2020.04.29 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-1.4012.29.2020.1.BS
z 29 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2020 r. (data wpływu 31 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania otrzymywanych przez Wnioskodawcę opłat/zwrotów kosztów za wynagrodzenie za świadczenie usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania otrzymywanych przez Wnioskodawcę opłat/zwrotów kosztów za wynagrodzenie za świadczenie usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością będącą czynnym podatnikiem VAT, rezydentem podatkowym w Polsce (dalej: Wnioskodawca, Spółka).
Spółka jest producentem skrzyń biegów … oraz ich komponentów do układów napędowych w samochodach … .

Wnioskodawca do produkcji wykorzystuje materiały obce dostarczane przez kontrahentów z Polski oraz spoza Polski. Te materiały wykorzystywane są przez Spółkę bezpośrednio lub najczęściej pośrednio (montowane z innymi elementami własnymi lub kupionymi u innych dostawców i sprzedawane są do następnego klienta lub ostatecznego producenta samochodów) do produkcji części składowych samochodów.

W przypadku otrzymania od dostawcy wadliwych materiałów, które nie spełniają wymagań jakościowych Spółki, Wnioskodawca sporządza tzw. dokument DMR, to jest „Defective Materiał Report” (Raport o wadliwości materiału), czyli raport podsumowujący wszelkie wady i niezgodności otrzymanych materiałów ze złożonym zamówieniem lub znanymi dostawcy wymaganiami jakościowymi Spółki. Sporządzenie i przesłanie dostawcy takiego dokumentu stanowi podstawę do złożenia mu reklamacji oraz podjęcia przez dostawcę działań naprawczych, dotyczących zarówno tej konkretnej dostawy jak i też dalszego postępowania dostawcy, które ma minimalizować ryzyko wystąpienia podobnych uchybień w przyszłości. Dokument DMR zawiera także harmonogram, zgodnie z którym dostawca ma wykonać wskazane mu działania naprawcze.

Zgodnie z ustaleniami, które dotyczą wszystkich dostawców materiałów, Spółka za przygotowanie dokumentu DMR nalicza i pobiera od dostawców zryczałtowaną opłatę (dalej: Opłata). Opłata pobierana jest od dostawców w stałej wysokości za każdy sporządzony DMR, niezależnie od wartości lub ilości odrzuconych materiałów czy części.

Poza wspomnianą Opłatą za sporządzenie DMR, gdy to niezbędne, Wnioskodawca obciąża dostawcę wadliwych materiałów indywidualnie wycenionymi / oszacowanymi kosztami, które Wnioskodawca musiał ponieść w związku z dostarczeniem przez dostawcę wadliwych materiałów. Są to koszty związane z:

sortowaniem materiałów przez Wnioskodawcę – oddzielenie materiałów wadliwych od niewadliwych,
przestojem linii produkcyjnej / redukcją wydajności linii produkcyjnej Wnioskodawcy,
dodatkowym kosztem przeładunku przez Wnioskodawcę,
dodatkowymi kosztami produkcji Wnioskodawcy,
pracą w godzinach nadliczbowych,
zewnętrznymi usługami przetwarzania i testowania zamówionymi przez Wnioskodawcę,
przeróbką dokonaną przez Wnioskodawcę, tj. robocizną, oprzyrządowaniem i mocowaniem,
złomowaniem przez Wnioskodawcę wadliwych materiałów,
opłatami / wydatkami, jakie Wnioskodawca musiał ponieść na rzecz swoich klientów w związku z wadliwością dostarczonych mu materiałów,
dodatkową kontrolą produktu,
kosztami gwarancji,
weryfikacją na miejscu / audytem,

– dalej nazywanymi łącznie: Dodatkowymi Czynnościami.

Wyżej opisana praktyka uregulowana jest w tzw. …, to jest podręczniku, który stanowi integralną część umowy zawieranej przez Spółkę z każdym z dostawców, a który opisuje sposoby postępowania mające na celu doskonalenie współpracy biznesowej z dostawcami (dalej: Podręcznik).

Podręcznik określa minimalne wymagania, procesy i systemy prowadzenia relacji gospodarczych z Wnioskodawcą. Opisuje procesy stosowane w celu zapewnienia, że świadczenia spełniane przez dostawców na rzecz Spółki mogą być na najwyższym poziomie, przy jednoczesnym ciągłym doskonaleniu, aby zapobiec zakłóceniom w dostawach i jakości. Za zapewnienie zgodności z Podręcznikiem odpowiada kierownictwo dostawcy.

Dostawcy muszą być w stanie przedstawić Spółce udokumentowane plany doskonalenia swoich celów i zadań. Plany te powinny obejmować odpowiedzialnych ludzi, potrzebne zasoby i harmonogram planowanych usprawnień. Wnioskodawca wymaga od każdego dostawcy samodzielnej redukcji kosztów i sugestii dotyczących możliwych ulepszeń. Z Podręcznika wynika, że Wnioskodawca chce otwartego, szczerego dialogu z dostawcami, aby we współpracy z nimi zmniejszyć ilość odpadów i poprawić jakość. Poszukuje kreatywności, innowacyjności i pomysłowości w usprawnianiu wspólnego prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług sporządzenie dokumentu DMR i towarzyszące temu czynności należy uznać za usługę opodatkowaną tym podatkiem, w przypadku której podstawą opodatkowania jest wysokość Opłaty?
Czy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wykonanie Dodatkowych Czynności należy uznać za usługę opodatkowaną tym podatkiem, w przypadku której podstawą opodatkowania jest wysokość kosztów poniesionych w związku z ich wykonaniem, którymi Spółka obciąża danego dostawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, sporządzenie dokumentu DMR i towarzyszące temu czynności stanowią usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, dla której podstawą opodatkowania jest wysokość Opłaty.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zwanej (dalej: uVAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 uVAT wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W myśl art. 8 ust. 1 uVAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów uVAT.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie.

Aby dane świadczenie uznać za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę (tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2015 r., znak: IPPP2/443-1033/14-2/MM).

Ponadto, w przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 uVAT, powinien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierne korzyści.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 uVAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Tak więc, dana czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując na tym etapie rozważania Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonania tego świadczenia miało być wypłacone. Muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że wyżej wymienione warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie – jako usługa – podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe konkluzje można również wywieść z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, z którego wynika, że świadczenie usług za wynagrodzeniem, które stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, występuje jedynie wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, przejawiający się tym, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną (możliwą do określenia) usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego (np. orzeczenia Trybunału: C-102/86 Apple and Pear Development Council, C-16/93 Tolsma, 0174/00 Kennemer Golf, C- 210/04 FCE).

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w niezbędnym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie tego ostatniego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (dalej: kc), rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 kc) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 kc).

W myśl postanowień art. 471 kc, dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej powołanych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych, szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Odszkodowanie będące rekompensatą za wyrządzoną szkodę, nie stanowi wynagrodzenia za wykonaną usługę (nie jest płatnością, której następstwem jest wykonanie świadczenia). Dlatego też nie będąc ani dostawą towarów, ani świadczeniem usług odszkodowanie pozostaje poza zakresem opodatkowania uVAT.

Ustalając w konkretnym przypadku czy zapłata określonej sumy pieniężnej na rzecz kontrahenta stanowi odszkodowanie trzeba pamiętać o tym, że istotą odszkodowania nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za wyrządzoną szkodę.

W analizowanej sprawie nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Zachowania Wnioskodawcy oraz dostawcy są zachowaniami wynikającymi bezpośrednio z łączącego ich Podręcznika i umowy, na mocy których Wnioskodawca, w razie wadliwości dostarczonego mu materiału, sporządza raport DMR, za który żąda jednorazowej, stałej, a więc niezależnej od wielkości wadliwości, Opłaty.

Aby ustalić zasady opodatkowania opisanych w stanie faktycznym świadczeń polegających na sporządzeniu dokumentu DMR i towarzyszących temu czynności, dokonanych za odpłatnością, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Dostawca w zamian za określoną płatność otrzymuje raport DMR (Raport o wadliwości materiału), czyli raport rozpoznania niezgodności. W raporcie Wnioskodawca opisuje wszystkie wadliwości dostarczonego materiału. Pisemna identyfikacja przez Wnioskodawcę wszystkich defektów dostarczanego materiału pozwala na precyzyjną komunikację z kontrahentami. To Spółka najlepiej wie, z jakich powodów dany materiał nie spełnia wymaganych oczekiwań oraz jakich działań naprawczych należy dokonać, aby konkretną wadę usunąć i jak zapobiec powtarzaniu się takich wad w przyszłości. Jest to główny powód sporządzania raportu przez Wnioskodawcę.

Dzięki raportowi Wnioskodawca przyczynia się istotnie do efektywnego wdrażania przez dostawcę działań naprawczych, zapobiegających niezgodnościom w swojej produkcji i tworzonych materiałach na przyszłość. W praktyce bowiem, po otrzymaniu raportu DMR, dostawca bezpośrednio wykorzystuje go do realizacji zamówień na rzecz Wnioskodawcy.

Skorzystanie z otrzymanego raportu i wdrożenie zalecanych działań powoduje, że dany kontrahent pozostanie dostawcą Wnioskodawcy, utrzyma współpracę, dzięki której prowadzi i prowadzić będzie opodatkowaną działalność gospodarczą polegająca na sprzedaży materiałów.

Nie można zatem Opłaty postrzegać jako odszkodowania. Odszkodowanie rekompensuje szkodę, podczas gdy sporządzenie raportu DMR jak i towarzyszące temu czynności mają za zadanie ciągłe doskonalenie współpracy, aby zapobiec zakłóceniom w dostawach i jakości w przyszłości. Z tego względu rola świadczeń Wnioskodawcy ma bezpośredni związek z przyszłymi dostawami materiału (współpracą) między stronami, a nie z rekompensatą zaistniałych wadliwości. Gdyby płatności dostawcy traktować jak płatności o charakterze odszkodowawczym, dostawca nie byłyby zobowiązany do działań na przyszłość, koniecznych do zdobycia kolejnych zamówień.

Zgodnie z zaakceptowanym Podręcznikiem, dostawcy muszą być w stanie przedstawić plany doskonalenia swoich celów i zadań. Wnioskodawca wymaga od dostawcy samodzielnej redukcji kosztów i sugestii dotyczących możliwych ulepszeń. Z Podręcznika wynika, że Wnioskodawca chce otwartego, szczerego dialogu z dostawcami, aby we współpracy z nimi zmniejszyć ilość odpadów i poprawić jakość. Poszukuje kreatywności, innowacyjności i pomysłowości w usprawnianiu wspólnego prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym celom służą otrzymywane przez dostawców – sporządzane raporty DMR. W zamian za Opłatę, dostawca bezpośrednio otrzymuje korzyści.

W związku z tym, analizowana Opłata nie jest odszkodowaniem za szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, lecz stanowi formę wynagrodzenia za określone zachowanie Wnioskodawcy. W opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z bezpośrednim związkiem pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, a więc istnieje związek pomiędzy wypłatą należności a świadczeniem wzajemnym. W konsekwencji należy uznać, że w tak opisanej sytuacji mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług w świetle regulacji zawartych w art. 8 ust. 1 uVAT (podobnie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie we wspomnianej interpretacji indywidualnej z 16 stycznia 2015 r., znak: IPPP2/443-1033/14-2/MM).

Zatem w niniejszej sprawie spełniona została przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z uwagi na przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Opłaty wypłacane Wnioskodawcy (na mocy zawartej umowy oraz Podręcznika) należy uznać za odpłatne świadczenie usług opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Tym samym należy stwierdzić, że otrzymywane przez Wnioskodawcę kwoty z tytułu Opłat stanowią wynagrodzenie za usługę, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT.

Skoro Opłata stanowi wszystko to, co stanowi zapłatę za sporządzenie dokumentu DMR i towarzyszące temu czynności, którą usługodawca otrzymuje z tytułu sprzedaży od usługobiorcy, to zgodnie z art. 29a ust. 1 uVAT wysokość Opłaty stanowi podstawę opodatkowania opisanej usługi.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonanie Dodatkowych Czynności stanowi usługę podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w przypadku której podstawą opodatkowania jest wysokość kosztów poniesionych w związku z ich wykonaniem, którymi Spółka obciąża danego dostawcę.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z treści art. 7 ust. 1 uVAT wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 uVAT, co do zasady, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 uVAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Należy stwierdzić, mając na uwadze przedstawione stanowisko Wnioskodawcy w odpowiedzi na pytanie pierwsze, że przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonania tego świadczenia miało być wypłacone. Muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że wyżej wymienione warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie – jako usługa – podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W analizowanej sprawie nie zaistniały okoliczności, które w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania. Zachowania Wnioskodawcy oraz dostawcy są zachowaniami wynikającymi bezpośrednio z łączącego ich Podręcznika i umowy, na mocy których Wnioskodawca w razie wadliwości dostarczonego mu materiału wykonuje na rzecz dostawcy Dodatkowe Czynności, za które żąda zapłaty w wysokości kosztów poniesionych w związku z wykonaniem Dodatkowych Czynności, którymi Spółka obciąża danego dostawcę.

W tym przypadku również niezbędnym jest rozstrzygnięcie czy te czynności skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Dostawca, przekazując kwotę Wnioskodawcy za Dodatkowe Czynności (w wysokości kosztów poniesionych w związku z ich wykonaniem), otrzymuje szereg świadczeń, których nie musi wykonać samodzielnie, aby dostosować dokonaną dostawę do standardów wymaganych przez Spółkę. Standardów, przypomnijmy, przewidzianych w zaakceptowanym przez dostawców Podręczniku. Podmiot zobowiązany do zapłaty otrzymuje zatem szereg świadczeń wzajemnych.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego, są to następujące świadczenia, których koszty związane są z:

sortowaniem materiałów przez Wnioskodawcę – oddzielenie materiałów wadliwych od niewadliwych,
przestojem linii produkcyjnej / redukcją wydajności linii produkcyjnej Wnioskodawcy,
dodatkowym kosztem przeładunku przez Wnioskodawcę,
dodatkowymi kosztami produkcji Wnioskodawcy,
pracą w godzinach nadliczbowych,
zewnętrznymi usługami przetwarzania i testowania zamówionymi przez Wnioskodawcę,
przeróbką dokonaną przez Wnioskodawcę, tj. robocizną, oprzyrządowaniem i mocowaniem,
złomowaniem przez Wnioskodawcę wadliwych materiałów,
opłatami / wydatkami, jakie Wnioskodawca musiał ponieść na rzecz swoich klientów w związku z wadliwością dostarczonych mu materiałów,
dodatkową kontrolą produktu,
kosztami gwarancji,
weryfikacją na miejscu / audytem,

Wykonywane przez Wnioskodawcę Dodatkowe Czynności leżą w interesie dostawcy, ponieważ ich wykonanie warunkuje zapłatę Spółki na jego rzecz z tytułu dokonanej dostawy. Ponadto, skorzystanie z Dodatkowych Czynności umożliwi dostawcy dokonywanie kolejnych dostaw materiałów w przyszłości. Tylko bowiem postępowanie zgodne z Podręcznikiem (zakładającym otwarty, szeroki dialog z dostawcami), może poprawić jakość oraz usprawnić wspólne prowadzenie działalności gospodarczej na przyszłość. Przy tym, zapisy Podręcznika i umowy zobowiązują dostawcę do przyjęcia Dodatkowych Czynności.

Należy dodać, że to, jaki zakres Dodatkowych Czynności zostanie wykonany, zależy tylko od Wnioskodawcy.

Zatem, należy stwierdzić, że otrzymywana przez Wnioskodawcę kwota w wysokości kosztów poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wykonaniem Dodatkowych Czynności, jest ściśle związana z wykonaniem określonych czynności na rzecz dostawcy, a więc uzyskaniem korzyści przez dostawcę.

Podobnie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 16 kwietnia 2013 r„ znak: ILPP4/443-13/13-4/EWW.

Powyższa interpretacja organu podatkowego odnosi się do sytuacji, w której wnioskodawca otrzymał notę obciążeniową, w której były wyszczególnione przyczyny obciążenia ze wskazaniem rodzaju wadliwości dostarczonego towaru oraz wskazaniem kosztów poniesionych przez odbiorcę w związku z wadliwymi produktami (takimi jak przykładowo: sortowanie, przepakowywanie, koszty transportu, koszty złomowania bądź inne dodatkowe). Wnioskodawca nie nabywał usług naprawy danego towaru, ale był wyłącznie obciążany kosztami związanymi z wykonaniem przez kontrahenta usługi zarządzania procesem reklamacyjnym. Kontrahent wnioskodawcy nie wykonywał czynności w ramach rękojmi lub gwarancji, gdyż gwarantem był wnioskodawca, ale na podstawie odrębnego porozumienia wykonywał na rzecz wnioskodawcy szereg czynności, które nie są związane z usługami napraw wadliwych towarów. W takiej sytuacji organ podatkowy stwierdził, że czynności te stanowią usługi zdefiniowane w art. 8 ust. 1 uVAT.

Nie można zatem kwoty tej postrzegać jako odszkodowania. Odszkodowanie rekompensuje szkodę, podczas gdy Dodatkowe Czynności mają za zadanie ciągle doskonalenie współpracy, aby zapobiec zakłóceniom w dostawach i jakości w przyszłości. Z tego względu rola świadczeń Wnioskodawcy ma bezpośredni związek z przyszłymi dostawami materiału (współpracą) między stronami, a nie z rekompensatą zaistniałych wadliwości.

W związku z tym, analizowana kwota wypłacana przez dostawcę, pokrywająca poniesione przez Wnioskodawcę koszty wykonania Dodatkowych Czynności, nie jest odszkodowaniem za szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, lecz stanowi formę wynagrodzenia za określone zachowanie Wnioskodawcy. W opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z bezpośrednim związkiem pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymaną płatnością, a więc istnieje związek pomiędzy wypłatą należności a świadczeniem wzajemnym. W konsekwencji należy uznać, że w tak opisanej sytuacji mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług w świetle regulacji zawartych w art. 8 ust. 1 uVAT.

Zatem również w przypadku Dodatkowych Czynności, spełniona została przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym należy stwierdzić, że otrzymywane przez Wnioskodawcę kwoty za Dodatkowe czynności stanowią odpłatne świadczenie usług, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT.

Skoro kwota ta stanowi wszystko to, co stanowi zapłatę za wykonanie Dodatkowych Czynności, którą usługodawca otrzymuje z tytułu sprzedaży od usługobiorcy, to zgodnie z art. 29a ust. 1 uVAT, wysokość tej kwoty odpowiadająca wysokości kosztów poniesionych w związku z ich wykonaniem, stanowi podstawę opodatkowania opisanej usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że świadczenie usług co do zasady podlega opodatkowaniu VAT wówczas, gdy jest wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zaś, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 29a ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością będącą czynnym podatnikiem VAT, rezydentem podatkowym w Polsce (Wnioskodawca, Spółka). Spółka jest producentem skrzyń biegów … oraz ich komponentów do układów napędowych w samochodach … .

W przypadku otrzymania od dostawcy wadliwych materiałów, które nie spełniają wymagań jakościowych Spółki, Wnioskodawca sporządza tzw. dokument DMR (Raport o wadliwości materiału), czyli raport podsumowujący wszelkie wady i niezgodności otrzymanych materiałów ze złożonym zamówieniem lub znanymi dostawcy wymaganiami jakościowymi Spółki. Sporządzenie i przesłanie dostawcy takiego dokumentu stanowi podstawę do złożenia mu reklamacji oraz podjęcia przez dostawcę działań naprawczych, dotyczących zarówno tej konkretnej dostawy jak i też dalszego postępowania dostawcy, które ma minimalizować ryzyko wystąpienia podobnych uchybień w przyszłości. Dokument DMR zawiera także harmonogram, zgodnie z którym dostawca ma wykonać wskazane mu działania naprawcze.

Zgodnie z ustaleniami, które dotyczą wszystkich dostawców materiałów, Spółka za przygotowanie dokumentu DMR nalicza i pobiera od dostawców zryczałtowaną opłatę (Opłata). Opłata pobierana jest od dostawców w stałej wysokości za każdy sporządzony DMR, niezależnie od wartości lub ilości odrzuconych materiałów czy części.

sortowaniem materiałów przez Wnioskodawcę – oddzielenie materiałów wadliwych od niewadliwych,
przestojem linii produkcyjnej / redukcją wydajności linii produkcyjnej Wnioskodawcy,
dodatkowym kosztem przeładunku przez Wnioskodawcę,
dodatkowymi kosztami produkcji Wnioskodawcy,
pracą w godzinach nadliczbowych,
zewnętrznymi usługami przetwarzania i testowania zamówionymi przez Wnioskodawcę,
przeróbką dokonaną przez Wnioskodawcę, tj. robocizną, oprzyrządowaniem i mocowaniem,
złomowaniem przez Wnioskodawcę wadliwych materiałów,
opłatami / wydatkami, jakie Wnioskodawca musiał ponieść na rzecz swoich klientów w związku z wadliwością dostarczonych mu materiałów,
dodatkową kontrolą produktu,
kosztami gwarancji,
weryfikacją na miejscu / audytem,

– dalej nazywanymi łącznie: Dodatkowymi Czynnościami.

Wyżej opisana praktyka uregulowana jest w tzw. …, to jest podręczniku, który stanowi integralną część umowy zawieranej przez Spółką z każdym z dostawców, a który opisuje sposoby postępowania mające na celu doskonalenie współpracy biznesowej z dostawcami (Podręcznik).

Podręcznik określa minimalne wymagania, procesy i systemy prowadzenia relacji gospodarczych z Wnioskodawcą. Za zapewnienie zgodności z Podręcznikiem odpowiada kierownictwo dostawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług sporządzenie dokumentu DMR i towarzyszące temu czynności należy uznać za usługę opodatkowaną tym podatkiem, w przypadku której podstawą opodatkowania jest wysokość Opłaty oraz czy w świetle przepisów ustawy wykonanie Dodatkowych Czynności należy uznać za usługę opodatkowaną tym podatkiem, w przypadku której podstawą opodatkowania jest wysokość kosztów poniesionych w związku z ich wykonaniem, którymi Spółka obciąża danego dostawcę.

W tym miejscu warto odwołać się do ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), zwana dalej Kodeksem cywilnym. Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów Kodeksu cywilnego szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika oraz na istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Z treści art. 361 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 363 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie – co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłaconego odszkodowania, jako podlegającego bądź niepodlegającego opodatkowaniu VAT, należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie będzie miała bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podatnika, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie będzie stanowić wynagrodzenia za podlegające opodatkowaniu świadczenie usług. W tym miejscu trzeba zaznaczyć, że bez znaczenia pozostaje nazwa danej płatności. Istotnym jest natomiast, czy stanowi ona zapłatę za konkretne świadczenie czy też jest odszkodowaniem.

Z uwagi na przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że w rozpatrywanym przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, gdyż obciążenie kosztami związane z wadami dostarczonych przez dostawcę materiałów nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz dostawcy. W przedmiotowej sprawie nie następuje świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. Kwota z tytułu kosztów związanych z wadami dostarczonych materiałów, którą Wnioskodawca obciąża dostawców ma charakter odszkodowawczy i pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT. Należy zauważyć, że Wnioskodawca, który nabył wadliwe materiały i na podstawie ustaleń i przyjętych procedur np. dokonuje sortowania materiałów (oddzieli wadliwe od niewadliwych), złomuje wadliwe materiały czy dokonuje obciążenia dostawcy innymi kosztami, które musiał ponieść w związku z otrzymaniem wadliwych materiałów w postaci np. przestojem linii produkcyjnej, pracą w godzinach nadliczbowych (Dodatkowe Czynności wymienione szczegółowo w opisie sprawy) oraz sporządza raport podsumowując wszelkie wady i niezgodności otrzymanych materiałów ze złożonym zamówieniem wymaganiami jakościowymi Wnioskodawcy (dokument DMR) nie świadczy na rzecz dostawcy żadnej usługi. Dostawca w związku z wadami dostarczonych materiałów ma pokryć koszty z tym związane, w takiej sytuacji dostawca jest zobowiązany do zapłaty na rzecz odbiorcy (Wnioskodawcy) odszkodowania rekompensującego straty jakie Wnioskodawca poniósł i nie jest to zapłata za wykonaną na jego rzecz usługę. Wnioskodawca jedynie odzyska na zasadach odszkodowawczych koszty poniesione w związku z wadliwością dostarczonych od dostawcy materiałów. Wnioskodawca obciąża dostawców za czynności i koszty które wynikają z wyłącznej winy dostawców.

Wobec tego wskazane koszty/opłaty, jako stanowiące należności o charakterze odszkodowawczym i niewiążące się ze świadczeniem usług, nie podlegają ujęciu w podstawie opodatkowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy z zakresie pytania oznaczonego nr 1 i 2 uznano za nieprawidłowe.

Natomiast w kwestii powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, dotyczą konkretnych stanów faktycznych i należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin