Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.95.2020.2.ES
z 11 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2020 r. (data wpływu 3 lutego 2020 r.) uzupełnione pismem z dnia 28 kwietnia 2020 r. (data wpływu 28 kwietnia 2020 r.) będącego odpowiedzią na wezwanie z dnia 9 kwietnia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.95.2020.1.ES (data nadania 9 kwietnia 2020 r., data odbioru 10 kwietnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup dobrowolnej polisy ubezpieczeniowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup dobrowolnej polisy ubezpieczeniowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług medycznych pod firmą X. Wnioskodawca jest doktorem habilitowanym nauk medycznych ze specjalizacją ortopeda i traumatolog narządu ruchu. W ramach swojej działalności gospodarczej wnioskodawca świadczy usługi objęte następującymi kodami PKD: 86.22.Z - porady, diagnostyka i leczenie świadczone przez lekarzy specjalistów, 72.19.Z-badania naukowe i prace rozwojowe w dziedzinie nauk przyrodniczych oraz 85.60.Z - działalność wspomagająca edukację. W ramach wykonywania indywidualnej praktyki lekarskiej wnioskodawca wykonuje między innymi skomplikowane zabiegi chirurgiczne kończyn dolnych u osób niedojrzałych szkieletowo (dzieci), które generują bardzo wysokie ryzyko odszkodowawcze po stronie lekarza wykonującego zabieg.

Zgodnie z przepisami określającymi zasady prowadzenia indywidualnej praktyki lekarskiej, lekarz zobowiązany jest do zawarcia umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej na określoną w tych przepisach kwotę. Powyższe ubezpieczenie jest ubezpieczeniem obowiązkowym koniecznym do wykonywania zawodu w formie indywidualnej praktyki lekarskiej. Wysokość kwoty obowiązkowego ubezpieczenia nie jest uzależniona od zakresu wykonywanych przez danego lekarza świadczeń i ponoszonego przez niego realnego ryzyka odszkodowawczego.

Zabiegi wykonywane przez Wnioskodawcę generują znacznie wyższe ryzyko odszkodowawcze, niż w przypadku świadczenia usług lekarskich w innych specjalizacjach, w których nie wykonuje się specjalistycznych zabiegów chirurgicznych oraz ryzyko większe niż nawet w obrębie tej samej specjalizacji, ale przy zabiegach przeprowadzanych na dorosłych.

W związku z powyższym Wnioskodawca zawarł z PZU w roku 2019 umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w szerszym zakresie niż ubezpieczenie obowiązkowe, w tym na wyższą wartość kwoty ubezpieczenia. Następnie wnioskodawca opłacił składkę ubezpieczeniową dotyczącą okresu ubezpieczeniowego obejmującego okres od 11.2019 do 09.2020. W latach kolejnych Wnioskodawca również planuje zawierać umowy ubezpieczenia o rozszerzonym zakresie.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 9 kwietnia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.95.2020.1.ES Wnioskodawca doprecyzował, że wykonuje zabiegi chirurgiczne wyłącznie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i przedmiotowe ubezpieczenie obejmuje wyłącznie czynności wykonywane w ramach tej działalności. Wnioskodawca jest zatrudniony na umowę o pracę w jednostce naukowej, gdzie prowadzi prace badawcze i zajęcia dydaktyczne, a opisane we wniosku ubezpieczenie nie jest z tym stosunkiem pracy związane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z zawarciem ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w zakresie szerszym niż wynikającym z zakresu obowiązkowego ubezpieczenia dla świadczenia indywidualnej praktyki lekarskiej, w tym z wyższą wartością kwoty ubezpieczenia, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć opłaconą przez siebie składkę ubezpieczeniową do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że wykonywane przez niego w ramach prowadzonej indywidualnej praktyki lekarskiej, specjalistyczne zabiegi chirurgiczne, niosą za sobą znaczące ryzyko odszkodowawcze, zawarcie umowy ubezpieczeniowej o rozszerzonym zakresie, zabezpiecza źródło przychodu podatnika, a opłacona przez niego składka stanowi koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej zwana Ustawą o PIT) kosztami uzyskania przychodu z działalności gospodarczej są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość zaliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że zawarcie umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w rozszerzonym zakresie stanowi realne zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest świadczenie indywidualnej praktyki lekarskiej. Wykonywanie skomplikowanych zabiegów medycznych, niosących za sobą ryzyko spowodowania trwałego uszczerbku na zdrowiu pacjenta, jest obciążone bardzo wysokim ryzykiem odszkodowawczym. Wysokość odszkodowania jakie może zostać zasądzone na rzecz osoby poszkodowanej, która przykładowo w sposób trwały utraciła możliwość swobodnego poruszania się, z całą pewnością wielokrotnie przewyższy kwotę wynagrodzenia uzyskanego przez lekarza za świadczoną usługę. Bez posiadania wystarczającego ubezpieczenia, które zabezpieczy lekarza przed osobistą odpowiedzialnością odszkodowawczą, indywidualna praktyka lekarska nie powinna być prowadzona. Tym samym zdaniem wnioskodawcy składka ubezpieczeniowa dotycząca ochrony za dany rok podatkowy, poniesiona przez podatnika, stanowi koszt poniesiony w celu zabezpieczenia źródła przychodów jakim jest prowadzenie indywidualnej praktyki lekarskiej. Na prawo do zaliczenia składki do kosztów uzyskania przychodów nie wpływa natomiast wysokość kwoty ubezpieczenia, czy jej relacja w stosunku do wysokości kwoty ubezpieczenia obowiązkowego. Wprowadzenie wymogu obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej lekarzy ma zapewnić przede wszystkim bezpieczeństwo pacjentowi przed błędami lekarskimi co najmniej w minimalnym zakresie. Zawarcie ubezpieczenia o wyższej kwocie ubezpieczenia, zwiększa bezpieczeństwo lekarza, ale również pacjenta, w szczególności w związku z przeprowadzaniem skomplikowanych zabiegów chirurgicznych.

Ostatni warunek, który musi zostać spełniony aby uznać koszty za koszty uzyskania przychodów jest brak wykluczenia tego typu kosztów w ramach art. 23 ust. 1 ustawy o PIT. Artykuł ten nie zawiera przepisów, które w jakikolwiek sposób ograniczałyby prawo podatnika do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dobrowolnie zawartego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, w tym również zawartego w szerszym zakresie niż ubezpieczenie obowiązkowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o PIT koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zasady określone w art. 22 ust. 5c ustawy o PIT stosują również podatnicy prowadzący podatkowe księgi przychodów i rozchodów o ile stosują te zasady w sposób ciągły.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że poniesione przez niego koszty, w postaci składki na ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej, bez względu na wysokość wartości ubezpieczenia, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu z działalności gospodarczej. Koszty te zostaną przez wnioskodawcę rozliczone proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  
  

Podkreślić należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23 nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności (gospodarczej, wykonywanej osobiście), a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podkreślić należy, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług medycznych. W ramach wykonywania indywidualnej praktyki lekarskiej wykonuje między innymi skomplikowane zabiegi chirurgiczne. Zabiegi wykonywane przez Wnioskodawcę generują znacznie wyższe ryzyko odszkodowawcze, niż w przypadku świadczenia usług lekarskich w innych specjalizacjach. W związku z powyższym Wnioskodawca zawarł z PZU w roku 2019 umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej w szerszym zakresie niż ubezpieczenie obowiązkowe, w tym na wyższą wartość kwoty ubezpieczenia. Wnioskodawca doprecyzował, że wykonuje zabiegi chirurgiczne wyłącznie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i przedmiotowe ubezpieczenie obejmuje wyłącznie czynności wykonywane w ramach tej działalności.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki na zakup dobrowolnej polisy ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Konieczne jest także zaistnienie związku przyczynowego między poniesionymi wydatkami, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Takie rozumienie kosztów uzyskania, oparte na ich istocie ekonomicznej, dominuje we współczesnych ustawodawstwach podatkowych (zob. R. Mastalski, Glosa do wyroku SN z 26 września 1995 r., sygn. akt III ARN 32/95, opublikowana w: OSP, 1997 r., Nr 1, poz. 21).

Analizując racjonalność i celowość poniesionych wydatków na zakup dobrowolnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lekarza za szkody powstałe przy wykonywaniu czynności zawodowych, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że celem poniesienia powyższych wydatków było przede wszystkim zabezpieczenie źródła przychodów z działalności przed skutkami ewentualnych roszczeń pacjentów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić zatem należy, że wydatki poniesione na zakup dobrowolnego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lekarza za szkody powstałe przy wykonywaniu czynności zawodowych, służące zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów z działalności przed skutkami ewentualnych roszczeń pacjentów, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że dokonując weryfikacji stanowiska Wnioskodawcy, tutejszy Organ nie odniósł się do kwestii dotyczącej momentu zaliczenia zakupu polisy do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 z późn. zm.). Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.