Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.75.2020.1.IG
z 8 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 lutego 2020 r. (data wpływu 18 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

A. został powołany na mocy ustawy (…) oraz Ustawy (…).

A. jest czynnym podatnikiem VAT i posługuje się nr identyfikacyjnym.

A. jest jednostką sektora finansów publicznych i działa jako agencja wykonawcza i państwowa osoba prawna (art. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869 t.j. z późn. zm.).

Dyrektor Generalny A. z dniem 1 września 2017 r. podjął decyzję o zaniechaniu odliczania podatku naliczonego VAT od zakupów i nabyć A. korzystając z regulacji art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 tj.) przyznającej podatnikowi prawo (a nie obowiązek) do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W dniu (…) podmiot prywatny będący czynnym podatnikiem podatku VAT zawarł z B. S.A. umowę kredytu nieodnawialnego. Na wnioski tego podmiotu, A. zlecił C. S.A. udzielenia gwarancji spłaty kredytu oraz udzielił B. S.A. gwarancje spłaty kredytu, zgodnie ze swoimi kompetencjami ustawowymi, w ramach zadań wynikających z ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa.

Podmiot prywatny w 2019 r. nie realizował swoich zobowiązań, w związku z czym w dniu (…) C. S.A. zrealizował prawo z tytułu udzielonej gwarancji, w dniu (…). B. S.A. zrealizował prawo z tytułu udzielonej gwarancji .W związku z tym, na podstawie kontraktu zawartego z podmiotem prywatnym w ramach udzielonego zabezpieczenia (umowa handlowa), po stronie A. powstało prawo m.in. do zaspokojenia się z zastawu rejestrowego w zakresie gwarancji. A. powyższe uczynił i przejął na własność przedmioty zastawu rejestrowego w dniu (…).

Tak więc na mocy art. 23 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, A. wszedł w posiadanie towarów i środków trwałych, które mają znaczącą wartość ekonomiczną i jednocześnie mogą stanowić przedmiot obrotu gospodarczego objętego podatkiem VAT. W ślad za rozwiązaniem przez A umowy handlowej z podmiotem będącym czynnym podatnikiem podatku VAT, w związku z wierzytelnością A wobec tego podmiotu, A przejął przedmiot zastawu rejestrowego na własność z dniem (…) w trybie art. 23 ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów (Dz. U. z 2018 r. poz. 2017 t.j.).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy obrót towarem nabytym na mocy art. 23 ustawy o zastawie rejestrowym należy zakwalifikować do działalności ustawowej w ramach (… ) o A oraz Ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2019 r. poz. 817 z późn. zmianami) i w ramach art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 t.j.) istnieje możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego?
2. Czy w związku z przejęciem przez A na mocy art. 23 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów towarów i środków trwałych, które mają znaczącą wartość ekonomiczną i jednocześnie mogą stanowić przedmiot obrotu gospodarczego objętego podatkiem VAT, będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie A. odpowiedź na pytania 1 i 2 jest pozytywna - skoro bowiem A. realizując swoje zadania uzyskał wierzytelność, to czynności będące czynnościami windykacyjnymi podejmowanymi w stosunku do tej wierzytelności stanowią realizację przez A. jego działalności i istnieje w tym wypadku możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego.

W przypadku uzyskania decyzji o odliczaniu podatku VAT - A. odliczy podatek VAT w momencie zakupu (z FA VAT sprzedażowych wystawionych przez podmiot do A) a naliczy w momencie dalszej sprzedaży towarów przez A. Termin na odliczenie podatku VAT dla A. będzie przysługiwał w ciągu 3 miesięcy od daty otrzymania FA VAT. Termin na naliczenie podatku nastąpi za miesiąc, w którym wystąpiła sprzedaż.

W przypadku uzyskania interpretacji o braku możliwości odliczania podatku VAT - podatek VAT naliczony stanie się kosztem A. nie do odliczenia, natomiast podatek VAT należny z FA VAT sprzedaży A. będzie zobowiązany odprowadzić do Urzędu Skarbowego.

A. jako jednostka sektora finansów publicznych na mocy art. 44 ustawy o finansach publicznych z dnia 27 sierpnia 2009 r. (Dz. U. z 2019 r. poz. 869 t.j. z późn. zm.) jest zobowiązana do prawidłowego gospodarowania środkami finansowymi. Brak możliwości odliczania podatku VAT spowoduje doliczenie tego podatku do ceny sprzedaży koniecznej dla odzyskania windykowanych należności. Uwzględniwszy fakt, że przedmiotem obrotu w tym przypadku będą towary występujące powszechnie w obrocie towarowym, ustalona w ten sposób cena może okazać się ceną znacznie odbiegającą od cen rynkowych co w konsekwencji skutecznie może uniemożliwić sprzedaż tego towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z cyt. wyżej przepisów wynika, że istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści art. 7 ust. 1 ustawy, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności” lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. „Dostawa towarów” nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. Należy więc uznać, że dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia aspektów ekonomicznych, mniejsze zaś znaczenie mają jej skutki o charakterze cywilnoprawnym, występujące na gruncie prawa prywatnego. Czynności przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel musi jednak towarzyszyć wydanie przedmiotowego towaru, tylko wówczas bowiem powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem działa jako podatnik VAT.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Unormowanie to stanowi odzwierciedlenie art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, który stwierdza, że krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo – przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

• dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
  

• odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.
  
  
  

Konieczność spełniania dwóch warunków wyłączających organy publiczne z opodatkowania VAT (wykonywanie czynności przez organ podlegający prawu publicznemu oraz wykonywanie danej czynności przez podmiot działający w charakterze organu publicznego w odniesieniu do tej czynności) była wielokrotnie podkreślana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak stwierdził TSUE w orzeczeniu w sprawie C-4/89 – Comune di Carpaneto Piascentino i inni a Ufficio provinciale imposta sul valore aggiunto di Piacenza – art. 4(5) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby czynności wykonywane przez organy publiczne w rozumieniu tego przepisu stanowiły czynności wykonywane przez organy prawa publicznego podlegające szczególnym zasadom prawnym mającym do nich zastosowanie. Drugi akapit tej regulacji należy natomiast interpretować w taki sposób, aby Państwa Członkowskie zobowiązane były zapewnić, by organy prawa publicznego traktowane były jak podatnicy w związku z czynnościami wykonywanymi w charakterze organów publicznych w przypadku, gdy czynności te mogą być również podejmowane w ramach działalności konkurencyjnych przez przedsiębiorców prywatnych, jeśli traktowanie tych organów jako podmiotów nieposiadających statusu podatnika mogłoby prowadzić do istotnego naruszenia zasad konkurencji.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.

Innymi słowy organ (urząd obsługujący ten organ) będzie uznany za podatnika podatku od towarów i usług w dwóch przypadkach – gdy wykonuje czynności inne niż te, które mieszczą się w ramach jego zadań (co wynika z pierwszej części art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług) oraz gdy wykonuje czynności mieszczące się w ramach jego zadań, ale czyni to na podstawie umów cywilnoprawnych. Stąd też aby uznać, że organ działa w zakresie swoich funkcji ustawowych i jednocześnie nie korzysta z formy cywilistycznej musi zaistnieć sytuacja tego rodzaju, że przy realizacji danego zadania – określonej prawem czynności wykonywanej w interesie publicznym, organ ten wyposażony jest we władztwo publiczne, tj. występuje w pozycji nadrzędnej w stosunku do innych podmiotów uczestniczących w danej czynności.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje tylko podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno, tzw. przesłanek pozytywnych, tj. zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawca jest jednostką sektora finansów publicznych i działa jako agencja wykonawcza i państwowa osoba prawna.

Wnioskodawca podjął decyzję o zaniechaniu odliczania podatku naliczonego VAT od zakupów i nabyć A. korzystając z regulacji art. 86 ustawy o podatku od towarów i usług przyznającej podatnikowi prawo (a nie obowiązek) do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W dniu 17 października 2018 r. podmiot prywatny będący czynnym podatnikiem podatku VAT zawarł z B. S.A. umowę kredytu nieodnawialnego. Na wnioski tego podmiotu, A. zlecił C. S.A. udzielenie gwarancji spłaty kredytu oraz udzielił B. S.A. gwarancje spłaty kredytu, zgodnie ze swoimi kompetencjami ustawowymi, w ramach zadań wynikających z ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa.

Podmiot prywatny w 2019 r. nie realizował swoich zobowiązań, w związku z czym w dniu 2 sierpnia 2019 r. C. S.A. zrealizował prawo z tytułu udzielonej gwarancji, w dniu (…) B. S.A. zrealizował prawo z tytułu udzielonej gwarancji .W związku z tym, na podstawie kontraktu zawartego z podmiotem prywatnym w ramach udzielonego zabezpieczenia (umowa handlowa), po stronie Wnioskodawcy powstało prawo m.in. do zaspokojenia się z zastawu rejestrowego w zakresie gwarancji. Wnioskodawca powyższe uczynił i przejął na własność przedmioty zastawu rejestrowego w dniu (…).

Tak więc na mocy art. 23 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, Wnioskodawca wszedł w posiadanie towarów i środków trwałych, które mają znaczącą wartość ekonomiczną i jednocześnie mogą stanowić przedmiot obrotu gospodarczego objętego podatkiem VAT. W ślad za rozwiązaniem przez Wnioskodawcę umowy handlowej z podmiotem będącym czynnym podatnikiem podatku VAT, w związku z wierzytelnością Wnioskodawcy wobec tego podmiotu, Wnioskodawca przejął przedmiot zastawu rejestrowego na własność z dniem (…) w trybie art. 23 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy obrót towarem nabytym na mocy art. 23 ustawy o zastawie rejestrowym należy zakwalifikować do działalności ustawowej w ramach art. 9 ustawy z dnia (…) o A oraz ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa i w ramach art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług istnieje możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego oraz czy w związku z przejęciem przez A na mocy art. 23 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów towarów i środków trwałych, które mają znaczącą wartość ekonomiczną i jednocześnie mogą stanowić przedmiot obrotu gospodarczego objętego podatkiem VAT, będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że Wnioskodawca jest podmiotem, który powstał na podstawie ustawy z (…) o A

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy, A realizuje zadania wynikające z polityki państwa, w szczególności w zakresie wdrażania i stosowania instrumentów wsparcia rolnictwa, aktywnej polityki rolnej oraz rozwoju obszarów wiejskich.

Przepis art. 13 ust. 1 ustawy stanowi, że w zakresie gospodarki finansowej A:

1. przychodami A są:
   1. przychody ze sprzedaży mienia własnego A,
      
   2. przychody z umów najmu lub innych umów o podobnym charakterze, dotyczących mienia własnego A,
      
   3. środki, o których mowa w art. 20 ust. 4 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, w kwocie przyznanej A w ramach limitu, o którym mowa w art. 20 ust. 5 tej ustawy,
      
   4. odsetki od wolnych środków przekazanych w depozyt zgodnie z przepisami o finansach publicznych,
      
   5. środki budżetowe określone corocznie w ustawie budżetowej w formie dotacji podmiotowych i dotacji celowych,
      
   6. inne przychody z działalności A
2. kosztami A są:
   1. koszty funkcjonowania Centrali i oddziałów terenowych A,
      
   2. inne koszty działalności A związane z realizacją zadań, o których mowa w art. 9.
      
   
   

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy, A może dokonywać sprzedaży wymagalnych wierzytelności A w przypadku trwałej utraty przez dłużników A zdolności do spłaty zadłużenia.

Stosownie do ust. 2 ww. artykułu, wierzytelności A są sprzedawane:

1. w drodze przetargu;
2. na podstawie oferty ogłoszonej publicznie;
3. w wyniku rokowań podjętych na podstawie publicznego zaproszenia.
   
   

Jak stanowi z kolei art. 18 ust. 3 ustawy, przy sprzedaży wierzytelności A stosuje się przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny o zmianie wierzyciela z następującymi wyjątkami:

1. nie jest wymagana zgoda dłużnika;
   
2. sprzedaż nie może być dokonana na rzecz dłużnika, jego zstępnych i wstępnych, podmiotu będącego w stosunku do dłużnika podmiotem dominującym lub zależnym w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 623, 1655, 1798 i 2217).
   
   

Natomiast zastaw rejestrowy jest szczególną kategorią zastawu unormowanego w ustawie z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów (Dz. U. z 2018 r., poz. 2017). Zastaw rejestrowy jest ograniczonym prawem rzeczowym, ma na celu zabezpieczenie wierzytelności w przedmiocie rzeczy ruchomych oraz zbywalnych praw majątkowych. Istotą zastawu rejestrowego jest uprawnienie wierzyciela do zaspokojenia się z rzeczy obciążonej zastawem, bez względu na to, czyją stała się własnością, także z pierwszeństwem przed wierzytelnościami osobistymi właściciela rzeczy.

Zastaw może być ustanowiony przez zastawnika (wierzyciela, którego wierzytelność ma być zabezpieczona) oraz przez zastawcę (osobę uprawnioną do rozporządzania przedmiotem zastawu), koniecznym do ustanowienia zastawu rejestrowego jest podpisanie umowy zastawniczej pomiędzy zastawnikiem a zastawcą oraz wpis do rejestru zastawów prowadzony przez sądy.

Samo zawarcie umowy zastawniczej na zabezpieczenie wierzytelności nie jest czynnością skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego w podatku VAT i obowiązku wystawienia faktury. Jednakże w przypadku niewywiązania się z zobowiązania, wierzyciel może od tego momentu swobodnie dysponować rzeczą obciążaną zastawem, a dokonana dostawa nabiera odpłatnego charakteru. Tym samym, wydanie towarów i środków trwałych będących przedmiotem zastawu w związku z zawartą umową przesądza o uznaniu tej czynności za odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, umowa zastawnicza może przewidywać zaspokojenie zastawnika przez przejęcie przez niego na własność przedmiotu zastawu rejestrowego, jeżeli przedmiotem zastawu rejestrowego są rzeczy występujące powszechnie w obrocie towarowym.

Przejęcie na własność przedmiotu zastawu rejestrowego następuje po upływie terminu wykonania zobowiązania, które zostało zabezpieczone tym zastawem, z dniem złożenia przez zastawnika oświadczenia na piśmie o przejęciu tego przedmiotu na własność – w przypadku określonym w ust. 1 pkt 2 i 3 – art. 22 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy.

Z opisu sytuacji i wskazanych przepisów ustawy o VAT oraz ustawy o A. wynika, że Wnioskodawca w stosunku do części realizowanych przez siebie działań - sprzedaży przedmiotów zastawu (towarów i środków trwałych) w przypadku trwałej utraty przez dłużników A zdolności do spłaty zadłużenia, działa jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Wnioskodawca dokonuje ww. czynności w ramach umów cywilnoprawnych, zachowując się tak jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do transakcji sprzedaży towarów i środków trwałych.

W przedmiotowym zakresie Wnioskodawca działa jako podatnik i obowiązują go przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, tak jak inne podmioty spełniające definicję podatnika i działające w warunkach konkurencji. Zatem sprzedaż przez Wnioskodawcę towarów i środków trwałych, o których mowa we wniosku podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W opisanej sytuacji Wnioskodawca na mocy art. 23 ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, wszedł w posiadanie towarów i środków trwałych, które mają znaczącą wartość ekonomiczną i jednocześnie mogą stanowić przedmiot obrotu gospodarczego objętego podatkiem VAT.

W świetle cytowanych wyżej przepisów, w sytuacji przedstawionej we wniosku, miała miejsce dostawa towarów (wydanie przedmiotu zastawu) w zamian za niespłaconą w terminie wierzytelność (zadłużenie), a zatem czynność, do której wprost odnosi się art. 7 ust. 1 ustawy, podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT. W tym przypadku wydanie przez podmiot prywatny przedmiotu zastawu (towarów i środków trwałych) pełni funkcję dostawy faktycznie odpłatnej.

W tym przypadku doszło do odpłatnego zbycia towarów i środków trwałych będących przedmiotem zastawu na rzecz Wnioskodawcy.

Wobec tego wydanie przedmiotu zastawu w wykonaniu zaspokojenia wierzytelności z przejmowanego przez wierzyciela przedmiotu zastawu, jako czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, powinno być udokumentowane fakturą VAT.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Ponieważ Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży nabytych towarów i środków trwałych będących wcześniej przedmiotem zastawu, to w tym przypadku będą spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT i Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej przejęcie zastawu.

W opisanej sytuacji będą spełnione warunki do odliczenia podatku naliczonego wynikające z art. 86 ust. 1 ustawy, ponieważ Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i przejęcie zastawu będzie związane w wykonywaniem czynności opodatkowanych (sprzedaż towarów i środków trwałych będących przedmiotem zastawu).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości i prawa do odliczenia podatku naliczonego należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.