Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.63.2020.1.ANK
z 8 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 lutego 2020 r. (data wpływu 17 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę powstałą w wyniku likwidacji środków trwałych w kwocie odpowiadającej nieumorzonej wartości zlikwidowanych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2020 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę powstałą w wyniku likwidacji środków trwałych w kwocie odpowiadającej nieumorzonej wartości zlikwidowanych środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest podmiotem mającym siedzibę i zarząd na terytorium kraju i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy. Jednocześnie Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest produkcja nośników optycznych w różnych formatach, tj. płyty DVD, Blu-Ray, CD i innych. W celu wykonywania działalności gospodarczej, Spółka posiada park maszynowy składający się ze specjalistycznych maszyn i urządzeń. W ramach prowadzonej działalności, zdarza się, iż:

i. używane maszyny, bądź urządzenia ulegają znacznemu zużyciu i nie nadają się do dalszej eksploatacji. Tracą swoją ekonomiczną wartość i gospodarczą użyteczność. Nie ma możliwości ich dalszego używania bądź dalsze ich używanie staje się nieopłacalne. Niekiedy naprawa, bądź modernizacja takiego środka trwałego jest niemożliwa lub nieopłacalna. W takich przypadkach maszyny/urządzenia zostają odłączone i przeznaczone do likwidacji. Zdarza się, że w ich miejsce zakupywane są nowsze i nowocześniejsze;

ii. następuje ograniczenie/likwidacja części powierzchni produkcyjnej. Mając na względzie, że rynek, na którym działa Spółka kurczy się, a w konsekwencji maleje sprzedaż, Wnioskodawca podejmuje decyzję o zmniejszeniu/zamknięciu części, bądź całości obszaru produkcyjnego w zdefiniowanej lokalizacji. W takiej sytuacji, jeśli dalsze używanie środków trwałych w innej lokalizacji okazuje się nieopłacalne (np.: ze względu na ich zużycie, ewentualne koszty napraw/modernizacji, koszty realokacji i ponownego montażu, itp.), maszyny i/lub urządzenia zostają odłączone i przeznaczone do likwidacji;

iii. w wyniku corocznej inwentaryzacji środków trwałych, stwierdza się brak użyteczności i/lub przydatności gospodarczej niektórych środków trwałych.

We wszystkich powyższych przypadkach, maszyny i urządzenia podlegają wycofaniu z Ewidencji Środków Trwałych oraz fizycznej likwidacji. Fizyczna likwidacja polega m.in. na stałym odłączeniu i wykluczeniu środka trwałego z używania, złomowaniu, utylizacji, sprzedaży bądź rozłożeniu na części i wykorzystaniu poszczególnych elementów jako części zamienne - w zależności, co jest bardziej opłacalne dla Spółki. Wnioskodawca jest w posiadaniu odpowiednich dokumentów potwierdzających likwidację środków trwałych, m.in. dokumentu likwidacji środka trwałego (tzw. dokument LT) podpisanego przez osoby uczestniczące w likwidacji oraz kierownika Spółki, innych dokumentów potwierdzających likwidację, przykładowo: dokumentu wydania środka trwałego z magazynu, potwierdzenie przyjęcia do złomowania wydane przez podmiot dokonujący utylizacji (jeśli złomownie ma miejsce), fakturę sprzedaży (jeśli środek trwały podlega sprzedaży), protokół z inwentaryzacji podpisany przez osoby biorące udział w inwentaryzacji oraz kierownika Spółki oraz/lub inne dokumenty związane z likwidacją środka trwałego.

Podkreśleniu wymaga fakt, że w żadnym z przypadków opisanych powyżej, likwidacja środków trwałych nie jest związana ze zmianą działalności gospodarczej. Ponadto, wydatki związane z zakupem środków trwałych zostały w całości poniesione przez Spółkę i nie były zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W efekcie powyższych działań, zdarza się, że środki trwałe, które ulegają likwidacji nie zostały całkowicie zamortyzowane, a zatem w wyniku likwidacji środków trwałych powstaje strata podatkowa stanowiąca niezamortyzowaną wartość środków trwałych, tzw. podatkowa wartość netto środka trwałego, którą Spółka chce zaliczyć do podatkowych kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, w którym nastąpiła likwidacja środka trwałego. Niezamortyzowana wartość środka trwałego nie była uprzednio zaliczona w ciężar kosztów podatkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę powstałą w wyniku likwidacji środków trwałych w kwocie odpowiadającej nieumorzonej wartości zlikwidowanych środków trwałych?

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z likwidacją nie w pełni umorzonego środka trwałego, Spółka jest uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nieumorzoną (niezamortyzowaną) wartość środka trwałego na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.; dalej: „Ustawa CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

W myśl powyższej regulacji, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wszelkie wydatki, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

A zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Odnosząc powyższe warunki do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego opisanego przez Spółkę - niewątpliwe wszystkie z nich zostały spełnione. Wszelkie wydatki związane z nabyciem likwidowanych środków trwałych zostały przez Wnioskodawcę poniesione definitywnie, nie zostały w jakiekolwiek formie zwrócone Wnioskodawcy. Nabycie maszyn i urządzeń związane było z prowadzoną działalnością gospodarczą, bowiem służyły bieżącej działalności produkcyjnej i operacyjnej. Ponadto, likwidacja środków trwałych została właściwie udokumentowana, bowiem Spółka jest m.in. w posiadaniu: dokumentu likwidacji środka trwałego (tzw. dokument LT) podpisanego przez osoby uczestniczące w likwidacji oraz kierownika jednostki, inne dokumenty potwierdzające likwidację, przykładowo: dokument wydania, potwierdzenie przyjęcia do złomowania (jeśli maszyna była złomowana), fakturę sprzedaży (jeśli sprzedaż miała miejsce), bądź protokół likwidacji.

Analizując katalog wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, należy stwierdzić, że nie mają one zastosowanie do przedstawionej sytuacji Spółki. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

1. strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 - art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT;
2. strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności - art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT;
3. strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, jeżeli środki te lub wartości zostały przeniesione poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w sposób, o którym mowa w art. 24f - art. 16 ust. 1 pkt 6a ustawy o CIT.
   
   

Żadne z powyższych wyłączeń nie ma zastosowania do sytuacji Wnioskodawcy, bowiem:

• omawiany stan faktyczny odnosi się do wartości środka trwałego niepokrytego odpisami amortyzacyjnymi,
• likwidacja środków trwałych nie następuje w wyniku zmiany działalności gospodarczej,
• omawiane środki trwałe nie zostały przeniesione poza terytorium kraju w rozumieniu art. 24f ustawy o CIT.
  
  

A zatem wnioskując a contrario, podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych poniesione straty w środkach trwałych, w części w jakiej nie zostały pokryte odpisami amortyzacyjnymi, jeśli powstały w wyniku innych zdarzeń niż zmiana działalności gospodarczej oraz środki trwałe nie zostały przeniesione poza terytorium kraju w rozumieniu art. 24f ustawy o CIT.

Podkreślenia wymaga także fakt, że przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich czy w ogóle brak możliwości korzystania z tych środków trwałych.

A zatem podsumowując, skoro art. 16 ust. 1 ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog wydatków, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, a wśród tych wydatków ustawodawca nie wymienia strat powstałych w związku z likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści w art. 16 ust. 1 pkt 5, 6, 6a ustawy o CIT - oznacza to, że straty te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Możliwość uznania za koszt uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, należy oceniać przez pryzmat kryterium racjonalnego i ekonomicznego działania Spółki oraz z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że jest uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nieumorzoną (niezamortyzowaną) wartość środka trwałego, tj. stratę powstałą w związku z likwidacją środków trwałych, o ile zostały spełnione warunki omówione powyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.