Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.81.2020.2.ŚS
z 15 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.) oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.) - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 lutego 2020 r. (data 24 lutego 2020 r.), uzupełnionym 5 maja 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Usługi Organizatorów targów, opisane w stanie faktycznym, należy klasyfikować jako usługi objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2020 r. do Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Usługi Organizatorów targów, opisane w stanie faktycznym, należy klasyfikować jako usługi objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 23 kwietnia 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4010.81.2020.1.ŚS wezwano do ich uzupełnienia, co też nastąpiło 5 maja 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”).

Działalność Wnioskodawcy obejmuje przede wszystkim zarządzanie nieruchomościami i infrastrukturą portową. Główne przychody Spółki pochodzą z dzierżawy (najmu) nieruchomości, których jest użytkownikiem wieczystym oraz ze świadczenia usług portowych.

Spółka dążyła i będzie dążyć do wejścia na zagraniczne rynki sprzedaży. W celu promocji swoich usług brała i bierze udział w targach branżowych organizowanych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, co wiąże się z koniecznością nabywania usług od ich organizatorów. Udział Wnioskodawcy w targach ukierunkowany jest na prezentację terenów portowych wobec potencjalnych inwestorów, którzy mogą być zainteresowani ich wydzierżawieniem i prowadzeniem na nich działalności gospodarczej. Prezentacja taka dotyczy w szczególności cech jakościowych nieruchomości, zalet lokalizacyjnych, wachlarza usług świadczonych przez Wnioskodawcę wobec podmiotów działających na terenie portu.

Usługi takie polegały i polegają na wykonaniu dla Wnioskodawcy następujących świadczeń, wśród których głównym było udostępnienie przestrzeni wystawienniczej. W cenie tych usług, często stosownie do wykupionego metrażu, Wnioskodawca otrzymywał od organizatora:

• wejściówki/bilety na targi oraz stand /stragan/ stojak wyspowy, często wraz z ubezpieczeniem, czy z towarzyszącymi opłatami administracyjnymi,
• zabudowę stoiska zapewnioną przez organizatora wraz z osprzętem, akcesoriami i niekiedy instalacją dedykowanej grafiki z logo Spółki. Wśród akcesoriów bywały m.in. stoły, krzesła, taborety, sofy, dywan. Czasem zapewniano także monitor telewizyjny przeznaczony do wyświetlania filmu promującego działalność Spółki wraz z dostępem do zasilania,
• szereg świadczeń dodatkowych, do wykorzystania na terenie wystawienniczym, tj.: ogólnie dostępne pawilony, panele dyskusyjne, seminaria, katalogi targowe z logo,

-dalej, wraz z udostępnieniem przestrzeni wystawienniczej, nazywane łącznie Usługami.

Usługi zostały udokumentowane fakturami lub rachunkami. Dokumenty te wystawione przez danego organizatora obejmują pozycje odnoszące się do wskazanych wyżej Usług. Na podstawie tych dokumentów Spółka dokonywała zapłaty wynagrodzenia.

W związku z powyższym, Spółka poniosła wydatki za Usługi na rzecz wspominanych zagranicznych usługodawców (podmioty niebędące polskimi rezydentami podatkowymi). Wydatki te nie przekraczają wysokości w roku podatkowym obowiązującym u Wnioskodawcy łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika.

Spółka nabywała Usługi od podmiotów zagranicznych (dalej: „Organizatorzy targów”) z siedzibą w państwach, z którymi Rzeczypospolita Polska zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (Stany Zjednoczone Ameryki, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Republika Federalna Niemiec, Republika Białorusi), jak również takimi, z którymi Polska takich umów nie zawarła (np. Hongkong). W przypadku tych pierwszych, Wnioskodawca posiada certyfikaty rezydencji Organizatorów targów. Organizatorzy targów nie posiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zakładów podatkowych.

W uzupełnieniu wniosku zawartym w piśmie z 5 maja 2020 r. (data wpływu 5 maja 2020 r.), Wnioskodawca wskazał dane identyfikujące podmioty powiązane (Organizatorów targów).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Usługi Organizatorów targów, opisane w stanie faktycznym, należy klasyfikować jako usługi objęte zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „uCIT”)?
2. Czy w razie uznania stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania pierwszego za nieprawidłowe, w sytuacji, gdy Spółka dysponuje certyfikatem rezydencji danego Organizatora targów, zwolniona była w stosunku do Usług z obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 uCIT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Usługi Organizatorów targów nie są objęte zakresem przedmiotowym omawianych przepisów, to jest art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 ze zm., dalej jako: „uCIT”).

Zgodnie z art. 3 ust. 2 uCIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W powyższej regulacji wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały. W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 uCIT.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a uCIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2a z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20 % przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 uCIT, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 uCIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwoty 2.000.000 zł na rzecz tego samego podatnika, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. la-le.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

W świetle tych przepisów, co do zasady, podatnicy jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (art. 3 ust. 1 uCIT). Natomiast podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 3 ust. 2 uCIT).

Powyższe przepisy ustanawiają regułę i wyjątek. Pierwszy wskazuje, że krajowi podatnicy (mający siedzibę lub zarząd w Polsce) niezależnie od źródła pochodzenia dochodów, winni je opodatkować w Polsce. Drugi, że zagraniczni podatnicy w określonych przypadkach, jeżeli osiągają dochody na terytorium Polski, muszą te dochody opodatkować w Polsce, czyli w państwie pochodzenia dochodów. Wyjątkowość drugiego przepisu polega na tym, że we wielu sytuacjach ten sam dochód mógłby zostać opodatkowany zarówno w państwie siedziby lub zarządu podatnika (co do zasady) jak i w Polsce (wyjątkowo).

Wyjątek ten mógłby znaleźć zastosowanie do Usług i Organizatorów targów, gdyby Usługi zostały wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a uCIT (lub art. 21 ust. 1 pkt 1 uCIT). Próba zakwalifikowania Usług do świadczeń o charakterze podobnym do usług reklamowych nie ma jednak uzasadnienia i byłaby przejawem wykładni rozszerzającej. Rodzaj usług podlegających podatkowi „u źródła” powinien wynikać wprost z ustawy, co jest powszechnie akceptowane zarówno w literaturze, jak i w orzecznictwie.

Reklama zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN to (https://sjp.pwn.pl/) to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług, plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi. Natomiast pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r. o sygn. akt I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów.

Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Natomiast „Mały słownik języka polskiego” definiuje marketing jako działalność gospodarczą polegającą na badaniu rynku, tworzeniu i utrzymywaniu popytu, ustalaniu cen, form sprzedaży, reklamie, itp. (Mały słownik języka polskiego, (red.) E. Sobol, Warszawa 1997, s. 420).

Z przedstawionej definicji jednoznacznie wynika, że działania marketingowe obejmują bardzo szerokie spektrum działań począwszy od badań rynku, a skończywszy na reklamie. Potwierdzenie tego stanowiska można znaleźć w orzecznictwie sądów administracyjnych.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 18 czerwca 2010 r. sygn. akt VIII SA/Wa 204/10 stwierdził, że usługi marketingowe rozumieć należy szeroko, jako działania związane ze sprzedażą, dystrybucją, reklamą czy badaniem rynku. Marketing określa i kształtuje produkt z punktu widzenia potrzeb nabywców dla utrzymywania popytu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, uczestniczył (i nadal uczestniczy) w targach zorganizowanych przez Organizatorów targów oraz odbywających się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Głównym przedmiotem umów między Organizatorami targów a Wnioskodawcą jest przygotowanie i udostępnienie stoiska targowego na danych targach, mieszczący się w ramach opisanych Usług. Udział w Wnioskodawcy w targach ukierunkowany jest na prezentację terenów portowych wobec potencjalnych inwestorów, którzy mogą być zainteresowani ich wydzierżawieniem i prowadzeniem na nich działalności gospodarczej. Prezentacja taka dotyczy w szczególności cech jakościowych nieruchomości, zalet lokalizacyjnych, walorów wachlarza usług świadczonych przez Wnioskodawcę wobec podmiotów działających na terenie portu.

Odnosząc więc powołane wcześniej przepisy do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że Usługi o których mowa, tj. usługi, których istota sprowadza się do zapewnienia możliwości udziału Wnioskodawcy w targach, nie stanowią usług reklamowych, ani usług o podobnym charakterze. Innymi słowy, istota Usług nabywanych przez Wnioskodawcę od Organizatorów targów nie polega na reklamie, lecz na zapewnieniu Wnioskodawcy możliwości wzięcia udziału w określonym wydarzeniu (targach), dzięki któremu to sam Wnioskodawca, jako jego uczestnik, może prezentować świadczone przez siebie usługi (taki pogląd przedstawił także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 2 grudnia 2019 r., Znak: 0111- KDIB2-1.4010.433.2019.2.AT).

Zauważyć należy, że opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają także m.in. należności za użytkowanie urządzenia handlowego. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie handlowe”. Niezbędne jest zatem w tym zakresie odwołanie się do języka potocznego. Zgodnie bowiem z dyrektywami wykładni językowej, przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „handlowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie" występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Przymiotnik „handlowy” oznacza natomiast „odnoszący się do handlu jako obrotu towarami, podlegający na kupnie - sprzedaży („Mały Słownik Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1994 r. str. 247).

W świetle powyższego należy stwierdzić, że uzyskiwane od Wnioskodawcy przez Organizatorów targów przychody z tytułu organizacji stoiska na targach, czy też z tytułu uczestnictwa w targach, obejmujące należności za Usługi - nie są przychodami z tytułu użytkowania urządzenia handlowego. Zauważyć bowiem wypada, że niezależnie od tego, czy wspomniane składniki majątku udostępniane Wnioskodawcy mogą zostać uznane za urządzenie handlowe, udostępnianie tego wyposażenia nie stanowi istoty umowy zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Organizatorami targów, lecz stanowi cześć/element składowy usługi związanej z zapewnieniem Wnioskodawcy możliwości udziału w targach.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 28 sierpnia 2014 r., Znak: IBPBI/2/423- 662/14/BG stwierdził, że: „uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody osiągane z tytułu organizacji stanowisk targowych lub wystawowych nie mieszczą się w kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop jako użytkowanie urządzenia handlowego, a tym samym nie stanowią należności licencyjnej w świetle art. 12 polsko-duńskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oznacza to, że Spółka, dokonując wypłaty należności na rzecz spółki duńskiej z tytułu organizacji stoisk targowych, nie jest obowiązana na podstawie art. 26 ust. 1 updop do pobrania od tej należności zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie przepisów updop”.

Analogicznie wskazano w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 stycznia 2014 r., Znak: ILPB4/423-425/13-4/DS.

W piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 lutego 2015 r., Znak: IBPBI/2/423-1395/14/BG stwierdzono z kolei, że: „uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody z tytułu organizacji uczestnictwa w targach (wynajem powierzchni wystawowej, przygotowanie stoiska targowego, wpis do katalogu wystawców) nie mieszczą się w kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop (jako przychody z tytułu użytkowania urządzenia handlowego), a tym samym nie stanowią należności licencyjnej w świetle art. 12 umowy polsko-niemieckiej i art. 13 umowy polsko-amerykańskiej. Ponadto z cyt. art. 21 ust. 1 pkt 2a updop wynika, że należności płacone za organizację uczestnictwa w targach nie zostały literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła”, jak również nie sposób uznać ich za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń wymienionych w tym przepisie, w szczególności do usług reklamowych. Tym samym przychody uzyskane przez podmioty zagraniczne z tytułu ww. usług nie są objęte zakresem przedmiotowym ww. przepisów”.

Analogicznie stwierdzono w piśmie dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 października 2015 r. Znak: IPPB5/4510-691/15-3/PS.

Należy także dodać, że usługa organizacji targów jest pewną złożoną, niepodzielną transakcją. Chociaż, tak jak Usługi opisane w stanie faktycznym, składa się z kilku elementów składowych, to jednak w ocenie Wnioskodawcy nie można uznać, że jest ona złożona z kilku niezależnych (samoistnych) usług. Stąd, jako całość, nie mieści się w zakresie normowania art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W doktrynie i praktyce podatkowej wypracowano mechanizmy stosowania podatku u źródła odnośnie do usług złożonych. Przyjmuje się, że jeżeli w danej usłudze istnieje świadczenie przeważające, to ono decyduje o opodatkowaniu bądź nie całej ceny za taką usługę. Jeżeli natomiast świadczenia mają charakter równorzędny, lecz są objęte jedną ceną, to cenę taką należy podzielić i opodatkować w sposób właściwy dla każdej z jej części (tak np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 maja 2010 r., Znak: IPPB5/423-133/10-4/AJ).

Takie podejście prowadzi do wniosku, że wynagrodzenie za świadczenie usług związanych z zapewnieniem udziału w targach nie podlega podatkowi u źródła. Żadne ze świadczeń częściowych, wchodzących w skład takich usług, nie ma osobno znaczenia gospodarczego dla ich nabywcy (np. bezprzedmiotowe jest udostępnienie wyposażenia stoiska bez samego udostępnienia przestrzeni wystawienniczej na targach). Stąd udostępnienie wyposażenia stoiska nie może być uznane za usługę użytkowania urządzenia handlowego. Podobnie, umieszczenie w folderach targowych informacji i materiałów dotyczących uczestnika targów jest czynnością pochodną w stosunku do samego uczestniczenia w targach, a nie usługą reklamową. Jeżeli zaś szukać w tym przypadku świadczenia głównego, przeważającego, to jest nim zapewnienie korzystania z powierzchni wystawienniczej. Takie świadczenie (zbliżone do najmu nieruchomości) pozostaje jednak poza zakresem podatku u źródła.

Tym samym przychody uzyskane przez Organizatorów targów z tytułu Usług nie są objęte zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 uCIT. Oznacza to, że Spółka, dokonując wypłaty należności za Usługi na rzecz Organizatorów targów, nie była obowiązana do pobrania od tych należności zryczałtowanego podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie, tut. Organ wskazuje, że w związku z uznaniem za prawidłowe stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, bezprzedmiotowe stało się rozstrzyganie w kwestii dotyczącej pytania oznaczonego we wniosku nr 2.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.)).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.