2020.05.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.48.2020.2.MF
z 8 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lutego 2020 r. (data wpływu 6 lutego 2020 r.), uzupełnionym 20 kwietnia 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie z tytułu zobowiązania do wyłączności stanowi przychód, który zgodnie z art. 12 ust. 3, ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinien być rozpoznawany w wysokości proporcjonalnej i w okresach sprawozdawczych, których dotyczy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2020 r. wpłynął do organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie z tytułu zobowiązania do wyłączności stanowi przychód, który zgodnie z art. 12 ust. 3, ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinien być rozpoznawany w wysokości proporcjonalnej i w okresach sprawozdawczych, których dotyczy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego z pismem z 17 kwietnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.48.2020.1.MF wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 20 kwietnia 2020 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca z siedzibą w K. jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Wnioskodawca ma siedzibę na terenie SSE i korzysta ze zwolnień strefowych. Wnioskodawca płaci zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o CIT, tj. w wysokości różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu osiągniętego od początku roku podatkowego a sumą zaliczek należnych za poprzednie miesiące. Wnioskodawca zawarł umowę na długoterminowe dostawy jednego z surowców potrzebnych do produkcji. Wnioskodawca i dostawca nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów podatkowych.

Umowa przewiduje, że w okresie 5 lat począwszy od 1 kwietnia 2019 r. Wnioskodawca będzie kupował u dostawcy określony surowiec na warunkach wyłączności w ten sposób, że w pierwszych 3 latach będzie kupował u dostawcy 100% określonego w umowie surowca, potrzebnego do produkcji (dalej: „surowiec”). W kolejnych dwóch latach zakupy te mogą być realizowane u innych dostawców, ale nie więcej niż odpowiednio 3% i 5% wolumenu zakupów od dostawcy z poprzedniego roku (dalej: „zobowiązanie do wyłączności”).

W zamian za zawarcie umowy na okres 5 lat oraz za zobowiązanie do wyłączności, Wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie w wysokości 1.008.000 EUR (plus podatek VAT), które zgodnie z umową zostało wypłacone jednorazowo w czerwcu 2019 r. na podstawie faktury za tę usługę wystawionej przez Wnioskodawcę w tym samym miesiącu. Wartość faktury w PLN wyniosła netto 4 681 296, 00 + 23% podatek VAT. Jednocześnie Wnioskodawca zobowiązał się, że zapłaci dostawcy karę umowną w wysokości 18.000 EUR za każdy miesiąc kalendarzowy pozostający do końca 5 letniego okresu w przypadku rozwiązania umowy na skutek okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi Wnioskodawca. Jako alternatywę Wnioskodawca zapłaci karę umowną w przypadku zakupu surowca, od innych dostawców w ilościach przewyższających zobowiązanie do wyłączności cen cennikowych dostawcy.

Wnioskodawca ujmuje w księgach rachunkowych przychody z tytułu wynagrodzenia za zobowiązanie do wyłączności jako rozłożone w czasie, rozliczając je proporcjonalnie do okresu którego dotyczą i będzie tak postępował przez cały okres trwania umowy. Oznacza to że przychody te są rozpoznawane dla celów rachunkowości proporcjonalnie przez okres 5 lat. Podejście to jest zgodne z zasadą współmierności kosztów i przychodów wynikającą z przepisu o rachunkowości. Umowa ta bowiem jest ściśle związana z zakupem surowców i można ją traktować jako element ceny zakupu tego surowca.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 20 kwietnia 2020 r. Wnioskodawca informuje, że umowa zawarta przez Wnioskodawcę na dostawy długoterminowe wskazana we wniosku jest prawnie skuteczna. W ocenie Wnioskodawcy nie występują żadne regulacje w prawie handlowym czy statucie Spółki, wymagające zgód Rady Nadzorczej lub Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy, które skutkowałyby brakiem skuteczności umowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w opisanej sytuacji otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie z tytułu zobowiązania do wyłączności stanowi przychód, który zgodnie z art. 12 ust. 3 ust. 3a, ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinien być rozpoznawany w wysokości proporcjonalnej i w okresach sprawozdawczych, których dotyczy?

Zdaniem Wnioskodawcy, powinien rozpoznać przychód z tytułu zobowiązania do wyłączności w ten sposób, że w odniesieniu do stanu faktycznego już zaistniałego powinien on zostać rozpoznany jako przychód w wysokości 1/60 całego wynagrodzenia przypadłego na każdy z miesięcy począwszy od kwietnia 2019 roku. Natomiast w odniesieniu do okresów sprawozdawczych, za które usługa nie została jeszcze wykonana, wynagrodzenie powinno zostać rozpoznane w każdym miesiącu, w którym zostanie wykonana w wysokości 1/60 całego wynagrodzenia przypadającej na każdy z tych nadchodzących miesięcy.

Z zawartej umowy wynika, że wynagrodzenie z tytułu zobowiązania do wyłączności jest płatne z góry, ale w zamian za świadczenie na rzecz dostawcy usługi polegającej na dokonywaniu zakupów surowca wyłącznie od dostawcy a w dwóch ostatnich latach niemal wyłącznie od dostawcy. Okres trwania umowy wynosi 5 lat czyli 60 miesięcy. Z wynagrodzeniem skorelowana jest kara umowna za przedwczesne rozwiązanie umowy z przyczyn, za które Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność. Kara umowna za każdy miesiąc przedwczesnego rozwiązania umowy odpowiada dokładnie 1/6 wynagrodzenia z tytułu zobowiązania do wyłączności. Wobec tego należy uznać, że usługa Wnioskodawcy na rzecz dostawcy jest wykonywana w bieżącym i w kolejnych okresach sprawozdawczych.

Zgodnie z podstawową zasadą wynikającą z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa CIT”) przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądz, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa a art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Zgodnie z treścią art. 12 ust. 3a ustawy o CIT za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3a-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: (1) wystawienia faktury albo (2) uregulowania należności. Jednakże art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT odracza moment rozpoznania przychodu z tytułu wpłat otrzymanych na poczet przyszłych dostaw usług. Jest to przepis szczególny wobec art. 12 ust. 3. Zgodnie z tym przepisem do przychodów nie zalicza się m.in. pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych.

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami są przede wszystkim otrzymane pieniądze jednakże z zastrzeżeniem ust. 3 z którego wynika, że w przypadku działalności gospodarczej przychodami są także przychody należne z zastrzeżeniem ust. 4, z której wynika, że wpłaty otrzymane na poczet dostaw usług w kolejnych okresach sprawozdawczych nie stanowią przychodu w chwili ich otrzymania. Przepisy te wprowadzają współmierność rozpoznawania przychodów i kosztów. Wynika z ich, że przychody za usługę wykonaną częściowo powinny zostać rozpoznane przez Wnioskodawcę w części w jakiej wynagrodzenie przypada na okres sprawozdawczy. W tym przypadku w odniesieniu do miesięcy, w których Wnioskodawca już wyświadczył usługę, ale jeszcze nie trzymał wynagrodzenia, tj. kwiecień i maj obowiązek podatkowy powstaje na zasadzie art. 12 ust. 3 i ust. 3a jako przychód należy choćby jeszcze faktycznie nie otrzymany, przy czym za datę powstania przychodu uznaje się dzień częściowego wykonania usługi. Począwszy od czerwca 2019 r. aż do zakończenia wykonywania usługi obowiązek podatkowy powstanie w odniesieniu do każdego miesiąca, za który usługa została częściowo wykonana lub zostanie częściowo wykonana tj. Wnioskodawca dokonał lub będzie dokonywał zakupów surowca zgodnie ze zobowiązaniem do wyłączności. Natomiast fakt otrzymania wynagrodzenia częściowo z dołu (za miesiące kwiecień i maj 2019 r.) a częściowo z góry (za miesiące począwszy od czerwca 2019r.) nie ma znaczenia dla okresu za jaki przychód powinien być rozpoznany, gdyż zgodnie z tymi przepisami istotnym momentem rozpoznania przychodu będzie moment częściowego wykonania usługi.

Podobne stanowisko w odniesieniu do rozliczenia w czasie kosztów poniesionych przez dystrybutora za prawo do wyłączności w zakresie dystrybucji określonych towarów zostało zawarte w interpretacja indywidualnej IPPB3/423-569/14-2/GJ wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 25 sierpnia 2014 r. W interpretacji tej organ podzielił opinię spółki co do rozliczania kosztu podatkowego w czasie: „Organ podatkowy zgadza się z Spółką że opłata, która zostanie poniesiona na nabycie prawa do bycia wyłącznym dystrybutorem określonych produktów na terytorium Polski będzie stanowiła koszt uzyskania przychodów. Prawidłowe jest również stanowisko Spółki w zakresie uznania opłaty za pośredni koszt podatkowy oraz rozumienie przez Spółki zasady podatkowego rozliczania takiego kosztu w czasie w sytuacji rozliczania tego kosztu w czasie dla celów bilansowych”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 865; dalej: „updop”) nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1-2 powołanej ustawy).

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ww. ustawy, który stanowi, że: za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepisy ustawy podatkowej odnoszące się do przychodów osiąganych z działalności gospodarczej osoby prawnej nie wskazują przy tym, co należy rozumieć pod pojęciem przychodu należnego. Dlatego też można w tym zakresie posłużyć się definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, s. 500), stanowiącą, że „należny” to przysługujący, należący się komuś bądź czemuś.

O przychodzie należnym można zatem mówić, jeśli przedsiębiorcy przysługuje uprawnienie do jego otrzymania. Jego powstanie, co do zasady, związane jest z momentem powstania wierzytelności. Jako przychód należny powinno się zatem traktować kwoty, jakie są należne podatnikowi, czyli takie, których wydania może zażądać od kontrahenta.

Ponadto na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychód powinien cechować się definitywnością i określonością. Zgodnie z takim podejściem za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym może być uznany tylko definitywny, trwały i ostateczny (bezzwrotny) przyrost majątkowy.

Jako przychód powinno się traktować przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne powoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje więc definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej.

Podsumowując przychód jest to taka zmiana stanu majątkowego, u której podstaw leży zamiar uzyskania przysporzenia i zmiana ta powinna cechować się definitywnością, być określona co do kwoty, a uzyskujący przychód powinien w rezultacie mieć możliwość rozporządzania nim jak właściciel.

Z tych powodów wynagrodzenie z tytułu zobowiązania w sposób opisany we wniosku stanowi przychód podatkowy związany z działalnością gospodarczą.

Z treści art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika z kolei, że: za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

wystawienia faktury albo
uregulowania należności.

Niniejsza regulacja wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma dzień dokonania czynności – wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia wskazanych w przepisie zdarzeń, a jeżeli występują one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia, decydują o momencie powstania przychodu.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Mając na uwadze przytoczoną wyżej regulację prawa podatkowego należy stwierdzić, że zapłata z góry za wykonanie usługi w następnych okresach sprawozdawczych, mająca ostateczny i definitywny charakter, związana z uregulowaniem należności przed wykonaniem usługi, nie może być potraktowana jako nieuznana za przychody podatkowe wpłata na poczet usług, które będą wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Otrzymana zapłata (uregulowana należność) niemająca charakteru zaliczki (przedpłaty), podlegającej w późniejszym terminie rozliczeniu, jest przychodem na podstawie art. 12 ust. 3a pkt 2 tej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zawarł umowę na długoterminowe dostawy jednego z surowców potrzebnych do produkcji. Wnioskodawca i dostawca nie są podmiotami powiązanymi w rozumieniu przepisów podatkowych.

Umowa przewiduje, że w okresie 5 lat począwszy od 1 kwietnia 2019 r. Wnioskodawca będzie kupował u dostawcy określony surowiec na warunkach wyłączności w ten sposób, że w pierwszych 3 latach będzie kupował u dostawcy 100% określonego w umowie surowca, potrzebnego do produkcji. W kolejnych dwóch latach zakupy te mogą być realizowane u innych dostawców, ale nie więcej niż odpowiednio 3% i 5% wolumenu zakupów od dostawcy z poprzedniego roku.

Wnioskodawca ujmuje w księgach rachunkowych przychody z tytułu wynagrodzenia za zobowiązanie do wyłączności jako rozłożone w czasie, rozliczając je do proporcjonalnie do okresu którego dotyczą i będzie tak postępował przez cały okres trwania umowy. Oznacza to że przychody te są rozpoznawane dla celów rachunkowości proporcjonalnie przez okres 5 lat. Podejście to jest zgodne z zasadą współmierności kosztów i przychodów wynikającą z przepisu o rachunkowości. Umowa ta bowiem jest ściśle związana z zakupem surowców i można ją traktować jako element ceny zakupu tego surowca.

W związku z powyższym, przyjmując za Wnioskodawcą, że wynagrodzenie z tytułu zobowiązania do wyłączności, które zostało wypłacone Wnioskodawcy jednorazowo na podstawie faktury, stanowi wynagrodzenie za usługę (kwestia ta nie jest przedmiotem wniosku i nie podlega ocenie przez tut. Organ, została przyjęta jako element opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego), to oznacza, że przychód podatkowy z tytułu otrzymanego wynagrodzenia należy rozpoznać na podstawie art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Mając zatem powyższe na względzie i treść powołanego wyżej art. 12 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić należy, że przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób prawnych we wskazanej wyżej sytuacji, powstanie w dacie najwcześniejszego ze zdarzeń wskazanych w tym przepisie, tj. w momencie uregulowania należności lub wystawienia faktury.

W rezultacie stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin