2020.05.14 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.160.2020.2.AK
z 14 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2020 r. (data wpływu 16 lutego 2020 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 8 maja 2020 r., data wpływu 8 maja 2020 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.160.2020.1.AK z dnia 7 maja 2020 r. (data wysłania 7 maja 2020 r., data doręczenia 8 maja 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości rozliczenia się w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości rozliczenia się w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 7 maja 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.160.2020.1.AK (data nadania 7 maja 2020 r., data doręczenia 8 maja 2020 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem (data nadania 8 maja 2020 r., data wpływu 8 maja 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest ojcem syna urodzonego w dniu 10 lutego 2002 r. Syn urodził się z małżeństwa, które Wnioskodawca zawarł z A.W. 4 lata po urodzeniu dziecka Wnioskodawca wraz z małżonką postanowili o tym, aby rozwieźć się. Decyzją sądu z 2006 r. małżeństwo zostało rozwiązane, zarówno Wnioskodawca jak i matka dziecka zachowali pełnie władzy rodzicielskiej, a miejsce pobytu dziecka zostało wskazane przy matce. Syn od urodzenia do dnia 10 marca przebywał z matką w M., z zastrzeżeniami opisanymi w dalszej części. Matka dziecka w dniu 10 marca 2019 r. (gdy syn miał 17 lat) wyrzuciła go z domu. Dziecko, noce z 10 na 12 marca spędziło u matki A.W. w oczekiwaniu na przyjazd Wnioskodawcy z W. i zabranie go do W. do mieszkania Wnioskodawcy. W dniu 10 marca, gdy nastąpiło wyrzucenie dziecka z domu, Wnioskodawca przebywał w W. W dniu 11 marca (poniedziałek) Wnioskodawca udał się do liceum ogólnokształcącego z prośbą o przyjęcie dziecka do 1 klasy tegoż liceum, by dziecko przewiezione z M. mogło kontynuować naukę (w czasie, w którym syn był wyrzucony z domu uczęszczał do 1-wszej klasy LO w M.). Szkoła przyjęła syna Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wziął wszelkie niezbędne dokumenty i wraz z nimi w dniu 12 marca (wtorek) udał się do M. po syna. Wnioskodawca odbył rozmowę z Dyrektorem LO w M. na której przedstawił dyrektorowi zaistniałą sytuację, przedstawił dokument stwierdzający przyjęcie syna do LO w W., odebrał oryginały dokumentów syna z LO w M. i udał się z synem w drogę do W. Od dnia 13 marca (środa), czyli na 3 dzień po wyrzuceniu syna przez matkę z domu, syn odbył naukę w LO w W. Wnioskodawca od razu zapewnił synowi należytą opiekę w domu, jak również opiekę psychiatry oraz psychoterapeuty. Dziecko wymagało leczenia lekami psychotropowymi.

W dniu 11 marca Wnioskodawca wysłał maila na komisariat Policji w M. z informacją o zaistniałej sytuacji oraz ze wskazaniem adresu, pod którym będzie przebywał syn. W marcu, również niezwłocznie, Wnioskodawca wynajął adwokata i złożył do Sądu Rejonowego w M. wniosek o zabezpieczenie miejsca pobytu dziecka przy Nim, tj. przy ojcu. Ostatecznie na 3 lub 4 rozprawie (wcześniejsze nie odbyły się z różnych powodów, które wnosił pełnomocnik A.W., matki syna), w dniu 5 października Sąd postanowił zmienić orzeczenie stwierdzające miejsce pobytu dziecka przy matce, na miejsce pobytu dziecka przy ojcu. Taki stan rzeczy był też zgody z wolą syna. Syn chciał zostać z Wnioskodawcą, co też stwierdzał wielokrotnie, w tym w wywiadzie z kuratorem sądowym, który został powołany na wniosek Sądu w M. Od czasu ww. postanowienia do końca listopada matka dziecka ożywiła swój kontakt z synem. Ostatecznie w dniu 25 listopada syn oznajmił Wnioskodawcy, że chce wracać do M. Choć Wnioskodawca nie zgadzał się z taką decyzją, to ją zaakceptował. Syn w dniu 26 listopada 2019 r. wrócił do M. i zamieszkał ponownie z matką oraz jej konkubentem. Warty podkreślenia jest fakt, że zdecydowane kroki postępowania Wnioskodawcy, począwszy od zabrania dziecka po kroki formalne, były pokłosiem dwóch wcześniejszych zdarzeń. W styczniu 2016 r. matka dziecka po raz pierwszy wyrzuciła syna z domu, gdy ten uczęszczał do pierwszej klasy gimnazjum. Wnioskodawca zabrał dziecko z M. do W. gdzie uczęszczał do lokalnego gimnazjum. Po kilku tygodniach wrócił do matki, gdy ta pogodziła się z dzieckiem i nakłoniła go do powrotu. W maju tego samego roku (2016 r.) wyrzuciła go po raz kolejny. W tym czasie Wnioskodawca zdecydował, żeby syn do końca roku szkolnego został w M. W tym czasie przebywał na co dzień u rodziców Wnioskodawcy. Po wakacjach w tymże roku miał przyjechać do Wnioskodawcy do W. Niestety nie nastąpiło to gdyż po raz kolejny matka namówiła syna do powrotu do mieszkania, w którym mieszkała wraz ze swoim konkubentem. Podsumowując: w okresie od dnia 11 marca 2019 r. do dnia 26 marca 2019 r. Wnioskodawca pełnił jedyną opiekę nad dzieckiem. Mieszkali sami, tj. Wnioskodawca i syn, i wszelkie sprawy związane z utrzymaniem dziecka Wnioskodawca ponosił sam, bez wsparcia jakichkolwiek osób trzecich. Od dnia 11 marca 2019 r. Wnioskodawca utrzymuje z matką syna tylko kontakt mailowy i tylko w sprawach ważnych i dotyczących dziecka.

W uzupełnieniu Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny o następujące informacje:

Pytanie 1. Czy w okresie będącym przedmiotem zapytania w stosunku do Wnioskodawcy i syna miały zastosowanie przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych?

Odpowiedź: Tak.

Pytanie 2. Czy w wyroku rozwodowym Sąd wskazał, że powierza wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim synem obojgu rodzicom lub tylko jednemu z nich?

Odpowiedź: obojgu rodzicom, wskazując miejsce pobytu dziecka przy matce.

W wyniku zaistniałej sytuacji i wniosku Wnioskodawcy Sąd Rejonowy w M. postanowieniem wydanym na rozprawie w październiku zmienił na miejsce pobytu dziecka z pobytu przy matce, na pobyt przy ojcu.

Pytanie 3. W jakim okresie Wnioskodawca pełnił opiekę nad synem?

Odpowiedź: Opiekę nad dzieckiem (jedyną) Wnioskodawca sprawował w okresie od dnia 11 marca 2019 r. do dnia 26 listopada 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym i w świetle obowiązujących przepisów prawa w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w 2019 r. Wnioskodawca miał status osoby samotnie wychowującej dziecko i jednocześnie może rozliczyć podatek dochodowy od osób fizycznych za 2019 r. jako osoba samotnie wychowująca dziecko?

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnia On przesłanki określone w art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako osoba samotnie wychowująca dziecko i przysługuje mu prawo do rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2019, jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 6 ust. 4 ww. ustawy, w brzmieniu stosowanym do dochodów (przychodów) uzyskanych do dnia 31 lipca 2019 r., od dochodów rodzica lub opiekuna prawnego, podlegającego obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, będącego panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów, lub osobą pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności, jeżeli ten rodzic lub opiekun w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci:

małoletnie,
bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym i nauce lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej;

- podatek może być określony, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu podatkowym, w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy dochodów osoby samotnie wychowującej dzieci, z uwzględnieniem art. 7, z tym że do sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przychodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany na zasadach określonych w tej ustawie.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 4 ww. ustawy, w brzmieniu stosowanym do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 sierpnia 2019 r., od dochodów rodzica lub opiekuna prawnego, podlegającego obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, będącego panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów, lub osobą pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności, jeżeli ten rodzic lub opiekun w roku podatkowym samotnie wychowuje dzieci:

małoletnie,
bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym i nauce lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b, lub uzyskały przychód, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 148, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej;

Stosownie do treści art. 6 ust. 8 powołanej ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zgodnie z art. 6 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Z powyższego wynika, że ustawodawca uzależnił prawo do skorzystania z preferencyjnych zasad obliczania podatku dochodowego dla osób samotnie wychowujących dzieci od spełnienia łącznie wszystkich warunków określonych w stosownych przepisach.

Podkreślić należy, że – zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa – wszelkie preferencje podatkowe stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania oraz mają charakter przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że z przywołanych przepisów wynika, że ustawodawca uzależnił prawo do skorzystania z preferencyjnych zasad obliczania podatku dochodowego dla osób samotnie wychowujących dzieci od spełnienia łącznie następujących warunków:

posiadania statusu osoby samotnie wychowującej dziecko,

wychowywania samotnie w roku podatkowym dzieci (dziecka),

nie uzyskiwania przez rodzica i dziecko (dzieci) dochodów, do których zastosowanie mają przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych,

W świetle powyższego, z preferencyjnego sposobu opodatkowania dochodów osób samotnie wychowujących dzieci, przewidzianego w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może skorzystać każdy, kto wypełni wszystkie warunki ustanowione przez ustawodawcę.

Z istoty pojęcia „osoby samotnie wychowującej dziecko” wynika, że jest to osoba, która w określonej sytuacji, w określonym czasie zupełnie sama (bez udziału drugiej osoby) zajmuje się wychowywaniem dziecka, stale troszczy się o jego byt materialny i rozwój emocjonalny. Przepis art. 6 ust. 4 ww. ustawy wymienia enumeratywnie osoby, którym przysługuje status osób samotnie wychowujących dzieci, odwołując się zarówno do statusu cywilnoprawnego osoby wychowującej dzieci (panna, kawaler, wdowa, wdowiec, rozwódka, rozwodnik), jak również do tego, że osoba ta musi faktycznie wychowywać dzieci samotnie, tj. bez wsparcia drugiego z rodziców. Jest to więc taka osoba, która stale troszczy się o byt materialny i rozwój emocjonalny dziecka, bez udziału (wsparcia) drugiej osoby.

Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawarł definicji pojęcia „wychowywać”, należy odwołać się zatem do jego definicji słownikowych. „Wychowywać” w słownikowym rozumieniu oznacza: zapewniając byt doprowadzić do osiągnięcia pełnego rozwoju psychicznego i fizycznego. Wychowywanie polega na stałym troszczeniu się o byt materialny dziecka oraz o jego rozwój emocjonalny. Wychowanie dziecka można określić jako kształtowanie osobowości dziecka poprzez kształtowanie jego samodzielności, obowiązkowości, rozwijanie predyspozycji intelektualnych i umiejętności praktycznych, kształtowanie światopoglądu, systemu wartości oraz postaw emocjonalnych.

Warunek „samotnego wychowywania dzieci” wynika wprost z art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca nie dookreślił jednak, jak należy definiować pojęcie „samotnego wychowywania”. W orzecznictwie i doktrynie wskazuje się, że wychowanie dziecka można określić jako kształtowanie osobowości dziecka poprzez kształtowanie jego samodzielności, obowiązkowości, rozwijanie predyspozycji intelektualnych i umiejętności praktycznych, kształtowanie światopoglądu oraz systemu wartości oraz postaw emocjonalnych (por. wyrok NSA z dnia 31 maja 2011 r. sygn. akt II FSK 30/10).

Zgodnie z internetowym Słownikiem Języka Polskiego PWN, „samotny” to: (1) „żyjący sam, bez rodziny, przyjaciół”, (2) „znajdujący się w określonej sytuacji, w określonym czasie zupełnie sam”, (3) „spędzany, odbywany w pojedynkę, bez towarzystwa”, (4) „znajdujący się na odludziu”. Z kolei, „wychować — wychowywać” to: (1) „zapewnić dziecku opiekę i doprowadzić je do samodzielności”, (2) „przygotować kogoś do pracy w jakiejś dziedzinie”.

Samotne wychowywanie oznacza wychowywanie dziecka bez faktycznego udziału drugiego rodzica. Natomiast, w sytuacji, gdy każdy z rodziców uczestniczy w wychowywaniu dziecka – co przejawia się między innymi dzieleniem się wszelkimi obowiązkami związanymi z procesem wychowawczym dziecka, niezależnie od tego u kogo pod czyją w danym momencie roku podatkowego opieką dziecko przebywa – nie można mówić o samotnym wychowywaniu dziecka przez któregokolwiek z rodziców. Kiedy każdy rodzic jest zaangażowany w proces wychowawczy dziecka oznacza, że w roku podatkowym dziecko wychowywane jest wspólnie przez oboje rodziców, a nie samotnie przez któregokolwiek z nich. Przy wychowywaniu dziecka należy wziąć pod uwagę całokształt działań i czynności wykonywanych przez każdego z rodziców, w tym także tych o charakterze niewymiernym jak kształtowanie osobowości, światopoglądu, systemu wartości, postaw emocjonalnych.

Przystępując do oceny możliwości rozliczania dochodów Wnioskodawcy w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dziecko zaznaczyć należy, że każda preferencja podatkowa stanowi wyjątek od zasady równości i powszechności opodatkowania. W konsekwencji, podatnikowi przysługuje prawo do jej zastosowania, jeśli spełni warunki dla niej określone, a w szczególności, jeśli w trakcie roku podatkowego faktycznie samotnie, tj. bez wsparcia drugiego z rodziców, wychowywał dziecko.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest ojcem małoletniego dziecka. Decyzją sądu z 2006 r. małżeństwo Wnioskodawcy zostało rozwiązane, zarówno Wnioskodawca jak i matka dziecka zachowali pełnię władzy rodzicielskiej, a miejsce pobytu dziecka zostało wskazane przy matce. Syn od urodzenia do dnia 10 marca przebywał z matką w M., z zastrzeżeniami opisanymi w dalszej części. Matka dziecka w dniu 10 marca 2019 r. (gdy syn miał 17 lat) wyrzuciła go z domu. Dziecko, noce z 10 na 12 marca spędziło u matki A.W. w oczekiwaniu na przyjazd Wnioskodawcy z W. i zabranie go do W. do mieszkania Wnioskodawcy. W dniu 10 marca, gdy nastąpiło wyrzucenie dziecka z domu, Wnioskodawca przebywał w W. W dniu 11 marca (poniedziałek) Wnioskodawca udał się do Liceum Ogólnokształcącego w W. z prośbą o przyjęcie dziecka do 1 klasy tegoż liceum, by dziecko mogło kontynuować naukę. Szkoła przyjęła syna Wnioskodawcy. Wnioskodawca od razu zapewnił synowi należytą opiekę w domu, jak również opiekę psychiatry oraz psychoterapeuty. Dziecko wymagało leczenia lekami psychotropowymi. Wnioskodawca wynajął adwokata i złożył do Sądu Rejonowego w M. wniosek o zabezpieczenie miejsca pobytu dziecka przy Nim, tj. przy ojcu. Ostatecznie na 3 lub 4 rozprawie w dniu 5 października Sąd postanowił zmienić orzeczenie stwierdzające miejsce pobytu dziecka przy matce, na miejsce pobytu dziecka przy ojcu. Od czasu ww. postanowienia do końca listopada matka dziecka ożywiła swój kontakt z synem. Ostatecznie w dniu 25 listopada syn oznajmił Wnioskodawcy, że chce wracać do M. Choć Wnioskodawca nie zgadzał się z taką decyzją, to ją zaakceptował. Syn w dniu 26 listopada 2019 r. wrócił do M. i zamieszkał ponownie z matką oraz jej konkubentem. Podsumowując, w okresie od dnia 11 marca 2019 r. do dnia 26 listopada 2019 r. Wnioskodawca pełnił jedyną opiekę nad dzieckiem. Mieszkali sami, tj. Wnioskodawca i syn, i wszelkie sprawy związane z utrzymaniem dziecka Wnioskodawca ponosił sam, bez wsparcia jakichkolwiek osób trzecich. Wnioskodawca wskazał, że w okresie będącym przedmiotem zapytania w stosunku do Wnioskodawcy i syna miały zastosowanie przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w przedstawionej sytuacji przysługuje Mu prawo do preferencyjnego rozliczenia się jako osoba samotnie wychowująca dziecko.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca pełnił jedyną opiekę nad dzieckiem od dnia 11 marca 2019 r. do dnia 26 listopada 2019 r. Do dnia 11 marca 2019 r. oraz od dnia 26 listopada 2019 r. synem Wnioskodawcy zajmowała się matka dziecka. Zgodnie z decyzją Sądu zarówno Wnioskodawca jak i matka dziecka zachowali pełnię władzy rodzicielskiej.

Skoro zatem w 2019 r. oboje rodziców (tj. Wnioskodawca i matka dziecka) zajmowało się dzieckiem, tj. współuczestniczyło w wychowywaniu syna, a ponadto zgodnie z decyzją Sądu wykonywanie władzy rodzicielskiej przysługiwało obojgu rodzicom, nie sposób uznać Wnioskodawcy za osobę samotnie wychowującą dziecko w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedmiotowej sprawie fakt współuczestnictwa obojga rodziców dziecka w jego wychowywaniu, oznacza, że proces wychowawczy dziecka prowadzony był zarówno przez ojca (Wnioskodawcę) jak i matkę dziecka. Nie sposób bowiem uznać, że w przedstawionym stanie faktycznym zachodziły dwa odrębne procesy wychowawcze, tj. osobny samotny proces przeprowadzała matka, gdy dziecko mieszkało u Niej, a zupełnie inny proces wychowywania zachodził podczas, gdy dziecko przebywało u Wnioskodawcy. Wychowania dziecka nie da się „podzielić”, bowiem jest to ciągły i długotrwały rozwój, na który w tym przypadku składała się wspólna praca obojga rodziców.

Wskazać również należy, że podczas sprawowania opieki przez rodziców stanu wolnego (podobnie jak rodziców pozostających w związku małżeńskim) zawsze, w którymś momencie tygodnia, miesiąca, czy roku, jeden z rodziców pozostaje sam na sam z dzieckiem – nie oznacza to jednak, że rodzice ci samotnie wychowują dziecko.

Zatem Wnioskodawca, nie może zostać uznany za osobę samotnie wychowującą dziecko. Dla zastosowania rozliczenia, o którym mowa w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotny jest bowiem warunek, że w trakcie roku podatkowego rzeczywiście samotnie, tj. bez wsparcia drugiego z rodziców, wychowuje się dziecko, który wobec sytuacji przedstawionej we wniosku nie został spełniony.

Ponadto, jak wskazano w uzupełnieniu, w okresie będącym przedmiotem zapytania w stosunku do Wnioskodawcy i syna miały zastosowanie przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zastosowanie do dochodów Wnioskodawcy lub Jego syna, przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych, stanowi negatywną przesłankę do skorzystania przez Wnioskodawcę z możliwości obliczenia podatku w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko.

Zapis art. 6 ust. 8 cyt. ustawy jest jednoznaczny. Wynika z niego bez żadnych wątpliwości, że jeśli do osoby, która samotnie wychowuje dziecko (dzieci) lub do jego dziecka (dzieci), mają zastosowanie przepisy art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych – osoba ta z preferencyjnych zasad opodatkowania, przewidzianych w art. 6 ust. 4 ustawy, skorzystać nie może.

Wolą ustawodawcy – co jasno wynika z treści art. 6 ust. 8 cyt. ustawy – było wyłączenie z preferencyjnego sposobu opodatkowania dochodów osób, do których zastosowanie mają powyższe przepisy.

Stanowisko tutejszego organu w sprawie znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądowym.

W wyroku z dnia 28 lutego 2018 r. sygn. akt II FSK 193/16 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że cyt.: „(…) w sytuacji, gdy podatnik prowadząc działalność gospodarczą dokonał na podstawie art. 9a ust. 2 u.p.d.o.f. wyboru sposobu opodatkowania na zasadach określonych w art. 30c i wyboru swojego w stosownym trybie nie zmienił (jak również nie zaprzestał prowadzenia tej działalności), to okoliczność, iż danym roku podatkowym faktycznie nie uzyskał z tego tytułu żadnych przychodów (i nie poniósł żadnych kosztów) nie powoduje, że w stosunku do niego nie znajdą zastosowania ograniczenia w zakresie możliwości wspólnego opodatkowania, wynikające z art. 6 ust. 8 u.p.d.o.f. Na gruncie przepisów u.p.d.o.f. zasadą jest odrębne opodatkowanie dochodów uzyskiwanych przez poszczególnych podatników – osoby fizyczne. Jednym wyjątków od tej zasadny jest przewidziana w art. 6 ust. 4 tej ustawy możliwość opodatkowania w danym roku podatkowym dochodów osób samotnie wychowujących dzieci, uzależniona wszak od konieczności spełnienia określonych warunków. I tak, m.in. skorzystanie z takiej możliwości jest z woli ustawodawcy wyłączone w przypadku, gdy do osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c (...), co wynika z art. 6 ust. 8 u.p.d.o.f”.

Reasumując, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do rozliczenia dochodów za 2019 r. w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko z uwagi na niewychowywanie syna w sposób samotny oraz spełnienie negatywnej przesłanki, wykluczającej możliwość preferencyjnego rozliczenia dochodów, tj. zastosowanie przepisów art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy, Wnioskodawca nie może skorzystać z preferencyjnych zasad opodatkowania przewidzianych w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374, z późn. zm.) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin