Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.56.2020.1.AM
z 15 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 lutego 2020 r. (data wpływu 19 lutego 2020 r.) w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 374, z późn. zm.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego Podmiotowi Sekurytyzacyjnemu dyskonta – jest prawidłowe;
  

• momentu ujęcia w kosztach uzyskania przychodów zapłaconego dyskonta – jest prawidłowe;
  

• zastosowania ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zawartej umowy sekurytyzacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością(dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest polskim rezydentem podatkowym i posiada w Polsce tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa CIT). Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność w zakresie udzielania krótkoterminowych pożyczek pieniężnych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej w związku z którą będą mu przysługiwać wierzytelności wynikające z zawieranych umów pożyczek. Ponadto, Wnioskodawca aby mógł prowadzić swoją działalność gospodarczą musi zachować płynność finansową, co z uwagi na specyfikę prowadzonej działalności, a szczególnie terminy wymagalności udzielonych pożyczek pieniężnych wymaga poszukiwania źródeł finansowania od podmiotów trzecich. Wnioskodawca zamierza zatem zawrzeć umowę z niepowiązanym podmiotem, spółką kapitałową, posiadającą siedzibę na terytorium Polski (dalej: Podmiot Sekurytyzacyjny) w zakresie sekurytyzacji. Umowa (dalej: Umowa Sekurytyzacji) mogłaby mieć następującą charakterystykę:

• Każdorazowo z chwilą zawarcia Umowy Sekurytyzacji Podmiot Sekurytyzacyjny nabywa wierzytelności wskazane w Umowie Sekurytyzacji od Wnioskodawcy a Wnioskodawca sprzedaje je na rzecz Podmiotu Sekurytyzacyjnego za cenę wskazaną w Umowie Sekurytyzacji;
  

• Przeniesienie wierzytelności następować będzie każdorazowo z chwilą podpisania przez strony Umowy Sekurytyzacji, zawierającej listę wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności sporządzoną przez Wnioskodawcę i zaakceptowaną przez Podmiot Sekurytyzacyjny;
  

• Z chwilą podpisania przez strony Umowy Sekurytyzacji nastąpi przelew każdej z wierzytelności wskazanych w Umowie Sekurytyzacji na Podmiot Sekurytyzacyjny i na Podmiot Sekurytyzacyjny przejdą wszelkie prawa i roszczenia związane z każdą wierzytelnością wskazaną w Umowie Sekurytyzacji, w szczególności prawo do żądania zapłaty odsetek, zgodnie z zawartą przez Wnioskodawcę a pożyczkobiorcę umową pożyczki;
  

• Cena sprzedaży każdego pakietu wierzytelności wskazana będzie każdorazowo w Umowie Sekurytyzacji i będzie ona płatna przez Podmiot Sekurytyzacyjny na rzecz Wnioskodawcy w ciągu określonej liczby dni od daty zawarcia Umowy Sekurytyzacji. Cena ta będzie równa wartości nominalnej sekurytyzowanych wierzytelności pomniejszonej o określone dyskonto, równe kilka procent w zależności od parametrów finansowych sekurytyzowanych wierzytelności;
  

• Strony zamierzają zawrzeć postanowienie, że Wnioskodawca nie będzie dokonywał zawiadomienia Dłużników o dokonanym przelewie wierzytelności na Podmiot Sekurytyzacyjny;
  

• W przypadku gdy Podmiot Sekurytyzacyjny nie otrzyma swoich należności od dłużników w ciągu określonej liczby dni od dnia zawarcia Umowy Sekurytyzacji, wierzytelność zostanie zwrotnie i bezwarunkowo przeniesiona na Wnioskodawcę ze wszystkimi ryzykami, prawami, pożytkami i obowiązkami wynikającymi z posiadania statusu wierzyciela. Oznacza to, że ryzyko niespłacalności pożyczek i niewypłacalności dłużników ponosi Wnioskodawca, a Umowa Sekurytyzacji ma na celu jedynie tymczasowe zwiększenie jego płynności finansowej, a nie przeniesienie ryzyka niewypłacalności dłużnika na Podmiot Sekurytyzacyjny.
  
  

Z uwagi na zwrotny charakter cesji wierzytelności pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotem Sekurutyzacyjnym i brak definitywności przeniesienia własności wierzytelności sekurytyzowanych na Podmiot Sekurytyzacyjny w przypadku niespłacalności wierzytelności w określonym terminie, Wnioskodawca zamierza dokonywać ewidencji rachunkowej i podatkowej ww. zdarzenia głównie na kontach bilansowych. Oznacza to, że pierwotna cesja wierzytelności na rzecz Podmiotu Sekurytyzowanego będzie ewidencjonowana na kontach bilansowych, rozrachunkowych, tzw. kontach zespołu „2” w klasycznej nomenklaturze rachunkowej, a dyskonto, tj. różnica w cenie zapłaconej przez Podmiot Sekurutyzacyjny na rzecz Wnioskodawcy, a wartością nominalną wierzytelności będzie odnoszona na konta kosztowe (zarówno podatkowo jak i rachunkowo) tzw. zespołu „7”, jako tzw. koszty finansowe. Przy zwrotnym przeniesieniu wierzytelności, Wnioskodawca przekaże Podmiotowi Sekurytyzacyjnemu środki pieniężne równe wartości nominalnej danej wierzytelności pomniejszonej o jej wartość już spłaconą przez dłużnika. Oznacza to, że Wnioskodawca nie będzie rozliczał ww. cesji zwrotnej wierzytelności poprzez ich sprzedaż oraz powtórny wykup, a jedynym elementem kosztowym w ujęciu podatkowym oraz rachunkowym będzie dyskonto.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć zapłacone Podmiotowi Sekurytyzacyjnemu dyskonto do kosztów podatkowych?
2. W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie pierwsze – czy moment ujęcia dyskonta w kosztach podatkowych Wnioskodawcy to moment, w którym Wnioskodawca przejmuje w sposób zwrotny wierzytelność od Podmiotu Sekurytyzacyjnego i dokonuje z nim kasowych rozliczeń związanych z cesją zwrotną wierzytelności?
3. Czy Wnioskodawcę mogą dotyczyć ograniczenia w zakresie kosztów uzyskania przychodów o których mowa w art. 15c ustawy CIT?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

CZĘŚĆ WSPÓLNA

Podstawą umowy, która może być nawiązana pomiędzy Wnioskodawcą a Podmiotem Sekurytyzacyjnym jest ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny, art. 353(1) odnoszący się do tzw. swobody umów. Podstawą dla dokonania cesji wierzytelności jest art. 509 kodeksu cywilnego. Zgodnie z wymienionym przepisem wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wywiera taki skutek, że na osobę trzecią przechodzą wszelkie związane z wierzytelnością prawa, w tym roszczenie o odsetki.

Instytucja prawno-ekonomiczna opisana w Umowie Sekurytyzacji nie jest jednak typową umową cesji wierzytelności, gdyż jest skonstruowana tak, że ryzyko niewypłacalności dłużnika (pożyczkobiorców-konsumentów) nie przechodzi na nabywcę (tu: podmiot Sekurytyzacyjny), a zostaje po stronie Wnioskodawcy. Dlatego istotą omawianej czynności prawnej nie jest sprzedaż wierzytelności (powiększenie majątku cesjonariusza o wartość przelanej wierzytelności), lecz odpłatne świadczenie usługi ściągania długów oraz ewentualnie pośrednictwo w obrocie wierzytelnościami. Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołany stan prawny należy stwierdzić, że cesja zawarta na podstawie projektowanej Umowy Sekurytyzacji nie oznacza ich zbycia, gdyż z projektu Umowy Sekurytyzacji wynika m.in., że ryzyko nieściągalności wierzytelności obciąża cedenta, czyli Wnioskodawcę, w której to umowie ustalono czas obowiązywania umowy, po upływie którego, przy braku skuteczności działań windykacyjnych, wierzytelność „wraca” do pierwotnego wierzyciela tj. Wnioskodawcy.

Dlatego zdaniem Wnioskodawcy wykazywanie pierwotnego przeniesienia własności wierzytelności na Podmiot Sekurytyzacyjny jak również późniejszy bezwarunkowy przelew zwrotny wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy na kontach bilansowych (rozrachunkowych), z pominięciem kont przychodowo-kosztowych (rachunek zysków i strat) jest prawidłowe, a inne ewidencjonowanie ww. zdarzeń, tj. z wykorzystaniem rachunku zysków i strat oraz kont przychodowo-kosztowych byłoby nieuzasadnione i prowadziłoby do „sztucznego” zawyżania przychodów i kosztów bilansowych oraz podatkowych. Zdaniem Wnioskodawcy jedynie zapłacone dyskonto powinno być ewidencjonowane na kontach „kosztowych”.

Odpowiedź na pytanie 1:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 865, dalej: „ustawa CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów lub wydatków, których wysokość zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych została ustawowo ograniczona.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że dyskonto jako koszt finansowy związany z pozyskaniem finansowania i zachowaniem płynności finansowej Wnioskodawcy może być kosztem podatkowym gdyż spełnia przesłanki pozytywne z art. 15 ust. 1 ustawy CIT i z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy CIT.

Odpowiedź na pytanie 2:

Z uwagi na fakt, że finansowanie jakie zapewnia Podmiot Sekurytyzacyjny Wnioskodawcy w sensie ekonomicznym zbliżone jest charakterem do umowy pożyczki, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że moment zaliczenia dyskonta wypłaconego Podmiotowi Sekurytyzacyjnemu do kosztów podatkowych będzie realizowany na zasadzie tzw. kasowej.

Możliwość zaliczenia zapłaconych odsetek od kredytów i pożyczek do kosztów podatkowych wynika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy CIT, natomiast przepisy art. 15 ust. 4d oraz 15 ust. 4e ustawy CIT przesądzają o dacie, w której wydatki pośrednio związane z przychodami, a do takich należy zaliczyć wydatki na spłatę odsetek od kredytu i pożyczek mogą być zaliczone do kosztów podatkowych w dniu ujęcia wydatków z tego tytułu w księgach rachunkowych na podstawie dowodu księgowego.

Odpowiedź na pytanie 3:

Zdaniem Wnioskodawcy, przy pozyskiwaniu finansowanie w drodze Umowy Sekurytyzacji jest on zobowiązany stosować ograniczenia wynikające z art. 15c ustawy CIT.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne dalej: Ustawa Nowelizująca) nastąpiła zmiana przepisów dotyczących kosztów finansowania dłużnego.

W ramach implementacji dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: Dyrektywa ATAD), dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji, tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki (art. 15c i art. 15ca ustawy CIT).

Zgodnie ze znowelizowanym art. 15c ust. 1 ustawy CIT, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przy czym, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym (art. 15c ust. 3 ustawy CIT).

Warunkiem koniecznym stosowania ograniczenia wynikającego z art. 15c ustawy CIT, jest więc wystąpienie u danego podatnika nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nad osiągniętymi przez podatnika w danym roku podatkowym, podlegającymi opodatkowaniu, przychodami o charakterze odsetkowym.

W myśl natomiast art. 15c ust. 7 ustawy CIT, kwotę kosztów wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów na podstawie ust. 1 uwzględnia się w danym źródle przychodów proporcjonalnie do wysokości kosztów, o których mowa w ust. 1, poniesionych w ramach danego źródła przychodów.

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione (art. 15c ust. 12 ustawy CIT). Jednocześnie, przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego (art. 15c ust. 13 ustawy CIT).

Stosownie do nowych regulacji art. 15c ustawy CIT ograniczenia wynikające z powołanego przepisu są obowiązani stosować, niebędący przedsiębiorstwem finansowym w rozumieniu art. 15c ust. 16 ustawy CIT podatnicy posiadający siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polski (polscy rezydenci podatkowi), w tym podatkowe grupy kapitałowe oraz podatnicy niemający na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu (nierezydenci) prowadzący działalność poprzez zagraniczny zakład położony w Polsce.

Wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15c ustawy CIT poniesione. W szczególności regulacja ta nie uzależnia jej stosowania od tego, czy udzielającym finansowania jest podmiot powiązany z podatnikiem (bezpośrednio lub pośrednio).

W tym miejscu wskazać należy na przyjętą w art. 15c ust. 12 ustawy CIT definicję "kosztów finansowania dłużnego". Z powołanego przepisu wynika bowiem, że przez koszty finansowania dłużnego należy rozumieć wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Zgodnie z definicją kosztów finansowania zewnętrznego zawartą w art. 2 pkt 1 Dyrektywy ATAD, są nimi: "wydatki z tytułu odsetek od wszystkich form zadłużenia, inne koszty ekonomicznie równoważne odsetkom i wydatki poniesione w związku z pozyskiwaniem finansowania, zgodnie z definicją w prawie krajowym, w tym - choć nie tylko - płatności w ramach pożyczek partycypacyjnych, odsetki kalkulacyjne z tytułu takich instrumentów jak obligacje zamienne i obligacje zerokuponowe, kwoty w ramach alternatywnych uzgodnień dotyczących finansowania, takich jak finansowanie typu islamskiego, element odsetkowy finansowania w przypadku płatności z tytułu leasingu finansowego, odsetki skapitalizowane ujęte w wartości bilansowej danego składnika aktywów lub amortyzacja skapitalizowanych odsetek, kwoty określane przez odniesienie do zwrotu z finansowania w ramach zasad dotyczących ustalania cen transferowych, w stosownych przypadkach, kwoty odsetek nominalnych w ramach instrumentów pochodnych lub uzgodnień dotyczących zabezpieczenia związanych z finansowaniem zewnętrznym, z którego korzysta dany podmiot, określone zyski i straty z tytułu różnic kursowych wynikające z zaciągniętych pożyczek i instrumentów związanych z pozyskiwaniem finansowania, opłaty gwarancyjne związane z uzgodnieniami dotyczącymi finansowania, opłaty związane z uzgodnieniami i podobne koszty związane z zaciąganiem pożyczek”.

Zdaniem autorów projektu zmian przepisów podatkowych: „Zakres definicji kosztów finansowania zewnętrznego jest szeroki. Jest on w szczególności szerszy od obecnego zakresu przedmiotowego analogicznych przepisów krajowych, określonego w art. 16 ust. 7b (definicja pożyczki) i art. 15c ust. 8 (definicja odsetek) ustawy CIT. Obecny zakres wymaga zatem dostosowania (rozszerzenia) do zakresu przewidzianego dyrektywą” (uzasadnienie do projektu ustawy zmieniającej, str. 16 i 17).

Podkreślić należy, że treść przywołanego art. 15c ust. 12 ustawy CIT wskazuje, że katalog kosztów ujętych w definicji "kosztów finansowania dłużnego" ma charakter przykładowy (nie enumeratywny), o czym świadczy użycie przez ustawodawcę sformułowań "wszelkiego rodzaju koszty" oraz "w szczególności". Nie budzi zatem wątpliwości, że definicja kosztów finansowania dłużnego została nakreślona zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i w dyrektywie bardzo szeroko. Każdorazowo o tym, czy dany koszt stanowi "koszt finansowania dłużnego" decydować będzie, czy jest to "koszt związany z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z nich".

Ustawodawca przewidział również wyłączenie stosowania art. 15c ust. 1 tej ustawy. Zgodnie bowiem z art. 15c ust. 14 przepisu ust. 1 nie stosuje się do nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w części nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3 000 000 zł; jeżeli rok podatkowy podatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę tego progu oblicza się, mnożąc kwotę 250 000 zł przez liczbę rozpoczętych miesięcy roku podatkowego podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.