Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.63.2020.1.DK
z 15 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych ( t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 lutego 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP w tym samym dniu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy niezamortyzowana część zlikwidowanych środków trwałych sfinansowanych częściowo dotacją będzie stanowić koszt uzyskania przychodów w całości bez rozbicia na część objętą dofinansowaniem i część nieobjętą dofinansowaniem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2020 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy niezamortyzowana część zlikwidowanych środków trwałych sfinansowanych częściowo dotacją będzie stanowić koszt uzyskania przychodów w całości bez rozbicia na część objętą dofinansowaniem i część nieobjętą dofinansowaniem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością została wpisana do rejestru przedsiębiorców w 2004 roku. Firma zajmuje się produkcją zabudów na samochodach. Produkuje nadwozia typu: skrzynia, skrzynia z plandeką, wywrotka, kontener, izoterma, chłodnia, laweta, adaptacje izotermiczne, zabudowy specjalistyczne. Spółka prowadzi księgi rachunkowe na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości. W prowadzonej działalności gospodarczej spółka wykorzystuje wprowadzone do ewidencji środków trwałych budynki, budowle, maszyny i urządzenia, od których dokonuje odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Niektóre ze środków trwałych zostały częściowo sfinansowane z dotacji z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Odpisy amortyzacyjne dotyczące tych środków trwałych stanowiły koszty uzyskania przychodów, tylko w części sfinansowanej przez Spółkę a w części sfinansowanej z dotacji z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stanowiły koszt bilansowy nie podatkowy. W maju 2018 roku został oddany do użytkowania nowy obiekt składający się z nowej hali produkcyjno-montażowej (dalej hala nr 1), hali magazynowej ze spawalnią (dalej hala nr 2) oraz budynek socjalny wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną i parkingami. W nocy z 02.11.2018 r. – 03.11.2018 r. około godziny 02:00 w obiekcie wybuchł pożar. W wyniku działania ognia zniszczeniu uległa część hali magazynowej ze spawalnią i część hali montażowej. W wyniku działań straży pożarnej, firmy ubezpieczeniowej oraz policji nie stwierdzono winy ze strony Spółki poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach lub niedopełnienie obowiązków ciążących na niej w celu uniknięcia szkody. Policja stwierdziła, że nie można przypisać żadnemu pracownikowi dopuszczenia się choćby lekkomyślności lub niedbalstwa, a tym samym winy nieumyślnego popełnienia przestępstwa. W wyniku pożaru spłonęła część hali nr 1 wraz ze znajdującymi się w niej maszynami i urządzeniami niezbędnymi do produkcji. Została uszkodzona także część sąsiedniego budynku – część hali nr 2.

Maszyny i urządzenia zostały poddane likwidacji i usunięte z ewidencji środków trwałych. Część spalonych środków trwałych została w pewnej części sfinansowana z dotacji z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Spółka niezamortyzowaną część środków trwałych, które zostały sfinansowane z dotacji zaliczyła to kosztów bilansowych a nie podatkowych. Wnioskodawca na okoliczność ewentualnych zdarzeń losowych posiadał polisy ubezpieczeniowe. W związku z powyższym spółka w roku 2019 partiami uzyskiwała odszkodowanie z firmy ubezpieczeniowej m. in. z tytułu szkody w budynku i szkody w maszynach i urządzeniach w kwocie wynikającej z wyceny dokonanej przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego. Odszkodowanie to w momencie wpływu na rachunek spółki zostało zakwalifikowane jako przychód podatkowy stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy niezamortyzowana część zlikwidowanych środków trwałych sfinansowanych częściowo dotacją będą stanowić koszt uzyskania przychodów w całości, czyli w części sfinansowanej dotacją i części sfinansowanej przez spółkę?

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana część zlikwidowanych środków trwałych z powodu pożaru sfinansowanych częściowo dotacją będą stanowić koszt uzyskania przychodów w całości, czyli w części sfinansowanej dotacją i części sfinansowanej przez spółkę. W przypadku straty w środku trwałym spowodowanej zdarzeniami losowymi np. tak jak w naszym przypadku pożarem, którego zakup sfinansowany został ze środków, które były w części zwolnione z opodatkowania, wartość niezamortyzowana może być zaliczona do kosztów (również w części w jakiej wartość ta została pokryta dotacją). Straty w środkach trwałych mogą być kosztem z wyłączeniem strat określonych w art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem niezamortyzowana wartość likwidowanych środków trwałych powinna być zaliczana do kosztów podatkowych w dacie ich likwidacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznawanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W tym miejscu wskazać jednocześnie należy, że ustawodawca - co do zasady - dopuszcza możliwość zaliczenia strat związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą w poczet kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej zaznaczyć należy, że każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem całokształtu okoliczności faktycznych danej sprawy.

Należy zauważyć, że kosztem podatkowym może być tylko taka strata, która jest następstwem zdarzeń (w postaci działania lub zaniechania) niezależnych od woli podatnika. Niektóre rodzaje strat mogą więc nie stanowić kosztów uzyskania przychodu z uwagi na okoliczności powstania strat i ich udokumentowania oraz istnienie winy podatnika lub jego pracowników w procesie ich powstawania (straty powstałe z winy podatnika, tj. w wyniku niedbalstwa lub naruszenia przepisów, np. przeciwpożarowych lub gdy ich poniesienie nie zostało właściwie udokumentowane).

Tak więc w niektórych przypadkach, strata powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot, może stanowić koszt uzyskania przychodów. Jednakże musi być to strata rzeczywista i prawidłowo udokumentowana. Ponadto istotnym warunkiem jest, aby strata nie powstała z winy podatnika, jako wynik jego niedbalstwa lub naruszenia przepisów.

Podkreślić należy, że możliwość zaliczenia strat do kosztów uzyskania przychodów powinno uwzględniać szczególną specyfikę ww. zdarzeń i być oceniane w aspekcie:

• całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,
• okoliczności, które spowodowały powstanie straty (np. ubytki naturalne, zdarzenia losowe, klęski żywiołowe),
• udokumentowania straty (formą udokumentowania strat może być np. protokół opisujący zdarzenie, jego datę, przyczynę, dokładne obliczenie wielkości straty, podpisany przez osoby uprawnione, uzupełniony o protokół policji lub straży pożarnej, bądź zgłoszenie szkody instytucji ubezpieczeniowej),
• podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.
  
  

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Zatem a contrario tego przepisu pozostała wartość może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów nie będą również zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że odpisy amortyzacyjne dotyczące środków trwałych stanowiły koszty uzyskania przychodów, tylko w części sfinansowanej przez Spółkę, a w części sfinansowanej z dotacji stanowiły koszt bilansowy nie podatkowy. W wyniku działania ognia zniszczeniu uległy również te środki trwałe, które były częściowo sfinansowane z dotacji. Zniszczone środki trwałe zostały poddane likwidacji i usunięte z ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym podkreślił, że zarówno straż pożarna, policja oraz firma ubezpieczeniowa nie stwierdziły winy ze strony Spółki i tym samym Wnioskodawcy nie można było przypisać niezachowania staranności wymaganej w danych warunkach lub niedopełnienia obowiązków ciążących na Spółce w celu uniknięcia szkody. Dodatkowo policja stwierdziła, że nie można przypisać żadnemu pracownikowi Spółki lekkomyślności lub niedbalstwa, a co za tym idzie winy nieumyślnego popełnienia przestępstwa. A zatem – jak to ma miejsce w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie stanu faktycznego – jeżeli likwidacja środka trwałego nie była związana ze zmianą rodzaju działalności, strata z tego tytułu, w wysokości niezamortyzowanej wartości środka trwałego, może stanowić koszt uzyskania przychodów.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia czy kosztem uzyskania przychodu będzie cała niezamortyzowana wartość zlikwidowanego środka trwałego, który w wyniku działania ognia uległ zniszczeniu tj., w części sfinansowanej przez Spółkę, jak i w tej części która była sfinansowana dotacją.

Należy podkreślić, że możliwość zaliczenia przez Spółkę strat z tytułu likwidacji środków trwałych, które uległy zniszczeniu w wyniku pożaru, do kosztów uzyskania przychodów, jest uzależniona od spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, jako konkretny przypadek z uwzględnieniem całokształtu okoliczności faktycznych danej sprawy. Konieczne jest zatem wskazanie poniesienia konkretnego wydatku – lub jak to ma miejsce w niniejszej sprawie – poniesienia straty, związku jaki zachodzi pomiędzy wydatkiem a przychodem podatkowym, a także właściwe udokumentowanie wydatku.

Wykazanie należytej staranności w postępowaniu podatnika oraz brak zawinienia jest kluczowym elementem dla dopuszczalności zaliczenia straty w środkach trwałych. Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, Organ przyjął jako element stanu faktycznego brak zawinienia po stronie Wnioskodawcy w związku z powstałymi stratami w środkach trwałych spowodowanych pożarem, co zostało również potwierdzone przez straż pożarną, policję oraz firmę ubezpieczeniową.

Podsumowując, jeżeli likwidacja środka trwałego nie była związana ze zmianą rodzaju działalności, tylko była wynikiem działania ognia, to strata z tytułu likwidacji ww. środków trwałych w wysokości niezamortyzowanej wartości początkowej środka trwałego, może stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy, zarówno w części sfinansowanej z dotacji, jak i sfinansowanej przez Spółkę.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że kosztem uzyskania przychodów będzie cała niezamortyzowana wartość początkowa środków trwałych bez rozbicia na część objętą dofinansowaniem i część nieobjętą dofinansowaniem.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.