Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDWT.4011.1.2020.2.JŁ
z 15 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2020 r. (data wpływu 11 lutego 2020 r.) uzupełnionym w dniu 13 maja 2020 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów i możliwości ujęcia w remanencie początkowym towarów handlowych, otrzymanych w ramach darowizny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów i możliwości ujęcia w remanencie początkowym towarów handlowych, otrzymanych w ramach darowizny.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Mąż Wnioskodawczyni wraz z mamą Wnioskodawczyni od maja 2007 r. prowadzili wspólnie działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Był to sklep spożywczo-przemysłowy. Przeważająca działalność według PKD to 47.11.Z – Sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych.

Mąż Wnioskodawczyni posiadał udział w formie 70%, a mama Wnioskodawczyni udział w formie 30%. Oboje prowadzili tą działalność gospodarczą do 31 maja 2019 r.

Wnioskodawczyni 1 kwietnia 2019 r. otworzyła jednoosobową działalność gospodarczą, również jest to sklep spożywczo-przemysłowy z taką samą przeważającą działalnością według PKD (47.11.Z). Formalnie pracę w sklepie rozpoczęła 31 maja 2019 r., kiedy to dostała od swojego męża i matki darowiznę w postaci przedsiębiorstwa. Odbyła się ona na podstawie art. 55¹ ustawy z dnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018, poz. 1025, ze zm.). Sama darowizna została przekazana w formie aktu notarialnego. Jednoosobowa działalność gospodarcza została podjęta wcześniej, gdyż zgodnie z obowiązującym prawem Wnioskodawczyni musiała uzyskać różne zezwolenia administracyjne, np. zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych czy zaświadczenie o wpisie do podmiotów kontrolowanych przez Państwową Inspekcję Sanitarną.

W skład przedsiębiorstwa wchodziły towary handlowe, środki trwałe oraz inne prawa, koncesje licencje czy zezwolenia. Jeżeli chodzi o nieruchomość lokalową, w której jest prowadzony sklep to od początku stanowiła ona tylko współwłasność majątkową małżeńską pomiędzy Wnioskodawczynią a Jej mężem. Przekazanie przedsiębiorstwa nie obejmowało również żadnych wyłączeń ze składników majątku darowanej firmy. Wnioskodawczyni zgodnie z załącznikiem numer 1 do aktu notarialnego przejęła na własność wszystkie towary handlowe, której wcześniej należały do spółki cywilnej.

Należy także dodać, iż Wnioskodawczyni i Jej mąż są w związku małżeńskim od 1994 r. i nigdy nie przyjmowali żadnych innych ustrojów majątkowych małżeńskich, co oznacza że nigdy nie podpisywali żadnej intercyzy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni podkreśliła, że zgodnie z prawdą i zapisami aktu notarialnego w formie darowizny otrzymała towary, które wcześniej były wykorzystywane przez Jej męża i mamę do prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej. Mąż Wnioskodawczyni posiadał w spółce udziały w wysokości 70%, reszta należała do Jej mamy. Spółka cywilna została zawiązana w 2007 r., a rozwiązana w 2019 r. W ciągu istnienia spółki cywilnej między małżonkami od 1994 r. występuje ustawowa wspólność małżeńska. Nigdy nie były zawierane żadne intercyzy, a także nie zmieniano ustroju małżeńskiego. Co za tym idzie wszelkie towary znajdujące się spółce w udziale przysługującym mężowi były przedmiotem ustawowej wspólności majątkowej.

Wszelkie nakłady na ich zakup były poczynione z majątku wspólnego. Przychody w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności są opodatkowane na zasadach ogólnych w formie skali podatkowej. Po dokonaniu darowizny w dniu 30 maja 2019 r. mąż wraz z mamą zakończyli prowadzenie działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej.

Po dokonaniu stosownej uchwały dnia 31 maja 2019 r. rozwiązali spółkę oraz złożyli wnioski o zaprzestaniu prowadzenia działalności do CEIDG. Zakup towarów handlowych stanowił koszt uzyskania przychodów w spółce cywilnej męża Wnioskodawczyni oraz Jej mamy. Jednakże w związku z dokonaniem darowizny na rzecz Wnioskodawczyni, zostały dokonane stosowne korekty kosztów uzyskania przychodów w ich działalności.

Z kolumny 10 – „zakup towarów (…)” zostały one wyksięgowane w wartości odpowiadającej spisowi z natury na moment ich przekazania. A co za tym idzie do powstania przychodu. Wynika to z regulacji zawartych w art. 23 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, według których towary handlowe przekazane w formie darowizny nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu, gdyż nie wpływają na osiągnięcie i zabezpieczenie w przyszłości dochodu.

Wnioskodawczyni zaznaczyła, że intencją Jej wniosku ma być interpretacja przepisów prawa o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosząca się do możliwości zaliczenia wartości towarów ujętych w spisie z natury z dnia przekazania przedsiębiorstwa w formie darowizny w procencie odpowiadającym udziale męża w zyskach spółki cywilnej, a także czy Wnioskodawczyni jako osoba obdarowana jest zobowiązana do ujęcia w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wartości spisu z natury na dzień przekazania ich w formie darowizny w pełnej jej wysokości, a zatem czy mogłaby zakwalifikować ten spis z natury jako wartość spisu z natury na dzień rozpoczęcia działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy towary handlowe przekazane w formie darowizny przedsiębiorstwa w wartości odpowiadającej udziałowi męża Wnioskodawczyni w spółce cywilnej (70%) mogą stanowić w Jej przedsiębiorstwie koszt uzyskania przychodu?
2. Czy do wartości spisu z natury na moment rozpoczęcia działalności gospodarczej to jest 1 kwietnia Wnioskodawczyni może zaliczyć wartość towarów handlowych z dnia dokonania darowizny, jako momentu faktycznego rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszt uzyskania przychodu można uznać koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W tym wypadku wydatki poniesione na zakup tych towarów handlowych, w części odpowiadającej wartości udziałów męża w spółce cywilnej pochodziły z majątku wspólnego, a co za tym idzie również i Wnioskodawczyni.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Stosownie natomiast do art. 33 tej ustawy wyżej wymieniony przepis określa zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków.

Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z dalszymi przepisami art. 34 i 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Co za tym idzie w przypadku przekazania przedsiębiorstwa w formie darowizny drugiemu małżonkowi nie zmienia się ich właściciel, gdyż nadal oboje małżonkowie stanowią właścicieli.

Sytuacja ta jednak ma się inaczej w przypadku udziałów należących do matki Wnioskodawczyni w spółce cywilnej. Nakłady na towary handlowe nie pochodziły z majątku wspólnego, z racji czego nie mogą zostać uznane jako koszty uzyskania przychodu.

W przypadku towarów przekazanych przez męża, zostały one użyte do prowadzenia działalności gospodarczej, z racji wspólnego źródła ich finansowania jakim jest majątek wspólny i cel zarobkowy, jakim jest powstanie przychodu należy uznać iż mogą one stanowić koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Z racji wykładni art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych towary handlowe mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tylko raz. W tym wypadku przysługuje on Wnioskodawczyni z racji wystąpienia przychodu po Jej stronie oraz powyższe koszty zostały wyksięgowane z kolumny numer 10 Podatkowej książki przychodów i rozchodów spółki cywilnej, na podstawie art. 23 ust. 11. Jako że towary handlowe zostały przekazane w formie darowizny przedsiębiorstwa, a więc nieodpłatnie, także ich wartość została wyksięgowana z kolumny numer 10 Podatkowej Księgi Przychodów i Rozchodów prowadzonej przez spółkę cywilną.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów to kolumna 17 jest przeznaczona do wpisywania uwag odnośnie takich zdarzeń gospodarczych. Przez co stanowią one własność Wnioskodawczyni.

Należy także zaznaczyć, że towary te stanowią nierozerwalną część darowanego przedsiębiorstwa. Z racji tego należy je ująć w spisie natury na moment rozpoczęcia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o przedsiębiorstwie oznacza to przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Definicja przedsiębiorstwa zawarta została w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 ze zm.), zgodnie z którym przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Katalog składników (elementów) przedsiębiorstwa, o których mowa w ww. przepisie, nie ma charakteru zamkniętego, o czym świadczy użycie sformułowania „w szczególności”. W związku z powyższym, w skład przedsiębiorstwa w rozumieniu Kodeksu cywilnego mogą wchodzić także inne składniki majątkowe, niewymienione w cyt. wyżej przepisie, np. zobowiązania wynikające z prowadzonej w ramach tego przedsiębiorstwa pozarolniczej działalności gospodarczej.

Czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych - art. 55² Kodeksu cywilnego.

Natomiast zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U z 2019 r., poz. 2086 ze zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Do majątku osobistego każdego z małżonków - w myśl art. 33 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego - należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Przy czym istotną cechą ustawowej wspólności majątkowej jest jej bezudziałowy charakter i dlatego jest ona nazywana współwłasnością łączną małżonków. Oznacza to, że każdy małżonek ma prawo do wszystkich przedmiotów łącznie, jak i do każdego z osobna, a nie tylko do określonego ułamkowo udziału. Stosownie bowiem do dyspozycji art. 34¹ K.r.o., każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka. Z kolei art. 35 K.r.o. ustanawia zakaz żądania podziału majątku wspólnego, a także rozporządzania w jakiejkolwiek formie udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Małżonek prowadzący działalność gospodarczą ma przy tym prawo do samodzielnego zarządzania przedmiotami majątkowymi służącymi do prowadzenia przez niego indywidualnej działalności gospodarczej (art. 36 § 3 K.r.o.).

Natomiast zgodnie z regulacjami art. 206 i 207 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej męża Wnioskodawczyni – na rzecz Wnioskodawczyni.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego wskazać należy, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 - art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów (są racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą). Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Z uwagi na przytoczone przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, koszt towarów nabytych przez Wnioskodawczynię w drodze darowizny przedsiębiorstwa – w udziale odpowiadającym udziałowi męża w spółce cywilnej – spełni przesłankę wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ będzie można uznać, że został poniesiony w celu uzyskania przychodu w firmie Wnioskodawczyni. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie określa, w jakim czasie od dnia poniesienia kosztu musi być osiągnięty z tego tytułu przychód.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku, w tym że w momencie przekazania przedsiębiorstwa koszty uzyskania przychodów w spółce cywilnej zostały skorygowane o wartość tych towarów, które będą elementem składowym przedsiębiorstwa na dzień jego przekazania – uznać należy, że wydatki poniesione ze wspólnego majątku małżonków na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawczyni zostały przekazane z działalności prowadzonej przez Jej męża będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni (proporcjonalnie do udziału męża w spółce cywilnej).

Odnosząc się natomiast do kwestii spisu z natury, w sytuacji opisanej we wniosku, nabycie towarów handlowych w drodze darowizny skutkuje tym, że Wnioskodawczyni nabędzie prawo do rozporządzania towarami handlowymi. W konsekwencji fakt dysponowania tymi towarami będzie zdarzeniem gospodarczym, które należy zarejestrować w dokumentacji podatkowo-księgowej prowadzonej dla celów działalności gospodarczej.

Zasady i sposób prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz szczegółowe warunki jakie musi spełniać dokument aby mógł stanowić podstawę do dokonania wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w 2019 r. określały przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728, ze zm.).

Stosownie do § 27 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2020 r.), podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie utraty w ciągu roku podatkowego prawa do zryczałtowanego opodatkowania podatkiem dochodowym, zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Podatnik jest obowiązany wycenić materiały i towary handlowe objęte spisem z natury według cen zakupu lub nabycia albo według cen rynkowych z dnia sporządzenia spisu, jeżeli są one niższe od cen zakupu lub nabycia; spis z natury półwyrobów (półfabrykatów), wyrobów gotowych i braków własnej produkcji wycenia się według kosztów wytworzenia, a odpadów użytkowych, które w toku działalności utraciły swoją pierwotną wartość użytkową, wycenia się według wartości wynikającej z oszacowania uwzględniającego ich przydatność do dalszego użytkowania (§ 29 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Z powyższych uregulowań wynika zatem, że Wnioskodawczyni zobowiązana będzie ująć w remanencie początkowym towary otrzymane w drodze darowizny, a w remanencie końcowym niesprzedane na koniec roku podatkowego. Wartość tych remanentów należy wpisać do podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Jak wynika z treści Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, stanowiących załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, Kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu. Kolumna 17 jest przeznaczona do wpisywania jest przeznaczona do wpisywania uwag co do treści zapisów w kolumnach 2-16. Kolumna ta może być także wykorzystywana np. do wpisywania pobranych zaliczek, obrotu opakowaniami zwrotnymi. W kolumnie tej mogą być także ewidencjonowane przychody faktycznie przez podatnika otrzymane (…).

Zatem towary handlowe otrzymane w darowiźnie, Wnioskodawczyni powinna ująć w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów „Zakup towarów handlowych i materiałów wg cen zakupu”, a jeżeli nie zostaną przez nią sprzedane – w spisie z natury na koniec roku. Wartość otrzymanych w darowiźnie towarów należy ustalić w proporcji do udziałów męża w spółce cywilnej.

Reasumując, w odniesieniu do stanu faktycznego opisanego we wniosku, stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe. Jeśli bowiem towary handlowe wchodzą w skład majątku wspólnego małżonków, to wydatki poniesione z majątku wspólnego na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawczyni otrzymała od małżonka będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej (w udziale odpowiadającym udziałowi męża w spółce cywilnej). Przy czym zwrócić należy uwagę, że darowane towary handlowe winny być ujęte w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a nie we wskazanej przez Wnioskodawczynię kolumnie 17.

Końcowo wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja wywołuje skutki prawne dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem. Nie wywiera natomiast skutku prawnego dla męża Wnioskodawczyni w zakresie obowiązku zmniejszenia kosztów uzyskania przychodu o wartość przekazanych Wnioskodawczyni towarów handlowych.

Podkreślenia wymaga też, że zakres żądania Wnioskodawcy wyznacza w szczególności:

• stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
• stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez Wnioskodawcę oraz
• zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) Wnioskodawcy.

Ze względu zatem na zakres żądania Wnioskodawcy ocenie interpretacyjnej organu została poddana więc wyłącznie kwestia skutków podatkowych dokonania darowizny na rzecz Wnioskodawczyni przez Jej męża. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie poddał analizie darowizny dokonanej przez matkę Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w wyniku ewentualnego postępowania podatkowego lub kontrolnego organy podatkowe ustalą, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od rzeczywistego, to Zainteresowani nie będą mogli powołać się na niniejszą interpretację indywidualną.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała albo drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy), z zastrzeżeniem art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.