Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.269.2020.2.AW
z 5 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2020 r. (data wpływu – 27 marca 2020 r.) – uzupełniony pismem z dnia 27 kwietnia 2020 r. (data wpływu – 27 kwietnia 2020 r.) – o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki partnerskiej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie usług prawnych świadczonych na rzecz tej spółki przez wspólnika w ramach prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki partnerskiej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na nabycie usług prawnych świadczonych na rzecz tej spółki przez wspólnika w ramach prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony w dniu 27 kwietnia 2020 r. (data wpływu).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną. Prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi prawne wykonując zawód radcy prawnego (dalej „Kancelaria”). W zakresie przedmiotowej działalności gospodarczej Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Niezależnie od jednoosobowej działalności gospodarczej, Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki partnerskiej (dalej: „Spółka Partnerska”). Przedmiotem działalności Spółki Partnerskiej jest świadczenie usług doradztwa prawnego i doradztwa podatkowego. Spółka Partnerska jest czynnym podatkiem podatku od towarów i usług.

W umowie Spółki Partnerskiej został określony sposób podziału między wspólników zysku wykazywanego przez Spółkę Partnerską.

Wnioskodawca zamierza odpłatnie świadczyć w ramach prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej na rzecz Spółki Partnerskiej usługi prawnicze i usługi doradztwa podatkowego, jako odrębny podmiot. Spółka Partnerska jest natomiast zainteresowana zlecaniem Wnioskodawcy takich usług. Usługi te byłyby świadczone na podstawie stosownej umowy zawartej między Spółką Partnerską, a Wnioskodawcą. Za wykonanie usług na rzecz Spółki Partnerskiej Wnioskodawca otrzymywałby od Spółki Partnerskiej wynagrodzenie, które byłoby dokumentowane wystawianymi przez Wnioskodawcę fakturami VAT. Wynagrodzenie Wnioskodawcy byłoby zaliczane do przychodów Wnioskodawcy z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku – na wezwanie z dnia 27 kwietnia 2020 r. – Wnioskodawca wskazał ponadto:

• Przedmiotem wkładu wniesionego przez Wnioskodawcę do Spółki Partnerskiej odpowiednio do postanowień umowy Spółki Partnerskiej były wyłącznie środki pieniężne. W ramach przewidzianego w umowie Spółki Partnerskiej wkładu Wnioskodawcy, Wnioskodawca nie zobowiązał się do świadczenia na rzecz Spółki Partnerskiej żadnych usług, w szczególności usług doradztwa prawnego i doradztwa podatkowego.
  
• Na podstawie umowy o świadczenie usług doradztwa prawnego i podatkowego jaką Wnioskodawca zamierza zawrzeć ze Spółką Partnerską, Wnioskodawca nie będzie wykonywał czynności z zakresu prowadzenia spraw i reprezentacji Spółki Partnerskiej. Czynności prowadzenia spraw Spółki Partnerskiej i jej reprezentacji są i nadal będą wykonywane przez Wnioskodawcę na postawie postanowień umowy Spółki Partnerskiej oraz odpowiednich przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych.
  
• Zgodnie z przepisem art. 86 § 1 Kodeksu spółek handlowych spółką partnerską jest spółka osobowa, utworzona przez wspólników (partnerów) w celu wykonywania wolnego zawodu w spółce prowadzącej przedsiębiorstwo pod własną firmą. Z przepisów Kodeksu dotyczących spółki partnerskiej nie wynikają, zdaniem Wnioskodawcy, żadne zobowiązania po stronie wspólnika takiej spółki do świadczenia określonych usług i wykonywania określonych czynności na rzecz takiej spółki. Jak zostało to wskazanej powyżej umowa Spółki Partnerskiej, której wspólnikiem jest Wnioskodawca nie przewiduje wkładu Wnioskodawcy w postaci świadczenia pracy, usług lub innego rodzaju czynności na rzecz Spółki Partnerskiej. Wyłącznym wkładem Wnioskodawcy zgodnie z umową Spółki Partnerskiej był wkład pieniężny.
  
• Konsekwentnie w ocenie Wnioskodawcy na podstawie umowy o świadczenie usług doradztwa prawnego i podatkowego jaką Wnioskodawca zamierza zawrzeć ze Spółką Partnerską, Wnioskodawca nie będzie wykonywał czynności do jakich miałby być zobowiązany na mocy przepisów Kodeksu spółek handlowych wobec tego, że takie przepisy zobowiązujące Wnioskodawcę do wykonywania czynności na rzecz Spółki Partnerskiej nie są zapisane w postanowieniach Kodeksu.
  
• Opisana we wniosku o interpretację umowa o świadczenie usług doradztwa prawnego i podatkowego jaką Wnioskodawca zamierza zawrzeć ze Spółką Partnerską nie została jeszcze zawarta. Zgodnie z założeniami świadcząc na rzecz Spółki Partnerskiej usługi doradztwa prawnego i podatkowego Wnioskodawca będzie sporządzał opinie prawne i podatkowe wykorzystywane przez Spółkę Partnerska na potrzeby prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, tj. świadczenia przez Spółkę Partnerską usług doradztwa podatkowego i doradztwa prawnego na rzecz jej klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę Partnerską Wnioskodawcy z tytułu świadczonych przez niego usług będzie stanowiło dla Wnioskodawcy koszy uzyskania przychodu działalności gospodarczej prowadzonej w Spółce Partnerskiej w części, w jakiej odpowiednio do zapisów umowy Spółki Partnerskiej Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki Partnerskiej?

Zdaniem Wnioskodawcy – sformułowanym w uzupełnieniu wniosku – w przedstawionym we wniosku o interpretację indywidualną opisie zdarzenia przyszłego wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę Partnerską Wnioskodawcy z tytułu świadczonych przez niego usług będzie stanowiło dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu działalności gospodarczej prowadzonej w Spółce Partnerskiej w części, w jakiej odpowiednio do zapisów umowy Spółki Partnerskiej Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki Partnerskiej.

Spółka Partnerska jest osobową spółką prawa handlowego, która nie posiada osobowości prawnej. Spółka Partnerska nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki osobowej podatnikiem podatku dochodowego są wspólnicy takiej spółki. Konsekwentnie podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu dochodów osiąganych w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę Partnerską są jej wspólnicy, w tym Wnioskodawca.

Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej jest uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niemająca osobowości prawnej, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz z zastrzeżeniem ust. 1 a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w przepisie art. 23 powołanej ustawy.

Konsekwentnie kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczy uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w przepisie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowymod osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Wydatek w postaci wynagrodzenia z tytułu świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki Partnerskiej usług wypłacanego przez Spółkę Partnerską na rzecz Wnioskodawcy będzie pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z tytułu uczestnictwa w Spółce Partnerskiej. Jednocześnie tego rodzaju wydatek, nie jest wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie mieści się bowiem w tym katalogu wyłączeń.

Wnioskodawca jest zadania, że koszt wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług na rzecz Spółki Partnerskiej wypłacanego przez Spółkę Partnerską na rzecz Wnioskodawcy nie może być uznany za wartość własnej pracy podatnika, jego małżynka i małoletnich dzieci, o której mowa w art. 25 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca będzie bowiem świadczył usługi na rzecz Spółki Partnerskiej jako odrębny podmiot prowadzący działalność gospodarczą na własny rachunek.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przetoczone regulacje prawne wynagrodzenie wypłacone Wnioskodawcy przez Spółkę Partnerską z tytułu świadczonych przez niego na rzecz Spółki Partnerskiej usług będzie stanowiło dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki Partnerskiej w części, w jakiej odpowiednio do zapisów umowy Spółki Partnerskiej Wnioskodawca uczestniczy w zysach Spółki Partnerskiej.

Konsekwentnie księgując kwotę wynagrodzenia wypłacone Wnioskodawcy przez Spółkę Partnerską z tytułu świadczonych przez niego na rzecz Spółki Partnerskiej usług na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, odpowiednio do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie:

• zobowiązany ująć jako przychód z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych wartość netto (bez podatku od towarów i usług) wynagrodzenia wypłaconego Wnioskodawcy przez Spółkę Partnerską z tytułu świadczonych przez niego na rzecz Spółki Partnerskiej usług;
• uprawniony do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość netto (bez podatku od towarów i usług) wynagrodzenia wypłaconego Wnioskodawcy przez Spółkę Partnerską z tytułu świadczonych przez niego na rzecz Spółki Partnerskiej usług; w takiej części w jakiej odpowiednio do zapisów umowy Spółki Partnerskiej Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki Partnerskiej.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Przykładowo takie stanowisko Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zajął w interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2020 r. (znak: 0112-KDIL2-2.4011.50.2019.2.IM), z dnia 8 listopada 2019 r. (znak: 0115-KDIT2-5.4011.578.2019.2.MJ) i z dnia 16 października 2019 r. (znak: 0112- KDIL5-5.4011.265.2019.6.WS).

Reasumując – w opisanym zdarzeniu przyszłym – wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę Partnerską Wnioskodawcy z tytułu świadczonych przez niego usług będzie stanowiło dla Wnioskodawcy i pozostałych wspólników Spółki Partnerskiej koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej w Spółce Partnerskiej w części, w jakiej uczestniczą oni w zyskach Spółki Partnerskiej i nie będzie miał zastosowania do tak wypłacanego wynagrodzenia przepis art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy koszt poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną ‒ także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki; kosztem uzyskania przychodów jest jednak wynagrodzenie małżonka podatnika i małoletnich dzieci podatnika, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną ‒ także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki, należne z tytułów określonych w art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 2, 8 i 9 lub z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. z 2018 r. poz. 1244), z zastrzeżeniem pkt 55 i art. 22 ust. 6ba.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą K. w ramach której świadczy usługi prawne wykonując zawód radcy prawnego. Niezależnie od jednoosobowej działalności gospodarczej, Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki Partnerskiej. Przedmiotem działalności Spółki Partnerskiej jest świadczenie usług doradztwa prawnego i doradztwa podatkowego. Wnioskodawca zamierza odpłatnie świadczyć w ramach prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej na rzecz Spółki Partnerskiej usługi prawnicze i usługi doradztwa podatkowego, jako odrębny podmiot. Usługi te byłyby świadczone na podstawie stosownej umowy zawartej między Spółką Partnerską, a Wnioskodawcą. Za wykonanie usług na rzecz Spółki Partnerskiej Wnioskodawca otrzymywałby od Spółki Partnerskiej wynagrodzenie, które byłoby dokumentowane wystawianymi przez Wnioskodawcę fakturami VAT. Wynagrodzenie Wnioskodawcy byłoby zaliczane do przychodów Wnioskodawcy z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w sytuacji, gdy wspólnik Spółki Partnerskiej świadczy usługi dla tej spółki, jako odrębny podmiot prowadzący działalność gospodarczą na własny rachunek, to transakcje zawierane z tą Spółką następują na podstawie stosunku prawnego łączącego dwa odrębne podmioty gospodarcze. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą świadczy usługi na rzecz Spółki Partnerskiej, w której jest również wspólnikiem. Sam fakt, że wspólnikiem Spółki Partnerskiej jest ta sama osoba, która świadczy usługi na rzecz Spółki, nie stanowi przeszkody do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wspólników Spółki Partnerskiej wydatków na nabycie usług od wspólnika, świadczonych przez niego w ramach prowadzonej odrębnie indywidualnej działalności gospodarczej.

W rozpatrywanej sprawie świadczenie przez Wnioskodawcę usług nastąpi na podstawie stosunku prawnego (umowy cywilnoprawnej) łączącego dwa odrębne podmioty gospodarcze − Wnioskodawcę (jako osobę prowadzącą indywidualną działalność gospodarczą) oraz Spółkę. Dlatego też wykonywanie usług w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie może być uznane za pracę własną w rozumieniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że wydatki Spółki na nabycie usług świadczonych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, o ile w istocie wydatki te spełniać będą przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym dla Wnioskodawcy, jako wspólnika Spółki, ww. wydatki będą mogły stanowić koszty podatkowe, proporcjonalnie do jego udziału w zysku Spółki.

Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy: zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą świadczy usługi na rzecz Spółki Partnerskiej, w której jest również wspólnikiem. Jednak zawieranie tego typu transakcji podporządkowane jest określonym wymogom uregulowanym w rozdziale 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie bowiem do treści art. 23m ust. 1 pkt 4 lit. c ww. ustawy, ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o podmiotach powiązanych ‒ oznacza to spółkę niemającą osobowości prawnej i jej wspólników.

Natomiast w myśl art. 23o ust. 2 powoływanej ustawy, jeżeli w wyniku istniejących powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane, i w wyniku tego podatnik wykazuje dochód niższy (stratę wyższą) od tego, jakiego należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały, organ podatkowy określa dochód (stratę) podatnika bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Zatem sam fakt, że wspólnikiem Spółki Partnerskiej jest ta sama osoba, która świadczy usługi na rzecz Spółki, nie stanowi przeszkody do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tej Spółki wydatków na nabycie usług wspólnika − świadczonych przez niego w ramach prowadzonej odrębnie indywidualnej działalności gospodarczej. Jednak ustalając warunki ww. usług, należy uwzględniać zapisy wskazanego powyżej art. 23o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę Wnioskodawcy z tytułu świadczonych przez niego usług będzie stanowiło dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej prowadzonej w Spółce w części, w jakiej uczestniczy on w zyskach Spółki.

Ponadto organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy ‒ Ordynacja podatkowa: Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Udowodnienie prawidłowości zaliczenia przez Wnioskodawcę opisanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów może zatem wymagać w szczególności udowodnienia: poniesienia wydatków, ich charakteru, ich celowości oraz racjonalności działań podatnika, a w konsekwencji braku okoliczności uniemożliwiających uznanie przedmiotowych kosztów za koszty uzyskania przychodów. W ramach postępowania dowodowego może również zostać dokonana szczegółowa analiza związku ponoszonych wydatków z przychodami. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji organ interpretacyjny dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi natomiast domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Przy czym, to na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia, w toku tego postępowania, okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W szczególności obowiązek wykazania, że konkretny wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Końcowo podkreślić należy, że przywoływane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do niech się odnoszą. W konsekwencji, nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Co więcej, nie są one rozbieżne ze stanowiskiem zaprezentowanym w niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych – Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.