Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3.4012.65.2020.2.JK
z 14 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2020 r. (data wpływu 4 lutego 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 kwietnia 2020 r. (data wpływu 10 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku nieruchomości zabudowanych (pytanie oznaczone we wniosku nr 3 i 4), w zakresie stawki podatku dla działki 1 (pytanie oznaczone we wniosku nr 5), w zakresie wystawienia faktur korygujących i obniżenia podstawy opodatkowania w stosunku do nieruchomości zabudowanych (część pytania oznaczonego we wniosku nr 6) oraz w zakresie potraktowania otrzymanej kwoty odszkodowania jako kwoty brutto (pytanie oznaczone we wniosku nr 7) –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od opodatkowania transakcji dostawy za ustalonym odszkodowaniem nieruchomości niezabudowanych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1), w zakresie zwolnienia od opodatkowania transakcji dostawy za ustalonym odszkodowaniem działki nr B (pytanie oznaczone we wniosku nr 2), w zakresie zwolnienia od podatku transakcji dostawy za ustalonym odszkodowaniem nieruchomości zabudowanych (pytanie oznaczone we wniosku nr 3 i 4), w zakresie stawki podatku dla działki A (pytanie oznaczone we wniosku nr 5) w zakresie wystawienia faktur korygujących i obniżenia podstawy opodatkowania (pytanie oznaczone we wniosku nr 6) oraz w zakresie potraktowania otrzymanej kwoty odszkodowania jako kwoty brutto (pytanie oznaczone we wniosku nr 7). Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 kwietnia 2020 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, korektę pytania nr 2 i stanowiska Wnioskodawcy do tego pytania oraz o dodatkową opłatę od wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

1. Uwagi ogólne

Gmina (dalej: „Gmina” lub „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”). Gmina wykonuje zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa, do realizacji których została powołana. Część z nich realizowana jest przez Wnioskodawcę w ramach reżimu publicznoprawnego. Poza tym Gmina dokonuje wybranych czynności na podstawie zawieranych umów cywilnoprawnych i traktuje je jako podlegające ustawie o VAT.

W świetle art. 43 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506, dalej: „ustawa o samorządzie gminnym”) mieniem komunalnym jest własność i inne prawa majątkowe należące do poszczególnych gmin i ich związków oraz mienie innych gminnych osób prawnych, w tym przedsiębiorstw. Natomiast zgodnie z art. 44 ustawy o samorządzie gminnym nabycie mienia komunalnego następuje:

1. na podstawie ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym,
2. przez przekazanie gminie mienia w związku z utworzeniem lub zmianą granic gminy w trybie, o którym mowa w art. 4; przekazanie mienia następuje w drodze porozumienia zainteresowanych gmin, a w razie braku porozumienia – decyzją Prezesa Rady Ministrów, podjętą na wniosek ministra właściwego do spraw administracji publicznej,
3. w wyniku przekazania przez administrację rządową na zasadach określonych przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia,
4. w wyniku własnej działalności gospodarczej,
5. przez inne czynności prawne,
6. w innych przypadkach określonych odrębnymi przepisami.
   
   

W zależności od sposobu nabycia danego składnika majątkowego stanowiącego mienie komunalne, Gminie przysługuje bądź nie przysługuje – z tytułu tego nabycia – prawo do odliczenia VAT na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Składnikiem mienia komunalnego są także nieruchomości, stanowiące własność Gminy. Na mocy przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji Inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1474) określona nieruchomość należąca do Wnioskodawcy może stać się własnością Skarbu Państwa (np. województwa). W odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich decyzję w tym zakresie (decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej) wydaje właściwy wojewoda. Za przejęte pod drogi nieruchomości, zgodnie z art. 12 ust. 4f ustawy drogowej, dotychczasowemu właścicielowi nieruchomości przysługuje odszkodowanie.

2. Wywłaszczenie nieruchomości

W wyniku wydanej przez Wojewodę (dalej: „Wojewoda”) w (…) r. decyzji o udzieleniu zezwolenia na realizację inwestycji drogowej pn.: „Z” . oraz decyzji z (…) r. udzieleniu zezwolenia na realizację inwestycji drogowej pn.: „Y” . Część 4 – Projekt i budowa drogi ekspresowej (dalej łącznie jako: „Decyzje”) Wnioskodawca otrzymał 10 decyzji dotyczących ustalenia na rzecz Gminy odszkodowania z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa Nieruchomości stanowiących własność Gminy. Na mocy Decyzji szereg nieruchomości stanowiących własność Gminy zostało przeznaczonych pod realizację ww. inwestycji drogowej.

Decyzje stały się ostateczne w (…) r. Na mocy Decyzji, w drodze wywłaszczenia, na Skarb Państwa przeszła w szczególności własność objętych wnioskiem nieruchomości należących do Wnioskodawcy (dalej: „Nieruchomości”), przedstawionych w poniższej tabeli:

(…)

Nieruchomości, stanowiące przedmiot opisanych wywłaszczeń, można podzielić na trzy kategorie:

1. Nieruchomości niezabudowane, które na moment wywłaszczenia leżały na terenach dla których nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie były objęte decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu działki o nr porządkowym od 1 do 11, 14 i 17 (dalej: „Nieruchomości niezabudowane”);
2. Nieruchomość niezabudowana, która na moment wywłaszczenia leżała częściowo na terenie, dla którego nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a częściowo na terenie, na którym obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przebiegu gazociągów wysokiego i średniego ciśnienia dla zasilania dzielnicy przemysłowo-składowej – działka o nr porządkowym 16 (…)
3. Nieruchomości zabudowane – działki o nr porządkowym 12, 13, 15, 18, 19 (dalej łącznie: „Nieruchomości zabudowane”) przy czym:
1. w przypadku działek o nr porządkowym 13, 15, 18, 19 zlokalizowane na nich obiekty budowlane stanowiły na moment wywłaszczenia własność JST, tzn. zostały wybudowane przez JST lub JST nabyła ich własność w związku z nabyciem własności gruntu;
2. w przypadku działki o nr porządkowym 12 znajdujące się niej obiekty nie stanowiły na moment wywłaszczenia własności JST.

W dalszej części wniosku w przypadku twierdzeń odnoszących się łącznie do Nieruchomości niezabudowanych, Nieruchomości zabudowanych oraz Działki B/1 – będą one zbiorczo określane jako: „Nieruchomości”.

Gmina, w związku z otrzymanymi odszkodowaniami, wystawiła faktury na G (dalej: „G”) uznając otrzymane kwoty odszkodowania jako kwoty brutto i odprowadzając VAT ze stawką 23%.

3. Dane na temat Działek na moment wywłaszczenia

Nieruchomości niezabudowane

Działki nr 1, 2, 3, 4, 5, 8, 9, 10, 11, 14 zostały nabyte przez Gminę z mocy prawa, w drodze komunalizacji mienia państwowego. Działka nr 7 została nabyta przez Gminę nieodpłatnie w drodze umowy przeniesienia własności w 2002 roku od X). Jednocześnie Gmina była użytkownikiem wieczystym działek nr 6 i 17.

W momencie wywłaszczenia na Nieruchomościach niezabudowanych nie znajdował się żaden element zabudowy (Nieruchomości niezabudowane stanowiły m.in. nieutwardzone drogi gruntowe lub pasy zieleni znajdujące się przy drogach).

Dodatkowo działki nr 5, 6, 7, 17 porośnięte były częściowo roślinnością (drzewa, krzaki), natomiast na działce nr 10 znajdowały się zasiewy kukurydzy. Działka nr 10 była przez Wnioskodawcę wydzierżawiana na cele upraw rolnych.

Na dzień wywłaszczenia dla Nieruchomości niezabudowanych nie istniał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, nie została dla nich również wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu.

Działka B/1

Działka B/1 została nabyta przez Gminę z mocy prawa, w drodze komunalizacji mienia państwowego.

W momencie wywłaszczenia Działka B/1 była niezabudowana, tj. nie znajdował się na niej żaden element zabudowy.

Działka B/1 na moment wywłaszczenia leżała częściowo na terenie, dla którego nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a częściowo na terenie, na którym obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przebiegu gazociągów wysokiego i średniego ciśnienia dla zasilania dzielnicy przemysłowo-składowej w Gminie, w którym to znajduje się na terenie oznaczonym w ww. planie symbolem EG-DN 100 – gazociąg wysokiego ciśnienia DN 100 mm. Ponadto ww. działka nie była objęta decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Nieruchomości zabudowane

Działki nr 15, 18 i 19 zostały nabyte przez Gminę z mocy prawa, w drodze komunalizacji mienia państwowego. Natomiast działki nr A i 13 zostały nabyte przez Gminę nieodpłatnie w drodze umowy przeniesienia własności w 1999 roku od (...).

W momencie uprawomocnienia się Decyzji:

1. działka nr A (dalej: „Działka A”) zabudowana była budynkiem niemieszkalnym wybudowanym pod koniec lat 90 XX wieku. Teren działki był ogrodzony siatką stalową, częściowo utwardzony betonowymi płytami chodnikowymi. Ponadto na działce znajdowały się trzy betonowe studnie i hydrant (całość zabudowań stanowi obiekt czynnej przepompowni ścieków eksploatowanej przez spółkę gminną).
2. działka nr 13 stanowiła obszar zabudowany budynkiem gospodarczym wybudowanym w roku 1998, będącym w złym stanie technicznym. Na działce znajdowała się oczyszczalnia ścieków (wyłączona z eksploatacji po wybudowaniu przepompowni ścieków na działce nr A). Ponadto działka była częściowo ogrodzona ogrodzeniem z siatki oraz utwardzona kostką betonową.
3. działka nr 15 stanowiła drogę gruntową na której części posadowiona była murowana wiata przystankowa. Ponadto dojście do wiaty przystankowej było wybrukowane kostką brukową.
4. działka nr 18, stanowiła drogę dojazdową do drogi krajowej . Na całej długości działki znajdowała się jezdnia asfaltowa. Ponadto na części działki posadowione były drewniane słupy telekomunikacyjne i znaki drogowe.
5. działka nr 19 stanowiła drogę publiczną asfaltową. Ponadto na części działki znajdowały się drewniane słupy energetyczne i drewniany krzyż ogrodzony płotem drewnianym.
   
   

Nieruchomości zabudowane (z wyjątkiem Działki A) i posadowione na nich obiekty nigdy nie były w przeszłości wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej (w tym do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu VAT takich jak np. najem czy dzierżawa), niemniej były użytkowane jako ogólnodostępne tereny (jako ogólnodostępne drogi i ciągi piesze).

Natomiast Działka A była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do realizacji za pośrednictwem spółki gminnej –(dalej: „Spółka”) zadań własnych Gminy w zakresie usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych (przepompownia ścieków). Budowla w postaci przepompowni ścieków z punktem zlewnym (3 betonowe studnie) oraz hydrant przeciwpożarowy zostały bowiem wniesione przez Gminę aportem do Spółki. W konsekwencji znajdująca się na Działce A budowla w postaci przepompowni ścieków z punktem zlewnym (3 betonowe studnie) oraz hydrant przeciwpożarowy nie przeszły na własność Skarbu Państwa w ramach wywłaszczenia. Ponadto zgodnie z projektem budowlanym przepompownia ścieków na Działce A nie jest przewidziana do likwidacji w ramach prowadzonej przez G inwestycji drogowej. Przewidziana jest jedynie przebudowa istniejących kanałów doprowadzających i odprowadzających ścieki do/z tego obiektu.

Obiekty znajdujące się na Nieruchomościach zabudowanych zostały oddane do użytkowania dawniej niż dwa lata przed wywłaszczeniem.

Ponadto, w ciągu dwóch lat poprzedzających wywłaszczenie, istniejące obiekty nie podlegały ulepszeniu o wartości przekraczającej 30% wartości początkowej.

Gmina wskazuje, iż nie przysługiwało jej prawo do odliczenia VAT od wydatków na wybudowanie wskazanych naniesień na Nieruchomościach zabudowanych bądź też na dokonywanie ich ulepszeń.

W uzupełnieniu do wniosku Gmina wskazała, co następuje:

Gmina wskazała, iż odmiennie niż wskazano to w treści stanu faktycznego wniosku, na moment wywłaszczenia Działka B/1 położona była w całości na terenie dla którego nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie była objęta decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Jak Gmina wskazała w treści stanu faktycznego Wniosku, w momencie uprawomocnienia się Decyzji:

• na działce A znajdował się budynek niemieszkalny, ogrodzenie z siatki, trzy betonowe studnie, hydrant oraz jej nawierzchnia była częściowo utwardzona betonowymi płytami chodnikowymi,
• na działce nr 13 znajdował się budynek gospodarczy, wyłączona z eksploatacji oczyszczalnia ścieków, ogrodzenie z siatki a jej nawierzchnia utwardzona była częściowo kostką brukową,
• na części działki 15 będącej drogą gruntową znajdowała się murowana wiata przystankowa do 1której dojście wybrukowane zostało kostką brukową,
• na działce 18 znajdowała się utwardzona asfaltowa nawierzchnia drogowa oraz na jej części posadowione były drewniane słupy telekomunikacyjne i znaki drogowe,
• na działce 19 znajdowała się utwardzona asfaltowa nawierzchnia drogowa oraz na jej części posadowione były drewniane słupy energetyczne i drewniany krzyż ogrodzony drewnianym płotem.
  
  

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zdaniem Gminy ww. nawierzchnie drogowe oraz fragmenty chodnika, jako obiekty wzniesione z użyciem materiałów budowlanych (asfalt, beton, kostka brukowa), spełniają przesłanki do uznania ich za obiekty budowlane (zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186; dalej: „Prawo budowlane”), co stanowi punkt wyjścia dla zaklasyfikowania ich jako budowli.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego budynkiem jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Jednocześnie w powołanym przepisie ustawodawca podaje przykłady obiektów będących budowlami. Wśród nich wymieniono obiekty liniowe, zdefiniowane z kolei w art. 3 pkt 3a Prawa budowlanego jako obiekty, których charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności: droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane oraz kable zainstalowane w kanale technologicznym nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

W konsekwencji, skoro zgodnie z Prawem budowlanym obiekty liniowe zaliczane są do budowli (art. 3 pkt 3), w ocenie Gminy nawierzchnie drogowe również należy zaklasyfikować jako budowle.

Odnosząc się zatem – zgodnie z Wezwaniem – odrębnie do każdej z działek i każdego obiektu, zdaniem Gminy:

• budynek niemieszkalny, który znajdował się na działce A stanowił budynek zgodnie definicją zawartą w Prawe budowlanym. Trzy betonowe studnie oraz nawierzchnia działki A, która była częściowo utwardzona betonowymi płytami chodnikowymi stanowiły budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym, natomiast hydrant i ogrodzenie z siatki nie stanowiły budynków ani budowli w rozumieniu Prawa budowlanego.
• budynek gospodarczy, który znajdował się na działce 13 stanowił budynek zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym. Częściowo utwardzona kostką brukową nawierzchnia działki 13 oraz elementy oczyszczalni ścieków w postaci dwóch zbiorników betonowych obsypanych ziemią stanowiły budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym, natomiast ogrodzenie z siatki nie stanowiło budynku ani budowli w rozumieniu Prawa budowlanego.
• murowana wiata przystankowa wraz z wybrukowanym kostką brukową chodnikiem, które znajdowały się na działce 15 stanowiły budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym,
• utwardzona asfaltowa nawierzchnia drogowa stanowiła budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym, natomiast posadowione na części działki 18 drewniane słupy telekomunikacyjne i znaki drogowe nie stanowiły budynków ani budowli w rozumieniu Prawa budowlanego,
• utwardzona asfaltowa nawierzchnia drogowa stanowiła budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym, natomiast posadowione na części działki 19 drewniane słupy, energetyczne i drewniany krzyż ogrodzony drewnianym płotem nie stanowiły budynków ani budowli w rozumieniu Prawa budowlanego.
  
  

Nieruchomości nie były wykorzystywane przez Gminę wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych. Gmina odnosząc się odrębnie do każdej z Nieruchomości Gmina wskazała, że:

• działka 1 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 2 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 3 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 4 B/1 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 5 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 6 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 7 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 8 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 9 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 10 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 11 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka A 12 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 13 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 14 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 15 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka B/1 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 17 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 18 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych,
• działka 19 nie była przez Gminę wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 8 kwietnia 2020 r.).

1. Czy dostawa Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) na rzecz Skarbu Państwa za ustalonym odszkodowaniem korzysta ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 3)
2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 3 czy dostawa Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) na rzecz Skarbu Państwa za ustalonym odszkodowaniem korzysta ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)
3. Czy dostawa Działki A na rzecz Skarbu Państwa za ustalonym odszkodowaniem podlegała opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki VAT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 5)
4. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na pytanie 1, 2, 3 lub 4 czy Gminie przysługuje prawo do wystawienia faktur korygujących do faktur dokumentujących dostawę Nieruchomości niezabudowanych, Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) oraz Działki B/1 w części nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w których dostawa ww. Nieruchomości zostanie wykazana jako zwolniona z opodatkowania VAT i obniżenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 13 w zw. z art. 29a ust. 14 ustawy o VAT? (część pytania oznaczonego we wniosku nr 6)
5. Czy Gmina ma prawo do potraktowania otrzymanej kwoty odszkodowania jako kwoty brutto tj. obliczenia VAT wg. właściwej stawki metodą „w stu”? (pytanie oznaczone we wniosku nr 7).
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 8 kwietnia 2020 r.):

1. Gmina stoi na stanowisku, że dostawa Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.
2. W przypadku uznania stanowiska zaprezentowanego w punkcie 3 za nieprawidłowe Gmina stoi na stanowisku, że dostawa Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.
3. Gmina stoi na stanowisku, że dostawa Działki A na rzecz Skarbu Państwa w zamian za odszkodowanie podlegała opodatkowaniu VAT przy zastosowaniu podstawowej stawki VAT.
4. W przypadku uznania za prawidłowe stanowiska zaprezentowanego w pkt 1, 2, 3 lub 4, w ocenie Wnioskodawcy, Gminie przysługuje prawo do wystawienia faktur korygujących do faktur dokumentujących dostawę Nieruchomości niezabudowanych, Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) oraz Działki B/1 w części nieobjętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, w których dostawa ww. Nieruchomości zostanie wykazana jako zwolniona z opodatkowania VAT i obniżenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 13 w zw. z art. 29a ust. 14 ustawy o VAT.
5. Gmina ma prawo do potraktowania otrzymanej kwoty odszkodowania jako kwoty brutto tj. obliczenia VAT wg. właściwej stawki metodą „w stu”.
   
   

Jednocześnie, z uwagi na to, iż Działka B/1 jest nieruchomością niezabudowaną oraz jak wskazano powyżej leżała w całości na terenie dla którego nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano dla niej warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, znajduje dla niej zastosowanie uzasadnienie stanowiska Gminy wskazane we wniosku dla Nieruchomości niezabudowanych.

UZASADNIENIE STANOWISKA GMINY

1. Uwagi ogólne (ad pytań 1-5)

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Mając na względzie art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Co do zasady, dostawa towarów na gruncie ustawy o VAT podlega opodatkowaniu według stawki podstawowej. Niemniej, od zasady ogólnej przewidziano wyjątki, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9, pkt 10 oraz pkt 10a ustawy o VAT.

Zgodnie z pierwszym ze wskazanych przepisów, zwalnia się z podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane, przy czym, stosownie do art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Kolejno, zgodnie z art. 43 ust.1 pkt 10, zwolnieniu z VAT podlega dostawa budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

W tym zakresie należy wskazać, iż jako pierwsze zasiedlenie w myśl obecnego brzmienia art. 2 pkt 14 ustawy o VAT rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jednocześnie, do dnia 1 września 2019 r., jako pierwsze zasiedlenie w myśl art. 2 pkt 14 ustawy o VAT rozumiano oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT podlega dostawa budynków, budowli lub ich części nieobjęta zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Przy czym, zgodnie z art. 43 ust. 7a ustawy o VAT, drugiego z ww. warunków określonych w art. 43 ust. 1 pkt 10a nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Powyższe oznacza, że prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT przysługuje, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał on prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

2. Zwolnienie z opodatkowania VAT Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT

Ad. 3.

W ocenie Wnioskodawcy, dostawa Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) może skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Jak już wskazano w stanie faktycznym, powierzchnię Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) oprócz budynków (działka nr 13) zajmują m.in. naniesienia w postaci murowanej wiaty przystankowej, nawierzchni drogowych, słupów telekomunikacyjnych/energetycznych oraz kostki brukowej/płyt chodnikowych. W ocenie Gminy, dla oceny, czy przedmiotowe obiekty stanowią budowle, wobec braku zdefiniowania tego pojęcia w ustawie o VAT odnieść należy się do postanowień ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, Dz. U. z 2019 r., poz. 1186, z późn. zm. (dalej: „Prawo budowlane”).

W ocenie Wnioskodawcy wiata przystankowa oraz słupy telekomunikacyjne/energetyczne są budowlami, o których mowa w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Natomiast drogi o nawierzchni asfaltowej oraz fragmenty chodników z płyt betonowych lub kostki brukowej są obiektami liniowymi, o których mowa w art. 3 pkt 3a Prawa budowlanego (tj. obiektami mieszczącymi się w zakresie definicji legalnej pojęcia „budowla” z art. 3 pkt 3 wskazanej ustawy). W konsekwencji, spełniona zostaje określona w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT przesłanka pozytywna, zgodnie z którą przedmiotem dostawy powinny być budynki, budowle lub ich części.

Ponadto, w ocenie Gminy, w odniesieniu do Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) nie zachodzą przesłanki negatywne określone w lit. a) oraz lit. b) art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT. Jak już bowiem wskazano w stanie faktycznym, Nieruchomości zabudowane na wiele lat przed wywłaszczeniem były użytkowane przez Gminę lub m.in. jako ogólnodostępne drogi i chodniki, a w okresie dwóch lat poprzedzających ich dostawę nie miało miejsce żadne ulepszenie posadowionych na nich budynków/budowli, na które wydatki stanowiłyby co najmniej 30% wartości początkowej (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym). Tym samym zdaniem Gminy uznać należy, iż dostawa:

• nie została dokonana w ramach w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
• pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres dłuższy niż 2 lata.
  
  

W tym zakresie zwrócić uwagę należy na szeroką definicję pierwszego zasiedlenia, jaka obecnie przyjęta została w art. 2 pkt 14 ustawy o VAT — aktualne brzmienie tego przepisu nie uzależnia zaistnienia pierwszego zasiedlenia od oddania do użytkowania w wykonaniu czynności opodatkowanej – wystarczające jest, by nastąpiło oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części. Co istotne, również w okresie obowiązywania poprzedniej wersji powołanego artykułu (a zatem w okresie, kiedy dokonano dostawy Nieruchomości zabudowanych), koncepcja ta była powszechnie przyjmowana zgodnie z wykładnią prounijną przez organy podatkowe i sądy administracyjne. Co prawda wskazać należy, iż przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: „dyrektywa VAT”) nie definiują expressis verbis przesłanek koniecznych dla zaistnienia „pierwszego zasiedlenia”, lecz pojęcie to zostało sprecyzowane w drodze wykładni dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). W wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection (dalej: „Wyrok TSUE”) uznano bowiem, iż „Artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu”.

Jednocześnie jednolicie podkreśla się, iż w przypadku stwierdzenia niezgodności pomiędzy literalną treścią przepisów prawa krajowego a postanowieniami prawa unijnego, podatnikowi przysługuje możliwość wyboru regulacji dla niego korzystniejszej, co z kolei organy i sądy mają obowiązek respektować. W tym zakresie należy zaznaczyć, że mimo iż dyrektywy co do zasady adresowane są do państw członkowskich (wiążąc je co do wyznaczonego rezultatu), to w szczególnych okolicznościach aktualizować może się zasada bezpośredniego skutku tego rodzaju aktu prawnego. W konsekwencji, w sytuacji gdy Interpretacja przepisów dyrektywy daje podstawy do jasnych i precyzyjnych konkluzji (a takie zawarto m.in. w powołanym wyroku TSUE), zaś sama dyrektywa została niewłaściwie Implementowana do krajowego porządku prawnego (co również wprost stwierdzono w wyroku TSUE), podmioty indywidualne mogą wobec organów państwowych bezpośrednio powoływać się na prawa z niej wynikające (w tym zakresie zob. m.in. wyrok ETS z dnia 4 grudnia 1974 r. w sprawie C-41/74 van Duvn v. Home Office).

Powyższe potwierdzają sądy administracyjne – przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 12 czerwca 2018 r., sygn. I SA/Łd 763/16 przyznał (powołując się przy tym na ugruntowane stanowisko NSA), iż „w sytuacji, gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego wskazuje, że nadanie regulacji krajowej znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności z brzmieniem gramatycznym przepisu krajowego, sąd – w przypadku, gdy podatnik domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie – bowiem odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić obywatelowi skorzystanie z unormowania unijnego”.

Tym samym Gmina stoi na stanowisku, iż jako pierwsze zasiedlenie – zarówno wobec aktualnego brzmienia art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, jak i jego wersji obowiązującej w czasie, kiedy dokonano dostawy Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) – należy rozumieć nie tylko udostępnienie budynku, budowli lub jej części w wykonywaniu czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, ale także wszelkie inne formy używania danego obiektu po jego wytworzeniu.

Gmina stoi zatem na stanowisku, iż pierwsze zasiedlenie budynków/budowli posadowionych na Nieruchomościach zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) nastąpiło w momencie ich pierwszego oddania do użytkowania następującego bezpośrednio po wybudowaniu. Mając z kolei na uwadze, iż od tak rozumianego pierwszego zasiedlenia do momentu dostawy budynku/budowli w ramach wywłaszczenia upłynął okres dłuższy aniżeli dwa lata, jak również uwzględniając fakt, iż budynki/budowle posadowione na Nieruchomościach zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) nie podlegały w tym okresie żadnym istotnym ulepszeniom, dostawa ta zdaniem Gminy korzysta ze zwolnienia z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT.

Stanowisko organów podatkowych w analogicznych okolicznościach sprawy

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że powyższy pogląd znajduje poparcie w wydawanych w analogicznych do przedstawionego stanach faktycznych licznych interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, w tym m.in.:

• interpretacji z dnia 14 maja 2018 r., sygn. 0112-KDIL2-1.4012.142.2018.1.SS: w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE – należy stwierdzić, że w odniesieniu do asfaltowego zjazdu z drogi krajowej doszło już do pierwszego zasiedlenia. Zjazd bowiem – jak wskazał Wnioskodawca – został wybudowany przez Gminę przed rokiem 2008 i jest ogólnodostępny. Zatem, z uwagi na fakt, że od pierwszego zasiedlenia do chwili dostawy upłynie okres dłuższy niż 2 lata, a ponadto Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ulepszenie przekraczających 30% wartości początkowej ww. asfaltowego zjazdu, w odniesieniu do powyższej budowli zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.
  
• interpretacji z dnia 10 października 2018 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.617.2018.2.IK: zgodnie z przepisami ww. Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie” (...) Skoro, jak wskazał Wnioskodawca, do pierwszego zasiedlenia budowli posadowionych na działce 481/7 i 481/9 doszło w 1990 r. I nie ponoszono nakładów na ulepszenie budowli, to dostawa, do której doszło w 2013 r., była dostawą po pierwszym zasiedleniu, o którego minął okres dłuższy niż dwa lata. W związku z powyższym czynność przekazania przez Gminę opisanej we wniosku nieruchomości, czyli dwóch zabudowanych drogą działek gruntu w związku z wywłaszczeniem w zamian za odszkodowanie korzystała ze zwolnienia na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.
  
• interpretacji z dnia 19 marca 2019 r., sygn. 0111-KDIB3-2.4012.797.2018.3.MD: Jak wskazano wyżej w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się również NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. (...) Wnioskodawca może zastosować zwolnienie od podatku VAT zdefiniowane w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, ponieważ ww. budowle po pierwszym zasiedleniu rozumianym jako zużytkowanie budynku/budowli przez jego właściciela” były wykorzystywane co najmniej 2 lata, a ich dostawa (do której doszło w 2014 r.) była dostawą po pierwszym zasiedleniu, od którego minął okres dłuższy niż 2 lata. W związku z powyższym dostawa działek wraz z posadowionymi na nich budowlami na rzecz Skarbu Państwa w związku z wywłaszczeniem w zamian za odszkodowanie korzystała ze zwolnienia na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.
  
  

3. Zwolnienie z opodatkowania VAT Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT
   

Ad. 4.

Na wypadek uznania powyższego stanowiska za nieprawidłowe, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż niezależnie od powyższego spełnione pozostają przesłanki przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, gdyż w stosunku do Nieruchomości zabudowanych (ich nabycia) Gminie nie przysługiwało w przeszłości prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż Wnioskodawca nigdy nie wykorzystywał (z wyjątkiem Działki A) i nie miał zamiaru wykorzystać budynków/budowli posadowionych na działkach do działalności podlegającej opodatkowaniu VAT. Ponadto, Gmina nie ponosiła wydatków na ulepszenie nieruchomości przekraczających 30% ich wartości początkowej, które uprawniałyby ją do odliczenia podatku naliczonego.

4. Opodatkowanie dostawy Działki A

Ad. 5.

W ocenie Wnioskodawcy, przedmiotem dostawy Działki A był wyłącznie grunt, gdyż istniejąca na nim budowla stanowiła ekonomiczną własność podmiotu trzeciego. Sprzedaż takiego gruntu nie mogła korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, gdyż na moment dostawy był on zabudowany. Nie stanowił zatem terenu innego niż teren budowlany. W konsekwencji, dostawa Działki A powinna była zostać opodatkowana VAT stawką podstawową w wysokości 23%.

Stanowisko takie potwierdzają liczne interpretacje indywidualne (np. interpretacja z 2 września 2019 r., sygn. 0115-KDIT1-3.4012.432.2019.2.EB) oraz wyroki sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z 30 maja 2018 r., sygn. I FSK 889/16).

5. Wystawienie i ujęcie faktury korygującej

Uwagi ogólne

Ad. 6.

Stosownie do art. 29a ust. 13 ustawy o VAT we wskazanych ustawą okolicznościach obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygując potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Jak z kolei stanowi art. 29a ust. 14 ustawy o VAT, przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, w przypadku gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury – podatnik wystawia fakturę korygującą.

W ocenie Gminy – w przypadku uznania, że dostawa Nieruchomości powinna korzystać ze zwolnienia z opodatkowania VAT – zaktualizuje się przesłanka pozwalająca stwierdzić, iż Gmina pierwotnie opodatkowała dostawę w wyniku pomyłki dotyczącej kwoty podatku na fakturze, poprzez podanie kwoty wyższej niż w istocie należna.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, powinien on wystawić faktury korygujące na nabywcę, a od momentu otrzymania potwierdzenia jej odbioru, zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy o VAT, uzależnić miesiąc dokonania ujęcia faktury w deklaracji VAT-7.

Stanowisko organów podatkowych w analogicznych stanach faktycznych

Jednocześnie Gmina zaznacza, że wyrażone powyżej stanowisko znajduje odzwierciedlenie w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego. Potwierdza się w nich, że pomyłka w stawce podatku stanowi podstawę do dokonania korekty w terminie określonym w art. 29a ust. 13 ustawy o VAT. W tym zakresie przykładowo wskazać można na:

• interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 lutego 2019 r., sygn. 01 14-KDIP4.4012.789.2018.2.EK, w której, w odniesieniu do omyłki wnioskodawcy polegającej na błędnym opodatkowaniu świadczonych usług według stawki 23% zamiast stawki 8%, uznano, iż: „w sytuacji uzyskania przez Wnioskodawcę, potwierdzenia otrzymania przez usługobiorcę faktury korygującej przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca otrzymał fakturę korygującą, Wnioskodawca dokona obniżenia kwoty podatku należnego, w stosunku do określonej na fakturze pierwotnej w miesiącu otrzymania przez nabywcę faktury korygującej. Natomiast, w sytuacji uzyskania przez Wnioskodawcę, potwierdzenia po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, Wnioskodawca uprawniony będzie do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyska. Natomiast w sytuacji gdy Wnioskodawca nie uzyskał potwierdzenia odbioru faktury korygującej mimo udokumentowanej próby jej doręczenia to obniżenie podatku należnego następuje nie wcześniej niż w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym zostały łącznie spełnione przesłanki określone w art. 29a ust. 15 pkt 4 ustawy. (...) Jednocześnie Wnioskodawca w przypadku dokumentowania świadczonych usług fakturami nie będzie miał obowiązku dokonać korekt deklaracji za lata poprzednie”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 marca 2014 r., sygn. ITPP2/443-1463/13/AW, w której uznano, że „W wyniku analizy przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prawa w pierwszej kolejności należy zgodzić się z Wnioskodawcą co do możliwości skorygowania podstaw opodatkowania i kwot podatku należnego po uzyskaniu potwierdzenia otrzymania (..) faktur korygujących. Jednakże korekt tych wbrew stanowisku przedstawionemu we wniosku nie może dokonać w drodze skorygowania pierwotnych deklaracji VAT- 7 (w których niesłusznie wykazał czynności zwolnione od podatku jako opodatkowane stawką podatku 22% lub 23%), lecz za okres rozliczeniowy, w którym: (i) wystawił/wystawi faktury korygujące - jeśli uzyskał/uzyska potwierdzenie odbioru tych faktur (...) przed terminem złożenia deklaracji podatkowej za ten miesiąc, (ii) otrzymał/otrzyma potwierdzenie odbioru faktur korygujących (...) jeśli potwierdzenie to uzyskał/uzyska po upływie terminu do złożenia deklaracji podatkowej za miesiąc, w którym wystawił te faktury korygujące”.
  
  

Powyższe wnioski Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podzielił również m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 15 października 2019 r., sygn. 0115-KDIT1-2.4012.496.2019.1.AGW. Interpretacja ta wydana została w oparciu o analogiczny stan faktyczny, dotyczący pomyłki przy określeniu stawki VAT z tytułu dostawy działek w ramach wywłaszczenia (błędne opodatkowanie stawką 23% zamiast zastosowania zwolnienia).

6. Kwota otrzymanego odszkodowania jako kwota brutto

Uwagi ogólne

Ad. 7.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Z kolei zgodnie z art. 29a ust. 6 podstawa opodatkowania nie obejmuje kwoty podatku VAT.

W przypadku otrzymywanego przez Gminę odszkodowania, otrzymana kwota nie podlega powiększeniu o żaden podatek, tzn. wypłaceniu podlega jedynie kwota wskazana w decyzji.

Mając powyższe na uwadze, konsekwencją podejścia organów skarbowych do konieczności opodatkowania otrzymanego dofinansowania powinno być uznanie, że podstawą opodatkowania dla dokonywanej przez Gminę dostawy jest kwota otrzymanego odszkodowania pomniejszona o przypadający na nie należny podatek VAT. Innymi słowy Gmina jest zobowiązana wyliczyć wartość należnego VAT od odszkodowania tzw. metodą w stu”, traktując wysokość uzyskanego odszkodowania jako kwotę brutto, tj. obejmującą już należny podatek VAT.

Stanowisko organów podatkowych

Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w stanowisku organów podatkowych. Jako przykład powołać można interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 kwietnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB3-1.4012.82.2019.2.KO, w której uznano, że „jeśli kwota odszkodowania wskazana w operacie szacunkowym stanowi jedyne wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu dostawy nieruchomości na rzecz Gminy, to należy ją uznać za podstawę opodatkowania po pomniejszeniu o kwotę należnego podatku od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że wartość ustalonego odszkodowania stanowi kwotę brutto, zawierającą „w sobie” należny podatek od towarów i usług, który powinien być wyliczony metodą w „stu”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy zauważyć, że wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku VAT, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle art. 146aa pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż – 6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dla dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości stanowiących budynki, budowle lub ich części spełniających określone w tych przepisach warunki. Zwolnienie od podatku sprzedaży ww. towarów jest również możliwe w oparciu o normę art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest – co do zasady – zwolniona od podatku od towarów i usług. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie, według art. 2 pkt 14 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 września 2019 r.), rozumie się oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich nastąpiło pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Powyższe przepisy wskazują, jakie muszą zostać spełnione warunki aby sprzedaż budynków, budowli lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Z przepisów tych wynika, że prawo do zwolnienia przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów będących przedmiotem sprzedaży nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jak wskazano wyżej, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1. towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
2. przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
   

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Wobec powyższego, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków lub budowli w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W wyniku wydanej przez Wojewodę w (…) decyzji o udzieleniu zezwolenia na realizację inwestycji drogowej Wnioskodawca otrzymał 10 decyzji dotyczących ustalenia na rzecz Gminy odszkodowania z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa Nieruchomości stanowiących własność Gminy. Na mocy Decyzji szereg nieruchomości stanowiących własność Gminy zostało przeznaczonych pod realizację ww. inwestycji drogowej.

Na mocy Decyzji, w drodze wywłaszczenia, na Skarb Państwa przeszła w szczególności własność objętych wnioskiem m.in. nieruchomości zabudowane – działki o nr porządkowym 13, 15, 18, 19 (dalej łącznie: „Nieruchomości zabudowane”) przy czym w przypadku działek o nr porządkowym 13, 15, 18, 19 zlokalizowane na nich obiekty budowlane stanowiły na moment wywłaszczenia własność JST, tzn. zostały wybudowane przez JST lub JST nabyła ich własność w związku z nabyciem własności gruntu.

Działki nr 15, 18 i 19 zostały nabyte przez Gminę z mocy prawa, w drodze komunalizacji mienia państwowego. Natomiast działki nr A i 13 zostały nabyte przez Gminę nieodpłatnie w drodze umowy przeniesienia własności w 1999 roku (…).

W momencie uprawomocnienia się Decyzji:

• działka nr 13 stanowiła obszar zabudowany budynkiem gospodarczym wybudowanym w roku 1998, będącym w złym stanie technicznym. Na działce znajdowała się oczyszczalnia ścieków (wyłączona z eksploatacji po wybudowaniu przepompowni ściek6w na działce nr A). Ponadto działka była częściowo ogrodzona ogrodzeniem z siatki oraz utwardzona kostką betonową.
• działka nr 15 stanowiła drogę gruntową, na której części posadowiona była murowana wiata przystankowa. Ponadto dojście do wiaty przystankowej było wybrukowane kostką brukową.
• działka nr 18, stanowiła drogę dojazdową do drogi krajowej . Na całej długości działki znajdowała się jezdnia asfaltowa. Ponadto na części działki posadowione były drewniane słupy telekomunikacyjne i znaki drogowe.
• działka nr 19 stanowiła drogę publiczną asfaltową. Ponadto na części działki znajdowały się drewniane słupy energetyczne i drewniany krzyż ogrodzony płotem drewnianym.

Nieruchomości zabudowane (z wyjątkiem Działki A) i posadowione na nich obiekty nigdy nie były w przeszłości wykorzystywane przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej (w tym do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu VAT takich jak np. najem czy dzierżawa), niemniej były użytkowane jako ogólnodostępne tereny (jako ogólnodostępne drogi i ciągi piesze).

Obiekty znajdujące się na Nieruchomościach zabudowanych zostały oddane do użytkowania dawniej niż dwa lata przed wywłaszczeniem.

Ponadto, w ciągu dwóch lat poprzedzających wywłaszczenie, istniejące obiekty nie podlegały ulepszeniu o wartości przekraczającej 30% wartości początkowej.

Gmina wskazuje, iż nie przysługiwało jej prawo do odliczenia VAT od wydatków na wybudowanie wskazanych naniesień na Nieruchomościach zabudowanych bądź też na dokonywanie ich ulepszeń.

Zdaniem Gminy:

• budynek gospodarczy, który znajdował się na działce 13 stanowił budynek zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym. Częściowo utwardzona kostką brukową nawierzchnia działki 13 oraz elementy oczyszczalni ścieków w postaci dwóch zbiorników betonowych obsypanych ziemią stanowiły budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym, natomiast ogrodzenie z siatki nie stanowiło budynku ani budowli w rozumieniu Prawa budowlanego.
• murowana wiata przystankowa wraz z wybrukowanym kostką brukową chodnikiem, które znajdowały się na działce 15 stanowiły budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym,
• utwardzona asfaltowa nawierzchnia drogowa stanowiła budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym, natomiast posadowione na części działki 18 drewniane słupy telekomunikacyjne i znaki drogowe nie stanowiły budynków ani budowli w rozumieniu Prawa budowlanego,
• utwardzona asfaltowa nawierzchnia drogowa stanowiła budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym, natomiast posadowione na części działki 19 drewniane słupy, energetyczne i drewniany krzyż ogrodzony drewnianym płotem nie stanowiły budynków ani budowli w rozumieniu Prawa budowlanego.

Nieruchomości nie były wykorzystywane przez Gminę wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy dostawa Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) na rzecz Skarbu Państwa za ustalonym odszkodowaniem korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W celu ustalenia, czy w odniesieniu do sprzedaży ww. nieruchomości zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy nastąpiło ich pierwsze zasiedlenie.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy na tle przywołanych przepisów prowadzi do wniosku, że w stosunku do budynków/budowli będących przedmiotem wniosku doszło już do pierwszego zasiedlenia.

Powyższe wynika z faktu, że obiekty znajdujące się na Nieruchomościach zabudowanych zostały oddane do użytkowania dawniej niż dwa lata przed wywłaszczeniem.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że w ciągu dwóch lat poprzedzających wywłaszczenie, istniejące obiekty nie podlegały ulepszeniu o wartości przekraczającej 30% wartości początkowej.

Zatem, z uwagi na fakt, że od pierwszego zasiedlenia budynków i budowli posadowionych na działkach nr 13, 15, 18 i 19 do chwili ich sprzedaży, upłynie okres dłuższy niż 2 lata, to w odniesieniu do ich dostawy zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W związku z powyższym – zgodnie z cytowanym wcześniej art. 29a ust. 8 ustawy – sprzedaż gruntu, na którym znajdują się budynki/budowle opisane powyżej również będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zauważyć w tym miejscu należy, że skoro do sprzedaży przedmiotowych budynków i budowli zastosowanie znajdzie zwolnienie wskazane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, to analiza zwolnienia tej sprzedaży na podstawie przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10a i art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy jest bezprzedmiotowa.

Wnioskodawca wskazał, że oczekuje odpowiedzi na pytanie czy dostawa Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) na rzecz Skarbu Państwa za ustalonym odszkodowaniem korzysta ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy jedynie w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 3. Uwzględniając zatem udzieloną odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku nr 3, w której uznano stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, udzielenie odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 4 stało się zbędne.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy dostawa Działki A na rzecz Skarbu Państwa za ustalonym odszkodowaniem podlegała opodatkowaniu przy zastosowaniu podstawowej stawki VAT.

Jak wynika z opisu sprawy na mocy Decyzji, w drodze wywłaszczenia, na Skarb Państwa przeszła w szczególności własność objętych wnioskiem m.in. nieruchomości zabudowane – działki o nr porządkowym 12, znajdujące się niej obiekty nie stanowiły na moment wywłaszczenia własności JST.

W momencie uprawomocnienia się Decyzji działka nr A (dalej: „Działka A”) zabudowana była budynkiem niemieszkalnym wybudowanym pod koniec lat 90 XX wieku. Teren działki był ogrodzony siatką stalową, częściowo utwardzony betonowymi płytami chodnikowymi. Ponadto na działce znajdowały się trzy betonowe studnie i hydrant (całość zabudowań stanowi obiekt czynnej przepompowni ścieków eksploatowanej przez spółkę gminną).

Działka A była wykorzystywana przez Wnioskodawcę do realizacji za pośrednictwem spółki gminnej – (dalej: „Spółka”) zadań własnych Gminy w zakresie usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych (przepompownia ścieków). Budowla w postaci przepompowni ścieków z punktem zlewnym (3 betonowe studnie) oraz hydrant przeciwpożarowy zostały bowiem wniesione przez Gminę aportem do Spółki. W konsekwencji znajdująca się na Działce A budowla w postaci przepompowni ścieków z punktem zlewnym (3 betonowe studnie) oraz hydrant przeciwpożarowy nie przeszły na własność Skarbu Państwa w ramach wywłaszczenia. Ponadto zgodnie z projektem budowlanym przepompownia ścieków na Działce A nie jest przewidziana do likwidacji w ramach prowadzonej przez G inwestycji drogowej. Przewidziana jest jedynie przebudowa istniejących kanałów doprowadzających i odprowadzających ścieki do/z tego obiektu.

Budynki/budowle znajdujące się na Nieruchomościach zabudowanych zostały oddane do użytkowania dawniej niż dwa lata przed wywłaszczeniem.

Ponadto, w ciągu dwóch lat poprzedzających wywłaszczenie, istniejące budynki/budowle nie podlegały ulepszeniu o wartości przekraczającej 30% wartości początkowej.

Gmina wskazuje, iż nie przysługiwało jej prawo do odliczenia VAT od wydatków na wybudowanie wskazanych naniesień na Nieruchomościach zabudowanych bądź też na dokonywanie ich ulepszeń.

W momencie uprawomocnienia się Decyzji na działce A znajdował się budynek niemieszkalny, ogrodzenie z siatki, trzy betonowe studnie, hydrant oraz jej nawierzchnia była częściowo utwardzona betonowymi płytami chodnikowymi,

Zdaniem Gminy budynek niemieszkalny, który znajdował się na działce A stanowił budynek zgodnie definicją zawartą w Prawe budowlanym. Trzy betonowe studnie oraz nawierzchnia działki A, która była częściowo utwardzona betonowymi płytami chodnikowymi stanowiły budowle zgodnie z definicją zawartą w Prawie budowlanym, natomiast hydrant i ogrodzenie z siatki nie stanowiły budynków ani budowli w rozumieniu Prawa budowlanego.

Nieruchomości nie były wykorzystywane przez Gminę wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.

W tym miejscu należy wskazać, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego. W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Powyższe znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 310/12), jak również w orzecznictwie europejskim (orzeczenie C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financien), w którym to orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną, tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Przykładowo dostawą towarów będzie faktyczne rozporządzanie nieruchomością nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, sprzedaż rzeczy znalezionej, której własności znalazca jeszcze nie nabył.

W myśl zapisów art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak wskazano wcześniej w myśl 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy – zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i gospodarowaniu przestrzennym.

Należy wskazać, że w kwestii zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i zwolnienia od podatku zbycia gruntu zabudowanego fragmentami budynków położonych na sąsiednich działkach wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w orzeczeniu z 30 maja 2018 r. sygn. akt I FSK 889/16, w którym stwierdził: »Z tego punktu widzenia jest oczywistym, że grunt, na którym stoją budynki jest zabudowany i bez znaczenia jest, czy stoją na nim w całości, czy w części. Inaczej rzecz ujmując, twierdzenie, że działka gruntu, na której stoją ściany trzech budynków jest niezabudowana, mija się z bezpośrednim i potocznym rozumieniem tego zwrotu, właściwym z uwagi na użyte w nim słowa. Samo powiedzenie „stoją ściany trzech budynków” jest swego rodzaju eufemizmem. W rzeczywistości na działkach tych stoją budynki, a nie ich ściany, jako elementy samoistne i odrębne od budynków.« Jednocześnie z treści orzeczenia wynika, że zbycie ww. gruntu nie jest objęte zwolnieniem od podatku na podstawie wskazanego przepisu, gdyż jest to grunt zabudowany.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że przedmiotem dostawy w istocie jest sam grunt, gdyż rozważając skutki podatkowe dokonanej transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że budynek i budowle posadowione na działce A, z punktu widzenia prawa cywilnego, są własnością podmiotu trzeciego a nie Gminy. Tym samym, co do budynku i budowli, nie wystąpiła dostawa towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Tym samym sprzedażą będzie objęty sam grunt. Nie można przyjąć w przedmiotowej sytuacji, że w związku z transakcją sprzedaży doszło do przeniesienia prawa do dysponowania budynkiem i budowlami.

Zatem, należy wskazać, że sprzedaż tego gruntu (działki A) nie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, bowiem jest on zabudowany, a więc nie stanowił terenu niezabudowanego, innego niż tereny budowlane.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego i wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku.

Jak wskazano, aby zastosować zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

• towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,
• przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
  
  

Niespełnienie jednego z ww. warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku przewidzianego w ww. przepisie.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył tę działkę nieodpłatnie w drodze umowy przeniesienia własności w 1999 r. od X. Tym samym, od nabycia tej nieruchomości nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Nie został spełniony więc jeden z obligatoryjnych wymogów art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Oznacza to, że tej nieruchomości niezabudowanej nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W konsekwencji, jego dostawa była – jak słusznie wskazała Gmina – opodatkowana stawką 23%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3 (we wniosku oznaczonego nr 5) jest prawidłowe.

Kolejne wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy Gminie przysługuje prawo do wystawienia faktur korygujących do faktur dokumentujących dostawę Nieruchomości niezabudowanych, Nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A), w których dostawa ww. Nieruchomości zostanie wykazana jako zwolniona z opodatkowania VAT i obniżenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 13 w zw. z art. 29a ust. 14 ustawy.

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że nowy art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Stosownie do art. 29a ust. 13 ustawy, we wskazanych ustawą okolicznościach obniżenia podstawy opodatkowania, w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze z wykazanym podatkiem, dokonuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika, uzyskanego przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługobiorca otrzymał fakturę korygując potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towaru lub usługobiorcę, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługobiorcę faktury korygującej po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia faktury korygującej za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Jak z kolei stanowi art. 29a ust. 14 ustawy, przepis ust. 13 stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia faktury korygującej do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna.

Zgodnie z art. 106j ust. 1 pkt 5 ustawy, w przypadku gdy po wystawieniu faktury podwyższono cenę lub stwierdzono pomyłkę w cenie, stawce, kwocie podatku lub w jakiejkolwiek innej pozycji faktury – podatnik wystawia fakturę korygującą.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina, w związku z otrzymanymi odszkodowaniami, wystawiła faktury na G (dalej: „G”) uznając otrzymane kwoty odszkodowania jako kwoty brutto i odprowadzając VAT ze stawką 23%.

Zatem mając na uwadze analizę przeprowadzoną w niniejszej interpretacji, tzn. uznanie dostawy nieruchomości zabudowanych za zwolnioną od opodatkowania Gmina w wyniku pomyłki dotyczącej kwoty podatku na fakturze, poprzez podanie kwoty wyższej niż w istocie należna, powinna wystawić faktury korygujące na nabywcę, zgodnie z art. 29a ust. 13 ustawy.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że w związku ze zwolnieniem od opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanych (z wyłączeniem Działki A) Gminie przysługuje prawo do wystawienia faktur korygujących do faktur dokumentujących dostawę nieruchomości zabudowanych i obniżenia podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29a ust. 13 w zw. z art. 29a ust. 14 ustawy.

Zatem stanowisko przedstawiane przez Gminę jest prawidłowe.

Wnioskodawca ma również wątpliwości co do prawa do potraktowania otrzymanej kwoty odszkodowania jako kwoty brutto tj. obliczenia VAT wg. właściwej stawki metodą „w stu”.

Jak już wskazano wcześniej Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. I tak, stosownie do ww. przepisu, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Zgodnie z art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Należy wskazać, że z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93 czy C-154/80).

Wskazać należy, że art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2019 r., poz. 178) stanowi, że cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług lub podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy prawa podatkowego pozostawiają stronom transakcji rozstrzygnięcie kwestii, czy wynagrodzenie (odszkodowanie) wypłacone w zamian za przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów uwzględnia podatek od towarów i usług, i stanowi kwotę brutto, czy nie uwzględnia podatku od towarów i usług i stanowi kwotę netto.

W tym miejscu należy przypomnieć, jak wynika z cytowanego wyżej art. 29a ust. 1 i ust. 6 pkt 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Wysokości kwoty należnej od nabywcy, czyli ceny sprzedaży, powyższy przepis, ani inne przepisy prawa podatkowego nie regulują. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publicznoprawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi – nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej lub określonej w drodze decyzji. Regulują bowiem, co stanowi podstawę opodatkowania, ale nie mają i nie mogą mieć wpływu na sposób jej ustalenia.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności (ceny – tj. czy winna być ona uzgodniona w zawartej pomiędzy kontrahentami umowie jako wartość bez podatku VAT, tzw. cena netto, czy też wartość z podatkiem VAT, tzw. cena brutto) za sprzedawany towar, a wszelkie spory pomiędzy stronami transakcji w tym zakresie są rozstrzygane na gruncie prawa cywilnego, a nie podatkowego.

Należy jednakże zaznaczyć, że strony powinny ewentualnie sięgnąć do odpowiednich przepisów innych gałęzi prawa. Jeśli zatem zgodnie z odpowiednimi przepisami innych gałęzi prawa lub ustaleniami pomiędzy stronami, dotyczącymi przyznania i wypłaty odszkodowania oraz jego wysokości, Wnioskodawca za transakcję dostawy nieruchomości otrzyma wyłącznie kwotę odszkodowania, która będzie jedyną kwotą należną Wnioskodawcy za oddane z mocy prawa Skarbowi Państwa nieruchomości, to należy uznać, że jest to kwota należna z tytułu sprzedaży, czyli kwota obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, którą dla ustalenia podstawy opodatkowania należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT.

Zatem, jeśli kwota odszkodowania wskazana w decyzji Wojewody stanowi jedyne wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu dostawy nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa, to należy ją uznać za podstawę opodatkowania po pomniejszeniu o kwotę należnego podatku od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że wartość ustalonego odszkodowania stanowi kwotę brutto, zawierającą „w sobie” należny podatek od towarów i usług, który powinien być wyliczony metodą w „stu”.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Gmina ma prawo do potraktowania otrzymanej kwoty odszkodowania jako kwoty brutto tj. obliczenia VAT wg. właściwej stawki metodą „w stu”.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna przynosi skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Informuje się, że niniejszym rozstrzygnięciem załatwiono wniosek w części dotyczącej zwolnienia od podatku transakcji dostawy za ustalonym odszkodowaniem nieruchomości zabudowanych (pytanie oznaczone we wniosku nr 3 i 4), w zakresie stawki podatku dla działki A (pytanie oznaczone we wniosku nr 5), w zakresie wystawienia faktur korygujących i obniżenia podstawy opodatkowania w stosunku do nieruchomości zabudowanych (część pytania oznaczonego we wniosku nr 6) oraz w zakresie potraktowania otrzymanej kwoty odszkodowania jako kwoty brutto (pytanie oznaczone we wniosku nr 7).

Natomiast wniosek w zakresie zwolnienia od opodatkowania transakcji dostawy za ustalonym odszkodowaniem nieruchomości niezabudowanych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy (pytanie oznaczone we wniosku nr 1), w zakresie zwolnienia od opodatkowania transakcji dostawy za ustalonym odszkodowaniem działki nr B (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) oraz w zakresie wystawienia faktur korygujących i obniżenia podstawy opodatkowania w stosunku do nieruchomości niezabudowanych (część pytania oznaczonego we wniosku nr 6) został załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.