Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.135.2020.2.KOM
z 15 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2020 r. (data wpływu 3 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku skorygowania przez wierzyciela podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego, na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy, w rozliczeniu za okres, w którym poprzez zwolnienie z długu zrezygnowano z dochodzenia należności podatkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku skorygowania przez wierzyciela podstawy opodatkowania i kwoty podatku należnego, na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy, w rozliczeniu za okres, w którym poprzez zwolnienie z długu zrezygnowano z dochodzenia należności podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów kosmetycznych. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Składa deklaracje podatkowe i rozlicza się z należnego podatku. B. sp. z o.o (dalej: Odbiorca) jest partnerem handlowym Spółki na podstawie umowy współpracy z 26 czerwca 2017 r.

W okresie od czerwca 2017 r. do lipca 2019 r. Spółka świadczyła na rzecz Odbiorcy usługi sprzedaży swoich wyrobów. Odbiorca w okresie współpracy był czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Składał deklaracje podatkowe i rozliczał się z należnego podatku.

Należności wobec Spółki nie były regulowane terminowo, a przeterminowania przekraczały w niektórych przypadkach ponad rok. Spółka wykorzystała na mocy art. 89a ust. 1 ustawy o VAT możliwość skorygowania podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z wierzytelności Odbiorcy, których nieściągalność została uprawdopodobniona, ponieważ wierzytelności były przedawnione ponad 150 dni od terminu płatności.

Na dzień korekty VAT należnego Spółka i Odbiorca spełniali warunki określone w art. 89a ust. 2 zmniejszenie VAT należnego zostało ujęte w deklaracjach podatkowych Spółki w miesiącach 12.2018 oraz 1.2019, 2.2019 i na dzień wykonania korekt wierzytelność była wymagalna i nieprzedawniona.

W miesiącu październiku 2019 r. z uwagi na zaistniałą sytuację finansową Odbiorcy oraz brak perspektyw na uregulowanie przeterminowanych należności w przeciągu najbliższego roku, Spółka i Odbiorca postanowili dokonać umorzenia zobowiązań Odbiorcy wobec Spółki w formie zwolnienia z długu.

Na podstawie art. 508 Kodeksu Cywilnego 18 października 2019 r. została zawarta umowa, zgodnie z którą wierzyciel zwolnił dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjął.

Zwolnienie z długu dotyczyło jedynie długu już istniejącego (faktur z okresu 07.2018 do 11.2018) wymagalnego na określoną datę. Na podstawie zawartej umowy zwolnienia z długu doszło do wygaśnięcia zobowiązania z momentem jej zawarcia i ze skutkiem na przyszłość.

W odniesieniu do uzgodnionej listy zobowiązań (faktur) Odbiorca z dniem zawarcia umowy przestał być dłużnikiem Spółki. Od dnia zawarcia umowy zwolnienia z długu, wierzytelności Odbiorcy wobec Spółki przestały istnieć.

Jako że należność udokumentowana wcześniej fakturą Spółki nie istnieje, nie biegną w odniesieniu do niej terminy zapłaty. Z uwagi na to, że zwolnienie z długu nie stanowi uregulowania należności określonej w art. 89a ust. 4 będąc nieefektywną formą wygaśnięcia wierzytelności, w następstwie której wierzyciel nie uzyskuje ekonomicznego zadośćuczynienia swojemu świadczeniu opodatkowanemu VAT korekta In (+) w podatku należnym nie nastąpi.

W związku z nieefektywną formą wygaśnięcia wierzytelności, w następstwie której wierzyciel nie uzyskuje ekonomicznego zadośćuczynienia, umorzoną kwotę można zaliczyć do podatkowych kosztów z uwagi na art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o CIT z uwagi na spełnienie trzech warunków. Pierwszy: wierzytelność musi być wcześniej wykazana po stronie przychodów.

Drugi: art. 508 Kodeksu cywilnego jest spełniony i zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Trzeci: wierzytelność nie jest przedawniona swojemu świadczeniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku VAT:

Czy Spółka ma obowiązek skorygować podstawę opodatkowania i podatek, na podstawie art. 89a ust. 4 ustawy o podatku od towarów usług w rozliczeniu za okres, w którym poprzez zwolnienie z długu zrezygnowała z dochodzenia należności podatkowej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na to, że zwolnienie z długu nie stanowi uregulowania należności określonej w art. 89a ust. 4 będąc nieefektywną formą wygaśnięcia wierzytelności, w następstwie której wierzyciel nie uzyskuje ekonomicznego zadośćuczynienia swojemu świadczeniu opodatkowanemu VAT korekta In (+) w podatku należnym nie nastąpi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2018 r.), nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W świetle art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne ((Dz. U. z 2017 r. poz. 1508 oraz z 2018 r. poz. 149, 398, 1544 i 1629)), postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
   
2. (uchylony);
   
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
   1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
      
   2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego w rozumieniu ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
4. (uchylony);
   
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
   
6. (uchylony).
   
   
   

Stosownie do treści art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy).

Należy podkreślić, że powyższe przepisy mają na celu uregulowanie sytuacji, do których dochodzi często w obrocie gospodarczym, a mianowicie, gdy kontrahent pomimo wcześniejszego zobowiązania nie uiszcza zapłaty za dostarczony towar czy też wykonaną usługę. Jest to sytuacja wyjątkowo niekorzystna dla sprzedawcy, ponieważ nie tylko traci on pieniądze, ale również jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT należnego, jaki powstał z tytułu przeprowadzonej transakcji. Jednocześnie nabywca towaru lub usługi ma możliwość odliczenia podatku naliczonego. Nie ma znaczenia dla celów poboru VAT kwestia, czy podatnik otrzymał zapłatę za dostarczony nabywcy towar lub wykonaną na jego rzecz usługę. Takie nieuregulowane wierzytelności określa się mianem „złych długów”.

Racjonalny ustawodawca wprowadził jednakże regulację prawną pozwalającą na zminimalizowanie negatywnych skutków, jakie powstają dla sprzedawcy, w sytuacji gdy nierzetelny nabywca nie zapłaci za towar lub też wykonaną usługę. Mowa tu o instytucji noszącej nazwę „ulga na złe długi”.

Prawo podatnika-sprzedawcy do skorzystania z ulgi na złe długi i skorygowanie przezeń podatku należnego wiąże się bowiem z obowiązkami w zakresie korekty podatku naliczonego przez podatnika – nabywcę. Zastosowanie trybu korekty podatku powoduje de facto, że konstrukcyjnie przestaje istnieć podatek należny, przez co przestaje też faktycznie istnieć podatek naliczony, który można by odliczyć. Stąd też podatnik-sprzedawca może skorzystać z przysługującego mu prawa do skorygowania podatku należnego co jednak wiąże się już z obowiązkiem korekty podatku naliczonego przez nabywcę. Element ten realizuje podstawową cechę podatku od towarów i usług, jaką jest jego neutralność. Tak więc warunkiem skorzystania z ulgi na złe długi jest po prostu istnienie długu.

Wobec tego z prawa do korekty podstawy opodatkowania oraz wynikającego z niej podatku należnego może skorzystać podatnik w odniesieniu do wierzytelności, które nie zostały zapłacone i w stosunku do których upłynęło 150 dni od terminu ich płatności (zgodnie z treścią art. 89a ust. 1a ustawy obowiązującego do 31 grudnia 2018 r.), jaki dla nich został określony w umowie lub na fakturze, pod warunkiem, że wierzytelności nie zostały zbyte. Zatem brak zapłaty oraz upływ 150 dni od terminu płatności kwalifikuje wierzytelność jako wierzytelność nieściągalną z prawem do korekty podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, „uregulować” znaczy m.in. „uiścić jakąś należność”. Z kolei, „uiścić – uiszczać” oznacza „uregulować należność za coś”. Natomiast „uiszczać się” zgodnie z powyższym słownikiem, oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. W konsekwencji, należy uznać, że „uregulować”, oznacza spełnić świadczenie skutkujące wywiązaniem się z zobowiązania finansowego, a w konsekwencji oznacza wygaśnięcie zobowiązania.

Podkreślić należy, że termin „należność uregulowana w jakiejkolwiek formie” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powoduje wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Zakres pojęciowy wyżej wymienionych zwrotów, nie budzi wątpliwości. Ich istotą jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, że „uregulowanie” następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony.

Zgodnie z definicją zawartą w Internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl), uregulować oznacza „uiścić jakąś należność”, z kolei umorzyć oznacza „zrezygnować całkowicie lub częściowo ze ściągania jakichś należności pieniężnych”.

Zatem, biorąc pod uwagę literalną wykładnię ww. przepisów wskazać należy, iż uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie odbywa się poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności, wskutek uiszczenia należności przez dłużnika bądź osobę trzecią na rzecz wierzyciela.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów kosmetycznych. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Składa deklaracje podatkowe i rozlicza się z należnego podatku. Odbiorca jest partnerem handlowym Spółki na podstawie umowy współpracy z 26 czerwca 2017 r. W okresie od czerwca 2017 r. do lipca 2019 r. Wnioskodawca sprzedawał Odbiorcy swoje wyroby. Odbiorca w okresie współpracy był czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Składał deklaracje podatkowe i rozliczał się z należnego podatku. Należności wobec Wnioskodawcy nie były regulowane terminowo, a przeterminowania przekraczały w niektórych przypadkach ponad rok. Wnioskodawca wykorzystał na mocy art. 89a ust. 1 ustawy o VAT możliwość skorygowania podstawy opodatkowania oraz podatku należnego z wierzytelności Odbiorcy, których nieściągalność została uprawdopodobniona, ponieważ wierzytelności były przedawnione ponad 150 dni od terminu płatności. Na dzień korekty VAT należnego Spółka i Odbiorca spełniali warunki określone w art. 89a ust. 2, zmniejszenie VAT należnego zostało ujęte w deklaracjach podatkowych Wnioskodawcy w miesiącach 12.2018 oraz 1.2019, 2.2019 i na dzień wykonania korekt wierzytelność była wymagalna i nieprzedawniona.

W miesiącu październiku 2019 r. z uwagi na zaistniałą sytuację finansową Odbiorcy oraz brak perspektyw na uregulowanie przeterminowanych należności w przeciągu najbliższego roku, Wnioskodawca i Odbiorca postanowili dokonać umorzenia zobowiązań Odbiorcy wobec Wnioskodawcy w formie zwolnienia z długu. W dniu 18 października 2019 r. została zawarta umowa na podstawie art. 508 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą wierzyciel zwolnił dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjął. Zwolnienie z długu dotyczyło jedynie długu już istniejącego (faktur z okresu 07.2018 do 11.2018) wymagalnego na określoną datę. Na podstawie zawartej umowy zwolnienia z długu doszło do wygaśnięcia zobowiązania z momentem jej zawarcia i ze skutkiem na przyszłość. W odniesieniu do uzgodnionej listy zobowiązań (faktur) Odbiorca z dniem zawarcia umowy przestał być dłużnikiem Wnioskodawcy. Od dnia zawarcia umowy zwolnienia z długu, wierzytelności Odbiorcy wobec Wnioskodawcy przestały istnieć.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że przepisy podatkowe nie regulują stosunków cywilnoprawnych (zasad zawierania umów cywilnoprawnych, porozumień), ani nie mają wpływu na ich treść, w tym ustalenia dotyczące terminów płatności. Zgodnie z zasadą swobody umów, to strony umowy rozstrzygają m.in. zasady rozliczeń z tytułu zawarcia umów cywilnoprawnych.

Podkreślić należy, że ustalony przez strony termin zapłaty powinien być obustronną wolą stron transakcji zawartej w ramach stosunku cywilnoprawnego. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęte w nich ustalenia, w tym zasady ustalania terminów płatności, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego. Zatem tut. Organ nie jest właściwy do oceny skuteczności zawieranych między kontrahentami porozumień, lecz do oceny skutków tych porozumień na gruncie prawa podatkowego.

W tym miejscu wskazać należy, że wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja potrącenia, odnowienia, zwolnienia z długu została uregulowana w przepisach art. 498-508 ustawy Kodeks cywilny.

Zgodnie z brzmieniem art. 508 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

W przypadku umorzenia długu nie dochodzi do zaspokojenia roszczeń wierzyciela z tytułu istniejącego stosunku cywilnoprawnego łączącego strony transakcji, poprzez uiszczenie należności w jakiejkolwiek części. Celem umorzenia długu jest w tej sytuacji rezygnacja ze ściągania części należności dokonana z woli wierzyciela i za zgodą dłużnika.

Powyższe oznacza, że w sytuacji gdy Wnioskodawca (wierzyciel) rezygnuje z dochodzenia wierzytelności, to tym samym zwalnia Odbiorcę z obowiązku regulowania należności.

Pomimo, że pojęcie „uregulowania” należności jest pojęciem szerokim (szerszym od „zapłaty należności”) oraz, że w zakresie tego pojęcia dopuszcza się różne sposoby uregulowania należności dokonywane pomiędzy kontrahentami, to w analizowanej sprawie zwolnienia z długu opisanego przez Wnioskodawcę nie można uznać za uregulowanie należności.

Istotnym jest fakt, że uregulowanie należności następuje z chwilą, gdy wierzyciel zostaje zaspokojony. W przypadku umorzenia długu nie dochodzi do zaspokojenia roszczeń wierzyciela z tytułu istniejącego stosunku cywilnoprawnego łączącego strony transakcji, poprzez uiszczenie należności w jakiejkolwiek części. Celem umorzenia długu jest w tej sytuacji rezygnacja ze ściągania części należności dokonana z woli wierzyciela i za zgodą dłużnika.

Mając na uwadze okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w sytuacji przedstawionej we wniosku mamy do czynienia z sytuacją, w której wierzyciel (Wnioskodawca) i dłużnik (Odbiorca) postanowili o zastosowaniu instytucji z art. 508 Kodeksu cywilnego - zwolnienia z długu (potocznie umorzenie długu), w konsekwencji którego zobowiązanie wygasa, przestaje istnieć. Nie można jednak uznać, że umorzenie długu, z jakim mamy do czynienia w niniejszej sytuacji, stanowi uregulowanie należności w świetle ww. przepisów.

W analizowanej sprawie - jak wynika z opisu stanu faktycznego - z uwagi na nieściągalność wierzytelności Wnioskodawca, zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, skorygował podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów po upływie 150 dni od terminu płatności wskazanego na fakturach objętych wnioskiem, tj. z okresu 07-2018 do 11-2018 (w odniesieniu do wierzytelności, co do których Wnioskodawca i Odbiorca spełniali określone w art. 89a ust. 2 ustawy o VAT warunki uprawniające go do skorzystania w oparciu o art. 89a ust. 1 ustawy o VAT z możliwości korekty podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego od nieściągalnych Wierzytelności).

W przypadku dokonanego w późniejszym okresie umorzenia wspomnianych wierzytelności na podstawie umowy o umorzenie długu z dnia 18 października 2019 r. nie doszło do zaspokojenia roszczeń Wnioskodawcy z tytułu istniejącego stosunku cywilnoprawnego łączącego strony transakcji, poprzez uiszczenie należności w jakiejkolwiek części. Celem zrzeczenia się przez Wnioskodawcę roszczeń z tytułu dostawy towarów było w tej sytuacji zwolnienie z długu odnośnie wierzytelności, o których mowa we wniosku, dokonane z woli wierzyciela i za zgodą dłużnika.

W konsekwencji, w ocenie Organu, zwolnienie dłużnika (Odbiorcy) z długu przez wierzyciela (Wnioskodawcę) w związku z zawartą pomiędzy nimi umową nie może być w żaden sposób utożsamiane z uregulowaniem należności (uiszczeniem należności przez dłużnika) lub zbyciem w jakiejkolwiek innej formie.

W takim przypadku nie wystąpi zatem u wierzyciela (Wnioskodawcy) obowiązek korekty podstawy opodatkowania i podatku należnego w trybie art. 89a ust. 4 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania dotyczącego podatku VAT należy uznać za prawidłowe.

Organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Przedmiotowa interpretacja została wydana dla Wnioskodawcy, zatem nie wywołuje skutków prawnopodatkowych dla innych podmiotów, tj. Odbiorcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.