2020.05.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4014.38.2020.3.MD
z 6 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r., poz. 900, ze zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 stycznia 2020 r. (data wpływu – 29 stycznia 2020 r.), uzupełnionym 1 i 6 kwietnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych powierniczej cesji wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku m.in. od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych powierniczej cesji wierzytelności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 20 marca 2020 r. znak: 0111-KDIB2-3.4014.38.2020.2.PM oraz 0111-KDIB3-1.4012.86.2020.4.ICZ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 1 kwietnia 2020 r. (wniesienie dodatkowej opłaty) oraz 6 kwietnia 2020 r. (data pływu pisma uzupełniającego).

W przedmiotowym wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – spółka komandytowa – prowadzi działalność gospodarczą oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. działalność związana z obrotem i windykacją wierzytelności. W ramach tego obszaru swojej działalności, Wnioskodawca zawiera umowy powierniczej cesji wierzytelności (dalej jako: Umowa powierniczej cesji). Umowy te zawierane są głównie z osobami fizycznymi lub prawnymi prowadzącymi działalność gospodarczą niezwiązaną z obrotem wierzytelnościami (dalej jako: Cedenci). Umowy nie są zawierane z pracownikami ani podmiotami powiązanymi. Umowy dotyczyć mogą zarówno pojedynczych wierzytelności, jak i ich pakietów.

W ramach Umowy powierniczej cesji Cedenci przenoszą wierzytelność na Wnioskodawcę za cenę odpowiadającą 0% ich wartości nominalnej, jednak należy wskazać, że przeniesienie wierzytelności nie ma charakteru definitywnego. Zawierane przez Wnioskodawcę Umowy powierniczej cesji mają następujące cechy:

Wnioskodawca posiada uprawnienie do dokonania zwrotu wierzytelności na rzecz Cedenta w przypadku nieskuteczności windykacji,
ryzyko nieściągalności wierzytelności obciąża Cedentów,
przy braku skuteczności działań windykacyjnych, wierzytelność „wraca” więc do pierwotnego wierzyciela,
Wnioskodawca nie dokonuje zapłaty Cedentowi za wierzytelność aż do czasu ściągnięcia długu lub zbycia wierzytelności,
wynagrodzenie Wnioskodawcy ustalane jest w określonym procencie odzyskanej kwoty i jest ono potrącane ze ściągniętego długu.

Wnioskodawca w ramach Umowy powierniczej cesji, zobowiązuje się głównie do prowadzenia działań zmierzających do spłaty wierzytelności przez dłużnika. W tym celu może podejmować wszelkie prawem dozwolone czynności m.in. pozywać dłużników, kierować sprawę na drogę postępowania egzekucyjnego. Za prowadzenie ww. czynności Wnioskodawcy przysługuje od cesjonariusza prowizyjne wynagrodzenie stanowiące określony procent odzyskanej kwoty wierzytelności.

Sposób rozliczenia się przez Wnioskodawcę z Cedentami, za świadczone przez niego usługi wygląda natomiast następująco: Wnioskodawca po odzyskaniu całości lub części nabytej wierzytelności, potrąca swoją prowizję (tj. określony procent odzyskanej wierzytelności) i wpłaca pozostałą część na rachunek bankowy Cedentów. Następnie wystawia z tego tytułu Cedentom fakturę VAT, w której jako podstawę opodatkowania wykazuje swoją prowizję (określoną jako procent odzyskanej wierzytelności) i dolicza podatek od towarów i usług według właściwej stawki.

Przeniesione na Wnioskodawcę w ramach Umowy powierniczej cesji wierzytelności są wymagalne, bezsporne i nie są obciążone jakimikolwiek prawami lub roszczeniami osób trzecich. Przeniesienie wierzytelności nie zostało wyłączone umowami, a zakaz jej przenoszenia nie wynika także z przepisów szczególnych. Wierzytelności te nie są przedmiotem postępowania egzekucyjnego lub zabezpieczającego oraz nie zostały przeniesione na jakąkolwiek osobę w celu zabezpieczenia wykonania jakiegokolwiek zobowiązania Cedenta lub osoby trzeciej.

W przypadku niewywiązania się przez Wnioskodawcę z obowiązku przekazania Cedentom należnej mu części odzyskanej wierzytelności w ciągu 3 dni od jej odzyskania, obu stronom przysługuje prawo do odstąpienia od Umowy powierniczej cesji w terminie 7 dni od dnia, w którym upłynął ww. termin płatności. Jeżeli Wnioskodawca nie wywiąże się ze wskazanego powyżej obowiązku częściowo, prawo do odstąpienia dotyczyć będzie nierozliczonej kwoty, a kwota objęta skutecznym przelewem rozliczona zostanie z Cedentami proporcjonalnie.

Po upływie terminu do odstąpienia od umowy, umowa ulega rozwiązaniu co do nierozliczonej kwoty bez potrzeby składania dodatkowych oświadczeń przez Cedentów oraz Wnioskodawcę, a wierzytelność, która była przedmiotem cesji przenoszona jest na Cedentów.

W Umowie powierniczej cesji strony zastrzegają, że w kwestiach nieuregulowanych w umowie zastosowanie znajdą przepisy Kodeksu cywilnego. Przedmiotowa Umowa powierniczej cesji jest umową nienazwaną, w szczególności nie jest tytułowana nazwą jednej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Przedmiotowe Umowy nie przybierają formy umowy sprzedaży w rozumieniu art. 535 Kodeksu cywilnego i nie dotyczą czynności sprzedaży wierzytelności, ponieważ nie jest dokonywane na ich podstawie definitywne przeniesienie wierzytelności na Wnioskodawcę za wynagrodzeniem. Umowa ta uprawnia Wnioskodawcę do windykowania wierzytelności i jednocześnie daje mu uprawnienie do dokonania zwrotu wierzytelności na rzecz Cedenta w przypadku nieskuteczności windykacji. Celem takiej Umowy jest więc windykacja wierzytelności, którą Wnioskodawca prowadzi na rzecz swoich klientów. Sam przelew wierzytelności nie ma charakteru ostatecznego – stwarza jedynie podstawę do prowadzenia czynności związanych z windykacją przez Wnioskodawcę. Jednocześnie Cedent (pierwotny wierzyciel) nie traci swoich uprawnień związanych z otrzymaniem zapłaty przez dłużnika (pomniejszonej o procentowe wynagrodzenie Wnioskodawcy za skuteczną czynność windykacji).

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy opisana we wniosku czynność cywilnoprawna realizowana przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy powierniczej cesji podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z art. 2 pkt 4 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych? (pytanie oznaczone w uzupełnieniu wniosku nr 2).

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana we wniosku czynność cywilnoprawna dokonywana przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy powierniczej cesji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z art. 2 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych. Wierzytelność to całość praw i obowiązków, jakie wierzyciel ma wobec dłużnika, która jest prawem majątkowym.

Instytucja przelewu wierzytelności uregulowana została w Kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 509 § 1 ww. Kodeksu., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 cyt. Kodeksu). Stosownie do art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z ogólną zasadą przelew wierzytelności, który jest dokonywany na podstawie umowy cesji wierzytelności, która przyjmuje postać sprzedaży wierzytelności mieści się w zakresie umów sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych o których mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i tym samym może podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na niedefinitywny charakter przeniesienia wierzytelności, brak przeniesienia na Wnioskodawcę ryzyka związanego z niemożliwością jej ściągnięcia z uwagi na możliwość jej zwrotnego przeniesienia, nieprzerwane uprawnienie Cedenta do otrzymania ściąganej kwoty (pomniejszonej jedynie o wynagrodzenie za windykację), umowa ta nie jest umową sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych, o której mowa w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wobec tego nie dotyczy żadnej czynności wskazanej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Bez względu jednak na słuszność powyższej oceny dotyczącej tego, czy przedmiotowa Umowa dotyczy czynności zawartej w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, wskazać należy na art. 2 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z którym czynności cywilnoprawne (inne niż umowa spółki i jej zmiany) nie podlegają opodatkowaniu PCC w zakresie, w jakim opodatkowane są podatkiem od towarów i usług. Przy czym zaznaczyć należy, że ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, co do zasady, za czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług uznaje wszystkie, które mieszczą się w zakresie przedmiotowym podatku od towarów i usług, w tym także te, które na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług korzystają ze zwolnienia z tego podatku.

Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, do ustalenia, czy dana transakcja podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych ustalić należy, czy podlega ustawie z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze, że odpłatne usługi ściągania długów podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zastosowanie znajdzie w przedmiotowej sprawie wyłączenie z podatku od czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 4 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, a co za tym idzie czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, opisana we wniosku czynność cywilnoprawna realizowana przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy powierniczej cesji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ jest częścią odpłatnego świadczenia kompleksowego podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a co za tym idzie zastosowanie znajdzie wyłączenie z podatku od czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 4 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie własnego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretacje indywidualne.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tylko tę część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do zagadnienia dotyczącego podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od towarów i usług, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie – interpretacja indywidualna z 30 kwietnia 2020 r., znak: 0111-KDIB3-1.4012.86.2020.5.ICZ.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1519, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
umowy dożywocia,
umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
ustanowienie hipoteki,
ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
umowy depozytu nieprawidłowego,
umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Umowa cesji wierzytelności uregulowana została w art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, ze zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Natomiast art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Zatem umowa przelewu wierzytelności może należeć do kategorii umów, które podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Jeżeli więc umowa cesji przyjęłaby postać którejkolwiek z umów wskazanych w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych to spowoduje obowiązek w tym podatku.

Mając zatem na uwadze dotychczas przytoczone przepisy (w tym dopuszczalne formy jakie może przyjąć czynność cesji wierzytelności) stwierdzić należy, że cesja wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile przyjmie postać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Zatem, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Szczegółowe ustalenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca – spółka komandytowa – prowadzi działalność gospodarczą m.in. związaną z obrotem i windykacją wierzytelności. W ramach tego obszaru swojej działalności, Wnioskodawca zawiera umowy powierniczej cesji wierzytelności (dalej jako: Umowa powierniczej cesji). Umowy te zawierane są głównie z osobami fizycznymi lub prawnymi prowadzącymi działalność gospodarczą niezwiązaną z obrotem wierzytelnościami (dalej jako: Cedenci). Umowy dotyczyć mogą zarówno pojedynczych wierzytelności, jak i ich pakietów. W ramach Umowy powierniczej cesji Cedenci przenoszą wierzytelność na Wnioskodawcę za cenę odpowiadającą 0% ich wartości nominalnej, jednak należy wskazać, że przeniesienie wierzytelności nie ma charakteru definitywnego. Zawierane przez Wnioskodawcę Umowy powierniczej cesji mają następujące cechy:

Wnioskodawca posiada uprawnienie do dokonania zwrotu wierzytelności na rzecz Cedenta w przypadku nieskuteczności windykacji,
ryzyko nieściągalności wierzytelności obciąża Cedentów,
przy braku skuteczności działań windykacyjnych, wierzytelność „wraca” więc do pierwotnego wierzyciela,
Wnioskodawca nie dokonuje zapłaty Cedentowi za wierzytelność aż do czasu ściągnięcia długu lub zbycia wierzytelności,
wynagrodzenie Wnioskodawcy ustalane jest w określonym procencie odzyskanej kwoty i jest ono potrącane ze ściągniętego długu.

Przedmiotem Umowy powierniczej cesji nie jest jedynie przeniesienie wierzytelności. Jej celem jest ściągnięcie wierzytelności od dłużnika przez jej nabywcę (Wnioskodawcę) i następnie przekazanie należności wierzycielom (Cedentom). Konstrukcja takiej umowy zawartej w celu wyegzekwowania wierzytelności polega na tym, że Cedenci przelewają wierzytelność na Wnioskodawcę przede wszystkim po to, aby ten ostatni ściągnął należność od dłużnika i wydał pierwotnemu wierzycielowi. Wnioskodawca w ramach Umowy powierniczej cesji, zobowiązuje się głównie do prowadzenia działań zmierzających do spłaty wierzytelności przez dłużnika. Przedmiotowa Umowa powierniczej cesji jest umową nienazwaną, w szczególności nie jest tytułowana nazwą jednej z czynności wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Przedmiotowe Umowy nie przybierają formy umowy sprzedaży w rozumieniu art. 535 Kodeksu cywilnego i nie dotyczą czynności sprzedaży wierzytelności, ponieważ nie jest dokonywane na ich podstawie definitywne przeniesienie wierzytelności na Wnioskodawcę za wynagrodzeniem.

Zatem, skoro – jak wskazuje Wnioskodawca – umowa powierniczego przelewu (cesji) wierzytelności, jaka zostanie przez niego zawarta nie przybierze postaci którejkolwiek z czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, to umowa ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, a zatem nabycie wierzytelności na podstawie takiej umowy również nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Dodatkowo podkreślić należy, że – jak słusznie nawiązuje do poniższego przepisu Wnioskodawca – w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano również sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

w zakresie w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
- umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
- umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

W interpretacji indywidualnej z 30 kwietnia 2020 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.86.2020.5.ICZ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził stanowisko Wnioskodawcy, wskazując m.in., że czynności wykonywane na podstawie Umowy powierniczej cesji w okolicznościach wskazanych we wniosku stanowią odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, gdyby nawet zawierana umowa powierniczej cesji wierzytelności przybrała postać umowy sprzedaży, będzie ona podlegać uregulowaniom ustawy o podatku od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług – co wynika z ww. interpretacji – w takiej sytuacji, będzie ona wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Końcowo wyjaśnić należy, w związku z podniesioną przez Wnioskodawcę w uzupełnieniu argumentacją odnoszącą się do dokonywania kwalifikacji danego stanu faktycznego przez Organ, Organ wyjaśnia, iż kwestie ustalenia, czy dana czynność stanowi umowę sprzedaży lub inną wymienioną w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych normują przepisy prawa cywilnego, w szczególności Kodeksu cywilnego. Organ nie jest uprawniony, nie posiada kompetencji do dokonywania subsumcji stanu faktycznego na gruncie przepisów cywilnoprawnych, jedynie może dokonywać interpretacji przepisów materialnego prawa podatkowego, które nie zawiera osobnych uregulowań w tym zakresie. Stąd też, Organ opiera się w tym zakresie jedynie na wyjaśnieniach Wnioskodawcy. Szczegółowe uprawnienie do weryfikacji zgodności przedstawionego stanu faktycznego ze stanem rzeczywistym przysługuje Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w postępowaniu podatkowym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin