Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.49.2020.1.SJ
z 22 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020r. poz. 374 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2020 r. (data wpływu 7 lutego 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 lutego 2020 r. (data nadania 7 lutego 2020 r., data wpływu 7 lutego 2020 r.) oraz pismem z dnia 7 lutego 2020 r. (data nadania 7 lutego 2020 r., data wpływu 13 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów świadczeń wypłacanych na rzecz pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów świadczeń wypłacanych na rzecz pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

(…) Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) działa w branży informatycznej w ramach Grupy (dalej: „Grupa”), będącej jednym z wiodących na świecie dostawców oprogramowania i oferującej liczne rozwiązania w zakresie oprogramowania. Spółka zajmuje się działalnością związaną z doradztwem w zakresie informatyki w dwóch obszarach: (i) świadczy usługi wsparcia marketingowego i sprzedażowego, w szczególności wspiera promocję i marketing produktów wytwarzanych przez Grupę, szkoli pracowników dystrybutorów produktów Grupy (rozwijając i utrzymując relacje oraz zapewniając pomoc i edukację handlową lub strategiczną pracownikom handlowym dystrybutora), zapewnia dystrybutorom wsparcie przed i po sprzedaży, w tym wsparcie techniczne i wsparcie w promowaniu produktów; (ii) świadczy usługi profesjonalne, które obejmują usługi doradcze w zakresie oprogramowania, adaptację i implementację oprogramowania oraz usługi dostosowywania już wdrożonego oprogramowania w celu zwiększania jego kompatybilności.

Usługi profesjonalne są zindywidualizowane, z uwagi na potrzebę dostosowywania niniejszych usług do konkretnych wymagań klientów zewnętrznych. Polityka kadrowa Spółki polega na pozyskiwaniu najlepszych fachowców na kluczowe stanowiska. Wysoko wykwalifikowana kadra stanowi bowiem istotny element budowania przewagi konkurencyjnej, co w konsekwencji wpływa na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Wiedza, doświadczenie i kompetencje wnoszone przez doświadczonych i zmotywowanych pracowników do Spółki są szczególnie istotne w branży, w której działa Spółka. Spółka konkuruje na rynku z wieloma polskimi i zagranicznymi podmiotami. W celu zapewnienia możliwości zatrudnienia pożądanych przez Spółkę fachowców oraz utrzymania już zatrudnionych, Spółka oferuje pracownikom wynagrodzenia i świadczenia dodatkowe zgodne z aktualnymi trendami na rynku. Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę szereg wykwalifikowanych pracowników, w tym techników i specjalistów z branży IT.

Wynagrodzenie pracowników Spółki składa się w głównej mierze z dwóch elementów – wynagrodzenia zasadniczego oraz benefitów (świadczeń dodatkowych). W ramach drugiego z elementów wynagrodzenia Spółka zdecydowała m.in. o zapewnieniu pracownikom dodatkowego wynagrodzenia/świadczenia na poczet przyszłej emerytury, tj. prywatnego (dodatkowego) ubezpieczenia emerytalnego. Spółka nie zawarła jednak umowy o udzielanie świadczeń ubezpieczeń emerytalnych z żadnym z podmiotów świadczących takie usługi. Spółka finansuje jedynie zakup pakietów emerytalnych poprzez przekazanie na rachunek bankowy pracownika środków pieniężnych (dodatkowego wynagrodzenia) na poczet sfinansowania przez niego prywatnej emerytury w wysokości określonej jako procent wynagrodzenia podstawowego. Spółka nie kontroluje jednak czy dany pracownik faktycznie wykorzystał dane środki na nabycie prywatnego ubezpieczenia emerytalnego, ani też nie pośredniczy w zakupie takich ubezpieczeń. Dodatkowe świadczenie wypłacane jest miesięcznie wraz z pozostałym wynagrodzeniem z uwzględnieniem obowiązkowych potrąceń.

Spółka finansuje ww. dodatkowe wynagrodzenie ze środków obrotowych (własnego majątku). Wysokość ww. środków pieniężnych jak i zobowiązanie Wnioskodawcy do ich przekazywania na rachunek bankowy pracownika są określane indywidualnie w każdej zawieranej umowie o pracę. W żadnym wypadku środki pieniężne przekazane pracownikom nie są zwracane Spółce, ani też Spółka nie jest beneficjentem żadnych umów ubezpieczeniowych wynikających z przekazanych dodatkowych świadczeń pracownikom. Ponadto, należy podkreślić, że wartość ww. świadczeń na poczet przyszłej emerytury dla pracowników finansowana przez Spółkę jest kwalifikowana do przychodu pracownika na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „Ustawa o PIT”) i identyfikowana przez Spółkę jako część przychodu pracownika, od którego odprowadzane są zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych oraz należne składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”) podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy przekazywane na rachunek bankowy pracownika środki pieniężne (świadczenia) na poczet prywatnego ubezpieczenia emerytalnego w celu dodatkowego zmotywowania pracowników stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Ustawa o CIT”)?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazywane na rachunek bankowy pracownika środki pieniężne (świadczenia) na poczet prywatnego ubezpieczenia emerytalnego w celu dodatkowego zmotywowania pracowników stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w rozumieniu Ustawy o CIT.

UZASADNIENIE STANOWISKA

Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm.; dalej: „Ustawa o CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. Powyższe oznacza, że aby koszt poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
  

• jest definitywny (rzeczywisty, bezzwrotny), tj. wartość poniesionego wydatku nie została i nie zostanie podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
  

• nie został wskazany w enumeratywnym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT;
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
  

• w sposób bezpośredni lub pośredni został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tj. wydatek ten musi dać się ocenić jako niezbędny bądź przynajmniej pożyteczny w zakresie uzyskania przychodu;
  

• został prawidłowo udokumentowany.
  
  
  

W opinii Spółki finansowanie ze środków Spółki prywatnego ubezpieczenia emerytalnego, które stanowi pozapłacowy element wynagrodzenia (określony w umowie o pracę) spełnia wszystkie ww. warunki. Wydatek stanowi element kalkulacji wynagrodzenia przez co, w opinii Spółki, powinien być traktowany w sposób tożsamy co uzgodnione pomiędzy Spółką a jej pracownikami wynagrodzenie zasadnicze. Poniesienie wydatku oraz jego definitywny charakter Jedną z przesłanek, która zgodnie ze stanowiskiem doktryny oraz sądów administracyjnych wynika z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, jest poniesienie kosztu (wydatku) i jego definitywny charakter. Poniesienie kosztu – w potocznym rozumieniu tego pojęcia – oznacza pokrycie danego wydatku z własnych środków majątkowych podatnika. Z kolei, obciążenie majątku podatnika określonym kosztem oznacza również, że taki wydatek nie może zostać podatnikowi w żaden sposób zwrócony, bądź refakturowany na inny podmiot. W efekcie, poniesiony wydatek powinien mieć charakter definitywny (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 listopada 2019 r., sygn. akt II FSK 3972/17). Zgodnie z przedstawionym opisem stanu faktycznego wskazany przez Wnioskodawcę koszt (dodatkowe wynagrodzenie na prywatne ubezpieczenie emerytalne) jest pokrywany bezpośrednio ze środków obrotowych Spółki oraz nie jest w jakikolwiek sposób zwracany Spółce/refakturowany na jej rzecz. Ponadto pracownicy w żadnym przypadku nie są zobligowaniu do zwrotu Spółce otrzymanych środków pieniężnych, ani też Spółka nie jest beneficjentem żadnych umów ubezpieczeniowych wynikających z przekazanych dodatkowych świadczeń pracownikom. Tym samym, należy uznać go za wydatek poniesiony i o definitywnym charakterze.

Wyłączenie z katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów

Przepis art. 15 ust 1 Ustawy o CIT jako kolejny warunek zaliczenia danego wydatku w koszty uzyskania przychodów wskazuje jego wyłączenie z katalogu określonego w art. 16 ust 1 ustawy o CIT. Ustawodawca wskazał w nim w sposób enumeratywny wydatki, które nie mogą stanowić kosztów podatkowych. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Co do zasady, opłacone przez pracodawcę składki z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z pewnymi wyjątkami, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów stosownie do brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 59 Ustawy o CIT. Jednakże, ten przepis nie ma zastosowania w przypadku Spółki, ponieważ Spółka nie zawiera żadnych umów z towarzystwem ubezpieczeniowym, a tym samym nie opłaca składek z tytułu umów ubezpieczenia na rzecz pracowników. Spółka jedynie przekazuje pracownikom środki pieniężne (świadczenie) na poczet przyszłej emerytury, jednak nie kontroluje ich dalszego wydatkowania przez pracowników. Spółka, w żaden sposób nie uczestniczy/nie pośredniczy w wyborze i opłacaniu składek na dodatkowe ubezpieczenie emerytalne bezpośrednio przez pracowników. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki Spółki poczynione na finansowanie prywatnego ubezpieczenia emerytalnego pracowników nie zostały wymienione w omawianym katalogu.

Związek wskazanych wydatków z przychodem i prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Ponadto nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Kosztami uzyskania przychodu będą zarówno koszty bezpośrednie, jak i koszty pośrednie, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów (nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty), lub w celu zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna zatem brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku – jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu, racjonalność i niezbędność oraz
  

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  
  

Wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów to wydatki poniesione w celu zagwarantowania ciągłości funkcjonowania działalności gospodarczej, tak aby źródło to przynosiło przychody w przyszłości. Do takich, zdaniem Wnioskodawcy, należy zaliczyć wydatkowanie środków na poczet prywatnego ubezpieczenia emerytalnego pracowników. W tym przypadku istnieje bowiem bezsprzeczny związek przyczynowo-skutkowy między takim wydatkiem, a przychodem Spółki, co zostało udowodnione poniżej:

(i) Element motywacyjny dla obecnych pracowników Spółki

W ocenie Spółki, wypłacane w trakcie trwania umowy o pracę dodatkowe wynagrodzenie (środki pieniężne) na prywatne ubezpieczenie emerytalne pracownikom stanowi atrakcyjny bonus oraz ważny element systemu motywacyjnego w Spółce. Celem takiego działania jest motywowanie pracowników do bardziej wydajnej i ściślejszej współpracy ze Spółką, budowanie lojalności wobec Spółki jako pracodawcy, czy utrzymanie obecnych pracowników. Wpływa ono na postrzeganie jej wizerunku jako Spółki dbającej o dobro i przyszłość pracowników oraz ich rodzin. Skutkuje to wyższą efektywnością pracy oraz mniejszą rotacją pracowników, dzięki czemu Spółka redukuje negatywne konsekwencje związane z potencjalnymi czasowymi brakami kadrowymi. Zapewnia sobie tym samym stabilne i trwałe dysponowanie profesjonalnym i zmotywowanym zespołem posiadającym odpowiednie kompetencje. Powyższe ma na celu umocnienie pozycji rynkowej Spółki poprzez zwiększenie jakości obsługi klientów oraz poprawę wydajności pracy. W rezultacie, przekłada się to na wzrost generowanych przez Spółkę przychodów oraz zabezpieczenia ich źródeł;

(ii) Pozyskiwanie nowych pracowników przez Spółkę

Zgodnie z obecnymi warunkami rynkowymi, w celu pozyskania wysoko wykwalifikowanego personelu firma musi oferować różnego rodzaju dodatkowe świadczenia takie jak premie, pakiety medyczne, karty sportowe, udostępnienie samochodu firmowego czy też dodatkowe ubezpieczenie na życie czy emerytalne. W ten sposób kandydaci na pracowników zyskują dodatkowy argument za rozpoczęciem współpracy ze Spółką. Tym samym zapewnienie przez Spółkę świadczeń na poczet prywatnego ubezpieczenia emerytalnego, oprócz utrzymywania relacji z zatrudnianymi osobami, ma również na celu odnalezienie na rynku oraz pozyskanie nowych, potencjalnych pracowników. Z kolei nowi pracownicy umożliwiają generowanie nowych przychodów przez Spółkę. W ten sposób opisywane wydatki Spółki mają pozytywny wpływ na przychody Spółki oraz ich zabezpieczenie w przyszłości – sprzyjają bowiem długoterminowej współpracy z pracownikami oraz są elementem ułatwiającym pozyskanie wysoko wykwalifikowanego personelu, zwłaszcza w branży IT. Prawidłowe udokumentowanie wydatku Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Dodatkowe świadczenia (środki pieniężne) na poczet prywatnego ubezpieczenia emerytalnego wynika z zawartych umów o pracę z pracownikami (jako określony procent od wynagrodzenia zasadniczego), zostały skalkulowane w wynagrodzeniu i wykazane na liście płac w podziale na poszczególnych pracowników. Tym samym należy uznać, że wydatek ten jest prawidłowo udokumentowany przez Spółkę.

Rozpoznanie dodatkowego wynagrodzenia jako przychód po stronie pracownika

Warto również zwrócić uwagę na fakt, że wartość ww. świadczeń dla pracowników finansowana przez Spółkę jest kwalifikowana do przychodu pracownika na podstawie art. 12 ust. 1 Ustawy o PIT i identyfikowana przez Spółkę jako część przychodu pracownika ze stosunku pracy, od którego odprowadzane są zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych oraz należne składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. Zgodnie bowiem z zawieranymi z pracownikami umowami o pracę przedmiotowe świadczenie stanowi dla takiego kontrahenta należny mu oraz podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych dodatkowy dochód ze stosunku pracy, w związku z tym, iż podstawą jego uzyskania jest umowa o pracę. Zdaniem Spółki, wartość prywatnego ubezpieczenie emerytalnego w tym zakresie powinna zatem bezsprzecznie stanowić koszt uzyskania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, na takich samych zasadach jak wynagrodzenie podstawowe pracowników ze stosunku pracy. Reasumując, kosztami uzyskania przychodu są między innymi tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety jak i inne dodatkowe świadczenia, jeżeli nie zostały wymienione w art. 16 ustawy o CIT. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek Spółki w postaci dodatkowego świadczenia (środki pieniężne) na poczet prywatnego ubezpieczenia emerytalnego wypłacany w celu dodatkowego zmotywowania pracowników spełnia wszystkie przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, nie stanowiąc jednocześnie żadnego z kosztów wskazanych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Tym samym Spółka jest uprawniona zaliczyć ww. wydatek w koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.