Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.25.2020.2.NL
z 5 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.) oraz art. 15zzs. ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 stycznia 2020 r. (data wpływu 17 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 31 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy otrzymane dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r., stanowiące pomoc de minimis, o którym mowa we wniosku, jest przychodem Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i powoduje powstanie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2020 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy otrzymane dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r., stanowiące pomoc de minimis, o którym mowa we wniosku, jest przychodem Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i powoduje powstanie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 12 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.25.2020.1.NL, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 31 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą w T., prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej i jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja zamków i zawiasów.

Wnioskodawca jest odbiorcą końcowym energii elektrycznej. Wnioskodawca otrzymał od Z. S.A. dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r. (dalej: „Dofinansowanie”). Powyższe dofinansowanie stanowi pomoc de minimis, zaś podstawę do jego wypłaty stanowią przepisy ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2538 ze zm.). Dofinansowanie zostało udzielone na wniosek Wnioskodawcy i miało charakter nieodpłatny - Wnioskodawca nie uiszczał na rzecz Z. S.A. żadnej zapłaty w celu otrzymania środków finansowych w ramach dofinansowania.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 25 marca 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że otrzymane przez niego od Z. S.A. bezzwrotne świadczenie stanowiące pomoc de minimis, tj. dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r. jest dofinansowaniem, nie zaś odszkodowaniem.

Dofinansowanie zostało przyznane Wnioskodawcy przez Z. S.A. na wniosek Wnioskodawcy, złożony na podstawie art. 7 ust. 4a ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którym przedsiębiorca będący odbiorcą końcowym innym niż wskazany w art. 5 ust. 1a, może zwrócić się do zarządcy rozliczeń cen z wnioskiem o wypłatę dofinansowania z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej, zwanego dalej „dofinansowaniem”, za okres od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia 31 grudnia 2019 r.

Środki na wypłatę dofinansowania otrzymanego przez Wnioskodawcę w całości pochodzą z Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny, utworzonego na mocy art. 11 ust. 1 ww. ustawy. Przychodami Funduszu Różnicy Ceny, zgodnie z art. 12 ww. ustawy są:

1. 80% środków uzyskanych w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których mowa w art. 27 ust. 3 zdanie drugie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1201 i 2538);
2. środki stanowiące zwrot kwot różnicy ceny, rekompensat finansowych oraz dofinansowań;
3. dotacje celowe z budżetu państwa;
4. odsetki od wolnych środków finansowych Funduszu przekazanych w zarządzanie ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2077 ze zm.);
5. dobrowolne wpłaty, darowizny i zapisy;
6. wpływy z innych środków publicznych;
7. wpływy z innych tytułów.
   
   

Zgodnie z powyższym, część środków zgromadzonym na Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny, z którego wypłacone zostało przedmiotowe dofinansowanie, pochodzi z dotacji celowych z budżetu państwa; tym samym otrzymane przez Wnioskodawcę dofinansowanie jest współfinansowane ze środków budżetu państwa.

Projekt ww. ustawy, a co za tym idzie, zarówno inicjatywa stworzenia mechanizmów mających służyć zapobieżeniu nadmiernemu wzrostowi cen energii, ich koncepcja jak i ramy prawne dofinansowania jakie otrzymał Wnioskodawca, został opracowany i zgłoszony przez Radę Ministrów (druki sejmowe Sejmu VIII kadencji nr 3112 oraz nr 3112-A).

Zgodnie z art. 10a ww. ustawy, w sprawach decyzji wydawanych przez Zarządcę Rozliczeń organem wyższego stopnia jest minister właściwy do spraw energii.

Ponadto, zgodnie z art. 11 ust. 4 ww. ustawy, minister właściwy do spraw energii jest dysponentem Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny. Za realizację programu udzielania dofinansowań na podstawie ww. ustawy - w tym dofinansowania otrzymanego przez Wnioskodawcę - odpowiada więc członek Rady Ministrów.

W związku z powyższym opisem zadano pytanie:

Czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, otrzymane od Z. S.A. dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r., stanowiące pomoc de minimis, jest przychodem Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i powoduje powstanie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota otrzymanego od Z. S.A. dofinansowania z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r., stanowiąca pomoc de minimis, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1995 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.), a tym samym otrzymanie ww. dofinansowania nie spowoduje również powstania dochodu, przez co otrzymana przez Wnioskodawcę kwota nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Definicja przychodu sformułowana została w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i ma ona charakter otwarty. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca otrzymał od Z. S.A. wartość pieniężną. Należy jednak wskazać, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów nie zalicza się: wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 kwietnia 2017 r., Znak: 1462-IPPB6.4510.46.2017.1.AG, „W konsekwencji możliwość zastosowania przedmiotowego przepisu jest uzależniona od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

• uzyskany przychód musi stanowić przychód z otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, praw czy też innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń;
• nieodpłatne świadczenia są finansowane lub współfinansowane ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, i jednocześnie;
• nieodpłatne świadczenia są finansowane lub współfinansowane w powyższy sposób w ramach programów rządowych”.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym we wniosku stanie faktycznym zostały spełnione wszystkie powyższe przesłanki.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż dofinansowanie otrzymane przez Wnioskodawcę zostało przyznane na podstawie wniosku Wnioskodawcy, złożonego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2538 ze zm., dalej: „Ustawa Prądowa”). Z samej istoty dofinansowania stanowiącego pomoc de minimis wynika jego nieodpłatny charakter - nie budzi więc wątpliwości, iż dofinansowanie stanowi „nieodpłatne świadczenie” w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podstawę prawną do otrzymanego przez Wnioskodawcę dofinansowania stanowią przepisy ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw. Jak wynika z uzasadnienia rządowego projektu powyższej ustawy z dnia 21 grudnia 2018 r., zmienionego autopoprawką z dnia 27 grudnia 2018 r. (druk sejmowy 3112-A) „Ustawa w znacznym stopniu redukuje administracyjne obciążenia rachunków za energię elektryczną poprzez zmniejszenie poziomu podatku akcyzowego z 20 zł/MWh do 5 zł/MWh, co jest praktycznie wartością minimalną dopuszczalną przez prawo europejskie. Obniżeniu ulegnie również opłata przejściowa o 95% dla wszystkich odbiorców energii elektrycznej. Takie obniżenie stawki podatku oraz opłaty przejściowej zapewni utrzymanie łącznych kosztów odbiorców, w szczególności odbiorców w gospodarstwie domowym, na poziomie zbliżonym do 2018 r.

Niemniej jednak sama obniżka podatku akcyzowego oraz opłaty przejściowej może być niewystarczająca dla zachowania cen energii elektrycznej sprzed wzrostów, czyli z I półrocza 2018 r. dla niektórych grup odbiorców, dlatego wprowadza się mechanizm utrzymania cen energii elektrycznej, przy jednoczesnej wypłacie utraconych przychodów przedsiębiorstwom obrotu oraz dystrybucyjnym”.

Jak wyjaśniają projektodawcy w dalszej części omawianego uzasadnienia, „finansowanie całego mechanizmu będzie pochodziło głównie z dwóch źródeł:

1. środków ze sprzedaży uprawnień do emisji, o których mowa w art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1201),
2. budżetu państwa w zakresie zmniejszenia przychodów z obniżonej stawki podatku akcyzowego”.
   
   

Z powyższego uzasadnienia wynika wola projektodawców (Rady Ministrów), aby w celu złagodzenia skutków podwyżek cen energii wprowadzić odpowiednie rozwiązania i mechanizmy poprzez wprowadzenie odpowiednich przepisów prawa powszechnie obowiązującego oraz zaangażowanie organów władzy publicznej we wdrożenie przedmiotowych rozwiązań. Ponadto, z uzasadnienia projektu ustawy jednoznacznie wynika również, iż podstawowym założeniem projektodawców było, aby część środków przeznaczonych na finansowanie wprowadzanych przez ustawę mechanizmów pochodziła z budżetu państwa.

Zaznaczyć należy, iż omawiany projekt został uchwalony przez Sejm jedynie z drobnymi poprawkami, natomiast sama istota i podstawowe założenia proponowanych przez Radę Ministrów rozwiązań nie uległy zmianie - w tym w zakresie koncepcji finansowania mechanizmu częściowo z budżetu państwa.

Jak wynika z art. 10a i art. 11 ustawy Prądowej, kwoty różnicy ceny, rekompensaty finansowe oraz dofinansowania finansowane są z Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny (dalej: „Fundusz”). Fundusz ten jest państwowym funduszem celowym, utworzonym na mocy art. 11 ust. 1 ustawy Prądowej, zaś jego dysponentem jest Minister właściwy do spraw energii. Zarządzanie Funduszem powierzono zarządcy rozliczeń cen.

Źródła przychodów Funduszu zostały wymienione w art. 12 ww. ustawy i są nimi:

1. 80% środków uzyskanych w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których mowa w art. 27 ust. 3 zdanie drugie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1201 i 2538);
2. środki stanowiące zwrot kwot różnicy ceny, rekompensat finansowych oraz dofinansowań;
3. dotacje celowe z budżetu państwa;
4. odsetki od wolnych środków finansowych Funduszu przekazanych w zarządzanie ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2077 ze zm.);
5. dobrowolne wpłaty, darowizny i zapisy;
6. wpływy z innych środków publicznych;
7. wpływy z innych tytułów.
   
   

W świetle przedstawionych powyżej intencji projektodawców i ustawodawcy oraz struktury źródeł przychodu Funduszu należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę nieodpłatne świadczenie (dofinansowanie) jest współfinansowane ze środków budżetu Państwa, gdyż dotacje celowe z budżetu państwa stanowią jedno ze źródeł przychodów Funduszu. Tym samym druga przesłanka określona w art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych została spełniona - nieopłatne świadczenie (dofinansowanie) otrzymane przez Wnioskodawcę jest bowiem współfinansowane ze środków budżetu państwa.

Dalej należy podnieść, że dofinansowanie otrzymane przez Wnioskodawcę przyznane jest w ramach programu rządowego. Zaznaczyć należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji pojęcia „program rządowy”. Jednakże dokładna analiza przebiegu procesu legislacyjnego oraz kształtu zastosowanych w ustawie Prądowej rozwiązań wskazuje na to, iż program wypłaty dofinansowań należy uznać za program rządowy.

Projekt ustawy, a co za tym idzie, sama koncepcja mechanizmów mających służyć zapobieżeniu nadmiernemu wzrostowi cen energii oraz ramy prawne dofinansowania jakie otrzymał Wnioskodawca, został opracowany i zgłoszony przez Radę Ministrów. Jak zostało już wskazane, został on uchwalony bez istotnych poprawek - kształt regulacji został więc de facto ukształtowany przez Radę Ministrów. Już z powyższego można wnioskować, iż istniejące rozwiązania w zakresie łagodzenia skutków wzrostu cen energii elektrycznej, ponieważ zostały opracowane przez Radę Ministrów, stanowią „program rządowy”.

Ponadto należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 10a ustawy Prądowej, w sprawach decyzji wydawanych przez Zarządcę Rozliczeń organem wyższego stopnia jest Minister właściwy do spraw energii. Ponadto, to właśnie Minister właściwy do spraw energii jest dysponentem Funduszu. Skoro więc za realizację programu udzielania dofinansowań odpowiada członek Rady Ministrów, tym bardziej należy uznać że wypłata dofinansowania odbywa się w ramach programu rządowego.

W związku z powyższym, należy stwierdzić iż w opisanym stanie faktycznym kwoty otrzymanego przez Wnioskodawcę odszkodowania (winno być: dofinansowania) zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie stanowią przychodu Wnioskodawcy. Tym samym w wyniku otrzymania odszkodowania (winno być: dofinansowania) po stronie Wnioskodawcy nie doszło również do powstania dochodu w tym zakresie.

Skoro bowiem Wnioskodawca nie osiągnął z tytułu dofinansowania przychodu, nie mógł w tym zakresie powstać dochód rozumiany jako nadwyżka przychodu nad kosztami. Tym samym w wyniku otrzymania dofinansowania nie powstał po stronie Wnioskodawcy żaden dochód, który mógłby zostać opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 updop).

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

• otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (pkt1)
• wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie (pkt2).
  
  

Należy zaznaczyć, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje jego definitywny charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej.

Przychodem są zatem wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym, definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

W świetle ww. przepisu otrzymane w sposób definitywny środki pieniężne (np. w postaci dofinansowania) stanowią, co do zasady, przychód dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Katalog przysporzeń nie stanowiących przychodów podatkowych został określony w art. 12 ust. 4 updop. Jest to katalog zamknięty, co oznacza, że jedynie w warunkach ściśle określonych w tym katalogu otrzymane przysporzenie przychodu podatkowego stanowić nie będzie.

Jak wynika z art. 12 ust. 4 pkt 14 updop, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem „świadczenie nieodpłatne”, a zatem w celu zdefiniowania tego pojęcia pomocne jest odwołanie do wykładni gramatycznej, a także poglądów orzecznictwa i doktryny. Zgodnie z pojęciem słownikowym odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny natomiast to „taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

W orzecznictwie natomiast ugruntował się pogląd, że przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest świadczenie nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy.

Tym samym podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz w jego uzupełnieniu wynika m.in., że Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą, jest odbiorcą końcowym energii elektrycznej. Otrzymał od Zarządcy Rozliczeń S.A. dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r. (dalej: „Dofinansowanie”). Powyższe dofinansowanie stanowi pomoc de minimis, zaś podstawę do jego wypłaty stanowią przepisy ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 2538 ze zm.). Dofinansowanie zostało udzielone na wniosek Wnioskodawcy i miało charakter nieodpłatny - Wnioskodawca nie uiszczał na rzecz Zarządcy Rozliczeń S.A. żadnej zapłaty w celu otrzymania środków finansowych w ramach dofinansowania. Otrzymane dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r. nie jest odszkodowaniem. Zostało przyznane na wniosek Wnioskodawcy przez Zarządcę Rozliczeń S.A., złożony na podstawie art. 7 ust. 4a ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw. Środki na wypłatę dofinansowania otrzymanego przez Wnioskodawcę w całości pochodzą z Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny, utworzonego na mocy art. 11 ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z powyższym, część środków zgromadzonym na Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny, z którego wypłacone zostało przedmiotowe dofinansowanie, pochodzi z dotacji celowych z budżetu państwa; tym samym otrzymane przez Wnioskodawcę dofinansowanie jest współfinansowane ze środków budżetu państwa. Za realizację programu udzielania dofinansowań na podstawie ww. ustawy - w tym dofinansowania otrzymanego przez Wnioskodawcę - odpowiada więc członek Rady Ministrów. Dofinansowanie opiera się o mechanizm tzw. pomocy de minimis. Jest to określona w przepisach unijnych pomoc, jakiej może udzielić państwo przedsiębiorcom, aby nie naruszyć konkurencji lub nie wywierać wpływu na handel między państwami członkowskimi. Wysokość pomocy de minimis dla jednego przedsiębiorstwa jest ograniczona i wynosi 200 tys. euro w okresie 3 lat. W powyższych okolicznościach Wnioskodawca twierdzi, że otrzymane przez niego dofinansowanie, jako tzw. nieopłatne świadczenie, nie stanowi przychodu podatkowego, a więc również dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Wątpliwość Wnioskodawcy dot. wskazania czy otrzymane dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r., stanowiące pomoc de minimis, jest przychodem Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i powoduje powstanie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się zatem do ww. wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że Wnioskodawca otrzymał pieniądze jako dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r., natomiast przepis art. 12 ust. 4 pkt 14 updop, odnosi się do wartości otrzymanych nieodpłatnie (lub czesiowo odpłatnie) rzeczy lub prawa, a także innych nieodpłatnych (lub częściowo odpłatnych) świadczeń finansowych. Zatem otrzymane pieniądze w formie ww. dofinansowania nie mogą stanowić nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w tym przepisie. Ponadto nieodpłatne świadczenia stanowią bowiem odrębną, od środków pieniężnych, kategorię przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop. Otrzymane pieniądze stanowią natomiast przychód z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę pieniądze stanowiące dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r., nie może zostać objęte dyspozycją art. 12 ust. 4 pkt 14 updop. W związku z czym otrzymaną kwotę środków pieniężnych Wnioskodawca zobowiązany będzie uznać za przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Spółki należało uznać za nieprawidłowe.

Stanowisko tut. Organu potwierdza również powołane przez Wnioskodawcę uzasadnienie do zmian ustawy w zakresie przyznawania dofinansowań, o których mowa we wniosku, z którego wynika między innymi, iż celem tym było (…) wprowadzenie rozwiązania nadzwyczajnego mającego na celu ochronę w 2019 roku odbiorców energii elektrycznej przed skokowym wzrostem kosztów zaopatrzenia w energię. Potrzeba wprowadzenia ustawy jest związana z występującymi w 2018 roku dynamicznymi wzrostami cen energii elektrycznej na rynku hurtowym. (…)Projekt ustawy wpływa na działalność mikroprzedsiębiorców, małych i średnich przedsiębiorców poprzez wyeliminowanie ryzyka narażenia ich na gwałtowny wzrost cen energii elektrycznej w 2019 roku. Projekt nie określa zasad podejmowania, wykonywania lub zakończenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629, 1633 i 2212). (Druk sejmowy nr 3112 i 3112-A) Z powyższego wynika zatem, że w istocie celem ustawodawcy było jedynie zniwelowanie negatywnych skutków szybkiego wzrostu cen energii elektrycznej dla zapewnienia ciągłości dostaw energii elektrycznej po cenach akceptowalnych dla odbiorców, a nie wypłacanie środków pieniężnych nie podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przyjęcie wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazanej przez Wnioskodawcę skutkowałoby natomiast uzyskaniem przez Wnioskodawcę korzyści ekonomicznych, a nie zniwelowaniem negatywnych skutków wzrostu cen energii elektrycznej.

Z jednej bowiem strony Wnioskodawca posiadałby prawo do obniżenia podstawy opodatkowania o zapłacone kwoty faktur kosztowych, z drugiej natomiast strony otrzymałby nieopodatkowany zwrot części tej kwoty w postaci dofinansowania, co nie było założeniem ustawodawcy wprowadzającego ww. przepisy.

Na marginesie wskazać również należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawarto żadnego przepisu, który zwalniałby z obowiązku zapłaty podatku z tytułu wskazanego we wniosku dofinansowania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie podmiotu, który o jej wydanie wystąpił, w odmiennym stanie faktycznym i prawnym niż będący przedmiotem wniosku z 13 stycznia 2020 r., zatem nie jest ona wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jednocześnie nadmienić należy, że stosownie do zadanego we wniosku pytania wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji była ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie wskazania, czy otrzymane od Zarządcę Rozliczeń S.A. dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III kwartał 2019 r., stanowiące pomoc de minimis, jest przychodem Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i powoduje powstanie dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Tym samym nie była przedmiotem interpretacji kwestia dotycząca uznania ww. dofinansowania za pomoc de minimis, ani też kwestia ewentualnych zwolnień podatkowych w tym zakresie.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.)).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.