Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.217.2020.1.ISL
z 15 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2020 r. (data wpływu 21 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków dotyczących lokalu mieszkalnego częściowo wykorzystywanego w tej działalności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (…).

Przedmiotem działalności jest działalność rachunkowo-księgowa oraz doradztwo podatkowe, jako działalność przeważająca (PKD 69.20.Z) oraz działalność pozostała: działalność prawnicza (PKD 69.10.Z), pozostała działalność usługowa, gdzie indziej niesklasyfikowana (PKD 69.09.Z), kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (PKD 68.10.Z), wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.20.Z).

Od 1 maja 2019 r. miejscem prowadzenia działalności jest lokal mieszkalny. Nabycie lokalu mieszkalnego zostało sfinansowane poprzez zaciągnięcie w 2019 r. kredytu bankowego, który jest spłacany w okresach miesięcznych wraz z odsetkami. Wnioskodawca ponosi zatem koszty odsetek od kredytu mieszkaniowego, a także inne koszty związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu, tj. koszty czynszu (w tym wody i ogrzewania), energii elektrycznej oraz koszty Internetu. Ponoszenie wskazanych wyżej kosztów służy zarówno celom mieszkalnym, jak i służy do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę.

Dla celów prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje ok. 20% powierzchni tego lokalu. Lokal jest wykorzystywany w następujący sposób:

1. 2,25 m² z 11,2 m² (18%), tj. pomieszczenie sypialni:
   • szafa przeznaczona na składowanie dokumentów związanych z działalnością gospodarczą,
   • półki służące na literaturę związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą,
     
   • biurko oraz krzesło służące do pracy.
2. 9,5 m² z 32,3m² (29%), tj. pomieszczenie salonu z kuchnią:
   • stół, sofa oraz krzesła służące do pracy własnej, do pracy zdalnej oraz do organizacji spotkań i konferencji z kontrahentami,
   • telewizor służący do prezentacji multimedialnych,
   • szafa na literaturę związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą,
   • kuchnia w celu przygotowywania posiłków w trakcie pracy, przyrządzania kawy i herbaty dla celów własnych oraz dla kontrahentów.
3. 5,25 m² z 17,5 m² (30%), tj. pomieszczenia wspólne o przeznaczeniu socjalnym: łazienka, korytarz, ubikacja.
   
   

Inne pomieszczenia, czyli dwie sypialnie, czy też komórka lokatorska nie są przeznaczane na działalność gospodarczą.

Podsumowując powyższe, razem daje to 17 m² (tj. 21% powierzchni) mieszkania wykorzystywanego pod działalność gospodarczą.

Jak wskazano powyżej, do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca nie wyodrębnił osobnych pomieszczeń. Do działalności gospodarczej służą zaś części wybranych pomieszczeń lokalu mieszkalnego i niektóre sprzęty, meble oraz urządzenia znajdujące się w lokalu. Podana powierzchnia wynika z własnego obmiaru powierzchni wykorzystywanej do celów działalności.

Lokal, ani żadna jego część (również ta wykorzystywana na cele działalności gospodarczej) nie została wniesiona do składników majątkowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwość, czy zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów części wydatków związanych z eksploatacją i utrzymaniem mieszkania, tj.:

• odsetek od kredytu hipotecznego,
  

• czynszu uiszczanego na rzecz zarządzającego wspólnotą mieszkaniową (obejmującego opłaty za wodę, ogrzewanie, ścieki, odpady, itd.),
  

• kosztów energii elektrycznej,
  

• podatku od nieruchomości,
  

w części przypadającej proporcjonalnie na powierzchnię przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie zapłacone w okresie prowadzenia działalności gospodarczej odsetki od kredytu zaciągniętego na finansowanie nabycia lokalu mieszkalnego w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię tego lokalu zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej do powierzchni ogółem tego lokalu mieszkalnego?
2. Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć część kosztów eksploatacji i utrzymania lokalu mieszkalnego (czynsz, energia elektryczna, podatek od nieruchomości) proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie zapłacone w okresie prowadzenia działalności gospodarczej odsetki od kredytu zaciągniętego na finansowanie nabycia lokalu mieszkalnego w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię tego lokalu zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej do powierzchni ogółem tego lokalu mieszkalnego.

Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów część kosztów eksploatacji i utrzymania lokalu mieszkalnego (czynsz, energia elektryczna, podatek od nieruchomości) proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od o sób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z zasady ogólnej zawartej w powyższym przepisie wynika, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę mogą być brane pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy służą one osiągnięciu przychodów, czyli istnieje związek przyczynowy pomiędzy kosztem, a możliwością uzyskania przychodów rozumianą również jako zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Jednocześnie wydatek ten nie może występować w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W doktrynie prawa podatkowego wskazuje się również, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, przytoczone przepisy w jednoznaczny sposób pozwalają na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od kredytu zaciągniętego na cele nabycia mieszkania wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej. Analogiczne wnioski dotyczą kosztów utrzymania i eksploatacji wskazanych w pytaniu Nr 2.

W przedstawionym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, że dzięki zaciągniętemu kredytowi możliwe było nabycie lokalu mieszkalnego, w którym podjęto działalność gospodarczą. Tym samym zaciągnięty kredyt służy w części także prowadzeniu działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając powyższe na uwadze należy uznać, że część odsetek od tego kredytu przypadająca proporcjonalnie na powierzchnię przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej powinna stanowić koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podobnie, ponoszone koszty eksploatacji i utrzymania lokalu mieszkalnego stanowią w odpowiedniej części koszty prowadzenia działalności gospodarczej. Do części lokalu, w którym działalność ta jest prowadzona musi być bowiem dostarczona energia elektryczna, woda jak również ta część lokalu musi być ogrzewana. Tym samym, w oparciu o faktury lub inne dokumenty, na podstawie których ponoszone są wydatki na utrzymanie mieszkania, Wnioskodawca powinien obliczyć kwotę kosztów utrzymania proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej i zaliczyć ją w koszty uzyskania przychodów.

W tym kontekście, należy stwierdzić, że pomiędzy powyższymi wydatkami ponoszonymi przez Wnioskodawcę związanymi z używaniem i eksploatacją lokalu mieszkalnego na cele prowadzenia działalności gospodarczej, a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te mogą zatem stanowić koszt uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy podkreślić, że żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia możliwości zaliczenia wskazanych wydatków do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia - w dosłownym (fizycznym) sensie - pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Wobec tego, jeżeli podatnik jest w stanie określić, jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć poniesione wydatki do kosztów podatkowych.

W konsekwencji mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, jak i powołane wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro przedmiotowy lokal mieszkalny będzie w części wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, to odsetki od kredytu zaciągniętego na jego nabycie w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię wykorzystywaną w działalności gospodarczej mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tej działalności.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje także odzwierciedlenie w praktyce administracyjnej organów podatkowych, w tym np. w interpretacji indywidualnej z dnia 2 kwietnia 2019 r., Nr 0115-KDIT3.4011.70.2019.1.AK, czy też z dnia 11 listopada 2018 r„ Nr. DPP7.8220.20.2018.CRS.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska, że:

• może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów faktycznie zapłacone w okresie prowadzenia działalności gospodarczej odsetki od kredytu zaciągniętego na finansowanie nabycia lokalu mieszkalnego w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię tego lokalu zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej do powierzchni ogółem tego lokalu mieszkalnego,
  

• może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów część kosztów eksploatacji i utrzymania lokalu mieszkalnego (czynsz, energia elektryczna, podatek od nieruchomości) proporcjonalnie przypadającą na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny - nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane ze źródłem przychodów, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów tak, aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym, dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów) nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Generalnie zatem należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została zatem od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, polegającego na tym, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie źródła tego przychodu. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Wobec powyższego, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. O tym co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa jednak obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Jest to zgodne z zasadą, że ciężar udowodnienia spoczywa na osobie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości, należy stwierdzić, że pomiędzy wydatkami związanymi z jej używaniem i eksploatacją, a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją nieruchomości mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie, w jakim ww. nieruchomość będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Podkreślić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów od wyodrębnienia - w dosłownym (fizycznym) sensie - pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Podatnik powinien określić, jaka część nieruchomości faktycznie służy prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, i wówczas może w odpowiedniej proporcji zaliczyć poniesione wydatki do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne, np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego lub użyczanego mieszkania (lub jednego z jego pomieszczeń) na cele prywatne.

Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, że podatnik może korzystać z pomieszczenia (lub znajdujących się w nim rzeczy) przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc równocześnie w tym pomieszczeniu działalność gospodarczą. W świetle powyższego uznać należy, że do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków, które dotyczą pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe. Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jeżeli jednak ponoszone przez podatnika wydatki, choć związane z lokalem mieszkalnym, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, zostaną racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane i nie są ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, to mogą być uwzględnione w kosztach podatkowych, o ile istnieje związek tych wydatków, chociażby pośredni, z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Od 1 maja 2019 r. miejscem prowadzenia działalności jest lokal mieszkalny, którego zakup został sfinansowany poprzez zaciągnięcie kredytu bankowego, który jest spłacany wraz z odsetkami. Kredyt został zaciągnięty w 2019 r. i od tego czasu jest spłacany w okresach miesięcznych. Wnioskodawca ponosi koszty odsetek od kredytu mieszkaniowego, a także inne koszty związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu, tj. koszty czynszu uiszczanego na rzecz zarządzającego wspólnotą mieszkaniową (obejmujący opłaty za wodę, ogrzewanie, ścieki, odpady), koszty Internetu, podatek od nieruchomości tego mieszkania, w części przypadającej proporcjonalnie na powierzchnię przeznaczoną na prowadzenie działalności gospodarczej. Ponoszenie wskazanych wyżej kosztów służy zarówno celom mieszkalnym, jak służy do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Dla celów prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje 17 m² powierzchni mieszkania wykorzystywanego pod działalność gospodarczą (tj. 21% powierzchni). Do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca nie wyodrębnił osobnych pomieszczeń. Do działalności gospodarczej służą części wybranych pomieszczeń lokalu mieszkalnego i niektóre sprzęty, meble oraz urządzenia znajdujące się w lokalu. Lokal, ani żadna jego część (również ta wykorzystywana na cele działalności gospodarczej) nie została wniesiona do składników majątkowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa podatkowego, należy uznać, że wydatki związane z eksploatacją i utrzymaniem lokalu mieszkalnego wykorzystywanego przez Wnioskodawcę w części na prowadzenie działalności gospodarczej (tj. czynsz, energię elektryczną i podatek od nieruchomości) w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię lokalu mieszkalnego zajętą na prowadzenie działalności gospodarczej, mogą być kosztem uzyskania przychodów, jeżeli zostaną zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane.

Odnosząc się do kwestii zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego, wykorzystywanego w części na prowadzenie działalności gospodarczej, wskazać należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
  

• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Jednocześnie, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) - art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji - art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy.
  
  

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji należy stwierdzić, że odsetki są kosztem, jeśli spełniają następujące przesłanki:

• są faktycznie zapłacone,
  

• pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami,
  

• nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.
  
  

Z powyższych przepisów wynika, że aby prawidłowo rozliczyć koszty uzyskania przychodów istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu.

Mając zatem na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że skoro przedmiotowy lokal mieszkalny jest w części wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, to odsetki od kredytu zaciągniętego na jego nabycie w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię tego lokalu wykorzystywaną w działalności gospodarczej Wnioskodawcy do powierzchni ogółem tego lokalu mieszkalnego mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tej działalności.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczyć należy również, że tutejszy Organ wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem, tym samym Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, kontroli podatkowej lub postępowania kontrolnego organu kontroli celno-skarbowej. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n ww. ustawy, nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID - 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U., poz. 374 i 567) dodany przez art. 1 pkt 14 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 568).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.