gdy na fakturze VAT brak jest informacji o dniu sprzedaży przyjmuje się, że dzień ten przypada na dzień, w którym wystawiono fakturę.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że w latach 2018 i 2019 w Gminie realizowany był projekt X, w ramach którego Wnioskodawczyni wraz z mężem, jako właściciele domu jednorodzinnego, zawarli z Gminą umowy na przedsięwzięcia termomodernizacyjne:

• montaż kotła centralnego ogrzewania opalanego biomasą,
• montaż instalacji fotowoltaicznej.
  
  

Umowy zostały zawarte w sierpniu 2018 r. w celu ustalenia wzajemnych zobowiązań organizacyjnych i finansowych związanych z montażem urządzeń i stanowiły m.in. że właściciel nieruchomości zobowiązuje się do wniesienia wkładu własnego do przedmiotowej inwestycji, pozostała część kosztów została pokryta z dotacji z EFRR.

Małżonkowie wpłaty dokonali przelewem na rachunek Gminy dnia 30 sierpnia 2018 r.

Na początku 2019 r. małżonkowie otrzymali informację z Gminy, o przedłużeniu terminu wykonania prac instalacyjnych do końca maja 2019 r. Termin faktycznego montażu pieca to 15 listopada 2018 roku. Montaż paneli fotowoltaicznych zakończył się w maju 2019 r.

Gmina jako główny inwestor realizował inwestycję przy udziale podwykonawcy wyłonionego w drodze przetargu. Umowa na dostawę i montaż urządzeń podpisana w 2018 roku – czas trwania umowy do końca maja 2019 roku. Gmina rozliczyła się za dostawę i montaż urządzeń w 2019 r., wszystkie faktury zarówno za dostawę i montaż paneli fotowoltaicznych jak i kotłów c.o. podwykonawca wystawił w 2019 r. (na fakturze data zakończenia świadczenia usługi 2019 r.).

Faktury za kompleksową usługę polegającą na zakupie, dostawie i montażu instalacji fotowoltaicznej oraz kotła c.o. na biomasę wystawione zostały przez Gminę, czynnego podatnika podatku VAT, który nie korzystał ze zwolnienia z VAT.

Data wystawienia/data wykonania usługi jest taka jak data wpłaty wkładu własnego (sierpień 2018). Dokumentami potwierdzającymi faktyczną datę instalacji są protokoły odbioru i inne dokumenty gwarancyjne.

Gmina wystawiła faktury dla Wnioskodawczyni w 2018 r. w dacie wpłaty wkładu własnego.

Podwykonawca wystawił faktury dla Gminy w 2019 roku po wykonaniu instalacji u mieszkańców.

Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość, czy w związku z poniesieniem przez Nią w 2018 r. wydatków na przedsięwzięcia termomodernizacyjne, tj. montaż kotła centralnego ogrzewania opalanego biomasą oraz montaż instalacji fotowoltaicznej, może Ona skorzystać z ulgi termomodernizacyjnej.

Z informacji podanych przez Wnioskodawczynię wynika, że Gmina wystawiła dla Wnioskodawczyni fakturę w 2018 r., z której wynika, że data wystawienia/data wykonania usługi jest taka sama jak data wpłaty wkładu własnego, tj. sierpień 2018 r.

Jak już wcześniej wyjaśniono, w kontekście możliwości zastosowania ulgi termomodernizacyjnej istotna jest data poniesienia wydatku przez Wnioskodawczynię, tj. data wykonania usługi wskazana na fakturze VAT lub w przypadku braku wskazania takiej daty – data wystawienia faktury VAT. Należy jeszcze raz podkreślić, że datą poniesienia wydatku jest zawsze data sprzedaży (data dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi) określona na fakturze.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni nie będzie miała możliwości odliczenia, w ramach ulgi termomodernizacyjnej, wskazanej w art. 26h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatków poniesionych przez Nią na przedsięwzięcia termomodernizacyjne, tj. montaż kotła centralnego ogrzewania opalanego biomasą oraz montaż instalacji fotowoltaicznej, w budynku mieszkalnym, którego jest współwłaścicielem, w zeznaniu podatkowym składanym za 2019 r., z uwagi na to, że z faktury VAT wystawionej na Wnioskodawczynię przez Gminę wynika, że poniosła Ona wydatki na wskazane przedsięwzięcia w 2018 r., zaś zgodnie z powołanymi przepisami, odliczeniu podlegają wydatki poniesione na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego od dnia 1 stycznia 2019 r.

Stanowisko Wnioskodawczyni jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszedłem) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, z późn. zm.) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.