Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.66.2020.1.KST
z 22 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 13 lutego 2020 r.), uzupełnionym w dniu 17 lutego 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego. Wniosek został uzupełniony w dniu 17 lutego 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

A. GmbH (dalej: Spółka) posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Austrii. Spółka jest zarejestrowana na potrzeby podatków VAT oraz CIT w Polsce. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest dostawa urządzeń do transportu.

Spółka powstała poprzez podział przez wydzielenie z innej austriackiej spółki zarejestrowanej na potrzeby VAT w Polsce (dalej: Spółka T). Na skutek podziału działalność w zakresie dostawy urządzeń do transportu (tzw. mobility business) została wniesiona do nowoutworzonego podmiotu (tj. Spółki). W konsekwencji Spółka stała się właścicielem m.in. części zamiennych (dalej: Części Zamienne) do urządzeń, które uprzednio były przedmiotem dostawy przez Spółkę T. Części Zamienne są przechowywane w magazynie położonym na terytorium Polski. Spółka planuje zawrzeć umowę (dalej: Umowa) z polskim kontrahentem (dalej: polski Nabywca), na mocy której:

• Części Zamienne zostaną przemieszczone do magazynu prowadzonego przez polskiego Nabywcę.
  

• Spółka pozostanie właścicielem Części Zamiennych do momentu ich pobrania z magazynu przez polskiego Nabywcę - prawo do dysponowania Częściami Zamiennymi jak właściciel zostanie przeniesione na polskiego Nabywcę dopiero w momencie ich pobrania z magazynu.
  

• Do momentu pobrania Części Zamiennych z magazynu przez polskiego Nabywcę:
  
  • Spółka będzie mogła rozporządzać Częściami Zamiennymi jak właściciel, w tym będzie mogła sprzedać Części Zamienne innemu kontrahentowi;
    
  • polski Nabywca będzie mógł korzystać z Części Zamiennych wyłącznie w zakresie ustalonym ze Spółką.

• Polski Nabywca będzie uprawniony do pobrania Części Zamiennych z magazynu wyłącznie po wcześniejszym otrzymaniu pisemnego potwierdzenia (np. w formie e- mail) od Spółki.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym obowiązek podatkowy w VAT powstanie w momencie pobrania z magazynu Części Zamiennych przez polskiego Nabywcę?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opisanym zdarzeniu przyszłym obowiązek podatkowy w VAT powstanie w momencie pobrania Części Zamiennych z magazynu przez polskiego Nabywcę.

Zgodnie z treścią przepisów art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z ogólną zasadą, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednocześnie przepisy ustawy o VAT przewidują szereg odstępstw od tej zasady ogólnej. Żadne z nich nie odnosi się jednak do ustalenia szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku dostawy towarów do magazynu typu call-off stock (magazynu konsygnacyjnego), innego niż magazyn konsygnacyjny, o którym mowa w art. 2 pkt 27c ustawy o VAT.

Zgodnie z treścią przepisu art. 2 pkt 27c ustawy o VAT przez magazyn konsygnacyjny rozumie się, cyt.: „(...) wyodrębnione u podatnika zarejestrowanego jako podatnik VAT UE, o którym mowa w art. 97 ust. 4, miejsce przechowywania na terytorium kraju towarów należących do podatnika podatku od wartości dodanej przemieszczonych przez niego lub na jego rzecz z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju do tego miejsca, z którego podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT UE, przechowujący towary, pobiera je, a przeniesienie prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel następuje w momencie ich pobrania".

W świetle treści powyższego przepisu, magazyn konsygnacyjny w rozumieniu ustawy o VAT powinien spełniać łącznie następujące warunki:

1. prowadzący magazyn jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE,
2. miejsce przechowywania (magazyn) jest wyodrębnione u prowadzącego magazyn,
3. towary przechowywane w magazynie należą do podatnika podatku od wartości dodanej,
4. towary zostały przemieszczone do magazynu przez niego lub na jego rzecz z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju,
5. podatnik przechowujący towary, pobiera je, a przeniesienie prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel następuje w momencie ich pobrania.
   
   

W opisanym zdarzeniu przyszłym magazyn, do którego przemieszczone zostaną Części Zamienne nie stanowi magazynu, o którym mowa w przepisach ustawy o VAT ponieważ warunek nr 4 nie został spełniony, tj. przemieszczenie Części Zamiennych nie nastąpiło z innego niż Polska kraju Unii Europejskiej.

Wnioski:

• Jako że magazyn prowadzony przez polskiego Nabywcę nie spełnia wszystkich warunków określonych w art. 2 pkt 27c ustawy o VAT, w szczególności Części Zamienne będą przemieszane z terytorium Polski, brak jest podstaw do ustalenia obowiązku podatkowego na zasadach wskazanych dla magazynu konsygnacyjnego.
  

• W konsekwencji w opisanym zdarzeniu przyszłym obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów do magazynu polskiego Nabywcy powstanie na zasadach ogólnych.
  
  
  

W analizowanej sprawie w celu ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego istotna jest zatem odpowiedź na pytanie, w którym momencie dojdzie do dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Definicja dostawy została zawarta w przepisie art. 7 ust 1 ustawy o VAT. Zgodnie z tą definicją, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez dostawę towarów należy zatem rozumieć przeniesienie prawa do faktycznego dysponowania towarem, czyli przeniesienie tzw. władztwa ekonomicznego. Tylko bowiem podmiot, który włada rzeczą "jak właściciel" może wykorzystywać towar zgodnie z jego gospodarczym przeznaczeniem.

Wskazane powyżej rozumienie dostawy towarów potwierdza:

1. linia orzecznicza TSUE, przykładowo:
   • wyrok z dnia 18 lipca 2013 r. w sprawie C-78/12, cyt.: „(...) trzeba przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału pojęcie "dostawy towarów" zdefiniowane w art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112 nie odnosi się do przeniesienia własności w formie przewidzianej we właściwych przepisach krajowych, lecz obejmuje każdą transakcję przekazania rzeczy przez stronę, która upoważnia drugą stronę do rozporządzania tą rzeczą, jakby była ona jej właścicielem."
     
   • wyrok z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie C-435/03, cyt.: "(...) pojęcie "dostawa towaru" nie dotyczy tylko przeniesienia własności w formie przewidzianej przez dane prawo krajowe, lecz obejmuje ono wszelkie działania polegające na przeniesieniu dóbr materialnych, które pozwalają drugiej stronie na rozporządzanie tymi rzeczami jak właściciel."
2. linia orzecznicza sądów administracyjnych, przykładowo wyrok NSA z 4 października 2018 r., sygn. akt I FSK 1815/16, cyt.: "Reasumując, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.) obejmuje przeniesienie własności towaru w sensie prawnym (cywilistycznym) oraz przeniesienie władztwa ekonomicznego nad tym towarem, dokonane przez dostawcę, który władał nim jako posiadacz samoistny (jak właściciel), i w następstwie którego nabywca może tym towarem rozporządzać jak właściciel, tzn. korzystać z niego z wyłączeniem innych osób, pobierać pożytki i inne dochody, mieć możność przetwarzania go, zużycia, a nawet zniszczenia, a także dokonywać w stosunku do niego czynności prawnych."
3. linia interpretacyjna organów podatkowych, przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 31 grudnia 2019 r. nr 0112-KDIL4.4012.475.2019.3.NK, cyt.: "Innymi słowy pojęcie "przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel" dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym".
   
   

Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 lutego 2016 r. nr ILPP5/4512-1-300/15-2/AK oraz interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 1 sierpnia 2017 r. nr 0115-KDIT1-2 4012.295.2017.1.RS.

W świetle wskazanej powyżej linii orzeczniczej sądów i interpretacji organów podatkowych w celu ustalenia momentu powstania konieczne jest ustalenie w jakim momencie dochodzi do przeniesienia ze Spółki na polskiego Nabywcę ekonomicznego władztwa nad Częściami Zamiennymi.

W opisanym zdarzeniu przyszłym:

• Spółka pozostaje właścicielem Części Zamiennych do momentu ich pobrania z magazynu przez polskiego Nabywcę;
  

• do momentu pobrania Części Zamiennych przez polskiego Nabywcę:
  • Spółka będzie ponosiła wszelkie ryzyka (w tym ryzyko utraty oraz uszkodzenia) związane z Częściami Zamiennymi;
    
  • Spółka będzie mogła swobodnie dysponować Częściami Zamiennymi;
    
  • polski Nabywca będzie mógł korzystać z Części Zamiennych wyłącznie w zakresie ustalonym przez Spółkę;

• polski Nabywca będzie zobowiązany do otrzymania pisemnej zgody udzielonej przez Spółkę na pobranie Części Zamiennych z magazynu.
  
  
  

W tym stanie rzeczy do momentu pobrania Części Zamiennych z magazynu:

• Spółka jest jednym podmiotem posiadającym prawo do dysponowania Częściami Zamiennymi, w szczególności prawo podejmowania wszelkie decyzje odnośnie dysponowania Częściami Zamiennymi,
  

• polski Nabywca nie ma prawa do dysponowania Częściami Zamiennymi, ani w sposób faktyczny ani w sposób ekonomiczny - jakiekolwiek korzystanie przez niego z Części Zamiennych wymaga zgody Spółki.
  
  
  

W momencie pobrania Części Zamiennych z magazynu przez polskiego Nabywcę dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania Częściami Zamiennymi ze Spółki na polskiego Nabywcę. W tym momencie bowiem na polskiego Nabywcę:

• przechodzą wszelkie ryzyka związane z Częściami Zamiennymi,
  

• przechodzi możliwość korzystania z nich jak właściciel, tj. używania ich dla celów wykonywania przez polskiego Nabywcę działalności gospodarczej,
  

• dochodzi do sprzedaży zgodnie z zawartą Umową.
  
  
  

Wniosek:

W opisanym zdarzeniu przyszłym obowiązek podatkowy w VAT z tytułu dostawy Części Zamiennych po stronie Spółki powstaje z chwilą pobrania Części Zamiennych przez polskiego Nabywcę.

Powyższe potwierdza linia interpretacyjna organów podatkowych, m.in.:

• interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 31 grudnia 2019 r. nr 0112-KDIL4.4012.475.2019.3.NK, cyt.:
  
  „Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w kontekście powołanych regulacji prowadzi do stwierdzenia, że samo przekazanie przez Wnioskodawcę towarów do depozytu kontrahenta nie będzie wiązało się z przekazaniem temu podmiotowi władztwa nad towarami, gdyż - jak wynika z treści wniosku - towary zdeponowane w magazynie kontrahenta pozostaną nadal własnością Wnioskodawcy. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (tj. dostawy towarów) dojdzie dopiero z chwilą ich sprzedaży kontrahentowi, u którego jest zdeponowany. W związku z powyższym obowiązek podatkowy przy dostawie towarów powstanie - zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy - z chwilą wydania (sprzedaży) towarów, w tym bowiem momencie następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
  
  Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że w okolicznościach analizowanej sprawy obowiązek podatkowy w podatku VAT w myśl przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przy sprzedaży surowców chemicznych zmagazynowanych u kontrahenta zewnętrznego na podstawie umowy przechowania (depozytu) - zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy - powstanie z chwilą wydania (sprzedaży) towarów, w tym bowiem momencie będzie następować przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, czyli będzie dochodzić do dokonania dostawy towarów."

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 19 lutego 2016 r. nr ILPP5/4512-1-300/15-2/AK, cyt.:
  
  "W tym miejscu należy również zauważyć, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru.
  Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy.
  
  W analizowanym przypadku - jak wynika z treści wniosku - ze względu na specyfikę towaru jakim jest sól drogowa, Zainteresowany przekazuje kontrahentom towar w depozyt, przy czym samo zdeponowanie towaru w magazynie kontrahenta nie wiąże się z przekazaniem temu podmiotowi władztwa nad towarem W okresie gdy sól jest zdeponowana w magazynie kontrahenta pozostaje nadal własnością Wnioskodawcy. Do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem (solą) jak właściciel (tj. dostawy towaru) dochodzi dopiero z chwilą jego sprzedaży kontrahentom, w tym kontrahentom, u których towar jest zdeponowany lub podmiotom trzecim.
  
  Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że w okolicznościach analizowanej sprawy obowiązek podatkowy w podatku VAT przy sprzedaży soli drogowej zmagazynowanej u kontrahenta zewnętrznego - zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – powstaje z chwilą wydania (sprzedaży) towaru, w tym bowiem momencie następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, czyli dochodzi do dokonania dostawy towaru."
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Zatem – jak wynika z literalnego brzmienia art. 19a ust. 1 ustawy – dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy dostawie towarów – co do zasady – istotny jest moment „dokonania dostawy towarów”. Zaznaczyć przy tym należy, że przez „dokonanie dostawy towarów” – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”. Idąc dalej należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Austrii i jest zarejestrowana na potrzeby podatku VAT w Polsce. Spółka powstała poprzez podział przez wydzielenie ze Spółki T., (innej austriackiej spółki zarejestrowanej na potrzeby VAT w Polsce). Na skutek podziału działalność w zakresie dostawy urządzeń do transportu (tzw. mobility business) została wniesiona do Spółki (nowoutworzonego podmiotu). W konsekwencji Spółka stała się właścicielem m.in. Części Zamiennych do urządzeń, które uprzednio były przedmiotem dostawy przez Spółkę T. Części Zamienne są przechowywane w magazynie położonym na terytorium Polski. Spółka planuje zawrzeć Umowę z polskim Nabywcą, na mocy której Części Zamienne zostaną przemieszczone do magazynu prowadzonego przez polskiego Nabywcę. Przy czym Spółka pozostanie właścicielem Części Zamiennych do momentu ich pobrania z magazynu przez polskiego Nabywcę (prawo do dysponowania Częściami Zamiennymi jak właściciel zostanie przeniesione na polskiego Nabywcę dopiero w momencie ich pobrania z magazynu). Do momentu pobrania Części Zamiennych z magazynu przez polskiego Nabywcę Spółka będzie mogła rozporządzać Częściami Zamiennymi jak właściciel, w tym będzie mogła sprzedać Części Zamienne innemu kontrahentowi oraz polski Nabywca będzie mógł korzystać z Części Zamiennych wyłącznie w zakresie ustalonym ze Spółką. Polski Nabywca będzie uprawniony do pobrania Części Zamiennych z magazynu wyłącznie po wcześniejszym otrzymaniu pisemnego potwierdzenia (np. w formie e- mail) od Spółki.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy obowiązek podatkowy powstanie w momencie pobrania z magazynu Części Zamiennych przez polskiego Nabywcę.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych regulacji należy stwierdzić, że samo przekazanie przez Wnioskodawcę towaru do magazynu prowadzonego przez polskiego Nabywcę nie będzie wiązało się z przekazaniem temu podmiotowi władztwa nad towarem, gdyż – jak wynika z treści wniosku – towar zmagazynowany u Nabywcy pozostanie nadal własnością Wnioskodawcy. Jak wskazano do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (tj. dostawy towaru) dojdzie dopiero w momencie pobrania przez polskiego Nabywcę Części Zamiennych z magazynu. Natomiast do momentu pobrania Części Zamiennych z magazynu przez polskiego Nabywcę Spółka będzie mogła rozporządzać Częściami Zamiennymi jak właściciel, w tym będzie mogła sprzedać Części Zamienne innemu kontrahentowi. Zatem, w rozpatrywanym przypadku obowiązek podatkowy przy dostawie Części Zamiennych powstanie – zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy – z chwilą pobrania Części Zamiennych przez polskiego Nabywcę, w tym bowiem momencie następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel.

W konsekwencji w przedmiotowym przypadku przy dostawie Części Zamiennych obowiązek podatkowy powstanie w momencie pobrania z magazynu Części Zamiennych przez polskiego Nabywcę.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

W myśl art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.