Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.104.2020.1.JŻ
z 7 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2020 r. (data wpływu 6 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz rozliczenia nabywanych dostaw z montażem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz rozliczenia nabywanych dostaw z montażem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

A. AG (dalej: „Spółka’’) jest spółką z siedzibą w Szwajcarii, specjalizującą się w budowaniu urządzeń do suszenia materiałów sypkich. Spółka jest zarejestrowana na potrzeby podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) w Polsce.

Spółka realizuje aktualnie projekt w Polsce (dalej: „Projekt”) na rzecz spółki (dalej: „Zleceniodawca”) mającej siedzibę i zarejestrowanej dla celów VAT w Polsce. Spółka najpierw importuje ze Szwajcarii do Polski materiały niezbędne do budowy urządzeń do suszenia materiałów sypkich. Część materiałów dostarczana jest do Polski również w ramach dostaw wewnątrzwspólnotowych, organizowanych m.in. przez dotychczasowych dostawców Spółki, które stanowią dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Spółka odpowiada przeważnie także za transport tych towarów. Spółka nabywa również w Polsce towary i usługi. Następnie, wykonując Projekt Spółka realizuje m.in. następujące świadczenia na rzecz Zleceniodawcy:

• dostawa na warunkach DDP materiałów niezbędnych do budowy urządzenia do suszenia materiałów sypkich;
  

• zaangażowanie kierowników montażu, nadzorujących ekipę montażową Zleceniodawcy;
  

• zaangażowanie specjalistów do udziału w uruchomieniu suszarki i przekazaniu urządzenia Zleceniodawcy.
  
  
  

Spółka działa w charakterze podwykonawcy. Zleceniodawca, będący głównym wykonawcą, oczekuje fachowego montażu urządzenia, które po uruchomieniu będzie działało prawidłowo i spełniało wytyczne Zleceniodawcy w zakresie swojego działania. Świadczenie Spółki rozliczane jest jako dostawa z montażem w Polsce. Spółka wystawia w związku z tym na Zleceniodawcę faktury z polskim VAT. Montaż urządzenia rozpoczął się 1.08.2019 r. Przekazanie urządzenia Zleceniodawcy powinno nastąpić latem 2020 r.

W Polsce pracowali dwaj kierownicy montażu Spółki. Obydwoje są pracownikami Spółki. Kierownicy montażu byli obecni w Polsce od 1.08.2019 r. do 16.12.2019 r.

Zleceniodawca korzysta także z usług innego podwykonawcy. Pracownicy Spółki przydzielali pracę ekipie montażowej, zaangażowanej przez Zleceniodawcę. Kierownicy montażu Spółki obecni w Polsce udzielali instrukcji w zakresie montażu suszarki, jednak sami nie wykonywali czynności montażowych. Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników.

Spółka korzysta z trzech podwykonawców: dostawcy armatury gazowej, dostawcy wentylatorów oraz dostawcy szaf sterowniczych. Podwykonawcy Spółki dokonują także uruchomienia dostarczonych przez nich urządzeń. Podwykonawcy Spółki oraz pracownicy podwykonawców Spółki pracują pod nadzorem kierowników montażu zatrudnionych przez Spółkę. Dodatkowo, Spółka sprawdza, czy dostarczone urządzenia spełniają wymogi określone w zamówieniu na dane urządzenie.

Na miejscu w Polsce nie jest obecna osoba decyzyjna ze strony Spółki. Decyzje o istotnym znaczeniu podejmowane są w Szwajcarii.

Spółka nie wynajmuje, nie bierze w leasing ani nie posiada pomieszczeń w Polsce. Wszelkie maszyny oraz wyposażenie udostępniane są przez innego podwykonawcę Zleceniodawcy. Kierownicy montażu Spółki nie obsługują żadnych maszyn, ponieważ jest to zadanie innego podwykonawcy Zleceniodawcy.

Zakres Projektu realizowanego przez Spółkę nie będzie rozszerzony.

Projekt realizowany na rzecz Zleceniodawcy jest obecnie jedynym projektem wykonywanym przez Spółkę w Polsce. Jeden z byłych klientów Spółki działający w przemyśle cukrowym planuje realizację w 2020 roku nowego projektu, ale nie jest to jeszcze pewne. Do tej pory nie odbyły się jeszcze żadne negocjacje w tej kwestii. Nie jest również pewne, czy w razie decyzji o realizacji projektu, to akurat Spółce przypadnie udział w jego realizacji. Spółka nie podpisała żadnych umów na realizację projektów w Polsce w najbliższym czasie.

Realizacja podobnych projektów w Polsce przez Spółkę uzależniona jest zatem od tego, czy Spółka pozyska klientów zainteresowanych nabyciem urządzeń do suszenia materiałów sypkich produkowanych przez Spółkę. Wobec tego, Spółka nie planuje aktualnie żadnych projektów w Polsce i nie podejmuje żadnych działań, aby sprzedawać w Polsce urządzenia do suszenia materiałów sypkich. Zazwyczaj proces otrzymywania zamówień na kolejny projekt wygląda następująco: potencjalny klient występuje do Spółki z zapytaniem o przygotowanie oferty i następnie decyduje on, czy kupi urządzenia do suszenia materiałów sypkich od Spółki czy od konkurencyjnej firmy.

Spółka realizowała w przeszłości podobny projekt w Polsce. Montaż rozpoczął się 18.09.2017, a zakończył 20.12.2017. Uruchomienie urządzenia zostało rozpoczęte 14.09.2018. Montażysta Spółki opuścił terytorium Polski 20.12.2017 i wrócił dopiero 14.09.2018 w związku z rozpoczęciem uruchomienia montowanego urządzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka, realizując Projekt opisany wyżej nie tworzy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, w związku z czym Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia nabywanych dostaw z montażem, dokonywanych przez podmioty zagraniczne na terytorium Polski, na zasadzie odwrotnego obciążenia?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 105; dalej: „ustawa o VAT”) nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to ma swoje źródło w VI dyrektywie Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz w dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., a zdefiniowane zostało w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) NR 282/2011 z dnia 15.03.2011 ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE L z dnia 23.03.2011 z póżn.zm) (zwanego dalej „rozporządzeniem 282/2011”).

Zgodnie z art. 11 rozporządzenia 282/2011: „1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. (...) 3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

Jednocześnie, w punkcie 14 preambuły do rozporządzenia 282/2011, stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić m.in. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W przepisie preambuły wskazano również na to, że stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce - należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwanego dalej „TSUE”). Odwołując się zatem do orzeczeń TSUE w tym zakresie, tj. mającym wpływ na kształt opisanej wyżej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej określonej w rozporządzeniu 282/2011, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease BV, C-260/95 Commissioners ot Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-65/12 Welmory Sp. z o.o.

Jednocześnie, przy określaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, konieczność odwołania się do wyroków TSUE, wielokrotnie podkreślały polskie sądy administracyjne.

Przykładowo, NSA w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95 stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach. Z kolei, WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/OI 563/09 stwierdził, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo TSUE oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności, aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie swój personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę okoliczności opisanego stanu faktycznego, zdaniem Spółki należy uznać, że działalność w ramach realizacji Projektu nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 rozporządzenia 282/2011 na terytorium Polski.

W szczególności, miejsce realizacji Projektu nie będzie wykazywać się wystarczającą stałością. Należy zauważyć, że obecność Spółki w Polsce ogranicza się jedynie do realizacji jednego, konkretnego projektu na rzecz Zleceniodawcy. Zasoby techniczne i personalne, z których Spółka korzysta na terytorium kraju, służą Spółce wyłącznie do realizacji Projektu na rzecz Zleceniodawcy, a nie do prowadzenia aktywnej działalności na terytorium Polski w sposób zorganizowany i ciągły. Co prawda, Spółka wykonywała w przeszłości podobny projekt na terytorium Polski, ale Spółka co do zasady (mimo, że nie można wykluczyć takiej okoliczności, jeżeli potencjalny klient zdecyduje się na zakup produktów Spółki) poza realizacją obecnego Projektu aktualnie nie planuje realizacji innych analogicznych/podobnych/zbliżonych transakcji/zleceń na terytorium Polski, ani też aktywnie ich nie poszukuje np. na bieżąco angażując jakiekolwiek zaplecze personalne lub techniczne obecne w Polsce w celu pozyskania takich zleceń. Tym samym usługi świadczone przez Spółkę mają charakter okresowy i przemijający. Obecność Spółki w Polsce nie charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności z tego miejsca.

Skoro nie można uznać, że w analizowanym przypadku jest spełnione kryterium stałości prowadzonej działalności na terytorium kraju stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3334/12), w którym wskazano, że jednorazowa (wiążąca się z jednym kontraktem) działalność w Polsce nie ma cech terminu „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”. Przywołanym wyrokiem Sąd uchylił interpretację podatkową, w której: „Minister zignorował jednak wynikający z wniosku o wydanie interpretacji fakt, iż cała aktywność Spółki w Polsce wiązać się ma z realizacją tylko jednego, konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego (...)”. Sąd, dokonując oceny, czy został spełniony warunek stałości miejsca, orzekł, że „w tym kontekście rzeczywiście drugorzędna staje się kwestia długości okresu aktywności gospodarczej Spółki w Polsce (tj. ok. 6 miesięcy), gdyż na plan pierwszy wysuwa się okoliczność, że ta aktywność dotyczy tylko jednego, konkretnego kontraktu”.

Podobne wnioski płyną także z najnowszych interpretacjach organów podatkowych, m.in.:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0114-KDIP1-2.4012.286.2019.2.JŻ z 7.08.2019 r.
  Ponadto, mimo, że w 2008 roku Wnioskodawca realizował podobne zlecenie o niższej wartości niż obecnie, co istotne, Wnioskodawca wskazał, że nie przewiduje realizacji innych zleceń na terytorium Polski oraz nie podejmuje żadnych czynności, które miałyby prowadzić do uzyskania kolejnych zleceń w Polsce. Zatem skoro działalność Wnioskodawcy na terytorium kraju ogranicza się jedynie do realizacji na rzecz Zleceniodawcy wskazanego Projektu i Wnioskodawca nie przewiduje realizacji innych zleceń na terytorium Polski oraz nie podejmuje żadnych czynności, które miałyby prowadzić do uzyskania kolejnych zleceń w Polsce nie można uznać, że działalność gospodarcza prowadzona w Polsce ma charakter stały, wyrażony w szczególności jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny/długofalowy.

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0114-KDIP1-2.4012.778.2018.2.JŻ z 18.03.2019 r.
  Tym samym, należy stwierdzić, że wszelkie działania Wnioskodawcy na terytorium Polski ograniczają się jedynie do realizacji wskazanego zamówienia. Natomiast, dla uznania, że dany podmiot posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej decydujący jest fakt, że struktura (placówka) funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Zatem, w okolicznościach opisanej sprawy Wnioskodawca nie prowadzi na terytorium kraju aktywnej działalności, a zorganizowane na terytorium kraju zasoby techniczne i personalne służą Wnioskodawcy jedynie realizacji wskazanego zamówienia złożonego przez kontrahenta w Polsce. Tym samym pomimo zapewnienia niezbędnych zasobów przy realizacji dostawy z montażem, w tym konkretnym przypadku, nie jest spełnione przez Wnioskodawcę kryterium stałości, którym musi charakteryzować działalność gospodarcza podatnika.

• interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0114-KDIP1- 2.4012.54.2019.1.MC z dnia 28.02.2019 r.
  Jednakże dla uznania, że dany podmiot posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej decydujący jest fakt, że struktura (placówka) funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. W przedmiotowym przypadku, z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca po zrealizowaniu Zlecenia (dostawa i montaż wyposażenia technicznego w magazynie zbiornikowym) na rzecz Zleceniodawcy, co do zasady, nie planuje realizacji innych projektów w Polsce. W światłe powyższego nie można uznać, że działalność gospodarcza prowadzona w Polsce ma charakter stały, wyrażony w szczególności jako zamiar podatnika co do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny/długofalowy. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności. Działalność gospodarcza w danym miejscu musi występować w sposób stały i nieprzemijający. Natomiast skoro nie można uznać, że w analizowanym przypadku jest spełnione kryterium stałości prowadzonej działalności na terytorium kraju stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W odróżnieniu od powyższych interpretacji, aby można było mówić o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, podatnik musi realizować na terytorium Polski więcej niż jeden projekt, a do tego musi działać on z zamiarem pozyskania dalszych projektów. Powyższe potwierdza przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej nr 0114-KDIP1-2.4012.836.2018.2.RD z 15.04.2019 r.: „Zatem mając na uwadze, że Wnioskodawca planuje cyklicznie/ponownie realizować na terytorium Polski podobne zlecenia w związku z czym poprzez udział w targach, działalność dystrybucyjną, wizyty u klientów oraz reklamę w fachowych czasopismach branżowych stara się pozyskać kolejne zlecenia oraz jednocześnie realizując projekt zapewnia zasoby techniczne oraz osobowe zarówno we własnym zakresie jak i poprzez nabycie od kontrahentów w analizowanym przypadku spełnione jest kryterium stałości działalności Wnioskodawcy w Polsce, w której prowadzenie zaangażowane są wystarczające zasoby osobowe oraz techniczne umożliwiające realizowanie świadczeń w sposób niezależny. Tym samym należy stwierdzić, że wykorzystanie posiadanej w Polsce infrastruktury technicznej oraz personelu do wykonywania części prowadzonej działalności Spółki w sposób zorganizowany oraz ciągły kwalifikuje prowadzoną aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.”
  
  
  

Ponieważ nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT, w wypadku niespełnienia choćby jednej z przytoczonych przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności, Spółka odstępuje od analizy pozostałych przesłanek. Podsumowując, zaangażowanie Spółki w Polsce wiąże się z jednostkowym, krótkim projektem, który nie daje podstaw, aby uznać, że Spółka ma w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT podatnikiem jest m.in. osoba prawna nabywająca towary, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy o VAT, a nabywca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadającym siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

W związku z powyższym - skoro nie sposób uznać, że Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, to w przypadku nabycia dostawy z montażem od podmiotu zagranicznego, tj. podatnika niebędącego zarejestrowanym zgodnie z art. 96 ust. 4 ustawy o VAT, nieposiadającego na terytorium Polski ani siedziby działalności gospodarczej, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie będą spełnione przesłanki, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT odnoszące się do nabywcy takiej dostawy, a więc Spółka nie będzie zobowiązana do rozliczenia nabycia dostaw z montażem, dokonywanych przez podmioty zagraniczne na terytorium Polski, na zasadzie odwrotnego obciążenia w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.