Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.172.2020.1.JM
z 15 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2020 r. (data wpływu 18 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapewnienia pracownikom i zaproszonym gościom częściowo nieodpłatnie kawy i herbaty– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zapewnienia pracownikom i zaproszonym gościom częściowo nieodpłatnie kawy i herbaty.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zakładem pracy zatrudniającym pracowników, w związku z czym pełni funkcję płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu ustawy PIT.

Wnioskodawca zawarł w 2017 r. z podmiotem zewnętrznym, prowadzącym profesjonalną działalność w sektorze gastronomicznym (dalej: „Operator”) umowę na prowadzenie w budynku biurowym należącym do Wnioskodawcy punku gastronomicznego w postaci kawiarni (dalej: „Kawiarnia”). Podstawowym celem umowy było umożliwienie pracownikom Wnioskodawcy oraz innym osobom przebywającym na terenie budynku biurowego Wnioskodawcy, tj. gościom, kontrahentom i współpracownikom (dalej: „Goście”), nabywania produktów żywnościowych przygotowanych zgodnie z najwyższymi standardami rynkowymi. Asortyment produktów Operatora obejmuje: kawę, herbatę, inne napoje gorące, napoje zimne butelkowane, soki wyciskane na miejscu, ciasta i ciastka, posiłki zimne i gorące, tj. kanapki, sałatki, kisze, zupy.

Wstęp na teren budynku biurowego Wnioskodawcy jest monitorowany przez elektroniczny system kontroli dostępu. Na terenie budynku biurowego (a tym samym w Kawiarni) mogą znajdować się tylko osoby upoważnione, posiadające identyfikator osobisty. Stałe identyfikatory posiadają tylko pracownicy Wnioskodawcy. Zaproszeni goście otrzymują karty umożliwiające identyfikację osoby, które upoważniają do przebywania na terenie Wnioskodawcy w czasie niezbędnym do pełnienia funkcji związanej z zaproszeniem. Kawiarnia prowadzona jest zatem w systemie zamkniętym, dostępna jest wyłącznie dla osób przebywających na terenie budynku biurowego Wnioskodawcy, tj. pracowników i Gości.

Udostępnianie Kawiarni pracownikom i Gościom stworzyło miejsce do organizacji spotkań, ma pozytywny wpływ na atmosferę pracy, zapewnia przyjazne warunki do współpracy, co przekłada się na jakość i efektywność pracy. Funkcjonowanie Kawiarni uatrakcyjniło też wizerunek Wnioskodawcy jako pracodawcy i kontrahenta.

Obecnie część asortymentu Kawiarni jest dostępna dla pracowników i Gości nieodpłatnie. Dotyczy to wyłącznie kawy i herbaty. W pozostałym zakresie Kawiarnia prowadzi sprzedaż za odpłatnością klientów według ustalonych cen.

Pracownik lub Gość obecnie ma możliwość zamawiania bezpośrednio u Operatora wybranego przez siebie rodzaju kawy lub herbaty. Płatność z tytułu określonych w umowie kaw i herbat wydanych przez Operatora w Kawiarni w danym okresie rozliczeniowym jest pokrywana przez Wnioskodawcę po zakończeniu danego okresu, na podstawie przekazanego przez Operatora rozliczenia liczby wydanych kaw i herbat oraz wystawionej przez Operatora noty księgowej.

W przypadku zamówienia pozostałych towarów z oferty Operatora, płatność realizowana jest bezpośrednio przez pracownika lub Gościa gotówką lub kartą płatniczą. Operatorowi nie przysługuje z tego tytułu jakiekolwiek dodatkowe wynagrodzenie od Wnioskodawcy.

Wnioskodawca ani Operator nie identyfikuje imiennie osób, którym wydawana jest kawa lub herbata. Innymi słowy, nie jest możliwa weryfikacja, czy dany konsument jest pracownikiem Wnioskodawcy, czy Gościem. Operator ewidencjonuje całą realizowaną przez siebie sprzedaż wszystkich towarów zgodnie z obowiązującymi zasadami, w tym ilość i wartość nieodpłatnie wydawanych napojów gorących. Płatnością za wydane pracownikom Wnioskodawcy i Gościom nieodpłatnie napoje obciążany jest Wnioskodawca. Wnioskodawca realizuje płatności na rzecz Operatora za okresy miesięczne, na podstawie zbiorczego zestawienia oraz not księgowych. Operator nie ma możliwości ewidencjonowania spożycia napojów przez poszczególnych pracowników bądź Gości. Również po stronie Wnioskodawcy nie jest możliwe prowadzenie imiennych statystyk spożycia kawy i herbaty przez pracowników w czasie pracy lub przez Gości podczas pobytu u Wnioskodawcy.

Możliwość korzystania z nieodpłatnych kaw i herbat dostępna jest na jednakowych zasadach wszystkim pracownikom Wnioskodawcy i wszystkim Gościom przebywającym na terenie budynku biurowego Wnioskodawcy. Pracownicy i Goście mogą korzystać z tej możliwości na miejscu w Kawiarni lub na wynos w pokojach biurowych. Kawiarnia czynna jest tylko w godzinach pracy Wnioskodawcy i tylko w tym czasie możliwe jest korzystanie z niej. Jednocześnie ani pracownicy ani Goście nie są zobowiązani do korzystania z nieodpłatnych napojów, jak również liczba udostępnionych napojów nie jest limitowana. Wnioskodawca nie ma możliwości monitorowania bezpośredniego spożycia nieodpłatnych napojów przez poszczególnych pracowników.

Stan obecny, który został opisany powyżej, był przedmiotem wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej, w odpowiedzi na który Wnioskodawca otrzymał interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 18 kwietnia 2017 r., sygn. 0114-KDIP3-3.4011.24. 2017.1.JM. Zgodnie ze wskazaną interpretacją podatkową na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w związku z zapewnieniem pracownikom oraz Gościom w sposób nieodpłatny kawy i herbaty.

Wnioskodawca zamierza w przyszłości wprowadzić częściową zmianę zasad korzystania z Kawiarni. Zmiana ma polegać wyłącznie na wprowadzeniu częściowej odpłatności przez pracowników i Gości za asortyment, który obecnie zapewniany jest nieodpłatnie (kawa i herbata). Mianowicie, w stanie (zdarzeniu) przyszłym, który jest przedmiotem niniejszego wniosku, pracownicy i Goście będą ponosić odpłatność w wysokości 50% ustalonej ceny kawy lub herbaty.

Podstawą do realizowania płatności przez Wnioskodawcę na rzecz Operatora będzie, jak obecnie, zbiorcze rozliczenie okresowe wydanych kaw i herbat oraz wystawiona zgodnie z nim nota księgowa, przy czym w stanie przyszłym Wnioskodawca będzie obciążany połową ich wartości.

Nie jest i nie będzie możliwe przedstawienie przez Operatora zestawienia zawierającego specyfikację imienną wydawanych kaw i herbat, ponieważ Operator nie dysponuje narzędziami technicznymi i formalnymi do realizowania takiej funkcji. Wnioskodawca również nie będzie miał możliwości prowadzenia wewnętrznej, imiennej statystyki spożycia przez pracowników i Gości wydawanych przez Operatora kaw i herbat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opisane wyżej zdarzenie przyszłe będzie generować przychód ze stosunku pracy po stronie pracowników lub z innych źródeł po stronie Gości, w związku z czym czy po stronie Wnioskodawcy powstaną obowiązki płatnika PIT z tytułu dofinansowania odpowiadającego 50% wartości napojów (kawy i herbaty)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z udostępnieniem pracownikom oraz Gościom kawy i herbaty z dofinansowaniem, nie będą na Nim ciążyć obowiązki płatnika, ponieważ nie powstanie u tych osób przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Tym samym, opodatkowaniu PIT podlegają wszelkie dochody osiągnięte przez podatnika, za wyjątkiem dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od PIT, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów określony został w art. 10 ustawy o PIT. W art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, jako źródło przychodów ustawodawca wskazał stosunek pracy, natomiast w pkt 9 wskazał „inne źródła"”. Cytowane przepisy należy zatem odnieść do świadczeń realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz wskazanego w opisie zdarzenia przyszłego kręgu osób, tj. pracowników (stosunek pracy) i Gości („inne źródła”).

Definicję przychodów zawiera art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Mianowicie, przychodami, z zastrzeżeniem wyjątków, które nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, są „otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy PIT, „wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania”.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu, jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w art. 11 ust. 2 lub 2a ustawy o PIT, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika – zgodnie z zasadą wynikającą z art. 11 ust. 2b ustawy o PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, „za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy o PIT, „wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy”. Natomiast, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, „wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b”.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (zakłady pracy) „są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej”.

Wyżej cytowane przepisy, normujące zakres pojęcia przychodów dla celów opodatkowania PIT, do których zalicza się również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i wartość innych nieodpłatnych świadczeń oraz częściowo odpłatnych świadczeń, nie zawierają definicji tych pojęć. W związku z tym, w celu właściwej ich interpretacji zasadne jest powołanie się na ukształtowane orzecznictwo, w którym doniosłą rolę pełni wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13).

Zgodnie z powyższym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które jednocześnie spełniają następujące warunki:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W powołanym wyroku Trybunał Konstytucyjny zwrócił również uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia są traktowane, w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie wymagany realny charakter świadczenia w odniesieniu do tego rodzaju przychodu. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich do przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Natomiast w odniesieniu do świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści, podatnik nie uzyskuje przychodu. Tym bardziej, że bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego odnosi się bezpośrednio do świadczeń realizowanych na rzecz pracowników, jednak może on mieć analogiczne zastosowanie do świadczeń na rzecz osób niebędących pracownikami. Cytowany przepis art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, ma zastosowanie zarówno do przychodów ze stosunku pracy, jak i do przychodów z innych źródeł. Zatem wykładnię przedstawioną przez Trybunał Konstytucyjny można w takim samym stopniu zastosować do świadczeń realizowanych przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników oraz na rzecz Gości.

W stanie przyszłym, będącym przedmiotem niniejszego wniosku, nie jest spełniony co najmniej trzeci z warunków wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny. Korzyść po stronie pracownika nie ma charakteru indywidualnego. Dofinansowanie zakupu kawy i herbaty Wnioskodawca udostępni na tych samych zasadach wszystkim pracownikom. Ponadto, wobec braku zarówno zobowiązania pracownika do nabywania towarów objętych dofinansowaniem jak i ich limitu, nie jest możliwy do ustalenia pieniężny wymiar korzyści uzyskanych indywidualnie przez poszczególnych pracowników. W tej sytuacji nie można też wykazać elementu realnego „otrzymania” tych korzyści. Wnioskodawca, korzystając ze współpracy z Operatorem zapewnia pracownikom wyłącznie dostępność gotowych, gorących kaw lub herbat z dofinansowaniem ich ceny, z której pracownicy będą mogli dowolnie korzystać, kierując się własnymi preferencjami i potrzebami, w tym również zrezygnować z tej możliwości. Analogicznie nie można zindywidualizować świadczeń przedstawionych we wniosku, realizowanych na rzecz Gości.

Gorące napoje zapewniane są zwyczajowo wszystkim zaproszonym gościom na wszelkiego rodzaju spotkania.

W stanie przyszłym wymienione napoje sprzedawane będą przez Operatora za częściową odpłatnością wszystkim pracownikom i Gościom według ich własnych preferencji i potrzeb. Nie wystąpi tu element przekazania przez Wnioskodawcę świadczenia i jego otrzymania przez konkretnego pracownika lub Gościa. Nie zostanie zatem spełniony podstawowy warunek do opodatkowania – otrzymania świadczenia, wskazany w art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, który jest niezbędny do rozpoznania przychodu powstałego w naturze lub w postaci innych nieodpłatnych świadczeń. Podsumowując, wartość dofinansowania do kawy i herbaty nabywanej u Operatora przez pracowników i Gości nie będzie stanowiła przychodu tych osób w rozumieniu art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dofinansowanie do kawy i herbaty pracownikom i Gościom Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie przyszłym, nie będzie stanowić dla tych osób przychodu z nieodpłatnych świadczeń oraz na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika PIT w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl art. 11 ust. 2b ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12 – 14 i art. 17.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Analizując przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego w pierwszej kolejności należy wskazać, że aby świadczenia uzyskiwane od Wnioskodawcy podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika i Gości dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić bądź w postaci powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo w postaci zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku tych osób nie pojawia się w prawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  
  

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do sytuacji innych osób.

W powołanym wyroku Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie − w odniesieniu do tego przychodu − wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Natomiast − w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń − bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika i inne osoby nie uzyskują oni przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

Zatem podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie stanowiło przychód, jest wystąpienie po stronie pracownika i innych osób przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Odnosząc się do przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz mając na względzie powołane wcześniej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podkreślić należy, że przychód (ze stosunku pracy czy przychód z innych źródeł) podlegający opodatkowaniu powstaje w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika lub inne osoby realnej korzyści. Najistotniejszą więc kwestią do rozstrzygnięcia pozostaje zidentyfikowanie samego świadczenia oraz momentu jego otrzymania przez osobę biorącą udział w spotkaniu.

Natomiast obowiązek opodatkowania ww. świadczeń nie powstaje w sytuacji, gdy nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika lub inną osobę korzystającą z produktów spożywczych częściowo sfinansowanych przez Wnioskodawcę.

W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym uznać należy, że zapewnienie pracownikom i zaproszonym gościom dostępności do częściowo nieodpłatnej kawy i herbaty (50%) w siedzibie Wnioskodawcy, są związane z organizacją spotkań, dotyczącym funkcjonowania Wnioskodawcy i są udostępniane do swobodnej konsumpcji pracownikom i zaproszonym gościom.

Wobec powyższego, drobne artykuły spożywcze (kawa, herbata) w 50% nieodpłatnie udostępnione przez Wnioskodawcę, które każdy pracownik i zaproszony gość może swobodnie wziąć do konsumpcji na miejscu wedle własnego uznania i potrzeb, nie stanowią dla nich częściowo nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Powyższe artykuły nie mają charakteru osobistego. Przychód nie powstanie w sytuacji, gdy niemożliwym jest zindywidualizowanie wartości świadczenia przypadającego na konkretną osobę. Zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku doliczania 50% wartości tych wydatków do przychodów pracowników i zaproszonych gości. Po stronie Wnioskodawcy nie wystąpią obowiązki płatnika, tj. obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek oraz obowiązki informacyjne, tj. wystawienia odpowiedniej informacji o dochodach pracowników i zaproszonych gości.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, z późn. zm.) dodany przez art. 1 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568)).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43 – 300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.