2020.05.13 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-1.4012.107.2020.1.KOM

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.107.2020.1.KOM
z 13 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2020 r. (data wpływu 20 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

braku obowiązku zastosowania mechanizmu podzielonej płatności dla zapłaty przez faktora zaliczki faktoringowej i pozostałych należności na rzecz faktoranta oraz zwrotu zaliczki faktoringowej przez faktoranta na rzecz faktora - jest prawidłowe,
braku obowiązku zastosowania mechanizmu podzielonej płatności dla zapłaty przez dłużnika wierzytelności na rzecz faktora – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zastosowania mechanizmu podzielonej płatności dla zapłaty przez faktora zaliczki faktoringowej i pozostałych należności na rzecz faktoranta, zwrotu zaliczki faktoringowej przez faktoranta na rzecz faktora i zapłaty przez dłużnika wierzytelności na rzecz faktora.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka pod firmą (…) S.A.; zwana dalej „Wnioskodawcą”) jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 64.99.Z). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi faktoringu na rzecz osób trzecich.

Zasadniczo w usłudze faktoringu występują 3 (trzy) podmioty: (1) faktorant - dostawca towarów lub usług; (2) dłużnik - nabywca towarów lub usług od faktoranta; oraz (3) faktor – podmiot udzielający finansowania (np. Wnioskodawca). Umowa o świadczenie usług faktoringu jest zawierana pomiędzy faktorantem oraz faktorem (np. Wnioskodawcą).

Istotą usługi faktoringu jest wykup przez faktora (np. Wnioskodawcę) faktur o odroczonym terminie płatności, wystawionych przez faktoranta dla jego dłużników. Jest to forma finansowania przedsiębiorstw faktoranta poprzez wykup jego wierzytelności przez faktora (np. Wnioskodawcę). Odbywa się to poprzez dokonanie cesji (przelewu) wierzytelności wynikających z faktur wystawionych przez faktoranta dla jego dłużników na rzecz faktora (np. Wnioskodawcy) w zamian za wynagrodzenie. W konsekwencji czego, faktorant nie oczekuje na otrzymanie płatności od dłużników i zachowuje płynność finansową.

W praktyce usługa faktoringu jest realizowana przez Wnioskodawcę zazwyczaj w ten sposób, że po zawarciu umowy faktoringu pomiędzy faktorantem oraz Wnioskodawcą, faktorant przenosi na rzecz Wnioskodawcy określone wierzytelności (wynikające z wystawionych faktur sprzedaży towarów lub usług) poprzez dokonanie ich cesji (przelewu), a Wnioskodawca finansuje przedsiębiorstwo faktoranta poprzez wypłatę na jego rzecz tzw. zaliczki faktoringowej w wysokości od 80% do 90% wartości brutto nabytych wierzytelności.

Następnie, dłużnik (nabywca towarów lub usług od faktoranta) zostaje poinformowany o dokonaniu cesji (przelewu) określonych wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez faktoranta oraz konieczności zapłaty przedmiotowych wierzytelność bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy. Po dokonaniu zapłaty przedmiotowych wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez dłużnika, Wnioskodawca dokonuje rozliczenia otrzymanej kwoty pieniężnej w ten sposób, że przekazuje faktorantowi różnicę pomiędzy 100% wartości brutto nabytych wierzytelności oraz zapłaconą zaliczką faktoringową, pomniejszoną o prowizję należną Wnioskodawcy za wykonanie usługi faktoringu.

Opisany powyżej model działalności znajduje zastosowanie zarówno w przypadku świadczenia usług faktoringu z regresem (bez przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika przez Wnioskodawcę), jak również bez regresu (z przejęciem ryzyka niewypłacalności dłużnika przez Wnioskodawcę).

Ponadto, w przypadku świadczenia na rzecz faktoranta przez Wnioskodawcę usług faktoringu z regresem (bez przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika przez Wnioskodawcę) może zdarzyć się, że dłużnik nie dokona zapłaty wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy (np. z powodu niewypłacalności dłużnika). Wtedy Wnioskodawca może przenieść nabyte wcześniej wierzytelności z powrotem na rzecz faktoranta, a faktorant jest zobowiązany do zwrotu otrzymanej zaliczki faktoringowej na rzecz Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 108a ust. 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (zwanej dalej „ustawą o VAT”), który wszedł w życie z dniem 1 listopada 2019 r., przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (zwanej dalej „Prawem przedsiębiorców”), podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności. Z kolei zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o VAT, w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy o VAT - faktura powinna zawierać wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”.

Wnioskodawca przewiduje, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej może w przyszłości nabywać od faktorantów wierzytelności wynikające z faktur objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności określonym w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, tj. faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT pomiędzy podatnikami VAT, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę określoną w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w takim przypadku płatności opisane powyżej, które będą dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą, faktorantem oraz dłużnikiem powinny zostać dokonane w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT do zapłaty kwoty VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę od faktoranta wierzytelności wynikających z faktur objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności określonym w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, tj. faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę określoną w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, zapłata zaliczki faktoringowej oraz pozostałych należności na rzecz faktoranta przez Wnioskodawcę nie musi zostać dokonana w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT faktoranta do zapłaty kwoty VAT?
Czy w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę od faktoranta wierzytelności wynikających z faktur objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności określonym w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, tj. faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę określoną w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, zapłata wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez dłużnika nie musi zostać dokonana w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT Wnioskodawcy do zapłaty kwoty VAT?
Czy w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę od faktoranta wierzytelności wynikających z faktur objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności określonym w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, tj. faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę określoną w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, zwrot zaliczki faktoringowej na rzecz Wnioskodawcy przez faktoranta nie musi zostać dokonany w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT Wnioskodawcy do zapłaty kwoty VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, na wszystkie przedstawione powyżej pytania należy udzielić odpowiedzi twierdzącej.

Zgodnie z art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

Zgodnie z art. 108a ust. 1b ustawy o VAT, podatnik obowiązany do wystawienia faktury, o której mowa w art. 106e ust. 1 pkt 18a, jest obowiązany do przyjęcia płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności

Zgodnie z art. 108a ust. 2 ustawy o VAT, zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;
zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.

Zgodnie z art. 108a ust. 3 ustawy o VAT, zapłata z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności dokonywana jest w złotych polskich przy użyciu komunikatu przelewu udostępnionego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową, przeznaczonego do dokonywania płatności w mechanizmie podzielonej płatności, w którym podatnik wskazuje:

kwotę odpowiadającą całości albo części kwoty podatku wynikającej z faktury, która ma zostać zapłacona w mechanizmie podzielonej płatności:
kwotę odpowiadającą całości albo części wartości sprzedaży brutto;
numer faktury, w związku z którą dokonywana jest płatność;
numer, za pomocą którego dostawca towaru lub usługodawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.

Zgodnie z art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Z kolei zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o VAT, w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy o VAT - faktura powinna zawierać wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”.

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę od faktoranta wierzytelności wynikających z faktur objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności określonym w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, tj. faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę określoną w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, zapłata zaliczki faktoringowej oraz pozostałych należności na rzecz faktoranta przez Wnioskodawcę nie musi zostać dokonana w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT faktoranta do zapłaty kwoty VAT.

Wynika to z faktu, że zapłata zaliczki faktoringowej oraz pozostałych należności (różnicy pomiędzy 100% wartości brutto nabytych wierzytelności oraz zapłaconą zaliczką faktoringową, pomniejszoną o prowizję należną Wnioskodawcy za wykonanie usługi faktoringu) na rzecz faktoranta przez Wnioskodawcę nie stanowi zapłaty za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT. Wnioskodawca dokonuje przedmiotowych płatności na rzecz faktoranta w celu finansowania jego przedsiębiorstwa oraz należytego wykonania usługi faktoringu, a nie z tytułu zapłaty za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT. Tym samym, dokonanie przedmiotowych płatności na rzecz faktoranta przez Wnioskodawcę nie spełnia przesłanek warunkujących zastosowanie obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności.

Stanowisko to potwierdzają przepisy ustawy o VAT, w tym m.in. art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, który stanowi, że jedną z przesłanek zastosowania obligatoryjnego mechanizmu podzielonej płatności jest dokonanie płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT. Tymczasem Wnioskodawca nie dokonuje płatności za nabyte od faktoranta towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT, ale finansuje jego przedsiębiorstwo, wykonując usługę faktoringu. Jednocześnie katalog usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT nie obejmuje usług faktoringu, usług ściągania długów lub innych podobnych.

Stanowisko to potwierdzają również objaśnienia podatkowe Ministerstwa Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie mechanizmu podzielonej płatności, opublikowane na stronie internetowej Ministerstwa Finansów, w których wyjaśniono, że: „(...) obowiązkowa zapłata w mechanizmie podzielonej płatności nie dotyczy płatności zaliczkowych dokonywanych przez faktora na rzecz dostawcy towarów lub usługodawcy w ramach umowy faktoringu, nawet jeżeli dostawca towarów lub usługodawca dokonuje w ramach swojej działalności sprzedaży, do której zastosowanie ma obligatoryjny mechanizm podzielonej płatności. Dokonywane przez faktora płatności zaliczkowe nie stanowią zapłaty za nabyte towary lub usługi, w sytuacji kiedy istotą tych płatności jest finansowanie działalności dostawcy lub usługodawcy, a nie zapłata za konkretne sprzedane towary lub usługi.” (zob. objaśnienia podatkowe Ministerstwa Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie mechanizmu podzielonej płatności, s. 10).

W związku z powyższym należy uznać, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zapłata zaliczki faktoringowej oraz pozostałych należności (różnicy pomiędzy 100% wartości brutto nabytych wierzytelności oraz zapłaconą zaliczką faktoringową, pomniejszoną o prowizję należną Wnioskodawcy za wykonanie usługi faktoringu) na rzecz faktoranta przez Wnioskodawcę nie musi zostać dokonana w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT faktoranta do zapłaty kwoty VAT.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę od faktoranta wierzytelności wynikających z faktur objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności określonym w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, tj. faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę określoną w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, zapłata wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez dłużnika nie musi zostać dokonana w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT Wnioskodawcy do zapłaty kwoty VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy wynika to z tego, że obowiązkowy mechanizm podzielonej płatności znajduje zastosowanie tylko w przypadku płatności dokonywanej przez nabywcę na rzecz dostawcy towarów lub usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT. Natomiast mechanizm ten nie znajduje zastosowania do płatności dokonywanej przez nabywcę na rzecz podmiotów innych niż dostawca towarów lub usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT.

Stanowisko to potwierdzają przepisy ustawy o VAT, w tym m.in. art. 108a ust. 1b ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnik obowiązany do wystawienia faktury, o której mowa w art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o VAT, jest obowiązany do przyjęcia płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

Z kolei zgodnie z art. 108a ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT, zapłata z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności dokonywana jest przy użyciu komunikatu przelewu przeznaczonego do dokonywania płatności w mechanizmie podzielonej płatności, w którym podatnik wskazuje m.in. numer, za pomocą którego dostawca towaru lub usługodawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.

W związku z powyższym należy uznać, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zapłata wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez dłużnika nie musi zostać dokonana w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT Wnioskodawcy do zapłaty kwoty VAT.

Ad. 3

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku nabycia przez Wnioskodawcę od faktoranta wierzytelności wynikających z faktur objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności określonym w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, tj. faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę określoną w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, zwrot zaliczki faktoringowej na rzecz Wnioskodawcy przez faktoranta nie musi zostać dokonany w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT Wnioskodawcy do zapłaty kwoty VAT.

Należy bowiem przyjąć, że jeżeli zapłata zaliczki faktoringowej na rzecz faktoranta przez Wnioskodawcę nie stanowi zapłaty za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT oraz nie musi zostać dokonana w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, to również zwrot przedmiotowej zaliczki faktoringowej na rzecz Wnioskodawcy przez faktoranta nie musi zostać dokonany w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności. Faktorant dokonuje przedmiotowej płatności na rzecz Wnioskodawcy w celu wykonania zawartej umowy faktoringu oraz zwrotu finansowania przedsiębiorstwa faktoranta, a nie z tytułu zapłaty za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT. Tym samym, dokonanie przedmiotowej płatności na rzecz Wnioskodawcy przez faktoranta nie spełnia przesłanek warunkujących zastosowanie obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności.

Stanowisko to potwierdzają przepisy ustawy o VAT, w tym m.in. art. 108a ust. 1a ustawy o VAT, który stanowi, że jedną z przesłanek zastosowania obligatoryjnego mechanizmu podzielonej płatności jest dokonanie płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT. Tymczasem faktorant nie dokonuje płatności za towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT, ale zwraca otrzymane wcześniej środki pieniężne na podstawie zawartej umowy faktoringu. Jednocześnie katalog usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT nie obejmuje usług faktoringu, usług ściągania długów lub innych podobnych.

W związku z powyższym należy uznać, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym zwrot zaliczki faktoringowej na rzecz Wnioskodawcy przez faktoranta nie musi zostać dokonany w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT Wnioskodawcy do zapłaty kwoty VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie braku obowiązku zastosowania mechanizmu podzielonej płatności dla zapłaty przez faktora zaliczki faktoringowej i pozostałych należności na rzecz faktoranta oraz zwrotu zaliczki faktoringowej przez faktoranta na rzecz faktora oraz nieprawidłowe w zakresie braku obowiązku zastosowania mechanizmu podzielonej płatności dla zapłaty przez dłużnika wierzytelności na rzecz faktora.

Ustawą z dnia 9 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 13 września 2019 r., poz. 1751) z dniem 1 listopada 2019 r. m.in. wprowadzono nowy blok przepisów zawartych w rozdziale 1a w art. 108a-108e ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020, poz. 106, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 108a ust. 1 ww. ustawy podatnicy, którzy otrzymali fakturę z wykazaną kwotą podatku, przy dokonywaniu płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury mogą zastosować mechanizm podzielonej płatności.

W myśl art. 108a ust. 1a ww. ustawy przy dokonywaniu płatności za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, udokumentowane fakturą, w której kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, podatnicy są obowiązani zastosować mechanizm podzielonej płatności.

W art. 108a ust. 1b ww. ustawy podatnik obowiązany do wystawienia faktury, o której mowa w art. 106e ust. 1 pkt 18a, jest obowiązany do przyjęcia płatności kwoty należności wynikającej z tej faktury z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności.

W art. 108a ust. 1c ustawy przepisy ust. 1-1b stosuje się odpowiednio do płatności, o których mowa w art. 19a ust. 8. W takim przypadku w komunikacie przelewu, o którym mowa w ust. 3, podatnik w miejsce informacji, o której mowa w ust. 3 pkt 3, wpisuje wyraz „zaliczka”.

W myśl art. 108a ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności polega na tym, że:

zapłata kwoty odpowiadającej całości albo części kwoty podatku wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek VAT;
zapłata całości albo części kwoty odpowiadającej wartości sprzedaży netto wynikającej z otrzymanej faktury jest dokonywana na rachunek bankowy albo na rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, dla których jest prowadzony rachunek VAT, albo jest rozliczana w inny sposób.

Jak stanowi art. 108a ust. 3 – zapłata z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności dokonywana jest w złotych polskich przy użyciu komunikatu przelewu udostępnionego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową, przeznaczonego do dokonywania płatności w mechanizmie podzielonej płatności, w którym podatnik wskazuje:

kwotę odpowiadającą całości albo części kwoty podatku wynikającej z faktury, która ma zostać zapłacona w mechanizmie podzielonej płatności;
kwotę odpowiadającą całości albo części wartości sprzedaży brutto;
numer faktury, w związku z którą dokonywana jest płatność;
numer, za pomocą którego dostawca towaru lub usługodawca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.

Zgodnie z art. 108a ust. 5 – w przypadku gdy płatność zostanie dokonana w sposób określony w ust. 2 na rzecz podatnika innego niż wskazany na fakturze, o której mowa w ust. 3 pkt 3, podatnik, na rzecz którego dokonano tej płatności, odpowiada solidarnie wraz z dostawcą tych towarów lub usługodawcą za nierozliczony przez dostawcę towarów lub usługodawcę podatek wynikający z tej dostawy towarów lub tego świadczenia usług do wysokości kwoty otrzymanej na rachunek VAT.

Na podstawie art. 108a ust. 6 – odpowiedzialność solidarna podatnika, o którym mowa w ust. 5, jest wyłączona w przypadku dokonania przez tego podatnika płatności na rachunek VAT dostawcy towarów lub usługodawcy wskazanego na fakturze, o której mowa w ust. 3 pkt 3, albo zwrotu otrzymanej płatności na rachunek VAT podatnika, od którego otrzymano tę płatność, niezwłocznie po powzięciu informacji o jej otrzymaniu, w kwocie otrzymanej na rachunek VAT. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 19 ustawy z dnia 6 marca 2018 r., Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r., poz. 1292), dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18a ustawy o VAT, w przypadku faktur, w których kwota należności ogółem stanowi kwotę, o której mowa w art. 19 pkt 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, obejmujących dokonaną na rzecz podatnika dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w załączniku nr 15 ustawy – faktura powinna zawierać – wyrazy „mechanizm podzielonej płatności”.

Na podstawie art. 108a ust. 7 ustawy, w przypadku stwierdzenia, że podatnik dokonał płatności z naruszeniem ust. 1a, naczelnik urzędu skarbowego lub naczelnik urzędu celno-skarbowego ustala dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości odpowiadającej 30% kwoty podatku przypadającej na nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 do ustawy, wykazane na fakturze, której dotyczy płatność. W stosunku do osób fizycznych, które za ten sam czyn ponoszą odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe albo za przestępstwo skarbowe, dodatkowego zobowiązania podatkowego nie ustala się.

Natomiast w myśl art. 108a ust. 8, przepisu ust. 7 nie stosuje się, jeżeli dostawca lub usługodawca rozliczył całą kwotę podatku wynikającą z faktury, która została zapłacona z naruszeniem ust. 1a.

Jak stanowi art. 105a ust. 1 ustawy, podatnik, o którym mowa w art. 15, na rzecz którego dokonano dostawy towarów, o których mowa w załączniku nr 15 do ustawy, odpowiada solidarnie wraz z podmiotem dokonującym tej dostawy za jego zaległości podatkowe, w części podatku proporcjonalnie przypadającej na dostawę dokonaną na jego rzecz, jeżeli w momencie dokonania tej dostawy podatnik wiedział lub miał uzasadnione podstawy do tego, aby przypuszczać, że cała kwota podatku przypadająca na dokonaną na jego rzecz dostawę lub jej część nie zostanie wpłacona na rachunek urzędu skarbowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, a głównym przedmiotem jego działalności jest pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 64.99.Z). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca świadczy usługi faktoringu na rzecz osób trzecich. Zasadniczo w usłudze faktoringu występują 3 (trzy) podmioty: (1) faktorant - dostawca towarów lub usług; (2) dłużnik - nabywca towarów lub usług od faktoranta; oraz (3) faktor - podmiot udzielający finansowania (np. Wnioskodawca). Umowa o świadczenie usług faktoringu jest zawierana pomiędzy faktorantem oraz faktorem (np. Wnioskodawcą).

W tym miejscu należy odnieść się do umowy faktoringu. W polskim porządku prawnym umowa faktoringu jest umową nienazwaną, mają do niej zatem zastosowanie przede wszystkim przepisy art. 509 § 1 i § 2 ustawy 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.) mówiące o swobodzie przelewu wierzytelności.

W § 1 wskazano, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W § 2 wskazano, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 518 § 1 Kodeksu cywilnego osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty.

Faktoring może występować w różnych formach:

faktoringu właściwego (bez prawa regresu faktora wobec faktoranta),

faktoringu niewłaściwego (z prawem regresu faktora wobec faktoranta),

faktoringu mieszanego (z podziałem ryzyka niewypłacalności dłużnika pomiędzy faktorem i faktorantem).

Faktoring właściwy polega na przekazaniu ryzyka wraz ze sprzedażą należności. Przedsiębiorstwo po odsprzedaniu posiadanej wierzytelności nie ma obowiązku monitoringu danej należności. Ten obowiązek spoczywa teraz na firmie faktoringowej, która w przypadku nieterminowego regulowania zobowiązania musi ponieść koszty związane z ściągnięciem należności. Faktoring właściwy polega więc na definitywnym przeniesieniu wierzytelności z faktoranta na faktora.

Natomiast faktoring niewłaściwy polega na przejęciu przez faktora wierzytelności od przedsiębiorcy jedynie do momentu jej zapadalności. Istota faktoringu niewłaściwego – co do zasady – sprowadza się zatem do przeniesienia wierzytelności na faktora, ale bez równoczesnego przejęcia przez niego ryzyka niewypłacalności dłużnika. Przy faktoringu niewłaściwym w razie niewypłacalności dłużnika wierzytelność wraca do przedsiębiorcy. Następuje to wskutek zastrzeżenia w umowie faktoringowej warunku rozwiązującego. W takiej sytuacji dochodzi do ustania skutków dokonanego przelewu wierzytelności i dotychczasowy wierzyciel będzie zobowiązany zwrócić uzyskane pieniądze, otrzymując z powrotem swoją wierzytelność.

Najbardziej istotną cechą faktoringu niewłaściwego, odróżniającą go od faktoringu właściwego, jest obciążenie ryzykiem niewypłacalności dłużnika wyłącznie przedsiębiorcy (faktoranta). Ryzyko to nie przechodzi zatem na faktora. Inne są również skutki obu rodzajów faktoringu w zakresie nabycia wierzytelności. Przy faktoringu niewłaściwym objęta nim wierzytelność nie przechodzi z przedsiębiorcy na faktora w sposób ostateczny. W razie wystąpienia niewypłacalności dłużnika lub innych trudności ze ściągnięciem należności wierzytelność powraca do przedsiębiorcy, a faktor otrzymuje zwrot kwoty, którą wypłacił wcześniej.

Z kolei faktoring mieszany polega m.in. na tym, że faktor przejmuje na siebie ryzyko do określonej kwoty. Ryzyko związane z niewypłacalnością powyżej wyznaczonego limitu nadal pozostaje u faktoranta. Tak więc do pewnej kwoty faktoring ma charakter pełny (przeniesienie ryzyka), a powyżej niej możemy mówić o faktoringu niepełnym.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy zapłata zaliczki faktoringowej oraz pozostałych należności przez Wnioskodawcę na rzecz faktoranta oraz zwrot zaliczki faktoringowej na rzecz Wnioskodawcy przez faktoranta musi zostać dokonana/-y w ramach obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, z wykorzystaniem rachunku VAT faktoranta do zapłaty kwoty VAT.

Odnosząc się do powyższego należy w pierwszej kolejności wskazać, że obowiązek bezwzględnego stosowania mechanizmu podzielonej płatności wprowadzony przepisami obowiązującymi od dnia 1 listopada 2019 r. dotyczy wyłącznie konkretnych towarów i usług enumeratywnie wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy. Jednocześnie będzie funkcjonował dobrowolny system podzielonej płatności na pozostałe towary i usługi, który został wprowadzony ustawą z dnia 15 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 62, z późn. zm.).

Podkreślenia wymaga fakt, że zapis art. 108a ust. 1 pkt 1a ustawy, wprowadza obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności przy regulowaniu należności z faktury, w której wartość sprzedaży brutto przekracza 15 000 zł lub równowartość tej kwoty i faktura ta obejmuje swym zakresem towary lub usługi wskazane w załączniku nr 15 do ustawy.

Co do zasady faktura taka powinna być oznaczona przez wystawcę informacją „mechanizm podzielonej płatności”.

Należy jednak zwrócić uwagę, że wprowadzany obowiązek zapłaty takiej faktury w mechanizmie podzielonej płatności nie jest uzależniony od tego, czy na fakturze zawarto takie oznaczenie. Zatem nawet, jeżeli sprzedawca nie dopełnił obowiązku i nie oznaczył takiej faktury, to nabywca ma obowiązek zapłaty kwoty należności za towary lub usługi z załącznika nr 15 w mechanizmie podzielonej płatności. Nabywca bowiem musi być zorientowany, co jest przedmiotem transakcji, to nabywca bowiem inicjuje płatność i odpowiada za wybór formy płatności. Podkreślić należy, że nabywca jest zobowiązany do analizy, jakie towary lub usługi nabył i czy wiążą się z tym dla niego określone obowiązki.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę art. 108a ust. 1b ustawy o VAT, należy wskazać, że jeżeli wartość faktury dotyczy towarów lub usług wymienionych w załączniku nr 15 do ustawy o VAT, wówczas obowiązek przyjęcia płatności wskazany w ww. przepisie dotyczy całej płatności.

W przypadku, gdy faktura dokumentuje oprócz towarów lub usług z załącznika nr 15 również inne towary czy usługi, wówczas nabywca ma obowiązek zapłacić w podzielonej płatności wyłącznie tą część faktury dotyczącą towarów i usług wymienionych w załączniku nr 15, a sprzedawca obowiązany jest do przyjęcia tej kwoty. Niemniej jednak nabywca może uregulować całą kwotę wynikającą z takiej faktury w mechanizmie podzielonej płatności.

Z ww. przepisów określających mechanizm podzielonej płatności wynika, że płatności dokonywane z wykorzystaniem mechanizmu podzielonej płatności dokonywane mogą być na rachunki VAT inne niż sprzedawcy. W związku z tym, w przypadku płatności dokonywanych dla podmiotów innych niż sprzedawcy, mechanizm podzielonej płatności będzie mógł być wykorzystywany poprzez dokonywanie wpłat na rachunki VAT tych podmiotów.

Jak wynika z wyżej powołanego zapisu art. 108a ust. 5 - w przypadku gdy płatność zostanie dokonana przy zastosowaniu mechanizmu podzielonej płatności na rzecz podatnika innego niż wskazany na fakturze w związku, z którą dokonywana jest płatność, podatnik, na rzecz którego dokonano tej płatności, odpowiada solidarnie wraz z dostawcą tych towarów lub usługodawcą za nierozliczony przez dostawcę towarów lub usługodawcę podatek wynikający z tej dostawy towarów lub tego świadczenia usług do wysokości kwoty otrzymanej na rachunek VAT.

Jak wynika z art. 108a ust. 6, jeżeli podatnik (na rzecz którego nabywca towarów lub usług dokonał płatności z zastosowaniem procedury mechanizmu podzielonej płatności) niezwłocznie po otrzymaniu tej należności dokona przelewu z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności kwoty otrzymanej na rachunek VAT w całości tej kwoty na rachunek VAT dostawcy towarów lub usługodawcy to odpowiedzialność solidarna zostanie wyłączona.

Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że zawarł z faktorantem umowę o świadczenie usług faktoringu. Usługa ta realizowana jest przez Wnioskodawcę zazwyczaj w taki sposób, że po zawarciu umowy faktoringu faktorant przenosi na rzecz Wnioskodawcy określone wierzytelności (wynikające z wystawionych faktur sprzedaży towarów lub usług) poprzez dokonanie ich cesji (przelewu), a Wnioskodawca finansuje przedsiębiorstwo faktoranta poprzez wypłatę na jego rzecz tzw. zaliczki faktoringowej w wysokości od 80% do 90% wartości brutto nabytych wierzytelności.

Następnie dłużnik zostaje poinformowany o dokonaniu cesji (przelewu) określonych wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez faktoranta oraz konieczności zapłaty przedmiotowych wierzytelność bezpośrednio na rzecz Wnioskodawcy. Po dokonaniu zapłaty przedmiotowych wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy przez dłużnika, Wnioskodawca dokonuje rozliczenia otrzymanej kwoty pieniężnej w ten sposób, że przekazuje faktorantowi różnicę pomiędzy 100% wartości brutto nabytych wierzytelności oraz zapłaconą zaliczką faktoringową, pomniejszoną o prowizję należną Wnioskodawcy za wykonanie usługi faktoringu.

Opisany model działalności znajduje zastosowanie zarówno w przypadku świadczenia usług faktoringu z regresem (bez przejęcia ryzyka niewypłacalności dłużnika przez Wnioskodawcę), jak również bez regresu (z przejęciem ryzyka niewypłacalności dłużnika przez Wnioskodawcę).

W przypadku świadczenia na rzecz faktoranta przez Wnioskodawcę usług faktoringu z regresem może zdarzyć się, że dłużnik nie dokona zapłaty wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy np. z powodu niewypłacalności i wtedy Wnioskodawca może przenieść nabyte wcześniej wierzytelności z powrotem na rzecz faktoranta, a faktorant jest zobowiązany do zwrotu otrzymanej zaliczki faktoringowej na rzecz Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższy opis oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że zapłata przez Wnioskodawcę na rzecz faktoranta zaliczki faktoringowej oraz pozostałych należności (tj. różnicy pomiędzy 100% wartości brutto nabytych wierzytelności oraz zapłaconą zaliczką faktoringową, pomniejszoną o prowizję należną Wnioskodawcy za wykonanie usługi faktoringu) nie stanowi zapłaty za towary i usługi objęte skupowanymi fakturami.

Wnioskodawca tak naprawdę dokonuje przedmiotowych płatności na rzecz faktoranta w celu sfinansowania jego przedsiębiorstwa, by zachował płynność finansową oraz należytego wykonania usługi faktoringu, a nie z tytułu zapłaty za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT na kwotę brutto przekraczającą 15 000 złotych. Tym samym, dokonanie przedmiotowych płatności na rzecz faktoranta przez Wnioskodawcę nie spełnia przesłanek warunkujących zastosowanie obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ust. la ustawy o VAT.

Wnioskodawca w opisanej we wniosku sytuacji świadcząc usługę faktoringu, za którą otrzymuje wynagrodzenie w postaci prowizji, na rzecz podmiotu dokonującego dostawy towarów i usług objętych obligatoryjnym MPP, nie będzie mieć obowiązku dokonania płatności na rzecz faktoranta z zastosowaniem MPP na jego rachunek bankowy założony do zapłaty kwoty podatku VAT.

Mechanizm podzielonej płatności nie będzie miał również zastosowania w sytuacji, w której faktorant będzie zwracał Wnioskodawcy otrzymaną wcześniej od Niego zaliczkę faktoringową, gdyż faktorant dokonuje przedmiotowej płatności na rzecz Wnioskodawcy w celu wykonania zawartej umowy faktoringu oraz zwrotu finansowania przedsiębiorstwa faktoranta, a nie z tytułu zapłaty za nabyte towary lub usługi wymienione w załączniku nr 15 ustawy o VAT na kwotę brutto przekraczającą 15 000 złotych. Tym samym, dokonanie przedmiotowej płatności na rzecz Wnioskodawcy przez faktoranta nie spełnia przesłanek warunkujących zastosowanie obowiązkowego mechanizmu podzielonej płatności.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 i 3 należy uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii obowiązku w metodzie podzielonej płatności przez dłużnika wierzytelności, której wartość przekracza 15 tysięcy złotych i dotyczy towarów i usług wymienionych w zał. nr 15 do ustawy o VAT, na rzecz Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że w sytuacji, w której dłużnik (nabywca towarów lub usług) płaci wierzytelność na rzecz Wnioskodawcy (faktora), w związku z przeniesieniem przez dostawcę praw do wierzytelności za dostawę towarów lub usług (faktoranta) na faktora, dla dłużnika (nabywcy) ma zastosowanie obowiązek dokonania płatności z zastosowaniem mechanizmu podzielonej płatności wobec Wnioskodawcy. Oznacza to, że dłużnik płacący do faktora jest objęty reżimem regulacji obligatoryjnego MPP, jeżeli są spełnione ustawowe przesłanki do zapłaty w MPP. W takim wypadku płatność do faktora powinna być dokonana w metodzie podzielonej płatności.

Wobec powyższego, na mocy przepisu art. 108a ust. 1a ustawy, obowiązek zastosowania mechanizmu podzielonej płatności obejmuje należności (wierzytelności) będące spłatą zobowiązań dłużnika wobec faktora. Płatność regulowana przez dłużnika na rzecz Wnioskodawcy będzie stanowić bowiem zapłatę za dostawę towaru lub świadczenie usługi. Zatem spłata zobowiązań przez nabywcę towarów/usług (dłużnika), na rzecz faktora powinna być dokonywana w mechanizmie podzielonej płatności.

Tak więc w przypadku, gdy jak zakłada Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabędzie On w przyszłości od faktorantów wierzytelności dotyczące dłużnika, a wynikające z faktur objętych obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności określonym w art. 108a ust. 1a ustawy, tj. faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług wymienionych w zał. nr 15 do ustawy o VAT pomiędzy podatnikami VAT, w których kwota należności ogółem stanowić będzie kwotę określoną w art. 19 pkt 2 Prawa przedsiębiorców, to wówczas taka zapłata wierzytelności przez dłużnika na rzecz Wnioskodawcy (faktora) będzie objęta obowiązkowym mechanizmem podzielonej płatności, o którym mowa w art. 108a ust. 1a ustawy o VAT i powinna być dokonana na rachunek VAT Wnioskodawcy założony do zapłaty podatku VAT.

Wynika to z faktu, że płatność regulowana przez dłużnika na rzecz faktora stanowi zapłatę za nabyte od Faktoranta towary lub świadczone usługi, a tym samym w okolicznościach niniejszej sprawy powinna być dokonywana w mechanizmie podzielonej płatności.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za nieprawidłowe.

Organ informuje, że zgodnie z art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku. Jak stanowi art. 14f § 2 Ordynacji podatkowa w przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotowy wniosek dotyczy 3 zdarzeń przyszłych w podatku od towarów i usług, zatem opłata od złożonego wniosku w tym przypadku wynosi 120 zł (3 zdarzenia przyszłe x 40 zł).

Wnioskodawca w dniu 17 lutego 2020 r. dokonał wpłaty w wysokości 160 zł tytułem opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej. W związku tym, że wpłata od niniejszego wniosku wyniosła 160 zł, kwota 40 zł jest wpłatą nienależną, zatem stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej i podlega zwrotowi według dyspozycji Wnioskodawcy na rachunek bankowy wskazany w części F poz. 73 wniosku OR-IN.

Nadmienia się ponadto, że niniejsza interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Przedmiotowa interpretacja została wydana dla Wnioskodawcy, zatem nie wywołuje skutków prawnopodatkowych dla innych podmiotów, tj. Faktoranta i dłużnika.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs. ust. 1 ustawy z dnia

2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem

i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych Dz. U. z 2020 r. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin